| ποτριον σωτηρου λψομαι κα τ νομα Κυρου πικαλσομαι. τς εχς μου τ Κυρ ποδσω ναντον παντς το λαο ατο. τμιος ναντον Κυρου θνατος τν σων ατο. Κριε, γ δολος σς, γ δολος σς κα υς τς παιδσκης σου. διρρηξας τος δεσμος μου, σο θσω θυσαν ανσεως κα ν νματι Κυρου πικαλσομαι. τς εχς μου τ Κυρ ποδσω ναντον παντς το λαο ατο, ν αλας οκου Κυρου ν μσ σου, Ιερουσαλμ. ΨΑΛΜΟΣ 116ος Ανετε τν Κριον, πντα τ θνη, παινσατε ατν, πντες ο λαο, τι κραταιθη τ λεος ατο φ μς, κα λθεια το Κυρου μνει ες τν ανα. ΨΑΛΜΟΣ 117ος ξομολογεσθε τ Κυρ, τι γαθς, τι ες τν ανα τ λεος ατο. επτω δ οκος Ισραλ τι γαθς, τι ες τν ανα τ λεος ατο· επτω δ οκος Ααρν τι γαθς, τι ες τν ανα τ λεος ατο· επτωσαν δ πντες ο φοβομενοι τν Κριον τι γαθς, τι ες τν ανα τ λεος ατο. κ θλψεως πεκαλεσμην τν Κριον, κα πκουσ μου ες πλατυσμν. Κριος μο βοηθς, κα ο φοβηθσομαι τ ποισει μοι νθρωπος. Κριος μο βοηθς, κγ πψομαι τος χθρος μου. γαθν πεποιθναι π Κριον πεποιθναι π νθρωπον· γαθν λπζειν π Κριον λπζειν π ρχουσι. πντα τ θνη κκλωσν με, κα τ νματι Κυρου μυνμην ατος· κυκλσαντες κκλωσν με, κα τ νματι Κυρου μυνμην ατος. κκλωσν με σε μλισσαι κηρον κα ξεκαθησαν ς πρ ν κνθαις, κα τ νματι Κυρου μυνμην ατος. σθες νετρπην το πεσεν, κα Κριος ντελβετ μου. σχς μου κα μνησς μου Κριος κα γνετ μοι ες σωτηραν. φων γαλλισεως κα σωτηρας ν σκηνας δικαων· δεξι Κυρου ποησε δναμιν, δεξι Κυρου ψωσ με, δεξι Κυρου ποησε δναμιν. οκ ποθανομαι, λλ ζσομαι κα διηγσομαι τ ργα Κυρου. παιδεων παδευσ με Κριος κα τ θαντ ο παρδωκ με. νοξατ μοι πλας δικαιοσνης· εσελθν ν ατας ξομολογσομαι τ Κυρ. ατη πλη το Κυρου, δκαιοι εσελεσονται ν ατ. ξομολογσομα σοι, τι πκουσς μου κα γνου μοι ες σωτηραν. |
| πντα φρων συμπαθς, κα πντας σσας τς ρς, νεξκακε Κριε δξα σοι. Προκεμενον χος δ Διεμερσαντο τ μτι μου αυτος, κα π τν ματισμν μου βαλον κλρον. Στχ. Θες, Θες μου, πρσχες μοι, να τ γκατλιπς με; Τς ξδου τ νγνωσμα (Κεφ. ΛΓ 11–23) λλησε Κριος πρς Μωσν, νπιος νωπ, ς ε τις λαλσει πρς τν αυτο φλον, κα πελετο ες τν παρεμβολν. δ θερπων ησος, υς Ναυ νος, οκ ξεπορεετο κ τς σκηνς. Κα επε Μωσς πρς Κριον· δο σ μοι λγεις· νγαγε τν λαν τοτον, σ δ οκ δλωσς μοι, ν συναποστελες μετ μο. Σ δ μοι επας· Οδ σε παρ πντας, κα χριν χεις παρ μο. Ε ον ερηκα χριν ναντον σου, μφνισν μοι σεαυτν, να γνωστς δω σε, πως ν ερηκς χριν νπιν σου, κα να γν, τι λας σου τ θνος τ μγα τοτο. Κα λγει· Ατς προπορεσομα σου, κα καταπασω σε, κα επε πρς ατν· Ε μ σ ατς συμπορεσ μεθ μν, μ με ναγγς ντεθεν. Κα πς γνωστν σται ληθς, τι ερηκα χριν παρ σο, γ τε κα λας σου, λλ συμπορευομνου σου μεθ μν; κα νδοξασθσομαι