Clemens Alexandrinus. Op. cit I. 145. 1–2. Irenaeus Lugdunensis . Adversus haereses II. 32. 6 1] (ср.: Ириней Лионский, сщмч. Творения. М., 1996. С. 174–176). Origenes. De principiis IV. 5; Idem. Commentarii in evangelium Joannis IV. 35. Clemens Alexandrinus . Op. cit I. 146. 2. См. о них: Lohr W.A. Basilides und seine Schule. В., 1996. Epiphanius . Panarion 51 (31). 24 по изд.: Epiphanius. Werke/K. Holl, hrsg. Leipzig, 1922. Bd. II. S. 291 (GCS; 31). Clemens Alexandrinus . Op. cit. I. 140. 7, ср. 146. 5. Ibidem. I. 145. 5. Во II в. этой традиции придерживаются Мелитон Сардский и Ириней Лионский. Espenak F. Phases of the Moon: –160 to 2100. http://sunearth.gsfc.NASA.gov (электронный ресурс). См., наир.: «Брюссельская» Библия. С. 2302; The Anchor Bible Dictionary/D.N. Freedman, ed. Doubleday (N.Y.), 1997. Art: «Chronology (New Testament)». В созданной около 222 г. пасхалии Ипполита Римского пасхальное полнолуние 30 г. н.э. попадает уже на 13 апреля (но ещё не на 14-е!). Любопытно, что фригийские монтанисты IV в. праздновали Пасху 6 апреля (14 артемисия) ( Sozomenus Salaminius Hernias . Historia ecclesiastica VII. 18. 12); здесь, однако, имеет место иное явление: переход с лунного календаря на солнечный. Полнолуние 14 нисана стало соответствовать 14-му числу первого весеннего месяца, артемисия, в календаре юлианского типа, принятом в Малой Азии.   Источник: Кузенков П. В. Хронологические расчеты у Климента Александрийского и происхождение традиционных дат Рождества и Богоявления//Вестник ПСТГУ. Серия I: Богословие. Философия. 2007. Вып. 3 (19). С. 7-21. Комментарии ( 0): Написать комментарий: Правила о комментариях Все комментарии премодерируются. Не допускаются комментарии бессодержательные, оскорбительного тона, не имеющие своей целью плодотворное развитие дискуссии. Обьём комментария не должен превышать 2000 знаков. Републикация материалов в комментариях не допускается. Просим читателей обратить внимание на то, что редакция, будучи ограничена по составу, не имеет возможности сканировать и рассылать статьи, библиограммы которых размещены в росписи статей. Более того, большинство этих статей защищены авторским правом. На просьбу выслать ту или иную статью редакция отвечать не будет.

http://bogoslov.ru/article/6172027

Barlaam. Basilius Cæs., 31, 483–90. Chrysostomus, 60, 675–82. Barlaam et Joasaph. Joan. Damascenus, 96, 859–1240. Barnabas Apostolus. Alexander monachus, 87, III latine, 4087–106. Bartholomæus APostolus. Theodoras Studita, 99, 791–802. Nicetas David, 105, 195–214 [et reversio reliquiarum, 105, 213–8 ex Meæis]. Josephus hymnographus, laudatio, 105, 1421–6, latine. Bartholomæus Junior. Cryptæ Ferratæ. Lucas: Vita, 127, 475–98. Anonymus: Laudatio, 127, 499–512. Basilius Cæsariensis. Gregorius Nazianzenus, 36, 493–606; Epitaphia, , 38, 71–6. Gregorius Nyssenus, 46, 787–818. Amphilochius: Vita, latine, 29, CCXCIV-CCCXVI. Anonymus: Canon, , CCCXCIII-VI. Michael Psellus: iambi, , 122, 909–10; Character, 901–8. Andreas Cretensis: Oratio in circumsionem et in S. Basillum, 97, 913–32. Theodoras Prodromus, , 133–1226. Joannes monachus: Сапоп, , 96, 1371–78. Vide Hierarchæ. Basilius Junior. Gregorius ; Vita, fg., 109, 653–64. Bassus. Chrysostomus, 60, 719–26. BernicE, ProsDoce, Domnina. Chrysostomus, 50, 629–40; 641–4. Blasius, 116, 817–30. Joannes, monachus. Canon, , 96, 1401–8. Bonifatius, 115, 241–58. C Cæsarius, frater Gregorii Nazianzeni. Gregorius Naz.: Oratio funebris, 35, 755–788; Epitaphia, , 38, 13–22. CALLINICUS, 115, 477–88. Calliopius, latine, 116, 91–4. Callistratus et socii, 115, 881–900. Callistus. Passio, 10, 113–20. Carpus, Papylus et Agathonice, 115, 105–26. Cecilia et socii, latine, 115, 163–80. ChaRItine, 115, 997–1006. Chariton, 115, 899–918. Cirycus et Julitta. Theodorus: Epistola, 120, 165–72. Clemens I. Præter Clementina (1–2): Passio ex Metaphraste, 2, 617–32; alia, 116, 179–84 Ephræm Chers. Miraculum, 2, 633–46, 116, 183–90. Clemens Ancyranus et socii, 114, 815–94. Proclus, latine, 65, 845–50. Leo, imperator; Iambi, , 107, 665–8. ClEmens Bulgarorum Vita. Theophylactus 126, 1193–1240. CodRatus. Nicephorus Gregoras: Vita, 149, 503–20. Constantinus, IMPERATOR. Eusebius. De vita, 1–5, 20, 905–1316. De laudibus, 1315–1440. Cornelius, centurio, 114, 1293–1312.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

