(Ibidem, 1864 г. ч. III о таинстве крещения из книги Λιθος (Ibidem 1860 г., ч. II и III). «О крещении младенцев» (Прибавл. к твор. св. отц. 1857 г. ч. XVI). «Разбор учений реформатов о необходимости таинства крещения (Правосл. Соб. 1865 г. ч. III). «О крещении чрез погружение и обливание» (Прибавл. к твор св. отц. 1855 г. ч. XIV). Заметка в крещении в западной церкви чрез однократное погружение» (Правосл. Соб. 1866 г. ч. III) «Замечания на учение реформатов о совершителях таинства крещения» (ibidem ч. III). «Крещение и миропомазание в первые три века христианства» (Духово. Беседа 1873 г. том. I. Эта статья – сокращенный перевод из Probsla Sacramente und Sacramentalien). «Особенности в священно-служебных обрядах и обычаях греческой и русской церкви» П. Серединского (Христ. чт. 1871 г. октябрь) Амвросий (иером.) «Таинство св. крещения по чину православной церкви» (Странник 1864 г. ч. I). Александр Тяжелов: «Законы греческих императоров. в отношении и к церкви после Юстиниана» (Чтении в общ. любит. духовн, просв. 1877 г. июнь) и др. Кроме всего перечисленного, нужно еще упомянуть следующие рукописный сочинения. библиотеки Казанской Духовной Академии, составленные студентами последней: Ф. Краснорицкий: «Сакраментальный элемент в христианском богослужении в первые три века». Карпов «Об обрядах, совершаемых при таинстве крещения». Смирнов Конст. «Об оглашенных в первенствующей церкви». Аристов. «Опыт истории чинопоследования таинства крещения». П. Городецкий: «Постановления древней Русской церкви касательно богослужения по XV в.» Подлинный текст встречающихся в нашем исследовании свидетельств из произведений древней христианской литературы цитуется нами почти во всех случаях по изданию; «Cursus Completus Patrologiae» (Series Graeca et Series Latina) Migne. Правила восточных соборов – в русск. пер. цитутется по сочинению: «Опыт курса церковного законоведения Иоанна (архим.), – в подлиннике – по изданию Συνταγμα των θειων και ιερων κανονων των αγιων Αποστολων και των οικουμενικων και τοπικων Συνοδων και των κατα μερος αγιων πατερων» Ραλληκαι Ποτλη. Αθην. 1852–1855 г.; постановления же западных соборов приводятся по следующим изданиям: Iarduinus: «Acta conciliorm et epistolae decretales ae conslituliones snmmorum pontificum», Fol. 1714–15. Paris. «Brauns: Canones Apostolorum et Conciliorum, saccuforum IV-VII. Pars. I-II, Berolini. 1839г. Hisidorus Hispalensis: «Colleclio canonum, ubi et epistolae decretales». Curs. Completus Patrologiae. Ser. Lalin. Tom. LXXXIV. Читать далее Источник: История чинопоследований крещения и миропомазания : Исслед. Александра Алмазова. - Казань : тип. Имп. ун-та, 1884. - с. Вам может быть интересно: Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Alma...

