Ист.: Tromby B. Storia critico-cronologica diplomatica del Patriarca San Brunone e del suo Ordine cartusiano. Napoli, 1773-1779. 10 vol.; Annales Ordinis Cartusiensis ab anno 1083 ad annum 1429/Ed. C. Le Coulteux. Monstrolii, 1887-1891. 8 vol.; Ephemerides Ordinis Cartusiensis/Ed. L. le Vasseur. Monstrolii, 1890-1893. 5 vol.; Meyer A., de, Smet J. M., de. Guigo " s «Consuetudines» van de eerste kartuizers. Brussel, 1951; Recueil des plus anciens actes de la Grand-Chartreuse (1086-1196)/Éd. B. Bligny. Grenoble, 1958; Laporte M., é d. Aux sources de la vie cartusienne. [Saint-Pierre-de-Charteuse], 1960-1971. 5 vol.; Lettres des premiers Chartreux. P., 1962. Vol. 1: Saint Bruno, Guigues, Saint Anthelme/Introd., texte crit., trad. et notes par [M. Laporte]. (SC; 88); Die ältesten Consuetudines der Kartäuse/Hrsg. J. Hogg. B., 1970. Salzburg, 1973r; The Statuta Jancelini (1222) and the «De Reformatione» of Prior Bernard (1248)/Ed. J. Hogg. Salzburg, 1978; Guigues I er , prieur de Chartreuse. Coutumes de Chartreuse/Introd., texte crit., trad. et notes par [M. Laporte]. P., 1984; Hogg J. The Evolution of the Carthusian Statutes from the Consuetudines Guigonis to the Tertia Compilatio: Documents. Salzburg, 1989. Vol. 1: Consuetudines Guigonis. Prima pars Statutorum Antiquorum; Vol. 2: Secunda pars Statutorum Antiquorum. Tertia pars Statutorum Antiquorum. Statuta Nova; Vol. 3: Tertia Compilatio Statutorum Ordinis Cartusiensis. Repertorium Statutorum Ordinis Cartusiensis per ordinem alphabeti; Vol. 4: Privilegia Ordinis Cartusiensis et multiplex confirmatio eiusdem. Nomina prouinciarum et domorum Ordinis Cartusiensis; 1992. Vol. 5: Nova Collectio Statutorum Ordinis Cartusiensis: Editio secunda 1681. Pars 2; Vol. 6: Nova Collectio Statutorum Ordinis Cartusiensis: Editio secunda 1681. Pars 3. Index. Errata; Vol. 7: Nova Collectio Statutorum Ordinis Cartusiensis: Editio secunda 1681. Directorium novitiorum. Bullae quaedam Pontificiae; Vol. 8: Statuta Ordinis Cartusiensis (1926). Pars 1; Vol. 9: Statuta Ordinis Cartusiensis (1926). Pars 2. Index seu repertorium Statutorum; Vol. 10: Ordinarium Cartusiense (1932). Capitula I-XXXIV; Vol. 11: Ordinarium Cartusiense (1932). Capitula XXXV-LV. Index seu Repertorium.

