Supplementa. Fasc. I); Mossay J . Les fêtes de Noël et de l " Épiphanie d " après les sources littéraires cappadociennes au IV siècle. Louvain, 1965 (=Textes et études liturgiques 3); Jounel P . Le temps de Noël// Martimort A. J . et al. L " église et prière. Introduction à la liturgie. Toutnai, 1965. P. 746-753 (англ. пер. в: The Church and Prayer. Collegeville, 1986. P. 77-89); Coquin R. G. Les origins de l " Épiphanie en Égypte//Noël, Épiphanie, retour du Christ. Lex Orandi 40. Paris, 1967. P. 139-170; Botte B ., Melia E . Noël, Épiphanie, Retour du Christ//Lex orandi 40/ed. A. M. Dubarle, B. Botte, K. Hruby . Paris, 1967. P. 139-170; Theodorou E . Saint Jean Chrysostome et la fête de Noël//Noël, Épiphanie, retour du Christ. Semaine liturgique de l " Institute Saint-Serge/ A.-M. Dubarle, B. Botte, K. Hruby. Paris, 1967. P. 195-205 (Lex Orandi 40); Gunstone J. Christmas and Epiphany. London, 1967 (Studies in Christian Worship 9); Nikolasch F . Zum Ursprung des Epiphaniefestes//EL 82. 1968. S. 393-429; Dorrie H . Die Epiphanias-Predigt des Gregor von Nazians (Hom. 39) und ihre geistesgeschichtliche Bedeutung//Kyriakon. Festschrift Johannes Quasten in 2 vols./ed. P. Granfield, J. A. Jungman . Münster, Westfalen, 1970. S. 409-423; Giuseppe A., Bendetto P., Nocilli N. É nato per noi il Signore. Storia, teologia, folclore del Natale. Padua, 1983 ; J. Neil Alexander . Advent, Christmas and Epiphany//Liturgy. Journal of the Liturgical Conference 4/3. 1984. P. 9-15; Spinks B. D . Revising the Advent-Christmas-Epiphany Cycle in the Church of England//Studia Liturgica 17. 1987. P. 166-175; Winkler G . Die Licht-Erscheinung bei der Taufe Jesu und der Ursprung des Epiphaniefestes. Eine Untersuchung griechischer, syrischer, armenischer und lateinischer Quellen//OrC 78. 1994. S. 177-227; Roll S. K . Towards the Origins of Christmas. Kampen, 1995 (Liturgia condenda 5). См.: Roll 1998. P. 4-11. Смирнов Ф. Происхождение и значение праздника Рождества Христова. Киев, 1883. Скабалланович 1916.

http://bogoslov.ru/article/373000

Блж. Феодорит Кирский видит в этом переходе указание на крещение Христа в водах И. ( Theodoret. Quaest. in Jos. 2). Это христологическое истолкование раскрывается в правосл. богослужении, в песнях канона на Богоявление: «По разделении Иордана в древности народ израильский проходит по суше, прообразуя Тебя, Всесильного, Который ныне по струям неукоснительно проводишь тварь на неуклонную и лучшую стезю» (На Богоявление, 2-й канон, глас 2, песнь 7 - цит. по: Виссарион (Нечаев), еп. Толкование на паремии. СПб., 18942. Т. 1. С. 434). Разделение вод И. (Нав 3. 16) показывает, что с боговоплощением (in adventu arcae Dei, i. e. adventu corporeo) часть человечества освобождается от греха и смерти, др. часть погружается в море, т. е. в мир, остающийся под проклятием греха ( Hilar. Pict. De myster. 2. 7). У Исидора Севильского это разделение указывает на существующие различия между принявшими крещение христианами, одни из к-рых вкушают сладость благодати, другие же вновь приобщаются к горечи греха ( Isid. Hisp. In Jos. 2. 3//PL. 83. Col. 372). Автор приписываемого свт. Иоанну Златоусту соч. «О реке Иордане» (In Jordanem Fluvium) подчеркивал (PG. 61. Col. 725), что, т. к. И. течет не в живое, а в Мёртвое м., он является образом преходящей жизни. Число камней, взятых из И. (12), истолковывается как указание на число апостолов ( Greg. Nyss. In bapt. Christ.; Prudent. Carmina. 59-60//CCSL. 126. P. 393). Эти камни - вечные памятники (memoriale usque in aeternum) не потому, что они не исчезнут, если даже прейдут небо и земля, но потому, что они суть указание на вечность (aeternum aliquid significant - Aug. Locut. in Hept. 6. 4). Согласно свт. Иларию Пиктавийскому , 12 камней означают учение апостолов, сохраненное из закона (apostolica doctrina prolata ex lege - Hilar. Pict. De myster. 2. 6). Они - фундамент апостолов (ср.: Hieron. Ep. 108. 12. 4; Ps.-Chrysost. In Jordanem Fluvium//PG. 61. Col. 726; ср.: Isid. Hisp. In Jos. 5//PL. 83. Col. 373). Тема христ. крещения присутствует и в толковании рассказа об омовении Неемана (4 Цар 5. 1-14) ( Iren. Fragm. Gr. 35//PG. 7b. Col. 1248), к-рое само понимается толкователями как «великая тайна крещения» ( Orig. Hom. in Luc. 33. 5//SC. 87. P. 398; ср.: Tertull. Adv. Marcion. IV 9. 7-8; Greg. Nyss. In bapt. Christ.; Did. Alex. De Trinit. 2. 14//PG. 39. Col. 700; Ambros. Mediol. In Luc. 4. 49-52//CCSL. 14. P. 123-124; Idem. De sacr. I 5. 13-15); как «великая тайна Иордана» ( Orig. Comm. ad Joh. 6. 244//SC. 157. P. 312; ср.: Ambros. Mediol. De Myst. 4. 19).