Consequenter autem et per accidens, secundario, tollitur et exceditur omne fastidium, secundum illud: «non habet amaritudinem conversatio illius», Sap. 8 o , si tamen «nihil inquinatum», id est non divinum, «incurrat», Sap. 7 o . Porro, si quid aliud praeter Deum incurrat et intercurrat, secus est. Iam enim, procul dubio, necesse est ut incidat amaritudo, labor, pena et fastidium, quia ut sic Deus non editur. Cuius enim operis finis est quippiam praeter Deum, huius operis Deus non est principium, quia Deus idem finis et principatum. Opus autem divinum non est cuius Deus principium non est. In cuius figura et exemplo dicitur, Io. 14: «Pater in me manens, ipse facit opera». Ex praemissis patet quod «qui edunt» Deum «adhuc esuriunt». Patet etiam quod non propter hoc esuriunt quia non fastidiunt ut communiter exponitur, sed e converso: ideo non fastidiunt quia esuriunt et quia esurire est ipsum edere. Qui ergo edit, edendo esurit, quia esuriem edit, et quantum edit tantum esurit: nihil in his maius et minus, prius aut posterius. Et hoc est quod hic dicitur: «qui edunt me, adhuc esuriunt. Edendo enim esurit et esuriendo edit et esurire sive esuriem esurit. Thomas tamen aliter exponit et dupliciter et bene I a II ae , q. 33, a. 2. Bernardus in Epistula de caritate secundum illud Psalmi: «concupivit anima mea desiderare», sic ait: «non potuit satiari desiderio, quia non nisi desiderare concupivit; fames enim animae desiderium est. Sic vere amans Deum amore non satiatur, quia Deus amor est, quam qui amat amorem amat. Amare autem amorem circulum facit, ut nullus sit finis amoris». Et infra «in desideriis exardescit. Quae, etsi dentur ad plenitudinem, nunquam tamen ad satietatem». Et hoc est quod hic dicitur: «qui edunt me, adhuc esuriunt. Exemplum posset poni, si dicatur aliquis currere propter currere. Hic enim semper edit cursum, currrit enim. Tamen semper esurit cursum, quia currit amat, a currere et cursum amat propter cursum. Et hic idem propter se ipsum, quod amat, amat, amorem propter se ipsum amorem.

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

Quoniam vero quae ad cultum pertinent, intimo plane vinculo cum eiusdem obiecto conserta sunt, neque rata et fixa manere possunt, si illud anceps sit, et in ambiguo versetur, idcirco Decessores Nostri Romani Pontifices omni cura Conceptionis cultum amplificantes, illius etiam obiectum ac doctrinam declarare, et inculcare impensissime studuerunt. Etenim clare aperteque docuere, festum agi de Virginis Conceptione, atque uti falsam et ab Ecclesiae mente alienissimam proscripserunt illorum opinionem, qui non Conceptionem ipsam, sed sanctificationem ab Ecclesia coli arbitrarentur et affirmarent. Neque mitius cum iis agendum esse existimarunt, qui ad labefactandam de Immaculata Virginis Conceptione doctrinam excogitato inter primum atque alterum Conceptionis instans et momentum discrimine, asserebant, celebrari quidem Conceptionem, sed non pro primo instanti atque momento. Ipsi namque Praedecessores Nostri suarum partium esse duxerunt, et beatissimae Virginis Conceptionis festum, et Conceptionem pro primo instanti tamquam verum pultus obiectum omni studio tueri ac propugnare. Hinc decretoria plane verba, quibus Alexander VII Decessor Noster sinceram Ecclesiae mentem declaravit inquiens «Sane vetus est Christifidelium erga eius beatissimam Matrem Virginem Mariam pietas sentientium, eius animam in primo instanti creationia, atque infusionis in corpus fuisse speciali Dei gratia et privilegio, intuitu meritorum Iesu Christi eius Filii humani generis Redemptoris, a macula peccati originalis praeservatam immunem, atque ia hoc sensu eius Copceptionis festivitatem solenmi ritu colentium, et celebrantiumûAlexander VII. Const. Sollicitudo omnium Ecclesiarum VIII. Decembria 1661.. Atque illud in primis solemne quoque fint iisdem Decessoribus Nostris doctrinam de Immaculata Dei Matris Conceptione sartam tectamque omni cura, studio et contentione tueri. Etenim non solum nullatenus passi sunt, ipsam doctrinam quovis modo a quopiam notari atque traduci, veram etiam longe alterius progressi perspicuis declarationibus, iteratisque vicibus edixerunt,doctrinam, qua Immaculatam Virgine Conceptionem profitemur, esse, suoque merito haberi cum ecclesiastica cultu plane consonam, eamque veterem, ae prope universalem et eiusmodi, quam Romana Ecclesia sibi fovendam, tuendamque susceperit, atque omnino dignam, quae in sacra ipsa Liturgia, solemnibusque precibus namparetur. Neque his cententi, ut ipsa de In-unaculato Virginis Conceptu doctrina inviolata persisteret, opinionem huic doctrinae adversam sive publice, sive privatim defendi posse severissime prohibuere, eamque multiplici veluti vulnere confectam esse voluerunt. Quibus repetitis luculentissimisque declarationibus, ne inanes viderentnr, adiecere sanctionem: quae omnia laudatus Praedecessor Noster Alexander VII his verbis est complexus.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/kato...

