| Открывает знаменитую главу о времени, однако, другой термин: – τος πσιν χρνος Кажется, его не совсем верно передавать так, как это сделано в Син: «Всему свое время». Такая интерпретация уничтожает различие между двумя видами времени, которое имеет место в подлиннике и поддержано греческими толковниками на уровне терминологии. Правильнее было бы перевести просто «Всему время» или «Всему свой срок» (РБО). В данном случае речь о том, что всякая вещь имеет срок годности – преходит, уступая место другой, и все они в совокупности преходят. Ввиду этого «начало, конец (или цель, τλος) и середина времен» представляются содержанием знания о времени вообще, т.е. о его происхождении, направленности, течении. Это, по существу, то же самое, что знание о мире 1036 1. Возможно, в книге Премудрости речь идет лишь об истории как отрезке, эпохе. Но грекоязычному библейскому миру было, несомненно, известно «время» и как неопределенная продолжительность, которая, однако, имеет свои границы у Бога. Такое представление выражают, например, две фразы из книги пророка Исайи: δο τ νομα κυρου ρχεται δι χρνου πολλο имя Господне грядет чрез время ( Ис 30:27 ) и δι χρνου πολλο στσεται, λγει κριος. κ κοιλας μητρς μου κλεσε τ νομ μου время многое [это] настанет, говорит Господь: от чрева матери моей нарек имя ( Ис 49:1 ). Поскольку в обоих случаях значение отдаленного времени усваивается одному и тому же сложному слову 1037 , речь не может идти о случайности: вероятно, язык и экзегеза одинаково допускали такой перевод. При этом, однако, следует обратить внимание и на контекст приведенных цитат: в обоих случаях речь идет о неопределенном будущем, которое воспринимается как эсхатологическая перспектива. И если гл. 49, как очевидно, важна для понимания мессианских ожиданий, то в гл. 30 возвещается грядущий суд над Израилем; оба события отложены на «время многое», и вместе с тем именно время есть то, через что они неотвратимо приближаются. Вопрос об апокалиптике в эпоху перевода Септуагинты обычно рассматривается с привлечением богатого материала около библейской литературы междузаветной эпохи. |
| 1268 Евр. если бы не эта игра слов, могло бы быть естественнее переведено как υο или τκνα 1271 πανουργα означает как искусство, так и коварство. Поэтому в Син переведено: «Не научится тот, кто неспособен; но есть способность, умножающая горечь». Однако греч. текст, не имея здесь никаких частиц, соответствующих нашему союзу «но», располагает к иному толкованию: обучение горько и требует исполнять все необходимое, а кто избегает этой горечи, то не научится. 1273 По-видимому, именно такой смысл подразумевается в букв. пер. Слав: поноситъ намъ грх закона и намъ грх ченї нашег. 