| Κανν Κατανυκτικς, δ δ χος δ Ερμς καθμενος ν δξ, π θρνου Θετητος, ν νεφλ κοφ, λθεν ησος πρθεος, τ κηρτ Παρθν, κα δισωσε, τος κραυγζοντας· δξα Χριστ τ δυνμει σου. ς Κριτ δικαιοττ, νν προσππτω σοι Κριε· κατακεκριμνον, κα κατεγνωσμνον με οκτειρον, κα τς δικαας σου σαι ποφσεως, κα τς στσεως, τν κλεκτν καταξωσον. Τν λστας περιπεσντα, νημροις φιλνθρωπε, τν τραυματισθντα, ασαι Χριστ, πιχων μοι, τς μετανοας τν ονον κα τ λαιον, κα νδων με, καταστολν τν σωτριον. Μαρτυρικ νεδσασθε ξ ψους, σωτηρου μτιον, ν τ πεκδσει, σματος πανεφημοι Μρτυρες, κα τν κδσαντα πρην τους προπτορας, γυμνσατε, πνουν νεκρν ργασμενοι. ητορεοντες νμων, κατενπιον Μρτυρες, το Θεο τν λγον, γνσει εσεβεας κοσμομενοι, σοφος κα τορας πντας, κατσχνατε, σεβοντας, κα τν δυσμεν θανατσαντες. Θεοτοκον π σ καθπερ μβρος, τς σοφας βυσσος, ησος κατλθε, μνην καθαρν σε ερμενος, Θεογενντορ Παρθνε, κα κατκαυσεν, μαρτας, χειμρρους δεινος θε χριτι. Κανν τν σωμτων, δ δ χος δ καθμενος ν δξ καταλπτ δυνμει, κ μ ντων παργαγες, ορανους Νας, Λγε το Θεο περοσιε, κα τ ρρτ σου δξ κατεκλλυνας, τος κραυγζοντας· Δξα Χριστ τ δυνμει σου. υθμιζμεναι τν νω, α Δυνμεις το Πνεματος, τας ναις τοτου, κα θεαις αγας πυρσευμεναι, μεταπττους τς τξεις κληρσαντο, μαν σβουσαι, πντων ρχν κα Θετητα. Το προσπου σου τ κλλος, τ ραον θεσασθαι, καταξιωθεσαι, α λειτουργικα σου λαμπρτητες, κα τς κεθεν μφσεις εσδεχμεναι, σο κραυγζουσι· Δξα Χριστ τ δυνμει σου. Θεοτοκον Βασλισσα Παρθνος, διαχρσ στολσματι, ραζομνη, Υ Βασιλε νν παρσταται, συγκρτως γγλους περχουσα, τος κραυγζοντας· Δξα Χριστ τ δυνμει σου. Κανν Κατανυκτικς, δ ε χος δ Ερμς Νν ναστσομαι, προφητικς φη Θες, νν ψωθσομαι, νν δοξασθσομαι, τν πεσντα προσλαβν κ τς Παρθνου, κα πρς φς τ θαυμαστν, νυψν τς μς Θετητος. πς κατκριτος, σο τ Κριτ, πντων κα Θε, μλλω παρστασθαι, κα διελγχεσθαι, περ πντων τν δεινν, ν περ φρνως πλημμλησα κν, κα μαυτν λως κατηχρεωσα! Σσν με Κριε, τι κακν, ππλησμαι πολλν, ασαι Δσποτα, τς μαρτας μου, κα τ λκη τ δειν, κα μ σς πολσθαι με, τν μνον ησο μου, πολλ σοι πτασαντα. Μαρτυρικ Τλος μακριον, ο θλητα, εραντο σαφς, δξης πτυχον, Χριστν δοξσαντες, τος οκεοις μλεσι, τν θλοθτην, ακισμος κα σπαραγμος, μιλεν νδρικς αρομενοι. λβον ορνιον, πανευκλες, θεοι θλητα, στφος μραντον, κα φς νσπερον, κα οκαν μηδαμς παλαιουμνην, χειρτευκτον κληροσθε, Μρτυρες το Χριστο πανεφημοι. Θεοτοκον Σο τ θαυμσια, προφητικα, φησαν φωνα, ρος καλοσα σε, κα πλην χραντε, κα λυχναν φαεινν, ξ ς τ φγγος, ληθς τ θαυμαστν, φρυκτωρε, γν κσμον παντα. |
