Сокрытие . Taken from Faber, In Festo S. Nicolai, No. 1 «Quinque talenta ad meritum exercenda et in Ecclesia dispensanda, dispensata a S. Nicolao, quinam defodiant», sect. 2 «Scientia»: «Dicitur Prov. 11 Qui abscondit frumema, maledicetur in populis. Hoc vero talentum abscondunt, non solum qui docti cum sint, alios docere nolunt, sed etiam qui verbum Dei auditum, aliis cum possunt ac debent, non communicant.» Солнце . Taken from Faber, Dominica 11 Post Pentecosten, No. 7 «Quomodo omnia in usum et bonum hominis creata sint», sect. 1 «Solis bénéficia. Dierum et noctium altem atio utilis»: «[Sol] terrae diam eter continet non semel, sed centies saxagies [sic] sexies numeratus.» Солнце 2 . Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, N o. 8 «Variis ostentis nuntiata orbi N ativitas Christi», sect. 4 «Apud Hispanos»: «Etenim tunc (si D. Thomae credim us 3. p. q. 36. art.) vel aliquando ante sub initium Imperii Augusti (si Eusebii C hronico, Plin. lib. 2. c. 28. Orosio et aliis fidem habemus) ad designandum tamen C hristi adventum , très in Hispania so les apparuere, qui paulatim in unum coibant orbem ... Quod certe quid aliud designavit, nisi lucem venisse in terras, eam que triplici de substantia com positam , cam e, anima, divinitate: quae cum inter se distinctae sint, in unum tamen idem que conveniunt Suppositum Christi?» Солнце 3 . Taken from Faber, ibid.: «Vagantur noctu et praedantur ferae altera alteram, ut dicitur Psal. Posuisti tenebras et facta est nox, in ipsa pertransibunt omnes bestiae sylvae: Catuli leonum rugientes ut rapiant et quaerant a Deo escam sibi. Sole vero adventante quasi facta generali pace et trequa in specus suas congregantur, nec iam altera alteri nocet, unde subditur: Ortus est sol et congregati sunt, et in cubilibus suis collocabuntur [v. 22]. Nox praecessit veteris legis, dies autem appropinquavit gratiae: decet igitur ut qui olim alter alterum persequebamur, iam non persequamur, sed congregati in vinculo pacis frateme conversemur.» Солнце 4 . Taken from Faber, In Festo S. Georgii, No. 7 «Documenta Evangelii [viz. John 15.1–11 ]», sect. 2 «In Christo manendum»: «Sicut in aestate Sol nobis vicinus calore suo terram vivificat; et foecundat: in hyeme contra longe positus omnia obrigescere et emori facit: ita Christus gratia sua nobis inhabitans, vitam dat et mérita vitae aetemae.» This passage is also the source of Пребывание в Христе 2 .