Hic primus decimas constrinxit reddere justas Selavorum gentem sub se rectore manentem. Vita Gebehardi ad a. 1060, ap. Pertz, XI, 25. 253 Reinhardus (Reginarius, episcopus Pataviensis, apostolus Moravorum dictus) baptizat omnes Moravos. Bernardi Norici Chr. Laureac, ap. Pez. Scr. rer. Austr. I, 1304. 254 Eugenius II papa Urolfum, Laureacensem praesulem, qui Avaris in Pannonia et Slavis in Moravia evangelium magno cum fructu praedicavit, in jura ae dignitatem archiepiscopalem restituit, suoque ornat vicariatu. 824–826. Boczek, I, p. 14, XIX. Erben, I, 8–9. 255 Ludovicus, Boioariorum rex, limites Salisburgensis archiepiscopatus et Pataviensis dioeceseos definit, decernitque de jure metropolitano in Moraviam et Pannoniam. Actum Reganespurch umo Christo propitio DCCCXXLX. XIV Kal. Decembris, indictione VIII. Fejér, I, 162. Boczek, 1, 18. Erben, I, 16. 257 Bohemi et Slavi, qui ab orientali parte Boioariae sunt (id est, Moravi) in divisione imperii Ludovico, Ludovici imperatoris filio, attribuuntur, Pertz, III, 196. 262 Nicolaus I papa Ludovico regi prosperam adversus Rasticem, Moravorum ducem, expeditionem exoptat. Baluz., Miscell., I, 401. Boczek, I, p. 27, XXXVII. 263 Capitula responsionum Nicolai papae ad legationem Salomonis episcopi missi a rege Hludovico Germanico: XI, Quoniam nuntias, quod fidelis rex (Ludovicus) dispositum habeat venire Tullinam et deinde pacem cum rege Vulgarorum confirmare, et Rastitium (Moravorum ducem) aut volendo aut nolendo sibi obedientem facere, oramus omnipotentem Deum, ut angelus, qui fuit cum Jacob patriarcha, sit quoque cum ipso et cum omnibus suis, et bene disponat iter ejus, et cum pace et gaudio revertatur ad propria. Ibid., a. 858. 264 Ludovicus rex confert monasterio S. Emmerami bona ad Tullinam (Tullina, situs in regione Pannonia) comiti Ratpodo propter infidelitatem oblata. Actum Franckenfurth, dt. Kalend. Maji 859. Boczek, I, 27–28, XXXVIII.-Ludovicus rex monasterio S. Mauritii de Altaha donationes a fideli suo duce Privina ad Salab... factas ratas habet et confirmat. Actum Reganesburc, dt. Kal. Marcias 860. Ibid. p. 28–29, XXXIX.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Последние новости. 1931. Приазовский край. 1919. Россия и славянство. 1930. Руль. Берлин. 1931. Свободная речь. 1919. Северокавказский край. 1919. Советский Юг. 1922. Ставропольские епархиальные ведомости. 1887, 1894, 1900. Трудовой Дон. 1922. Церковные ведомости. 1917. Литература Антоний (Храповицкий) , митр. Архиеп. Гавриил (Чепура): Страдалец упокоился: [Некролог]// Никон (Рклицкии) . Жизнеописание митрополита Антония Храповицкого . 1963. Т. 10. С. 154–156; Собрание сочинений. Нью-Йорк, 1963. Т. 10. Архиепископ Димитрий, в схиме Антоний (Абашидзе). Жизнеописание. Слова, воззвания и письма. Сергиев Посад, 2006. Беликов Г. А. Безумие во имя утопии, или Ставропольская Голгофа. Ставрополь, 2009. Биографические сведения о братии Киево-Печерской Лавры, пострадавшей за православную веру в XX столетии. Киев, 2008. Бирюкова Ю. А. Апология православного духовенства в тюремных записках П. В. Верховского 1922 г.//Przegl.d Wschodnioeuropejski. Uniwersytet Warminsko-Mazurski w Olsztynie Wydzial Humanistyczny Instytut Historii i Stosunkow Micdzynarodowych, Olsztyn. 2015. VI/2. S. 52–65. Бирюкова Ю. A. Исповедь в застенках ВЧК. К биографии историка и общественного деятеля профессора протоиерея П. В. Верховского//Вестник ПСТГУ. Серия II. История. История Русской Православной Церкви. 2012. 5 (48). Бирюкова Ю. А. П. В. Верховский: судьба на рубеже эпох//Слава и забвение: парадоксы биографики: сборник научных статей/Отв. ред. Л. П. Репина. СПб., 2014. Бирюкова Ю. А. Правовые формы сопротивления ростовского духовенства антицерковной политике советской власти в 1920–1921 гг.//Исторические, философские, политические и юридические науки, культурология и искусствоведение. Вопросы теории и практики. Тамбов., 2011. 6 (12). С. 37–41. Бирюкова Ю.А. Советская власть и православные общины Дона в 1920–1930-х гг. Характер отношений на местах. Ростов-на-Дону, 2012. Бокач Ф., прот. Протопресвитер Георгий Шавельский //Церковно-исторический вестник. 1998. 1. С. 98–110. Бутаков Я. А. Особое совещание при Главнокомандующем Вооруженными силами на Юге России (1918–1919 гг.). URL: http://www.antibr.ru/dictionary/ae_ossov_gk.html (дата обращения: 14.02.2016).