γ τε, κα λας σου παρ πντα τ θνη, σα π τς γς στιν. Επε δ Κριος πρς Μωσν· Κα τοτν σοι τν λγον, ν ερηκας, ποισω· ερηκας γρ χριν νπιον μο, κα οδ σε παρ πντας. Κα λγει Μωσς· Δεξν μοι τν σεαυτο δξαν. Κα επεν· γ παρελεσομαι πρτερς σου τ δξ μου, κα καλσω τ νματ μου. Κριος ναντον σου, κα λεσω, ν ν λε, κα οκτειρσω, ν ν οκτερω. Κα επεν· ο δυνσ δεν τ πρσωπν μου· ο γρ μ δ νθρωπος τ πρσωπν μου, κα ζσεται. Κα επε Κριος· δο τπος παρ μο, κα στθι π τς πτρας, νκα δ ν παρλθ δξα μου, κα θσω σε ες πν τς πτρας, κα σκεπσω τ χειρ μου π σ, ως ν παρλθω, κα φελ τν χερ μου, κα ττε ψει τ πσω μου, τ δ πρσωπν μου οκ φθσετα σοι. Τδε λγει Κριος· δο συνσει πας μου, κα ψωθσεται, κα δοξασθσεται, κα μετεωρισθσεται σφδρα. ν τρπον κστσονται π σ πολλο, οτως δοξσει π τν νθρπων τ εδς σου, κα δξα σου π υν νθρπων. |
| Ψαλμς 24 Псалмос 24 Πρς σ, Κριε, ρα τν ψυχν μου, Θες μου, π σο πποιθα, μ καταισχυνθεην ες τν ανα. Μηδ καταγελαστωσν με ο χθρο μου· κα γρ πντες ο πομνοντς σε, ο μ καταισχυνθσιν. Ασχυνθτωσαν ο νομοντες διακενς. Τς δος σου, Κριε, γνρισν μοι, κα τς τρβους σου δδαξν με. δγησν με π τν λθειν σου, κα δδαξν με, τι σ ε Θες Σωτρ μου, κα σ πμεινα λην τν μραν. Μνσθητι τν οκτιρμν σου, Κριε, κα τ λη σου, τι π το ανς εσιν. μαρτας νετητς μου κα γνοας μου μ μνησθς. Κατ τ λες σου μνσθητ μου σ, νεκεν τς χρησττητς σου, Κριε, Χρηστς κα εθς Κριος· δι τοτο νομοθετσει μαρτνοντας ν δ. δηγσει πραες ν κρσει, διδξει πραες δος ατο. Πσαι α δο Κυρου λεος, κα λθεια τος κζητοσι τν διαθκην ατο, κα τ μαρτρια ατο. νεκεν το νματς σου, Κριε, κα λσθητι τ μαρτ μου· πολλ γρ στι. Τς στιν νθρωπος φοβομενος τν Κριον; νομοθετσει ατ ν δ ρετσατο. ψυχ ατο ν γαθος αλισθσεται, κα τ σπρμα ατο κληρονομσει γν. Κραταωμα Κριος τν φοβουμνων ατν, κα διαθκη ατο δηλσει ατος. Ο φθαλμο μου δι παντς πρς τν Κριον, τι ατς κσπσει κ παγδος τος πδας μου. πβλεψον π» μ, κα λησν με, τι μονογενς κα πτωχς εμι γ, Α θλψεις τς καρδας μου πληθνθησαν, κ τν ναγκν μου ξγαγ με. δε τν ταπενωσν μου, κα τν κπον μου, κα φες πσας τς μαρτας μου. δε τος χθρος μου, τι πληθνθησαν, κα μσος δικον μσησν με. Φλαξον τν ψυχν μου, κα σα με, μ καταισχυνθεην τι λπισα π σ. κακοι κα εθες κολλντ μοι, τι πμειν σε, Κριε. Λτρωσαι, Θες, τν σραλ κ πασν τν θλψεων ατο. Прос сэ, Кириэ, ира тин психин му, о Фэос му эпи си пэпифа, ми катэсхинфиин ис тон эона. Мидэ катагэласатосан мэ и эхфри мук э гар пантес и ипомэнондэс сэ, у ми катэсхинфосин. Эсхинфитосан и аномундэс дьякэнис. Тас одус су Кириэ, гнорисон ми, кэ тас тривус су дидаксон мэ. |