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

29–46 cf Faber: «Milo Crotoniates ictu nudae manus occidebat bovem, eodemque die absumebat, teste Solino c. 3. Idem tarnen «cum iter faciens, ait Val. Maximus 1. 9. c. 12. quercum in agro cuneis adactis fissam vidisset, fretus viribus accessit ad earn; insertisque manibus divellere conatus est: quas arbor excussis cuneis in suam naturam revocata compressit, eumque cum tot gymnicis palmis lacerandum feris praebuit.»» Крепость 3. Taken from Faber, ibid., immediately following: «Velocissimus Cursor Asael fuit, sed in malum suum, dum enim militarem gloriam aucupans cursu insequitur Abnerum, ab eo confoditur hasta aversa, 2. Reg. 2. [ 2Sam. 2.23 ].» Крепость 4. Taken from Meffreth, Dominica 1 Post Pascha, No. 2: «De corporali [fortitudine] dicit Psal. Non in fortitu dine equi voluntatem habebit.. ... Spiritualis autem constantia animi, qua homo perseuerauerit viuit virtuose, de quo Prouerb. vit. Fortitudo & decor indumentum eius. Et iterum; accinxit in fortitudine lumbos suos [ Prov. 31.17 ], & haec vincit omnes inimicos» (Pars aestiv., p. 41). Купецтво. Taken from Meffreth, Dominica 17 Post Trinitatis, No. 2. 11. 1–8 cf Meffreth: «Notandum est, quod sunt multa genera hominum. Primi sunt mercatores, qui propter auaritiam in mercando multa vitia committunt. Primum est vendere quantum possunt carius, & emere quantum possunt leuius.» 11. 9–10 cf Meffreth: «Secundum peccatum quod in eis abundat, est mendacium.» 11. 11–12 cf Meffreth: «Ideo Tertium peccatum quod in eis abundat, sunt periuria. ... Et dicit Raymundus: Quoties scienter, vel causa decipiendi proximum, periurat vel mentitur.» 11. 13–22 cf Meffreth: «Quartum peccatum est, quod abundant in furtis, quae praecipue fiunt circa stateras, pondéra & mensuras, & hoc tripliciter. Primo cum quis diuersa habet pondéra, vel mensuras, & emit ad maiorem, & vendit ad minorem. ... Secundo cum quis habens iustam mensuram, & pondus iustum, & male mensurat, vel pondérât. ... Tertio cum quis procurât, vt res quae debet vendi, ponderosior sit; vt faciunt qui lanam vel crocum madefaciunt.» 11. 23–26 cf Meffreth: «Quintum est, vendere carius propter dilationem ad terminum, quod est species vsurae palliatae.» 11. 27–28 cf Meffreth: «Sextum est, aliud ostendere, aliud vendere: siue, aliud vendere, aliud exhibere.» 11. 29–30 cf Meffreth: «Septimum est coelare defectum, vt si aliquod malum habet in se res quam vendit, non releuat [for «reuelat»] ementi.» 11. 31–34 cf Meffreth: «Octauum est loca tenebrosa eligere, vt res venalis appareat alterius modi quam sit in veritate, sicut accidit his qui tenebras faciunt, in locis in quibus vendere debent pannos, in quo ostendunt se esse filios tenebrarum» (Pars aestiv., pp. 420–1). Published in Majkov, Berkov, Eremin, and Gudzij.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Молитва 14. Taken from Faber, ibid., sect. 3 «Facilitas et qui orare nescit consideret»: «Dicere aliquis poterit eleemosynas dare nequeo, quia dives non sum: ieiunare et corpus affligere non possum, quia robustus non sum. Sed non potest dicere: orare non possum. Potest enim quisque vel unico desiderio praesentare Deo necessitatem suam: quia desiderium pauperum exaudivit Dominus, Psal. " Молитва 15. Taken from Faber, ibid.: «Solemus enim laudare principes illos, qui semel in hebdomade aut mense saltern dant omnibus audientiam. Quid ergo nos facere par est, quando hoc beneficium Deus exhibet omni tempore? Non fastidit nostrum reditum, nec saepe repetitas preces (quod facere soient homines, qui saepius adiutos tandem ope destituunt) quia dives est in omnes, qui invocant ilium, ( Rom. 10 . imo ut petamus instigat, et hortatur nos ipsemet toties in Evangelio, et allicit nos muneribus quae petentibus promittit.» Молитва 16. Taken from Faber, ibid., sect. 4 «Utilitas»: «[S. Chrysostomus] 1. 