El tamaño del dolmen mencionado por Dalman corresponde aproximadamente a estas dimensiones. El «lecho» es de basalto, piedra gris negruzca y dura como el hierro. En la visión de semejante tumba puede basarse la descripción bíblica del «lecho de hierro» del gigantesco rey. Según han dado a conocer ulteriores exploraciones, los dólmenes son frecuentes en Palestina, sobre todo en la parte oriental de Jordania, en la parte alta del río Yabboq. Esto corresponde al actual Aglun. Más de mil de estos antiquísimos monumentos se levantan allí entre la hierba de las tierras altas. La tierra situada sobre el Yabboq, así afirma la Biblia, es el reino en que el rey Og de Basán ejerció su dominio, que había quedado solo del remanente de los refaítas (Dt. 3:11). El Basán, conquistado por Israel, se designa también con el nombre de «tierra de los refaítas» (Deut. 3:13). Al oeste del Jordán sólo se encuentran dólmenes en los alrededores de Hebrón. Los exploradores que Moisés envió desde Qadés »remontaron el Negueb y llegaron a Hebrón... descendientes de Haanaq» (Num. 13:22–23). Han debido ser las tumbas de piedra que ahora han sido descubiertas en Hebrón en las proximidades del Valle de las Uvas. Quiénes eran en realidad los «gigantes» es cosa aún completamente desconocida para nosotros. Es de suponer que eran hombres que sobrepujaban, en estatura, a la población del Jordán. El recuerdo de hombres de mayor tamaño perduró como cosa sensacional, y así pasó a la Biblia. Las grandes piedras sepulcrales y los relatos de gigantes son testimonios de la historia, tan accidentada y variable, de aquella estrecha faja de terreno situada junto a la costa del Mediterráneo en la cual, ya desde tiempos inmemoriales, penetraron continuas oleadas de pueblos extranjeros dejando en ella sus huellas: la tierra de Canaán . La noticia de que Israel ha conquistado toda la Jordania causa un profundo terror al rey Balaq, de Moab. Teme que su propio pueblo no pueda competir con esos rudos nómadas ni desde el punto de vista físico ni del militar. Se dirige a los «ancianos de Madián» y les incita contra los hijos de Israel (Núm, 22:4). Acuerdan la adopción de toda clase de medidas excepto las de carácter militar. Tratan de detener el avance de los israelitas haciendo uso de artes mágicas. Palabras de hechicería y maldiciones, en cuya eficacia creen firmemente los antiguos pueblos orientales, quebrantarán de seguro el poder de Israel. Balaam es llamado con urgencia para que acuda desde Petor de Babilonia donde florecen estas obscuras artes. Pero Balaam, el gran mago y hechicero, fracasa. La maldición que pretende pronunciar conrta Israel se convierte en una bendición (Num. 23). Entonces el rey de Moab pone en la balanza la más peligrosa de las cartas que existe; una mala jugada, ya que actuará en forma permanente sobre la vida de los hijos de Israel.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/y-la-b...

85 О переводе бесед св. Григория, о чудесах Италийских Отцев, Папою Захарием, пишет Иоанн Диакон. Vita S. Greg. Lib. IV. сар. 14. Должно заметить, что и вообще события из жизни Григория, изображаемые в греческих житиях, точно согласуются с показаниями древних жизнеописателей римских. Cnf. Vita S. Greg. – Avet. Joh. Diacono, Lib. I. cap. 1. Lib. II. cap. 3. 9. Lib. IV. cap. 14. – Аиет, anonymo synchrono (ceй неизв. писатель в издании творений Григория называется Павлом диаконом) сар. 5. 87 S. Generalis Florent. Synodi acta Τ. II. Gregorii Hieromonachi, magni Protosyncelli, Resp. ad Epist. Marci Ephes. pag. 292–293. Тоже можно заключать и на основании славянских переводов сего жития, сделанных прежде половины XV в. и предполагающих существование греческого подлинника выше сего времени. Ркп. Пролог за март, апрель и май, Сергиевой Лавры, писанный 1429 года. 88 Это место, согласно с греческим житием, изданным в минее 1843 года, приводит и Григорий Протосинкелл. 90 В V веке Сократ писал, что хотя во всех Церквах совершается Литургия во дни субботы, но римские христиане по некоторому древнему преданию не следуют общему примеру. Hist. Eccles. Lib. V. cap. 22. 91 Cnf. Iohan. Diac. Lib. II. cap. 2. Walafrides Smrabo (nucameль IX века) De rebus Eccles. cap. 20. Maxima Bibl. Patr. T. XV. p. 190. 94 Максим Цитерчкий, более известный под именем Максима Маргуния, был учителем Патриарха Кирилла Лукара и Епископом Цитерским с 1584 г.; много писал на древнем и новом греческом и на латинском языках; из греческих синаксарей составил жития Святых, которые были изданы после его смерти, 1621–30 г. в Венеции.  Fabricii  Bibl. Gr. ed. Harles. T. TX. p. 679. T. XI. p. 522. 693. 95 Ист. Иерус. Патр. 1. 526. « Λγουσι δ, τι οτι γιος Τρηγ ριος ν κενος, νομοθετ σας λγεσθαι παρ τος ωνα οις λειτουργ αν ν τας μραις τς νηςε ας, περ πικρατε πα ατος ως τς σ μερον». Ηο и в этом измененном виде остался неизглаженный след первоначального смысла: вместо выражения – что у нас содержится», греческому писателю усвоены слова – « πα ατος».

