1081 Besides Clavijo (see above, note 17), these Western travelers include Pero Tafur. Adanças é Viajes. Ed. M. Jimenez de la Espada. Madrid, 1874=Travels and Adventures, 1435–1439. Trans. M. Letts. London, 1926; Buondelmonti C. Le Vedute di Costantinopli di Cristoforo Buondelmonti/Ed. G. Gerola//Studi Bizantini e Neoellenici. 1931. Vol. 3, p. 247–279, and Bertrandon de la Broquiere. Le Voyage d’Outremer. Ed. Ch. Schefer. Paris, 1892=Trans. P. Legrand (Hakluyt " s Collection of the Early Voyages. Travels and Discoveries of the English Nation Vol. IV. London), 1811, p. 469–545. 1083 Brock S. A Medieval Armenian Pilgrim " s Description of Con stantinple//Revue des Études Arméniennes. 1967. Vol. N.S. 4, p. 81–102. 1084 Perhaps only Eastern Christians received the “seal” there; the Armenian Anonymus, in any case, mentions visiting that shrine. Oddly, Ignatius of Smolensk does not mention seeing the important Monastery of St. George at Mangana. 1085 Tafur P., p. 172=Trans. Letts., p. 140; Broquière B., p. 519=Trans. Schefer, p. 154. In Palaeologan times the passion relics were either at the Monastery of St. John the Baptist at Petra or the Mangana Monastery of St. George (Majeska G. Russian Travelers... p. 342–343, 368–370). 1086 Clavijo R., p. 47=Trans. Le Strange, p. 76. Arsenius was the controversial Greek Patriarch of Constantinople (“in exile” in Nicaea) 1254–1259 and (in Constantinople) 1261–1265 (Troitskii V. E. Арсений и Арсениты. London, 1973). 1087 Riant P. Exuviae sacrae. Vol. II, p. 62, 177, 189; Vol. I, p. 192; Ebersolt J. Sanctuaires de Byzance, p. 46. 1089 These two early eastern martyrs were buried at Holy Apostles (Majeska G. Russian Travelers... p. 301–302); on their cult see Halkin F. Bibliotheca hagiographica graeca. Vol. II, p. 246–247; 215–216. 1090 Or perhaps the homonymic early Christian martyr often confused with her; see Majeska G. Russian Travelers... p. 347–351; cf. Halkin F. Bibliotheca hagiographica graeca. Vol. II, p. 286–287. 1091 These heads were preserved in the Pantocrator Monastery (Majeska G. Russian Travelers... p. 293). On their cult see Halkin F. Bibliotheca hagiographica graeca. Vol. I, p. 209–210, 256–257.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

1327 Prosp. Chron. a. 452, P. L. 51, 603 с; ср.: Roda S. L’aristocrazia senatoria occidentale al tempo di Attila: L’ideologia oltre la crisi dell’impero//La parte migliore del génère umano: Aristocrazie, potere e ideologia nell’Occidente tardoantico. Torino, 1996. 294 ss.; Cavalcanti E. La predicazione di Leone Magno a Roma//La comunità cristiana di Roma, cit. (сн. 12). 248 ss. (с библиографией). 1328 Aiello. Cassiodoro e la tradizione su Costantino, cit. (сн. 103). 136 ss.; Sardella T. Società Chiesa e Stato nel’età di Teoderico: Papa Simmaco e lo scisma laurenziano. Soveria Mannelli, 1996; Pohlkamp W. Konstantin der Große und die Stadt Rom im Spiegel der römischen Silvester-Akten//Kaiser Konstantin der Große, cit. (сн. 3). S. 87−111. О смысле прихода (adventus) Теодориха в 500 г., во время которого посещение базилики св. Петра предшествовало посещению исторического центра города (Exc. Vales. 64: «rex Theodericus Romam et occurrit beato Petro devotissimus ac si catholicus»), см.: Vitiello M. Teoderico a Roma: Politica, amministrazione e propaganda nell’adventus dell’anno 500 (considerazioni sull’ ’Anonimo Valesiano II’)//Historia. 2004. T. 53. 73 ss.; Liverani P. Interventi urbani a Roma tra il IV e il VI secolo//Cristianesimo nella storia. 2009. Vol. 29. 15s. 1329 De Leo P. Ricerche sui falsi medievali, I: Il «Constitutum Constantini»: compilazione agiografica del secolo VIII: Note e document! per una nuova lettura. Reggio Calabria, 1975 (текст издания: Mombritius, p. 153 ss.); Loenertz R.J. Actus Sylvestri: Genèse d’une légende//Revue d’histoire ecclésiastique. 1975. Vol. 70. P. 427; Pohlkamp. Textfassungen, cit. (сн. 102). S. 115−196. Традиция «Деяний Сильвестровых» делится по трём языкам на сирийскую, греческую и латинскую (последняя отличается своим единством); ср.: Parente F. Qualche appunto sugli ‘Actus beati Sylvestri//Rivista Storica Italiana. 1978. Vol. 90. 881 ss.; Fraschetti. La conversione, cit. (сн. 85). 109 ss.; Dagron. Empereur et prêtre, cit. (сн. 16). P. 157−159 Shirinian E.A. The Armenian version of «Vita Sylvestri»//Armenian perspectives. 10 th Annivers. confer, of the Association Internationale des Etudes Arméniennes. London, 1998. 69 ss.; Canella. Gli Actus Sylvestri, cit. (сн. 102), XIII ss.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