2. [de orando Deo, orationem assimilât] nervis, quibus totum corpus cohaeret, currit, stat, vivit et compactum est, adeo ut quemadmodum si incidas nervos, universam corporis harmoniam dissolves: ita si orationem sustuleris, anim ae vires et actiones perdas». Молитва 17. Taken from Faber, ibid.: «Audiamus eumdem Chrysostomum paulo infra; Si teipsum, inquit, oratione destitueris, perinde feceris, ac si piscem ex aqua extraxeris; ut enim piscis vita est aqua, ita tibi deprecatio». Молитва 18 and 19. Probably based on Faber, ibid.: «Ita SS. Confessores pro fide Christi capti a Tyrannis, fortes et invicti perstiterunt, quotquot iugi orationi sese dederunt; ceciderunt vero ii, qui orare neglexerunt, teste S. Cypriano (vel quisquis est auctor) tract, de duplici martyrio.» Молитва 20. Taken from Faber, ibid., No. 2 «Cur velit rogari Deus», sect. 1 «Ut per orationem disponamur ad accipiendum»: «Secundum S. Augustinum in Matth. c. 6. Ut per orationem disponamur ad receptionem bonorum, quae postulamus. ... Ubi duabus similitudinibus insinuatis rem explicat. Primo solis, qui semper quidem lucet, et quantum est in ipso, semper est paratus communicare nobis lucem suam: sed nos non semper possumus recipere lucem illam, quia scilicet nebula vel nubes tegit visum nostrum. Ita etiam Deus semper est paratus communicare nobis bona sua; sed nos saepe incapaces sumus, quia scilicet non agnoscimus indigentiam nostram, et donorum Dei praestantiam, ideoque ob superbiam vel stultitiam nostram indigni sumus donis Dei. Oratio ergo dissipât nebulam istam.» Simeon substitutes wind for Augustine " s sun.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Идолослужителство. Taken from Meffreth, Feria 4 Quatuor Temporum Post Invocavit. 11. 1–10 cf Meffreth: «Ex his iam elicio quod idololatria est triplex. Prima paganorum, quae est mala, quia colunt aurum & argentum, iuxta illud Psalm. 113 Simulachra gentium argentum & aurum. Secunda est auarorum, quae est peior, quia adorant nummum, interius enim talem reuerentiam exhibet auarus nummo, aut vineae, quam verus fidelis Deo in Crucifixi imagine. Tertia est gulosorum, & haec est pessima, quia vilissimum colunt Deum, vt supra. ... Gulosi, quia vilissimam creaturam scilicet ventrem, qui est saccus stercorum, Deificant. Ad Philip. Quorum Deus venter est» (Pars hyem., p. 219). The rest of the poem appears to be Simeon " s own development of the same theme. Иерей . Taken from Faber, Dominica 4 Post Pentecosten, No. 7 «Sacerdotes sanctos esse debere». The poem summarises the whole sermon, as follows: 11. 7–8 cf sect. 1 «Quia Deum in terris repraesentant». 11. 9–12 cf sect. 2 «Quia Deo dicati»: «Quia Deo dicati, donati et sanctificati sunt, ut indicat nomen eorum, Sacerdos.» 11. 13–14 cf sect. 4 «Quia tractant sancta»: «Quia tractant sancta Sacramenta, sacrificia, sancta olea, et vasa, etc.» 11. 15–16 cf sect. 5 «Quia ipsi debeant alios sanctificare». 11. 17–18 cf sect. 3 «Quia mediatores inter Deum et homines». Иерей 2. Taken from Meffreth, Feria 4 Post Oculi. 