Шичалина, 2000. – 451 с. 30. Aristotelis opera. – Berolini, 1831. V. 1. P. 391-401. 31. Basil the Great. Epistolae (189)//PG. Vol. 32. P. 684-696. 32. Gregory of Nyssa. Contra Eudomium// PG.Vol. 45. P. 244-1121. 33. Diogenis Laertii De clarorum philosophorum – vitis, dogmatibus et apophthegmatibus libri decem. P. Didot, 1850. P. 1-288. 34.  Iohannes Damascenus . Pro sacris imaginibus orationis tres//PG. Vol. 94. P . 1232-1420. 35.  Justinus Philosophus. Apologia secunda//PG . Vol. 6. P. 327-440. 36. Maximus Confessor. Ambiguorum Liber// PG.Vol. 91. P. 1031-1417. 37. Maximus Confessor. Epistolae (6)/PG.Vol. 91. P. 424-433. 38. Maximus Confessor. Opuscula Theologica et Polemica// PG.Vol. 91. P. 354-361. 39. Maximus Confessor. Orationis Dominicae brevis expositio /PG.Vol. 90. P . 872-909. 40. Nicolai de Cusa Opera Omnia. Vol. I: De docta ignorantia. Lipsiae, 1932. – 1 79 p. 41. Philo Judaeus. De confusione linguarum// Philonis Alexandrini opera quae supersunt. – Berlin: Reimer, 1897. Vol. II. P. 218-258. 42. Philo Judaeus. De sacrificiis Abelis et Caini// Philonis Alexandrini opera quae supersunt. – Berlin: Reimer, 1896. Vol. I. P. 202-257. 43. Philo Judaeus. De vita Mosis// Philonis Alexandrini opera quae supersunt. – Berlin: Reimer, 1902. Vol. IV. P. 199-268. 44.  Procli. Commentarium in Platonis Parmenidem//Procli Opera inedita/ed. V. Cousin. – Paris, 1864. P. 603-1314. 45. Procli Diadochi. In Platonis Cratylum commentaria. – Leipzig: Teubner, 1908. – 149 p. 46.  Procli, In Tim. Vol. I. – 475 p. 47.  Procli, In Tim. Vol. II. – 333 p. 48.  Proclus, Theol. Plat. Vol. I. – 173 p. 49.  Proclus, Theol. Plat. Vol. II. – 144 p. 50.  Proclus, Theol. Plat. Vol. IV. – 204 p. 51.  Proclus, Theol. Plat. Vol. V. – 479 p. 52.  Proclus Diadohus. Commentary on the first Alcibiades of Plato. Critical text and indices by L.G. Westerink. – Amsterdam, 1954. – 197 p. 53. Proclus: The Elements of Theology. A Revised Text. ed. Eric Robertson Dodds, Oxford: Oxford University Press, 1963. – 348 p .