1274 Евр.: не слушать и чтобы не принимать В греч. подчеркнуто: το μ κοσα μου κα το μ δξασθαι παιδεαν не слушать 1275 Слово букв, означает «вкус», т.е. в оригинале речь идет об усвоении на уровне навыка, чему, действительно, соответствует смысл термина παιδεα как «воспитание детей». 1277 В Александрийском кодексе, как и в Син, читается: «Дух премудрости». Ср. Арм: . Но в изд. Ральфса основное чтение – πνεμα παιδεας. То же в Слав: стый дхъ наказанї. 1278 В евр. Когда возникло это расхождение в списках LXX, едва ли удастся установить, но можно найти параллельные тексты, повлиявшие на интересующее нас чтение. Для Притч 1:29 , – «За то, что они возненавидели знание и не избрали страха Господня» (Син), – это Пс «ты же возненавидел еси наказание», а также цитировавшиеся фрагменты из Второзакония и кн. Иеремии. 1279 Параллелизм пер. отражает аналогичные явления в оригинале. Двукратное повторение имени κριος передает евр. , что должно было читаться как адонай, адонай. Другая тавтология – πρω πρω есть пер. тавтологии . Перекличка глг. τθημι и προστθημι также не случайна и соответствует повторению в евр. тексте глг. Термин также повторяется дважды; он представляет собой мн.ч. от и интерпретируется в современных пер. как относящийся к ученым («Господь дает мне язык ученых»). LXX восприняли это в сущностно ином ракурсе: речь идет об относящемся к учениям, т.е. к совокупной мудрости Божественных замыслов, которую Господь открывает пророку, как утренний свет, по Своей воле. |
| 47 .22.5 κα μο το λου φαιδρα κτνες, τν θησαυρν τν μν ο πιστο κλειδοφλακες, μεσται τν δωρουμνων παρ μο τ δμ ποστρφοντι, ο στλοι τς κκλησας μου ο ς γ κ θαλσσης νγαγον μνος γινσκων τ γκρδια. 47.23.1 Ο τως κηρξατ με τ κσμ, φανεροντες πλω κα μισοντες λοιπν παραβολς κα ανγματα· επατε τι Θες πρχω 47 .23.5 κα νκφραστος μορφν λαβον δολου· δεξατε πς τς πληγς τς σαρκς οκειομην κν· Θες ν, καπερ μ θν σκων σν τ σματι λθον ες θνατον κα ταφες ς κατκριτος ξεπρθουν τν ιδην ς κριος, μνος γινσκων τ γκρδια. Σσατε ο ν ν τοτοις τν κσμον βαπτζοντες ες νομα Πατρς κα Yο κα το γου Πνεματος.» Τοτοις τος λγοις κραταιωθντες 47 .24.5 ο πστολοι λεγον πρς τν πλστην· " Σ ε Θες προαινιος κα τελετητος· σ να κριον γνντες μα τ σ Πατρ κα τ Πνεματι κηρσσομεν ς προσταξας· σ γενο μεθ μν τε κα πρ μν, μνος γινσκων τ γκρδια.» 48 (XXXII). Вознесение Господне 48 .t.1 Τ ε τς βδομδος, κοντκιον ες τν νληψιν το κυρου κα Θεο κα σωτρος μν ησο Χριστο, φρον κροστιχδα τνδε· [ το ταπεινο ωμανο] χος πλγιος β. Προομιον I 48 .pro 1.1 Τν πρ μν πληρσας οκονομαν κα τ π γς νσας τος ορανοις νελφθης ν δξ, Χριστ Θες, οδαμθεν χωριζμενος, λλ μνων διστατος 48 .pro 1.5 κα βον τος γαπσ σε· " γ εμι μεθ μν κα οδες καθ μν. " Προομιον II 48 .pro 2.1 ν τ ρει τν λαιν γισας τος μαθητς ες ορανος νελφθης, κριε, παγγειλμενος ατος διδασκαλαν κα βοσας ατος· " Ο χωρζομαι μν· γ εμι μεθ μν κα οδες καθ μν. " 48 .1.1 Τ τς γς π τς γς καταλιπντες, τ τς τφρας τ χο παραχωροντες, δετε, νανψωμεν κα ες ψος πρωμεν μματα κα νοματα· 48 .1.5 πετσωμεν τς ψεις μο κα τς ασθσεις π τς ορανους πλας ο θνητο· νομσωμεν ε ναι το λαινος ες ρος κα τενζειν τ λυτρουμν π νεφλης ποχουμν· κεθεν γρ κριος ες ορανος νδραμεν, |