| Η επσκεψη του Θεο Θυμμαι ακριβς εκενην την ημρα, ταν η 2 α Ιουνου του 2002. Ττε δεν σκπευα να κοινωνσω, επειδ θεωροσα πως δεν μουν τοιμος, αλλ νας φλος μου μ’ πεισε να το κνω. Και σαν για να μου δεξει τι «το πνεμα που θλει πνε» (Ιωαν. 3,8), ο Κριος με αξωσε να ζσω την επσκεψ Του. Μετ την κοινωνα, βγκα απ τον να του Αγου Νικολου και, κατεβανοντας στις σκλες, αισθνθηκα σε κατσταση λλειψης βαρτητας. Ξαφνικ, κατλαβα τι δεν αισθνομαι το βρος μου και παραλγο να πετξω. ταν τσο δυνατ η επσκεψη της χριτος του Θεο, που την νιωσα στο εππεδο του σματος. Ξαφνικ κατλαβα τι δεν αισθνομαι το βρος μου και παραλγο να πετξω Επιστρφοντας στο σπτι, αμσως ρχισα να διαβζω το Ευαγγλιο, επειδ εχα μεγλη επιθυμα να το μελετ. Ξεκνησα το διβασμα και κατλαβα τι για πρτη φορ στη ζω μου το διαβζω συνειδητ. Εξαφανστηκαν λα τα εμπδια, ρχισα να καταλαβανω με ευκολα την εκκλησιαστικ σλαβονικ γλσσα. ταν μια φτιση, μια υψηλ πνευματικ κατσταση, που θελα να προσεχομαι, να διαβζω το Ευαγγλιο, σαν να προσρχομαι στην πηγ δατος ζως. ταν μια πολ ασυνθιστη κατσταση, μια επσκεψη του Θεο, η οποα διρκεσε για τρεις μρες. νας νθρωπος, με τον οποο κναμε ττε παρα, αργτερα βαπτστηκε. Η μητρα μου, βλποντας τι κτι συμβανει μαζ μου, δεν καταλβαινε τι γνεται, αλλ μια φορ μου επε: – Φοβμαι τι θ’ αναχωρσεις σε μοναστρι. Παρ’ λο που ττε δεν σκεφτμουν καθλου για κτι ττοιο. Η αποκατσταση του ναο του Αγου Νικολου στο Μπαρναολ το 1933 Πριν και μετ Εναι δσκολο να περιγρψω την ττε κατστασ μου, αλλ εκενο που μου συνβη διαρεσε τη ζω μου σε δο μρη: Το πριν και το μετ. Εκενη δεν ταν η πρτη μου κοινωνα, αλλ γινε να σημεο καμπς για ’μνα, επειδ η παιδικ μου επιδωξ, να πλησισω τον Θε, πραγματοποιθηκε και μπκα στην Εκκλησα. Ττε κατλαβα τι λες οι απαντσεις στις ερωτσεις μου για τη δομ του σμπαντος, λη η παρηγορι, την οποα ψαχνα στις γνσεις της Ιστορας, μπορον ν’ αποκτηθον εντς της Εκκλησας. Ο πνευματικς κσμος μου νοιξε λγο τις πρτες του και συνειδητοποησα πως υπρχει και το πνευματικ εππεδο γνσης του κσμου. |
| Στον γμο του αδελφο της, Αλεξι, η τελευταα φωτογραφα πριν φγει για το Κεβο Σκεφτμουν διαρκς το μοναστρι και ζητοσα λη την ρα απ τον πατρα μου να πμε μαζ στο Κεβο κι αυτς υποσχθηκε τι μλις μαζψουμε κποια χρματα, θα πμε σγουρα. Και μετ ρθε η ασθνεια, η εγχερηση, και κατστη προφανς τι πρεπε να πω μνη μου. Με το που κουσα λα αυτ τα περ πιθανο γμου, γυρζω απτομα και λω τι ρθε η ρα να πω σπτι στη μαμ, που εναι μνη της, κι εδ πεφταν κερσματα, γιορτζαμε. Ε, κποιος πρπει να ξρει και πτε εναι ρα να φγει απ τη γιορτ. Και σο και αν προσπαθοσαν