XXV. Innocentias IV papa ad episcopum Seniensem licentiam concedit in partibus Slavoniae divinum officium slavice celebrandi 688 . Porrecta nobis petitio tua continebat, quod in Slavonia est littera specialis, quam illius terrae clerici se habere a b. Hieronymo asserentes, eam observant in divinis officiis celebrandis. Unde ut illis efficiaris conformis, et terrae consuetudinem, in qua existis episcopus, imiteris, celebrandi divina officia secundum praedictam litteram, a nobis licentiam suppliciter postulasti. Nos igitur attendentes, quod sermo rei, et non res sermoni subjecta, licentiam tibi in illis dumtaxat partibus, ubi de consuetudine observantur praemissa, dummodo ex ipsius varietate litterae sententia non laedatur, auctoritate praesentium concedimus postulatam. Lugduni XIV Kal. Aprilis, 1248. XXVI. Clemens VI papa ad archiepiscopum Pragensem concedit in uno loco regni Bohemiae divinum officium slavice celebrare 689 . Clemens episcopus servus servorum Dei venerabili fratri archiepiscopo Pragensi salutem et apostolicam benedictionem. Significavit nobis dilectus filius nobilis vir Karolus Marchio Moraviae, quod in Slavonie et non nullis partibus de Slavonica lingua existentibus misse et alie hore canonice ad laudem Christi in eorum vulgari de licentia et ex induito sedis apostolice leguntur, et etiam decantantur, et quod multa monasteria et loca monachorum nigrorum sancti Benedicti et aliorum ordinum in illis partibus hujusmodi ritum ex antiqua consuetudine usque in hodiernum diem tenentiam propter brigas et guerras illarum partium destructa et ad nihilum sunt redacta.... Idem Marchio nobis humiliter supplicavit, ut eisdem fratribus et religiosis, quod in regiio Boemie et confinibus supra dictis loca eligere, in quibus et circa que possint stare, et verbum Dei exponere predicare et missas celebrare, secundum ritum et consuetudinem partium ipsarum licentiam concedere de speciali gratia dignaremur. Nos igitur de predictis notitiam non habentes fraternitate tue, de qua plenam in Domino fiduciam gerimus, eisdem monachis seu fratribus dicti sancti Benedicti vel alterius ordinis per sedem eandem approbati, recipiendi unum locum dumtaxat in dicto regno vel ejus confinibus, in quo servare valeant dictum ritum, alias tamen per sedem approbatum, eandem auctoritate nostra concedas plenam et liberam facultatem, jure tamen parochialis ecclesie ipsius loci, quem ut premittitur dicti monachi seu fratres receperunt, et cujuslibet alterius alieni in omnibus semper salvo. Datum Auinione VII idus Maii, pontificatus nostri anno quarto.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

S. Basilius Caesariensis. Homilia dicta tempore famis et siccitatis//PG 31: 304–328 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Homilia exhortatoria ad sanctum baptisma//PG 31: 424–444 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Homilia in divites//Y. Courtonne (ed.). Saint Basile. Homélies sur la richesse. Paris: Didot, 1935: 39–71 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Homilia in illud: Attende tibi ipsi//S. Y. Rudberg (ed.). L’homélie de Basile de Césarée sur le mot observe-toi toi-même. Stockholm: Almqvist & Wiksell, 1962: 23–37 (TLG), PG 31: 1497–1508. S. Basilius Caesariensis. Homilia in principium proverbiorum//PG 31: 385–424 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Homiliae in Hexaemeron//S. Giet (ed.). Basile de Césarée. Homélies sur l’hexaéméron, 2nd edn. [Sources chrétiennes 26 bis. Paris: Éditions du Cerf, 1968]: 86–522 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Homiliae super Psalmos//PG 31: 385–424 (TLG). S. Basilius Caesariensis. In illud: In principio erat verbum//PG 31: 472–481 (TLG). S. Basilius Caesariensis. In sanctam Christi generationem//PG 31: 1457–1476 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Liturgia (recensio brevior vetusta)//PG 31: 1629–1656 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Prologus 8 (de fide)//PG 31: 676–692 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Regulae morales//PG 31: 692–869 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Sermo de renuntiatione saeculi//PG 31: 625–648. S. Basilius Caesariensis. Sermones de moribus a Symeone Metaphrasta collecti//PG 32: 1116–1381 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Quod Deus non est auctor malorum//PG 31: 329–353 (TLG). S. Basilius Caesariensis. Quod rebus mundanis adhaerendum non sit//PG 31: 1857–1866: 540–564 (TLG). Basilius Seleuciensis. Sermones XLI//PG 85: 28–474 (TLG). Chrysippus. Fragmenta logica et physica//J. von Arnim (ed.). Stoicorum veterum fragmenta, vol. 2. Leipzig: Teubner, 1903: 1–348 (TLG). Claudius Ptolemaeus. Apotelesmatica//E. Boer, F. Boll (eds.). Claudii Ptolemaei opera quae exstant Omnia. Vol. 3. 1. Leipzig: Teubner, 1940 (repr.: 1957): 1–213 (TLG). Clemens Alexandrinus. Eclogae propheticae//L. Früchtel, O. Stählin, U. Treu (eds.). Clemens Alexandrinus. Vol. 3, 2nd edn. [Die griechischen christlichen Schriftsteller 17. Berlin: Akademie Verlag, 1970]: 137–155 (TLG).

