(Ibid. Sigibertus Gemblacensis. De scrr. eccles. c.94, p. 104.) Ho несколько ранее у него можно читать, что какойто Ioannes Scotus, in exponendis divinis et humanis scripturis satis idoneus, fecit tractatus in Matthaeum, scripsit librum de officiis humanis et alia, quae ab aliis habentur. (Ibid. c.65, p. 100.) Тритений отождествил этого Иоанна (monachus ordinis S. Benedict!, Bedae discipulus, collega Albini – Alcuini, ок. 800 г.) с Иоанном Гонория и приписал ему, кроме In Evang. Matth, lib. Ill и De officiis hum. lib. I, еще De divis. nat. lib. I. (Fabncius. Bibi, eccles. Trithemius. De scrr. eccl. c.262, p. 71. Cf. Floss, §22, XXV.) Другой Иоанн, называемый Эригена (ок. 850), по нему, перевел Ierarchiam et libros Dionysii lib. IV, написал «super eisdem lib. IV et quaedam alia». (Ibid. с. 271, p. 73; несколько иначе в сочинении De viris illustr. ordinis S. Bcnedicti, II, c.27, III, c. 212. Floss, ibid.) Еще далее пошел Bale. Первому Иоанну (Ioannes Mailrosius, 792 в Тичино или в Павии), кроме указанных у Тритемия сочинений, он приписывает: De officiis divinis lib. I. De germanis juxta Irenicum lib. I. Commcntanos scripturarum lib. I. Homilias eruditas lib. I. (loan. Baleus. Ulustrium majoris Britanniae scriptorum summarium. 1548. f.57. Ap. Floss, §22, XXVI.) С Иоанном же Эригеною (t 884) он смешивает Иоанна Патриция Испанского (cf. Gale, ар. Floss, с. 99) и, кроме перевода Дионисия (858) и комментариев на него (In Ierarchiam lib. IV. In theologiam mysticam lib. I), приписывает ему перевод на халдейский, арабский и латинский языки Aristotelis moralia de sccretis secretorum seu recto regimine principum lib. IX и целый ряд других произведений: De immaculatis mysteriis I. De fide contra barbaros I. De corpore et sanguine Domini I. Pro instituendis nobilium filiis I. Paraphrasticos tomosl. Epistolas ad diversos I. Dogmata philosophorum I. Et adhuc alia. (Baleus, f. 64. Ap. Floss, XXVIXXVII). 250 De Eucharistia I. 2) Versiones Dionysii Areop. IV. 3) De praedest. 4) Versiones Mndmi de Ambig.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