– Domine, quo uadis? Dicit ei lesus: – Venio iterum crucifigi. Intellexit ergo Petrus pro sua hoc dictum passione, quod in eo Christus passurus uideretur, qui in omnibus martyribus suis pati cognoscitur: et conuersus ad urbem in loco quo fuerat redit, captusque est a persecutoribus sequenti die cum conseruo suo Paulo. XIII Custodierat autem Nero corpus Simonis putans eum sicuti ante fuerat resuscitari. at ubi cognouit eum iam in fetore et putredine uersum, partes corporis eius obrui praecepit. accensus autem iracundia magna aduersus Petrum et Paulum sic ait Clementi praefecto urbis: – Pater Clemens, isti homines increduliores sunt nirnis, et possunt omnino nostram disperdere religionem, si eos adhuc uiuere passi fuerimus. sed accipiant utrique cardos ferreos et inuicem se lacerare cogantur. Clemens praefectus ait: – Optime imperator, qoniam Paulus non tantum incredulior apparet, aliter ipse pereat. Nero imperator dicit: – Qomodo uis pereant. Tunc Clemens praefectus urbis dedit sententiam dicens: – Paulus contumax contra Romanum imperium capitali sententia puniatur, Petrus autem qui carminibus suis homicidium perpetrauit crucifigatur. Postulauit autem Petrus ut inuersis uestigiis crucifigeretur, eo quod indignum se iudicaret eo modo crucifigi quo dominus et magister eius lesus Christus filius dei cruciiixus est. passi sunt autem tertio kalendarum luliarum, Nerone bis et Pisone consulibus. ipsi uero in caelum recepti sunt, Simon autem deductus est in infernum. nam qui in Christo credunt, uiuent cum eo semper in gloria sempiterna per omnia saecula saecolorum. amen. V. Passio Sancti Bartholomaei apostoli 1 Indiae tres esse ab historiographis adseruntur. prima est India ad Aephiopiam mittit, secunda quae ad Medos, tertia quae finem facit: nam ex uno latere tenebrarum regionem gerit 564 , ex alio latere mare oceanum. in hac ergo India ingressus est Bartholomeus apostolus. ingressus est 565 templum in quo erat idolum Astaroth et quasi peregrinus ibi manere coepit. in hoc idolo daemon talis erat qui diceret se curare languentes, sed hos sine dubio quos ipse laedebat.

http://azbyka.ru/otechnik/6/apokrifiches...

