De la pentarhie la diptic Cum s-a format „ordinea cinstirii” în Bisericile Ortodoxe Autor: Pavel Kuzenkov, master în tiine istorice, confereniar În Biserica Ortodox, drept singurul Cap al acesteia este cinstit Domnul Iisus Hristos, Cruia i s-a dat toat puterea, în cer i pe pmânt (cf. Matei 28, 8). i dac la catolici Papa de la Roma are „putere deplin, suprem i universal asupra Bisericii”, în calitate de „vicar al lui Hristos” (Catehismul bisericii catolice, p. 882), în tradiia ortodox Întâistttorii Bisericilor Locale autocefale sunt considerai egali în demnitatea lor arhiereasc. În acelai timp, exist între ei o anumit ordine a cinstirii, conform creia sunt pomenii în dipticele liturgice. Cum s-a format aceast tradiie secular? Hristos i Apostolii despre întâietate în Biseric Potrivit Evangheliilor, Domnul nu a evideniat vreun „lider” dintre Apostoli care s se bucure de drepturi speciale asupra altora. Mai mult, Domnul Iisus Hristos a stârpit rapid toate încercrile ucenicilor de a afla cine dintre ei ar avea vreun privilegiu (Luca 22, 24 – 30; Matei 18, 1 – 2) i le-a spus: „Cel mai mare dintre voi s fie ca cel mai tânr, i cpetenia ca acela care slujete” (Luca 22, 26; comp. Matei 23, 11 – 12). Dup care El Însui le-a dat un exemplu al acestei neobinuite înelegeri a stpânirii, splând picioarele Apostolilor la Cina cea de Tain. Sistemul în care conductorul, cu cât era mai mare, cu atât mai multor subordonai le slujea, era de neîneles pentru pgâni. i într-adevr, în condiiile „acestei lumi” acest sistem este de neconceput. Dar acest principiu al iubirii, care este opus prevederilor puterii lumeti bazate pe putere i mândrie, domnete în Biserica lui Hristos de dou mii de ani. Idealul conducerii bisericeti este Bunul Pstor din Biblie Care Îi pune viaa pentru cei care sunt sub cârmuirea Lui (Ioan 10, 11 – 16; comp. Isaia 40, 11 .a.). Naterea ierarhiei Deja Apostolul Pavel menioneaz slujirea bisericeasc a unui episcop (lit. „supraveghetor, supervizor”) i a unui diacon (lit. „slujitor”) (1 Timotei 3). La început, episcopul abia se distingea de preoi („btrâni”) care administrau comunitile în perioada apostolic (Faptele Apostolilor 15, 23; 16, 4 .a.). Din secolul al II-lea, episcopii au primit puterea exclusiv, pe via, puterea „de a lega i dezlega”, au început s conduc adunrile euharistice i au stat înainte în rugciunile credincioilor în calitate de succesori ai Apostolilor. Episcopul Romei – capitala imperiului i locul înmormântrii Apostolilor cu cea mai înalt autoritate, Petru i Pavel – se bucura de prerogative speciale. Deja în secolul al II-lea, el a fost considerat cel mai influent episcop nu numai în cadrul Imperiului Roman, ci i în afara acestuia.

http://mospat.ru/ro/authors-analytics/59...