550 Доказательства на всё это приводит Иосиф дё-Вуазень в своих Observat. in prooemium Pugionis fidei – Raymundi Martini, edit. Lipsiae 1687, pag. 125–129. Агиографами 2 разряда назывались у Иудеев книги, не имевшие важности агиографов, вошедших в канон и написанных по вдохновению от Святого Духа, однако же, написанные, по их словам, при содействии сего Духа, только в меньшей степени. 558 Климен. Рим. in Epist. I ad Corinth.; Тертулл. de monogam. cap. 17; Иероним. in praef. ad libr. Judith, где замечает: «Synodus Nicaena in numero S. Scripturarum Judith legitur computasse»; Августин, lib. II de doctrin. Christ., cap. 8. 560 Как и поступали ещё древние еретики, по свидетельству учителей Церкви: Тертулл. de praescript. haeret. cap. XVIII Ирин, contra haeres. lib. I, cap. 20, n. 1; Василий Великий на Бытие беседа V, п. 5; Августин, contra Adimant. cap. 13, n. 4. 563 «И суемудрие еретиков, замечается в послании восточных Патриархов о православной вере, принимает Божественное Писание, только превратно изъясняет оное, пользуясь иносказательными и подобозначащими выражениями и ухищрениями мудрости человеческой, сливая то, чего нельзя сливать, и играя младенчески такими предметами, кои не подлежать шуткам. Если бы всякий ежедневно стал изъяснять Писание по-своему, то кафолическая Церковь не пребыла бы, по благодати Христовой, доныне таковой Церковью. Которая, будучи единомысленна в вере, верует всегда одинаково и непоколебимо, но разделилась бы на бесчисленные части, подверглась бы ересям, а вместе с тем перестала бы быть Церковью святой, столпом и утверждением истины, но соделалась бы церковью лукавнующих, т. е. церковью еретиков» (См. чл. 2). И, действительно, из этого именно начала породились, главным образом, все ереси древние и новейшие, из которых каждая, как известно, непременно старается основать свои заблуждения на каких-либо текстах св. Писания, истолковывая их по-своему. Omnes enim haeretici, заметил ещё древле блаж. Августин, qui eas (scripturas) in auctoritate recipiunt, ipsas sibi videntur sectari, cum potius suos sectentur errores; ас per hoc, non quod eas contemnant, sed quod eas non intelligant, haeratici sunt (Epist. CXX ad Consentium, n. 13). И в другом месте: neque enim non omnes haeretici scripturas catholicas legunt, nec ob alind haeretici, nisi quod eas non recte intelligentes, suas falsas opiniones contra earum reritatem, pertinaciter asserunt (De Genee. ad litter, lib. VII, cap. 9, n. 13). 565 Посему-то и все еретики всегда обыкновенно обращались к Писанию и говорили, что их учение ясно в нём изложено. Memento, пишет Иларий, neminem haereticorum esse, qui se nunc non secundum Scripturas praedicare ea, quae blasphemat, mentiatur (Ad Constant, lib. II, n. 9). То же писали в своё время и св. Ириней (adversus haeres. lib. V, cap. 21, n. 2), Тертуллиан (De praescript. cap. 17 et 38), Ориген (De principiis lib. IV, n. 8), блаж. Иероним (adversus Luciferianos), Викентий Лиринский (Commonit. n. 2) и др. Сн. прим. 563.

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

540 Слово 31, в “Творениях святых Отцов” III, стр. 131–133; Срав. IV, стр. 223. Подобным образом рассуждал и Иларий: Si qua nos, de natura Dei tractantes, comparationum exempla afferemus, nemo ea existimet absolutae in se rationis perfectionem continere; comparatio enim terrenornm ad Deum nulla est... Omnis igitur comparatio homini potius utilis habeatur, quam Deo aptä quia intelligcntiam magie significet, quam expleat (De Trinit. lib. 1, n. 19). 541 Таковы: Фавст, один из главнейших Манихеев (apud Augustin. lib. contra epist. Fundamenti cap. 2), Донат, основатель Секты Донатистов (apud eundem lib. de haeres. cap. 69) и Аполлинарий (apud Gregor. Nazians. Epist. 1 ad Cledonium). 545 Iren. adv. haeres. 1, cap. 26; III, cap. II, n. 1; V, cap. 1, n. 3; Hieronym. de vir. illustr. cap. 9; Euseb. H. Ε. III, 27 et 38; Epiphan. haeres. 28. 546 Iren. adv. haeres. 1, 25; Hippolyt. adv. Noët. cap. 3; Epiphan. haeres. 54 et 55; Euseb. H. E. IV, 7; V, 28; Theodoret. H. E. II, 4; Augustin. haeres. 33. 548 Epiphan. haeres. 65; Philastr. haer. 64; Euseb. H. E. V, 28; VII, 27; Theodoret. H. E. 1, 4; II, 8. 550 Epiphan. haer. 69, n. 12; Socrat. H. E. 1, 5. 6; Sozom. H. E. 1, 15; Theodoret. H. E. 1, 4; Hilar. de Trinit. IV, 11. 551 См. “в книге Правил..”. символ 318-ти святых Отцов первого вселенского Собора. Более всего в этом символе не нравилось арианам слово – ομοοσιος. единосущный, так прямо изобличавшее их заблуждение. “Этого слова, говорили они, нет в Священном Писании”. Правда, отвечали им защитники православия, но за то есть в Писании мысль, есть ясное учение, выражаемое этим словом; а если мы должны так веровать почему же не должны так и говорить (Phaebad. Orthod. fid. cap. III. V; Athanas. Decret. Synod. Nicen. n. 28; Augustin. epist. 238). “He употреблялось это слово у предшествовавших учителей,” говорили еще некоторые. Несправедливо: оно употреблялось, хотя и редко, как-то: у святого Григория Чудотворца (De fide cap. II), у Феогноста (apud Athanas. epist. ad Episc. African.), у святого Дионисия Александрийского (Epist. ad Dionys. Roman.) и у других, по свидетельству не только святого Афанасия Великого (Epist. ad Ep. African.), но и Евсевия Кесарийского , который сам восставал против упомянутого слова, а потом со­знался, что встречал его у древних знаменитых учителей (Epist. de fide, Nicaeae exposita, apud Theodoret. H. E. I, II, al. 12; Socrat. H. E. 1, 8), и даже по сознанию арианина Филосторгия ( Η. Ε. 1, 7). Почему же редко употреблялось слово ομοοσιος до никейского Собора, объясняет святой Иларий: потому, что пока не определен был смысл этого слова самой Церковью, оно легко могло быть объясняе­мо превратно, например, так, как употребляли его Маркиониты и Валентиниане, допускавшие эманатизм в Боге, или Саввелиане, сливавшие Божеские Ипостаси (Hilar. de Trinit. IV, 4).

