Contra inpulsum arietis remedium est saccus paleis plenus et in eum locum demissus quo aries percutit; laxo enim saccorum sinu ictus arietis inlisus mollitur. Duriora enim mollioribus facilius cedunt. Plutei sunt crates corio crudo intextae, quae in opere faciendo hosti obiciuntur. Musculus cuniculo similis fit, quo murus perfoditur; ex quo et appellatus, quasi murusculus. Caput XII. DE CLYPEIS Clipeus est scutus maior, dictus ab eo quod clipet, id est celet, corpus periculisque subducat, π το κλπτειν. Oppositus enim sua defensione ab hastis et iaculis corpus munit. Clypeus autem peditum est, scutus equitum. Scutum appellatum eo quod a se excutiat telorum ictum. Ut enim telis resistatur, clipeus antefertur. Umbo scuti pars media est, quasi umbilicus. Ancile vocatur scutum breve et rotundum. De quo Vergilius (Aen. 7,188): Laeva ancile gerebat. Et ancile dictum ab ancisione, quod sit [ab] omni parte veluti ancisum ac rotundum. Ovidius (Fast. 3,377): Idque ancile vocant, quod ab omni parte recisum: quaque notes oculis, angulus omnis abest. Peltum scutum brevissimum in modum lunae mediae. De quibus meminit liber Regum (3 Reg. 10,16): «Fecit rex Salomon ducenta scuta de auro puro et trecentas peltas ex auro probato.» [S]cetra scutum loreum sine ligno, quo utuntur Afri et Mauri. De quo poeta (Virg. Aen. 7,732): Laevas cetra tegit. Parma levia arma, quasi parva, non clypeum. Dicitur autem et testudo scutum, nam in modum testudinis fit clypeus. Est et testudo scutorum conexio curvata in testudinis modum. Namque in armorum generibus milites etiam ab animalibus nomina sumunt, ut aries; et Sallustius (Hist. 3,36): «In modum,» inquit, «iricii militaris.» Caput XIII. DE LORICIS Lorica vocata eo quod loris careat; solis enim circulis ferreis contexta est. Squama est lorica ferrea ex lamminis ferreis aut aereis concatenata in modum squamae piscis, et ex ipso splendore squanarum et similitudine nuncupata. De ciliciis autem et poliuntur loricae et teguntur. Caput XIV. DE GALEIS Cassis de lammina est, galea de coreo.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Haec tamen nomina scriptores confundunt. Tranquillus (Prat. 109) autem triumphum Latine dicit potius appellatum, quod is, qui triumphans urbem ingrederetur, tripertito iudicio honoraretur: nam primum de triumpho duci concedendo exercitum iudicare solitum erat, secundo senatum, tertio populum. Erat autem Romanorum mos ut triumphantes quadrigis veherentur, ex illo quod soliti sint priores duces hoc habitu bella inire. Quicumque autem in conflictu vicisset, palma aurea coronabatur, quia palma stimulos habet; qui vero sine conflictu fugientem prostrasset, laurea, eo quod haec arbor sine spinis est. Namque et purpuream et palmatam togam triumphantes induebantur, et scipionem cum sceptro in manu gerebant ad imitationem victoriae Scipionis; licet et scipio baculum sit quo homines innituntur. Unde et ille primus Cornelius Scipio appellatus est, quia in foro pater eius caecus innixus eo ambulabat. Super scipionem autem aquila supersedebat, ob indicium quod per victoriam quasi ad supernam nagnitudinem accederent. Inde et colore rufo perliniebantur, quasi imitarentur divini ignis effigiem. Quod vero a carnifice contingebantur, id esse indicium ut ad tantum fastigium evecti mediocritatis humanae commonerentur. Duobus autem generibus deletur exercitus; aut internicione, aut dispersione. Sallustius (Hist. frag. inc. 6), «Hostes,» inquit, «oppressi, aut dilapsi forent.» Sic et utrumque Vergilius. Internicione (Aen. 1,69): Submersasque obrue puppis. Dispersione (Aen. 1,70): Aut age diversos et dissice corpora ponto. Spolia hostium: praeda, manubiae, exuviae, partes. Praeda a praedando vocata. Manubiae, eo quod manibus detrahuntur. Haec et exuviae ab exuendo dictae, quia exuuntur. Haec et partes a pari divisione pro personarum qualitate, et laborum iusta decisione. Spolia autem a palleis, quasi expallia; victis enim detrahuntur. Caput III. DE SIGNIS Signa bellorum dicuntur quod ex his exercitus et pugnandi et victoriae receptui accipit symbolon. Nam aut per vocem tubae, aut per symbolon admonetur exercitus.