| Σμφωνα με τον Αγιτατο Πατριρχη Κριλλο, οι αντιεκκλησιαστικς δυνμεις αποπερωνται σμερα τον κλονισμ της εντητος της οικουμενικς Ορθοδοξας, και οι αππειρες αυτς με σκοπ την τεχητ απσχιση της Ορθοδξου Εκκλησας της Ουκρανας απ το Πατριαρχεο Μσχας εναι σε θση να οδηγσουν στην καταστροφ πανορθοδξων διαστσεων. Ακολοθησαν οι παρεμβσεις των προσκεκλημνων απ τις κατ τπους Ορθδοξες Εκκλησες. Ο εκπρσωπος του Πατριαρχεου Αντιοχεας στη Μσχα Μητροπολτης Φιλιππουπλεως Νφων μετφερε στον Αγιτατο κ. Κριλλο αδελφικ χαιρετισμ του Προκαθημνου της Ορθοδξου Εκκλησας της Αντιοχεας και τις ευχς του για την επτειο. «Εναι πντοτε ευχριστο να εμαστε στην ευλογημνη πλη της Μσχας. Ευρισκμενοι κοντς σας και ανμεσ σας νιθουμε εκενο το τερστιο ενδιαφρον σας ναντι της Ορθοδοξας καθς και την υποστριξ σας προς τους χριστιανος της Μσης Ανατολς και της Εκκλησας μας σ‘αυτς τις χαλεπς εποχς», τνισε μεταξ λλων ο Μητροπολτης Νφων. «Μ διαιτραν χαρν φχθημεν ες τν πανμορφον κα στορικν Πλιν τς Μσχας δι ν συνεορτσωμεν τν 1030ην πτειον τς Βαπτσεως τν Ρς π το γου σαποστλου Πργκιπος Βλαδιμρου», ανφερε ο αρχηγς της αντιπροσωπεας της Ορθοδξου Εκκλησας των Ιεροσολμων Μητροπολτης Ναζαρ Κυριακς, ο οποος διαββασε τις συγχαρητριες προσρσεις και ευχς του Μακαριωττου Πατρρχη Ιεροσολμων Θεοφλου Γ’. Ακμη ο Ιερρχης τι σημεωσε τι το προ 1030 ετν γεγονς «προσδωσε τν ναν ταυττητα το Ρσου, καλλιργησε τν ντητα μεταξ τς θντητος ατν προκειμνου να μεν λβητος κ τν περιτριγυριζντων ατος λλοεθνν κα λλοθρσκων, ο ποοι μ ασθματα μειονεκτικ παρηκολοθουν τν λλαγν τς πορεας τν γειτνων ατν κα τν προδον κα εημεραν ατν, οχ μνο ες τν λικν λλ κα ες τν πνευματικν τομα. Ατη το σθεναρ βσις κα τ θεμλια π τν ποων νοικοδομθηκε Μεγλη Ρωσα, ποα ως τν μερν μν κατχει διαιτραν θσιν ν τν δργειον». Ο Επσκοπος Νικορτσμντ Βαχτνγκ απ το Πατριαρχεο Γεωργας, αφο ευχθηκε στον Αγιτατο Πατριρχη Κριλλο εκ μρους του Μακαριωττου Καθολικο Πατριρχη πσης Γεωργας Ηλα Β’ τνισε: «Αυτς τις δσκολες ημρες με πειρασμος, πολμους, αιματοχυσα, μνο στην εντητα και την κοιν προσευχ θα μπορσουμε να ακουμπσουμε για να εξλθουμε της καταστσεως αυτς». |
| В том числе на основании того, понимает ли человек, что сам виновен в своих лукавых помыслах или нет, преп. Марк выделяет три мысленных состояния (νοητο τποι) ума. Низшее состояние – противоестественное (παρ φσιν) – когда ум забывает правду Божию и восстаёт на людей, как на обижающих его 424 . Увлечённый противоестественными (παρ φσιν) действиями, он считает, что зло находится вне человека и обвиняет в своих грехах то Адама, то сатану, то других людей. Человек ищет зло вне себя, думая, что он любит заповеди, на самом деле ненавидя по самообольщению (δι τν πλνην) причины (ατα) для их исполнения 425 . Преп. Марк пишет, что невозможно даже освободиться от лукавых помыслов, считая их чужим действием 426 . Естественным состоянием (κατ φσιν) преп. Марк назвал такое, при котором ум «находит себя виновным в лукавых помыслах, и исповедует Богу грехи, познавая причины страстей». В сверхъестественном состоянии (πρ φσιν) ум ощущает в себе плоды Святого Духа 427 . Но в другом сочинении преподобный пишет, что ум узнаёт относимое к естественному состоянию только находясь в сверхъестественном состоянии, когда «быв очищен от