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

Златоуст, Хр. Чт. 1832, XLVII – в рассуждении о том, что Иисус Христос есть Бог, приводит слова Варуха 3, 36–38, под именем Иеремии; также блаж. Августин – de civit. Dei lib. XVIII, cap. 33; св. Амвросий lib. I, de poenit. cap. 8; lib. III haexem., c. 14 et lib. 1 de fide, cap. 2; св. Василий Великий lib. IV contra Evnomium и др.). Книга же Есфири в списке св. Афанасия, изложенном в послании о праздниках, неизвестно почему, отнесена к книгам неканоническим, а в списке св. Григория Богослова опущена, тогда как во всех других списках считается канонической: голос всех, без сомнения, должен порешить здесь дело. Впрочем, и сам св. Афанасий, если только он, подлинно, есть автор приписываемого ему синопсиса, замечает здесь: «некоторые из древних утверждали, что Евреи к каноническим книгам причисляли также Есфирь и книгу Руфь, соединив с историей Судей, считали за одну книгу, а книгу Есфирь за другую – особую; таким образом, и в этом случае число канонических книг ограничивалось 22-мя». Краткое обозрение св. Писания, в Хр. Чт. 1841, IV, стр. 218–219. 542 Кирил. Иерус. Огл. поуч. IV, 36; св. Амфилохия см. в книге правил...; Леонт. Визант. lib. de sectis, act. II; св. Иоанна Дамаск, кн. IV Богословия, гл. 17. 544 Руфин, in exposit. Symboli; Августин, de doctrina Christ, lib. II, cap. 8; Иннокент. epist. ad Exuperium, episcopum Toletanum; Гелас. in concil. Rom. an. 464; Кассиодор. de instit. Divin. Script, lib. II, cap. 13. 546 Например, даже в конце IV века блаж. Иероним писал о послании к Евреям: sed apud Romanos usque hodie Pauli non habetur (Vid. in Catal. scriptorum illustr. под словом: Cains). 547 И именно – многих Евангелий, например, Евангелия о младенчестве Христовом, Евангелия Евреев, Евангелия Петра и проч.; многих деяний Апостольских, многих посланий и многих Апокалипсисов. См. Fabricii codex apocryphus Nov. Testam. 548 К этим книгам неканоническим относятся ещё некоторые места, находящиеся в книгах канонических, как то: 1) молитва Манассии в конце 2-й книги Паралипоменон, 2) Места, не означенные счётом стихов в кодексах Греческих и в переводе Славянском, в книге Есфирь, 3) Песнь трёх отроков в 3-й главе книги Пророка Даниила, история о Сусанны в 13-й, также о Виле и змие в 14-й главе той же книги.

