| Неблагодарствие 4. Taken from Faber, Dominica 4 Post Pentecosten, No. 4 «Causae cur tarn pauci convertantur per verbi Dei praedicationem», sect. 1 «Ignavi pisces»: «Quare eo nunc insaniae delapsi videntur homines, quo erant Israelitae, cum caelesti manna abundarent, et interim tantum dicebant: Deest panis, non sunt aquae: anima nostra iam nauseat super cibo illo levissimo [ Num. 21.5 ]; coepe tarnen et allia camesque eructabant. Quamobrem misit Dominus in populum ignitos serpentes, etc. Numer. 21. Apposite sane, ut ii, qui manna salutiferum de manu Dei suscipere noluerunt, exciperent a serpentibus ignita et venenata iacula.» Небо . Taken from Meffreth, In Festo Ascensionis Domini. 11. 1–12 cf Meffreth: «Per montem mystice coeleste regnum significatur. ... Nam ibi, vt dicit B. August, in Manuali capit. 7. est vita vitalis, vita sempitema, & sempiteme beata.» 11. 13–20 cf Meffreth: «Ibi gaudium sine moerore, requies sine labore, dignitas sine tremore, opes sine amissione, sanitas sine languore, abundantia sine defectione, vita sine morte, perpetuitas sine corruptione, beatitudo sine calamitate.» 11. 21–39 cf Meffreth: «Ibi non est paupertatis metus, non aegritudinis imbecillitas, ibi nemo laeditur, nemo irascitur, nemo inuidet, cupiditas nulla exardescit, nullum cibi desiderium, nulla honoris & potestatis pulsat ambitio, nullus ibi diaboli metus, insidiae daemonis nullae, terror gehennae procul, mors neque corporis neque animae, nulla ibi mala, nusquam discordia, sed cuncta consona, cuncta conuenientia, quia sanctorum vna concordia, pax cuncta & laetitia continet, tranquilla sunt omnia & quieta» (Pars aestiv., p. 128). Небо 5. Taken from Meffreth, Dominica Infra Octavas Nativitatis. 11. 1–16 cf 1Cor. 2.9. 11. 17–24 cf Meffreth: «Primum est abundantia sine defectu, ibi abundat omne bonum, & nihil deficit quod delectat, Iuxta illud Bemardi lib. méditât, cap. 4.» 11. 25–28 cf Meffreth: «Secundum, quod est in hoc pulchro palatio, est gaudium sine tristitia. Iuxta illud Augustini sermone de vanitate seculi. Ibi, inquit, non erit vlla tristitia, nullus ibi dolor, nullus labor, nullus timor, nulla mors, sed perpétua semper sanitas perseuerat.» 11. 29–32 cf Meffreth: «Tertium, quod inuenitur in palatio hoc pulchro, est lux sine tenebris: Claritas Dei illuminam illud, vt Apocal. Et etiam animae iustorum, quia Matth. Fulgebunt iusti in regno patris sui sicut sol» (Pars hyem., p. 82). The rest of the poem appears to be Simeon " s own meditation on the topic. |
| 48. Nec minus inpiger ad inueniendum quam ad exsequendum Iacob, cui cum mater dixisset ut inferret patri escas, definitionum genera suppetisse cernimus. Nam et cito inuenit et inuentorum suorum auctorem testificatus est deum, in quo et diligentiae palma et ingenii significatur ubertas. Prima ergo definitio in inuentione. Quod inuenitur quaeritur et quod quaeritur temporis est et quod temporis est utique diligentiae est. Quod autem praeuenit usum temporis deus infundit, deus dat, quod deus dat naturae, non diligentiae est. Ingenium igitur diuini est muneris, quod autem diuini muneris hoc naturae. Ingenium ergo naturae est, inuentio diligentiae: illud sine tempore, hoc indiget tempore. Ideoque illud tempore praesto est, hoc in spatio temporis inuestigatur; illud supra nos, hoc uero ad nos refertur. Иаков был не только весьма находчив, но усерден и прилежен 142 . Когда мать велела ему принести отцу пищу, у него, как мы видим, было