B. И. Терновского, Ю. Ф. Шульца. Сост. и коммент. Ю. Ф. Шульца. – М., 1971. 358 . Книга Правил Святых Апостол, Святых соборов Вселенских и Поместных и Святых Отец. – Загорск: Свято-Троице Сергиева Лаврыа 1992. – 548 с. (М., 2004). 359 . Кодекс Феодосия//Коптев А. В. Кодекс Феодосия и римский колонат. Учеб. пособие. – Вологда, 1996. – С. 39–88. 360 . Козлов А. С. Тенденциозность «Галльской хроники 511 года»//АДСВ. – 2006. – Вып. 37. – С. 59–103. 361 . Коковцев А. К. Чудеса св. Николая, епископа Мирликийского: Пер. с сирийского//Записки Восточного отделения имп. Русского археологического общества. – СПб., 1896. – Т 9. – Вып. 1–4. – С. 79–86. 362 . Коковцов П. К. Еврейско-хазарская переписка в Х в. – Л.: Изд-во АН СССР, 1932. – 135 с. 363 . Комит Марцеллин. Хроника (379 – 390 гг)/Пер. с лат. Н. Н. Болгова//Классическая и византийская традиция. 2009. Материалы III международного научного семинара. – Белгород: Изд-во БелГУ, 2009. – С. 222–224. 364 . Константин Багрянородный. Об управлении империей: Пер., коммент Г. Г. Литаврина//Развитие этнического самосознания славянских народов в эпоху раннего средневековья. – М.: Наука, 1982. – С. 267–333. 365 . Константин Багрянородный. Об управлении империей: Текст, пер., коммент./Под ред. Г Г. Литаврина, А. П. Новосельцева. – М.: Наука, 1989. – 496 с. (2-е изд.: М.: Наука, 1991. – 496 с.). 366 . Константин Багрянородный. Об управлении империей. Текст, пер., коммент./Под ред. Г. Г. Литаврина и Е. А. Мельниковой при участии И. Г. Коноваловой. – М., 2010. 367 . Константин Багрянородный. О фемах Запада, т. е. Европы//Известия Государственной академии истории материальной культуры. – 1934. – Вып. 91. – 45–46. 368 . Константин Багрянородный. О церемониях византийского двора (De cer. P. 651. 14–15 – 657. 18)/Пер. А. М. Филипчука//Филипчук А. М. Росы и их слуги в кн. II. 45 «De ceremoniis»: проблемы источников и авторского восприятия//Восточная Европа в древности и средневековье. Автор и его источник: восприятие, отношение, интерпретация. XXI Чтения памяти чл.-корр. АН СССР В. Т Пашуто. Материалы конференции. – М., 2009. – С. 332–335.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

после полудня. Прием начинался с молитвы императора перед образом Христа. После того как все чины, одетые в соответствии с рангом и днем, когда проводился прием, входили в зал, занимали отведенные им места, прослушивали доклад логофета дрома (влиятельнейший правительственный чин в X в.), происходило назначение новых чиновников на вакантные должности; император утверждал их, произнося фразу: «Во имя Отца и Сына и Святого Духа назначает тебя мое от Бога царство». Затем слушали доклад препозита (высший сановник двора) и др. чинов, если в этом была необходимость. Во время приема император был отделен от остальных присутствующих завесой и обычно разговаривал с ними через логофета; по будням он сидел на золоченом троне под мозаичным образом Спасителя, по воскресным дням - в золотом обитом красным бархатом кресле (σλλιον) слева от трона (т. е. по правую руку от Христа). После утреннего приема император и его приближенные присутствовали на литургии в храме Богородицы Фара, а затем для особо приглашенных лиц в Хрисотриклине устраивался имп. обед. Для дворцовых чинов литургия проводилась в ц. свт. Василия Великого в Лавсиаке, а проч. присутствовавшие на приеме слушали литургию в храме св. Стефана на ипподроме. Наиболее торжественными событиями дворцовой жизни были имп. выходы в собор Св. Софии и в др. храмы К-поля по церковным праздникам (De cer. I 1-18). Рус. исследователь Д. Ф. Беляев выделил 3 типа торжественных выходов: «большие» - в дни праздников во имя Христа (Пасха, Рождество Христово, Богоявление, Преображение, Сошествие Св. Духа); «средние» - в светлый понедельник и в богородичные праздники (Благовещение, Рождество Богородицы), когда император участвовал в крестном ходе от собора Св. Софии в к.-л. др. храм К-поля; «малые» выходы в собор Св. Софии устраивались в 1-й день Великого поста, на Крестовоздвижение и в день Торжества Православия. Ритуал начинался после 7 ч. утра в Хрисотриклине, куда император входил, молился перед образом Спасителя и облачался в скарамангий (аналог совр.