http://azbyka.ru/otechnik/Pravoslavnoe_B...

THEODORUS MOPSUESTENUS, fg., 66, 969–94. PROCLUS. De Incarnatione Domini orationes 1–2,65, 691–704, 703–8. De dogmate Incarnation is, 841–44. EUSEBIUS EMESENUS. De persona Christi, fg., 86, I, 535–46. CYRILLUS ALEX. De Incarnatione Unigeniti, dialogus, 75, 1189–1254. Quod unus sit Christus, dialogus, 1253–1362. Scholia de Incarnatione Unigeniti, 1369–1412. Scholia de Incarnatione Verbi Dei, 1413–20. Homilia de incarnatione Dei Verbi, 77. 1089–96. THEODORETUS (­ Ps. Cyrillus Alex.). De Incarnatione Domini, 75, 1419–78. Eranistes, 83, 27–336. Vide Indicem de Arianismo, Apollinarismo, Nestorianismo et Eulychianismo. SEVERIANUS. De sigillis, 63, 531–44. EUSEBIUS ALEX. De Incarnatione Domini, 86, I, 327–32. JOBIUS MONACHUS. Quæstio quare Filius incarnatus non autem Pater ant Sp. S., 86, II, 3312–20. EULOGIUS ALEX. Fg. de Trinitate et Incarnatione, 86, II, 2939–44. ANASTASIUS ANT. De Incarnatione, 89, 1335–48. De passione et impassibilitate Christi, 1347–56. De resurrectione Christi, 1355–62. THEODORUS RHAITUENSIS. De Incarnatione, 91, 1483–1504. THEODORUS ABUCARA. De quinque inimicis a quibus Christus nos liberavit, 97, 1461–70. De peccato originali et redemptione universali, 1523–4. De luctatione Christi cum diabolo, 1523–8. De differentia inter humanitatem et corpus Christi, 1521–24. Quæstio Verbum Dei sitne creatum annon, 1591–4. Uter major sanctificans (Joan. Baptista) an sanctificatus, 1593–6. Christum hominem factum esse verum Deum, 1553–6. De unione et incarnatione, 1601–10. JOANNES DIAC. CP. De Dei circa hominem o_economia, 120, 1293–6. GREGORIUS PALAMAS. Homilia de Incarnatione, 151, 189–220. GENNADIUS (Scholarius). De Christi incarnatione, 160, 1157–62. Vide Indicem de festis D.-N. J.-C. et Indicem polemicum. D). DE SACRAMENT1S DIONYSIUS AREOPAGITA. De ecclesiastica hierarchia, 3, 369–584. NICOLAUS CABASILAS. De vita in Christo, 150, 493–726. SYMEON THESSALONICENSIS. De Sacramento, 155, 175–238. 1 . De Baptismo. DIONYSIUS ALEXANDRINUS. Epistolæ 1–5, de baptismo tantum, 10, 1313–16; ceteræ in PL., 5, 89–100).

