– Ego Ulfila episcopus et confessor semper sic creditiet in hac fide sola et vera testamentum facio ad Dominum meum. Credo unum esse Deum patrem, solum ingenitum et inuisivilem, et in uniqenitum filium eius Dominum et Deum nostrum, opificem et factorem universe (sic) creature, non habentem simile suum – ideo unus est omnium Deus, qui et de nostris(?) est Deus et unum spiritum sanctum, virtutem inluminantem et sanctificantem – ut ait Cristus propter correctionem ad apostotos suos: «Esse ego mitto promicsum patris mei in vobis, vos autem sedete in civitatem Hierusalem (sic), quoadusque induamini virtutem ab alto item: «Et accipietis virtutem supervenientem in vos sancto spiritu – nec Deum nec Dominum, sed minestrum Cristi . . . nec . . . sed subditum et oboedientem in omnibus omnibus filio, et filium subditum et oboetientem . . . in omnibus Deo patri . . . Waitz. p. 20–21. К кому должны быть отнесены слова Авксентия: recogitato ei . . . de statu concilii, ne arguerentur miseris meserabiliores, proprio judicio damnati et perpetuo supplicio plectendi – к православным или арианам определять вследствие общей в этом случае неясности Авксентия – очень трудно. См. Waitz, р Свидетельство Максимина: . . . Palladium Ratiarensem, Autentium inter ceteros consortes, sancto et omni reverentia digno ac fidelissimo doctori Demofilo ubicumque examen haberi placuerit, Deo omnipotente per unigenitum suum Jhesum dominum auxilium ferente, glorioso ac salutari certamini non defuturos. Unde et cum sancto Hulfila ceterisque consortibus ad alium comitatum Constantinopolim venissent ibique etiam et imperatores adissent, adque eis promissum fuisset concilium, ut sanctus Auxentius exposuit, agnita promissione, pretati prepositi heretici (правос. епископы) ominibus uiribus institerant ut lex daretur, quae concitium prohiberet, sed nec pivatim in demo nec in publica vel in quolibet loco disputatio de fide haberutur, sicut lextus indicat legis. Далее приводятся законы, сначала Феодосиев из Штоби, затем Валентинианов, изданный в 386 году. Waitz, р. 21–23.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

В качестве основных источников в диссертации используются сочинения главных представителей латинской патристики: Тертуллиана (Adversus Praxean, Adversus Hermogenem, Apologemicum u др.), Новациана (De Trinitate), Арнобия Старшего (Adversus nationes), Лактанция (Divinae institutiones), Фебадия (Contra Arianos), Потамия (Epistola de substantia), Зинона Веронского (проповеди), Григория Эльвирского (De fide orthodoxa), Дамаса Римского (Explanatio fidei), Илария Пиктавийского (De Trinitate, De synodis u др.), Мария Викторина (Adversus Arium, De generatione Divini Verbi, Hymni de Trinitate и др.), Амвросия Миланского (De fide, De Spiritu Sancto, De incarnatione, De sacramenmis u др.), Иеронима Стридонского (библейские комментарии, послания), Аврелия Августина (Confessiones, De Trinitate, De civitate Dei, Soliloquia, De ordine, De vera religione, De doctrina christiana, De fide et symbolo и др.), Кводвультдея (Sermones de symbolo и др.), Фульгенция (De Trinitate, Contra Arianos, De fide u др.), Викентия Леринского (Commonitorium), Фавста Регийского (De Spiritu Sancto), Геннадия Марсельского (De ecclesiasticis dogmatibus), Льва Великого (проповеди, послания), Арнобия Младшего (Conflictus de Deo trino et uno), Клавдиана Мамерта (De statu animae), Кесария Арльского (De mysterio sanctae Trinitatis, Breviarium fidei и др.), Боэция (De Trinitate, De praedicatione trium personarum, De fide camholica u др.), Кассиодора (Institutiones, De anima, Expositio in Psalterium), Григория Великого (Moralia, Homiliae in Euangelia и др.), Исидора Севильского (Ethymologiae, Differentiae, Sententiae), Беды Достопочтенного (Hexaemeron и другие библейские комментарии) и некоторых других. При этом, ввиду отсутствия русских переводов многих, если не большинства их сочинений, а также ввиду необходимости регулярно уточнять смысл той или иной фразы или значение того или иного философского термина, мы обращаемся непосредственно к оригинальным латинским текстам этих сочинений, названия и основные издания которых указываются в библиографии.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