1338 Ipse enim pater Deus, et origo, et principium rerum, quoniam parentibus caret, τττωρ atque μτωρ a Trismegisto verissime nominatur, quod ex nullo sit procreatus, dcirco etiam filium bis nasci oportuit, ut et ipse fieret τττωρ atque μτωρ. In prima enim nativitate spiritali μτωρ fuit, quia sine officio matris a solo Deo Patre generatus est. In secunda vero carnali πτωρ fuit, quoniam sine patris officio virginali utero procreatus est, ut mediam inter Deum et hominem substantiam gerens, nostram hanc fragilem imbecillemque naturam quasi manu ad immortalitatem posset educere. Factus est et Dei filius per spiritum, et hominis per carnem; id est, et Deus et homo. Dei virtus in eo ex operibus, quae fecit, apparuit; fragilitas hominis, ex passione quam pertulit. 1339 Bis enim natus est. Primum de Deo in spiritu ante ortum mundi, postmodum in carne ex homine, Augusto imperante; cujus rei praeclarum et grande mysterium est, in quo et salus hominum, et religio summi Dei, et omnis veritas continetur. 1340 Ergo (ut coeperam dicere) cum statuisset Deus doctorem virtutis mittere ad homines, renasci eum denuo in carne praecepit, et ipsi homini similem fieri, cui dux, et comes, et magister esset futurus. Sed tamen quoniam clemens est et pius erga suos Deus, ad eos ipsos eum misit, quos oderat, ne illis in perpetuum salutis viam clauderet; sed daret his liberam facultatem sequendi Deum, ut et praemium vitae adipiscerentur, si secuti fuissent, quod plurimi eorum faciunt, atque fecerunt, et culpa sua in poenam mortis incurrerent, si regem suum répudiassent. Apud illos igitur, et ex eorum semine regenerari eum jussit, ne, si fuisset alienigena, justam possent excusationem de lege praetendere, quod eum non suscepissent. 1341 Sed illum Filium suum primogenitum, illum opificem rerum, et consilia torem suum delabi jussit e caelo, ut religionem sanctam Dei transferret ad gentes, id est, ad eos, qui Deum ignorabant; doceretque justitiam, quam perfidus populous abjecerat... simul, ut nulla omnino gens esset in terra, cui spes immortalitatis negaretur (11)... ut universis gentibus, quae sub caelo sunt, singularis et veri Dei sanctum mysterium revelaret (12). Подобно Тертуллиану (см. выше, глава II § 9.3) и Киприану (см. глава III § 8), Лактанций полагает, что иудеи не различали двух Пришествий Христа – первого, когда Он придет возвестить народам о едином Боге, и второго, когда Он придет, чтобы царствовать, – и верили только во второе (Nam cum ita sit a Deo constitutum, ut idem Christus bis adveniat in terram, semel, ut unum Deum gentibus nuntiet, deinde rursus, ut regnet: quomodo in secundum ejus adventum credunt, qui in primum non crediderunt? Div. Inst., IV.12).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