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

1712 Сократ. «Histor Eccles.» Lib. V, cap. XXII. « ν τας μραις το Πασχα μνον βαπτξονσι». Curs; Compl. Patrol, Ser. Graec. Tom LXVII, col. 640; в рус, перев. СПб. 1851 г., стр. 432. 1714 Василий В. «Ехнатгат ad baptismo», Curs. Compl; Patrol. Ser. Grace. Tom. XXXI, col, 424–425: рус. пер. Т. IV., Москва, 1846 г. стр. 225. 1716 «Constitut. Apostol.» Liber V. cap. XIX. Gursus Compl. Patrolog. Ser. Graec. Tom. I, col. 893. «Апостольские Постановления» в рус. переводе, стр. 161. 1717 Златоуст. «Epist. ad. Innocent», n. 3. Curs. Compl, Patrolog, Ser. Graec. Tom. LXII, col. 533. «Письма I. Златоуста к разным лицам», в русск. пер. СПб. 1866, стр. 10. 1719 Victor. «De persecut. Vandal Lib. II, cap XVII. Curs. Compl, Patrol. Ser. La t. Tom. LVIII, col. 216–217. 1721 Григор. Назианзен, «Orat XL. jn snnct bapt.» et .Orat XXXIX in sancta bumina» Curs. Compl. Patrol. Ser. Graec. Tom. XXXVI. 1722 Valerius. «Not. iu Theodoret.» Lib. II, с. XXVII. Hunc locum de baptismi sacramento intellexerunt interpretes. Ego vero de festo Epiphaniorum. die malim intelligere, quo Christus in lordane est baplizatus. Nunc, ehim diem praecipuo honore colebant Hierulsalimitani, ео quod apud ipsos Christus tinetus fuissst. Eoque die infants baptizari apud illos solebant, ut legere nomini in lypica monasterii sancti Sabbae, ubi etiam officium illius diei refertur. Bingh. «Anliquit. Eccles.» Tom. IV, Lib. XI cap. VI, § VII Ed. 1755, p. 252. 1724 Златоуст, . " Qrat. do Bapt». Christi. Curs. Compl. Patr. Тот. XLIX col 366. «Слова и беседы на разные случаи», т. II, СПб. 1865. стр. 64. 1725 Григорий Туронский. «Histor Francor». Lib. VIII, cap. IX. Curs Compl Patrol. Tom. LXXI, col 453–454. Rogaverunt deineps ut ad sanctum Pascha baptisnretur sed, nec tunc allatus est infans. Deprecati sunt nutem tertio, ut ad: festivitatem sancti Ionnnis exhiberetur, sed nec tunc venit. 1727 Созомен. «Hisior. Eccles». Lib. II, Cap. XXIV. Curs. Compl. Patrol. Ser. Graec. Tom. LXVII, Col. 1008–1009 ; в русск, пер. СПб. 1851 г. стр. 142–143. Это свидетельство можно понимать, впрочем, и как указание на обычай совершать крещение в день Пасхи, так как здесь говорится о храме, устроенном в честь Воскресения Господа.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Alma...

61) Л. 75 об. Cap. V. Coenobiarchae s. laurae Alexandro-Newscensis. Глава V. Настоятели св. Александро-Невской лавры. 62) Л. 76. Cap. VI. Coenobiarchae monasterii Wladimer-scensis. Глава VI. Настоятели Владимирского монастыря. 62) Л. – об. Сар. VII. Archimandritae Tschudowscensis monasterii. Глава VII. Архимандриты Чудова монастыря. 63) Л. 77 об. Сар. VIII. Archimandritae Neo-Spascensis mo nasterii. Глава VIII. Архимандриты Ново-Саасского монастыря. 64) Л. 79. Cap. IX. Archimandritae monasterii Simonowscensis. Глава IX. Архимандриты Симонова монастыря. 65) Л. 80 об. Cap. X. Coenobiarchae monasterii Solowezscensis. Глава X. Настоятели Соловецкого монастыря. 66) Л. 81 об. Supplementum. De Rossorum academiis, universitatibus, gymnasiis, collegiis, seminariis, scholisque tam privatis, quam publicis. Дополнение. О русских академиях, университетах, гимназиях, коллегиях, семинариях и школах как частных, так и публичных. 67) Л. 83 об. Cap. I. De academiae Scientiarum Petropolitanae praesidibus, consiliariis, professoribus et adjunctis. Глава I. О председателях, советниках, профессорах и адюнктах санкт-петербургской академии Наук. 68) Л. 87 об. Cap. II. Series rectorum et praefectorum academiae Mogilo-Saborowscianae Kiewiae. Глава II. Реестр ректоров и префектов киевской Могило-Заборовской академии. 69) Л. 88 об. Cap. III. Series protectorum, rectorum et praefectorum academiae Mosquensis. Глава III. Реестр протекторов, ректоров и префектов Московской академии. 70) Л. 90. Cap. IV. Series rectorum et praefectorum collegii Charkowiensis. Глава IV. Реестр ректоров и префектов Харьковского коллегиума. 71) Л. 90 об. Cap. V. Rectores collegii s. Antonii. Глава V. Ректоры коллегиума св. Антония (в Новгороде). 72) Л. 91. Liber quintus. Hagiologion Rossicae ecclesiae. Cap. I. De sanctis Rossorum domesticis primariis. Книга пятая. Агиологион российской церкви. Глава I. О главных российских святых домашних. 73) Л. 94 об. Cap. II. De sanctis Rossorum domesticis secundariis. О российских святых домашних второстепенных.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Belokur...