страстей... несколько успокоился от них благодатию Божиею» 428 . Возможно, здесь речь идёт уже об опытном, точном (κριβς) познании 429 . Подводя итог рассуждениям преп. Марка о свободе человека и власти греха, следует заметить, что они непосредственно вытекают из его учения о Крещении. Если Крещение подаёт совершенную благодать, а от человека уже зависит, насколько он воспримет её, то и порабощённость греху, как и насилие злых помыслов, может существовать только потому, что человек не принимает дара Крещения, который открывается посредством исполнения заповедей. 3.8 Действие благодати и усилие человека в деле спасения В согласии с другими восточными отцами преп. Марк учил, что спасение человека происходит как благодаря усилию человека, его собственных трудов, так и благодаря Божественной помощи: «Посеянное не возрастёт без земли и воды, а человек не получит пользы без произвольных трудов и Божественной помощи» 430 . |
| Согласно Н. Г., невозможно усмотреть реальное различие между сущностью и действием, поскольку это привело бы к разделению божества. Как подчеркивается в «Первом антирретике...», все существующее может быть отнесено к одной из 2 категорий: либо к сущности, либо к ч.-л. внешнему по отношению к ней. Следов., действие Бога либо тождественно Его сущности, либо носит тварный характер. Эти рассуждения и обусловили 2 значения, к-рые имеет в богословии Н. Г. термин νργεια. Во-первых, он означает единое божественное действие, совпадающее с сущностью Божией. Н. Г. предложил следующую аналогию: «Человек и лошадь совпадают в соответствии c природой и родом животного (κατ τν το γνους το ζου φσιν), и оба они есть природа животного в соответствии с одинаковым определением и смыслом (κατ τν ατν ρον κα λγον). Также Лука и Марк в соответствии с природой человека - одно и то же, а в соответствии с различием ипостасей - два (κατ τν νθρπου φσιν ν κα τατν, κατ δ τν τν ποστσεων διαφορν δο)» (Ibid. I 2. 6. 12). Если данные рассуждения действительны, когда речь идет о сложной природе, то тем более они могут применяться по отношению к природе простой, несложной и неделимой, т. е. к божественной. Т. о., сущность Божия и Его действие - это «два по имени и одно по смыслу и определению» (εναι μν κατ τονομα δο, κατ δ τν λγον ετουν τν ρον ν - Ibidem). Следов., различие между сущностью и энергией имеет место лишь в умозрении. Во-вторых, под энергиями могут пониматься действия Бога, осуществляемые Им посредством явлений тварного мира, однако невозможно говорить о к.-л. нетварной энергии, отличной при этом от божественной сущности (см., напр.: Ibid. I 1. 8). Н. Г. подвергает свт. Григория Паламу резкой критике за то, что он рассматривает понятия «Свет», «Жизнь», «действие», «благодать», «сила», «слава» и т. д. как обозначения божественной энергии, или «низшего божества», поскольку в Свящ. Писании многие из этих имен отнесены к Сыну (ср.: Ин 8. 12; 14. 6; 1 Кор 1. 24; Евр 1. 3). Именование же второй Ипостаси Св. Троицы низшим божеством равносильно низведению Сына Божия до уровня творения, что дает Н. Г. основание обвинять паламитов в арианстве ( Niceph. Greg. Antirrh. I 3. 2). |