http://pravenc.ru/text/1681193.html

(RSR; 40); idem. Problemes du «Communicantes» de la Messe//Rivista liturgica. Torino, 1953. Vol. 40. P. 187-195; idem. L " évolution du «Qui pridie» de la messe romaine//RTAM. 1955. Vol. 22. P. 5-16; idem. L " intercession dans la messe romaine//RBen. 1955. Vol. 65. P. 181-191; Callewaert C. La finale du Canon de la Messe//RHE. 1943. Vol. 30. P. 5-21; idem. Saint Léon, le «Communicantes» et le «Nobis quoque peccatoribus»//Sacris erudiri. Turnhout, 1948. Vol. 1. P. 123-164; idem. Histoire positive du Canon romain: Une épiclèse a Rome?//Ibid. 1949. Vol. 2. P. 95-110; Lallou W. J. The «Quam oblationem» of the Roman Canon. Wash., 1943; Ellard G. Interpolated Amens in the Canon of the Mass//Theological Studies. Baltimore etc., 1945. Vol. 6. N 3. P. 380-391; Borella P. S. Leone Magno e il Communicantes//EphLit. 1946. Vol. 60. P. 93-101; idem. Il canone della messa romana nella sua evoluzione storica//Ambrosius. Mil., 1959. Vol. 35. Suppl. P. 26-50; Klauser Th. Der Übergang der römischen Kirche von der griechischen zur lateinischen Liturgiesprache//Miscellanea Giovanni Mercati. Vat., 1946. Vol. 1. P. 467-482. (ST; 121); Alamo M., del. La conclusión actual del Canon de la Misa//Miscellanea Liturgica in honorem L. C. Mohlberg. R., 1949. Vol. 2. P. 107-113. (BEL; 23); Bouman C. A. Variants in the Introduction to the Eucharistic Prayer//VChr. 1950. Vol. 4. N 2. P. 94-115; Frank H. Beobachtungen zur Geschichte des Messkanons//AfLW. 1950. Bd. 1. S. 107-119; Mohrmann Chr. Quelques observations sur l " évolution stylistique du Canon de la messe romain//VChr. 1950. Vol. 4. N 1. P. 1-19; eadem. Sur l " histoire de Praefari - Praefatio//Ibid. 1953. Vol. 7. N 1. P. 1-15; eadem. Liturgical Latin. Wash., 1957; eadem. Rationabilis-λογικς// Eadem. Études sur le latin des chrétiens. R., 1958. Vol. 1. P. 179-187; eadem. Locus refrigerii lucis et pacis//Questions liturgiques et paroissiales. Louvain, 1958. Vol. 39. P. 196-214; Opfermann B. Die Erforschung der römischen Messkanons//Theologie und Glaube.

http://pravenc.ru/text/1470229.html

1702 Амвросий. Comment. in Ephes. Vers. 11 и 12. Curs. Compl. Patrol. Ser. Lat. Tom. XVII, col. 388. 1705 Тертуллиан. «De baptismo», cap. XIX. Curs. Compl. Patrolog. Ser. Lat. Tom. I, col 1222, в русск. пер. Карнеева, ч.II, СПб. 1847 г. стр. 27. Под днем Пятидесятницы, как думает Бингам, в данном свидетельстве разумеется не только один день Пятидесятницы, но и все время между Пасхой и Пятидесятницей, потому что дни между этими торжественными праздниками христианской церкви считались во время тертуллиана праздничными. Тертуллиан. De idololatr. cap. XIV. Curs. Compl. Patrolog. Ser. Lat. Tom. I, col. 683. Русск. пер. Карнеева. Ч. I, стр. 136, Бингам. «Antiquit. Eccles» Tom. IV, Lib. XI, cap. VI. Ed. 1755, p. 250. 1706 Siricius Papa «Eumerio Tarraconens epist. 1» (ap. Gratian Disl. IV, с, XII. Non ratione auctorilatis alicujus, sed solo temeritate praesumitur, ut passim ас libere Natalitiis Christi sen Apparilione, пес non et Aposlolorum, seu martyrum feslivitatibus, innumerae, ut asseris, plebes baptismi mysterium consequantur, quum hoc sibi privilegium et apud nos, et apud omnes ecclesias dominicum speciahter Pascha defendat cum suo Pentecoste. Curs. Compl. Patrolog. Ser Lat. Tom. CXXXVII, col. 1795–1796. 1707 Лев Великий. «Epise. XVI ad Episcop. per Siciliam», cap. 1. Curs. Compl. Patrol. Tom LXXXIV, col. 758. 1708 Геласий. «Epist. IX Episcop. per; Luraniam.» cap. VII. Baplizandi sibi quisquam passim quocumque tempore nullum credit inesse fiduciam, praeter paschale festum. et praeter Pentecostes venerabile sacramentum ex cerlo duntaxat gravissimi longuoris in cursu in quo verendum est ne morbi crescente periculo sine remidio salutari tartossis aegrotans exitio praeventus abscedat. Curs. Compl. Patr. Ser. Lat. Tom. LXXXIV, col. 802. 1710 Иероним. «Comment. in Zachar»., cap.: XIV, v. 8: Aquas viventes multi ad baptismum referunt, quae. in vere et. in aestate, hoc est in Pascha et Pentecoste siticutibus largiendae sunt, Curs. Compl Patrolog. Ser, Lat. Tom. XXV, col. 1528. Тоже видно из его книги против Иоанна Иерусалимского, где он говорит, что около пятидесятницы 40 человек разного возраста и пола крестились в Вифлееме, а другие кающиеся, пришедшие креститься в день Пасхи, отринуты были епископом.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Alma...