http://bogoslov.ru/article/5333988

1922. Vol. 2. P. 113-126; Brinktrine I. Per la storia dell " Unde et memores//Riv. liturgica. Padova, 1922. Vol. 9. P. 77-78; idem. Über die Herkunft und die Bedeutung des Kanongebetes der römischen Messe Per quem haec omnia//EphLit. 1948. Vol. 62. P. 365-369; Moreau E., de. Récitation du Canon à voix basse//NRT. 1924. Vol. 51. P. 65-94; Lietzmann H. Messe und Herrenmahl. Bonn, 1926; Michels T. Prex, quam scholasticus composuerat//JbLW. 1926. Bd. 6. S. 223-224; idem. The Synodal Letter of Rimini and the Roman Canon Missae//Traditio. N. Y., 1944. Vol. 2. P. 486-491; Salmon P. Les Amen du Canon de la Messe//EphLit. 1928. Vol. 42. P. 496-506; Botte B. L " ange du sacrifice//Cours et conférences des Semaines Liturgiques. Louvain, 1929. Vol. 7. P. 209-221; idem. L " ange du sacrifice et l " épiclèse de la messe romaine au Moyen Âge//RTAM. 1929. Vol. 1. P. 285-308; idem. Communicantes//Questions liturgiques et paroissiales. Louvain, 1957. Vol. 38. P. 119-123; Jungmann J. A. Praefatio und stiller Kanon//ZKTh. 1929. Bd. 53. S. 66-94, 247-271; idem. Missarum Sollemnia. P., 1953. Vol. 3; Schuster I. Liber Sacramentorum. Brux., 1929. Vol. 2; Kennedy V. L. The Pre-Gregorian Hanc igitur//EphLit. 1936. Vol. 50. P. 349-358; idem. The Saints of the Canon of the Mass. Vat., 1938; idem. The Moment of Consecration and the Elevation of the Host//Mediaeval Studies. Toronto, 1944. Vol. 6. P. 121-150; idem. The Date of the Parisian Decree on the Elevation of the Host//Ibid. 1946. Vol. 8. P. 87-96; Maurice D. Les Saints du canon de la Messe au Moyen Âge//EphLit. 1938. Vol. 52. P. 353-384; Capelle B. Les origines de la Préface romain de la Vierge//RHE. 1942. Vol. 38. P. 46-58; idem. Et omnibus orthodoxis atque apostolicae fidei cultoribus//Miscellania historica in honorem A. de Meyer. Louvain, 1946. Vol. 1. P. 137-150; idem (1). Innocent Ier et la Сапоп de la Messe//RTAM. 1952. Vol. 19. P. 5-16; idem (2). Problèmes textuels de la préface romaine//Mélanges J. Lebreton. P., 1952. Vol. 2. P. 139-150.

http://pravenc.ru/text/1470229.html

14. Col. 597–624. – Expositio in Evangelium secundum Lucani//PL T. 15. Col. 16031944. Афанасий Великий – Vita Antonii//PG T. 26. Викентий Леринский – Commonitorium//PL T. 50. Col. 630–686. Гормизда – Epistulae papae Hormisdae//CCSL Vol. 85A. Григорий Богослов – Oratio XLI in Pentecosten//PG T. 36. Coi. 427–52. Григорий Турский – Historia Francorum//PL T. 71. Евагрий Понтийский – De oratione//PG T. 79. Col. 1165–1200. – Practicus. Traité pratique ou le moine. Vol. 1–2/Ed. A. 8c C. Guillaumont//Sources Chrétiennes. Vol. 170, 176. Иларий Арльский – Vie de Saint Honorat/Ed. M.-D. Valentin//Sources Chrétiennes. Vol. 235. Иоанн Кассиан – Collationes//CSEL Vol. 13. Conferences. Vol. 1–3./Ed. E. Pichery//Sources Chrétiennes. Vol. 42, 54, 64. – De institutis coenobiorum//CSEL Vol. 17. Institutions cenobitiques/Ed./.-C. Guy//Sources Chrétiennes. Vol. 109. Иоанн Максенций – Responsio adversus epistulam Hormisdae//CCSL Vol. 85A. P. 125–153. Кассиодор – Institutiones divinarum et humanarum litterarum//PL T. 70. Coi. 1105D-1220A. Кесарий Арелатский – De gratia/Ed. G. Morin//Sancti Caesarii Arelatensis Opera omnia. Maredsous, 1937–1942. Vol. 2. P. 159–164. – Sermones//CCSL Vol. 103–104. Caesaire d’Arles, Sermons au People. Vol. 1–3/Ed. M.-J. Delage//Sources Chrétiennes. Vol. 175, 243, 330. Киприан Карфагенский – De bono patientiae//PL T. 4. Col. 645–662. – De morialitate//PL T. 4. Col. 603–624. – De opere et eleemosynis//PL T. 4. Col. 625–646. – De oratione dominica//PL T. 4. Col. 535–562. – Testimonia//PL T. 4. Col. 4705–4810. Колумбан – Instructio I, Sancti Columbani Opera/Ed. G. S. M. Walker//Scriptores Latini Hiberniae 2. Люцид – Epistula 2 (Libellus subiectionis)//CSEL Vol. 21. P. 165–168. Мартин из Браги – De correctione rusticorum/Ed. C. W. Barlow//Martini Episcopi Bracarensis Opera Omnia. Максим Туринский – Sermones//CCSL Vol. 23. Ориген – De oratione/Ed. P. Koetschau//GCS Vol. 3. – De principiis/Ed. P. Koetschau//GCS Vol. 22. – Homiliae in Numeros. Homilies sur les Nombres./Ed.

http://azbyka.ru/otechnik/Vikentij_Lirin...