561 «τς νεργεας τρπον» (S. Basilius Caesariensis. Argumenta contra Arianos//PG 30. 857 B; PG 31. 913 D); «τν τρπον ατ... τν νεργειν» (Liber de Spiritu Sancto//PG 32. 104 D); «τρπον τς ργασας» (Moralia//PG 31. 729 А); «τρπον τς χρσεως» (Homiliae et sermones//PG 31. 365 D); « τρπος τς χορη­γας» (Adversus Eunomium//PG 29. 769 А). 563 «τρπος τς νανθρωπσεως» (Regulae brevius tractatae//PG 31. 1196 B); «τρπος ν σαρκ θετης» (Homilia in Sanctam Chiusti Generationem//PG 31. 1460). 564 Башкиров В., прот. Сын Божий – Сын Человеческий (Логос – тропос Христа в творениях преп. Максима Исповедника ). Жировичи, 2005. С. 13. Ссылаясь на эту работу, отметим, тем не менее, что «τρπος τς ποστσεως» вряд ли может переводиться в контексте каппадокийской мысли как образ ипостасного бытия. Хотя, при правильном расставлении смысловых акцентов, возможен перевод как образ ипостазирования. 565 «τρπος τς ποστσεως», см.: S. Basilius Caesariensis. Adversus Eunomium//PG 29. 548 A; S. Gregorius Nyssenus. Adversis Apollinarem//PG 45. 1256 В. Св. Григорий Нисский использует «τρπος τς πρξεως» для описания рождения Сына Божия от Пречистой Девы Марии в своем Опровержении на Аполлинария (см.: Башкиров В., прот. Сын Божий – Сын Человеческий. С. 23–24). 567 В контексте происхождения лиц в Троице: «τς πρξεως τρπον» (Contra Eunomium. Lib. I//PG 45. 316 С); «τρπος τς πρξεως το γου Πνεματος» (Homiliae et sermones//PG 31. 613 А); о труднопостигаемости образа существования Духа: «τρπου τς πρξεως του» (S. Basilius Caesariensis. Liber de Spiritu Sancto//PG 32. 152 B). 571 «πρξεως ον τρπος τ γννητος» (S. Basilius Caesariensis. Adversus Eunomium//PG 29. 681 АС). 572 S. Amphilochius Iconiensis. Sententiae et Excerpta//PG 39. 112 D: Πατρ, Yς κα Πνεμα τ γιον, τρπου πρξεως τουν σχσεως νματα; см. также: Prestige G. God in Patristic Thougth. P. 246. 574 Отметим, что в тварных существах при различении ипостаси и тропоса существования имеет место еще и их отличие в аспекте ограниченности тварного бытия. Тропосы бытия должны быть «усвоены» человеком, его личностью так, чтобы они определялись и задавались хозяином бытия и не подавляли его, как в случае одержимости неким страстным образом осуществления бытия. Ведь существуют как тропосы аскезы и созерцания, так и демонические тропосы. Существуют тропосы осуществления дородетелей (благобытия) и тропосы зло-бытия как недостатков добродетелей, что соответствует порокам. Так, для преп. Максима тропос «как моральный термин имеет и определенный отрицательный смысл», см.: Преп. Максим Исповедник : полемика с оригенизмом и моноэнергизмом/Сост. Г. И. Беневич. Изд. 1-е. СПб., 2007. С. 469).

http://azbyka.ru/otechnik/Kirill_I_Mefod...