13 . Augustinus. De Genesi ad litteram inperfectus liber//Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum. Vol. 28.1/Ed. by J. Zycha. Vienna; Leipzig, 1894. 14 . Augustinus. De Genesi contra Manichaeos//Corpus Scriptorum Ecclesiasticorum Latinorum. Vol. 91/Ed. by D. Weber. Vienna, 1998. 15 . Augustinus. De libero arbitrio//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 29/Ed. by W. M. Green. Turnhout, 1970. 16 . Augustinus. De Trinitate//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 50/Ed. by W. J. Mountain. Turnhout, 1970. 17 . Augustinus. De vera religione//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 32/Ed. by J. Martin. Turnhout, 1982. 18 . Augustinus. Enarrationes in Psalmos//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 3840/Eds. by E. Dekkers, J. Fraipont. Turnhout, 1956. 19 . Augustinus. Enchiridion ad Laurentium de fide et spe et caritate//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 46/Ed. by E. Evans. Turnhout, 1969. 20 . Augustinus. In Iohannis Evangelium Tractatus CXXIV//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 36/Ed. by R. Willems. Turnhout, 1990. 21 . Augustinus. Retractationes//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 57/Ed. by A. Mutzenbecher. Turnhout, 1984. 22 . Beda Venerabilis. De natura rerum//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 123A/Ed. by C. W. Jones. Turnhout, 1975. P. 189234. 23 . Boethius. De consolatione philosophiae//Corpus Christianorum Series Latina. Vol. 94/Ed. by L. Bieler. Turnhout, 1984. 24 . Booth E. Heidegger and Saint Augustine on Time//New Blackfriars. 2004. Vol. 85. No. 998. P. 399425. 25 . Carter J. W. St. Augustine on Time, Time Numbers, and Enduring Objects//Vivarium. 2011. Vol. 49. No. 4. P. 301323. 26 . Gregorius Nyssenus. Apologia in Hexaemeron//PG. Vol. 44. Col. 61–124 . 27 . Guitton J. Le temps et l’eternité chez Plotin et saint Augustin. Paris, 1959. 28 . Hernandez W. A. St. Augustine on Time//International Journal of Humanities and Social Science. 2016. Vol. 6. No. 6. P. 3740. 29 . Knuuttila S. Time and creation in Augustine//The Cambridge companion to Augustine. Cambridge, 2001. P. 103115.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

1959. Vol. 36. P. 71-75; idem. Note sur les cultes de Scythopolis e l " époque romaine//Ibid. 1962. Vol. 39. P. 207-211; idem. L " ere de Scythopolis//Revue numismatique. Ser. 6. P., 1964. Vol. 6. P. 25-28; idem. Alexandre le Grand, foundateur de Gerasa//Syria. 1965. Vol. 42. P. 25-28; Bietenhard H. Die Dekapolis von Pompeius bis Traian//ZDPV. 1963. Bd. 79. S. 24-58; idem. Die syrische Dekapolis von Pompeius bis Traian//ANRW. 1977. Tl. 2. Bd. 8. S. 220-261; Mittmann S. The Roman Road from Gerasa to Adraa//ADAJ. 1966. Vol. 11. P. 65-87; Jones A. H. M. Cities of the Eastern Roman Provinces. Oxf., 19712; Smith R. H. Pella of the Decapolis. Wooster (Ohio), 1973. Vol. 1; Bowersock G. W. Old and New in the History of Judaea//JRS. 1975. Vol. 65. P. 180-185; idem. Roman Arabia. Camb. (Mass.), 1983; Parker S. T. The Decapolis Reviewed//JBL. 1975. Vol. 94. P. 437-441; Zayadine F. Une tombe peinte de Beit-Ras (Capitolias)//Studia Hierosolymitana in onore di P. Bellarmino Bagatti. Jerusalem, 1976. Vol. 1. P. 285-294. (SBF. Coll. Maj.; 22-23); idem. Amman//MdB. 1982. Vol. 22. P. 20-28; Lifshitz B. Scythopolis: L " histoire, les institutions et les cultes de la ville a l " époque hellénistique et impériale//ANRW. 1977. Tl. 2. Bd. 8. S. 262-294; Rey-Coquais J. P. Syrie romaine, de Pompée à Dioclétien//JRS. 1978. Vol. 68. P. 44-73; idem. Philadelphie de Coelesyrie//ADAJ. 1981. Vol. 25. P. 25-31; idem. Decapole et province d " Arabie//MdB. 1982. Vol. 22. P. 7-9; idem. Decapolis//ABD. Vol. 2. P. 116-121; Spijkerman A. The Coins of the Decapolis and Provincia Arabia/Ed. M. Piccirillo. Jerusalem, 1978. (SBF. Coll. Maj.; 24); Isaac B. The Decapolis in Syria: A Neglected Inscription//ZfPE. 1981. Bd. 44. S. 67-74; Sartre M. Le territoire de Canatha//Syrie. 1981. Vol. 58. P. 343-357; idem. Villes et villages du Hauran (Syrie) du ler au IVe siècle//Sociétés urbaines, sociétés rurales dans l " Asie mineure et la Syrie hellénistiques et romaines: Actes du Colloque/ed. E. Frézouls. Strasbourg, 1987.