http://pravenc.ru/text/149715.html

Слово это есть перевод латинского sacer, которое прида­валось, как постоянный эпитет, ко всему, что относилось к особе императора: sacrum Palatium, sacra constitutio, sacra vestís и т. д. 101 Novella 105, 4: imperatoris fortuna, cui et ipsas deus leges subiecit, legem animatam eum mittens hominibus. 106 Malala, de ins., с. 45. Несколько иначе      Тнеорн. 186,      16–18. Procop. h. а. с. 16, 6–10. 109 Novella VIII, p. 90 Sch. О      письме Феодоры к персидскому вельможе Забергану поминает Прокопий, h. а. 2, 32–35. 111 Theoph, 232, 5. Церемонию встречи императора при его возвращении из поездки в Азию см. Const. Porphyr. Cer. p. 497–498. 113 Cod. Just. 1, 3, 42. Quoniara omnera curam gerimus sacrosanctarura ecclesiarum, quibus et nostrum imperium sustineri et communes res clementissimi Dei gratia muniri confisi sumus. (528 r.) Cp. 1, 3, 41. 124 Эта цистерна является и ныне одной из достопримечательностей Константино­поля и носит имя Бин-быр-дирек. 126 Malala, 442–443. Тут есть неясность: сначала Малала говорит об отпуске двух кентинариев золота городу Лаодикее, а затем о 200 фунтах на все три города вместе. О почетных префектурах свидетельствует 70-я новелла Юстиниана (от 538 г.). 127 В отрывках Малалы (De ins. 44) поводом к восстанию является следующее обстоятельство. – По всему Востоку был обычай, что христианская молодежь после церковной службы в субботу, выходя с Евангелием из храма, направлялась к синагогам самаритян и бросала камни в их дома. Эта грубая забава обыкновенно обходилась мирно. Весной 529 года случилось так, что самаритяне дали отпор: бросились с ножами на обидчиков, убили многих и в пылу преследования искали спасавшихся в храме св. Василия, причем предавали смерти и тех, кто прятался под св. престо­лом. – Называя храм, автор, очевидно, разумеет определенный город. Но была ли то Кесария Палестинская, или Неаполь (оба города названы в начале текста), остается неясным. 129 Malala, De ins., с. 44; Chronogr., 445–447; Procop. h. a., c. 11; De aed. 5, 7; Житие св.

http://azbyka.ru/otechnik/Yulian_Kulakov...