http://pravenc.ru/text/578378.html

1080 Conc. de Toledo IV (633). can. 75: Qui contra hanc nostram definitionem praesumpserit, anathema Marantha, hoc est perditio in adventum Domini sit, et cum luda Scarioth partem habeat et ipsi et socii eorum. 1081 См., например: Marongiu A. Un momento típico de la Monarquía medieval: El rey juez//AHDE. 23. 1953. P. 687; Reydellet M. La conception du souverin chez Isidore de Séville//Isidoriana. P. 457–466; González T. La iglesia desde la conversión de Reccared hasta la invasión árabe. P. 428–432; CazierP. Les Sentences d’ Isidore de Séville... P. 381–386. 1082 Conc. de Toledo IV (633). can. 75. De commonitione plebis ne in principes delinquatur. ...deposcimus, ut moderati et mites erga subiectos existentes cum iustitia et pietate populos a Deo vobis créditos regatis... См. также Velázquez Soriano I. Impronta religiosa en el desarollo jurídico de la Hispania visigoda//Cuadernos ‘Ilu. 2. 1999. P. 108. 1084 См. King P.D. Les royaumes barbares//Histoire de la pensée politique médiévale 3501450./Ed. J.H. Burns. Paris, 1993. P. 138. 1085 O.B. Сидорович. Дивинация: религия и политика в архаическом Риме//Религия и община в Древнем Риме. Под ред. Л.Л. Кофанова и Н. А. Чаплыгиной. Москва, 1994. С. 69–70. 1086 Tac. Agr. 3: Hie interim liber honori Agricolae soceri mei destinatus, professione pietatis aut laudatus erit aut excusatus. 1087 Aug. Conf. IX. 11.28: Ergo die nono aegritudinis suae, quinquagesimo et sexto anno aetatis suae, tricesimo et tertio aetatis meae, anima illa religiosa et pia corpore soluta est. См. также Aug. Conf. I.11.17, Ibid. III.4,8; Ibid. III.7.14; Ibid. III.8.16; Ibid. III.11.20; Ibid. IV.3.4; Ibid. IV.16.31; Ibid. V.5.8; Ibid. V.5.9; Ibid. V.13.23; Ibid. IX.4.8; Ibid. IX.7.15; Ibid. X.33.49 etc. Aug. De civ. Dei. I.9; Ibid. I.10; Ibid. I.12; Ibid. II.5; Ibid. II.10; Ibid. II.28; etc. 1088 Isidori Differ. I.24 (419): Pietas inter devinctos sanguine exhibetur, affectio inter extráneos (Исидор. Дифференции. I.24 (419): Родственная любовь проявляется между теми, кто связан кровными узами, а симпатия – между чужими).