| 34 .6.1 Πρς τατα τ ματα πλσας τν νθρωπον τ Πτρ ντφησε· " Τ μοι λγεις, φλε Πτρε; Οκ ρνεσα με; Ο φεγεις μ; Οκ θετες; Κγ τοτο θλω, λλ πστις σου στατος κα οκ ντιβανεις τος πειρασμος· 34 .6.5 μμνησαι πς παρ μικρν κατεποντσθης, ε μ τν παλμην πδωκ σοι πζευσας μν γρ ν θαλσσ σπερ κγ, λλ εθως σεσθης κα ταχως λφθης· κα λοιπν φθασ σε κρζοντα κα λγοντα· 34 .6.10 Σπεσον, σσον, γιε, τν πομην σου. 34 .7.1 δο κα νν λγω σοι τι, πρν λκτορα φωνσαι, τρς ψεσ με † κα ς κματα θαλσσης περικλζων κα βυθζων τν νον,† τρς παρν· κα ττε μν κρξας, νν δ κλασας, ερσεις με ο χερ σοι δντα σπερ τ πρν· 34 .7.5 τατ γρ κλαμον λαβν, ρχομαι γρφειν συγχρησιν π σι τος κ το δμ· σρξ μου, ν ρ ς, σπερ χρτης γνετα μοι, κα τ α μ μου μλαν θεν βπτω κα γρφω, δωρεν νμων διδοχον τος κρζουσι· 34 .7.10 Σπεσον, σσον, γιε, τν πομνην σου. 34 .8.1 – Νν ο ν, τελετητε, Πτρος ντφησε, νν τι σμανας τ ποσκις σε ρνομαι, μφανζω σοι κγ τν μν γνμην, σωτρ. Ε γρ κα γινσκεις πρν επεν με, φιλνθρωπε, λλ μως δηλ σοι περ φρον· 34 .8.5 π γγλων κα βροτν κα σο το κτστου τν νω κα κτω νν μολογ· κ ν δ με θανεν, οκ ρνομαι σ, λυτρωτ· μετ σο θλω ζσαι, μετ σ δ μ ζσαι· δι τ βλπω γρ τν λιον, μ κρζων σοι· 34 .8.10 Σπεσον, σσον, γιε, τν πομην σου;» 34 .9.1 Πτρος μν πρθυμος ς φλος πσημος, πλστης δ τοιμος βοηθσαι πλιν Πτρ, ς εδ ς ατο τ λισθηρν κα τ σαθρν. Τοιατα ο ν λξας κα κοσας Κριος πγετο θλων πρς τ παθεν 34 .9.5 π νμων κρατηθες, ς βουλθη, κα π οδα, ς ο δεν, πραθες· κα χθη ες τν το Καφα ττε αλν· κολοθει δ Πτρος να δ τ τλος, κα δ ν πτηξεν, τρμασεν, κραγασεν· 34 .9.10 Σπεσον, σσον, γιε, τν πομνην σου. 34 .10.1 π διαθσεως πολλς πστολος τ χλ προσπλκεται κα εσρχεται σπουδαως· κα γενμενος ντς τς αλς, βλπει κε τ πρ δεδεμνον κα τν χρτον καθμενον, Χριστν παρεσττα τ ερε· |
| 39 .6.1 Τατα λ στς πακοσας π μων πεφρετο, ς ε πεν πανοικτρμων, τ γνρισμα τς χριτος, κα βαδζων νευφμει σταυρο τ δρον κα ψλλων λεγεν ε σμα καινν· 39 .6.5 " Σ ψυχν κρπων γκντρισμα, σ ροτρον γεγνησαι, γεργιον κλλιστον καθαρζον δινοιαν, σ ζα καλ τς ναστσης μου ζως, σ βδος πληγς τπτουσα χθρν το δμ, σ τς θρας νοιξας τς τς τρυφς ς πκλεισ ποτε 39 .6.10 [ ] μαρτα νπερ ττε [ ] δμ πλημμλησεν ν τ παραδεσ. 39 .7.1 λην ζων χαρσω, ξλον τρισμακριστον, μο κα π σιν νθρποις τος χουσι τν χριν σου· σ πρχεις βακτηρα χειραγωγοσα πρς τν ζων μαρτωλος στργοντς σε· 39 .7.5 πεδεχθης δ λικμητριον σκορπζον ες τν λωνα ντχνως τ χυρον ες τ πρ μβαλλμενον να καρπς ες τς ποθκας τεθ· γνου ζυγς, δμαστρον βραων δεινν· το δ σκφους γγονας τς ν Χριστ κκλησας τς σεμνς 39 .7.10 θεα κπη τος δικαους κα πιστος πευθνουσα ν τ παραδεσ. 