Ce qui nous arrive ensuite ne dépend pas seulement de la puissance divine, mais de notre réponse à la grâce reçue du Seigneur. Lui est prêt à transfigurer chacun de nous de Sa lumière céleste. Il offre à chacun la plénitude de Sa grâce, non pas une petite partie de Son Corps, mais Son Corps tout entier. Non pas une goutte de Son Sang, mais tout Son Sang, indépendamment de notre dignité ou de notre indignité. En même temps, le Seigneur attend que nous recevions Ses Saints Mystères avec pénitence, avec un cœur contrit, ayant le sentiment de n’avoir devant Dieu aucun mérite, sachant que seule sa grâce est capable de guérir les péchés, de récréer la nature humaine, de la remplir de la lumière et de la présence divines. Le Seigneur aidera toujours ceux qui s’approchent avec de tels sentiments de repentir et de contrition de Ses Saints Mystères, ayant confessé ses péchés et exprimé le désir et la résolution de se corriger. Prions saint Serge de nous aider à toujours sentir la présence du Dieu vivant, à communier aux Saints Mystères du Christ non pour notre jugement et notre condamnation, mais pour la vie éternelle et l’immortalité. Que le feu divin contemplé par le vénérable Serge et par son entourage, quand il célébrait la Divine liturgie, touche nos cœurs, sans les brûler, mais les réchauffant, nous portant la grâce divine salutaire. Que par les prières de saint Serge nous montions de puissance en puissance dans notre cheminement vers le Royaume céleste. Amen. » Ensuite, un office d’intercession a été célébré sur l’esplanade de la laure, devant une icône de saint Serge. Le métropolite Hilarion a présidé la célébration de l’office, assisté du métropolite Denis de Voskressensk, chancelier du Patriarcat de Moscou ; de l’évêque Antoine de Moravica, représentant de l’Église orthodoxe serbe auprès du Patriarcat de Moscou ; de l’archevêque de Kachira Théognoste, président du Département synodal aux monastères et au monachisme ; de l’évêque Eugène de Bronnitsa, président du Département synodal à l’enseignement religieux et à la catéchèse ; de l’évêque Thomas de Serguiev-Possad, supérieur de la laure ; de l’évêque Thomas de Pavlovo-Possad, président du Secrétariat administratif du Patriarcat de Moscou ; de l’évêque Stéphane de Klin, président du Département synodal aux relations de l’Église avec les forces armées et les organes du maintien de l’ordre ; de l’archimandite Séraphin (Chemiatovski), représentant de l’Église orthodoxe des Terres tchèques et de Slovaquie ; de l’archiprêtre Daniel Andreïuk, représentant de l’Église orthodoxe en Amérique, ainsi que d’autres évêques vicaires de la région de Moscou et de clercs de la laure de la Trinité-saint-Serge.

http://mospat.ru/fr/news/45354/

Será de gran ayuda comenzar con un relato del desarrollo de las perspectivas sobre el misterio de la redención y pasar luego a un relato más breve de la imitación de la humildad y el amor de Cristo, en especial en el período crucial del siglo X hasta el XII. Jacques Riviére ha mostrado que el período patrístico contribuyó con tres temas esenciales a las perspectivas medievales del misterio de la redención: 1) la divinización, concebida como la restauración de la inmortalidad; 2) la noción de los «derechos» del diablo, que enfatizaba la redención como la derrota de la dominación de Satanás sobre la humanidad; y 3) la importancia de la remisión de los pecados, que destacaba la muerte de Cristo primordialmente como un sacrificio de La teología latina de la redención, y la espiritualidad que la acompañaba, pueden ser vistas como un conjunto, complejo y en evolución, de variaciones sobre estos tres temas. La divinización (deificatio), cuyo lugar central en el pensamiento de los Padres griegos ha sido demostrado en el ensayo anterior, de ninguna manera estuvo ausente en la tradición Agustín insistía: «Dios desea hacerte Dios [Deus enim deum te vult faceré], no por naturaleza como en el caso del que te da el nacimiento, sino a través del don y de la adopción. De la misma manera en que vino para participar de tu mortalidad a través de la humanidad, así te ha hecho participar de la inmortalidad a través de la elevación...» (Sermón 166 [PL 38, col. 909]). En un pasaje famoso que describe el cuarto y más alto grado de la caritas, Bernardo había exclamado: «¡Oh puro y sagrado amor! ¡Oh dulce y agradable afecto!... Es deificante pasar por tal experiencia.» Con todo, la interacción del tema de la divinización con los otros componentes de los puntos de vista occidentales de la redención le otorgó un papel más restringido, con un sabor algo diferente del que caracterizaba al Oriente griego. Las cualidades distintivas de los puntos de vista latinos de la redención se ven más fácilmente a través de un análisis de la relación entre la comprensión tradicional de la redención en relación con los «derechos del diablo,» y la concepción de la redención como remisión de los pecados, que evolucionó hacia una teología de la satisfacción plenamente madura. Esta evolución afectó no solamente la comprensión de cómo la obra de Cristo cambió la relación de la humanidad hacia Dios y el diablo, sino también de cómo las personas humanas debían apropiarse de esta nueva relación a través del sistema sacramental de la Iglesia y de sus propias prácticas espirituales . La «comprensión característicamente occidental de Cristo» que fue producida durante este período (la frase es de Jaroslav Pelikan), y los nuevos sistemas de piedad que acompañaron y se edificaron sobre la comprensión de la redención centrada en la satisfacción, fueron desarrollos cruciales en la espiritualidad occidental.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/la-teo...