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

352 De Trin. XV, 1,1, с. 1057: quae [natura non creata, sed creatrix] utrum sit Trinitas, non solum credentibus divinae scripturae auctoritati; verum etiam intelligentibus, aliqua, si possumus, ratione jam demonstrare debemus. VI, 9, c. 1063: Hane ergo sapi-entiam quod [quae?] est Deus, quomodo intelligimus esse Trinitatem? Non dixi, Quomodo credimus? nam hoc inter fideles non debet habere quaestionem: sed si ali-quo modo per intelligentiam possumus videre quod credimus, quis iste erit modus? Cp. Reuter, 191. 353 Cf. De Trin. Ill, 1, c.869: quae nobis pauca interpretata sunt. Ex his igitur quae ab aliis de hac re scripta jam legimus, plurimum adminiculati et adjuti etc. Cp. Reuter, 181 ff. 192; по Рейтеру нельзя доказать, чтобы из латинских сочинений он пользовался сочинениями Амвросия De fide и De Spiritu Sancto. 354 XI, V, 8, с. 991: Non sane omne quod in creaturis aliquo modo simile est Deo, etiam ejus imago dicenda est: sed ilia sola qua superior ipse solus est. Ea quippe de illo exprimitur, inter quam et ipsum nulla inteijecta natura est. Душа есть impar imago Dei, sed tamen imago, не similitudo. 355 XIV, IV, 6, с. 1040: еа est invenienda in anima hominis, id est rational), sivi intellectuals imago Creatoris, quae immortaliter immortalitati ejus est insita; cf. IX, IV, 5, c.963: haec in anima existere, et tanquam involuta evolvi, ut sentiantur et dinumerentur substantialiter vel, ut ita dicam, essentialiter etc. 356 XIV, VIIIX, 11–13, c. 1044–1047: foris posita, cognoscibilia – cognitionem gignunt, non cognitione gignuntur; adventitia,» quae oriuntur in animo ubi non fuerunt, sicut fides et cetera hujus modi. 357 XIV, IV, 7, c. 1040: nihil tam novit mens, quam id quod sibi praesto est: nec menti magis quidquam praesto est, quam ipsa sibi. X, III, 5, c.976: non potest omnino nescire se, quae dum se nescientem seit, se utique seit etc. X, V, 7, c.977: aliud non se nosse, aliud non se cogitare. XIV, VI, 8, c. 1042: cum vero non se cogitat, non sit quidem in conspectu suo (c. 1041: quomodo autem invenire non possum), nec de ilia suus formetur obtutus, sed tarnen noverit se tanquam ipsa sit sibi memoria sui, etc. X, X, 16, c.981: qui omnes (c.978: qui sanguinem, cerebrum, cor, atomos, аегет, ignem, temperationem corporis, compagen primordiorum, etc. animammentem esse putaverunt) non advertunt, mentem nosse se etiam cum quaerit se. cum se mens novit, substantiam suam novit.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

133 In einigen alten Formularen dieses Ritus, z. B. von Archangelsk, wird «ewiges Andenken» ausgesprochen den Theilnehmern an den ökumenischen Konsilien ihrer chronologischen Folge nach, unter Angabe ihrer Zahl, z. B. beim ersten Concil 318 u. s. w., und zwar den bedeutendsten mit Nennung des Namens, darunter auch mehreren römischen Päpsten, z. B. Silvester, Cölestinus u. s. w. 134 В некоторых древнеславянских чинах православия, напр. в Архангельском «вечная память» возглашалась участникам вселенских соборов в последовательном порядке их по времени, с поимённым поминовением главнейших из них, в том числе и некоторых Римских Пап (до разделения церквей), как напр. Сильвестра, Целлестина и др., и с обозначением общего числа всех участников на каждом. 135 Aehnliche dramatische Darstellungen in der Kirche fanden im Mittelalter auch in der abendländischen Kirche statt. So traten z. B. in der gallikanischen Kirche in Rouen am letzten Adventssonntage, vor der versammelten Gemeinde, aufgerufen vom Geistlichen, der das Amt des «Vocator» hatte, der Reihe nach Mose und die Propheten, und als Repräsentanten des Heidenthums Virgil und die Sibylle im entsprechenden Kostüm auf, um – mit Bezug auf das nahe Weihnachtsfest – ihre Weissagungen von der Geburt des Heilandes zu recitiren. Hierauf erschien der moabitische Prophet Bileam mit seiner Eselin, um das IV Mose, XXII Berichtete darzustellen, wobei ein unter den Beinen des Thieres versteckter Geistlicher die Weissagung vom Stern aus Jakob (IV Mos., XXIV, 17) recitirte. Den Schluss bildete Daniel mit seiner Weissagung, die Verurtheilung der drei Jünglinge durch Nabuchodonosor und ihr Lobgesang in dem mitten im Schiff der Kirche errichteten Feuerofen, in ähnlicher Weise, wie die oben von uns dargestellte Ofenhandlung. Die Zeit für die Ofenliandlung ist gewählt im Hinblick auf das am 17. December gefeierte Gedächtniss der 3 Jünglinge im Flammen-Ofen, deren Gesang: «Gelobt bist du, Herr, Gott unserer Väter!» ( Daniel III, 26 u. 52) vorzüglich passt zu den Sonntagen der Ahnen und Väter.

http://azbyka.ru/otechnik/Aeksej_Malcev/...