и то и другое. Так, он быстро нашёл пищу и засвидетельствовал, что Бог послал ему находку. Это говорит о высокой степени его прилежания и плодовитости его ума. Итак, первое требование – это находчивость. Для того чтобы найти, надо искать, а для поиска необходимо время, а то, что требует времени, неизбежно связано с прилежанием. То, что превосходит временное, даруется Богом, Бог даёт это. А то, что даёт Бог, оно от природы и не зависит от старания 143 . Итак, ум дар Божий, а дар Божий от природы. Значит, ум – от природы, а находчивость – дело старания. Ум не зависит от времени, а для старания необходимо время. Ум выше времени, старание достигается со временем. Ум не зависит от нас, старание же, напротив, зависит. 49. Quaerenti igitur patri cibum uerbi – non enim in solo pane uiuit homo, sed in omni uerbo dei; talem cibum quaerebat Isaac, talem cibum esuriebat Petrus, quando uidit credituri gentilis populi mysteria – Esau praesto non habuit cibum spiritalis et uelocioris ingenii. Dum ille uenatur et quaerit et praedurum atque agrestem sermonem suggerere parat, praeuenit Iacob celeri inuentione et miti et prope domestica responsione suaue uerbum ministrans, quo eum mulceret et delectaret. Vnde miratus pater ait: Quid est hoc, quod tam cito inuenisti, fili? Respondit Iacob: Quod tradidit dominus deus tuus in manus meas. Prima definitio in interrogatione est, secunda in responso. Plena igitur omnia repperiens pater quae erant uel ingenii uel diligentiae definitionis consummatione conclusit dicens: Ecce odorfilii mei tamquam odor agri pleni, quem benedixit dominus. Ager enim et naturale habet fertilitatis ingenium et culturae diligentiam temporalem meritoque in eo est plenitudo, cui utrumque non deest. Simul cum addiderit: Quem benedixit dominus, uidetur naturae gratiam praetulisse cultionis labori. Et confirmauit Esau dicens: Iuste uocatum est nomen illius Iacob; subplantauit enim me iam bis etprimogenita mea accepit. |
| 817 Chirographum illud non est diaboli, quia chirographum dicitur decreti; decretum autem illud non erat diaboli, sed Dei. Iusto judicio Dei decretum erat, et quasi chirographo confirmatum, ut homo, qui sponte peccaverat, nec peccatum, nec poenam paccati per se vitare posset,.. nec qui peccat impunitus debet dimitti, nisi misericordia peccatori parcat et eum liberet ac reducat. Ib. 368 c. 818 Eum, qui tantum donum sponte dat Deo sine retributione debere esse non judicabis... Prius autem, quam tantam rem Filius faceret, omnia quae Patris erant, sua erant, nec unquam debuit quod illi dimitti possit. Ib. 2, 20 c. 428 с. He допуская, как мы видели, мысли о каком-либо возрастании человеческой природы Христа (в смысле постепенного её обожения), Ансельм отрицает какую-либо причинную связь между крестным подвигом Христа и последующим Его прославлением. Слова Апостола: посему и Бог превознёс Его (Христа), что Он смирил Себя , быв послушным даже до смерти , и смерти крестной ( Флп.2:8–9 ), по Ансельму, отнюдь нельзя понимать в том смысле, что превознесение Христа было воздаянием Ему за послушание даже до смерти, так, как уже до Своих страданий Христос возвещал о Себе: всё преданно Мне Отцем Моим ( Лк.10:22 ). В цитированных словах Апостола выражение: посему (propter hoc), по Ансельму, является равнозначительным выражению: посредством сего, или: после сего, т. е. посредством смерти или после смерти Бог определил превознести Христа. Non ita dictum est, quasi nullatenus