11. 1–16 cf Meffreth: «Dictum est supra, quod sacerdotes habent Angelicum officium, & similes sunt Angelis. Vnde, vt dicit Robertus Holkot, vbi supra; Angeli habent quatuor conditiones, in quibus conuenit eos imitari. Primo, Angeli sunt immateriales, siue substantiae separatae: Spiritus enim sunt, camem & ossa non habent. & tales debent esse sacerdotes per continentiam, etiam vt motus passionum non sequantur.» 11. 17–42 cf Meffreth: «Secundo, Angeli sunt intellectuales, pleni scientia & veritate: & sic sacerdotes Dei debent poliere scientia Sacrae Scripturae.» The image of feeding the flock of God does not appear to have been taken from Meffreth, but cf 1Cor. 3.2 , Commentary 581 Heb. 5.12–14, 1Pet. 2.2 . И. 43–48 cf Meffreth: «Quarto, Angeli sunt rectores hominum, & custodes secundum sanctos. Et eodem modo sacerdotes & curati, qui pro subditorum animabus habent coram Deo respondere; quia in Psal. 90. dicitur; Angelis suis mandauit de te, vt custodiant te in omnibus vijs tuis» (Pars hyem., p. 266). Simeon omits Mefffreth’s third point, that just as angels are the movers of the spheres, so priests should have influence over the nobility and the powerful of this world.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Вместе употреблялись они и у классических писателей (Plat. Phileb. 47. E. Polib. VI, 56, 11. Plut, de cob. ira 2. Lucian, de Cal. 23). Встречаем оба эти слова в Новом Завете и в таком сочетании: ϑυμòς τς ργς, ярость гнева ( Апок. 16:19 ), а в обратном порядке ργ ϑυμο, гнев ярости, – только в Ветхом Завете, в переводе LXX (2 Парал. 29:10. Плач. 1:12 . Иса. 30:27. Ос. 11:9 ). Хотя у классиков иногда ϑυμòς и ργ употреблялись и безразлично, одно вместо другого, как напр., у Платона (de legib. 9, 867), но между ними есть существенное различие. Θυμòς, которое Платон (Cratyl. 419. Е) производит от ϑω ярюсь, означает вспышку гнева, сильное раздражение, μϑην τς ψυχς, опьянение души, как выражается Василий Великий . Это состояние духа может скоро прекратиться (ira nascens et modo desistens. Cicer. Tuscul. 4, 9), или же превратиться в гнев, ργ, который есть ira inveterata, сопровождаемый страстью мщения. Такой смысл придавали тому и другому слову, напр., Ксенофонт, который ϑυμòν приписывал бешеному коню, а человеку ργν (de re equest. 9, 2) и Плутарх, также понимавший слово ϑυμòς: ϑυμ κρτ τ ϑυρíα χρται πρòς τος γωνας – не обузданную ярость имеют звери на ристалищах (Gryll. 988. D.). Так и в книге премудрости (7:20): ϑυμο ϑυρíων гнев зверей. Стоики, любившие заниматься определением и различением понятий, говорили, что ϑυμòς есть ργ ρχομνη, начинающийся гнев (Diod. Laërt. УЦ. i 63. 114). Грамматик Аммоний так определял эти понятия: ϑυμòς μεν ς πρóσκαιρος, ργ δε πολχρονος μνησικακíα – ярость – страсть кратковременная, а гнев – памятозлобие долговременное. Аристотель сравнивает ϑυμòς с огнем, попавшим в солому; огонь в этом случае быстро воспламеняется, но также быстро и гаснет: κα δι ϑυμο ξες μεν εσν, σϑενες δε – ярость сильна, но не долга (Rhet. 2, 11). Ориген так различает ϑυμòς и ργ: ϑυμòς – ярость отличается от ργ, гнев тем, что ярость есть гнев угасающий и опять воспламеняющийся, а гнев есть желание мстить (in Psal. 2, 5). Григорий Богослов пишет: ярост (ϑυμòς) есть чрезмерное воскипение духа, а гнев (ργ) есть продолжающаяся ярость (ϑυμòς) – (Carm.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergij_Smirnov...