2247 Hilar. De Trinit. Lib. VI, § 39: Loquatur Ioannes sic usque ad adventum Domini manens et sub sacramento divina voluntatis relictus et deputatus, dum non mori dicitum et manere. S. Ambrosius. Sermo 20 in ps. CXVIII. Бл. Феофилакт. Твор. цит. т. IV, стр. 486. Андрей Кесарийский . Толкование на Апокалипсис. Стр. 80 (пер. Π. М. Б. М. 1884) и др. мн. 2248 Hippolyst. De consumm. mundï ipsius adventus praecursorem habuit Ioannem Baptistam, posterior autem, quo venturus est in gloria Enoch, Eliam et Ioannem Theologum exhibebat и др. cf. Lampe. Op. cit. p. 98. 2250 Lampe. Op. cit. p. 93. Много подобных очень характерных рассказов можно видеть в сочинениях Tillemont " a, (Op. cit. Not. ΧVIII). Basnahium (Annal. t, II ad an. 101), Florentinium Martyrot. (p. 127 sq . 141 sq.) и других писателей. 2251 Theodoret. Hist. Eccl. Lib. V, c. 24. Бароний, Тиллемон и многие другие (Lampe. p. 101) признают этот рассказ за действительный. Руфин, Орозий, бл. Августин и Амвросий Медиоланский обходят этот рассказ молчанием. Созомен, рассказывая эту историю, называет вместо Иоанна Богослова Иоанна Крестителя (Lamp. p. 101). 2252 Gregor. Nyssen. In ejus vita Opp. tom. II, p. 977 sg. Учение Ап. Иоанна, сообщенное в этом видении св. Григорию Чудотворцу , передают следующим образом. Unus est Deus Pater Verbi viventis, sapientiae substi tentis et potentiae, et figurae aeternae, perlectus, perfecti genitor: Pater Filii unigeniti. Unus Dominus, Solus ex Solo, Deus de Deo figura et imago Deitatis. Verbum efficax, sapientia constitionis rerum universarum comprehensiva et potentia totius creaturae effectrix. Filius verus veri Patris, invisibilis illius qui est invisibilis, incorruptibilis ejus, qui est incorruptibilis, immortalis ejus, qui est immortalis, aeternus aeterni. Unus Spiritus Sanctus ex Deo ortum et existentiam habens: quique per Filium apparuit, videlicet hominibus, imago Fili perfecti perfecta, vita viventium causa, fons sanctus, Sanctificationis suppeditatrix, per quem manifestatus Deus Pater, qui est super omnia et in omnibus, et Deus Filius, qui est per omnia. Trinitas per tecta, quae gloria atque aeternitate et regno non dividitur, neque abalienatur.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/sv-apo...

23 Июля 1901 г. была организована Европейская Генеральная Конференция адв. 7-го дня. В состав ее входили: Европа, Сибирь, Азиатская Турция и Сев. Африка. Конференция существовала до 1909 г. Современное состояние адвентизма 7-го дня в Западной Европе представляет след. таблица, составленная на основании Adventist Denomination for 1911. 1. Западно-Германский унион (западная часть Германской Империи, Голландия, Фламандская Бельгия, немецкая Швейцария и Австрия, кроме Далмации и Галиции). 2. Восточно-Германский унион. (Восточная часть Германской Империи, Венгрия, Далмация, Галиция, Буковина, Босния и Герцеговина и Балканские государства, кроме Турции и Греции). В обоих германских унионах считается 165 общин и 6452 члена общин. В 1901 г. в Германском унионе (вместе с Россией) было: 5 конференций, 6 миссионерских полей, 133 общины и 4038 членов общин. 3. Британский унион имеет 4 конференции, 2 миссионерских поля, 86 общин, 1658 членов общин, 1 колледж и 4 санатории. В 1901г. в Британском унионе было 40 общин и 926 членов общин. 4. Скандинавский унион. В 1901 г. Скандинавский унион заключал в себе 71 общину и 2182 члена общин (в том числе в Финляндском мисс. поле – 1 общ. и 66 членов). 5. Латинский унион (Латинские государства З. Европы, а также французская Бельгия и французская Швейцария). В 1901 г. в Латинском унионе было 22 общины и 531 членов общин. 6. Левантская унионная миссия (Греция, Турция и Персия) заключает в себе 4 мисс. поля, 14 общин и 208 членов общин. 7. Африканские миссии адвентистов 7 дня (Абиссиния, Сев. Африка, Зап. Африка и др.) насчитывают 4 общины и 61 члена общин. IV. Адвентизм 7-го дня в России. В России первые семена адвентизма 7-го дня были брошены выселившимися из России в Америку немецкими колонистами. Сделавшись адвентистами, немецкие выходцы из России посылали адвентистские книги и брошюры в свое прежнее отечество – Россию. В ноябре 1883 г. один старый «брат» приезжал в Таврическую губернию, где уже в 1882 г. было несколько человек, праздновавших субботу.

http://azbyka.ru/otechnik/sekty/missione...