« L’adoption de ce projet de loi a été précédée de tout un ensemble de mesures dirigées contre l’Église canonique en Ukraine : une campagne de calomnie contre l’Église dans les médias nationaux, des saisies d’églises accompagnées de violences contre le clergé et les fidèles, l’ouverture de nombreuses affaires pénales fictives, des pressions sur l’épiscopat de la part des services spéciaux, des tentatives d’occupation du berceau du monachisme russe, la laure des Grottes de la Dormition de Kiev et d’autres grands monastères, l’expulsion de leurs habitants, ainsi qu’une vague de fermetures forcées d’églises de l’Église orthodoxe ukrainienne par les organes du pouvoir locaux, l’interdiction de célébrer les offices, la saisie des terrains occupés par les monastères, les églises et les sanctuaires », a souligné le primat de l’Église russe. Le patriarche Cyrille, au nom du plérôme de l’Église orthodoxe russe, s’est adressé aux primats des Églises orthodoxes locales, leur demandant de soutenir l’Église orthodoxe ukrainienne et ses fidèles enfants qui ont part à la tribulation à cause de la parole de Dieu et de leur témoignage du Christ Jésus (Ap 1,9). Sa Sainteté le patriarche Cyrille de Moscou et de toutes les Russies a adressé son message aux primats des Églises orthodoxes locales, au pape François de Rome, au patriarche de l’Église copte Tawadros II, à l’archevêque de Canterbury Justin Welby, chef de la Communauté anglicane, au catholicos de l’Orient et métropolite de l’Église malankare Basile mar Thomas Matthieu III ; au patriarche-catholicos de tous les Arméniens Garéguine II ; au catholicos suprême de la Maison de Cilicie de l’Église apostolique arménienne Aram I ; au catholicos-patriarche de l’Église assyrienne de l’Orient Mar Awa III ; au patriarche maronite et de tout l’Orient Bechara Boutros al-Rahi ; au secrétaire général du Conseil œcuménique des Églises, le docteur Jerry Pillay ; au président de l’association évangélique Billy Graham, Franklin Graham. Dans sa lettre aux dirigeants et aux représentants d’organisations religieuses, le patriarche Cyrille de Moscou et de toutes les Russies a rappelé une nouvelle fois le caractère discriminatoire du projet de loi n°8371 : « Le 23 mars 2023, la Direction du haut-commissaire de l’ONU aux droits de l’homme a publié un rapport sur les droits de l’homme en Ukraine, qui reconnaissait que le projet de loi n°8371 pouvait avoir une dimension discriminatoire à l’égard de l’Église orthodoxe ukrainienne. Le 26 juillet, le journaliste ukrainien et écrivain Jan Taksiur, partisan de l’Église orthodoxe ukrainienne, est intervenu dans le cadre de la séance spéciale du Conseil de sécurité de l’ONU, mettant en évidence les multiples violations flagrantes de la liberté religieuse en Ukraine. »