1. El Patriarcado Ecuménico de Constantinopla: Griegos en Constantinopla 80.000 Griegos fuera de Turquía 500.000 2. El Patriarcado de Alejandría 150.000 3. El Patriarcado de Antioquia 280.000 4. El Patriarcado de Jerusalén 50.000 5. El Patriarcado de Moscú, que incluye las Iglesias de Ucrania, Rusia Blanca, Galitzia (ex-unificados), Lituania, Letonia, Estonia y Cárpato-Rusia 100.500.000 6. El Patriarcado de Yugoslavia 9.500.000 7. El Patriarcado de Rumania (incluyendo los ex-unificados de Transilvania) 15.000.000 8. El Patriarcado de Bulgaria (desde 1946) 6.000.000 9. El Catolicado de Georgia 3.000.000 10. La Iglesia de Grecia 8.500.000 11. La Iglesia de Chipre 400.000 12. La Iglesia de Albania 250.000 13. La Iglesia de Polonia 350.000 14. La Iglesia de Checoslovaquia 150.000 A éstas se debe añadir la Iglesia del Sinaí 300 b) Las cuatro Iglesias Autónomas: 1. La Iglesia de Finlandia 75.000 2. La Iglesia de Japón 40.000 3. La Iglesia de China 20.000 4. La Iglesia de Hungría 40.000 c) Las cinco Iglesias en vías de organización: 1. Las Iglesias en América del Norte y del Sur y en Alaska 3.000.000 2. La Iglesia de Australia 75.000 3. La Iglesia de los ucranianos en los Estados Unidos de América y Canadá 100.000 4. La Iglesia de Corea 15.000 5. La Iglesia rusa del exilio bajo el metropolitano Anastasio 250.000 En total, existen 151.000.000 de ortodoxos de rito bizantino. Además de éstos, hay 21.000.000 de ortodoxos orientales que comprenden 4.000 armenios, 2.000.000 de coptos, 14.000.000 de etíopes, 1.000.000 de indios ortodoxos y 80.000 jacobitas en Siria y el Líbano. Hay, además, unos 5.000.000 de unificados y unos 5.000.000 de antiguos creyentes en Rusia; en conjunto, unos 181.000.000 de cristianos forman el ala oriental del cristianismo contemporáneo. Capítulo VIII. La Fe y Doctrina de la Iglesia Ortodoxa El significado de la doctrina en el Oriente. – La autoridad de la Iglesia en el Oriente. – La Sagrada Escritura y la tradición eclesiástica. – La Comunión de los Santos. – La canonización de los Santos entre los ortodoxos bizantinos. – La Madre de Dios. – Oraciones por los difuntos. – La doctrina eucarística.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Zernov...