| – «λλ κατορθσατ φησι σνεσιν, τν γςι κα πνοις πνευματικος κατορθουμνην ν γνσει»; – «Но, говорить, приобретайте разумение, подвигами и трудами духовными усовершаемое въ ведении». Свт. Филофей здесь говорит не о разумении, а о свойстве смысленности (σνεσιν). И его нужно не приобретать, а выправлять, или дословно выпрямлять (κατορθσατ) борьбой со страстями (γςι) и подвигами добродетелей (πνοι), чтобы смысленность становилась знанием (γνσει). Перевод «ведение» в данном случае подходит, т.к. речь о знании божественном. В начале с. 77 содержится подобный смысл, и перевод дан более точный. В конце §27 на с. 92 слово «σνεσις» переведено снова как разумение. Вопрос корректности перевода терминов, указанных свт. Филофеем, требует дополнительного изучения. 323 Филофей (Коккин), свт. Три речи… С. 77. В синодальном переводе несколько иначе: «Поучающий кощунника наживет себе бесславие, и обличающий нечестивого – пятно себе. Не обличай кощунника, чтобы он не возненавидел тебя; обличай мудрого, и он возлюбит тебя; дай наставление мудрому, и он будет еще мудрее; научи правдивого, и он приумножит знание». Подчеркнутой фразы здесь нет. В начале с. 85 в источнике перевод еп. Арсения совпадает с синодальным относительно последних фраз. 330 «Σοφα… κοιν τς μοουσου κα διαιρτου Τριος , τς μις φημι κα παντοδυνμου κα συγχτου Θετητος, στιν νργεια , ν γ ΙΙνεματι διδομνη τος ξοις, τ ν φημι τς Τριδος Θε, τ συνδημιουργ μν κα συμπληρωτικ τς πρτης το κσμου κτσεως» (Там же. С. 103). 331 «… διδομνη χρις κα δωρε ν Τριδι δδοται παρ Πατρς δ Υο ν Πνεματι γ» (Там же. С. 105). 333 «Ипостасный и неизменный Образ Отца… и Премудрость … живое и действенное Слово… Сын Божий единосущный и Бог… во всем беспредельный и неописуемый , совершенно необъемлемый ничем по естеству Божескому, напоследок по преизбытку человеколюбия благоволивший соделаться человеком для спасения Им же созданного прежде человека, построил Себе дом вещественный и одушевленный, то есть храм свой телесный , из непорочных кровей и плоти всесвятой Девы Богородицы, по благоволению Отца Своего и при содействии Всесвятаго Духа, один из двух… двойствен по природе, единичен по ипостаси»; « ενυπστατος κα παρλλακτος το Πατρς εκν κα σοφα , ζν τε κα νεργς Λγος κα Υς μοοσιος το Θεο κα Θες, πειρος κα περγραπτος ν τ παντ , κα χωρητς ομενον οδαμο τ παρπαν δι τν τς Οετητος φσιν, νθρωπος στερον εδοκσας γενσθαι φιλανθρωπας περβολ δι τ σσαι τν π» ατο δημιουργηθντα πρτερον νθρωπον, κοδμησεν αυτ οκον λικν τε κα μψυχον, τν το δου φημ σματος ναν , κ τν χρντων αμτων κα τς σαρκς τς παναγας Παρθνου κα Θεοτκου, εδοκ το δου Πατρς κα συνεργ το παναγου Πνεματος, ε κ δω προελθν, τλειος ατς ν θετητι, κα τλειος ν νθρωπτητι, διττς τν φσιν, μοναδικς τν πστασιν». (Там же. С. 110–111). |
