Viendo a Clemente defender de esta manera el matrimonio contra los gnósticos herejes, que lo rechazaban y predicaban la abstinencia total, surge esta cuestión: en qué concepto tuvo Clemente la virginidad. El mismo no se casó «por amor al Señor» (Strom. 3,7,59), y dice en un lugar: «Alabamos la virginidad y a aquellos a quienes se la ha concedido el Señor» (Strom. 3,1,4). Piensa que «el que permanece célibe por no separarse del servicio del Señor alcanzará una gloria celestial» (Strom. 3,12,82). Pero, cuando compara el matrimonio con la virginidad, considera al hombre casado superior al soltero. Sopesando cuidadosamente los méritos de cada uno, se siente obligado a hacer esta observación: No da muestras de ser realmente el ser humano el que escoge vivir solo; mas está por encima de los hombres el que se ha ejercitado en vivir sin placer y sin pena en medio del matrimonio, la procreación de los hijos y el cuidado de la casa, y permanecer inseparable del amor de Dios, y vence todas las tentaciones que provienen de sus hijos, de su mujer, de sus domésticos y de sus bienes. Mas el que no tiene familia se ve libre, en gran parte, de las tentaciones. Y así, no teniendo que preocuparse más que de sí mismo, se ve aventajado por uno que, hallándose en situación inferior respecto a la salvación personal, es superior a él por su conducta (Strom. 7,12,70). Esta opinión de Clemente no encuentra paralelo en ningún otro escritor. Pudo ser efecto de la fuerte lucha que sostuvo Clemente en favor del matrimonio contra los ataques de los gnósticos. Orígenes La escuela de Alejandría llegó a su apogeo bajo el sucesor de Clemente, Orígenes, doctor y sabio eminente de la Iglesia antigua, hombre de conducta intachable y de erudición enciclopédica, uno de los pensadores más originales de lodos los tiempos. Gracias al interés particular que le dedicó el historiador Eusebio, poseemos más datos biográficos de su persona que de ningún otro teólogo anterior. Eusebio consagra a Orígenes una gran parte del libro sexto de su Historia eclesiástica. De no haberse perdido, las cartas de Orígenes, que pasaban del centenar, habrían sido la mejor fuente de información para conocer su personalidad. Afortunadamente, Eusebio, que las recogió, las utiliza ampliamente en el bosquejo biográfico de Orígenes. Estaríamos aún mejor informados si hubiera llegado íntegramente hasta nosotros la apología que compuso en defensa de Orígenes el presbítero Pánfilo de Cesárea. Comprendía cinco libros, a los que Eusebio añadió uno más. Se conserva solamente el libro I en una traducción latina de Rufino, que no ofrece muchas garantías. Por el contrario, tenemos el Discurso de despedida que compuso Gregorio el Taumaturgo al abandonar la escuela de Orígenes, documento importante tanto para la vida personal de Orígenes como para su método de enseñanza. Finalmente, Jerónimo menciona a Orígenes en su De viris illustribus (54,62) y en una de sus cartas (Epist. 33); Focio lo hace también en su Bibl. Cod. 118.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Fidèle à l’esprit et à la lettre des saint canons, l’Église orthodoxe russe continuera à l’avenir d’adhérer strictement aux règles canoniques qui interdisent la concélébration avec les schismatiques et les autoconsacrés. Tout écart par rapport à ces canons conduit inévitablement à la destruction de la paix inter-ecclésiale et à l’aggravation du schisme. 4. Revendications du Patriarcat de Constantinople pour le droit de recevoir des clercs sans lettres de congé Une autre innovation du Primat de Constantinople a été la déclaration de son prétendu droit à recevoir des clercs de n’importe quelle Église locale sans lettre de congé de leurs évêques. En référence au soi-disant « droit de recevoir » de son trône d’agir ainsi,  cinq anciens clercs du diocèse de Vilnius [xliii]  en février et deux clercs de l’exarchat biélorusse en avril, ainsi  qu’un clerc du diocèse de Moscou de l’Église orthodoxe russ e « rétabli dans son rang sacerdotal » en juin 2023 ont été pris « sous l’omophore » du patriarche Bartholomée. Le passage de clercs d’une juridiction à une autre sans approbation de la hiérarchie sous la forme d’une lettre de congé constitue un délit canonique, tant de la part du clerc que de l’évêque qui l’a accueilli. Cela est explicitement indiqué dans un certain nombre de canons [xliv] . À la lumière de ces canons, les actions du patriarche Bartholomée constituent des actes de violation des fondements canoniques de la structure ecclésiastique. Pour justifier ses actions, le patriarche Bartholomée ne se réfère à aucun canon, mais uniquement à l’interprétation de Théodore Balsamon des 17e et 18e canons du Concile in Trullo et du  10e canon  du VIIe Concile œcuménique (interdisant l’admission de clercs sans lettres de congé canonique). Commentant le contenu du 10e canon du VIIe concile œcuménique, Balsamon écrit : « Divers canons interdisent aux clercs de quitter les diocèses dans lesquels ils sont clercs et de se rendre dans d’autres diocèses. Ainsi, suivant ces règles, le présent canon détermine également qu’aucun clerc sans son évêque, c’est-à-dire sans une lettre de recommandation et de congé canonique de sa part, ou sans un décret du patriarche de Constantinople, ne sera reçu nulle part, c’est-à-dire qu’il ne célébrera dans aucune église…. Il ressort du sens littéral du canon actuel que seul le patriarche de Constantinople est autorisé à recevoir des clercs étrangers sans lettre de congé canonique de celui qui les a ordonnés, s’ils présentent au moins des lettres attestant leur ordination ou leur admission dans le clergé. Pourquoi, me semble-t-il, le saint Patriarche et ses chartophylax ont-ils le droit de permettre à un clerc étranger d’officier dans la ville régnante sans lettre de congé canonique de celui qui l’a ordonné ? » [xlv] .