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

114  „Не has anticipated, if he has not suggested, every attack which has been made upon the Scriptures, „or upon the possibility of revelation”. См. Iohn Urquart. „The Inspiration and Accuracy of the Holy Scriptures”. London. Page 180. 116  „Merito mentis naturam, quatenus talis concipitur, primam divinae revelationis causam statuere possumus”. Tractat, theol. polit., cap. I. 118  Possumus igitur sine scrupulo affirmare, prophetas nonnisi ope imaginationis Dei revelata percepisse h. e. mediautibus verbis vel imaginibus, iisque veris aut imaginariis... Quibus autem naturae legibus id factum fuerim, fateor me ignorare. Tractatus theolog. politicus. Tom. I, cap. I, p. 13, 14. 121  „Prophetia sive revelatio est rei alicujus certa cognitio a Deo hominibus revelata”. Spinoza. Tract. theol. polit. Hamburg. 1670, cap. I, p. 1. 125  „Sed quidem potentia viridius imaginandi”. Cap. II, pag. 15. Tractatus theologico-politicus. 128  „Cum itaque prophetae imaginationis ope revelata perceperint, non dubium est, eos multa extra intellectus limites percipere potuisse, nam ex verbis et imaginibus longe plures ideae componi possunt, quam ex solis iis principiis et notionibus, quibus tofa nostra naturalis cognitio superstruitur”. См. Tract. theol. polit., cap. I, p. 6, p. 14. Cp. cap. 6, p. 80–81; cap. 7, pag. 84; cap. 11, pag. 139; cap. 12, p. 148. 131  Mens praestantior necessario atque humana longe excellentior esse deberet” Tract. theol. politicus. Cap. 1, pag. 6. 132  Hon credo ullum alium ad tantam perfectionem supra alios pervenisse, praeter Christum, qui Dei placita, quae homines ad salutem ducunt, sine verbis aut visionibus, sed immediate revelata sunt”. Ibidem. Cap. I. 141  „Sic ipsa revelatio variabat in unoquoque Propheta pro dispositione temperamenti, corporis, imaginationis et pro ratione opiniorum, quas antea amplexus fuerat”. Tractatus theologico-politicus, cap. II. 143  Spinozae. Tractatus theol. polit., cap. II, p. 176–179. „Inde tandem concludam prophetiam nunquam prophetas doctiores reddidisse, sed eos in suis praeconceptis opinionibus reliquisse, ac proptera nos iis circa res mere speculativas minime teneri credere.

http://azbyka.ru/otechnik/Dmitrij_Leonar...

292. Epist. lib.II, LXV, Theodoro monacho, col.229AB. 293. " De volunt. paupertate " , cap.LXIV, col.1056CD. 294. Epist. lib.I, CCXXII, Therino monacho, col.164C. 295. Epist. lib.III, CCXCVIII, Romano monacho, col.532A. Эта мысль весьма распространена в древней аскетической литературе. Так, например, преп. Макарий Великий говорит: " Кто хранит свое тело от блуда, а внутри помыслами прелюбодействует, тот не получит никакой пользы от своего девственного тела " (Macarii Aegyptii, Homil. XXVI, n.XIII, Migne, gr.s., t.XXXIV, col.684A). По преп. Василию Великому, девство есть не только воздержание от рождения детей. Вся жизнь должна быть девственной, ибо человек может прелюбодействовать и словом, и глазом, и слухом. Кроме того, человек может принять нечистоту в сердце, а также растлить целомудрие неумеренностью в пище и питии (См.: Творения свт. Василия Великого, в русск. переводе. Изд. П. Сойкина, СПб., 1911. Т. II, сс.317318, " Слово подвижническое " ). Свт. Иоанн Златоуст говорит: " Девственница должна быть чиста не только телом, но и душой Если тело девы непорочно, а главнейшая ее часть, то есть душевные мысли, осквернены, то какая ей польза от того (то есть от девства тела)? Какая польза, если храм разрушен, а сохраняется лишь его ограда? " (Joannes Chrys. De virginitate V, Migne, gr.s., t.XLVIII, col.537). 296. Epist. lib.II, CXVIII, Anastasiae virgini, col.252A. 297. " De volunt. paupertate " , cap.LII, col.1036C. По учению, изложенному в древней аскетической литературе, нестяжание является одним из важнейших условий монашеской жизни. 298. " De volunt. paupertate " , col.9681060. 299. " De vitiis quae opposita sunt virtutibus " , cap.III, col.1141D. 300. " Peristeria " , sectio XI, cap.XXII, col.936B. 301. " Peristeria " , sectio IV, cap.IV, col.829A. 302. Epist. lib.I, LXXXIII, Eugenio diacono, col.120B. 303. Epist. lib.IV, LX, Paulo monacho, col.576D577AB. 304. Epist. lib.II, V, col.204B. 305. Epist. lib.II, CLXI, Quintilio cancellario, col.277A. 306. Epist. lib.III, XXXVIII, col.405A.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=882...