Como en tiempos de la iconoclastia y de la inmediata posticonoclastia, el monaquismo será una vez más protagonista absoluto, punto de referencia autorizado para la población ortodoxa y guardián de la identidad étnico-religiosa. Esta coyuntura favoreció una difusión cada vez más capilar del rito monástico, aunque alejado ya de los modelos celebrativos de los estuditas. En efecto, ya desde el siglo XII se observa en la misma Constantinopla una tendencia a asimilar de nuevo el rito de los monasterios de Palestina, en particular el de la laura de Mar Saba. Hay ya influjos evidentes en el Typikón del monasterio constantinopolitano de Everghetis y, fuera de la capital, en el Typikón del monasterio Ítalo-griego de San Nicolás de Casóle, cerca de Otranto (a.1174). La nueva síntesis sabaíta que se recoge en el Typikón llamado de San Saba, cuyos primeros manuscritos se remontan al siglo XII, se caracteriza por la adopción de la agrypnia – la larga y compleja vigilia que se tiene en la noche del sábado al domingo y en la vigilia de las principales fiestas –, de horas suplementarias (mesóría) que se añaden al curso normal de la liturgia de las horas, y de un pensum salmódico más denso en los maitines. Como es natural, en los ambientes monásticos se acentúa el aspecto contemplativo por encima del propiamente celebrativo. El laboratorio de la reinterpretación definitiva del reglamento litúrgico estudita es el Monte Athos. Aquí, antes de 1347, Piloteo Kokkinos, hegúmeno de la gran laura del Monte Athos, después metropolitano de Heraclea y finalmente patriarca ecuménico (1353–1355 y 1364–1376), compila una célebre Diataxis o Reglamento para la celebración de la agrypnía de Mar Saba y una mucho más célebre Diataxis que fija el conjunto de rúbricas de la divina liturgia eucarística. Ambas Diataxeis alcanzan, aunque no inmediatamente, una amplísima difusión. Aparte de la autoridad que las otorga su ilustre redactor, una de las razones de tan fulgurante éxito ha de atribuirse a la fuerte impronta de actualidad de tales reglamentos litúrgicos. Éstos sintonizaban con el movimiento palamita, hasta el punto de reflejarlo plenamente; no en vano Piloteo Kokkinos había sido discípulo de Gregorio Palamás. Puede decirse que la legislación rubricista de Piloteo constituye el manifiesto litúrgico del hesicasmo palamita. De nuevo puede plantearse un sorprendente paralelo con la historia de la liturgia romana. Como le ocurrió a esta última en relación a la Escolástica tardía, así también la liturgia ortodoxa queda desde ahora vinculada a un solo sistema teológico: el palamismo.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/espiri...

En los locales de las oficinas de «Murashu e Hijos» había mucho movimiento. Durante 150 años disfrutaron de gran consideración entre sus clientes, tanto si se trataba de arrendadores de grandes tierras y de porciones de canal como de esclavos. Aquel que no sabía escribir, si después de largas negociaciones se llegaba a un acuerdo sobre un asunto determinado y llegaba el momento de firmar, ponía al pie del documento, en vez de su nombre, la impresión de la uña de su dedo. Esto, que tenía que realizarse ante testigos, correspondía a las conocidas «tres cruces» de los analfabetos de nuestros tiempos. Un día comparecieron en casa de «Murashu e Hijos» tres joyeros... «Elil-aha-Iddina, Belsunu y Hatin hablaron a Elil-nadin-sun, hijo de Murashu de esta manera: «Por lo que se refiere a la sortija de esmeralda, que está fabricada de oro, garantizamos durante veinte años que la piedra no saltará del oro. Y el día en que la esmeralda, antes de expirados los veinte años, se desprenda del anillo de oro, Elil-aha-Iddina, Belsunu y Hatin pagarán una indemnización de diez minas de plata a Elil-nadin-sun».» El documento va firmado por siete personas. Antes del nombre del notario, el documento de barro muestra tres huellas de uñas. Son las «firmas» de los tres joyeros que no sabían escribir. El judío exilado Manudanijama fue a ver a «Murashu e Hijos» porque quería concluir con un babilonio un contrato de arrendamiento relativo a un rebaño de ganado. «13 viejos carneros, 27 carneros de dos años, 152 ovejas parideras, 40 cabritos de un año, 40 corderos de un año, un viejo macho cabrío, un macho cabrío de dos años... en conjunto 274 cabezas de ganado menor blancas y negras, grandes y pequeñas... contra entrega... Por el pastoreo, el cuidado y la vigilancia del citado ganado menor, abona Manudanijama... Nipur... 25 Ulul... Firmado: huella de la uña de Manudanijama.» También se encontraron escrituras de prestación de fianzas para responder de débitos; la casa de Banca tenía secciones especiales para toda clase de intercambios de la vida corriente.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/y-la-b...