http://mospat.ru/fr/news/90540/

nunc autem quia uisibiliter nos commonere dignatus est, ut ad inuisibilia praepararet, displicet auaris, quia non aureum corpus habuit; displicet inpudicis, quia de femina natus est — multum enim oderunt inpudici, quod concipiunt et pariunt feminae; displicet superbis, quod contumelias patientissime pertulit; displicet delicatis, quia cruciatus est; displicet timidis quia mortuus est. et ut non uitia sua uideantur defendere, non in homine dicunt sibi hoc displicere, sed in filio dei. non enim intellegunt, quid sit aeternitas dei, quae hominem adsumpsit, et quid ipsa humana creatura, quae mutationibus suis in pristinam firmitatem reuocabatur, ut disceremus docente ipso domino infirmitates, quas peccando collegimus, recte faciendo posse sanari. ostendebatur enim nobis, ad quam fragilitatem homo sua culpa peruenerit et ex qua fragilitate diuino auxilio liberetur. itaque filius dei hominem adsumpsit et in illo humana perpessus est. haec medicina hominum tanta est, quanta non potest cogitari. nam quae superbia sanari potest, si humilitate filii dei non sanatur? quae auaritia sanari potest, si paupertate filii dei non sanatur? quae iracundia sanari potest, si patientia filii dei non sanatur? quae inpietas sanari potest, quae caritate filii dei non sanatur? postremo quae timiditas sanari potest, si resurrectione corporis non sanatur? erigat spem suam genus humanum et recognoscat naturam suam; uidcat, quantum locum habeat in opcribus dei. nolite uos ipsos contemnere, uiri; filius dei uirum suscepit. nolite uos ipsas contemnere, feminae; filius dei naius ex femina est. nolite tamen amarc carnalia, quia in fllio dei masculus nec femina sumus. nolite amare teinporalia, quia, si bene amarenlur, amaret ea homo, quem suscepit filius dei. nolite timere contumelias et cruces et mortem, quia, si nocereni homini, non ea pateretur homo, quem suscepil filius dei. haec omnis hortatio, quae iam ubique praedicatur, ubique ueneratur, quae omnem oboedientem animam sanat, non esset in rebus humanis, si non cssent facta ilia omnia, quae stultissimis displicent.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/2775...