39 .8.1 Ε καιρον ε ρηκα δρμον τς ξομολογσεως κα νυμνσω σε, ξλον βαστσαν τν ζων μν· σ ε ττλος ενομας τν οκημτων, τς εσεβεας τν πιστν φλαξ καλς, 39 .8.5 σ βωμς γνου θειτατος, καλν θυσιαστριον τ α μα δεξμενον τς θυσας τ χραντον, σ δρυ φρικτν πλττον τν δαιμνων σχν, σ κρας γνν φον ν προβτοις Χριστο· σ κραν γγισας τ το δμ κα μββληκας χαρν· 39 .8.10 κα γ δ πεποιθς σοι ν σπουδ πελεσομαι ν τ παραδεσ. 39 .9.1 Πατρδα βλπω γαν ν ε χεν προπτωρ μου· φωτς γρ ε ρον χορεαν τ σκτει μ μππτουσαν· ε τ ξωθεν τοιατα, μεγλα ντως πρχει νδον τς τρυφς τ γαθ· 39 .9.5 φθαλμς γρ οχ ρακεν, λλ οδ ο ς κουσε, καρδα οκ γνωκεν τομασε Κριος τος φλοις ατο τος συσταυρουμνοις ατ, ο ς πρτος γ νοιξα ζως τν δν· το σταυρο τ σμβολον παρλαβον πρς σφλειαν ζως· 39 .9.10 γρ στργων τν σφραγδα το σταυρο εσελεσεται ν τ παραδεσ. 39 .10.1 Ο δειλι τν φλογνην ομφααν τν φυλττουσαν· το γρ σταυρο τν σφραγδα βαστζω κα τεθρρηκα. " Τατα λγων, προσεγγζει τ παραδεσ κα μφανζει αυτν τος Χερουβμ |
| Какие же из указанных выше особенностей греческого текста должно считать чтениями, воспроизводящими первоначальный вид еврейского текста? По мнению Будде 460 , к таким чтениям принадлежат: δωκεν Κριος ν χερσ μου οδνας, (1:14), и φθαλμς μου κατγαγεν κτλ., (1:16). В первоначальном еврейском тексте 14 стих первой главы, по Будде, читался: , а 16 стих: ) один раз). В обоих случаях в доказательство первоначальности чтения LXX Будде ссылается на требования ритма. Ритм, действительно, в обоих случаях говорит в пользу LXX; а в первом случае в пользу предлагаемой Будде на основании LXX поправки говорит, пожалуй, и смысл стиха. Но относительно 16 стиха должно сказать, что стоящее в еврейском тексте этого стиха выражение «глаз мой, глаз мой» представляет собой оборот у пророка Иеремии обычный (ср., например, Иер.22:29 ) «О, земля! земля! земля!» или 4:19: «утроба моя! утроба моя!». Ср. также 6:14; 7:4); так что мысль о первоначальности греческого чтения в 16 стихе первой главы считать с несомненностью, доказанной едва ли справедливо. Рассматривать прочие особенности греческого текста здесь не место. Эти особенности все, или почти все, перешли из перевода LXX в славянскую библию. Вот почему объяснение их с большим удобством может быть сделано в третьем отделе нашего исследования, при толковании славянского текста книги Плач. Здесь же скажем только, что с точки зрения вопроса об относительном достоинстве текстов еврейского и греческого все особенности LXX могут быть разделены на следующее классы: 1. Варианты, представляющие собой простые неточности перевода, возможные и далее неизбежные во всяком