Diekamp F. Analecta patristica. Texte und Abhandlungen zur griechischen Patristik. Roma: Pontificium Institutus Orientalis, 1938. (Orientalia christiana analecta; vol. 117). Epistolae Cyrilli et Tomus Leonis//ACO. Т. 2. Vol. 1. Pars 2/ed. E. Schwartz. Berlin: W. de Gruyter, 1933. S. 67–84. Joannes Damascenus. Expositio fidei orthodoxae//PG. Т. 94. Col. 790–1227. Iohannis Caesariensis presbyteri et grammatici Opera quae supersunt/ed. M. Richard, M. Aubineau. Turnhout: Brepols; Leuven: University Press, 1977. (CCSG; vol. 1). Grégoire de Nazianze. Lettres théologique/éd. et trad. par P. Gallay. Paris: Cerf, 1974. (SC; vol. 208). Jean Rufus, évêque de Maiouma. Plérophories, c’est-à-dire témoignages et révélations contre le concile de Chalcédoine/version syriac et traduction français par F. Nau. Paris: FirminDidot, 1911. (PO; vol. 8/1). P. 1–208. Leo Magnus. Tomus Leonis//ACO. Т. 2. Vol. 2. Pars 1/ed. E. Schwartz. Berlin: W. de Gruyter, 1937. S. 24–33. Leo Magnus. Ad Leonem Augustum (Epistula 104)//ACO. Т. 2. Vol. 4/ed. E. Schwartz. Berlin: W. de Gruyter, 1937. S. 113–119. Severi Antiocheni Liber contra impium Grammaticum. Oratio prima et secunda/ed., interpr. I. Lebon. Louvain: Secrétariat du CSCO, 1933. (CSCO; vol. 111–112. Scriptori Syri; t. 58–59). Severi Antiocheni Oratio ad Nephalium, Eiusdem ac Sergii Grammatici: Epistulae mutuae/éd. et trad. par J. Lebon. Louvain: Secrétariat du CSCO, 1949. (CSCO; vol. 119–120. Scriptori Syri; t. 64–65). Zacharie le Scholastique. Vie de Sévère/textes syriaques publés, traduits et annotés par M.-A. Kugener. Turnhout: Brepols, 1993. (PO; vol. 2/1). Евагрий Схоластик . Церковная история/пер. с греч., вступ. статья, коммент. и прил. И. В. Кривушина. СПб.: Издательство Олега Абышко, 2010. Литература Болотов В. В. Лекции по истории древней Церкви. Т. 4. СПб.: Спасо-Преображенский Валаамский Ставропигиальный монастырь, 1994. Давыденков О. , прот. Из истории сирийского монофизитства. Исторические предпосылки распространения монофизитства в Сирии//Богословский сборник. 1999. . 3. С. 24–41. 4. С. 20–29.

http://azbyka.ru/otechnik/pravila/halkid...