21 . IV Symposium Syriacum 1984/Ed. Drijvers H. J. W., Lavenant R. e. a. 1987. (OCA 229). 22 . V Symposium Syriacum 1988/Ed. Lavenant R 1990. (OCA 236). 23 . VI Symposium Syriacum 1992/Ed. Lavenant R 1994. (OCA 247). 24 . VII Symposium Syriacum 1996/Ed. Lavenant R 1998. (OCA 256). 25 . VIII Symposium Syriacum. Sydney 2000 (в печ.) [Серия трудов сир. симпозиумов, содержащая бол. число публикаций по сир. богословию и аскетике]. 26 . Wright W. A short history of Syriac literature. L. 1894. Райт В. Краткий очерк сирийской литературы./Пер. Тураевой К. А. под ред. Коковцова П. К. СПб. 1902. 235. [Отд. изд. статьи, первоначально написанной для Брит. Энциклопедии. Практически без библ.]. Подвижники и тексты традиции Афраат TRE I. 625–635 «Персидский мудрец» Фрахат (Афраат в сирийской огласовке) писал в IV в. в пределах сироязычпого ареала персидского царства. Его отождествление со св. Иаковом Нисибинским отвергается ныне почти всеми учеными. 23 тахвиты (букв., показательства) Афраата являют автора выразителем очень архаичного семитского богословия, талантливым проповедником и экзегетом. В сочинениях Афраата собственно аскетическая или исихастская тематика – одна из центральных (см. особ. 3, 4, 7, 9-ая тахвиты). Сочинения 27 . The Homilies of Aphraates, the Persian Sage/Ed. from Syriac MSS. of the fifth and sixth centuries, in the British Museum, with an English translation by Wright W. c.a. L.; Edinburgh 1869. 28 . Aphrahats des pcrsischen Weisen Homilien/Übers., erl. Bert G. Leipzig 1888. (TU 3:3–4). 29 . Jacobi Episcopi Nisibeni Homilia de Adventu Regis Persarum adversus urbem Nisibis. Ed. Pereira E.//Orientalische Studien T. Nöldeke gewidmet. Gie βen 1906. 877–892. [Геэзские переводы под именем Иакова Нисибинского]. 30 . [Tahwyâthâ.] Aphraatis Sapientis Persae Demonstrationes. Textum Syriacum vocalium signis instruxit, Latine vertit, notis illustravit D. Parisot Joannes. 1–2. P. 1894–1907. LXXX, coll. 1053, 489. (Patrologia Syriaca. P. 1, vols. 1–2). [Стандартное изд. с лат. пер.].

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

28 Во блеске юности, сей призрак девы милый, Чей образец нигде невиданный, лишь там!.. На ней жар роз слился со снегом нежных лилий, Стан лёгкий просится подняться к небесам! Из алых уст ея улябка негой веет… Стыдливой наготой она облечена; При ней желание пылает и робеет Но этовсё лишь тень ея одна!.. (Оберон, II. IV, c. 6.) 32 Голова сей статуи и надпись, принадлежащая ей, найдены были здесь, по свидетельству Фацеллы (в царствование Карла V), при сооруженииодного бастиона. 33 Arte Siracosia suspensus in аёге clause Stat globus, immensi parva figura poli. (Ovid. Fast. VI. 277.) 36 И первая из Нимф, дюбовница Алфея, Божественнным челом блеснув из вод Пенея: „О милая сестра! Не тщетен страх твой, нет! Твой сын, рекла она забот твоих предмет С слезами на очах, в отчаяньи жестоком Взавает горестно, с брегов к тебе, с упрёком“. (Перевод Г-на Раича) 37 Вот Цицероново описание: „In hac insula (Ortyg extrema est fons aquae dulcis, cui nomen Arethusa est, incredibile magnitudine, plenissimus piscuim, qui fluctu totus operiretur, nisi munitione ac mole lapidum a mari disjunctus esset. (in Verr. act. II, L. c. LII.“ т.е. „На самой конечности острова (Ортигии) находится источник пресной воды, именуемый Аретуза; обширность оного чрезвычайна, и множество рыб наполняют его; если б источник сей не был заграждён от моря крепкою стеною, то был бы непременно потоплен волнами оного.“ Местоположение Аретузы совершенно сходно с сим описанием; но обширность исочника весьма ныне ограничена, и рыбы перестали обитать в нём. 39 Т.е. „Желание угодить учёным путешественникам заставляет меня сохранять в целости остатки священной древности.“ 41 В заключение описания острова Ортигии, выпишу, что говорит Цицерон о сей части города во время преторства: Et tanta est urbs, ut ex quatuor urbibus maximis constare dicatur, quarum una est quam dixi, insula; quae duobus portubus cincta, utriusque portus ostium, aditumque projecta est, in qua domus est, quae regis Hieronis fuit (conf. Verr. V, 12. 31.), qua praetores uti solent. In ea sunt aedes sacrae complures; sed duae, quae longe ceteris antecellunt; Dianae una; et altera quae fuit ante istius (Verris) adventum ornatissima, Minervae (IV Verr. II, c. 53).