переводе. Варианты этого рода заключаются: a) в прибавлении или пропуске местоимений; см. варр. 1, 2, 7, 19, 26, 31, 32, 34, 48, 81, 82; b) в прибавлении или пропуске союзов и соединительных частиц; см. варр. 21, 24, 27 b , 28 b , 32, 74, 96, 110; c) в употреблении единственного числа вместо множественного и наоборот; см. варр. 20, 22, 39, 41, 44, 49, 50, 52, 66, 72, 84, 91, 114; d) в употреблении слов синонимических, а не строго соответствующих данному еврейскому выражению; см. варр. 10, 25, 35, 51, 65, 80, 83, 95, 104, 115, и, наконец; e) в употреблении не строго соответствующих еврейскому подлиннику конструкций; см. варр. 45, 73, 112. |
| Thomas " s very skepticism makes him the ideal proponent of a high Christology by indicating the greatness of the revelation by which he was convinced. 10763 Thomas has spoken for the disciples in this Gospel before (11:16), 10764 and his revelation elicits the Gospel " s climactic christological confession, «My Lord and my God» (20:28), which forms an inclusio with the prologue (1:1,18). 10765 (Poetic works often repeated refrains; in a manner analogous with climactic refrains in some such works, however, the christological confessions in John " s narrative build toward a crescendo.) 10766 In this case, as in the prologue, the confession of Jesus» deity is unmistakeable (cf. Rev 4:ll). 10767 It cannot simply represent an acclamation to the Father, since John explicitly claims that the words are addressed to Jesus (ατω). 10768 The linkage of «Lord» and «God» may derive ultimately from the LXX, where the two terms recur together consistently, translating and , respectively; 10769 the two titles of God continued together in early Judaism. 10770 One passage in the LXX even promises at Israel " s eschatological repentance the confession «You are the Lord my God» (Hos 2LXX although it is not certain that John alludes to this passage in particular; 10771 Ps 35 (34LXX: θες μου και κριος μου) has also been suggested. 10772 By the time of the Fourth Gospel, however, the term might have become more familiar in another set-ting to Christians in the Eastern empire. Eastern cults also conjoined the titles together, 10773 and these may have affected the rhetoric of Domitian, who called himself «Lord God» in imperial edicts and expected to be called «Lord God» (Suetonius Dom. 13). 10774 As noted in the introduction, the increased civic demands of the imperial cult in Asia, in addition to pressures within the synagogues, would have created a hostile situation for the early Christians. This situation could have tempted them to either tone down their Christology (for the synagogues) or to compromise its uniqueness (allowing also participation in the civic or imperial cults). Instead John exhorts the Christians to respond by affirming their full Christology: Jesus alone is Lord and God. |