να με μεταπεσουν και σο και αν ο πατρας μου μο ζτησε να μενω τουλχιστον δο βδομαδολες γι " αυτν, εγ μουν ανυπμονη και δεν το «κοναγα ροπι» απ την απφασ μου. Λω τι πηγανω στη μητρα μου, αλλ εγ σκφτομαι μνο το Κεβο. Ο αδελφς και η σζυγς του πειρχθηκαν τσο πολ απ τη συμπεριφορ μου, που δεν ρθαν να πουν οτε να αντο. Ο καημνος ο πατρας μου οδρεται, με αγκαλιζει, δεν θλει να με αφσει για τποτε, σαν να αισθνεται τι αποχωριζμαστε για πντα, κι εγ στκομαι εκε σαν γαλμα, οτε να δκρυ. Ο Νικολι δεν μπορε πλον ν’ αντξει και λει: " Ποτ δεν φαντστηκα, λγα, τι χεις μια ττοια πτρινη καρδι, τουλχιστον να λυπηθες τον πατρα σου... " . Κοταξα πσω μου – ο πατρας μου υποκλινταν λη την ρα και κοναγε το καπλο του... Kι εγ πρα τον δρμο μου... Η ευλογα για τον μοναχισμ ρθα στη μητρα μου στο Κμενετς (ΣτΜ: Πλη της Λευκορωσας κοντ στο Μπρεστ), δεν επα τποτα για τη γνωριμα με τον ιεροσπουδαστ για τα σχδι τους. Στη συνχεια πγα για εξομολγηση στον π. Βλαντμιρ, ο οποος ταν πολ φλος με τον πατρα μου, τον σεβταν και με ξερε απ την ηλικα των ξι ετν, και επα, δχως ενδοιασμος, τι θλω να πω στο μοναστρι. Μο επε αμσως: " χετε την ευλογα του Θεο, να πτε στο Κεβο, υπρχουν τρα γυναικεα μοναστρια εκε " . Αυτ ταν λο – οτε ονματα των μοναστηριν ανφερε οτε κποια συμβουλ πο να πω μου δωσε... Ο Κριος, απ ,τι φνηκε, του αποκλυψε την επιθυμα μου. Οτε που ενδιαφρθηκε καν πς αντδρασε η οικογνει στην επιθυμα μου αυτ, αν συμφνησαν δηλαδ με αποθρρυναν. Λξη παραπνω δεν επε. |
| Χαρε, το πεσντος, δμ νκλησις, χαρε, τν δακρων τς Εας λτρωσις. Χαρε, ψος δυσανβατον νθρωπνοις λογισμος, χαρε, βθος δυσθερητον κα γγλων φθαλμος. Χαρε, τι πρχεις Βασιλως καθδρα, χαρε, τι βαστζεις τν βαστζοντα πντα. Χαρε, στρ μφανων τν λιον, χαρε, γαστρ νθου σαρκσεως. Χαρε, δι ς νεουργεται κτσις, χαρε, δι ς βρεφουργεται Κτστης. Χαρε, Νμφη νμφευτε. Χαρε, Νμφη νμφευτε. χος πλ. δ Ατμελον Τ περμχω στρατηγ τ νικητρια, ς λυτρωθεσα τν δεινν, εχαριστρια, ναγρφω σο Πλις σου, Θεοτκε, λλ ς χουσα τ κρτος προσμχητον, κ παντοων μ κινδνων λευθρωσον να κρζω σο, Χαρε, Νμφη νμφευτε. ΜΙΚΡΟΣ ΠΑΡΑΚΛΗΤΙΚΟΣ ΚΑΝΩΝ Ελογητς Θες μν, πντοτε, νν, κα ε, κα ες τος ανας τν ανων. μν. Ψαλμς 142 Κριε εσκουσον τς προσευχς μου ντισαι τν δησν μου ν τ ληθε σου εσκουσν μου ν τ δικαιοσν σου κα μ εσλθς ες κρσιν μετ το δολου σου τι ο δικαιωθσεται νπιν σου πς ζν τι κατεδωξεν χθρς τν ψυχν μου ταπενωσεν ες γν τν ζων μου κθισ με ν σκοτεινος ς νεκρος ανος κα κηδασεν π μ τ πνεμ μου ν μο ταρχθη καρδα μου μνσθην μερν ρχαων μελτησα ν πσι τος ργοις σου ν ποιμασι τν χειρν σου