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Aer est inanitas plurimum habens admixtum raritatis quam cetera elementa. De quo Vergilius (Aen.12,354): Longum per inane secutus. Aer dictus π το αρειν, ab eo quod ferat terram, vel ab eo quod feratur. Hic autem partim ad terrenam, partim ad caelestem materiam pertinet; nam ille subtilis, ubi ventosi ac procellosi motus non possunt existere, ad caelestem pertinet partem; iste vero turbulentior, qui exhalationibus humidis corporescit, terrae deputatur; quique ex se multas species reddit. Nam commotus ventos facit; vehementius concitatus ignes et tonitrua; contractus nubila; conspissatus pluviam; congelantibus nubilis nivem; turbulentius congelantibus densioribus nubilis grandinem; distentus serenum efficit. Nam aerem densum nubem esse, nubem rarefactam et solutam aerem. Nubes dictae ab obnubendo, id est operiendo, caelum; unde et nuptae, quod vultus suos velent; unde et Neptunus, quod nubat, id est mare et terram tegat. Nubes autem aeris densitas facit. Venti enim aerem conglobant nubemque faciunt; unde est illud (Virg. Aen. 5,20): Atque in nubem cogitur aer. Caput VIII. DE TONITRUO Tonitruum dictum quod sonus eius terreat; nam tonus sonus. Qui ideo interdum tam graviter concutit omnia ita ut caelum discississe videatur quia, cum procella vehementissimi venti nubibus se repente inmiserit, turbine invalescente exitumque quaerente, nubem, quam excavavit, impetu magno perscindit, ac sic cum horrendo fragore defertur ad aures. Quod mirari quis non debeat, cum vesicula quamvis parva magnum tamen sonitum displosa emittit. Cum tonitruo autem simul et fulgura exprimi: sed illud celerius videtur, quia clarum est; hoc autem ad aures tardius pervenire. Lux autem quae apparet ante tonitruum fulgetra vocatur. Quae, ut diximus, ideo ante videtur quia clarum est lumen; tonitruum autem ad aures tardius pervenit. Caput IX. DE FULMINIBUS Fulgur et fulmen, ictus caelestis iaculi, a feriendo dicti; fulgere enim ferire est atque percutere. Fulmen autem conlisa nubila faciunt. Nam omnium rerum conlisio ignem creat, ut in lapidibus cernimus, vel attritu rotarum, vel in silvis arborum: simili modo in nubibus ignis, unde et prius nubila sunt, deinde ignes. Vento autem et igni fulmina in nubibus fieri et inpulsu ventorum emitti. Ideo autem fulminis ignem vim habere maiorem ad penetrandum, quia subtilioribus elementis factus est quam noster, id est qui nobis in usu est. Tria sunt autem eius nomina, fulgus, fulgor et fulmen: fulgus, quia tangit; fulgor, quia incendit et urit; fulmen, quia findit; ideo et cum ternis radiis finguntur. Caput X. DE ARCU ET NUBIUM EFFECTIBUS

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Liber vero primus militiae ordinem docuit. Miles aut ordinarius dicitur, aut extraordinarius. Ordinarius est, qui per ordinem militat, nec adhuc aliquem consecutus est gradum honoris. Est enim gregarius, id est humilis militiae. Extraordinarius vero, qui ob virtutem promovetur ex ordine. Emeriti dicuntur veterani solutique militia, qui iam in usu proelii non sunt, et quia mereri militare dicitur, ab stipendiis scilicet quae merentur. Idem et veterani dicuntur, quia iam in usu proelii non sunt, sed post multos militiae labores quietis suffragium consequuntur. Equestres milites dicti quod equo sedeant. Item militat ille in equestri ordine. Tirones dicuntur fortes pueri, qui ad militiam delegantur atque armis gerendis habiles existunt. Hi enim non ex sola professione nativitatis, sed aspectu et valitudine corporis existimantur. Unde et tirones dicti, quique antequam sacramento probati sint, milites non sunt. Romanae autem militiae mos fuit puberes primos exercere armis. Nam sexto decimo