http://azbyka.ru/otechnik/Kirill_I_Mefod...

Christianissime hospes, qui pietatis votivae causa huc advenisti. Sacram Lauretanam domum vides. Haec e Palestina in Illiriam deducta ab angelis anno salutis 1291 Nicolao IV summo pontifice trienni post, primo pontificatus Bonifatii VIII in Picenum (nempe Anconam) translata, prope Recanetum urbem in hac collis nemore collocata. Postremo hic fixa anno 1500. Clemens VII papa illam marmoreo ornatu convestivit anno Domini 1525. Clemens VIII papa brevem historiam in hoc lapide inscribi jussit anno 1595. Antonius Maria Gallus sacri Romani pontificatus presbyter, cardinalis et episcopus Auxinii, S.Domus protector, faciundum curavit. Тое есть: „Христианский посетитель, по желанию и обету зде пришедший. Зри священный Лоретский дом, иже от Палестины в Иллирик ангелами при Николае IV папе пренесен бысть 1291 лета, но потом (спустя три года) в первое лето первосвященства Вонифатия VIII в Пицен перенесен близ Реканета града в роще холма помещен, а оттуда в 1500 лето зде поставлен. Климент VII папа римский мраморным украшением одея его в лето 1525. Климент VIII папа краткую на сем камени изобразити повеле повесть в лето 1595. Антоний Мария Галл, святаго римскаго престола пресвитер кардинал и епископ авксинский, святаго дома блюститель, сотворити сия потщался“. До зде внешнее лице его. Многократне же вхождах поклонения ради с прочим множеством народа и разсмотрех вся, в нем внутреннее создание, просто на четыре угла расположен, и, яко же рех, от самых точно плинф без примешания каменя природнаго; есть же зело стар, яко не мог бы стояти, аще не бы отвне мрамором был огражден. Есть же тамо внутрь и престол служения ради литургии, сребром и златом и лампадами украшен; верьху же онаго есть икона Богородична, не вем, от камня ли или от древа, или от чего иннаго сотворенна; се точию вем, яко не писана на дсце, но сечивом сделанна, си есть резною работою устроена, каменями же драгими и клейнотами зело упещрена тако, яко на несколько миллионов рублей ценятся оныя величайшия сокровища. Созади престола, в стене дома онаго, низу при земле, есть место маленькое в подобие пещи, именуемое тамо culina, т.е. кухня, идеже Богоматерь уготовляше трапезу, и при ней хранятся в золото оправленныя деревянныя ложки, глиняныя чашки и прочие сосуды, показуемые путникам. До зде о дому Богородичном; но ныне повем о граде Лорете.

http://azbyka.ru/otechnik/Porfirij_Uspen...