древности, что достоверно известно о вей, все это убеждает в противном. – Не менее важны и древние переводы, особенно те из них, древние списки которых сохранилась до нашего времени, напр. сирский и Пешито. Именно они удостоверяют нас, что не в одной какой стране, но в разных странах, у народов, разделенных между собою образом жизни, обычаями, понятиями и т. п., те самые книги св. Писания, какие теперь у нас, единодушно признаваемы были не только божественными, но и неповрежденными, остававшимися в первоначальной чистоте. Иначе как объяснить самое существование этих переводов? Какие были побуждения, какая цель, которыми условливалось существование их! С отвержением подлинности и неповрежденности св. Писания (в известное время) переводы его делаются явлениями загадочными, необъяснимыми. От того, еще св. Златоуст (hom. 1 in. Iohan. hom 81 in Math, hom. 5 in Act. Apost.), бл. Феоодорит (de nect. homin. serm. 5). Августин (de doctrin. christ. И. II. c. 5), Иероним (Praefat. in quatr. evang. et Comment. in Psal. 86) и др. смотрели на многие переводы, бывшие в их время в руках христиан, как на твердые ручательства в том, что в св. книгах не произошло никакого существенного изменения. К подобному же заключению древние переводы приводят нас и другим путем. Именно: не смотря на трудность и часто невозможность отчетливого перевода, не смотря на незнание, ошибки переводчиков и т. п., при помощи этих переводов легко определяется состояние св. текста почти до времен полного образования ветхоз. канона и жизни новозав. писателей. Известно, что древние переводчики, в сознании важности и святости дела, под опасением прослыть за исказителей Христовой истины, с величайшею ревностию старались сколько можно вернее передавать подлинник, жертвуя верности красотою и изяществом; старались точнее выражать смысл мест, относившихся к учению и истории. Сколько известно из сохранившихся рукописей и древ. свидетельств, переводчики обыкновенно имели в виду передать ни больше, ни меньше мыслей, как сколько их находилось в подлиннике, и в том же самом порядке.

http://azbyka.ru/otechnik/religiovedenie...

Порядок уровней: corpus, sidera, anima, mens. Ср.: Poque S. L’expression de l’anabase plotinienne dans la prédication de saint Augustin et ses sources//Recherches augistiniennes. Paris, 1975. P. 10. 15 Iam ergo post tantum languorem, post tantos morbos, difficultates, labores, redeat anima humiliata ad id ipsum et sit in illa ciuitate, cuius participatio eius in id ipsum. 16 Qualis est ista aqua? Torrens est? fluit cum impetu, sed transitura est. Torrentes autem dicuntur fluuii qui repentinis imbribus crescunt; magnum habent impetum; quisquis incurrerit trahitur, sed in quo dominus non est. 17 Quae est aqua sine substantia, nisi aqua peccatorum sine substantia? Peccata enim non habent substantiam; egestatem habent, non substantiam. 18 Considerent ergo omnes peccata sua, uideant si habeant substantiam ipsa peccata. Propter quid irritauit ominum peccator? Sed non uides peccatum tuum antequam facias, uel iam fecisti considera: duleedo hujus saeculi ad tempus fauces indulcat. In magnam amaritudinem postea conuertitur... 19 Lucra tua cogitas, damna tua non cogitas? De arca gaudes, de corde non plangis? Abundas nescio quid in arca tua, sed uide quid eminutum sit in corde tuo. Cun aperucris arcam, inuenics solidos qui non erant; bene, quia gaudes esse ibi quod ibi non crat. Attende arcam cordis; erat ibi fides, et non est. Si hac gaudes, quare hac non plangis? Plus perdidisti quam acquisisti. Vis uidere quid perdideris? Nec naufragio tibi posset auferri. 20 νυπστατον δ δωρ τ μ ν τινα ποστναι ατ χωρς το Χριστο δνασβαι. ε δ τν χαχαν σηµανοι τις νυπστατον δωρ, ητον νυπστατον ερσναι τν χαχαν τ μ εναι οσαν κα δαν πστασιν συμβεβηκς γρ οσα ν τος νεργοσιν φσταται, καν αυτν παρξιν οκ χουσα. (Muhlenberg Ε. Psalmekommentare aus der Katenenuberlieferung. Bd. II. Berlin, 77. Frg. 1160.) 21 Cotidie se sanctus offert, cotidie apparet et non uacuus apparet; non est enim uacuus qui de plenitudine cius accepit. Non erat uacuus Dauid, qui ait: Repletum est gaudio os nostrum (Psal 125:2), quia gaudium fructus est Spiritus sancti. Et sicut de plenitudine Verbi nos omnes accepimus, quemadmodum dixit Ioannes (Ioan 1:16): ita etiam Spiritus sanctus de plenitudine sua repleuit orbem terrarum. Non crat uacuus Zacharias, qui repletus est Spiritu sancto, et prophetabat aduentum Domini Iesu (Luc 1:67). Non crat Paulus uacuus (cf. Rom. 15:29 ), qui cuangelizabat in abundantia et repletus erat, accipiens odorem bonae suauitatis ab Ephesiis, placentem Deo hostiam (Ephes 5:2). Non erant Corinthii uacui, in quibus abundabat Dei gratia, iuxta eiusdem Apostoli testimonium ( I Cor. 1:7 ). – Ambr. Exp. ps. 118.20.54 (CSEL 62, 471, AO 10, 364).