1421 В четырех посланиях к Серапиону, епископу Тмуитскому, написанных в 362 г. (Ер. ad Serapionem Thmuitanum episcopum contra illos qui blasphémant et dicunt Spiritum S. rem creatam esse), в его Opera, ed. Bened., torn, i, pars ii, pp. 647–714; также в Thilo, Biblioth. Pair. Graec. dogmatica, vol. i, pp. 666–819. 1422 De Spiritu Sancto ad S. Amphilochium Iconii episcopum (Opera, ed. Bened., torn, iii, и в Thilo, Bibl., vol. ii, pp. 182–343). 1423 Orat. xxxi De Spiritu Sancto (Opera, torn, i, p. 556 sqq., и в Thilo, Bibl., vol. ii, pp. 497–537). 1427 Похожие добавления к Никейскому символу веры уже делались ранее. Так, Епифаний в своем Ancoratus, с. 120, написанном в 374 г., приводит Никейский символ веры , уже повсеместно используемый, со следующим упоминанием о Святом Духе: Kai εις το γιον πνεμα πιστεομεν, το λλησαν èv νμω, κα Κρυξαν ν τοις προφταις Kai Καταβαν πι τον ορδνην, λαλον èv αποστλοις, οικον ν γοις οτως δ πιστεομεν ν ατ, τι στ " ι πνεμα γιον, πνεμα θεο, πνεμα τελειον, πνεμα παρκλητον, κτιστον, κ το πατρς εκπορευμενον, Kai ек το υιο λαμβανμενον Kai πιστευμενον. Его более краткий символ веры , Апс., с. 119 (в Migne, tom. iii, 231), даже дословно совпадает с Константинопольским, но к обоим он добавляет анафематствование из Никейского символа веры. 1429 «Ego distinguere nescio, non valeo, non sufficio, propterea quia sicut generatio ita processio inenarrabilis est». 1430 Он присутствует, вместе с похожим евсевианским (палестинским) вероисповеданием, в знаменитом послании Евсевия Кесарийского к его епархии (Epist. ad suae parochiae homines), которое приводится Афанасием в конце его Epist. de decretis Nicaenae Synodi (Opera, tom, i, p. 239, и в Thilo, Bibl., vol. i, p. 84 sq.); также, с некоторыми изменениями, у Феодорита, Н. Е., i, 12, и Сократа, H. Е., i, 8. Созомен опускает его (H. Е., i, 10) из уважения к disciplina arcani. Symboluni Nicaenum приводится также, с несущественными вариациями, Афанасием в его послании к императору Иовиану, с. 3, и Геласием Кизическим, Lib. Synod, de Concil. Nicaeno, ii, 36. О незначительных вариациях текста см. в Walch, Bibl. symbol., p. 75 sqq., и A. Rahn, Bibliothek der Symbole, 1842. См. также сопоставление символов веры никейской эпохи в приложении к Pearson, Exposition of the Creed.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/isto...

830 Omnes quidem qui ad divinum lavacrum baptismi sanctificatione perveniunt, hominem illic veterem gratia lavacri salutaris exponunt, et innovati Spiritu sancto, a sordibus contagionis antiquae iterata nativitate purgantur. 832 Qui ergo in baptismo secundum hominis antiqui peccata carnalia et mortui et sepulti sumus, qui regeneratione caelesti christo consur reximus 833 Homo novus renatus et Deo suo per gratiam ejus restitutus, Pater primo in loco dicit, quia filius esse jam coepit... Qui ergo credidit in nomine ejus, et factus est Dei filius. 835 Baptismi autem generatio et sanctificatio apud solam sponsam Christi (sc. Ecclesiam) sit, quae parere spiritaliter et generare filios Deo possit. 836 Именно поэтому свт. Киприан в отличие от Тертуллиана признает необходимость крещения младенцев: infans, qui recens natus nihil peccavit, nisi quod secundum Adam carnaliter natus contagium mortis accipiendum hoc ipso facilius accedit quod illi remittuntur, non propria, sed aliena peccata (Ep. 59.5). По его мнению, крещение должно совершаться сразу же после рождения, а не на 8-ой день (ibid., 2). 838 Peccata enim purgare et hominem sanctificare aqua sola non potest, nisi habeat et Spiritum sanctum... baptisma esse sine Spiritu sancto non potest. 839 Oportet ergo mundari et sanctificari aquam prius a sacerdote, ut possit baptismo suo peccata hominis qui baptizatur abluere. 843 Nos tantum qui, Domino permittente, primum baptisma credentibus dedimus, ad aliud quoque singulos praeparemus, insinuantes et docentes hoc esse baptisma in gratia majus, in potestate sublimius, in honore pretiosius, baptisma in quo Angeli baptizant, baptisma in quo Deus et Christus ejus exultant, baptisma post quod nemo jam peccat, baptisma quod fidei nostrae incrementa consummat, baptisma quod nos de mundo recedentes statim Deo copulat. In aquae baptism accipitur peccatorum remissa, in sanguinis baptismo corona virtutum. 844 Иногда свт. Киприан говорит, что крещаемым подается небесная, Божественная благодать (gratia Dei, caelestis gratia... quae baptizatis datur, Ep. 59.3;5–6).