http://pravenc.ru/text/Десятиградие.html

Constantine Porphyrogenitus, Emperor. De Ceremoniis Aulae Byzantinae (ed/. J. Reiske). 2 vols, in C. S. H. B. Bonn, 1829–1840. Dion Cassius. Historia Romana (ed. U. P. Boissevain). Berlin, 1895– 1901. Ducas. Historia TurcoByzantina (ed. V. Grecu). Bucarest, 1958. Ecloga Leonis et Constantini, in K. E. Zachariae von Lingenthal. Collectio Librorum Juris GraecoRomanorum. Epanagoge Aucta, in K. E. Zachariae von Lingenthal. Jus GraecoRomanum. Vol. IV. Eusebius of Caesarea. Vita Constantini, in PG. Vol. XX. Gennadius, George Scholarius. Contre les Juifs, in CEuvres Completes. 8 vols. Paris, 1928–1936. Gregoras Nicephorus. Historia (ed. L. Schopen and/. Bekker). 2 vols, in C. S. H. B. Bonn, 1829–1855. Gregory Nazianzene. Orationes, in PG. Vol. XXXV; In Pentecosten; Supremum Vale, in PG. Vol. XXXVI; Poemata, in PG. Vol. XXXVII. Gregory of Nyssa. Vita Moysis, in PG. Vol. XLIV; De Instituto Christiano in PG. Vol. XLVI. Irenaeus. Contra Haereses, in PG. Vol. VII. Isaac of Nineveh. Homilies (Greek version, ed. N. Theotoki). Leipzig, 1790. John Chrysostom. In Matthaeum, in PG. Vol. LVII. John of Damascus. De Fide Orthodoxa ( Πηγ Γνσεως); Orationes, in PG. Vol. XCIV. Justinian I, Emperor. Novellae (ed. К. E. Zachariae von Lingenthal). 2 pts. Leipzig, 1881–1884. Leo Diaconus. Historia (ed. C. В. Hase), in С. S. H. B. Bonn, 1828. Mauropus Johannes. Poemata, in PG. Vol. CXX. Maximus the Confessor. Disputatio contra Pyrrhum, in PG. Vol. XCI. Methode de la Sainte Attention (ed. J. Hausherr). Orientalia Christiana Periodica, Vol. IX, 2. Rome, 1927. Nicephorus the Hesychast. De Sobrietate, in PG. Vol. CXLVII. Nicetas Choniates. Chronicon (ed. I. Bekker), in C. S. H. B. Bonn, 1835. Nicetas Stethatus. Vie de Symeon le Nouveau Theologien (ed. with french trans./. Hausherr and G. Horn), in Orientalia Christiana, XII. Rome, 1928. Pachymer Georgius. De Michaele et Andronico Palaeologis (ed. I. Bekker). 2 vols. C. S. H. B. Bonn, 1835. Palamas Gregorius. Defense des Saints Hesychastes (ed. and trans. Y. Meyendorff). 2 vols. Louvain, 1959.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