potuisset pervenire ad hanc exaltationem nisi per hanc mortis obedientiam; et haec exaltatio nonnisi in retributionem hujus obedientiae collata sit. Priusquam enim pateretur, ipse dixit omnia sibi esse tradita a Patre ( Лк.10:22 )... Cum Christus dicitur exaltatus propterea quia mortem sustinuit, per quam et post quam illam exaltationem decrevit facere,.. potest hoc eo modo intelligi:.. Sic post mortem exaltatus est, quasi propter illam hoc fieret. Ib. 1, 9 c. 371–372 cc. 819 Necesse esse video, ut Pater Filio refribuat: alioquin aut injustus esse videtur, si nollet, aut impotens, si non potest, quae aliena sunt a Deo... Ex una parte video retribuendi necessitatem et ex altera impossibilitatem: quia et necesse est Deum reddere quod debet, et non est cui reddat. Ib. 2, 20 c. 428 c. Si tanta et tam debita merces, nec illi nec alii redditur, in vanum Filius tantam rem fecisse videbitur. Ib. 429 c. |
| III, 9, c.643–645. D. n. XIII, 1 (cf. Migne, s. gr. t.3, c.977): «[Perfectum est ut] а nullo locatum aut comprehensum, sed extentum in omnia ( π πντα) simul, et super omnia non deficientibus augmentis et infinitis operationibus». C. h. IV, 1 (c. 177): «Omnia igitur (versio, с. 1046B: quae sunt] participant providentiam ex superessen-tiali et causalissima divinitate manantem. Non enim fortassis essent, nisi eorum, quae sunt, essentiae et principii assumptione [versiö nisi essentiam ex principio assume-rent. – ε μ τς τν δντων ουσας κα ρχς μετειλφει]. Existentia igitur omnia esse [ejus] participant. Esse enim omnium est superesse divinitas» [al.: divinitatis, superessentialis divinitas, cf.289B, 443B, 516C, 903 С, τ μν oüv ξωα πντα, τφ εναι ατς μετχει· τδ γρ εναι πντων στν πρ τ εναι θετης, versio Corde-riï esse omnium, est ea quae illud esse saperat Divinitas]. Epist. IX, 3 (с. 1109): «providentia perfectissima est ipse essendi et bene essendi omnia causalis, et in omnia procedit, et in omni fit et continet omnia». D. n. IV, 13 (c.712): «ipse omnium causalis bono et optimo omnium amore per excellentiam amatoriae bonitatis extra se ipsum fit in omnia, quae sunt, providentiis» D. n. II, 10 (c.648): «Omnium causa et repletiva Iesu deitas partes universitati consonas salvans; et neque pars neque totum est, et totum et pars, ut omne et partem et totum in semetipsa coambiens et super-eminens et excellens». – Sufficiunt haec, ut arbitror, bene intelligentibus ad cognos-cendum, quod divinae bonitatis in se ipsa permansio causa omnium incommutabilis sit. Processio vero ejus et ineffabilis motus effectus omnium peragit; porro ejus parti-cipatio et assumptio nil aliud est nisi omnium essentia. Et intentus perspice, quod ait, quia et «providentia perfectissima est omnium essendi et bene essendi omnia causalis». Non ergo alia est providentia omnium, et alia causa omnium, sed unus atque idem Deus et providentia perfectissima est omnium, et essendi et bene essendi omnia causalis. Quod autem sequitur: «et in omnia procedit, et in omni fit, hoc est in universitate quam facit, et continet omnia», ad solvendam praesentis quaestionis, de qua nunc agitur, nodositatem, in tantum valet, ut nullo modo consulta rationis virtute possit solvi, ut arbitror. etc. |