http://azbyka.ru/otechnik/Avraam_Norov/p...

539 quia пес mors nostra dissolvi posset nisi Domini passione nec vita restitui sine resurrectione ipsius. 540 Christus... ita etiam mortem nostram morte sua dissolveret, resurgendo in carne, in qua natus est, ut et mori posset. 541 Crucifixus est Dei Filius; non pudet, quia pudendum est; et mortuus est Dei Filius; prorsus credibile est, quia ineptum est; et sepultus, resurrexit; certum est, quia impossibile. 542 Defendimus autem, non carnem peccati evacuatam esse in Christo, sed peccatum carnis; non materiam, sed naturam; nec substantiam, sed culpam: secundum Apostoli auctoritatem dicentis ( Rom 8:3 ): Evacuavit peccatum in carne. 543 Sed Jesus iste Christus Dei patris summus sacerdos qui primo adventu suo humana forma et passibilis venit in humilitate usque ad passionem; ipse etiam effectus hostia per omnia pro omnibus nobis, qui post resurrectionem suam indutus podere, sacerdos in aeternum Dei patris nuncupatus est (cp. 3ax.3:4; Пс.109:4 ; Евр.5:6 ). Ср. также подобные выражения: всеобщий Священник Отца (catholicus Patris sacerdos, Adv. Marc., IV.9), истинный Первосвященник Бога Отца (authenticus pontifex Dei Patris, Adv. Marc., IV.35). 544 Hominem... quem sanguine suo redemit Christus,... (Deus) qui Filio suo non pepercit pro te, ut fieret maledictum pro nobis;... et traditus est in mortem, mortem autem crucis: totum hoc, ut nos a peccatis lucraretur. 545 Cui denique reconciliat omnia in semetipsum, pacem faciens per cruces suae sanguinem, nisi quem offenderant universa, adversus quem rebellaverant per transgressionem, cujus novissime fuerant?.. Ita et nos quondam alienatos et inimicos sensu in malis operibus, Creatori redigit in gratiam, cujus admiseramus offensam, colentes conditionem adversus Creatorem... Nam et supra reconciliari nos ait in corpore ejus per mortem; utique in eo corpore, in quo mori potuit per carnem 546 ex utriusque partis deposito commisso sibi. Следует, однако, отметить, что учение Тертуллиана об искуплении страдает некоторой недосказанностью и незавершенностью (см. Bardy. Op. cit., 156). О терминах sequester и mediator «посредник» см. Braun. Op. cit. P. 514–516.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