anno tirones militabant, quo etiam solo sub custodibus agebant, de quibus Vergilius (Aen. 7,162): Et primo flore iuventus. Servos sane numquam militasse constat, nisi servitute deposita, excepto Hannibalis tempore, cum post Cannense proelium in tanta necessitate fuissent Romani, ut ne liberandorum quidem servorum daretur facultas. Desertores vocati eo, quod desertis militaribus officiis evagantur. Hi in alios numeros militiae nomen dare prohibentur, sed si non magni temporis culpam contraxerint, caesi numeris suis restituuntur. Sed et qui deserunt exercitum ad hostes transeuntes et ipsi desertores vocantur. Conscripti milites dicuntur, quia in tabulis conferuntur ab eo qui eos ducturus est, sicut transcripti vocantur cum de alia in aliam legionem transeunt; et inde transcripti, quia nomina dant, ut transcribantur. Obtiones dicti, quod sint electi. Nam optare eligere est, sicut est illud (Virg. Aen. 3,109): Optavitque locum regno, id est elegit. Excubitores dicuntur, pro eo quod excubias semper agunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Fuit autem filius A[c]tiae, quae nata est de sorore Iulii Caesaris. Reges autem ob hanc causam apud Graecos βασιλες vocantur, quod tamquam bases populum sustinent. Unde et bases coronas habent. Quanto enim quisque magis praeponitur, tanto amplius pondere laborum gravatur. Tyranni Graece dicuntur. Idem Latine et reges. Nam apud veteres inter regem et tyrannum nulla discretio erat, ut (Virg. Aen. 7,266): Pars mihi pacis erit dextram tetigisse tyranni. Fortes enim reges tyranni vocabantur. Nam tiro fortis. De qualibus Dominus loquitur dicens (Proverb. 8,15): ‹Per me reges regnant et tyranni per me tenent terram.› Iam postea in usum accidit tyrannos vocari pessimos atque inprobos reges, luxuriosae dominationis cupiditatem et crudelissimam dominationem in populis exercentes. Princeps et dignitatis modo significatur et ordinis, sicut est illud Vergilianum (Aen. 9,535): Sallustius (Hist. 4, frag. 7 M.): ‹Quo cupidius in ore ducis se quisque bonum.› Non dixit ‹in ore consulis.› Monarchae sunt, qui singularem possident principatum, qualis fuit Alexander apud Graecos, et Iulius apud Romanos. Hinc et monarchia dicitur. μονς quippe singularitas Graeco nomine, ρξ principatus est. Tetrarchae sunt quartam partem regni tenentes: nam ττταρα quattuor sunt; qualis fuit apud Iudaeam Philippus. Patricii inde vocati sunt, pro eo quod sicut patres filiis, ita provideant reipublicae. Praefecti dicti, quod praetoria potestate praesint. Praetores, idem qui et praefecti, quasi praepositores. Praesides vero dicti, qui alicuius loci tutelam praesidialiter tenent. Tribuni vocati, quod militibus sive plebibus iura tribuunt. Chiliarchae sunt qui mille praesunt, quos nos millenarios nuncupamus; et est Graecum nomen. Centuriones dicti, eo quod centum praesint militibus; sicut quinquagenarii, quia in capite sunt quinquaginta militum; sicut decani, ab eo quod decem militibus praeferuntur. Miles dictus, quia mille erant ante in numero uno, vel quia unus est ex mille electus. Romulus autem primus ex populo milites sumpsit et appellavit.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Toto divisos orbe Britannos. Scotti propria lingua nomen habent a picto corpore, eo quod aculeis ferreis cum atramento variarum figurarum stigmate adnotentur. Galli a candore corporis nuncupati sunt. γλα enim Graece lac dicitur. Unde et Sibylla sic eos appellat, cum ait de his (Virg. Aen. 8,660): Tunc lactea colla auro innectuntur. Secundum diversitatem enim caeli et facies hominum et colores et corporum quantitates et animorum diversitates existunt. Inde Romanos graves, Graecos leves, Afros versipelles, Gallos natura feroces atque acriores ingenio pervidemus, quod natura climatum facit. Galli autem Senones antiquitus Xenones dicebantur, quod Liberum hospitio recepissent; postea X in S litteram commutata est. Vacca oppidum fuit iuxta Pyrenaeum, a