1736 Наег. XXXIII, 7: «Μηδ σε τ νν τοτο θορυβειτω, θελοσαν μαθεν πς π μις ρχς τν λων οσης κα μολογουμνης μν κα πεπιστευμνης τς γενντου κα φθρτου κα γαθς συνστησαν κα αται α φσεις – τε τς φθορς κα τς μεστητος“... 1737 Наег. XXXIII, 7: «Μαθση γρ, θεο διδντος, ξς κα τν τοτου ρχν τε κα γννησιν ξιουμνη τς πστολικς παραδσεως, ν κ διαδοχς κα μες παρειλφαμεν, μετ καιρο κανονσαι πντας τος λγους τ το Σωτρος διδασκαλ“. 1741 Ср. Ps. Tertullianus. XIII, С. Hippolyt. Refutatio, VI, 35; Philastrius. с. XXXIX. Epiphanius. Haer. XXXIII. Theodoritus. I, 8. 1747 О Гераклеоне упоминают Ирин. II, 4, 1. Ps. Tertullianus, c. XIV, Tertullianus – adv. Val. с. IV, Philastrius, XLI, Epiphanius. Haer. XXXVI и Theodoretus, 1, 5. Salmon (Smith. V, II, p. 898) думает, что Ириней разумеет Гераклеона под блестящим учеником Валентина, не названным по имени (I, 11, 3). Lipsius полагает, что Ипполит, давая эскиз учения Валентина (Refutatio, VI), имеет в виду систему Гераклеона. Но Salmon (Smith. II, 897) справедливо оспаривает его.– Нам не понятно замечание Салмона (II, р. 898) по поводу сообщений о Гераклеоне Филастрия и Ps. Tertullian’a: будто бы по пониманию первого единый принцип всего составляет сизигию с первым эоном, а у второго – простой принцип стоит вне сизигии. По изданию текста Филастрия у Oehlera (I, р. 46, см. примечание) не может быть речи о подобном различии. 1748 Origenes. Joannes Kommentar. В. VI, 15 (8), Εν. Joan. I, 21; Origen Werke. IV, p. 125: «ν ος καταλλοιπεν πομνμασιν“. 1749 Salmon (Smith. II, р. 899) предполагает, что на ев. Луки у Гераклеона был особый комментарий. 1771 Clemens. Stromata IV, с. 9, § 71–72. Die griech. christlich. Schriftsteller. Clemens. Alex. В. II, p. 280–281. См. рус. пер. 436–438. 1775 Такова на половину мысль и писаний св. ап. Иоанна, по которому мир во зле лежит. Поэтому нам не совсем понятно, почему, по-видимому, здесь видит Прейшен мысли ап. Павла (Joannes Kommentar. Einleitung. s. CVI). Конечно, есть у Гераклеона мысли, заимствованные и у ап. Павла, как о вере спасающей (επιστις), или духе и душе, устремляющейся к общению со Христом.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Posnov/...

Athanasius Alexandrinus. Epistula ad Rufi nianum episcopum. PG. 26. Col. 1179–1182. Athanasius Alexandrinus. Historia Arianorum ad monachos. PG. 25. Col. 691–796. Athanasius Alexandrinus. Epistula de Synodis in Arimino et in Seleucia Isaurica. PG. 26. Col. 681–794. Athanasius Alexandrinus. Epistolæ Heortasticæ. PG. 26. Athanasius Alexandrinus. Orationes adversus Arianos. PG. 26. Col. 12–525. Athanasius Alexandrinus. Tomus ad Antiochenos. PG. 26. Col. 795–810. Augustinus Hipponensis. Contra Sermonem Arianorum. PL. 42. Col. 683–708. Augustinus Hipponensis. Epistulae. PL. 33. Col. 61–1094. Basilius Cesariensis Cappadociae (Magnus). Epistulae. PG. 32. Col. 219–1112. Blockley R. The Fragmentary Classicizing Historians of the Later Roman Empire. Vol. II. Liverpool, 1983. Bonifacius I, papa. Epistulae et decreta. PL. 20. Col. 749–784. Caelestinus I, papa. Epistulae et decreta. PL. 50. Col. 417–558. Calendarium Gothicum. PL. 18. Col. 878–880. Canones Concilii Antiocheni. Mansi. T. 2. P. 667–678. Canones Concilii Nicaeni. Mansi. T. 2. P. 1307–1320. (Canones Concilii Sardiciensis). Hess H. The Early Development of Canon Law and the Council of Serdica. Oxford, 2002. P. 212–255. Claudius Claudianus. Selected Works. 1976; 1972. Vol. I-II. Clemens Romanus. Epistula I ad Corinthios. PG. 1. Col. 199–329. Code Théodosien. Livre XVI. SC. 497. P. 2005. Conlatio S. Aurelii Augustini cum Maximino Arianorum episcopo. CCSL. 87A. Turnhout, 2009. P. 383–470; PL. 42. Col. 709–742. Commentarius in Job. PG. 17. Col. 371–521. Constitutions apostoliques. SC. 320. P. 1985; 329. P. 1986; 336. P. 1987. Consularia Constantinopolitana. MGH. A. A. IX. Berlin, 1892. P. 205–247. Corpus Inscriptionum Latinarum. Vol. V. Berlin, 1872. Cyprianus Carthaginensis. Liber de unitate Ecclesiae. PL. 4. Col. 493–520; SC. 500. P. 2006. Cyprianus Carthaginensis. Epistulae. PL. 4. Col. 191–438. Damasus I, papa. Epistulae. PL. 13. Col. 347–376. Dissertatio Maximini contra Ambrosium. Kauffmann F. Aus der Schule des Wulfila. Strassburg, 1899. S. 67–90; SC. 267. Р. 1980. P. 204–327.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/ill...