Lehrbuch d. historisch-kritischen Einleitung in die kanonischen und apokryphischen Bucher d. A. Testaments, de Wette. Ausg. Eber. Schrader. Berlin, 1869. S. 11). 112 Adver. Prax. cap. XV (Migne Col. 172 ): de Novo Testamento sumam confirmationem nostrae interpretationis; cf. cap. XX. col. 179; Contr. Marcion, lib. IV,1 (Migne, col. 361): alterum alterius instrumenti vel (quod magis usui est dicere) testamenti; de resurrectione carnis, cap. 39 (Migne, col. 849); Lactant. Inslit. IV, 20. «scriptura omnis in duo testamenta divisa est. Illud, quod adventum domini passionemque antecessit, id est lex et prophetae, vetus dicitur; ea vero, quae post ressurrectionem ejus scripta sunt, novum testamentum nominatur». – Augustin, de Civitate Dei, XX, 4. Относительно латинского слова: testamentum (завещание) нужно заметить, что хотя оно и не совпадает вполне и по своему значению с греческим – διαϑκη (еще менее с евр. berith), выражая лишь одно из частных значений этого последнего (см. выше стр. 52. примеч. 1), тем не менее оно совершенно справедливо издревле получило господствующее употребление на Западе, вытеснив другие, употреблявшиеся иногда: instrumentum, foedus или pactum. О превосходстве этого наименования прекрасно заметил еще св. Амвросий: «Testamentum autem dicitur, quo defertur bonorum haereditas. Merito et Testamentum dicitur, et divinum, cum ea, quae vere bona sunt, attestatione mandatorum coelestium conferuntur (de Cain et Abel, lib. I, cap. VII (Migne, tom. XIV). Cp. Лук. 22:29 : «Аз завещаваю (διατϑεμαι) вам, яко же завеща Мне Отец Мой Царство»; Иер. 31:31. – «Duplicem ob causam Testamenti nomine S. Literae insigniri solent: a) quia Foedus geminam Dei cum hominibus sancitum continent, simulque; b) omnia ad Testamentum requisita: testatorem, haeredes, legata et testes transcribanti» (J. Danko. D. S. Scriptura commentarius. Windobon. 1867. Pars III, pag. 57). Нет сомнения, впрочем, что лица, впервые приложившие слово Testamentum к свящ. книгам, употребляли его ближайшим образом в значении pactum или foedus, подобно тому как LXX – διαϑхη.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Rozhde...

1079 Reiche, Authentiae posterioris ad Thess. epistolae vindiciae. 1829; De-Wemme, Kurzgef. exeget. Handb. II, 3. 3 Aufl. 1864; Krit.-exeg. Komm. üb. des Neue Test., begründ. v. Meyer. X Abth.; Die Thessalonicher-Briefe, bearb. v. Lünemann. 3 Aufl. 1867, v. Bornemann. 5 u 6 Aufl. 1894; v. Dobschütz 7 Aufl. 1909; Zahn, Einl. 1, 1900; Wohlenberg, Der 1. und 2. Thess.-Brief. 1903. 1083 Тацит; Historiarum. lib. II. cap. 8. s. 153–154 (ed. v. Wolff. Berlin 1886). Светоний, De vita Caesarum. Lib. VI. Nero. cap. 57. s. 270 (ed. Ihm. Lips. 1907). 1090 Zahn, Einl. l. s. 178 ff. Срв. также его Apokalypt. Studien («Nero der Antichrist») в Zeitschr. für kirchl. Wissensch. 1886, s. 337 ff. 1092 Büsset, Der Antichrist in der Überlieferung des Judenthums, des neuen Testaments und der alten Kirche. 1895, s. 13 и др. 1096 Die Griech. Christ. Schriftsteller. B. 8. Die Oracula Sibyllina, bearb. v. Geffcken. Leipzig. 1902. V, 143–149; Скоро убежит из Вавилона страшный и бесстыдный властитель, которого презирают все смертные и все благородные, ибо он многих погубил и наложил руки на чрево (=на свою мать – κα γαστρι χερας φηκεν) (срв. Ascensio Jesaiae IV, 2, p. 17. Dillm.: descendet Berial… in specie hominis, regis iniquitatis, matricidae…). Он придет к Мидянам и к царям Персов; они были первыми, к которым он стремился и у которых он нашел свою славу. Он захватил созданный Богом храм и сжег граждан, строя вместе с этими злодеями козни против истинного народа. V, 158–161: С неба спадет великая звезда в священные соленые воды и сожжет глубокое море, и самый Вавилон, и страну Италии, из-за которой погибли многие святые и верующие евреи и истинный народ. (Срв. Lactanti, Div. Inst. VII, 15, 18: Sibyllae tamen aperte interituram esse Romam locuntur et quidem judicio dei, quod nomen ejus habuerit invisum et inimica justitiae alumnum veritatis populum trucidarit). V, 363–365: придет с края земли муж-матероубийца, беглец, замышляющий в уме резкие речи, который овладеет всею землею и всё подчинит себе (Срв. Lactanti, De mortibus persecutorum 2, 8: unde illum quidam deliri credunt esse translatum ac vivum reservatum, Sibylla dicente matricidam profugum a finibus (terrae) esse venturum, ut quia primus persecutus est, idem etiam novissimus persequatur et antichristi praecedat adventum-quod nefas est credere. Corp. ser. lat. vol. 27. 1893).

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010