2685 Ср. мнение Августи, будто праздник этот вызван заблуждениями еретиков, неверовавших в действительность вознесения Иисуса Христа на небо. Denkwürd. II, 352–353. 2688 S. Epiph., De D. N. J. Chr. assumptione. Ed. 1682, p. 284–285: κσμος τν ορτν σμερον ορτ. 2689 S. August, Epist. LIV: Illa autem, quae non scripta, sed tradita cystodimus, quae quidem toto terrarum orbe servantur, datur intelligi vel ab ipsis Apostolis, vel plenariis conciliis… sicut quod Domini passio et resurrectio et ascensio in coelum et adventus de coelo Spiritus sancti, anniversaria solemnitate celebrantur… Migne, s. l., t. XXXIII, col. 200. 2694 Буквы эти можно рассматривать как испорченное резчиком ιχθυς (Garrucci, vol. VI, p. 181), или IC. XC. Θ. V. (Kondacoff, Sculpt., p. 8. Кирпичников, 2). В том и другом случае они указывают на Иисуса Христа, Сына Божия, с той, впрочем, разницей, что первое чтение сближает надпись с древнехрист. символикой. 2695 Изъяснение ее в смысле апокалипсической жены (Апокал. 12:1) основательно отвергнуто проф. Кондаковым. Проф. Кирпичников примиряет оба изъяснения ссылкой на толковые апокалипсисы, где апокалипсическая жена принимается в смысле церкви. 2698 Biscioni, tab. XXIV. Труды Моск. арх. общ., т. XI, вып. 2, табл. XXIV. Agincourt, Maler., XXVII. R. de Fleury, XCVIII. Smith and Cheetham, I, 85. Garrucci, CXXXIX. Прохоров, Христ. древн., 1864, кн. VI. 2704 Еп. Амфнлохий, стр. 9. В годун. псалт. слова эти истолкованы в применении к сошествию во ад и потому здесь изображено изведение Адама из ада. Под адом – раскиданные врата (С.-Петерб. Дух. Акад., л. 123 об.). 2705 Agincourt, LI. Lenoir, Archit., monast., t. I, p. 288, Paris, 1852. Bordier, p. 149–150. Труды Моск. археол. общ., т. XI, вып. 2, стр. 45. R. de Fleury, La S. Vierge, pl. LXXI. 2708 С.Р. Bock, Die bildl. Darstell. d. Himmelfahrt Christi v. VI bis XII Jahrhund. Freiburger Diöcesan-Archiv, II Bd; 1–2 H., S. 421–422. 2709 Frisi, Memor. stor. di Monza, tav. IV, 1; V, 5–6 (типы и костюмы на рисунках Фризи искажены). Garrucci, CDXXXIII, 10; CDXXXIV, 2–3; CDXXXV, 1.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Pokrov...

51 Подтверждением того, что древние иудейские писатели насаждение рая ставили в такую же связь с непроизрастанием на земле полевых растений и деревьев, могла бы служить 3-я кн. Ездры, в которей по славянскому и русскому переводам сказано: И ввел ecu в рай, егоже насади десница Твоя, прежде неже прозябе земля или... прежде нежели земля произрастила плоды (III, 6). Но такой перевод последнего из приведенных выражений не оказывается соответствующим значению речений, употребленных в первоначальном тексте. В Вульгате, с которой сделан славянский и русский переводы этой неканонической книги, читается это место так: Et induxisti eum in paradiso, quem plantaverat dextra tua, antequam terra advmitaret (Valton. Polyglotta; Fabricii codices pseudepigraphi Veteris Testamenti. t. 11). Гл. Advento, переведенный в значении: «прозябать, произрастить» значит собственно: «подходить, приближаться». В настоящее время подлинником, на котором написана 3-я кн. Ездры, признается не латинский, а греческий текст, по которому приводили ее церковные писатели. По греческому тексту приведенное место оканчивается такими словами: τν γν παραγενσθαι (E. Kautsch. Die Apokryphen und Pseudepigraphen des Alton Testaments. Zweiter. Band), что значит: «прежде чем земля явилась». При таком переводе, служащем наиболее точной передачей греческого и латинского текстов, в данном месте выражено, нужно думать, то позднейшее иудейское представление, что рай насажден «в начале» (так толковали талмудисты употребленное в Быm. II, 8 , евр. слово: «миккедем», переводимое обыкновенно: «на востоке»), прежде чем создана была земля, причем разумеется, конечно, рай небесный (Schenkel. Bibellexicon. В. IV, 378). 52 Сказавши о том. что по Быm. II, 6 , земля «твердая, как ядро» приготовлялась посредством пара, представляемого в виде «хаотической жидкости» к произведению растений, один из авторитетных немецких представителей библейской критики продолжает: «можно бы ожидать именно того, что пред 7-м стихом или после него будет изложено возникновение растительного мира и вообще окончание мирообразонания. Но ничего такого не находится» (A. Dillman. Die Genesis. VI Auflage, стр. 52–53). О неполноте содержащегося в Быт. 2 -й главе сказания о творении говорит и Wellhausen в Prolegomena zur Geschichte israels. zweite Ausgabe, стр. 315.