| Μετ τν β» Στιχολογαν, Κθισμα χος πλ. α’ Τν συνναρχον Λγον Τν μτιμον Λγον Πατρ κα Πνεματι, σαρκωθντα δι» οκτον κα βαπτιζμενον, τν γγλων ο χορο, βλποντες τρεμον, κα ορδνης ποταμς, ελαβηθες κα φοβηθες, στρφη ες τ πσω, μς νγων πρς ψος, τς σωτηρας, πθεσι εσαντας. Δξα... Κα νν... μοιον συνναρχος Λγος Πατρ κα Πνεματι, μορφωθες δι σπλγχνα νν τ λλτριον, βαπτισθναι δι» μς, δη πεγεται, παντσωμεν ατ, διανο καθαρ· Ελογητς ε βοντες, Χριστ Σωτρ εεργτα, γισαι μς ρχμενος. Προερτιος, ο κροστιχς, κατ λφβητον. ωσφ. δ α« χος δ» Ερμς «νοξω τ στμα μου, κα πληρωθσεται Πνεματος, κα λγον ρεξομαι, τ Βασιλδι Μητρ, κα φθσομαι, φαιδρς πανηγυρζων, κα σω γηθμενος, τατης τ θαματα». βσσους προστγματι, δημιουργσας φιλνθρωπε, τν γν τος δασι, κρεμσας Κριε, ταπεινομενος, προρχ βαπτισθναι, ποταμοις εμασι, πλνων με που παθν. Βουλσει πτχευσας, τν κουσως πτωχεσαντα, κακν πιδσεσιν, μ πλουτζων Χριστ, κα ν δασι, προρχ ορδνου, Βπτισμα ατομενος, ναμρτητος. Γηρσαντα πτασμασι, κσμον καινζων Φιλνθρωπε, ξνην ναγννησιν, ρχ ποισασθαι, δι δατος κα πνεματος νθρποις· θεν, σου δοξζομεν, τν πιφνειαν. Δαυδ θε Πνεματι, προκελαδν πεφθγγετο· Τ σοι στι θλασσα, τι νν φυγες; κα τ τι σ, στρφης ορδνη, Χριστν θεασμενος, γυμνν σττα ν σο; τερος Κανν το Προφτου, ο κροστιχς. Μαλαχου με τ κλος δοξαζτω. Θεοφνους. δ α« χος πλ. δ» Ερμς « κεκομμνη τν τομον τεμε, κα εδεν λιος γν, ν οκ θεσατο, λστορα χθρν τ δωρ κατεπντισε, κα βατον διλθεν σραλ, δ δ νεμλπετο. Τ Κυρ σωμεν· νδξως γρ δεδξασται». Μετ τς νω χορεας γηθμενος, κα τατ συγχορεων κα συναγαλλμενος, κα θεου φωτισμο, ξως μφορομενος, θεπνευστε, τος πστει τν σεπτν, σο μνμην ορτζοντας, τ Κυρ ψλλοντας, πρεσβεων διαφυλττε. γγελομρφ ψυχς ραιτητι, κα κλλει διαπρπων, πλιν τ το σματος, τν νωθεν αγν, τς θεας πιλμψεως, δξω θεηγρε τηλαυγς, κα χαρων νεκραγαζες· τ Κυρ σωμεν, νδξως γρ δεδξασται. Λελογισμνως νων τν βον σου, κα τρπων εκοσμ, καθωραζμενος, κα θεσι χρηστος, Παμμκαρ σεμνυνμενος, Προφτης ληθεας εσεβς, κραυγζων ναπφηνας. Τ Κυρ σωμεν· νδξως γρ δεδξασται. Θεοτοκον χραντε Μτηρ Θεο Παντοκρτορος, Βασιλδος φυλς, Δσποινα βλαστσασα, κα μνη τν Θεν, τν πντων βασιλεοντα, γεννσασα σαρκ περφυς, κινδνων με δισωσον, τ Υ σου ψλλοντα· νδξως γρ δεδξασται. |
| Но Кирилл не иначе соглашался на это, как под условием, чтобы епископы Антиохийского округа представили ему исповедание веры, в котором бы и объяснили ему, как они рассуждают о спорных вопросах 665 . Это требование Кирилла в непродолжительном времени и было исполнено. Иоанн Антиохийский представил Кириллу краткое исповедание веры, которое и было главным документом, легшим в основу унии. Ввиду важности этого документа мы выпишем его полностью. После