| Unde et incognoscibile omne quod deus est. Sed quoniam tunc cognoscibile et habetur et dicitur, cum est cognoscentia – relativa sunt enim et se invicem tenent et pariunt aut invicem interimunt – nondum cognoscibile illud non fuit, quia non fuit cognoscentia, non quo non fuit illud quod cognoscibile sibi fecit cognoscentia, sed quia erat quidem quod cognoscibile esse posset, non quo cognoscibile esset. Quod tunc fit et accipitur, cum adintellegitur, quod et intellegentia esse possit. Hoc modo igitur et in deo et esse poterat et erat ex hoc cognoscibile, quia et esse poterat ex hoc erat cognoscentia. 24. Quid ergo ex his? Quoniam si haec postea nata sunt, fuerunt in deo et, si fuerunt, quia deus unum et ista unum, et id quod deus et ista unum, quia deus ista. Idem ergo cognoscibile et cognoscentia, sed ita ut cognoscibile quod sit hoc sit cognoscentia. Etenim cum virtus horum trium una sit – esse enim nihil aliud est quam vivere atque ipsum vivere, intellegere cum sit et intellectum esse – tota vis singulorum in eo est quod est cognoscere vel esse cognoscentiam. Sed esse cognoscentia non potest, nisi sit cognoscibile. In his autem primis ubi quod esse est, id est quod vivere et quod intellegere, esse cognoscibile non potest, nisi ipsa cognoscentia nondum apparens, sed se intus tenens, manens que quieta, cessans atque in se versa, sibi se cognoscibile praebens. Cum enim ipsa cognoscentia lateat atque apud se sit ne forinsecus in se intrans, sed naturaliter mersa in eo in quo ei esse est manens, eius formae est, ut cognoscibile esse possit; cum excita cognoscentia, velut egressa, se circuminspiciens, cognoscentiam se fecerit, cognoscendo se, fit cognoscibile, cognoscibile suum facta. Hoc igitur si fas est dicere, hoc, inquam, modo, illud primum, illud unum, illud solum, illud deus vel spiritus vel spirans vel lumen vel luminans vel exsistens vel omniexsistens vel exsistentia vel omniexsistentia vel vivens vel omnivivens vel vita vel viventia vel omniviventia vel intellegens atque cognoscens vel omniintellegens, omnicognoscens, vel omniintellegentia, omnicognoscentia, omnipotens, omnimodis perfectus, interminatus, inmensus, sed ceteris, sibi terminatus et mensus, super omnia et idcirco nullum de omnibus ac magis ex quo omnia, ergo unum et solum unum, principium enim omnium, unde non unum omnia, manens in se neque in se, ne duo, auditor, accipias, sed ipsum manens vel mansio, quies, quietus, quiescens magis, quia a quiescente quies, ut supra docuimus; unde dictus est et sedere quasi in centro g-mYn g-panmYn g-onmYn, id est omnium quae sunt, unde universali oculo, id est lumine substantiae suae, qua vel esse est vel vivere vel intellegere, ideas g-mYn g-onmYn non versabili aspectu videt, quia et quies est et a centro simul in omnia unus est visus. |
| 19.12–13. Quinta regula est de temporibus, per quam aut pars maxima temporis per partem minorem inducitur, aut pars minima temporis per partem maiorem intellegitur. Sicut est de triduo dominicae sepulturae, dum nec tribus plenis diebus ac noctibus iacuerit in sepulchre, sed tamen a parte totum triduum accipitur. – [Item pars a toto, ut est illud: Et erunt dies uitae hominis anni centum uiginti, dum tantum centumusque ad diluuium inueniantur ex quo haec a Domino statuta sunt. ] Vel sicut illud quod quadringentis annis praedixerat Deus filios Israel in Aegypto seruituros, et sic inde egressuros. Qui tamen [quadringentis annis non seruierunt, quia] dominante Ioseph, Aegypto dominati sunt [ubi iterum a pane totum subiungitur, quia] nec statim post quadringentos annos egressi sunt, ut fuerat repromissum, sed quadringentis triginta peractis, ab Aegypto recesserunt. 