1987//BAR. 1988. Vol. 14. N 4. P. 52-55; idem. Merneptah " s Israel and Recent Theories of Israelite Origins//JSOT. 1991. Vol. 49. P. 3-29; Fritz V. The Israelite «Conquest» in the Light of Recent Excavations at Khirbet el-Meshash//BASOR. 1981. Vol. 241. P. 61-73; idem. The Conquest in the Light of Archaeology//Proc. of the VIII World Congr. of Jewish Studies. Jerusalem, 1982. Vol. 1. P. 15-22; Shanks H. The Exodus and the Crossing of the Red Sea: According to Hans Goedicke//BAR. 1981. Vol. 7. N 5. P. 42-50; Miller J. M. Recent Archaeological Developments Relevant to Ancient Moab//Studies in the History and Archaeology of Jordan/Ed. A. Hadidi. Amman, 1982. Vol. 1. P. 169-173; Yadin Y. Is the Biblical Account on the Israelite Conquest of Canaan Historically Reliable?//BAR. 1982. Vol. 8. N 2. P. 16-23; Isserlin B. S. J. The Israelite Conquest of Canaan: A Comparative Review of the Arguments Applicable//PEQ. 1983. Vol. 115. P. 85-94; Wood B. G. Palestinian Pottery of the Late Bronze Age: Diss. Toronto, 1985; idem. Did the Israelites Conquer Jericho?: A New Look at the Archaeol. Evidence//BAR. 1990. Vol. 16. N 2. P. 44-58; idem. The Rise and Fall of the 13th Cent. Exodus-Conquest Theory//JETS. 2005. Vol. 48. N 3. P. 475-489; idem. The Biblical Date for the Exodus is 1446 BC.: A Response to J. Hoffmeier//Ibid. 2007. Vol. 50. N 2. P. 249-258; Ray P. J. The Duration of the Israelite Sojourn in Egypt//Andrews University Seminary Studies. Berrien Springs (Mich.), 1986. Vol. 24. N 3. P. 231-248; Bimson J. J., Livingston D. Redating the Exodus//BAR. 1987. Vol. 13. N 5. P. 40-53; Halpern B. Radical Exodus Redating Fatally Flawed//Ibid. 1987. N 6. P. 56-61; idem. The Exodus from Egypt: Myth or Reality?//The Rise of Ancient Israel: Symp. at the Smithsonian Institution, Oct. 26, 1991. Wash., 1992. P. 86-117; idem. Eyewitness Testimony: Parts of Exodus Written within Living Memory of the Event//BAR. 2003. Vol. 29. N 5. P. 50-57; Bietak M. Contra Bimson, Bietak Says Late Bronze Age Cannot Begin as Late as 1400 B.

http://pravenc.ru/text/293912.html

Вместе с тем Н. п. содержит подробные предписания относительно оценки тех людей, к-рые выполняют учительную роль в церковной общине (Мф 7. 15-20). Как и антитезы Н. п. (Мф 5. 21-48), эти предписания указывают на необходимость полного соответствия образа мыслей поступкам человека; однако если в антитезах поступки служили отправной точкой рассуждения, то в Мф 7. 15-20 они становятся способом проверки человека, претендующего на звание пророка (здесь, очевидно, отразилась практика одной из раннехрист. общин, ср.: Didache. 11. 3-12). Но и это предписание в итоге становится направленным на самого читателя, к-рый должен использовать его как критерий оценки собственной жизни (Мф 7. 21-23). Это предписание продолжает притча о доме, построенном на песке и на камне (Мф 7. 24-27), завершающая Н. п. и подводящая ей итог. М. Г. Калинин Экзегеза Н. п. в древней Церкви. Обзор основных источников Обращения к тексту Н. п. в христ. сочинениях апостольского периода (кон. I - нач. II в. по Р. Х.) практически не содержат прямых цитат из нее, отдельные ее стихи, в т. ч. содержащие и заповеди блаженств, никогда не приводятся полностью. Так, напр., в «Учении 12 апостолов» содержатся в основном парафразы слов Н. п., вводящие и завершающие учение этого памятника о 2 путях (см., напр.: Мф 5. 44 и Didache. 1. 3; полный список см.: SC. 248. P. 212). Также ряд аллюзий на текст Н. п. обнаруживается в «Послании Варнавы» (напр., Мф 5. 3, 8 и Barnaba. Ep. 19. 7; см. полностью: SC. 172. P. 224), преимущественно непрямые цитаты представлены и у сщмч. Иустина Философа ( Iust. Martyr. I Apol. 16). Практически все сохранившиеся цитаты из Н. п. в творениях мужей апостольских приводятся в отличном от евангельского текста виде (см., напр., составную цитату у сщмч. Поликарпа Смирнского: «Блаженны бедные и гонимые за правду, ибо их Царствие Божие» (ср.: Мф 5. 7 - Polycarp. Ad Phil. 3. 5)). Более точное и прямое цитирование Н. п. отмечается только с кон. II - нач. III в. (напр.: Tertull. Adv. Marcion . IV 14-17 и Iren. Adv. haer. IV 12-16), к ее тексту часто обращается Климент Александрийский (см. указатель цитат: GCS. Bd. 39. S. 11-12, 15), у к-рого встречается краткое истолкование бóльшей части заповедей блаженств (см.: Clem. Alex. Strom. IV 6. 36-40). Тем не менее очевидно, что никакая др. часть Евангелия от Матфея не цитировалась и не толковалась больше всего в раннехристианской письменности, как Н. п.: см., напр., роспись ок. 5 тыс. обращений к тексту Н. п. по Мф 5-7 у авторов II-V вв. (Biblia patristica. Vol. 1. P. 232-246; Vol. 2. P. 243-254; Vol. 3. P. 230-236; Vol. 4. P. 217-220; Vol. 5. P. 256-263; Vol. 6. P. 181-187; Vol. 7. P. 152-154) и 651 отсылку к ее тексту по Лк 6. 17-49 (Ibid. Vol. 1. P. 334-339; Vol. 2. P. 310-311; Vol. 3. P. 295-294; Vol. 4. P. 249; Vol. 5. P. 292-293; Vol. 6. P. 229-228; Vol. 7. P. 164).

http://pravenc.ru/text/2564590.html

1904. Bd. 15. S. 747-774; 1913. Bd. 24. S. 310-312; Morin G. Pélage ou Fastidius?//RHE. 1904. Vol. 5. P. 258-264; Bury J. B. The Origin of Pelagius//Hermathena. Dublin, 1905. Vol. 13. N 30. P. 26-35; Souter A. Pelagius " Doctrine in Relation to His Early Life//The Expositor. Ser. 8. L., 1915. Vol. 9. P. 180-182; idem. Pelagius " s Expositions of Thirteen Epistles of St. Paul. Camb., 1922. Vol. 1: Introduction; 1926. Vol. 2: Text and Apparatus Criticus; 1931. Vol. 3: Pseudo-Jerome Interpolations; Plinval G., de. Recherches sur l " œuvre littéraire de Pélage//RPhLHA. Ser. 3. 1934. Vol. 8. P. 9-42; idem. Pélage, ses écrits, sa vie et sa réforme. Lausanne etc., 1943; idem. Essai sur le style et la langue de Pélage: Suivi du traité inédit «De induratione cordis Pharaonis». Fribourg, 1947; idem. Vue d " ensemble sur la littérature pélagienne//REL. 1951. Vol. 29. P. 284-294; Kirmer I. Das Eigentum des Fastidius im pelagianishen Schrifttum. St. Ottilien, 1938; Martini C. Quattuor fragmenta Pelagio restituenda//Antonianum. R., 1938. Vol. 13. P. 293-334; idem. Ambrosiaster: De auctore, operibus, theologia. R., 1944; idem. Sei frammenti del «De fide Trinitatis» di Pelagio//Ricerche religiose: Riv. di studi storico-religiosi. R., 1949. Vol. 20. P. 35-64; Koopmans J. H. Augustine " s First Contact with Pelagius and the Dating of the Condemnation of Caelestius at Carthage//VChr. 1954. Vol. 8. P. 149-153; Ferguson J. Pelagius: A Hist. and Theol. Study. Camb., 1956; idem. In Defence of Pelagius//Theology. Camb., 1980. Vol. 83. N 692. P. 114-119; Bohlin T. Die Theologie des Pelagius und ihre Genesis. Uppsala; Wiesbaden, 1957; Guzzo A. Agostino contro Pelagio. Torino, 1958; Pirenne R. La morale de Pélage. R., 1961; Prete S. Pelagio e il Pelagianesimo. Brescia, 1961; idem. Le scritto pelagiano «De castitate» è di Pelagio?//Aevum. Mil., 1961. Vol. 35. N 4. P. 315-322; Evans R. F. Pelagius, Fastidius and the Pseudo-Augustinian «De vita christiana»//JThSt. N. S. 1962. Vol. 13. N 1. P. 72-98; idem.