Thoma, «Auswirkungen»   Thoma, Clemens. «Auswirkungen des jüdischen Krieges gegen Rom (66–70/73 n. Chr.) auf das rabbinische Judentum.» BZ 12 (1968): 39–54,186–210. Thoma, «Priesthood»   Thoma, Clemens. «The High Priesthood in the Judgment of Josephus.» Pages 196–215 in Josephus, theBible, andHistory. Edited by Louis H. Feldman and Gohei Hata. Detroit: Wayne State University Press, 1989. Thoma, «Reaktionen»   Thoma, Clemens. «Rabbinische Reaktionen gegen die Gnosis.» Judaica 44, no. 1 (1988): 2–14. Thomas, Footwashing Thomas, John Christopher. Footwashing in John 13 and the Johannine Community. JSNTSup 61. Sheffield: Sheffield Academic Press, 1991. Thomas, «Gospel» Thomas, John Christopher. «The Fourth Gospel and Rabbinic Judaism.» ZNW 82 (1991): 159–82. Thomas, «Menteur»   Thomas, J. « " Menteur et homicide depuis l " originé: Lecture de Jean, 8,44.» Christus 27 (1980): 225–35. Thompson, Advice  Thompson, William G. Matthew " s Advice to a Divided Community: Mt. 17,22–18,35 . Analecta biblica 44. Rome: Biblical Institute Press, 1970. Thompson, Archaeology   Thompson, J. A. The Bible and Archaeology. Grand Rapids: Eerdmans, 1962. Thompson, Clothed Thompson, Michae1. Clothed with Christ: The Example and Teaching of Jesus in Romans 12.1–15.13. JSNTSup 59. Sheffield: Sheffield Academic Press, 1991. Thompson, Debate Thompson, William M. The Jesus Debate: A Survey and Synthesis. New York: Paulist Press, 1985. Thompson, «Historical Jesus» Thompson, Marianne Meye. «The Historical Jesus and the Johannine Christ.» Pages 21–42 in Exploring the Gospel of John: In Honor of D. Moody Smith. Edited by R. Alan Culpepper and C. Clifton Black. Louisville, Ky.: Westminster John Knox, 1996. Thompson, Humanity Thompson, Marianne Meye. The Humanity of Jesus in the Fourth Gospe1. Philadelphia: Fortress, 1988. Thompson, «Internet» Thompson, Michael B. «The Holy Internet: Communication between Churches in the First Christian Generation.» Pages 49–70 in The Gospels for All Christians: Rethinking the Gospel Audiences. Edited by Richard Bauckham. Grand Rapids: Eerdmans, 1998.

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

«De officio primario summi pontificis»: Eine Denkschrift Kardinal Bellarmins für Papst Clemens VIII. (Sept.- Okt. 1600)//Römische Kurie, kirchliche Finanzen. Vatikanisches Archiv: Stud. zu Ehren von H. Hoberg/Hrsg. E. Gatz. R., 1979. Bd 1. S. 377-403; idem. Il nepotismo di papa Clemente VIII (1592-1605): Il dramma del cardinale Cinzio Aldobrandini//Archivio storico italiano. 1988. Vol. 146. N 1. P. 57-93; Springer E. Kaiser Rudolf II., Papst Clemens VIII. und die bosnischen Christen: Taten und Untaten des cavaliere Francesco Antonio Bertucci in Kaiserlischen Diensten in den Jahren 1594-1602//Mitteilungen des Österreichischen Staatsarchivs. W., 1980. Bd. 33. S. 77-105; Das Papsttum, die Christenheit und die Staaten Europas 1592-1605: Forschungen zu den Hauptinstruktionen Clemens " VIII/Hrsg. G. Lutz. Tüb., 1994; Barbiche B. Clément VIII//Dictionnaire historique de la papauté/Éd. Ph. Levillain. P., 1994. P. 380-383; idem. Clément VIII et la France (1592-1605): Principes et réalités dans les instructions générales et les correspondances diplomatiques du Saint-Siège// Idem. Bulla, legatus, nuntius: Études de diplomatique et de diplomatie pontificales (XIIIe-XVIIe siècles). P., 2007. P. 347-366; idem. La politique de Clément VIII à l " égard de Ferrare en novembre et décembre 1597 et l " excommunication de César d " Este//Ibid. P. 367-406; idem. L " influence française à la cour pontificale sous le règne de Henri IV//Ibid. P. 509-533; Frajese V. Tendenze dell " ambiente oratoriano durante il pontificato di Clemente VIII//Roma moderna e contemporanea. R., 1995. Vol. 3. N 1. P. 57-80; Freiberg J. The Lateran in 1600: Christian Concord in Counter-Reformation Rome. Camb., 1995; Alonso C. Una embajada de Clemente VIII a Persia (1600-1609)//AHPont. R., 1996. Vol. 34. P. 7-126; Paciaroni R. Note sanseverinati per il viaggio di papa Clemente VIII attraverso le Marche (1598)//Studia picena. Ancona, 1997. Vol. 62. P. 95-134; Tellechea Id í goras J. I. Clemente VIII y el episcopado español en las postrimerías del reinado de Felipe II (1596-1597)//Anthologica annua.