μελτων διεπτασα πρς σ τς χερς μου ψυχ μου ς γ νυδρς σοι ταχ εσκουσν μου Κριε ξλιπε τ πνεμ μου· μ ποστρψς τ πρσωπν σου π μο κα μοιωθσομαι τος καταβανουσιν ες λκκον κουστν ποησν μοι τ πρω τ λες σου τι π σο λπισα· γνρισν μοι Κριε δν ν πορεσομαι τι πρς σ ρα τν ψυχν μου ξελο με κ τν χθρν μου Κριε πρς σ κατφυγον δδαξν με το ποιεν τ θλημ σου τι σ ε Θες μου· τ πνεμ σου τ γαθν δηγσει με ν γ εθε νεκεν το νματς σου Κριε ζσεις με ν τ δικαιοσν σου ξξεις κ θλψεως τν ψυχν μου κα ν τ λει σου ξολοθρεσεις τος χθρος μου κα πολες πντας τος θλβοντας τν ψυχν μου τι γ δολς σο εμι. Θες Κριος, κα πφανεν μν, ελογημνος ρχμενος ν νματι Κυρου. |
| φλαξν με, Κριε, κ χειρς μαρτωλο, π νθρπων δκων ξελο με, οτινες διελογσαντο το ποσκελσαι τ διαβματ μου· κρυψαν περφανοι παγδα μοι κα σχοινα διτειναν, παγδα τος ποσ μου, χμενα τρβους σκνδαλα θεντ μοι. (διψαλμα). επα τ Κυρ· Θες μου ε σ, ντισαι, Κριε, τν φωνν τς δεσες μου. Κριε, Κριε, δναμις τς σωτηρας μου, πεσκασας π τν κεφαλν μου ν μρ πολμου. μ παραδς με, Κριε, π τς πιθυμας μου μαρτωλ· διελογσαντο κατ μο, μ γκαταλπς με, μποτε ψωθσιν. (διψαλμα). κεφαλ το κυκλματος ατν, κπος τν χειλων ατν καλψει ατος. πεσονται π ατος νθρακες, ν πυρ καταβαλες ατος, ν ταλαιπωραις ο μ ποστσιν. νρ γλωσσδης ο κατευθυνθσεται π τς γς, νδρα δικον κακ θηρεσει ες διαφθορν. γνων τι ποισει Κριος τν κρσιν τν πτωχν κα τν δκην τν πεντων. πλν δκαιοι ξομολογσονται τ νματ σου, κατοικσουσιν εθες σν τ προσπ σου. Δξα... κα νν... λληλοα ΨΑΛΜΟΣ 140ος Κριε, κκραξα πρς σ, εσκουσν μου· πρσχες τ φων τς δεσες μου ν τ κεκραγναι με πρς σ. κατευθυνθτω προσευχ μου ς θυμαμα νπιν σου, παρσις τν χειρν μου θυσα σπεριν. θο, Κριε, φυλακν τ στματ μου κα θραν περιοχς περ τ χελη μου. μ κκλνς τν καρδαν μου ες λγους πονηρας το προφασζεσθαι προφσεις ν μαρταις σν νθρποις ργαζομνοις τν νομαν, κα ο μ συνδυσω μετ τν κλεκτν ατν. παιδεσει με δκαιος ν λει κα λγξει με, λαιον δ μαρτωλο μ λιπαντω τν κεφαλν μου· τι τι κα προσευχ μου ν τας εδοκαις ατν· κατεπθησαν χμενα πτρας ο κριτα ατν· κοσονται τ ρματ μου τι δνθησαν. σε πχος γς ρργη π τς γς, διεσκορπσθη τ στ ατν παρ τν δην. τι πρς σ, Κριε, Κριε, ο φθαλμο μου· π σο λπισα, μ ντανλς τν ψυχν μου. φλαξν με π παγδος, ς συνεστσαντ μοι, κα π σκανδλων τν ργαζομνων τν νομαν. πεσονται ν μφιβλστρ ατν ο μαρτωλο· κατ μνας εμ γ ως ν παρλθω. ΨΑΛΜΟΣ 141ος |