http://pravenc.ru/text/2579904.html

В XII-XIII вв. почитание Е. распространилось в Испании. К XII в. относится 1-е упоминание о главе мученика, которая была передана королевой Арагона Санцией (Санчей; 1174-1208) жен. мон-рю в Сихене (Арагон). По указу испан. кор. Филиппа II (1556-1598) святыню перенесли в Эскориал. Память Е. была включена в Толедский миссал (1551), в 1586 г. Филипп II испросил у Римского папы Сикста V разрешение отмечать память Е. во всех храмах Испании. При папе Урбане VIII вся Римско-католическая Церковь (1636) стала отмечать память Е. Лит.: Duchesne L. L " Église au VIe siècle. P., 1925. P. 469-474; García Villada Z. Historia eclesiástica de España. Madrid, 1932. Vol. 2. Pars 1. P. 45-57; Fliche, Martin. HE. Vol. 4. P. 379-381; Goffart W. Byzantine Policy in the West under Tiberius II and Maurice: The Pretenders Hermenegild and Gundovald (579-585)//Traditio. 1957. Vol. 13. P. 73-118; Fontaine J. Isidore de Séville et la culture classique dans l " Espagne wisigotique. P., 1959. Vol. 1. P. 79-80; idem. Conversion et culture chez Visigoths d " Espagna//La conversione al cristianismo nell " Europa dell " Alto Medievo. Spoleto, 1967. P. 87-147; Dominguez del Val U. Leandro de Sevilla y la lucha contro arianismo. Madrid, 1961. P. 24; Hillgarth J. N. La conversión de los Visigodos: Notas críticas//Analecta Sacra Tarraconensia. 1961. Vol. 34. P. 3-11, 15-26; idem. Coins and Chronicles: Propaganda in 6th Cent. Spain and Byzantine Background//Historia. 1966. Vol. 15. P. 483-508; Gaiffier B., de. Hispana et Lusitana. Part 2: Le cas de S. Herménégilde//AnBoll. 1962. Vol. 80. P. 390-395; Cignitti B. Ermenegildo//BiblSS. Vol. 5. Col. 33-47; Thompson E. A. The Conversion of the Visigoths to Catholicism//Nottingham Mediaeval Studies. 1960. Vol. 4. P. 4-35; Vazquez de Parga L. S. Hermenengildo ante las fuentas históricas. Madrid, 1973; Garate Conbola J. M. La rebellion de S. Hermenegildo//Revista de Historia militar. [Madrid], 1975. Vol. 19. P. 7-48; Orlandis J. La Iglesia en la España visigótica y medieval. Pamplona, 1976. P. 26-27, 209; Isla Frez A. Las relaciones entre el reino Visigodo y los reyes Merovingios a finales del siglo VI//España Medieval. 1990. Vol. 13. P. 12-32; García Moreno L. A. La imagen de Bizancio en España en la temprana Edad Media (siglos VI-IX)//BZ. 1998. Bd. 91. S. 32-48; Valverde M. Leovigildo: La persecución religiosa y defense de la unidad del reino//Iberia. 1999. Vol. 2. P. 123-132; Frighetto R. Religião e poder no reino hispano-visigodo de Toledo: A busca da unidade político-religiosa e a permanência das práticas pagãs no século VII//Ibid. P. 133-149; Sanz R., Álvares García F. Tiempo, religión y política en el «Chronicon» de Ioannis Biclarensis//España Medieval. 1997. Vol. 20. P. 9-30; Vallejo Girvés M. Los exilios de católicos y arrianos bajo Leovigildo y Recaredo//Hispania sacra. Madrid, 2003. Vol. 55. P. 35-48.

http://pravenc.ru/text/190161.html

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010