Василия Великого . Великий каппадокиец подчеркивал не столько противоположность духа и тела, которые для него, как и для всех христианских богословов, были творением Божиим, сколько противоположность изначальной богоподобной природы человека (включающей и дух, и тело) той же самой природе, но испорченной грехом. Также спорным, по нашему мнению, представляется сближение «мистического оправдания аскетизма» у прп. Макария и Плотина: некоторые внешние формы сходства, только более рельефно обозначают принципиальное различие неоплатонического аскетизма и аскетизма христианского, ярким выразителем которого был прп. Макарий Если в неоплатоническом аскетизме основой основ всего является стремление к слиянию частицы божественной субстанции в человеке с безликим Божеством, то христианский аскетизм всегда устремляется к тайнозрительному общению человеческой личности с Личностью Божественной – либо со всеми тремя Лицами Святой Троицы, либо с каким-либо одним из Ее Лиц. Указанная противоположность этих двух несовместимых типов аскетизма не просматривается отчетливо в работе И. В. Попова . -Ред. 449 Zöckler 0. Askese und Mönchtum. Frankfurt a. Μ, 1897; Scbiiwietz St. Das morgenländische Mönchtum. Mainz, 1904; Holl K. Enthusiasmus und Bussgewalt beim griechischen Mönchtum Eine Studie zu Symeon dem Neuen Theologen Leipzig, 1878; Hantiay J. O. The spirit and origin of Christian monasticism. London, 1903, Besse 1.М. Les moines d’Orient. Paris, 1900. 450 Doctrina duodecim apostolorum XI, 3/Hrsg. von A. Harnack//Texte und Untersuchungen. Leipzig, 1886. Bd. II, 1–2. 454 Clemens Romanus Epistula II ad Cormthios XIV, 3–4//Opera patrum apostolorum/Hrsg von A. Harnack Lipsiae, 1876–1878 Bd I 459 Hennas. Similimudo» Pastoris V, 3, PG 2, 959–960. Рус. пер. C. 290. Cp. Διδαχ 1,3. Cm. Acbelis H. und Flemming J. Die syrische Didascalia//Texte und Untersuchungen. Leipzig, 1904. N. F. Bd. X, Hf. 2. 460 Basilius Magnus. Homilia in illud: Attende tibi ipsi, PG 31, 197. Рус. ne p. T. 4. C. 36. Cp. De jejunio, PG 31,164.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

2. 2292), который мог читать и студент Николай Ремов. 11 Ср. «Многобедственный из пророков Иеремия видел ореховый жезл – изображение священства, в котором видимое и наружное, и, как сказал бы иной, первоначальное есть нечто вяжущее, суровое и имеющее вкус острый, а сокровенное и внутреннее постоянно, твердо и имеет силу укреплять. Посему и многотрудное в священстве надлежит переносить мужественно, и наград за оное ожидать ревностно». – Творения Святых отцов, в русском переводе, издаваемые при Московской Духовной Академии. Т. 34. Творения святого Исидора Пелусиота . Ч. 1. М., 1859. С. 33–34. 12 Ср. «Очистив духом, великий пророче и мучениче, твое светозарное сердце, славне Иеремие, пророчествия дар свыше приял еси и возопил еси велегласно во странах: се Бог наш, и не приложится ин к Нему, Иже, воплощся, на земли явился есть». – Минея. Май. День первый. Служба пророку Иеремии. Кондак. 15 Слово diakon…a и его производные отсутствуют в соответствующем месте климентова Послания к коринфянам (Clemens Romanus. Epistola I ad Corinthios. XLIV//PG 1, 296–297, 300). У владыки Варфоломея оно появляется как неточный обратный перевод на греческий русского служение и служители (святой Климент употребляет слово leitourg…a и его производные). Кроме указания на один из аспектов епископского призвания, оно отсылает нас к фрагменту, который во второй половине 1920-х гг. должен был восприниматься как нельзя более актуально: «И апостолы наши знали чрез Господа нашего Иисуса Христа, что будет раздор о епископском достоинстве. По этой самой причине они, получивши совершенное предведение, поставили вышеозначенных служителей (к этому слову прим. переводчика: т. е. епископов. – А. Б.), и потом присовокупили закон, чтобы когда они почиют, другие испытанные мужи принимали на себя их служение. Итак, почитаем несправедливым лишить служения тех, которые поставлены самими апостолами или после них другими достоуважаемыми мужами, с согласия всей Церкви, и служили стаду Христову неукоризненно, со смирением, кротко и беспорочно, и притом в течение долгого времени от всех получили одобрение.