предисловия, в котором говорилось: «О том, как мы (антиохийские епископы) думаем и говорим о Богородице и об образе вочеловечения единородного Сына Божия, по необходимости, чтобы не допустить многоречия, скажем кратко, однако же с полным убеждением, как почерпнули мы это из Писаний Божественных и преданий святых отцов», – следовало само исповедание веры такого содержания: «Итак, мы исповедуем, что Господь наш Иисус Христос , Единородный Сын Божий, есть совершенный Бог и совершенный человек, состоящий из разумной души и тела, что Он рождён прежде веков от Отца по Божеству, а в последнее время ради нас и ради нашего спасения от Марии Девы по человечеству; что Он единосущен Отцу по Божеству и единосущен нам по человечеству; ибо в Нём совершенное соединение двух естеств. Почему мы и исповедуем одного Христа, одного Сына, одного Господа. На основании такого неслиянного соединения мы исповедуем Пресвятую Деву Богородицей, потому что Бог-Слово воплотился и вочеловечился и в самом зачатии соединил с Собой храм, от Неё воспринятый. (μολυγομεν τν κριον μν Ιησον Χριστν, τν υν το θεο τν μονογεν, θεν τλειον κα νθρωπον τλειον κ ψυχς λογικς κα σματος πρ ανων μν το πατρς γεννεθντα κατ τν θετητα, π σχτων δ τν μερν τν ατν δ μς κα δι τν μετραν σωτηραν κ Μαρας τς παρθνου κατ τν νθρωπτητα μοοσιον τ πατρ τν ατν κατ τν θετηα, κα μοοσιον μν κατ τμ νθρωπτητα δο γρ φσεων νωσις γγονε δι να Χριστν, να κριον μολογομεν. Κατ τατην τν τς συγχτου νσεως ννοιαν μολομεν τν γαν παρθνον θεοτκον δι τ θεν λγον σαρκωθναι κα νανθρωπσαι, κα ξ ατς τς συλλψεος νσαι αυτ τν ξ ατς ληφθντα ναν). Известно, что богословы одни из евангельских и апостольских изречений о Господе признают общими, как принадлежащие одному лицу, другие же, по причине различия двух естеств, принимают раздельно, и те из них, которые приличны Богу, относят к Божественности Христа, уничижительные же к его человечеству» 666 . |
| Θρνος κα κλαυθμς κα δυρμς πολς! ξηπατθη λκληρος ρθοδοξα τι δθεν Πατριρχης π. Βαρθολομαος, δι ν δικαιολγ τν χοργησιν τς ατοκεφαλας ες τος καθηρημνους, ναθεματισμνους, σχισματικος κα ατοχειροτοντους τς Οκρανας, ποκατστησεν ατος νομμως, κανονικς κα κκλησιολογικς. Πρκειται περ κραυγαλας ψευδοαποκαταστσεως. Πατριρχης δν χει κανονικν ρμοδιτητα ν σκ τ δικαωμα το κκλτου, ατοβολως κα αθαιρτως, νευ συναινσεως, κτς τς δικς του κκλησιαστικς δικαιοδοσας. ν προκειμν διπραξε προκλητικν αθαιρεσαν εσπηδσεως ες τν δικαιοδοσαν το Πατριαρχεου Μσχας, δι ν ποκαταστσ τος καταδικασθντας π το Πατριαρχεου τοτου, ς ν εναι Ππας τς νατολς. Κατ τν σαφ κανονικν τξιν, τ κκλησιαστικν ργανον, τ ποον πιβλλει ποινς ες κληρικος, εναι κα τ ρμδιον ργανον ν τροποποισ ν ρ τς ποινς ατς. πειδ ποθετικς λγος φαρμζεται κα ες τ μαθηματικ, ς ποθσωμεν τι Πατριρχης δνατο ες τν ν λγ περπτωσιν ν σκσ τ δικαωμα το κκλτου. Πς μως νργησεν, ν προκειμν; Τ κκλητον κκλητος