| Ο γιος γροντς μου (και δικς σας παππος – ο σιος Ιωσφ Ησυχαστς – σημεωση συντκτη) συνχεια με συμβολευε και με μθαινε στο να αποκβω τελεως το θλημ μου. Με μθαινε στην πρξη να αντχω ατιμες και γιες υποτιμσεις. μουν υποτακτικς του για 20 χρνια, και μνο μα φορ κουσα το νομ μου· ,τι κουγα ταν μνο απορρψεις και παρατηρσεις. Αλλ αυτς με σωσαν. Θε μου, πσο τον ευχαριστ για αυτ την θεκ σοφ ανατροφ, που μου πρσφερε! Αλλ μουν ξεροκφαλος μαντρχαλος που δεν εξελισσταν, και γι " αυτ δεν απκτησα τποτα. Εγ επιθυμοσα να πεθνω σο ζοσε ο γροντς μου, επειδ ξερα τι θα σωθ χωρς κπο. Βλποντας, πσο μεγλος γιος ταν αυτς, μουν σγουρος τι πολ εκολα θα περνοσα τα τελνια με τις προσευχς ττοιου δασκλου. Ω! Τι χρνια ταν αυτ! Πσο καλ με ετομασαν για την επικεμενη πολ δσκολη ζω! Πσο με βοθησαν να αντξω τους φοβερος πειρασμος και κπους στις πολμορφες πλες και τους αγνες. Να αναβλζουν μρο τα για λεψαν του. Να αναβλζει μρο το γιο του στμα που ταπενωναν τον δαιμονικ μου εγωισμ. Πως και ο Κριος της Δξης με θερησε ξιο να τον χω γροντα και πατρα μου και στρατηγ στους αγνες της μοναχικς μου ζως! Σε ευχαριστ! Σε ευχαριστ, Ιησο μου, για λα! Με συγχωρεται, μικρ μου παιδκια, επιτρψτε μου να σας διηγηθ και κτι λλο. Μια φορ, περπου να χρνο μετ απ την μακαριστ κομηση του αγου γροντ μου, στο νειρο εδα και νιωσα τι αναδομαι στους Ουρανος. ταν μουν ακμα ανμεσα στον Ουραν και τη γη, με διαπρασε το συνασθημα τι φτασα και παρουσιστηκα στην Φοβερ Κρση του Θεο. Ξαφνικ, με τρμο κατλαβα τι τρα αμσως, σε μερικς στιγμς, θα ακοσω την απφαση του Χριστο, και τι αν ο Κριος δε θα με συγχωρσει, θα με ρξουν για πντα στη μαρη κλαση. Και εκενη τη στιγμ με πιασε νας αφνταστος θανατηφρος τρμος. «Θε μου! Λυπσου με, το τιποτνιο Σου κτσμα». Ω, ας μποροσα μνο να επιστρψω στη ζω και στον αγνα! Και μετ απ αυτ, εδα να κατεβανω στη γη και μετ ξαφνικ ξπνησα. |
| το θεμνου τν ψυχν μου ες ζων, κα μ δντος ες σλον τος πδας μου. τι δοκμασας μς, Θες, πρωσας μς, ς πυροται τ ργριον· εσγαγες μς ες τν παγδα, θου θλψεις π τν ντον μν. πεββασας νθρπους π τς κεφαλς μν, διλθομεν δι πυρς κα δατος, κα ξγαγες μς ες ναψυχν. εσελεσομαι ες τν οκν σου ν λοκαυτμασιν, ποδσω σοι τς εχς μου, ς διστειλε τ χελη μου κα λλησε τ στμα μου ν τ θλψει μου· λοκαυτματα μεμυελωμνα νοσω σοι μετ θυμιματος κα κριν, νοσω σοι βας μετ χιμρων. (διψαλμα). δετε κοσατε, κα διηγσομαι, πντες ο φοβομενοι τν Θεν, σα ποησε τ ψυχ μου. πρς ατν τ στματ μου κκραξα κα ψωσα π τν γλσσν μου. δικαν ε θερουν ν καρδ μου, μ εσακουστω μου Κριος. δι τοτο εσκουσ μου Θες, προσσχε τ φων τς δεσες μου. ελογητς Θες, ς οκ πστησε τν προσευχν μου κα τ λεος ατο π μο. ΨΑΛΜΟΣ 66ος Θες οκτειρσαι μς κα ελογσαι μς, πιφναι τ πρσωπον ατο φ μς. (διψαλμα). το γνναι ν τ γ τν δν σου, ν πσιν θνεσι τ σωτριν σου. ξομολογησσθωσν σοι λαο, Θες, ξομολογησσθωσν σοι λαο πντες. εφρανθτωσαν κα γαλλισθωσαν θνη, τι κρινες λαος ν εθτητι κα θνη ν τ γ δηγσεις. (διψαλμα). ξομολογησσθωσν σοι λαο, Θες, ξομολογησσθωσν σοι λαο πντες. γ δωκε τν καρπν ατς· ελογσαι μς Θες, Θες μν. ελογσαι μς Θες, κα φοβηθτωσαν ατν πντα τ πρατα τς γς. Δξα... κα νν... λληλοα ΨΑΛΜΟΣ 67ος νασττω Θες, κα διασκορπισθτωσαν ο χθρο ατο, κα φυγτωσαν π προσπου ατο ο μισοντες ατν. ς κλεπει καπνς, κλιπτωσαν· ς τκεται κηρς π προσπου πυρς, οτως πολονται ο μαρτωλο π προσπου το Θεο. κα ο δκαιοι εφρανθτωσαν, γαλλισθωσαν νπιον το Θεο, τερφθτωσαν ν εφροσν. σατε τ Θε, ψλατε τ νματι ατο· δοποισατε τ πιβεβηκτι π δυσμν, Κριος νομα ατ, κα γαλλισθε νπιον ατο. ταραχθσονται π προσπου ατο, το πατρς τν ρφανν κα κριτο τν χηρν· Θες ν τπ γ ατο. |
| XIV (Ath. ΧY): ε τις μ τν Yν λγοι τν βραμ ωρ σθαι, λλ τν γννητν Θεν, μρος ατο, αε. An. XV (Ath. XVI): ε τις τ ακ β μ τν Yον ς νθρωπον πεπαλαικναι [ Быт. 32, 24. 28. 30 ], λλ τν γννητον Θεν, μρος ατο λγοι, αε. Θες Λγος, κα πως γν ς – – τ πρας – – , πεφνατο φσκων τι " βρεξε Κριος π’ ορανο πρ – – παρ Κυρου», κα οκ επεν. Λγος το Κυρου, λλ " Κριος παρ Κυρου», ς κα Δαβδ λγει. " Ε πεν Κριος τ Κυρ μου».) ( κα να γνς τι ο μετ τν νσαρκον παρουσαν Yς μνον ερισκεται, διηγεται κα περ τς π’ ρχς, τι " κ γαστρος προ ωσφρου γννησσε " §. Ε. 2: κα " Εβρεξε Κριος παρ Κυρου» [ Быт. 19,24 ], ν Πατρ ν Λγος. An. ΧYΙ (Ath. XVII): ε τις τ, " βρεξε Κριος πρ παρ Κυρου», μ π το Πατρς κα το Y κλαμβνοι, λλ’ ατν παρ’ αυτο λγει βεβρεχναι, ε βρεξε γρ Κριος Yς παρ Κυρου το Πατρς. An.XVII (Ath. XVIII): ε τις κοων Κριον κα Κριον, τν Πατρα κα τν Yν ( πε " Κριος κ Κυρου», δο λγει θεος, αε. Ο γρ συντσαομεν τν Yν τ Πατρ, λλ’ ποτεταγμνον τ Πατρ νοομεν]. Ο τε γρ κατλθεν π Σδομα νευ βουλς το Πατρς, οτε βρεξεν φ’ αυτο, λλ παρ Κυρου, αθεντοντος δηλαδ το ΙΙατρς ο τε κθηται κ δεξιν φ’ αυτο, λλ’ κοει λγοντος το Πατρς " Καθου κ δεξιν μου» [ Пс. 109, 1 ]. κα περ το γου Πνεματος, περιττολγε κα ν ργος κα περιργοις ταττμενε, οδες δξετα σου τν λγον, οτε γρ μειζτερον τ Πνεμα οτε μικρτερον. " Τις γρ τατα ξεζτησει φησν " κ τν χειρν μν» [Исаии, 1. 12]; λγχει σε δ ο ατς γιος Λγος, ς φσκει Κριος περ το Πνεματος το γιυ, μολογν ατ γνσιον τς ατο θετητς φησιν " Τ κ το Πατρς & с. [Иоанн. 15,26; 16,14]. An. XVIII (Ath. XIX): ε τις τν Πατρα κα τν Yν, κα τ γιον Πνεμα ν πρσωπον λγει, αε. An. XIX (Ath. XX) ε τις, τ Πνεμα τ γιον Παρκλητον λγων, τιν γννητον λγοι Θεν, αε. An. XX (Ath. XXI): ε τις, ς δδαξεν μ ς Κριος [Иоанн. |
|
|