http://azbyka.ru/otechnik/Varfolomej_Rem...

Др. сочинения, приписывавшиеся К., не были приняты в качестве авторитетных источников канонического права, однако получили широкое распространение. С X-XI вв. в лат. традиции известно краткое соч. «Двенадцать пятниц» (De duodecim diebus Veneris; CPG, N 1006). От лица К., папы Римского (ego Clemens Romanus pontifex), со ссылкой на Апостольские правила и на слова Христа, обращенные к ап. Петру, здесь изложены предписания «о двенадцати пятницах, в которые все христиане должны до вечера поститься на хлебе и воде». Строгий пост следовало соблюдать в 1-ю пятницу марта, перед праздником Благовещения, в Страстную пятницу, перед праздниками Вознесения и Пятидесятницы, в пятницу июньских Quattuor tempora (см. Четыре времени года ), перед праздниками Рождества Иоанна Крестителя и апостолов Петра и Павла, после праздника святых Иакова и Христофора (по др. версии, после праздника апостолов Петра и Павла), в 1-ю пятницу сентября и декабря, а также в пятницу перед Рождеством Христа. В заключение сообщается, что при кончине христиан, соблюдавших в эти дни пост, будет присутствовать ангел. На этот текст впервые обратил внимание Дж. Меркати, к-рый обнаружил его в рукописи Vat. lat. 3838 (XII в.), в приложении к апокрифу «Видение Ездры» (CAVT, N 184. III); в наст. время известно не менее 76 рукописей XI-XVI вв. ( Ivanov. 2011; Idem. 2014. P. 347-351). Позднее Меркати обнаружил также греч. версию «Двенадцати пятниц», к-рую он определил как перевод латинского оригинала (вероятно, греч. перевод был выполнен в Юж. Италии; см.: Ivanov. The Legend. 2013. P. 186). С XIII в. получили распространение переводы на франц., итал., англ. и др. языки; позднейшие версии (с XV в.) значительно расширены и переработаны, в них установление 12 постных дней не обязательно связывалось с именем К. С XVIII в. сказание о 12 пятницах, вероятно, через польск. посредство, было известно в восточнослав. традиции ( Idem. (Иванов). Восточнославянская «климентовская» редакция. 2013). С XI в. получило распространение «Послание папы Климента апостолу Иакову о крещальной воде», составленное, вероятно, в Юж. Германии по образцу посланий К. из Лжеисидорова собрания. В послании запрещается использовать крещальную воду для окропления, хранить ее в доме и т. д.; для окропления людей, скота, построек и урожая следовало использовать воду с добавлением освященной соли. В некоторых рукописях добавлено наставление клирикам бережно обращаться с гостией ( Fuhrmann. 1985).