http://mospat.ru/fr/news/90906/

Pero, además de eso, estoy preparando otro libro: " La vida y los versos espirituales de uno de los últimos confesores del monasterio de Alexander Nevsky, el archimandrita Sergei Belyakov " , que fue uno de los nuevo mártires, murió en 1930. Así también, sigo estudiando la historia de las Iglesias Ortodoxas durante la Segunda Guerra Mundial, y no sólo de la Iglesia Ortodoxa Rusa, sino, sobre todo, de las demás Iglesias. En particular, yo estudio sobre el período de la ocupación alemana a los Balcanes, y ahora he preparado una nueva monografía sobre el tema. Espero que el próximo año salga a luz, allí ya estarán reflejadas las historias de la Iglesia Ortodoxa de Bulgaria, de la Iglesia Ortodoxa de Serbia y, en parte, la historia de las Iglesias Ortodoxas de Rumanía y Grecia, durante la Segunda Guerra Mundial, también serán desarrolladas y algunas otras historias en los marcos de estas mismas investigaciones. Preparo también ahora un gran trabajo acerca de la relación de la Iglesia Ortodoxa hacia el Holocausto. Gran parte de este trabajo fue publicado recientemente en el portal Bogoslov.Ru, pero yo espero continuar con esta investigación, y al final después de varios años, completar una monografía sobre el tema. Por cuanto yo trabajo en el archivo, continuo una actividad de investigación y de publicación de materiales. En este momento, yo, junto a otro autor, que es jefe de uno de los departamentos científicos de nuestro archivo, preparo una colección de documentos sobre la historia de la diócesis de San Petersburgo después del final de la Segunda Guerra Mundial, de 1945 a 1991. Otra colección de documentos de nuestra iglesia, que está ya casi listo, y que se refiere a la historia de dos cementerios de San Petersburgo: Mitrofanjevskoe y Golumovskoe, ortodoxo y de los viejos creyentes. Hay muchos documentos de interés, el hecho es que ahora ha surgido el problema sobre la conservación de estos cementerios, ya que se está planeando en algunas de las partes de estos cementerios construir casas. La publicación de estos documentos es muy importante, esto ayudará a preservar la memoria de estos cementerios y de los templos que estaban allí: tres iglesias, en el cementerio ortodoxo, y dos – en el de los viejos creyentes. Ellas fueron demolidas durante la era soviética, pero ahora existe la posibilidad de su restaruración. Y esto es sólo parte de mis proyectos.

http://bogoslov.ru/article/2813964

En cuanto al aspecto exterior, las basílicas no mostraban nada de extraordinario. El edificio, aparte una cierta grandiosidad de mole en las más grandes, se presentaba más bien pesado, con flancos de estructura muy común en ladrillo, de arco plano, abiertas a la altura de la nave central. No obstante, cuanto más la basílica revelaba al exterior su pobreza constructiva y arquitectónica, se imponía interiormente por la suntuosidad y el esfuerzo de los ornamentos y de la decoración. El cielo raso estaba pintado y decorado; preciosos mármoles variados revestían las paredes inferiores; mosaicos policromados con fondo de oro estaban incrustados en los muros de la nave del medio y en el ábside; dos pulimentadas filas de columnas, que sostenía una riquísima viga, se reflejaban sobre el pavimento, finamente taraceado por artífices alejandrinos; cortinas de seda y de brocado y tapices históricos estaban colocados entre las columnas; una gran multitud de candelabros y de lámparas, ya suspendidos, ya apoyados, de bronce, de plata, a veces de oro, iluminados con centenares de llamitas, esparcían por la vasta aula una luz tranquila, que el oro y las piedras preciosas de los objetos sagrados – cruces, coronas, cálices, patenas – colocados sobre el altar y alrededor del ciborio reflejaban vivamente. Es interesante sobre el particular la respuesta del abad San Nilo (+ 430) a un cierto Olimpiodoro, noble bizantino, el cual, habiendo construido una iglesia, le pregunta sobre un proyecto suyo de decoración a base de escenas pastoriles, de caza, de pesca, etc. «Todo esto, responde el Santo, es muy vulgar.» Y sugería, por el contrario, el poner en el santuario una majestuosa figura de la cruz y pintar sobre las paredes las historias del Antiguo y del Nuevo Testamento , a fin de que también los neófitos pudiesen aprender a conocer las bellas acciones de los fieles servidores de Dios. La antigua iconografía basilical era, en efecto, eminentemente bíblica. Esto lo atestiguan en el 333 el peregrino de Burdeos para las basílicas de Jerusalén y San Félix de Nola para las iglesias por él construidas; y si, desgraciadamente, no nos queda nada de la decoración primitiva de las basílicas del siglo IV, los ciclos de mosaicos de los siglos V-VI todavía existentes en Santa María la Mayor, de Roma, y en San Apolinar el Nuevo, de Rávena, son una prueba de todo ello. Los objetos preferidos eran las historias de los patriarcas y los episodios de la vida del Salvador. Para estos últimos, el artista interpretaba no sólo las narraciones de los Evangelios canónicos, sino que se inspiraba con gusto también en las leyendas de la literatura apócrifa. Los mosaicos del arco triunfal de Santa María la Mayor, que contienen escenas de la infancia de Jesús, dependen ampliamente del Protoevangelio de Santiago.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