http://azbyka.ru/otechnik/Fedor_Eleonski...

705 В ΑΠ. (253, 7): περ τς τν σεβν τιμωρας, πτσεως ποστροφς, καταδκης, δοξας. Hauler (fr. 39, 8): (de) infamia et evacuatione ruinae et de absolutione et condemnatione. 710 Hauler (fr. 39, 27): Nos vero credere didicimus per domini npstri resurrectionem a mortuis et nostram certam esse repromissionem et ipse qui non fallit Deus. В АП. мы находим только (255, 3): πιστεομεν τν ναστσιν γνεσϑαι κα κ τς το κυρου ναστσεως. И до конца V книги ΑΠ., за исключением цитаты из Сивиллиных книг, только единичные слова совпадают с сирийским текстом Дидаскалии. 711 Orac. Sibyll. IV. 179–185. Hauler (fr. 39, 33. p. 56): nam vos, qui ex gentibus vocati estis, scitis, quoniam et gentiles de resurrectione futura legent et audiunt a Sibylla illis dictum et praedicatum В Codex’e Sangermanensis (издание Лагарда p. 83, 14) есть лишние слова, которые, по мнению Flemming’a, следует зачеркнуть, как это и сделано в Codex’e. Harrisianus (s .204). 712 Hauler (fr. 40, 2): Sed cum jam omnia pulvis et cinis fuerint facta et ignem vitaverit (Функ заменил – sedaverit. p. 254, 7) Deus immortalis, qui etiam accendit, ossa et cinerem ipse, Deus iterum est vivorum, formabit, in mortales autem iterum statuet, ut ante erant. 713 Это надписание, прибавленное позднее, нарушает существующую в сирийском тексте связь между предложениями. У Hauler " а нисколько иначе: nam et per mutum animal... manifeste nobis... ostensionem Deus fecit (fr. 40, 19). 716 Hauler (fr. 40, 25): Nunc autem videtur, cum ingrediatur, quia solum est. Post quingents enim annos ingreditur in Aegyptum ad eum locum, qui vocatur Solis ara... etc. 717 Hauler (fr. 41, 6. p. 58): gaudentes ad tam magnum hoc donum et dignitatem gloriae Dei, id est ad martyrium, properemus... 721 Hauler (fr.42, 5. p. 59): luminarium non deficientium gloriam aeterni luminis fulgentem per omne tempus. 723 Hauler (fr. 42, 22): nos enim abundantius perspeximus et conversati sumus cum eo et concibavimus et participes et testes adventus ejus fuimus. Ea vero, quae futura sunt, de repromissionibus ejus magna et inenarrabilia dona accipi sperantes credimus. Omnis enim fides nostra in hoc est, cum probemus omnes repromissiones ejus et credimus veras esse eas.

http://azbyka.ru/otechnik/Pavel_Prokoshe...