http://pravenc.ru/text/1841337.html

De anno tantum definiendo propofita dull bitatio manet: attamen maior faniorque Doetorum pars; (neque enim peculiaris et propria Neftoris, haec eft opinio; cuius tamen fi eriam eflet, fatis nihilominus gravis fuerit et ponderofa, ut pote Scriptoris adteftatio indigenie, qui inclinante fasculo XI; fesqui-faeculo nempe poft Olgam, florebat; Nee Hiftoricorum tantum Rufficorum.) Graecorum etiam; circa an. Chr. 955, aut 956.adventum Olgae Conftaminopolim, converfionemque eius ad fidem affignant. Quod porro, ne folâ teftium authoritate firmari videatur, ex annis etiam ipfius Imperatoris Conftantini Pofpbyrogennetae, et ex ferie eorum, quae in iis evenerunt, manifelte eft evincendum. Conftantinus enim Porphyrogenneta, Filius Imperatoris Leonis, difti Sapientis, expulfis focero Romano Lacapeno, huiusque Filiis, qui inique paternum illius folium occuparant, Indiftione III. folus rebus prafuit. 47 (Ex Cedreno pag. 634). Id vero accidit an. Mundi 6453. (Ex eodem Cedr. ead. pag. 634). Quod eft an. Chr. 945. (Ex confpe&u Chronolog. Joh. Alber. Fabricii). Sed hoc eodem anno 945. Ingore Ruflorum Principe vita defuno; (Ex Tabulâ Ghronolog. Faft. Rufficor.) Olga vidua relifta, antequam viduitatis fortem utcumque digereret, refque domefticas fatis componeret, haud certe poterat immediate ad Byzantinam aulam, anno 946. (ne quid dicam de an. 941. quem aliqui, ut fupra indicavimus, abfurdiffime ponunt) tot praefertim ftipata Principibus, tantoque apparatù, illico advolare. Porro indiftione VI. 48 (Ex Cedreno pag. 635). Romanus II. Filius Conftantini, in confortium Imperii a Patre affumptus, et ipfo Paschatis Fefto Coronams eft. An. M. 6456. I An. Chr. 948 (vid et confpeft Chronolog. Albert. Fabricii.) Sed dum receptio Saracenorum Legatorum Amerumnte (de qua Ceremoniar. Libr. ΙΙ. Cap. XV) fiebat, Conftantmus fimul cum Filio Romano Regnum ornabant 49 † (Cerimon pag. 329). Et introduffis poftea Saracenis ad Chryfotriclinium Palatii Imperialis 50 (††) In throno Arcadii, Romanus Porphyrogennitus, et a Deo coronatas fedebat.

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij-Vulgar...

P. vi. l. 16. – «Combs.» See Gallonius de SS. Martt. Cruciat. ch. v. l. 33. – «Romanus.» There are other Acts of Romanus, in Syriac, giving a much longer and fuller account than this. British Museum Cod. Add. 12,174, fol. 300 b. In these the day of his martyrdom is given the 19th of Teshri the latter. See L. Surius, de Probatis Sanctorum vitis, at the 18th of November, and Baillet, Vies des Saints, at the same day. See a further account of him from Eusebius de Resurrectione; Prudentius peri sephanon, &c., collected and published by Ruinart. Acta prim. Martt. p. 357 seq. P. vii. l. 7. – «The judge.» His name was Asclepiades. See Prudentius Hymn peri stephanon, l. 687, in Ruinart, Acta prim. Martt. p. 361. S. E. Assemanni also observes: – «Hunc Asclepiadem vocant Acta apud Mombritium et Prudentius in Hymno.» See Acta SS. Martt. ii. p. 182, and the other Syriac Acts, Mus. Brit. Cod. Add. 12,174. l. 24. – «The officers,» [Syriac], «Quaetionarii.» They were the persons who inflicted the punishment, as appears from the following passage of the acts of Trypho: – «Praefectus autem admirans tantam eorum perseverantiam, jussit eos manibus post tergum ligatis nudos caedi: et cum acerrime caederentur, quaestionarii deficiebant, Praefectus ira repletus jussit ungulas et lampades eorum lateribus applicari. Quaestionarii accedentes jussa complebant.» See Ruinart, Act. prim. Martt. p. 163. He also has this note, ibid. p. 172. – «Quaestionis nomine designat tormenta, quae ad confessionem eliciendam adhibentur: vox etiam nunc ad eandem rem significandam usurpata est. Ab ea Confessor es quaestionati et torti dicuntur apud Cyprian, Epist. ad Florentium, 66. l. 34. – «The emperor Diocletian.» The name is not given in the Greek. It appears from this that Valesius was mistaken when he wrote, – «I suppose he means Galerius Caesar, for Diocletian made his abode then at Nicomedia.» See Eng. Trans. p. 158. The other Syriac Acts, however, give the name [Syriac], «Maximinus, the son-in-law of Diocletianus.» Mus. Brit. Cod, Add. fol. 304.

http://azbyka.ru/otechnik/Evsevij_Kesari...

   001    002    003    004    005    006   007     008    009    010