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

122 Пумпянский и Мандельштам переводят 109 псалма словом «Владыка». Но, кажется, они делают это, если не без всяких рассуждений, то потому, чтобы затемнить неблагоприятствующей им смысл слова, с целью удалить чрез это Евреев от истинного понимания 109 псалма. Это последнее особенно можно сказать о Пумпянском, потому что, чем иначе объяснить то, что это же слово, встречающееся в 5 ст. он переводит: «Бог»? Таким образом можно сказать, что Пумпянский, отрицательно, приводит нас к тому заключению, что должно быть переводимо в значении: Господь, Бог. 124 Де-Ветте, Гитциг и под., чтобы доказать, что здесь говорится об обыкновенном царе, на основании множества свидетельств, сообщают, что сидение по правую сторону трона даря было знаком участия с ним во власти: у Арабов, Персов, Турков и друг. восточных народов (см. De-Wette, Comment Psal. СХ. S. 474; Hitzig Amsgeiegt. Ps. S. 322). Но если бы этот символ участия в царской власти был и общечеловеческим, всё-таки из этого никак не должно следовать, что тот, который в 109 псалме приглашается сесть по правую сторону Бога -обыкновенный царь. Положим, Гофман (Schriftbew. II, S. 497), Боль (Mess. Psalm. S. 333), и даже Де-Ветте (ibid) справедливо замечают, что, по еврейскому представлению, Иегова обитал на Сионе ( Пс. 67:17 ; Ис. 3:18 ), имея свой трон над ковчегом завета, между херувимами ( Пс. 131:13, 14 ), так что не трудно представить, что здесь какой-нибудь царь символически приглашается быть соправителем Божиим; – но должно помнить, что об этом божественном приглашении говорит Давид, который, в это время, не имел пред собой такого царя. 125 Так читается этот стих по русскому, точному переводу с еврейского (Псалт. СПБ. 1871 г. пс. СИХ). По переводу LXX и славянскому последнее место, которое для нас имеет особенное значение, читается иначе, именно: «из чрева прежде денницы Я родил Тебя». Так же читается это место в Вульгате, эфиопском, арабском и других переводах. Впрочем, хотя между двумя этими переводами и довольно резкое различие, однако существенная мысль в том и другом переводе остаётся одна и та-же.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikanor_Kamens...