| q τι ελεμων και φιλνθρωπος Θες υπρχεις, και σοι την δξαν αναπμπομεν, τω Πατρ και τω Υι και τω Αγω Πνεματι, νυν και αε και εις τους αινας των αινων. Αναγνστης Αμν. Εν ονματι Κυρου, ευλγησον, Πτερ. Ιερες Δξα τ αγα κα ομοουσω, κα ζωοποι κα αδιαιρτω Τριδι, πντοτε, νν, κα αε, κα εις τος αινας τν αινων. Αναγνστης Αμν. Δξα εν υψστοις Θε, κα επ γς ειρνη, εν ανθρποις ευδοκα (εκ γ»). Κριε, τ χελη μου ανοξεις, κα τ στμα μου αναγγελε τν ανεσν σου (δς). Ψαλμς 3 Κριε τ επληθνθησαν οι θλβοντς με πολλο επανστανται επ» εμ Πολλο λγουσιν τ ψυχ μου ουκ στιν σωτηρα αυτ εν τ Θε αυτο διψαλμα Σ δ κριε αντιλμπτωρ μου ε δξα μου κα υψν την κεφαλν μου Φων μου πρς κριον εκκραξα κα επκουσν μου εξ ρους αγου αυτο διψαλμα Εγ εκοιμθην κα πνωσα εξηγρθην τι κριος αντιλμψετα μου Ου φοβηθσομαι απ μυριδων λαο τν κκλω συνεπιτιθεμνων μοι Ανστα κριε σσν με ο Θες μου τι σ επαταξας πντας τος εχθρανοντς μοι ματαως οδντας αμαρτωλν συντριψας Το Κυρου η σωτηρα κα επ τν λαν σου η ευλογα σου Κα πλιν Εγ εκοιμθην κα πνωσα εξηγρθην τι κριος αντιλμψετα μου Ψαλμς 37 Κριε μ τ θυμ σου ελγξης με μηδ τ οργ σου παιδεσης με τι τ βλη σου ενεπγησν μοι κα επεστρισας επ» εμ τν χερ σου ουκ στιν ασις εν τ σαρκ μου απ προσπου τς οργς σου ουκ στιν ειρνη τος οστοις μου απ προσπου τν αμαρτιν μου τι αι ανομαι μου υπερραν τν κεφαλν μου ωσε φορτον βαρ εβαρνθησαν επ» εμ προσζεσαν κα εσπησαν οι μλωπς μου απ προσπου τς αφροσνης μου εταλαιπρησα κα κατεκμφθην ως τλους λην τν ημραν σκυθρωπζων επορευμην τι αι ψαι μου επλσθησαν εμπαιγμν κα ουκ στιν ασις εν τ σαρκ μου εκακθην κα εταπεινθην ως σφδρα ωρυμην απ στεναγμο τς καρδας μου κριε εναντον σου πσα η επιθυμα μου κα ο στεναγμς μου απ σο ουκ εκρβη η καρδα μου εταρχθη εγκατλιπν με η ισχς μου κα τ φς τν οφθαλμν μου κα αυτ ουκ στιν μετ» εμο οι φλοι μου κα οι πλησον μου εξ εναντας μου γγισαν κα στησαν κα οι γγιστ μου απ μακρθεν στησαν |
| Δετε προσκυνσωμεν και προσπσωμεν Χριστ τω βασιλε ημν Θε. Δετε προσκυνσωμεν και προσπσωμεν αυτ, Χριστ τω βασιλε και Θε ημν. ΨΑΛΜΟΣ Δ» (4) Εν τ επικαλεσθα με εισκουσς μου, ο Θες τς δικαιοσνης μου, εν θλψει επλτυνς με. Οικτερησν με, κα εισκουσον τς προσευχς μου. Υιο ανθρπων, ως πτε βαρυκρδιοι; να τ αγαπτε ματαιτητα, κα ζητετε ψεδος; Κα γντε, τι εθαυμστωσε Κριος τν σιον αυτο, Κριος εισακοσετα μου, εν τ κεκραγναι με πρς αυτν. Οργζεσθε, κα μ αμαρτνετε, λγετε εν τας καρδαις υμν, επ τας κοταις υμν κατανγητε, Θσατε θυσαν δικαιοσνης, κα ελπσατε επ Κριον. Πολλο λγουσι, Τς δεξει ημν τ αγαθ; Εσημειθη εφ» ημς τ φς το προσπου σου, Κριε, δωκας ευφροσνην εις τν καρδαν μου, Απ καρπο στου, ονου κα ελαου αυτν επληθνθησαν. Εν ειρνη επ τ αυτ κοιμηθσομαι, κα