7 Conf. et expos, christ. fidei, cap. XIX: «Verbo Dei finnt, quae antea non fuerunt sacramenta. Consecrantur enim verbo, et sanctificata esse ostenduntur ab eo, qui instituit.., si accedat Domini verbum, cum invocation divini nominis et renovations primae institutionis et sanctifieatiouis, signa ista consecrantur et sanctificata a Christo esse ostenduntur. Manet enim semper efficax in Ecclesia Dei prima Christi institutio et conseoratio sacramentorum, adeo ut, qui non aliter celebrant sacramenta. quam ipse Dominus ab initio instituit, fruantur etiam nunc prim a ilia coxisecratione omnium praestantissima. Et ideo recitantur in celebratione sacrainentorum ipsa verbi Christi... Idcirco minime probamus eos, qui sanctificationem sacramentorum attribuunt, nescio quibus characteribus ot recitationi, vel virtuti verborum pronuuciatorum a consecrato, et qu habeant intentionem consecrandi, aut rebus aliis adventitiis, quae neque Christi, neqne apostolorum, vel verbo vel exemplo nobis traduntur». Corpus et syntagma, P. 1, p.p. 44, 45. – Срв. лютер. Catech. major, P, V, de sacr. alt., § 10, 11: «Virtute verbi elementum lit sacramentum, cimka cujus accessionem non nisi elementum manet. Jam hoc non est alicujus principis aut caesaris, sed omnipotentis Dei verbum et institutio» (Haze, p. 553). 8 Apol Conf. Aug., VII, 3: «Si sacramenta vocamus ritus, qui habent mandatum Dei et quibus addita est promissio gratiae, facile est judicare, quae sint proprie sacramenta… Vcro igitur sunt sacramenta – Baptismus, Coena Domini et Absolutio, quae est sacramentum poenitentiae. Nam hi ritus habent, mandatum Dei et promissionem gratiae, quae e-t propria Novi Testamenti». – (Об отнотении к таинству покаяния реформатов см. Institutio Calvini, 1. IV, с. XIX, s. 14 sqq. В символах реформатских, не указывается прямо основание для отрицания сакраментального значения за таинством покаяния, но основание это само собою вытекают из реформатского определения таинств, как «symbola mystica, qnibus (Dens) promissiones suas obsignat et, quae ipso nobis interius praeslat, exterius repraesentat ac veluti oculis conteinplandas subjicit».

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Yako...

959 Stigma militare, character militaris. Это нетрудно связать с учением о character indelebilis, хотя само учение о нем мы встречаем только в XIII веке. См. Hahn,/. с, р. 298 ff., где оно относится ко времени папы Иннокентия III. 960 Даже Августин пишет в De peccat. merit, et remiss., lib. i, с. 24, §34: «Praeter baptismum et participationem mensae dominicae non solum ad regnum Dei, sed пес ad salutem et vitam aeternam posse quemquam hominem pervenire». Если понимать эти слова в строгом смысле, то все квакеры и некрещеные младенцы исключены из сферы спасения, однако Августин допускает возможность исключения – когда сердце обращается ко Христу без крещения. См. ниже. Схоласты проводили более точное разграничение между тремя видами необходимости: 1) абсолютной: simpliciter necessarium; 2) телеологической: in ordine ad finem; 3) гипотетической или относительной: necessarium ex suppositione, quae est necessitas consequentiae. К таинствам относился только последний вид необходимости, потому что сейчас, в нынешних обстоятельствах, в обыкновение Бога не входит спасение тех, к кому не применялись эти средства. См. Hahn, l. с, р. 26 ff. Согласно Фоме Аквинскому, совершенно необходимы только три таинства: крещение и покаяние для личности и священство – для всей церкви. 961 «Non defectus, sed contemptus sacramenti damnat». См. также Августин, De bapt. contra Donat., 1, iv, c. 25, §32: «Conversio cordis potest quidem inesse non percepto baptismo, sed contemto non potest. Neque enim ullo modo dicenda est conversio cordis ad Deum, cum Dei sacramentum contemnitur». 963 Contra Faust., xix, 13: «Prima sacramenta praenunciativa erant Christi venturi; quae cum suo adventu Christus implevisset ablata sunt et alia sunt instituta, virtute majora, numéro pauciora». 964 De symb. ad Catech., c. 6: «Quomodo Eva facts est ex latere Adam, ita ecclesia formatur ex latere Christi. Percussum est ejus latus et statim manavit sanguis et aqua, quae sunt ecclesiae genuina sacramenta». De ordine baptismi, c. 5 (Bibl. max., tom. xiv, p. 11): «Proflux-erunt ex ejus latere sanguis et aqua, duo sanctae ecclesiae praecipua sacramenta». Serm. 218: «Sacraments, quibus formatur ecclesia». См. также: Златоуст, Homil. 85 in Joh.: ξ αμφοτρων η κκλησα συνστηκε. Тертуллиан называл крещение и евхаристию «sacramenta propria», Adv. Marc, i, 14.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/isto...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010