BHG – Bibliotheca hagiographica graeca/par F. Halkin. T. 1–3. 3Bruxelles, 1957 (Subsidia hagiographica; 8a); Auctarium Bibliothecae hagiographicae graecae/par F. Halkin. Bruxelles, 1969 (Subsidia hagiographica; 47); Novum auctarium Bibliothecae hagiographicae graecae/par F. Halkin. Bruxelles, 1984 (Subsidia hagiographica; 65) BZ – Byzantinisch e Zeitsch rift (Leipzig) CCSG – Corpus Christianorum. Series Graeca (Turnhout; Leuven) CFHB – Corpus fontium historiae Byzantinae. Series Berolinensis (Berolini; Novi Eboraci) CPG – Clavis Patrum Graecorum/Cura et studio M. Geerard. Turnhout: Brepols (Corpus Christianorum). Vol. I: Patres antenicaeni, 1983 [N 1000–1925]; Vol. II: Ab Athanasio ad Chrysostomum, 1974 [N 2000– 5197]; Vol. III: A Cyrillo Alexandrino ad Iohannem Damascenum, 1979 [N 5200–8228]; Vol. IV: Concilia, catenae, 1980 [N 8500–9444, C 1 – C 179]; Vol. V: Indices, initia, concordantiae/Cura et studio M. Geerard et F. Glorie, 1987 CPGAdd – CPG (vol. III) Vol. III Ä A Cyrillo Alexandrino ad Iohannem Damascenum, addenda volumini III/a J. Noret parata. Turnhout: Brepols, 2003 (Corpus Christianorum) CPGS – CPG Supplementum/Cura et studio M. Geerard et J. Noret, adjuvantibus F. Glorie et J. Desmet. Turnhout: Brepols, 1998 (Corpus Christianorum) CPGSAdd – CPGS CPGAdd CPL – Clavis Patrum Latinorum/ Commode recludit E. Dekkers, praeparavit et iuvit A. Gaar, editio tertia aucta et emendata. Steenbrugis, 1995 (Corpus Christianorum, Series Latina) CSCO – Corpus Scriptorum Christianorum Orientalium (Louvain) Danielou 1950 – Danielou J. Sacramentum futurï Etudes sur les origins de la typologie biblique. Paris, 1950 Disdier 1932, 1942– Disdier M.-Th. Jean de Carpathos: l’homme, l’oeuvre, la doctrine spirituelle//Ech os d’Orient. 35 annee [=vol. 31], 167, juillet. – sept. 1932, p. 284–303 [=Disdier 1932]; vol. 39, 199–200, 1941– 1942, p. 290–311 [=Disdier 1942] DSAM – Dictionnaire de spiritualité ascétique et mystique. Doctrine et histoire. Vol. 1–17. Paris, 1937–1994 DTC – Dictionnaire de théologie catholique. Vol. 1–15. Paris, 1903–1950; Tables generales. Vol. 1–3. Paris, 1951–1967

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/vizant...

В Восточной Церкви возвещение облекается в поэтическую форму. Исследователи византийской литургии уже давно обратили внимание на то, что в восточной литургии наряду с текстами из Священного Писания, наряду с молитвами и просьбами значительное место занимают гимны. Гимны имеются и в литургии Католической Церкви, но здесь они довольно скудны. На протяжении всего богослужения гимны встречаются весьма редко, исключая то время, когда священник читает бревиарий – здесь мы уже слышим гимны: в течение каждого часа звучит по одному гимну. Между тем в литургии Восточной Церкви гимнов так много, что нисколько не преувеличивая можно утверждать, что вся литургия есть не что иное, как одна сплошная гимнология. Это множество гимнов привело к тому, что в сущности византийская литургия поется, а не говорится, ибо гимн по своей природе нуждается в пении.      По своему содержанию гимны византийской литургии, по образному определению H. G. Bek " a, это «проповеди в стихах» – проповеди догм, нравственное наставление, полемика с ересью, беседа об исторических событиях с упоминанием имен в добром или осудительном смысле. Все то, что Западная Церковь провозглашает в проповеди, Восточная Церковь вместила в свои гимны. Поэтому неудивительно, что эти гимны часто замещают проповедь и оказывают на верующих значительно большее влияние, нежели плохая проповедь. Ведь все эти гимны были сочинены величайшими поэтами Восточной Церкви (Роман Сладкопевец, Андрей Критский, Феофан , Иосиф песнописец, Иоанн Дамаскин, Каликст Ксантопулос). Даже произведения женщин-поэтесс (Кассия, Фекла, Палеологина) вошли в литургию Восточной Церкви. Будучи подлинными поэтическими творениями, эти гимны отличаются внутренним драматизмом, прекрасными образами, изумительными, проникающими в память сравнениями, яркой контрастностью, словом, всем тем, что захватывает душу человека и воздействует на нее. Поэтому они и могут выполнить задачи проповеди. Таким образом недостаточное внимание к проповеди в Восточной Церкви имеет совсем другой смысл, нежели в Западной, ибо в Восточной Церкви гимны восполняют этот пробел.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=841...