2. Tratados ascéticos Se da el nombre de Ascetica a un grupo de trece escritos atribuidos a Basilio, entre los que se incluyen algunas obras espurias junto a otras que son ciertamente auténticas. Gracias al estudio de J. Gribomont sobre la tradición textual de estos Ascetica, disponemos por vez primera de una descripción y clasificación exactas de sus manuscritos y de un examen crítico de las antiguas traducciones armenias, georgianas, árabes y eslava. 1. Moralia (Τα θικ) Los Moralia son una colección de ocho reglas o instrucciones morales (regulae), cada una de ellas respaldada por citas del Nuevo Testamento. Aun cuando la obra está dedicada a los cristianos en general y trata primeramente de deberes de índole general, de hecho es una vigorosa exhortación en favor de la vida ascética. Es la pieza más antigua y más importante del Corpus asceticum. San Basilio la compuso durante su estancia en el Iris, en el Ponto, estando con él Gregorio Nacianceno. Es su primera obra ascética, que publicó con el prólogo 7 De iudicio Dei a modo de prefacio. El prólogo 8 De fide lo agregó más tarde él mismo. A juicio de Gribomont, sólo los Moralia merecen el título de Reglas (ροι). 2. Las dos Reglas monásticas Son de origen más reciente las dos series de «reglas» que son fruto de preguntas hechas por los monjes a quienes visitaba San Basilio. En su forma actual, la primera, titulada Reglas detalladas (Regulae fusius tractalae), discute en 55 párrafos los principios de la vida monástica; la segunda, las Reglas breves (Regulae brevius tractatae), en 313 capítulos, su aplicación a la vida cotidiana de una comunidad monástica Las dos están dispuestas en forma de preguntas y respuestas, y se fundan en notas de conversaciones pastorales sostenidas por Basilio con miembros de sus monasterios, tal como las copiaron los taquígrafos. La redacción más antigua de una colección de este tipo de preguntas y respuestas ya no existe en su texto original griego, pero sí en versiones siríacas y en una traducción latina de Rufino. Este último parece que la recibió de su maestro Evagrio Póntico (cf. supra, p.177), quien se la había llevado consigo en su huida a Constantinopla y Palestina. Esta forma primitiva acusa la influencia de Eustatio de Sebaste, viejo amigo de Basilio, que propagó la vida monástica en el Asia Menor, antes de que la abrazara Basilio. Esto explica que el historiador Sozomeno (Hist. eccl. 3,14) diga lo siguiente:

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Cain et A. De Cain et Abel epist. ex. c. Epistulae extra collectionem episl. Epistulae Exameron exc. fr. De excessu fratris Satyri exh. u. Exhortatio uirginitatis exp. Luc. Lxpositio Euangelii secundum Lucam exp. ps. 118 Expositio psalmi CXVIII expl. ps. Explanatio super psalmos XII expl. symb. Explanatio symbol i De fuga saeculi Gesta concili Aquileiensis De Helia et ieiunio Hymni w/ De Iacob et uita beata incarn. De incarnationis dominicae sacramento inst. u. De institutione uirginis interp. Iob. De interpellatione Iob et Dauid Ioseph De Ioseph De Isaac uel anima De mysteriis De Nabuthae obit. Th. De obitu Theodosii obit. V. De obitu Yalentiniani De ofhciis paenit. De paenitentia parad. De paradiso De patriarchis De sacramentis Sermones spir. s. De spiritu sancto De Tobia uid. De uiduis uirgb. De uirginibus uirgt. De uirginitate Amnianus Marcellinus res gest. Res gestae Augustinus Hipponensis bon. coniug. De bonis coniugibus ciu. dei De ciuitate Dei conf. Confessiones con. Iul. Contra Ioulianum episl. Epistulae haeres. Aduersus guingue haereses de nuptis De nurtüs el concupiscentia Aulus Gellius noct. att Noctes Atticae Cod. Theod. Codex Theodosianus Epicurus epist. ad Moenic. Epistula ad Menoeceum fr. Fragmenta sent. Ratae sententiae Herodotus hist. Historiae Hieronymus Stridonensis adu. Iou. Aduersus Iouinianum epist. Epistulae hom. hebr. Liber inlerpretationis hebraicorum nominum Homerus Od. Odissea Irenaeus Lugdunensis haer. Aduersus haereseis Lactantius diu. inst. Diuinae lnstitutiones mort. De morte persecutorum Origenes in Rom. Commentarii in Romanos Quidius amor. Amores fast. Fasti met. Metamorphoses Paulinus Mediolanensis uita A. Vita Ambrosii Philo Iudaeus fug. et inu. De fuga et inuentione leg. alleg. Legum Allegoriae sacrif. De sacriticiis Abelis et Caini Mos. De uita Mosis Philostorgius hist. eccl. Historia ecclesiastica Plautus trucul. Truculentus Possidius uit. Aug. Vita Augustini Plutarchus Is. et Os. De Iside et Osiride Prudentius perist. Peristephanon