http://pravenc.ru/text/1841395.html

S. Basilius Caesariensis. Homilia in Sanctam Chiusti Generationem//PG 31: 1457–1476. S. Basilius Caesariensis. Homilia in quadraginta martyres//PG 31: 507–526. S. Basilius Caesariensis. Homiliae et sermones// PG 31: 163–618. S. Basilius Caesariensis. Homiliae in Hexaemeron// PG 29: 3–206. S. Basilius Caesariensis. Homiliae quaedam dubiae// PG 31: 1429–1510. S. Basilius Caesariensis. Liber de Spiritu Sancto//PG 32: 67–218. S. Basilius Caesariensis. Liber de virginitate//PG 30: 669–812. S. Basilius Caesariensis. Moralia//PG 31: 699–870. S. Basilius Caesariensis. Regulae brevius tractatae//PG 31: 1051–1320. S. Basilius Caesariensis. Regulae fusius tractatae//PG 31: 889–1052. Boethius. Liber de persona et Duabus naturis//J.-P. Migne (ed.). Patrologiae cursus completus (series Latina – PL). In 221 t. Paris, 1844–1856. Vol. 64: 1337–1354. Clemens Alexandrinus. Fragmenta//PG 9: 729–776. Clemens Alexandrinus. Paedagogus//PG 8: 247–684. Clemens Alexandrinus. Stromata. Lib. V, VII// PG 9: 9–206, 401–558. S. Cyrillus Alexandrinus. Adversus Nestorium//PG 76: 9–248. S. Cyrillus Alexandrinus. Ad reginas de recta fide oratio altera//PG 76: 1335–1420. S. Cyrillus Alexandrinus. Apologeticus pro XII capitibus contra orientales//PG 76: 315–386. S. Cyrillus Alexandrinus. Contra Julianum. Lib. I, IV, VIII, IX//PG 76: 509–556, 675–732, 885–1002. S. Cyrillus Alexandrinus. De sancta Trinitate dialogi VII. Aroumentorum de S. Spiritu capita//PG 75: 1075–1124. S. Cyrillus Alexandrinus. Epistola I//PG 77: 9–40. S. Cyrillus Alexandrinus. Glaphyrorum In Genesim. Lib. III//PG 69: 111–176. S. Cyrillus Alexandrinus. In Joannis Evangelium Lib. IX//PG 74: 103–282. S. Cyrillus Alexandrinus. Quod unus sit Christus//PG 75: 1253–1362.S. Cyrillus Alexandrinus. Scholia De Incarnatione Uniceniti//PG 75: 1189–1254. S. Cyrillus Alexandrinus. Thesaurus de sancta et consubstantiali Trinitate//PG 75: 9–1074. S. Cyrillus Hierosolymitanus. Catechesis VI, IX, XVI, XVII//PG 33: 535–604, 637–658, 917–1016. Didymus Alexandrinus. De Trinitate. Liber I, II, III//PG 39: 269–992.

http://azbyka.ru/otechnik/Kirill_I_Mefod...

vid (=videtur) – патристическое свидетельство для данного чтения в большой степени вероятно, но не абсолютно достоверно. v.l. (=vario lectio) – в рукописной традиции данного автора одна рукопись или несколько поддерживают данное чтение. 1739mg – свидетельство данного автора приведено на полях греческой рукописи 1739 (например, Eph 3,18 ). Сокращенные именования цитируемых Отцов Церкви: 131 Асас – Acacius Caesariensis (Акакий Кесарийский), †366 Ad – Adamantius (Адамантий), 300–350 Ambr – Ambrosius ( Амвросий Медиоланский ), †397 Ps Ambr – Ps Ambrosius (Псевдо-Амвросий) Ambst – Ambrosiaster ( Амвросиастер ), 366–384 Apr – Apringius Pacensis (Апрингий Паценский), 531–548 Am – Amobius Junior (Арнобий Младший), † после 455 Ath – Athanasius Alexandrinus ( Афанасий Александрийский ), †373 Athen – Athenagoras (Афинагор), до 180 Aug – Augustinus (Августин), †430 BasiCl – Basilides apud Clementem (Василид в изложении Климента), II в. Bas – Basilius Caesariensis (Василий Кесарийский), †379 BasA – Basilius Ancyranus (Василий Анкирский), † около 374 Bea – Beatus (Беат Льебанский), VIII в. Beda – Beda Venerabilis ( Беда Достопочтенный ), †735 Cass – Cassiodorus (Кассиодор), † после 580 Chr – Johannes Chrysostomus ( Иоанн Златоуст ), †407 CI – Clemens Alexandrinus ( Климент Александрийский ), † до 215 Cllat – Clemens Alexandrinus (Климент в латинских переводах) ClexThd– Clemens ex Theodoto (Климент в изложении Феодота) С1нот – Омилии Псевдо-Климента 2С1 – 2 epistula Clementis (Второе послание Климента) Cn – Johannes Cassianus ( Иоанн Кассиан ), † около 435 Сур – Cyprianus (Киприан), †258 Cyr – Cyrillus Alexandrinus ( Кирилл Александрийский ), †444 CyrJ – Cyrillus Hierosolymitanus ( Кирилл Иерусалимский ), †386 Didache – Дидахи (христианский трактат), около 100 Did – Didymus Alexandrinus ( Дидим Александрийский ), †398 Dion – Dionysius Alexandrinus ( Дионисий Александрийский ), около 264–265 Epiph – Epiphanius Constantiensis ( Епифаний Кипрский ), †403 Eus – Eusebius Caesariensis ( Евсевий Кесарийский ), †339–340