Исследования. О. Р. 21−73,132 (1 -я книга и начало 2-й) ; Rahmani I. E. Studia syriaca 2. P. 129−130 (фрагмент); ср. Lamy Th. T. IV. P. 143; Mitchell С. W., Bevan A. Α., Burkitt F. C. St. Ephraim " s prose refutations of Mani, Marcion, and Bardaisan. 2 Vols. London, 1912, 1921 (обе книги); англ. перевод: Mitchell C. W. Op. cit. Исследование. Clermont-Ganneau Ch. S. Syriaque et Nabatéen. JRAS (1923). P. 263−264. 8. «Пятьдесят шесть гимнов против ересей», которые приводит Созомен (Церковная история. 3, 16), сохранились в рукописи 522 г. (Vat. Syr. 111). Подражая Вардесану и его сыну Гармонию, Ефрем сочинил эти гимны, чтобы распространить в народе истинное учение, противопоставив его ересям манихеев, вардесанитов, маркионитов, ариан, актиститов, савеллиан. Гимны изобилуют рефренами, стихи врезаются в память и имеют большое воздействие на народное воображение. Ефрем восстает против гностиков, которые признают множество нерожденных начал. В этих гимнах и в указанных выше в п. 7 сочинениях можно обнаружить многие черты апологетического трактата о единстве Бога и о причине возникновения зла в мире. Исследования. AS. Т. II. Р. 437−560; Des heiligen Ephraem des Syrers Hymnen de Paradiso und contra Julianum. Hrsg. von E. Beck. CSCO. Vol. 174 (Scr. Syri 78). Louvain, 1957; лат. перевод: AS. Ibid.; нем. перевод: Rücker Α. Des hl. E. des Syrers Hymnen gegen die Irrlehren. München, 1928 (BKV); Beck E. CSCO. Vol. 175 (Scr. Syri 79). Louvain, 1957. 9. «Восемьдесят семь гимнов о вере», сохранившихся в рукописи Brit. Mus. Add. 12176 (V−VI вв.) и Vat. Syr. III (522). Это выдающийся труд, в котором речь идет о внутрицерковных спорах, которые не могут быть ничем иным, кроме арианских споров. Впрочем, здесь, в отличие от гимнов против ересей, противники не называются. Нужно сказать, что гимны были сочинены в Эдессе в последние годы жизни св. Ефрема и, кажется, содержат в себе намек на начала аполлинаризма. Ефрем сетует на эти раздоры, вызванные новаторами, стремящимися проникнуть в непостижимые тайны Троицы и христологии. Поэтому он сам настроен враждебно к «греческой мудрости» и к умозрительным вопросам. В качестве критерия он предлагает, чтобы то, о чем говорится в Писании, понималось с минимальной долей учености (simplici docilitate), например слова «Сын» и «Отец». Следовательно, если Церковь утверждает, что Сын был рожден, этого и следует придерживаться, но не следует пытаться далее выяснять каким образом происходило это рождение. Св. Ефрем иллюстрирует вопросы о Троице и христологии многочисленными объяснениями, почерпнутыми из церковной традиции, собственного поэтического вдохновения или просто здравого смысла, но никогда не прибегает к философским теориям. Гимны 81−85 описывают Христа с помощью образа жемчужины и отличаются красотой. В них также сообщаются необычные сведения о рождении жемчуга.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/si...