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

El significado imperial y papal de la insignia se comprende mejor puesto especialmente en relación con la basílica lateranense, la cual, dogmate papali ac simul imperiali, tiene la dignidad de ser madre y cabeza de todas las iglesias de Roma y del mundo porque es catedral del papa, obispo de Roma. La sombrilla, tejida a bandas amarillas y rojas (oro y purpura), los colores de la Iglesia romana hasta Pío VII, llegó a ser insignia característica de aquella basílica; más aún, en el uso común tomó el nombre de «basílica.» De la basílica madre pasó después a las otras como señal de honor y de preeminencia y como recuerdo, aunque un poco curioso, de la antigua grandeza de Roma y de la Iglesia. Las Iglesias Bizantinas Mientras en Roma y en Occidente se afirmaba como soberana la arquitectura constantiniana, en Oriente (Asia Menor, Siria, Egipto), al lado de ésta, surgía otra de tipo en realidad diferente. Eran construcciones de planta concéntrica, octogonales oredondas, a veces en forma de cruz, reforzadas frecuentemente por cuatro o más exedras y coronadas de una cúpula. Si bien hayan sido preferidas en Oriente, no se debe creer que nacieron allá. Los romanos fueron los creadores y propagadores de estos edificios y supieron llevarlos a un alto grado de perfección constructiva. Baste aludir al Panteón y a la basílica de Santa Constanza, en Roma, y a la de San Lorenzo, en Milán. De edificios parecidos es de donde se derivan los elementos constructivos característicos de las iglesias llamadas bizantinas por ser expresión de aquel arte que desde el siglo V al XV (1453) ha florecido alrededor de Bizancio, la fastuosa capital del Imperio de Oriente y emanación directa del espíritu y de los particulares usos litúrgicos de la Iglesia griega. El plano arquitectónico de las iglesias bizantinas comprende esencialmente una construcción en plano central cubierta por una o más cúpulas, cuyos muros de escayola o ladrillo están totalmente revestidos de mármol policromado y de mosaicos con fondo dorado. La iglesia dedicada a Santa Sofía, es decir, a la divina Sabiduría, que Justiniano hizo levantar en Constantinopía en sólo cinco años (532–537) por los arquitectos asiáticos Antemio de Tralles e Isidoro de Milesia, ha quedado como el tipo más perfecto e insuperado.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Она означает обычай молитв при встрече паломника, часто сопровождаемый омовением ног, который, видимо, практиковался во многих египетских монастырях – по крайней мере и греческий автор «Истории монахов», и Руфин это старательно подчеркивают (см. cap. 1; cap. 2; cap. 8 ; cap. 10 ) 651 . Может она обозначать и неформальное молитвенное правило монаха: например, ночное бдение (некоторые нитрийские монахи проводили в молитве всю ночь 652 ) или молитву отшельника (cap. 1, 50/cap. 1, 6:8), или обычное занятие известного подвижника 653 . Молитвы могли также означать часть службы – в латинской версии приведено описание всенощной в скитской церкви, где, в частности, указывается, что после чтения псалмов братия поверглась ниц для молитвы 654 . Авва Ор, встретив путников и наставив их, «обратился на молитву». Как предполагает А. Фестюжьер, данная фраза означает не просто молитву, а именно службу 655 . Молитва также могла означать и молитвенное правило, читавшееся над умершими иноками: из рассказа об авве Патермуфии мы узнаем, что после кончины одного деревенского монаха авва, прочитав над ним молитвы 656 , похоронил его. Уже известное нам значение молитвы как «душевной аскезы», «основного вектора духовной жизни» встречается и в «Истории монахов». Чаще всего это значение предполагается при характеристике известных отшельников, ведущих чрезвычайно строгий образ жизни – в частности, так описаны аввы Op (cap. 2), Аполлон (cap. 8 ) и Иоанн (cap. 13 ), когда они подвизались отшельниками в пустыне 657 . Так же описаны и неизвестные подвижники, в том случае, если автор желает подчеркнуть высоту их подвига и молитвенной жизни, в частности, для того, чтобы более контрастно изобразить глубину их падения (напр., cap. 1,45/cap. 1, 6:2). Может быть, это же значение прежде всего имеет в виду автор «Истории монахов», когда изображает кончину св. Иоанна Ликопольского, в поучениях которого немало места уделено тому, как следует молиться. Авва отошел к Богу, склонив колени для молитвы 658 . Здесь предельность молитвы как пути к Богу проступает особенно четко.