http://azbyka.ru/otechnik/Anatolij-Aleks...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла МАНИПУЛ [Лат. Manipulus], в католич. Церкви до реформ II Ватиканского Собора одно из литургических облачений, относящееся к числу инсигний ; представляет собой ленту, которую священнослужители (от субдиакона до епископа) носят во время богослужения на левом предплечье, так чтобы концы ленты равно свисали с обеих сторон. В наст. время М. вышел из употребления, за исключением экстраординарной формы рим. обряда (т. е. при использовании Римского Миссала 1962 г.). М. имел неск. прототипов. В архаичной форме он напоминает элемент парадного костюма римской знати (встречается на консульских диптихах в виде сложенного плата, зажатого в правой руке консула). Известны также языческие погребальные стелы, на к-рых изображены усопшие (в т. ч. женщины) с чашей и висящим на левом предплечье предметом, напоминающим полотенце (напр., стела Сенобены, обнаруженная в Таво (деп. Юра, Франция)). Возможно, М. в церковном обиходе изначально не был инсигнией, но имел исключительно практическое значение как платок, к-рым пользовались клирики во время богослужения для утирания лица (ср.: Amalar. Lib. offic. II 24. 1), или же был предметом диаконского «служения столам», т. е. был необходим для совершения Евхаристии как трапезы (ср.: Isid. Hisp. Etymol. XIX 26. 6). Первые свидетельства об использовании М. в богослужении встречаются в жизнеописаниях Римских пап Сильвестра I (314-335) и Зосимы (417-418), к-рые постановили, что наряду с далматикой рим. диаконы (а позже и диаконы пригородных церквей) должны носить на левой руке плат из шерсти и шелка (pallium linostimum) (LP. T. 1. P. 171, 225). Согласно гипотезе Л. Дюшена, этот плат использовался для того, чтобы брать священные сосуды или Евангелие, не прикасаясь к ним руками напрямую (ср.: Ordo Romanus. I 11// Andrieu. Ordines. Vol. 2. P. 71). Судя по посланию свт. Григория Великого, иной тип М. (mappula) в его время был принадлежностью исключительно рим. клира. В качестве особой привилегии свт. Григорий разрешил использовать эту инсигнию старшим диаконам Равеннского собора, но только во время совершения богослужения вместе с самим архиеп. Иоанном, к-рому адресовано письмо ( Greg. Magn. Reg. epist. 3. 54//CCSL. 140. P. 203; Iohannis episcopi Ravennatis Epistula ad Gregorium apostolicum papam de usu pallii et mappulis//CCSL. 140A. P. 1099). Согласно Ordo Romanus I, с помощью М., к-рый приносил субдиакон, папа Римский подавал сигнал к началу пения интроита на мессе (ср.: Ordo Romanus. I 37-38// Andrieu. Ordines. Vol. 2. P. 79).