quo sunt cognominati Vaccei, de quibus creditur dixisse poeta (cf. Virg. Aen. 4,42): Lateque vagantes Vaccei. Hi Pyrenaei iugis peramplam montis habitant solitudinem. Idem et Vascones, quasi Vaccones, C in S litteram demutata. Quos Gnaeus Pompeius edomita Hispania et ad triumphum venire festinans de Pyrenaei iugis deposuit et in unum oppidum congregavit. Unde et Convenarum urbs nomen accepit. Hispani ab Ibero amne primum Iberi, postea ab Hispalo Hispani cognominati sunt. Galleci a candore dicti, unde et Galli. Reliquis enim Hispaniae populis candidiores existunt. Hi Graecam sibi originem adserunt. Unde et naturali ingenio callent. Siquidem post finem Troiani belli Teucrum morte Aiacis fratris invisum patri Telamoni, dum non reciperetur in regnum, Cyprum concessisse, ibique urbem nomine antiquae patriae Salamina condidisse, inde ad Galleciam profectus et positis sedibus ex loco genti nomen dedisse. Astures gens Hispaniae, vocati eo, quod circa Asturam flumen septi montibus silvisque crebris inhabitent. Cantabri gens Hispaniae a vocabulo urbis et Iberi amnis, cui insidunt, appellati. Horum animus pertinax et magis ad latrocinandum et ad bellandum, vel ad perpetiendum verbera semper parati. Celtiberi ex Gallis Celticis fuerunt, quorum ex nomine appellata est regio Celtiberia.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Largus. Longus a linea dictus, propter quod sit porrectus. Longaevus, quasi longi aevi et longi temporis. Longanimis, sive magnanimis, eo quod nullis passionibus perturbatur sed ad universa sustinenda patiens est. Cui contrarius est pusillanimis, angustus et in nulla tribulatione subsistens, de quo scribitur (Proverb. 14,17): «Pusillanimis vehementer insipiens.» Levis ob inconstantiam vagationis appellatus, quia levi motu mentis nunc ista, nunc illa desiderat. Lubricus, ab eo quod labitur. Labens, interdum velox, ut (Virg. Aen. 11,588): Labere, nympha, polo, et (Virg. Aen. 4,223): Labere pinnis. Cursu enim lapsus celerior est. Latro, insessor viarum, a latendo dictus: Aelius autem «latro est,» inquit, «latero ob latere, insidiator viae.» Lanista, gladiator, id est carnifex, Tusca lingua appellatus, a laniando scilicet corpora. Lacessitor per translationem dictus a canibus vel a feris, quae solent lacerando provocare. Leno, conciliator stupri, eo quod mentes miserorum blandiat et deliniendo seducat. Libidinosus, ab eo quod facit quod libet. Libidinosus a Libero, qui puellarum [corpore pingitur]. Luxuriosus, quasi solutus in voluptate: unde et membra loco mota luxa dicuntur. Lascivus, quod sit laxus, id est solutus et vanus. Lymphaticus, quod aquam timeat, quem Graeci δροφβην dicunt. Lymphaticus proprie dicitur qui vitium ex aqua contrahit, cuius vitium est huc atque illuc cursare, aut a fluore aquae sumpto vitio. Sed poetae iam hoc genus nominis pro furiosis usurpant. [Languidus.] Luridus, quod sit pallidus, a loro dictus, quod huiusmodi habeat cutem. Leprosus a pruritu nimio ipsius scabiae dictus, unde et per P scribi debet. Luscus, quod lucem ex parte sciat, sicut luscitiosus, qui vesperi nihil videt. Luscos coclites dixerunt antiqui, unde et Cyclopas Coclites legimus dictos, quod unum oculum habuisse perhibentur. Lotus, lautus, id est mundus. Lupa, meretrix, a rapacitate vocata, quod ad se rapiat miseros et adprehendat. M Misericors a conpatiendo alienae miseriae vocabulum est sortitus: et hinc appellata misericordia, quod miserum cor faciat dolentis aliena miseria.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