19.14–15. [Est et illa de temporibus figura per quam quaedam quae futura sunt, quasi iam gesta narrantur, ut est illud: Foderunt manus meas et pedes meos, dinumerauerunt omnia ossa mea, et diuiserunt sibi uestimenta mea, et his similia, in quibus futura tamquam si iam facta sint, ita dicuntur. Sed cur quae adhuc facienda erant iam facta narrantur? – Quia quae nobis adhuc futura sunt, apud Dei aeternitatem iam facta sunt. Quapropter quando aliquid faciendum esse pronuntiatur, secundum nos dicitur. Quando uero quae futura sunt iam facta dicuntur, secundum Dei aeternitatem accipienda sunt, apud quem iam omnia facta sunt quae futura sunt. ] 19.16–17. Sexta regula est de recapitulatione. [Recapitulatio enim est dum scriptura redit ad illud cuius narratio iam transierat. Sicut cum filios filiorum Noe scriptura commemorasset, dixit illos tuisse in linguis et gentibus suis et tamen postea, quasi hoc etiam in hoc ordine temporum sequeretur: Et erat, inquit, omnis terra labium unum, et uox una omnibus erat. Quomodo ergo secundum suas gentes, et secundum suas linguas erant, si una lingua erat omnibus, nisi quia ad illud quod iamtransierat, recapitulando est reuersa narratio?] – Recapitulatioenim est dum rerum praeteritarum causae futuris miscuntur gestis. Sicut in Genesi, dum sexto die hominem dicit fuisse factum, denuo recapitulat formatum dicens: Formauit Dominus Deus hominem ad imaginem suam. Necnon et ubi expletis omnibus operibus, dum Deum dicit septima die requieuisse, recapitulando subiungit: Istae generationes caeli et terrae, quando creatae sunt, in die qua creauit Deus caelum et terram, et omne uirgultum agri, antequam oriretur super terram; nondum enim pluerat Dominus Deus super terram, et homo non erat qui operaretur terram, sed fons ascendebat de terra irrigans uniuersam superficiem terrae. Haec omnia recapitulando in serie narrationis rebus futuris nectuntur, cum intra sex dies etiam haec patrata uideantur. |
| Ex his filius et pater g-homoousion. Quod ex Iesu omnia et ideo ex deo omnia, omnia dico quaecumque sunt: et non tenens caput Christi ex quo omne corpus per tactus et coniunctiones subministratum et productum crescit incrementum dei. Unum enim omnia, etiamsi differentia sint, quae sunt. Non enim corpus totius universi velut acervus est, qui acervus tactu inter se solo granorum corpus efficitur, sed maxime quo, alternatis in se invicem partibus ut catena, continens corpus est. Catena enim deus, Iesus, spiritus, g-nous, anima, angeli et deinde corporalia omnia. Subministrata igitur plenitudo, quippe producta. 26. Si igitur omnia unum quippe in substantia, multo magis deus et filius non solum insubstantiatum sed consubstantiatum. Insubstantiata enim sunt omnia g-onta in Iesu, hoc est g-en g-mYi g-logYi, sicuti dictum est: omnia in illo sunt condita. g-homoousia autem ista non sunt. Non enim quasi g-ousia est illud primum esse quod est deus, neque autem ut substantia imago quod est filius, sed simul solum istorum quod est esse divinitatis, ad causam est esse his quae sunt. Sola igitur g-homoousia deus et g-logos. Ad Timotheum prima: etenim confidenter magnum quiddam est pietatis mysterium quod manifestatum est in carne, iustificatum in spiritu, apparuit angelis, praedicatum est in gentibus, creditum in mundo, receptum in gloria. Hoc non est de prima generatione, sed de secunda. Hoc enim est magnum mysterium quod deus exinanivit semet ipsum, cum esset in dei forma, deinde quod passus