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

568 Cap. 6. Ita et Angelus arbiter superventuro Spiritui sancto vias dirigit ablutione delictorum. Под Ангелом едва ли можно разуметь здесь совершителя крещения или священника, как думает автор примечаний у Миня, так как везде в предыдущих местах и в частности в предыдущем выражении (in aqua sub Angelo) разумеется благодать св. Духа. 569 Cap. 7. Unde Christus dicitur a chrismate, quod est unctio, quae Domino nomen accomodavit facta spiritualis, quia Spiritu unctus est a Deo Patre. Сравн. Adv. Prax. c. 28. 570 Ibid. Sic et in nobis carnaliter currit unctio, sed spiritaliter proficit, quomodo et ipsius baptismi carnalis actus, quod in aqua mergimur, spiritalis effectus, quod delictis liberamur. Cap.8. Dehinc manus imponitur, per benedictionem advocans et invitans Spiritum sanctum. 571 Ibid... Eadem dispositione spiritalis effectus, id est carni nostrae, emergenti de lavacro post vetera delicta, columba sancti Spiritus advolat, pacem Dei afferens, emissa de coelis, uhi Ecclesia est arca figurata. После этого снова возвращается к воде и затем трактует об Иоанновом крещении, которое «не давало ничего небесного, а только предуготовляло к небесному», которое будучи делом человеческим, будучи крещением покаяния, дела человеческого, не давало ни отпущения грехов, ни св. Духа; ибо всего этого никто не может даровать кроме одного Бога (с. 10). Далее говорит о том, что И. Христос сам не крестил, а крестили Его ученики и крестили Иоанновым крещением; иным они еще не могли крестить, так как «не могла купель иметь действенности через страдания и воскресение» (с. 11; пес instructa efficatia lavacri per passionem et resurrectionem); в ветхом завете спасались одною верою (c. 13: per fidem nudam); наконец решает некоторые другие вопросы, касающиеся крещения. 572 De praescr. с. 36 р. 50. Legem et prophetes cum evangelicis et apastolicis litteris et inde potat fidem; eam aqua signat, sancto Spiritu vestit, eucharistia pascit, ad martyrium exhortatur et ita adversus hanc institutionem neminem recipit.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Kata...