Ист.: Tromby B. Storia critico-cronologica diplomatica del Patriarca San Brunone e del suo Ordine cartusiano. Napoli, 1773-1779. 10 vol.; Annales Ordinis Cartusiensis ab anno 1083 ad annum 1429/Ed. C. Le Coulteux. Monstrolii, 1887-1891. 8 vol.; Ephemerides Ordinis Cartusiensis/Ed. L. le Vasseur. Monstrolii, 1890-1893. 5 vol.; Meyer A., de, Smet J. M., de. Guigo " s «Consuetudines» van de eerste kartuizers. Brussel, 1951; Recueil des plus anciens actes de la Grand-Chartreuse (1086-1196)/Éd. B. Bligny. Grenoble, 1958; Laporte M., é d. Aux sources de la vie cartusienne. [Saint-Pierre-de-Charteuse], 1960-1971. 5 vol.; Lettres des premiers Chartreux. P., 1962. Vol. 1: Saint Bruno, Guigues, Saint Anthelme/Introd., texte crit., trad. et notes par [M. Laporte]. (SC; 88); Die ältesten Consuetudines der Kartäuse/Hrsg. J. Hogg. B., 1970. Salzburg, 1973r; The Statuta Jancelini (1222) and the «De Reformatione» of Prior Bernard (1248)/Ed. J. Hogg. Salzburg, 1978; Guigues I er , prieur de Chartreuse. Coutumes de Chartreuse/Introd., texte crit., trad. et notes par [M. Laporte]. P., 1984; Hogg J. The Evolution of the Carthusian Statutes from the Consuetudines Guigonis to the Tertia Compilatio: Documents. Salzburg, 1989. Vol. 1: Consuetudines Guigonis. Prima pars Statutorum Antiquorum; Vol. 2: Secunda pars Statutorum Antiquorum. Tertia pars Statutorum Antiquorum. Statuta Nova; Vol. 3: Tertia Compilatio Statutorum Ordinis Cartusiensis. Repertorium Statutorum Ordinis Cartusiensis per ordinem alphabeti; Vol. 4: Privilegia Ordinis Cartusiensis et multiplex confirmatio eiusdem. Nomina prouinciarum et domorum Ordinis Cartusiensis; 1992. Vol. 5: Nova Collectio Statutorum Ordinis Cartusiensis: Editio secunda 1681. Pars 2; Vol. 6: Nova Collectio Statutorum Ordinis Cartusiensis: Editio secunda 1681. Pars 3. Index. Errata; Vol. 7: Nova Collectio Statutorum Ordinis Cartusiensis: Editio secunda 1681. Directorium novitiorum. Bullae quaedam Pontificiae; Vol. 8: Statuta Ordinis Cartusiensis (1926). Pars 1; Vol. 9: Statuta Ordinis Cartusiensis (1926). Pars 2. Index seu repertorium Statutorum; Vol. 10: Ordinarium Cartusiense (1932). Capitula I-XXXIV; Vol. 11: Ordinarium Cartusiense (1932). Capitula XXXV-LV. Index seu Repertorium.

http://pravenc.ru/text/1681193.html

(RSR; 40); idem. Problemes du «Communicantes» de la Messe//Rivista liturgica. Torino, 1953. Vol. 40. P. 187-195; idem. L " évolution du «Qui pridie» de la messe romaine//RTAM. 1955. Vol. 22. P. 5-16; idem. L " intercession dans la messe romaine//RBen. 1955. Vol. 65. P. 181-191; Callewaert C. La finale du Canon de la Messe//RHE. 1943. Vol. 30. P. 5-21; idem. Saint Léon, le «Communicantes» et le «Nobis quoque peccatoribus»//Sacris erudiri. Turnhout, 1948. Vol. 1. P. 123-164; idem. Histoire positive du Canon romain: Une épiclèse a Rome?//Ibid. 1949. Vol. 2. P. 95-110; Lallou W. J. The «Quam oblationem» of the Roman Canon. Wash., 1943; Ellard G. Interpolated Amens in the Canon of the Mass//Theological Studies. Baltimore etc., 1945. Vol. 6. N 3. P. 380-391; Borella P. S. Leone Magno e il Communicantes//EphLit. 1946. Vol. 60. P. 93-101; idem. Il canone della messa romana nella sua evoluzione storica//Ambrosius. Mil., 1959. Vol. 35. Suppl. P. 26-50; Klauser Th. Der Übergang der römischen Kirche von der griechischen zur lateinischen Liturgiesprache//Miscellanea Giovanni Mercati. Vat., 1946. Vol. 1. P. 467-482. (ST; 121); Alamo M., del. La conclusión actual del Canon de la Misa//Miscellanea Liturgica in honorem L. C. Mohlberg. R., 1949. Vol. 2. P. 107-113. (BEL; 23); Bouman C. A. Variants in the Introduction to the Eucharistic Prayer//VChr. 1950. Vol. 4. N 2. P. 94-115; Frank H. Beobachtungen zur Geschichte des Messkanons//AfLW. 1950. Bd. 1. S. 107-119; Mohrmann Chr. Quelques observations sur l " évolution stylistique du Canon de la messe romain//VChr. 1950. Vol. 4. N 1. P. 1-19; eadem. Sur l " histoire de Praefari - Praefatio//Ibid. 1953. Vol. 7. N 1. P. 1-15; eadem. Liturgical Latin. Wash., 1957; eadem. Rationabilis-λογικς// Eadem. Études sur le latin des chrétiens. R., 1958. Vol. 1. P. 179-187; eadem. Locus refrigerii lucis et pacis//Questions liturgiques et paroissiales. Louvain, 1958. Vol. 39. P. 196-214; Opfermann B. Die Erforschung der römischen Messkanons//Theologie und Glaube.