говорит об окончательном сокрушении главы, а не обессилении её только, хотя бы и до состояния близкого к смерти, почему слова 7-го ст. никак нельзя понимать о новом восстании врагов царя 109 псалма. – Куртц не относит этого стиха определённо ни к какому отдельному, историческому факту, а только находит в его содержании определение характера факта, изображённого в псалме, т. е. быстроту и стремительность поражения царём врагов. Он поэтому даёт возможность отнести к Иисусу Христу этот стих в более близком виде, но тоже не в прямом, или непосредственном (Zur Theol. Psal. S. 27 ст.). По мнению Альма 7 стих не относится к Христу ни в каком случае. «Должен ли этот стих означать еврейскую армию, которая, освежившись водою, идёт бодро в сражение; или питье из ручья означает поспешность, с какою герой будет поражать неприятелей, превращая их в трупы; или составитель думал определить этим окрестность, где Иудейское войско должно будет пройти чрез реку, из которой могло напиться: во всяком случае это место не имеет никакого отношения к Иисусу». Но Альм ошибается, говоря «во всяком случае», уже потому, что этот стих, как было сказано, непременно имеет отношение к главному предмету псалма, а вместе, следовательно, и к Иисусу Христу, и во 2-х потому, что исчисленными им видами понимания смысла стиха далеко ещё не исчерпываются все возможные способы понимания его. 134 Что же касается до имени Мелхиседека, то хотя оно и обозначает царя благословенного, но всё же должно быть переводимо непременно собственным именем, потому что подобных образом, т. е. разделённое маккефом имя пишется и в книге Бытия. И даже в финикийском начертании подобные имена, напр. Ганнибала, Адониседека и др. писались также. (Bohl. Mess. Psalm. Сравн. Comm. Ps. СХ, Hengstenb. Т. IV, S. 254). 136 Одни из них видят в Иерее 4-го ст. Давида (напр. Гофман), другие Соломона (Боль), иные Озию (Гупфельд), Симона (Лянгерке и т. п.), вообще; каждый видит того же, кого он считает предметом всего псалма. Впрочем, некоторые, кажется, потому и считают известных лиц предметами псалма, что они представляются им единственно возможными предметами 4-го стиха.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikanor_Kamens...

   Он так обращается к св. мученику Феодору: «Ходатайствуй за отечество у общего Царя и Господа. Нам угрожают величайшие опасности… Воин, сражайся за нас; мученик, предстательствуй с дерзновением за своих соотечественников. Хотя ты в другом мире, но всегда знаешь о напастях и нуждах человеческих. Испроси нам мир, чтобы наши св. собрания не прекращались… Молим тебя, не лиши нас я впредь твоего покровительства. Если нужно ходатайство еще более сильное: собери лики мучеников, твоих братий, и помолись со всеми вместе. Молитвы многих праведников покроют грехи народов» (Orat. de s. Theodor., in Opp. t. 111, p. 585, ed. Morel.).    De Trinit. II, 7, n. 8.    In Psal XVIII, 8.    Si apostoli et martyres adhuc in corpore constituti possunt orare pro caeteris, quando pro se adhuc debent esse solliciti; quanto magis post coronas, victorias et triumphos?… (Adv. Vigilant. T. IV, P. II, p. 285, ed. Martianay).    «Храмы победоносных мучеников великолепны… Мы делаем там очень частые собрания… Те, которые наслаждаются полным здоровьем, молят о сохранении его, больные о скором выздоровлении. Бездетные испрашивают себе чад, неплоды — счастия быть матерями. Отправляющиеся в путь молят св. мучеников быть их спутниками и хранителями, а счастливо возвратившиеся изливают пред ними чувства благодарности. Мы не обращаемся к ним, как к богам; а только просим их, как людей святых, умоляем быть нашими ходатаями пред Богом» (De martyr, serm. VIII, in Opp. t. IV, p. 605, ed. Cramoisy).    «При трапезе Господней воспоминаем св. мучеников не для того, чтоб молиться за них, как за других, в мире почивших, а для того, чтобы они молились за нас» (In Joan. LXXXIV, in Patrolog. curs. compl. t. XXXV, p. 1847).    Лев. вел. Serm. IV, c. 6; Serm. XVIII, c. 3; Григор. вел. in Evang. lib. II, homil. XXXII, n. 8.    Conc. Chalcedon. Act. X.    Conc. Nic., Act. VI. Снес. примеч. 1743.    Renaudot. Liturg. orient. collect. T. II, p. 646—647.    Bruce, voyage aux sources du Nil, Londres 1730, livr. VIII, p. 113.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/3597...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010