283 Cf. A. Michelé, «Incarnation,» in Dictionnaire de la Théologie Catholique, t. 7, col. 1495 ss. John Wessel, De causis Incarnationis, lib. 2, c. 7, quoted by G. Ullman, Die Reformatoren vor der Reformation, Bd. 2 (Gotha, 1866), s. 398 ff. On Naclantus see Westcott, op. cit., p. 312 ff. Andreas Osiander, An Filius Dei fuit incarnatus, si peccatum non intervenisset in mundum? Item de imagine Dei quid sit? Ex certis et evidentibus S. Scripturae testimoniis et non ex philosophicis et humanae rationis cogitationibus derompta explicatio (Monte Regia Prussiae, 1550); see I. A. Dorner, Entwicklungsgeschichte der Lehre von der Person Christi, 2 Aufl. (1853), Bd. 2, s. 438 ff. and 584; Otto Ritschl, Dogmengeschichte des Protestantismus, Bd. 2 (Leipzig, 1912), s. 462. Osiander was vigorously criticized by Calvin, Institutio, lib. 2, cap. 12, 4–7, ed. Tholuck, 1, s. 304–309. 284 See for instance the long discussion in «Dogmata Theologica» of L. Thomassin (1619–1695) in tomus 3, De Incarnatione Verbi Dei, 2, cap 5 to 11, ed. nova (Parisiis, 1866), pp. 189–249. Thomassin dismisses the Scotist theory as just a «hallucination,» contradicted openly by the evidence of Scripture and the teaching of the Fathers. He gives a long list of Patristic passages, mainly from St. Augustine. Bellarmin (1542–1621) dis­misses this idea in one phrase: «For if Adam had remained in that in­nocence wherein he had been created, doubtless the Son of God would not have suffered; He probably would not even have assumed human flesh, as even Calvin himself teaches»; De Christo, lib. 5, cap. 10, editio prima Romana (Romae, 1832), t. 1, p. 432. Petavius (1583–1652) was little in­terested in the controversy: «This question is widely and very contentiously disputed in the schools, but, being removed from the controversy, we will explain it in a few words.» There is no evidence for this conception in Tradition, and Petavius gives some few quotations to the opposite effect. «Opus de Theologicis Dogmatibus,» tomus 4, De Incarnatione, lib. 2, cap. 17, 7–12, ed. (Venetiis, 1757), pp. 95–96. On the Protestant side see a brief discussion in John Gerhard, Loci Theologici, Locus Quartus, «De Persona et Officio Christi,» cap. 7, with valuable references to the earlier literature and an interesting set of Patristic quotations; ed. Sd. Preuss (Berolini, 1863), t. 1, pp. 513–514, and a longer one in J. A. Quenstedt, Theologia Didactico – Polemica, sive Systema Theologicum (Wittebergae, 1961), Pars 3 & 4, Pars 3, Cap. 3, Membrum 1, Sectio 1, Quaestio 1, pp. 108–116. On the other hand, Suarez (1548–1617) advocated a reconciliatory view in which both conflicting opinions could be kept together. See his comments on Summa, 3 a , Disput. 4, sectio 12, and the whole Disp. 5 a , Opera Omnia, ed. Berton (Parisiis, I860), pp. 186–266.

http://azbyka.ru/otechnik/Georgij_Florov...