186 Archidiaconus – в IVV вв. должность церковного администратора, управляющего всеми делами Церкви. Архидьяконом св. Лаврентия называет блж. Августин (serm. 302. 9). 191 Syngrapha – долговая расписка с подписями обеих сторон. Кровь и пророчество Сикста служат как бы его распиской, согласно которой Лаврентий обязан уплатить завещанный ему долг своей кровью. Ср.: Tob. 8.29; paenit. 2. 80. 193 Inopes/opes – антитеза. Слова св. Лаврентия, что бедные – сокровище Церкви, см.: off. 2. 140; ср. также: epist. 75а. 33. 197 Гимн написан на день памяти (12 января) мц. Агнии (варианты имени – Агнес, Агнесса), пострадавшей либо в гонение Валериана (между 257 и 259 гг.), либо в гонение Диоклетиана (около 304 г.), весьма почитаемой в IV в. В Риме существовала посвящённая ей базилика на Номентанской дороге, воздвигнутая Константиной, дочерью Константина Великого . О св. Агнии свт. Амвросий говорит в нескольких своих произведениях (off. 1. 204; epist. 7. 36; uirgb. 1. 59). Ей же посвящены эпиграмма Дамаса (epigr. 37) и стихотворение Пруденция (perist. 14). 198 Имя святой вынесено в начало стиха, отчего на него падает особое логическое ударение. Имя Agnes от греческого γνς (чистый), однако вызывает ассоциации со словом agnus (агнец) (ср. с иконографией святой, изображаемой с агнцем на руках). О значении её имени см.: uirgb. 2. 6. 199 Natalis – день рождения. У первых христиан день рождения в вечную жизнь – это день смерти. Ср.: uirgb. 1. 5. 200 Мученица, возрастом ещё ребёнок, по-видимому, не была крещена, пролитие крови послужило для неё крещением. Ср.: pass. Perp. 21. 202 К деве-мученице здесь применяется топос puer senex, распространённый уже в классической литературе; ср. у Вергилия: Aen. 8. 311; 7. 53, а также: uirgb. 1. 8. О возрасте мученицы – ей было 12 лет, см.: uirgb. 1. 7. 205 Ср. у Вергилия: Aen. 12. 527528, а также: uirgt. 1. 27. Образ «веры, не знающей преград» – христианское преломление стоической максимы о безграничной свободе мудреца (см.: Hymnes. Р. 390). 206 У Пруденция тот же мотив отнесён к мц. Евлалии (perist. 3. 3645). Свт. Амвросий рассказывает нечто подобное о св. Пелагии (см.: uirgb. 3. 33).

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

81 По мнению Ж.-Л. Шарле (см.: Hymnes. Р. 217), свт. Амвросий мог здесь учитывать и этимологический смысл слова sedulus – sine dolo, лишённый лукавства, искренний. 82 Veternus – старческая сонливость, зимняя спячка у животных. Первородный грех вверг человечество в состояние духовной летаргии, от которой его избавил Христос. Здесь затрагивается и тема «ветхого человека» (ср.: Рим.6:6 ). 84 Hinc iam – это сочетание присутствует в 4-й эклоге Вергилия (ecl. 4. 37). Косвенно эта аллюзия может напоминать о возвращении на землю золотого века. И уничтожил древний грех. 87 Имеется в виду брак Девы Марии с Иосифом Обручником, заключённый для того, чтобы сокрыть тайну Рождества Христова. 89 Употребление личного местоимения, тем более в начале стиха, означает, что на него падает особое логическое ударение, т. е. «мы веруем» в противовес «нечестивому люду». 92 Вечерний гимн, «светильничная молитва», т. е. молитва на час захода солнца и зажигания светильника (см.: uirgb. 3. 18). Ср. у Пруденция: cath. 5. Гимн упоминается у блж. Августина (beat. uit. 35; conf. 9. 12. 32; mus. 6. 9). Использовался в монастырском богослужении, см. у Цезария Арльского (reg. uirg. 25) и Аврелиана (reg. uirg.). 93 Exortus – понятие, применимое к звёздам или солнцу, поэтому exortus noctis – катахреза, но подобное отождествление ночи и ночных светил уже встречается в классической поэзии. Ср. у Вергилия: Aen. 2. 250; у Овидия: met. 4. 92; 15. 3031. 94 Voti reus – человек, связанный обетом. Выражение встречается у Вергилия: Aen. 5. 237, ср. также у Петрония: frag. 27. 12; у Стация: Theb. 6. 198. 95 Refrigero означает не только «охлаждать», но и «восстанавливать, освежать, утешать» (refrigerium – ритуальная трапеза ранних христиан в катакомбах): т. е. вера, остужая жар страстей и плотских помыслов, восстанавливает душу. 96 Гимн посвящён празднику Рождества Христова. Аутентичность этого гимна подтверждается проповедью на Рождество блж. Августина (serm. 372. 3. 3), он также упоминает его в symb. 4. 4. 4; tract, in Ioh. 59. 3. Арнобий Младший приводит слова папы Целестина с цитатой этого гимна (confl. trin. 2. 13).