http://pravenc.ru/text/2561838.html

(Oxford, 1972). P. 15; 20); Acta Joannis 11 (Junod E., Kaestli J.-D. (eds.) Acta lohannis. (Turnhout, 1983: Corpus Christianorum – Series apocryphorum; 1). P. 877); Clemens Alexandrinus, Quis dives salvetur 42 (Stählin O., Früchtel L., Treu U. (ed.) Clemens Alexandrinus, Werke. (Berlin, 1970 (2nd ed.): Die griechischen christlichen Schriftsteller; 17). Bd. 3. S. 191); Origenes, Epistula ad Africanum (PG 11. Col. 48); Hippolytus Romanus, Commentarium in Danielem 4. 60. 3 (Lefèvre M., Bardy G. (eds.) Hippolyte, Commentaire sur Daniel. (Paris, 1947: Sources chrétiennes; 14). P. 386). Constitutiones Apostolorum VII. 25–27; 38; VIII. 5; 13; 40; 41; 48 (Metzger M. (ed.) Les Constitutions Apostoliques: T. 3. (Paris, 1987: Sources chrétiennes; 336). P. 52–56; 88; 146; 208; 254; 258; 310). See also: Roca-Puig R. Citasy reminiscencias biblicas en las anáforas griegas más primitivas: Los vocablos πας y γαπημνος en P Barc. inv. n o 154b–157, in: Byzantina. Vol. 4 (1972). P. 193–203. Cf. footnote 97. It should be noted that S. Janeras suggests to read the text here as: γιος, γιος, γιος, Κριος Σαβαθ· [πλρης ορανς κα γ τς δξης σου]. Πλρης ? ορανς τς γας σου δξης, ν δξασας etc. (See: Janeras S. Sanctus et Post-Sanctus dans I’anaphore du P.Monts.Roca inv. n° 154b–155a’ in: Studi sull’Oriente Crhistiano. Vol. 11 (2007). P. 9–13). In fact, the Louvain fragment doubles indeed the phrase πλρης ορανς κα γ τς δξης [σου] giving it first in Greek (beginning with the word γ  – the previous part is completely lost), and then in Coptic (σου has only the Greek text, equivalents of τατης and Κριε – only the Coptic one). But should this variant be taken as the original? Janeras points out at the Vienna fragment, citing its text as: κα γ τς γας σου δξης ν δξασας etc. (see: Ibid. Ρ. 10), and concludes that the Vienna fragment supports the reading of the Louvain one. But the text of the Vienna fragment which he cites is already a reconstruction! The line in question contains only the following legible letters: ις κ(α) π...

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Zheltov...

(Cerimoniar. pag. 339.) Deinde 51 et ludi equeftres leguntur in gratiam Satacenorum amicorum inftituti, fob Conflantino et Romano Porphyrogeimitis Imperatoribus. (Cerimoniar. pag. 340.) Nec non in aliâ fimiliter receptione Delemici Amirae Ermet (S, Amidae) Stabant in medio magni Trichinii Magnaurae, 52 Sellae aureae, in quibus Domini (fcilicet Conftantinus et Romanus) refidebant. (Cerimoniar. pag. 342. Et in receptione denique ipfius Olgae, quae poft fupra diftas ex ordine refertur 53 , ubi poft convivium appofita funt bellaria in Pranforio, ubi (in Pentapyrgio) confidebat Imperator Conftantinus, et Romanus Porphyrogenneta Imperator, et amborum liberi Porphyrogenniti. (Ibidem pag. 345.) Quî fieri ergo poterat, ut praedietae receptiones, turn aliorum, turn Olgae ipfius, de qua praecipue fermo nobis eft, Anno 946. evenerint; quando Romanus, nec dum in confortium Imperii a Patre affumptus fuerat, neque coronatus in Throno Arcadii federe poterat, neque cum Imperatore Patre ut Imperator connumerari, Dominusque cum Domino appeliari; utpote qui non nifi anno 948. ad faftigium Imperialis Majeftatis, eveftus, eft? Merito ergo aduentus, Elgae Conflantinopolim,.circa annum duodecimum, ex quo folus Gonftantinus Porphyrogenneta, expulfo focero Lacapeno eiusque Filiis, regnare caepit, ftatuendus eft. Hoc vero anno, in quo Indiftio XIV. incidebat; quique erat A. M. 6464. An. Chr. 956. talem aduentum et Cedrenus (pag. 638) 54 repofuit; et Zonaras Tom. II pag. 194 in fuis annalibus 55 fubjunxit. At haec duo, inquies, obftare videntur, quin hie ifte annus pro re gefta admitti poffit. Primum eft, quod Conjiantinus Porphyrogenneta, Cbronograpbus cateroquin exaetiffimus in fuis ceremoniis Aulae Conjiantinopolitanae de boc Baptismo nihil dicat. Alteram, quod aduentum Principijfa Olga in annum 946 ponat. Ad quae, ante quam occurramus, illud primo ut novum aliquod et irifuetum in his notaffe fatemur, quod Confbntinus hie titulo Chronographi, et quidem exaftiffimi veniat infignitus; quem, principem alias doetum, 56 egregie que de litteris meritum; Chronographiam attamen nullam unquam confcripfiffe fciamus.

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij-Vulgar...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010