Será de gran ayuda comenzar con un relato del desarrollo de las perspectivas sobre el misterio de la redención y pasar luego a un relato más breve de la imitación de la humildad y el amor de Cristo, en especial en el período crucial del siglo X hasta el XII. Jacques Riviére ha mostrado que el período patrístico contribuyó con tres temas esenciales a las perspectivas medievales del misterio de la redención: 1) la divinización, concebida como la restauración de la inmortalidad; 2) la noción de los «derechos» del diablo, que enfatizaba la redención como la derrota de la dominación de Satanás sobre la humanidad; y 3) la importancia de la remisión de los pecados, que destacaba la muerte de Cristo primordialmente como un sacrificio de La teología latina de la redención, y la espiritualidad que la acompañaba, pueden ser vistas como un conjunto, complejo y en evolución, de variaciones sobre estos tres temas. La divinización (deificatio), cuyo lugar central en el pensamiento de los Padres griegos ha sido demostrado en el ensayo anterior, de ninguna manera estuvo ausente en la tradición Agustín insistía: «Dios desea hacerte Dios [Deus enim deum te vult faceré], no por naturaleza como en el caso del que te da el nacimiento, sino a través del don y de la adopción. De la misma manera en que vino para participar de tu mortalidad a través de la humanidad, así te ha hecho participar de la inmortalidad a través de la elevación...» (Sermón 166 [PL 38, col. 909]). En un pasaje famoso que describe el cuarto y más alto grado de la caritas, Bernardo había exclamado: «¡Oh puro y sagrado amor! ¡Oh dulce y agradable afecto!... Es deificante pasar por tal experiencia.» Con todo, la interacción del tema de la divinización con los otros componentes de los puntos de vista occidentales de la redención le otorgó un papel más restringido, con un sabor algo diferente del que caracterizaba al Oriente griego. Las cualidades distintivas de los puntos de vista latinos de la redención se ven más fácilmente a través de un análisis de la relación entre la comprensión tradicional de la redención en relación con los «derechos del diablo,» y la concepción de la redención como remisión de los pecados, que evolucionó hacia una teología de la satisfacción plenamente madura. Esta evolución afectó no solamente la comprensión de cómo la obra de Cristo cambió la relación de la humanidad hacia Dios y el diablo, sino también de cómo las personas humanas debían apropiarse de esta nueva relación a través del sistema sacramental de la Iglesia y de sus propias prácticas espirituales . La «comprensión característicamente occidental de Cristo» que fue producida durante este período (la frase es de Jaroslav Pelikan), y los nuevos sistemas de piedad que acompañaron y se edificaron sobre la comprensión de la redención centrada en la satisfacción, fueron desarrollos cruciales en la espiritualidad occidental.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/la-teo...

« L’adoption de ce projet de loi a été précédée de tout un ensemble de mesures dirigées contre l’Église canonique en Ukraine : une campagne de calomnie contre l’Église dans les médias nationaux, des saisies d’églises accompagnées de violences contre le clergé et les fidèles, l’ouverture de nombreuses affaires pénales fictives, des pressions sur l’épiscopat de la part des services spéciaux, des tentatives d’occupation du berceau du monachisme russe, la laure des Grottes de la Dormition de Kiev et d’autres grands monastères, l’expulsion de leurs habitants, ainsi qu’une vague de fermetures forcées d’églises de l’Église orthodoxe ukrainienne par les organes du pouvoir locaux, l’interdiction de célébrer les offices, la saisie des terrains occupés par les monastères, les églises et les sanctuaires », a souligné le primat de l’Église russe. Le patriarche Cyrille, au nom du plérôme de l’Église orthodoxe russe, s’est adressé aux primats des Églises orthodoxes locales, leur demandant de soutenir l’Église orthodoxe ukrainienne et ses fidèles enfants qui ont part à la tribulation à cause de la parole de Dieu et de leur témoignage du Christ Jésus (Ap 1,9). Sa Sainteté le patriarche Cyrille de Moscou et de toutes les Russies a adressé son message aux primats des Églises orthodoxes locales, au pape François de Rome, au patriarche de l’Église copte Tawadros II, à l’archevêque de Canterbury Justin Welby, chef de la Communauté anglicane, au catholicos de l’Orient et métropolite de l’Église malankare Basile mar Thomas Matthieu III ; au patriarche-catholicos de tous les Arméniens Garéguine II ; au catholicos suprême de la Maison de Cilicie de l’Église apostolique arménienne Aram I ; au catholicos-patriarche de l’Église assyrienne de l’Orient Mar Awa III ; au patriarche maronite et de tout l’Orient Bechara Boutros al-Rahi ; au secrétaire général du Conseil œcuménique des Églises, le docteur Jerry Pillay ; au président de l’association évangélique Billy Graham, Franklin Graham. Dans sa lettre aux dirigeants et aux représentants d’organisations religieuses, le patriarche Cyrille de Moscou et de toutes les Russies a rappelé une nouvelle fois le caractère discriminatoire du projet de loi n°8371 : « Le 23 mars 2023, la Direction du haut-commissaire de l’ONU aux droits de l’homme a publié un rapport sur les droits de l’homme en Ukraine, qui reconnaissait que le projet de loi n°8371 pouvait avoir une dimension discriminatoire à l’égard de l’Église orthodoxe ukrainienne. Le 26 juillet, le journaliste ukrainien et écrivain Jan Taksiur, partisan de l’Église orthodoxe ukrainienne, est intervenu dans le cadre de la séance spéciale du Conseil de sécurité de l’ONU, mettant en évidence les multiples violations flagrantes de la liberté religieuse en Ukraine. »