υπνσω, τι σ, Κριε, κατ μνας επ» ελπδι κατ κισς με. ΨΑΛΜΟΣ ς» (6) Κριε, μ τ θυμ σου ελγξης με, μηδ τ οργ σου παιδεσης με. Ελησν με, Κριε, τι ασθενς ειμι ασα με, Κριε, τι εταρχθη τ οστ μου, κα η ψυχ μου εταρχθη σφδρα, κα σ, Κριε, ως πτε; Επστρεψον, Κριε, ρσαι τν ψυχν μου, σσν με νεκεν το ελους σου. τι ουκ στιν εν τ θαντω ο μνημονεων σου, εν δ τ δη τς εξομολογσετα σοι; Εκοπασα εν τ στεναγμ μου, λοσω καθ» εκστην νκτα τν κλνην μου, ενδκρυσ μου τν στρωμνν μου βρξω. Εταρχθη απ θυμο ο οφθαλμς μου, επαλαιθην εν πσι τος εχθρος μου. Απστητε απ» εμο πντες οι εργαζμενοι τν ανομαν, τι εισκουσε Κριος τς φωνς το κλαυθμο μου, κουσε Κριος τς δεσες μου, Κριος τν προσευχν μου προσεδξατο. Αισχυνθεησαν και ταραχθεησαν πντες οι εχθρο μου, αποστραφεησαν κα καταισχυνθεησαν σφδρα δι τχους. ΨΑΛΜΟΣ ΙΒ» (Ι2) ως πτε, Κριε, επιλση μου εις τλος; ως πτε αποστρφεις τ πρσωπν σου απ» εμο; ως τνος θσομαι βουλς εν ψυχ μου, οδνας εν καρδα μου, ημρας κα νυκτς; ως πτε υψωθσεται ο εχθρς μου επ» εμ; Επβλεψον, εισκουσν μου, Κριε, ο Θες μου. |
| • τι σ, Κριε, κατ μνας π λπδι κατκισς με. ΨΑΛΜΟΣ ς (6) • Κριε, μ τ θυμ σου λγξς με, μηδ τ ργ σου παιδεσς με. • λησν με, Κριε, τι σθενς εμι ασα με, Κριε, τι ταρχθη τ στ μου, • κα ψυχ μου ταρχθη σφδρα, κα σ, Κριε, ως πτε; • πστρεψον, Κριε, σαι τν ψυχν μου, σσν με νεκεν το λους σου. • τι οκ στιν ν τ θαντ μνημονεων σου, ν δ τ δ τς ξομολογσετα σοι; • κοπασα ν τ στεναγμ μου, λοσω καθ κστην νκτα τν κλνην μου, ν δκρυσ μου τν στρωμνν μου βρξω. • ταρχθη π θυμο φθαλμς μου, παλαιθην ν πσι τος χθρος μου. • πστητε π μο πντες ο ργαζμενοι τν νομαν, τι εσκουσε Κριος τς φωνς το κλαυθμο μου. • κουσε Κριος τς δεσες μου, Κριος τν προσευχν μου προσεδξατο. • Ασχυνθεησαν κα ταραχθεησαν πντες ο χθρο μου, ποστραφεησαν κα καταισχυνθεησαν σφδρα δι τχους. ΨΑΛΜΟΣ ΙΒ (12) • ως πτε, Κριε, πιλσ μου ες τλος; ως πτε ποστρφεις τ πρσωπν σου π μο; • ως τνος θσομαι βουλς ν ψυχ μου, δνας ν καρδ μου, μρας κα νυκτς; • ως πτε ψωθσεται χθρς μου π μ; πβλεψον, εσκουσν μου, Κριε, Θες μου. • Φτισον τος φθαλμος μου, μποτε πνσω ες θνατον, μποτε επ χθρς μου· σχυσα πρς ατν. • Ο θλβοντς με γαλλισονται, ν σαλευθ, γ δ, π τ λει σου λπισα. • γαλλισεται καρδα μου π τ σωτηρ σου, σω τ Κυρ τ εεργετσαντ με, κα ψαλ τ νματι Κυρου το ψστου. Κα πλιν • πβλεψον, εσκουσν μου, Κριε, Θες μου. • Φτισον τος φθαλμος μου, μποτε πνσω ες θνατον, μποτε επ χθρς μου· σχυσα πρς ατν. Δξα... Κα νν... λληλοα, λληλοα, λληλοα, Δξα σοι Θες, Μετανοας (γ), Κριε, λησον (γ), Δξα... Κα νν... ΨΑΛΜΟΣ ΚΔ (24) • Πρς σ, Κριε, ρα τν ψυχν μου, Θες μου, π σο πποιθα, μ καταισχυνθεην ες τν ανα. • Μηδ καταγελαστωσν με ο χθρο μου· κα γρ πντες ο πομνοντς σε, ο μ καταισχυνθσιν. • Ασχυνθτωσαν ο νομοντες διακενς. Τς δος σου, Κριε, γνρισν μοι, κα τς τρβους σου δδαξν με. |
|
|