Cabría destacar todavía, entre otros, a Georgios Mantzaridis 1935), de la Facultad teológica de Tesalónica, que destaca en el campo de la moral y de la sociología cristiana. De él se puede citar Etica e vita spirituale. Una prospettiva ortodossa (Bolonia 1989). Otro teólogo de la escuela de Tesalónica es Nikos Matsukas 1934), de quien se ha dicho que, además de una aguda inteligencia, posee una preparación completa que le proporciona instrumentos aptos para ser un teólogo ortodoxo capaz de hablar al hombre de hoy. Ha publicado una Teología dogmática y simbólica (en griego), en dos volúmenes (Tesalónica 1985). Spiteris, al final de su magnífica exposición de la teología neo-griega, se pregunta por el futuro de la teología griega. Recoge las palabras del joven teólogo Marios Begzos («El punto crítico de la teología neo-helénica hopy,» Διαβαζω 251, 1990, 53–59), discípulo de Nisiotis y su sucesor en la universidad de Atenas, el cual constata: «En el decenio de los años ochenta hemos quedado huérfanos de teólogos. ¿Quién sabe si existirá en el decenio de los años noventa una teología neo-griega digna de su nombre y de valor igual al de su espléndido pasado como aquella que tuvimos en las dos generaciones precedentes? ¿Hay esperanza de salir de la crisis?» La misma preocupación venía reflejada en una Declaración hecha pública pocos años antes por una asociación de teólogos de la Facultad de Tesalónica. Dicho documento constata, entre otras cosas: «Entre nosotros, la teología, después de un período de innocuo academicismo, ha atravesado, en los últimos decenios, una fase decisiva de autocrítica con relación a sus raíces tradicionales. Después de esta fase era de esperar que renovase su identidad y que intentase su entrada en el mundo contemporáneo. [...] Hoy la Iglesia y los hombres necesitan una teología diferente. Se trata de una teología que toma su aliento y su fuerza de las fuentes incorruptas de la ortodoxia, pero que sabe reactualizarlas y revitalizarlas, con un sentido de gran responsabilidad. Tendría que ser una teología penetrada del espíritu de la cruz y de la resurrección, del esfuerzo y de la ascesis, del sacrificio y de la esperanza por algo mejor que puede realizarse ahora y en el futuro; una teología enraizada en la profundidad del núcleo de la Iglesia, que se alimente del «pan bajado del cielo» y que sea vivificada por los latidos del Paráclito…»

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

De tal manera la acción de los Apóstol es fue colmada de elementos místicos, mystiri o n. Pero entre ellos el lugar central lo ocupaban los oficios sacerdotales. Por eso es natural que en la vida de la Iglesia, una serie de momentos importantes y especiales de la edificación llena de gracia, una serie de oficios sacerdotales, paulatinamente recibiera preferentemente el nombre de «Sacramentos.» San Ignacio el Teóforo, discípulo directo de los Apóstol es escribe sobre los diáconos, de que ellos igualmente son «servidores de los misterios de Jesucristo» (epístola a los Trallanos). Con estas palabras de San Ignacio se desmiente la afirmación de los historiadores protestantes de que en la iglesia Antigua el término «Sacramento» nunca se apeló al culto eclesiástico. Los servicios sacerdotales llamados «Sacramentos» son como las cimas en una larga cadena de colinas, la cadena de los restantes servicios litúrgicos y oraciones. En los Sacramentos, las oraciones están unidas con las bendiciones, en una forma u otra, por medio de un acto especial. Las palabras de bendición, acompañadas por actos exteriores son como vasijas espirituales del cual se extrae y se distribuye la Gracia del Espíritu Santo a los miembros de la Iglesia que creen sinceramente. De esta manera, el Sacramento es el acto sagrado, que de modo visible , hace participar al alma de los fieles, la Gracia invisible y efectiva de Dios . Bajo el nombre de «Sacramentos» se establecieron en la Iglesia siete ritos. Ellos son los siguientes: Bautismo, Crismación, Comunión o Eucaristía, Confesión (Arrepentimiento) Sacerdocio, Matrimonio y Unción con los Oleos. El extendido Catecismo Cristiano así define la esencia de cada misterio: «En el Bautismo el hombre nace misteriosamente a la vida espiritual; en la Crismación recibe la gracia del crecimiento y del fortalecimiento (Confirmación); en la Comunión se alimenta espiritualmente; en el Arrepentimiento es medicado contra enfermedades espirituales – los pecados; en el Sacerdocio recibe la gracia de renacer y educar a otros espiritualmente por medio de la enseñanza, la oración y los sacramentos; en el Matrimonio recibe la gracia que santifica la vida conyugal y el natural nacimiento y educación de los hijos; en la Unción con los Oleos es medicado contra las enfermedades corporales, por medio de la curación de las malencias espirituales.» Para la vida misma de la Iglesia, como cuerpo íntegro de Cristo y como «establo del rebaño de Cristo,» especialmente importante están: a) el Sacramento del Cuerpo y la Sangre de Cristo o Eucaristía, b) el sacramento de la consagración de los elegidos para el servicio de la Iglesia en sus grados jerárquicos, o imposición de manos (Quirotonía), dada como indispensable para la estructura de la Iglesia, y juntamente a ellos, c) el sacramento del Bautismo, que abastece el cuerpo de la Iglesia.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Pomazan...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010