εναι τελικ κκλησιαστικ δικαστικ κρσις. πομνως, σχετικ Πατριαρχικ νργεια εναι καθαρς δικαστικ. ς γνωρζω, ξ λων τν ατοκεφλων κκλησιν μνον ες τν σχοντα Καταστατικν Χρτην τς ν λλδι κκλησας (ρθρον 44, παρ. 2) χει νομοθετηθ συναινετικς τ δικαωμα προσφυγς τν Μητροπολιτν ες τ κκλητον το Πατριρχου. Τ σχετικν ατημα τν νδιαφερομνων διαβιβζει ες τ Οκουμενικν Πατριαρχεον κστοτε Πρεδρος τς Διαρκος ερς Συνδου «μετ τς δικογραφας». ρωτται Πατριρχης: Κατ ποον τρπον ποκατστησε δικαστικς τος καταδικασθντας π το Πατριαρχεου Μσχας, φο δν εχε τος σχετικος δικαστικος φακλους, δι ν πραγματοποισ δικαστικν ρευναν; ς προεγρφ, ν λλδι κκλησα διαβιβζει ες τ Οκουμενικν Πατριαρχεον τν κκλητον προσφυγν τν νδιαφερομνων «μετ τς δικογραφας». Ατ δθεν δικαστικ ψευδοαποκατστασις γνετο, καριαως, κατ’ λευθραν κα λθητον, ς νομζει, κρσιν το Πατριρχου π. Βαρθολομαου. λεεινς μπαιγμς παντς νομονος νθρπου κα πραγματικ πανορθδοξος ξαπτησις. Πατριρχης ν δημοσιοποισ λην τν διαδικασαν ατς τς ψευδοαποκαταστσεως. πσης κα ερ Σνοδος ποχρεοται ν δημοσιεσ τν σχετικν μ τ Οκρανικν ζτημα γνωμοδτησιν τν δο Συνοδικν πιτροπν, δι ν ποστ δημοσαν κριτικν, θετικν ρνητικν. ποχρεοται ν πρξ τοτο, φο ζητεται. Ες τος καταδικασθντας πρχουν κα παραπτματα κωλυτικ τς ερωσνης. |
| Ο Πατριρχης Βαρθολομαος δηλνει ανοικτ τι οι Προκαθμενοι της Κωνσταντινουπλεως χουν αποκλειστικ δικαωμα με δικ τους πρωτοβουλα να αναμειγνονται στις εσωτερικς υποθσεις οιασδποτε τοπικς Εκκλησας για οποιοδποτε ζτημα, να αποτιμον αυτοτελς, να ακυρνουν να αναθεωρον πρξεις των Προκαθημνων των Αυτοκεφλων Εκκλησιν εν αυτς κριθον «νεπαρκες» απ την Κωνσταντινοπολη»: «ς κ τοτου, ο μνον νθα περ Δογμτων κα ερν Παραδσεων κα Κανονικν κκλησιαστικν Διατξεων περ γενικν ζητημτων φορντων ες λκληρον τ σμα τς κκλησας λλ κα ν πσι τος σχετικς σπουδαοις π μρους ζητμασι τος νδιαφρουσι τατην κενην τν Τοπικν κκλησαν, κηδεμονικ πρνοια κα ντληψις τς Μεγλης το Χριστο κκλησας παρεμβαινοσης-πο μν, ατεπαγγλτως κα ς κ καθκοντος, πο δ, κατ πκλησιν τν νδιαφερομνων-κα παρεχοσης τν ποτελεσματικν ατς συμβολν, πρς διατησιν κα πλυσιν διαφορν ναφυεισν μεταξ τν γων το Θεο κκλησιν, πρς διευθτησιν διαφωνιν μεταξ ποιμνων κα ποιμνου, πρς παλλαγν π πιπρουσθουσν δυσχερειν κα πνοδον τν κκλησιαστικν πραγμτων ες τν Κανονικν ατν τροχιν, πρς πρρωσιν τς στιν τε νεπαρκος νεργεας τν πνευματικν ρχηγν τν π μρους κκλησιν, πρς στριξιν τν σθενν κα σαλευομνων καταρραδιουργουμνων ν τ ρθοδξ πστει, πρς ποσβησιν, συνελντι επεν, τν παντοων θικν κα λικν κινδνων τν παπειλοντων τν εστθειαν τν γιωττων κενων κκλησιν οδποτε κα οδαμο βραδνει λλεπει» . Κθε διακοπ κοινωνας οιασδποτε τοπικς Εκκλησας με το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως παρουσιζεται ως απσχιση της τελευταας απ την Ορθοδοξα: «Με αυτν τον τρπο, ποιος απειλε να διακψει την ευχαριστιακ Κοινωνα με το Οικουμενικ Πατριαρχεο, επιδδεται σε μια πρξη αυτοστρησης