http://pravenc.ru/text/1470229.html

Orientalium, 1961. 82 S. (CSCO 212/Syr; 88). 4. Beck 1970a=Des Heiligen Ephraem des Syrers Sermones II/Hrsg. von E. Beck. Louvain : Secretariat du Corpus Scriptorum Christianorum Orientalium, 1970. S. 1–40 (C SCO 311/Syr; 134). 5. Beck 1970b=Des Heiligen Ephraem des Syrers Sermones II/Übers. von E. Beck. Louvain : Secretariat du Corpus Scriptorum Christianorum Orientalium, 1970. S. 1–53 (CSCO 312/Syr; 135). 6. Beck 1970c=Des Heiligen Ephraem des Syrers Sermones I/Hrsg. von Beck. Louvain : Secretariat du Corpus Scriptorum Christianorum Orientalium, 1970. Р. 1–12 (CSCO 305/Syr; 130). 7. Beck 1970d=Des Heiligen Ephraem des Syrers Sermones I/Übers. von E. Beck. Louvain : Secretariat du Corpus Scriptorum Christianorum Orientalium, 1970. P. 1–17 (CSCO 306/Syr; 131). 8. Bedjan=Bedjan P. Isaac of Antioch. Homiliae. Paris ; Leipzig : Harrassowitz, 855 p. 9. Garitte 1967=Garitte G. Le sermon de S. Éphrem sur Jonas en géorgien//Le Muséon. 1967. V. 80. P. 75–119. 10. Garitte 1969=Garitte G. La version arménienne du sermon de S. Éphrem sur Jonas//Revue des Études Arméniennes. 1969. V. 6. P. 23–43. 11. Hemmerdinger-Illiadou=Hemmerdinger-Illiadou D. Saint Éphrem le Syrien, sermon sur Jonas (Texte Greco-Roman inédit)//Le Muséon. 1967. V. 80. 47–74. 12. Mai=Mai A. Nova Patrum Bibliotheca I. Roma : Typis Sacri Consilii Propagando Christiano Nomin, 1852. 210 p. 13. Renoux=Renoux C. Mmrè sur Nicomédie, d’Éphrem de Nisibe. Turnhout: Brepols, 1975. 355 p. (Patrologia Orientalis; 37). 14. Zarbhanalian=Zarbhanalian G. Haykakan T‘argmanut‘iwnk Naxneac‘ (dar IV–XIII). Venise, 1889. 794 p. 15. Zimbardi=Efrem siro Sermone su Ninive e Giona/A cura di Emanuele Zimbardi. Torino : Paideia, 2019. 153 p. (Letteratura della Siria cristiana; 5).   Литература 1. Брок=Брок С. П. Красота в христианской жизни согласно трудам прп. Ефрема Сирина//Вестник Свято-Филаретовского института. 2021. Вып. 37. С. 12–24. DOI: 10.25803/SFI.2021.37.1.001. 2. Фомичева=Фомичева С. В. Ниневия vs Израиль: как христианские экзегеты Книги пророка Ионы интерпретируют исторические события//Библия и христианская древность. 2022. 1 (12) (готовится к печати).

http://bogoslov.ru/article/6177829

   001   002     003    004    005    006    007    008    009    010