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Между историей об И. из «Мученичества ап. Матфея» и греч. мифом существуют явные параллели. Дочь Клитемнестры была привезена в Авлиду, чтобы быть выданной замуж за царя Ахилла; Гиртак привел И. в церковь, чтобы ап. Матфей склонил ее к браку с царем. Мифическая Ифигения освобождается Артемидой от смерти на жертвенном алтаре, остается девой и становится жрицей. В «Мученичестве...» И. становится посвященной девой и избавляется от гнева Гиртака благодаря заступничеству ап. Матфея, к-рого убивают ножом у алтаря как своего рода жертву во имя сохранения девства И. Имя Гиртак не упоминается в ранней христ. лит-ре, оно встречается только у Вергилия ( Vergil. Aen. IX 406). Согласно греч. мифологии, Гиртак был троадским царем, сопровождавшим Энея в Италию и отнявшим у царя Приама его жену. Этот образ царя, претендующего на чужую супругу, также мог быть привнесен в легенду об ап. Матфее. Не исключена возможность того, что языческий миф об Ифигении был известен в народных преданиях Тавриды и Колхиды. По заключению Каруччи история об И. вошла в первоначальные рассказы на греч. языке о проповеди ап. Матфея в этом регионе, затем эти рассказы или их переработки (возможно, в лат. версии) послужили источником для компиляции «Истории апостолов» Псевдо-Авдия. Т. о., по мысли Каруччи, миф об Ифигении, дочери Агамемнона, был христианизирован в III-IV вв. к.-л. христ. знатоком античной лит-ры, когда еще было живо предание о языческом прошлом региона, либо чуть позднее. Этот миф тесно связан с идеей девства, к-рая является центральной в лат. «Мученичестве ап. Матфея». Однако заимствование христианами нек-рых языческих мотивов не исключает возможности того, что рассказ «Мученичества...» об И. имеет исторические основания: в окружении ап. Матфея вполне могла быть дева, решившая посвятить себя Богу. Помимо языческого мифа на формирование истории об И. повлияло лит. движение той эпохи, когда эта легенда получила окончательное завершение. Компиляторы IX в. не столько хотели дать точное историческое описание событий, сколько преследовали воспитательную цель. В «Мученичестве...» есть неск. черт, характерных для т. н. песней о деяниях - жанра франц. средневек. литературы, представляющего собой эпическую поэму о жизни к.-л. героя или его семьи (самая известная из таких поэм - «Песнь о Роланде»). Как правило, в этих произведениях образ женщины либо отсутствует, либо появляется в конце поэмы. Чаще всего восхваляются целомудрие женщины, ее верность и преданность жениху или мужу, готовность умереть, но не вступать в брак (или во 2-й брак). Похожие мотивы присутствуют в «Мученичестве ап. Матфея»: образ И. появляется в конце повествования, она не уступает уговорам царя и знатных дам и готова умереть ради того, чтобы сохранить девство и быть посвященной Богу. Распространение легенды

http://pravenc.ru/text/1237951.html

   001    002    003    004    005    006    007    008   009     010