est, primum in carne se esse et humanae generationis ut fatum habere et in crucem tolli. Non autem fierent ista mirabilia, si fuisset ille aut ex homine solum, aut ex nihilo, aut ex deo secundum facturam. Quid enim exinanivit, si non erat antequam esset in carne? Et quid erat? Dixit: aequalia deo. Aequalis autem quomodo, qui ex nihilo factura esset? Idcirco ergo magnum mysterium quod manifestatum est in carne. Fuit ergo antequam esset in carne. Sed manifestatum dixit in carne. Intellegibiliter enim erat et intellectualiter; sensibiliter autem et incarnaliter tunc manifestatum est. |
| Ubique declamre nobis, videtur, quid sit Pater ille; nusquam dixit eum aliud quam Deum suum verum et Deum nostrum verum. Vide igitur, an relationis modus extorqueat puritatem Scripturarum: nam persona nunquam poterit dici, a quo omnia, Deus, cum non debeat etiam persona invocari vel adorari. Quaeso plurimum, velis nobis dilucide ac fusius Scripturarum autboritates et rationes exponere. Ceterum cum Pens ille simplex sit essentia unica in tribus personis, et eam Iesus nullo modo patefecerit, cur occultam quacremus et plane nobis incomprehensibitem? Petimus aperta Scripturae testimonia, et ubi manifeste Deus simpliciter prolatus tres personas simul comprehendat. Item an liceat invocare Deum simpliciter absque mediatore et ubi Apostoli istud egerint. Et utrum illud Act. I de quo disputatum fuit: Domine, qui nostri corda hominum, de Deo trino, an de Christo intelligendum; et an, uti dicebam, Dominus in N T. ut plurimum pro Christo accipitur, juxta illud: Unus Deus a quo omnia, et unus Dominus; et illud: Unus Dominus, una fides etc. quamvis Pater sit etiam vocatus Dominus, sed non passim et ut plurimum, quemndmodum Filius; et ubi Pater vocatur Dominus, intelligi debet, a quo omnia; quia Filius unicus est Dominus, per quem omnia. An tutior sit secunda precandi formula, ea quod magis manifesta, cum invocamus Patrem in nomine Filii, veluti jussit etiam ipse Christus. Nam cum Deum simpliciter et absque mediatore rogamus, videmur in cassum laborare, cum ille nos non exaudiat sine Christo, juxta illud: sine me nihil etc? Iterum cum rogamus Patrem, an rogemus verum Deum; nam verus Deus est Trinitas, Pater vero est unica persona; et an invocemus Patrem Deum in nomine Filii, qui est eliam Deus, an vero in nomine Filii, qui est tantum homo, sicuti dictum fuit, si recte memini? Et qua ratione Christus ante incarnationem egit officium mediatoris? Et quare nunc, cum sit Unione indissolu-bilis Deus et homo, non potest rogare pro nobis ut Deus? Tertius est precandi modus, cum oramus simpliciter lesum Christum. |
| 120 Ista eadem oportet intellegere et in exsistentia et in exsisten-tialitate. Differt autem exsistentia ab exsistentialitate, quoniam exsistentia iam in eo est, ut sit ei esse, at vero exsistentialitas potentia est, ut possit esse, nondum est ipsum esse. Multo autem magis exsistentia a substantia differt, quoniam exsistentia ipsum esse est10 et solum esse et non in alio esse aut subiectum alterius, sed unum et solum ipsum esse, substantia autem non esse solum habet, sed et quale aliquid esse. Subiacet enim in se positis qua-litatibus et idcirco dicitur subiectum. Quomodo igitur deus 1015a praeexsistente exsistentia aut exsistentialitate sive potentia exsi-stentiali sive ipsa exsistentia natus est, in solo quod est esse his exsistentibus et non habentibus actionem vel agendi vim atque virtutem? His igitur