http://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Veliki...

4) «Малая община». Упоминания о «малых общинах» в «Истории монахов» наиболее многочисленны, что в целом согласуется с данными «Лавсаика». Но здесь есть одна сложность. Исходя из данных, упоминаемых в этом источнике, «малую общину» и «малый монастырь» не всегда можно различить, так как далеко не всегда указано количество монахов. Классическую модель «малой общины» мы наблюдаем в рассказе об авве Аполлоне (cap. 8 ): после переселения в «ближнюю» пустыню авва подвизался некоторое время с несколькими учениками 302 . Сходная ситуация была, скорее всего, в случае с Ором (cap. 2), поскольку развитие его монастыря очень похоже на историю с аввой Аполлоном. Мы застаем Ора на самом краю пустыни с некими братьями, которые приносят ему кодекс и просят прочесть. То же можно сказать и об общине аввы Бены (cap. 4) – автор «Истории монахов» ссылается на неких братьев, бывших с аввой, как на свой источник 303 . В конце главы 8 упомянуты «другие отцы и монастыри» 304 , которые были расположены, судя по контексту, где-то поблизости от мест подвигов аввы Аполлона. Вполне возможно, что речь идет о «малых общинах». «Малую общину» мы встречаем в рассказе о подвижнике Аммоне (или Амуне) (cap. 9 ) 305 – об авве рассказывает его ученик, подвизавшийся какое-то время вместе с учителем. Авва Патермуфий (cap. 9 ), взяв с собой в пустыню инока, пребывал с ним в течении трех лет. Интересный пример содержится в рассказе о хорошо нам уже известном авве Эллие (cap. 11 ). Однажды к нему приходит несколько монахов, один из которых уговаривает авву подвизаться вместе с ним. Если предположить, что монахи происходят из неких монастырей (или даже одного монастыря), то мы видим пример «вторичной малой общины» – инок, которому жизнь в монастыре кажется не столь суровой, уговаривает авву научить его истинному пустынножительству. В главе 13 , речь, вероятно, также идет о «малой общине» 306 , настоятелем которой является авва Апеллий: в греческой версии авва назван «пресвитером» (πρεσβτερος). В главе 14 упоминается, как авва Пафнутий поочередно подвизался с тремя учениками. Латинская версия упоминает об ученике преп. Антония Оригене , возможно, том самом, который был впоследствии «экономом» у аввы Памво (см.: Hist. Laus., cap. 11.). Значит, он какое-то время жил рядом со своим учителем. Ряд упоминаний о «малых общинах», которые содержатся в «Лавсаике», есть и в «Истории монахов»: например, при описании подвижничества Крония (cap. 20 ) или преп. Павла Простого (cap. 24 ) вместе с преп. Антонием Великим (cap. 27), в рассказе про «Длинных братьев» (cap. 20) в Нитрии 307 .

http://azbyka.ru/otechnik/Antonij_Veliki...