http://mospat.ru/fr/news/90906/

Aquella mutua relación referente al principio de igualdad de gracia jerárquica, quedó en la Iglesia para siempre en los sucesores de los Apóstol es, los obispos. Cuando se presentó entre los Apóstol es la necesidad de dirigirse en voz y juicio autorizado, esto fue con motivo de que surgieron en Antioquía importantes dudas referente a la aplicación del ritual de la ley de Moisés, entonces los Apóstol es se reunieron en el concilio en Jerusalén (Hech. cap. 15). La resolución del Concilio fue declarada obligatoria para toda la Iglesia (Hech. 16:4). Con esto dieron ejemplo de resolución Conciliar para cuestiones importantes de la Iglesia de todos los tiempos. De tal manera el más alto órgano de poder eclesiástico es el Concilio de Obispos : para las iglesias locales: el concilio local de obispos, y para la Iglesia universal – el concilio de todos los obispos de la Iglesia. Sucesión y continuidad del episcopado de la Iglesia Una de las partes esenciales de la Iglesia la componen la sucesión de los Apóstol es y la continuidad del episcopado, y en el lado opuesto: la ausencia de la sucesión episcopal en una y otra denominación cristiana la priva de su atributo de verdadera Iglesia, incluso aunque presente una inalterada enseñanza teológica. Este entendimiento presente estuvo en la Iglesia desde su comienzo. De la historia de la Iglesia de Eusebio de Cesárea sabemos, que cada iglesia cristiana local antigua preservaba la lista de sus obispos en su ininterrumpida sucesión. San Ireneo de Lyón escribe: «Nosotros podemos enumerar a aquellos que fueron entronizados obispos en las iglesias y a sus sucesores hasta nosotros, y efectivamente enumera en orden de sucesión a los obispos de la Iglesia Romana hasta casi fines del siglo segundo («Contra los herejes,» tomo 3, cap. 3). El mismo punto de vista expresó Tertuliano: «Que nos demuestren los comienzos de sus iglesias, y anuncien la serie de sus obispos y en qué forma se continúa su sucesión y cómo el primero de sus obispos tuvo por causa o predecesor a alguno de los Apóstol es. Porque la iglesia apostólica presenta la lista de sus obispos de esta manera: La Iglesia de Esmirna presenta a Policarpo, puesto por Juan, la romana a Clemente, ordenado por Pedro, de la misma forma las otras iglesias señalan a aquellos padres apostólicos que fueron elevados al episcopado por los mismos Apóstol es, teniendo en ellos el retoño de la semilla apostólica» (Tertuliano «Concerniente a las prescripciones» contra los herejes). La Vida de la Iglesia en el Espíritu Santo. Vida Nueva

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Pomazan...

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010