Si vero ea, quae his significata sunt, velimus inquirere, non absurde occurit ipsa Trinitas, qui unus solus verus summus est Deus, Pater et Filius et Spiritus Sanctus; de quibus verissime dici potuit: Tres sunt testes, et tres unum sunt: ut nomine spiritus significatum accipiamus Deum Patrem... Nomine autem sanguinis Filium... et nomine aquae Spiritum Sanctum... Testes vero esse Patrem et Filium et Spiritum Sanctum, quis Evangelio credit et dubitat, dicente Filio, Ego sum, qui testimonium perhibeo de me; et testimonium perhibet de me, qui misit me, Pater? Ubi etsi non est commemoratus Spiritus Sanctus, non tamen intelligitur separatus. Sed nec de ipso alibi tacuit, eumque testem satis aperteque monstravit. Nam quum illum promitteret, ait: ipse testimonium perhibebit de me... 484 . Не показывают ли эти слова бл. Августина, что он не знал спорного текста? Ведь зачем, в противном случае, эти доказательства, что Дух означает Отца, кровь – Сына, вода – Духа Святого? Какая необходимость была доказывать, что три Божественные Лица могут быть названы свидетелями, если в 7 стихе они прямо так названы? Если после этого обратимся к свидетельству св. Киприана, то нам необходимо представляются следующие вопросы: а) к чему относится выражение scriptum est? b) какова действительная сила этого scriptum est? с) как объяснить разногласие Фульгенция и Факунда? и d) не представляют ли слова св. Киприана такого же мистического истолкования 8 стиха, какое мы видим у бл. Августина? Если сопоставить слова св. Киприана: de Patre et Filio et Spiritu Sancto scriptum est: et hi rtes unum sunt – со словами Факунда: de Patre et Filio et Spiritu Sancto dictum est: tres sunt, qui testimonium dant, Spiritus etc..., то более вероятным будет то заключение, что scriptum est относится только к следующим словам: et hi tres unum sunt, а не ко всей фразе, начиная с de Patre; по крайней мере исключается возможность утверждать последнее, как совершенно несомненное. Что касается силы, заключающейся в scriptum est то и здесь едва ли правы защитники 1Ин.5:7 .

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Sagard...

Diss. Max. 46. 1129 Fragmenta theologica. 2 (Gryson R. Scripta. P. 232). Бог Сын также именуется здесь «верховным священником Бога Отца» (summum sacerdotem esse Filium Deo Patri). Ср. Sermo Arrianorum. 27 (PL. 42. Col. 681; Hombert P.-M. Scripta. P. 169): «Сын, слуга и верховный священник Своего Отца; воистину всех созданий Своих Господь и Бог по воле Отца» (Filius minister et summus sacerdos est Patris sui; omnium vero operum suorum Dominus et Deus est, Patre volente). «Служителем и исполнителем желаний Отца») называет Бога Сына и Демофил Константинопольский (Philostorg. Hist. eccl. Fr. 7). 1130 Fragmenta theologica. 23 (Gryson R. Scripta.P. 265): «Ведь и Святого Духа мы не называем Богом, потому что так Его не называет Писание, но (говорим), что Он подчинен Богу Сыну и повинуется во всем указаниям того Сына, как и Сын (повинуется) Отцу. И как Отец всю силу и всю премудрость и благость в сущности Сына запечатлел, так и Сын всю силу и всю премудр ость по желанию Отца явил во Святом Духе. Итак, в том Святом Духе архангелы и ангелы и все духовные силы и все святые поклоняются Сыну и через Сына Отцу» (Nam Spiritum Sanctum Deum non dicimus, quia nec scriptura dicit, sed subditum Deo Filio et mandatis illius Fili in omnibus obtemperantem, sicuti Filius Patri. Et quemadmodum Pater totam virtutem et totam sapientiam et bonitatem in substitutionem Fili consignavit, ita et Filius totam virtutem et totam sapientiam in Spiritu Sancto Patre iubente monstravit. In illo itaque Spiritu Sancto arcangeli et angeli et omnes virtutes spiritales et omnes sancti adorant Filium et per Filium Patrem). В другом месте указывается, что Святого Духа нельзя назвать Богом, потому что Он не является Творцом (Hic Spiritus non est Deus nec Dominus, quoniam nec Creator), далее Святой Дух называется «слугой Христа» (non est Deus sed minister Cristi) (Fragmenta theologica. 19 (Gryson R. Scripta. P. 259). Ср. исповедание веры Ульфилы: ministrum Cristi (Diss. Max. 63). Diss. Max. 138 («Апология» Палладия): «...через Сына раньше всего сотворенный освящал сотворенное» (...per Filium ante omnia factus sanctifi caret craeata).

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/ill...