Pablo de Samosata y Malquión de Antioquía Pablo, natural de Samosata, capital de la provincia siria de Comagena, fue gobernador y ministro del tesoro (procurator ducenarius) de la reina Zenobia de Palmira y, desde el año 260, obispo de Antioquía. Eusebio (Hist. eccl. 7,27,2) nos informa que, a poco de su consagración episcopal, «pensaba de Cristo cosas bajas y mezquinas, contrarias a la enseñanza de la Iglesia, como si hubiera sido por naturaleza un hombre ordinario.» Entre los años 264–268 se celebraron tres sínodos en Antioquía para tratar de su herejía, los dos primeros sin ningún resultado práctico. El tercero, el año 268, declaró que la doctrina de Pablo era insostenible y pronunció contra él una sentencia de deposición. Al presbítero Malquión de Antioquía le cabe el honor de haber probado el carácter herético de las doctrinas de Pablo y haber conseguido su condenación: En tiempo de Aureliano se reunió un último sínodo, al que asistió un número extraordinariamente grande de obispos; en él fue desenmascarado el jefe de la herejía de Antioquía y abiertamente condenado por todos como culpable de heterodoxia; fue excomulgado de la Iglesia católica que está bajo el cielo. El que más se distinguió en pedirle cuentas y en probarle la acusación de disimulo fue Malquión, varón docto, que era asimismo director de la enseñanza de retórica en las escuelas helénicas de Antioquía; había sido distinguido con el presbiterado en la comunidad de aquella ciudad por la extraordinaria sinceridad de su fe en Cristo . Se levantó, pues, contra Pablo este hombre, y los taquígrafos tomaron su disputa con él, que sabemos ha llegado hasta nuestros días. Sólo él, de entre todos ellos, fue capaz de desenmascarar a este hombre ladino y solapado. Los pastores que se hallaban reunidos en el mismo lugar redactaron de común acuerdo una sola carta dirigida a Dionisio, obispo de Roma, y a Máximo, de Alejandría, y la enviaron a todas las provincias. En ella exponen sus esfuerzos en favor de todos y la perversa heterodoxia de Pablo; refiere los argumentos y preguntas que le hicieron, y, además, describen toda la vida y conducta de aquel hombre (Eusebio, Hist.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

La tarea de la Iglesia en la enseñanza de la Fe consistía en: luchar contra las herejías, encontrar la forma exacta de expresar los dogmas de la Fe que hemos heredado desde la antigüedad, confirmar la exactitud de la Doctrina eclesiástica; basándola en las Sagradas Escrituras y en la Sagrada Tradición. Las ideas de los Santos Apóstoles sobre la enseñanza de la Fe fue, y sigue siendo, el ejemplo de la plenitud e integridad de la concepción cristiana del mundo: un cristiano del siglo veinte no podría desarrollar o profundizar con mayor perfección los dogmas de la Fe en comparación con los Apóstoles. Por eso son totalmente impropias las tentativas – si es que aparecen – de descubrir nuevas verdades cristianas, nuevos aspectos de los dogmas ya establecidos, o nuevas maneras de comprenderlos, tanto por parte de la misma ciencia de la Teología Dogmática, como de algunas personas aisladas. El real objetivo de la ciencia en la Teología Dogmática consiste en enunciar de manera bien argumentada y probatoria la Doctrina Ortodoxa Cristiana. Algunas obras completas de la Teología Dogmática han expresado las ideas de los Padres de la Iglesia en su continuidad cronológica. Así fue creada, por ejemplo, la ya antes mencionada obra del Obispo Silvestre «La experiencia ortodoxa de los dogmas teológicos.» «Hay que saber que este modo de planteamiento en la ciencia dogmática ortodoxa no pretende analizar el desarrollo paulatino de los dogmas. Su meta es distinta: el enunciado históricamente consecutivo y completo del pensamiento de los Santos Padres de la Iglesia con respecto a cada objeto de la Fe, reafirmando evidentemente que ellos estuvieron unánimes en sus ideas y en su aceptación de los dogmas de la Fe. Pero algunos observaban el objeto de un lado, y otros de otro. Cada uno aportaba argumentos diferentes y de esta manera el estudio histórico de la enseñanza de los Padres de la Iglesia nos demuestra la plenitud de sus observaciones en los dogmas de la Fe, y la evidente demostración de su verdad.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Pomazan...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010