που αποκπτει τον εαυτ του απ τον κορμ του δντρου της Ορθοδξου Εκκλησας» . Οικειοποιομενο αποκλειστικς αρμοδιτητες στην Ορθδοξη Εκκλησα το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως δεν θεωρε δεσμευτικς για τον εαυτ του τις αποφσεις οτε καν των Συνδων, τις οποες συγκαλε το διο. τσι, το 2018 η Ιερ Σνοδος του Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως λαβε την απφαση για το ενδεχμενο ενς δετερου γμου κληρικν υπ την τρηση συγκεκριμνων ρων. Ο ορισμς αυτς προσκροει μεσα στο γγραφο «Το μυστριο του γμου και τα κωλματα αυτο», το οποο υιοθετθηκε απ τη Σνοδο της Κρτης, τις αποφσεις της οποας το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως κρυξε δεσμευτικς ακμη και για εκενες τις τοπικς Εκκλησες, οι οποες αρνθηκαν να συμμετσχουν. |
| 2013 ( Reuss J. Johannes-Kommentare aus der griechischen Kirche/Texte und Untersuchungen 130. Berlin, 1966. S. 359–412.) 2015 ( Staab K. Paulus-kommentareausdergriechischen Kirche/Neutestamentliche Abchandlungen 15. Münster i. W., 1933 (1984). S. 470–652.) 2016 ( Hergenröter J. Photius, Patriarch von Konstantinopel, sein Leben, seine Schriften und das griechische Schisma. V. 3. Regensburg, 1869. S. 78 etc.) 2018 ( «Οκον κα τς τν γκρτων διδασκλων φωνς τς δμοας παραδοχς ξισωμεν» (Photius Lexicogr. Amphiloch. 149,7).) 2019 ( «Πηγ γρ πρχει ψυχωφελν κα σωτηραν ναμτων τ ερ μν λγια» (Photius Lexicogr. Amphiloch. 42, 8).) 2022 ( «Μηδν ξωθεν τς δεσποτικς ντολς μτε ννοοντας, μτε λγοντες, μτε πρττοντας» (Ibid. 43, 12).) 2024 ( «Ο δε γρ οδλως, οδ φ ν γρμματι παραχαρττειν τς λξεις τς ερς» (Ibid. 133, 2).) 2026 ( «ν μα να μεταποιηθ, πειλε θες, κα ο λκληρον δογμτων κρβειαν διαστρφων, νομζεις διαφυγεν τς το θεο χερας;» (Ibid. 164, 6; cp. также 149, 7).) 2029 ( Photius Lexicogr. Commentarii in Matthaeum (in catenis)//Ed. J. Reuss, Matthäus Kommentare aus der griechischen Kirche/Texte und Untersuchungen 61. Berlin: Akademie Verlag, 1957.) 2043 ( «Χρησμος γρ το παναγου Πνεματος τ μτερα περιεχμενα» (Photius Lexicogr. Amphiloch. 185,4).) 2066 ( «Πολλ τν πορημτων προκατασκευς δεται, κα τν λσιν ποφεγει, χωρς πιοσαν προκαταστσεως» (Photius Lexicogr. Amphiloch. 1,1; cp.: 1, 37).) 2070 ( «Κα γρ κατ τς φωνς δικριτος γυγκατθεσις κα κατ τν πχησιν τν ρημτων παραδοχ, λλα τε πολλ τν τπων ν πολλος πολλκις πτεκε» (Ibid. 43, 4).) 2073 ( « κριβς συνεξτασις ξ ατν διασκεδζει τν πιθολοσαν γνοιαν τ καθαρτητι το νοματος» (Ibid. 1, 11).) 2074 ( «Τ πρχειρον τς ρμηνεας ν μ προσλβη τν φιλολογοσαν βσανον κα μελτην τς σαφεας κα τν κατ τν πληψιν στσεως οκ θλει παλττεσθαι» (Ibid. 43,4).) 2101 ( « τονυν τ τν λγων θει κα τ καννι τν δινοιαν εθυνμενος δλον, ς οδνα θρυβον, οδ ταραχν, οδ πριαν τιν, τος λογισμος συνχουσαν, ποστσεται. λλ τ λγ περιελν το σχματος τν πνοιαν καθαρς τ κβησμενον ψεται. ο περ κα ες δλωσιν σχηματισμς παρελαμβνετο» (Ibid. 56, 4).) |
|
|