sic se habentibus neque ν11 ante deum fuit neque ντóτης. Multiplica enim et conposita ex substantia et ex qualitate. Si igitur neque potentia neque exsistentia fuit neque exsistentialitas12, quae imaginem habent simplicitatis13, multo magis et ντóτης et ν et substantialitas et substantia. Postgenita enim sunt ab exsistentialitate et ab exsistentia. Si ista omnia postgenita, genita ergo sunt14. Si genita, aliud fuit, a quo genita ista. Ingenitum igitur illud, ex quo ista omnia, ex quibus omnia. Quid istud illud est, ex quo omnia? Deus. Ingenitus igitur deus, siquidem b causa istorum omnium deus. Quid vero? Esse deum qualis aut quae causa? Hoc ipsum deum esse. Etenim prima causa et sibi causa est15, non quae sit altera alterius, sed hoc ipsum, quod ipsum est, ad id, ut sit, causa est. Ipse sibi locus, ipse habitator, ut non imaginatio veluti duorum fiat. Ipse est unum et solum. Est enim esse solum. Et vero ipsum esse ipsum est et vivere et intellegere16. Secundum enim quod est, et vivit et intellegit et, secundum quod vivit, et est et intellegit et, secundum quod intellegit, et est et vivit et secundum unum tria et secundum tria unum et secundum ter tria unum, unalitas simplex et unum simplex. |
| Гомилия «На слова: «Ибо надлежит быть и разномыслиям между вами, дабы открылись между вами искусные» (1 Кор 11. 19)» (In dictum Pauli: Oportet haereses esse; CPG, N 4381; PG. 51. Col. 251-260; рус. пер.: Творения. Т. 3. Кн. 1. C. 254-263), место и время произнесения неизвестны ( Mayer. 2005. P. 86). Говорится о том, что апостол не считал, будто ереси должны возникнуть с необходимостью, словно по какой-то объективной причине. Свт. Иоанн Златоуст. Икона. 2-я пол. XII в. (мон-рь вмц. Екатерины на Синае) Свт. Иоанн Златоуст. Икона. 2-я пол. XII в. (мон-рь вмц. Екатерины на Синае) 3 гомилии «На слова апостола: «Имея тот же дух веры» (2 Кор 4. 13)» (In illud: Habentes eundem spiritum; CPG, N 4383; PG. 51. Col. 271-302; рус. пер.: Творения. Т. 3. Кн. 1. C. 276-309), произнесены, вероятно, в Антиохии, в 387-388 гг. (ActaSS. Sept. T. 4. P. 481). Содержат рассуждения о значении и силе веры, без к-рой не может быть и учения. Гомилия «На слова: «О, если бы вы несколько были снисходительны к моему неразумию» (2 Кор 11. 1)» (In illud: Utinam sustineretis modicum; CPG, N 4384; PG. 51. Col. 301-310; рус. пер.: Творения. Т. 3. Кн. 1. C. 309-319), произнесена, вероятно, вскоре после предыдущих (ActaSS. Sept. T. 4. P. 481-482). Гомилия «На слова: «Потому что немудрое Божие премудрее человеков, и немощное Божие сильнее человеков» (1 Кор 1. 25)» (In illud: Quia quod stultum est Dei, sapientius est hominibus; CPG, N 4441.14), не издана. Гомилия «Против тех, которые злоупотребляют апостольским изречением: «Как бы ни проповедали Христа, притворно или искренно» (Флп 1. 18)» (De profectu evangelii; CPG, N 4385; PG. 51. Col. 311-320; рус. пер.: Творения. Т. 3. Кн. 1. C. 319-330), произнесена, по-видимому, в Антиохии в кон. дек. 386 г. (ActaSS. Sept. T. 4. P. 458). Направлена против тех, кто пользуются словами Свящ. Писания необдуманно, во вред ближним. Гомилия «На слова: «Когда же Петр пришел в Антиохию, то я лично противостал ему» (Гал 2. 11)» (In illud: In faciem ei restiti; CPG, N 4391; PG. 51. Col. 371-388; рус. пер.: Творения. Т. 3. Кн. 1. C. 384-402), произнесена в Антиохии, вероятно, ок. 386-388 гг. (ActaSS. Sept. T. 4. P. 504). Рассматривается вопрос о размолвке между апостолами Петром и Павлом. |
|
|