L a influencia de Orígenes no se dejó sentir con fuerza sólo en Egipto; sus ideas se extendieron mucho más allá de las fronteras de su país natal. El Asia Menor, Siria y Palestina se convirtieron en el campo de batalla de sus amigos y de sus adversarios. Es interesante observar que hasta sus mismos enemigos le deben más de lo que ellos admiten. Un ejemplo típico lo tenemos en Metodio. Los centros de esta controversia fueron dos escuelas; la primera de ellas, la de Cesárea de Palestina, fundada por el mismo Orígenes, continuó la obra del maestro después de su muerte; la otra, en Antioquía de Siria, se creó en oposición a su interpretación alegórica de la Escritura. La Escuela de Cesárea Cesárea tuvo el privilegio de servir de refugio a Orígenes al ser éste desterrado de Egipto (232). La escuela que él fundó allí se convirtió, después de su muerte, en asilo de su legado literario. Sus obras formaron el fondo de una biblioteca que el presbítero Panfilo transformó en centro de erudición y saber. Como director continuó la tradición del maestro. Allí fue donde se educaron Gregorio el Taumaturgo y Eusebio de Cesárea, y los Capadocios, Basilio el Grande, Gregorio de Nisa y Gregorio Nacianceno, recibieron la influencia e inspiración de la teología alejandrina. La Escuela de Antioquía La escuela de Antioquía fue fundada por Luciano de Samosata (312) en directa oposición a los excesos y fantasías del método alegórico de Orígenes. Esta escuela centraba cuidadosamente la atención en el texto mismo y encaminaba a sus discípulos hacia la interpretación literal y el estudio histórico y gramatical de la Escritura. Los sabios de los dos centros de enseñanza antagónicos tenían conciencia de la profunda diferencia y contradicción fundamental de sus métodos respectivos. En Antioquía, el objetivo de la investigación escriturística era descubrir el sentido más obvio; en Cesárea o en Alejandría, por el contrario, la atención iba dirigida a las figuras de Cristo. Una parte acusaba a la alegoría de destruir el valor de la Biblia como historia del pasado y convertirla en una fábula mitológica; la otra llamaba «carnales» a todos los que se adherían a la letra. A pesar de todo, no existía una contradicción absoluta entre las dos escuelas; antes bien, estaban de acuerdo en toda una tradición exegética ; pero cada uno recalcaba sus propios puntos de vista. Orígenes descubre tipos, no solamente en algunos episodios, sino en todos los detalles de la palabra inspirada. Cada línea está, para él, preñada de misterio. Antioquía, en cambio, estableció como principio fundamental no reconocer, en el Antiguo Testamento, figuras de Cristo más que ocasionalmente. Admitía una prefiguración del Salvador sólo allí donde la semejanza era marcada y la analogía clara. Los tipos forman la excepción, no la regla; la Encarnación, si bien era preparada en todas partes, no estaba prefigurada siempre.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010