7 . St. Ambrosius, Mediolanensis Episcopus. De obitu Valentiniani consolatio//Patrologiae cursus completus. Series latina . T. 16. – Paris, 1845. 8 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Tomus ad Antiochenos//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 9 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Epistola ad Jovianum//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 10 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Epistola ad Afros Episcopos//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 11 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Epistola I ad Serapionem//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 12 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Epistola II ad Serapionem//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 13 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Epistola III ad Serapionem//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 14 . St. Athanasius, Alexandrinus Archiepiscopus. Epistola IV ad Serapionem//Patrologiae cursus completus. Series graeca. T. 26. – Paris, 1857. 15 . Didyme l’Aveugle. Traité du Saint-Esprit. Paris, 1992. 449 p. 16 . St. Eusebius Hieronymus, Stridonensis presbuteros. Liber de viris illustribus//Patrologiae cursus completus. Series latina . T. 23. – Paris, 1845. 17 . St. Eusebius Hieronymus, Stridonensis presbuteros. Interpretatio libri Didymi de Spiritu Sancto ad Paulinianum//Patrologiae cursus completus. Series latina . T. 23. – Paris, 1845. 18 . Vita Sancti Ambrosii Mediolanensis Episcopi, a Paulino ejus notari ad Beatum Augustinum conscriotor//Patrologiae cursus completus. Series latina . T. 14. – Paris, 1845. 19 . Аммиан Марцеллин. Римская история (Res Gestae). СПб.: Алетейа, 1996. 556 с. 20 . Афанасий Великий , свт. Творения: в 4 т. Т. 1. М.: Изд. Спасо-Преобр. Валаамского м-ря, 1994. 478 с. 21 . Деяния Вселенских Соборов. Т. 1. СПб., 1996. Соборы. 597 с. 22 . Созомен. Церковная история. СПб., 1851. 636 с.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

141 Ibidem col 350 et 351 Cf. Rufini Comment in Symbol Apostol num 36 Non dixit in Sanctam Ecclesiam Si enim addidisset in praepositionem, una cum superioribus eademque vis fieret Nunc avtem in illis quidem vocabulis, ubi de divinitate ordinatur fides, in Deo Patre dicitur In caeteris vero ubi non de divinitate, sed de creaturis et de mysteriis sermo est, in praepositio non additur sed sanctam Ecclesiam credendam esse, etc. 143 «Enarratio Psevdo-Athanasiana in Symbolum antehac inedita et Vigilii Tapsitani de Trinitate ad Theophilum liber VI, primum genuinus е codice Veronensi Accessit symbolum Nicaenum» Edidit loseph Blanchini, Veronae 1732 anno – Vid Walchii Biblioth Symbol pag 74, Hahn, Bibliothek der Symbole, S 34. 144 В той рукописи, из которой, по изданию ее Бланчини, известен этот текст, нескольких листов здесь не достает, – в следствие чего и произошел настоящей пробел. 145 «De Trinitate, alias in Symbolum Apostolorum tractatus», edit Migne Patrolog Curs Compl tom 17, s Ambrosii opp torni secundi et ultimi pars posterior, Appendicis col 507–546. Сочинение это прежде издавалось в совершенно искаженном папистами виде, со вставкой во многих местах Filioque и целых тирад в подобном роде; но теперь, благодаря бенедиктинцам оно издано согласно с рукописями, в которых сохранилось, и снабжено даже указаниями всех прежних искажений. О времени его происхождения см. ibidem col 507–509 Сн. Гана Bibliothek der Symbole, S 16–18. 150 Он читается именно так Credo in Deum Patrem omnipotentem. Et in Christo Jesu, Filium Ejus unicum Dominum nostrum, qui natus est de Spiritu Sancto et Maria virgine, qui sub Pontio Pilato crucifixus est et sepultus, tertia die resurrexit a mortuis ascendit in coelis, sedet ad dextera Patris unde venturus est judicare vivos et mortuos. Et in Spiritu Sancto saneta Ecclesia, remissione peccatorum, carnis resurrec tionis – Cf. Hahn s Bibliothek der Symbole, S 6. 151 Migne Patrolog. Curs Compl tom 96, – Heterii et Beati ad Elipandum Epistola (ex Galland Bibliotheca vet Patrum), lib 1, num 22 cf. num 23, col 906.

http://azbyka.ru/otechnik/Ivan_Chelcov/d...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010