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

Соч.: Симони П. К истории обихода книгописца, переплетчика и иконописца при книжном и иконном строении. СПб., 1906. С. X, 30-31; Табл. XI-VIII. (ПДП; 161) [часть описания б-ки-архива]; Морозов Б. Н. Странствия книжника Ионы Соловецкого по Онежскому и Ладожскому озерам в кон. XVI - нач. XVII вв.//Исследования по истории книжной и традиционной народной культуры Севера: Межвуз. сб. науч. тр. Сыктывкар, 1997. С. 105-118 [дорожники и 6 посланий]; он же. Автобиография Ионы Соловецкого, 1561-1621//АЕ за 2000. M., 2001. С. 447-453; он же. Соловецкий след в рукописях Ионы Соловецкого//КЦДР: Книжники и рукописи Соловецкого мон-ря. СПб., 2004. С. 175-181 послания]; он же. «Приход в Кирилов монастырь» Ионы Соловецкого//КЦДР: Кирилло-Белозерский мон-рь. СПб., 2008. С. 455-461; Гренберг Ю. И. Свод письменных источников по технике древнерус. живописи, книжного дела и худож. ремесла в списках XV-XIX вв. СПб., 1995. Т. 1. Кн. 1. С. 92-102 [практические наставления]. Лит.: Калайдович К., Строев П. Обстоятельное описание славяно-российских рукописей гр. Ф. А. Толстого. М., 1825. С. 343-354; Орлов А. С. Чаши государевы//ЧОИДР. 1913. Кн. 4. С. 8; Морозов Б. Н. Первое послание Курбского Ивану Грозному в сборнике кон. XVI - нач. XVII в.//AE за 1986 г. M., 1987. С. 277-289; он же. Первое послание Курбского Ивану Грозному в б-ке странствующего монаха Ионы Соловецкого: К вопр. о распространении переписки в кон. XVI - нач. XVII в.//Culture and Identituy in Moscovy, 1359-1584=Московская Русь, 1359-1584: Культура и ист. самосознание. M., 1997. P. 475-494. (UCLA Slavic Studies. N. S.; 3); он же. Естественнонауч. статьи в энциклопедическом сб. Ионы Соловецкого: Сокровенные знания и практические наставления//Естественнонауч. книжность в культуре Руси. М., 2005. С. 61-65; он же. К истории списка Судебника Ивана IV, найденного К. Ф. Калайдовичем//Проблемы источниковедения. М., 2006. Вып. 1(12). С. 315-326; он же. Иона Соловецкий и Арсений Елассонский//Арсений Елассонский - архиеп. Суздальский. Владимир, 2008. С. 71-77; Зиборов В. К., Романова A. A. Иона Соловецкий//СККДР. 1993. Вып. 3. Ч. 2. С. 89-92; Морозов Б. Н., Симонов Р. A. Календарные мотивы «Учения» Кирика (1136 г.) у Ионы Соловецкого: Последняя четв. XVI в.//Россия в IX-XX вв.: Проблемы истории, историографии и источниковедения. М., 1999. С. 286-290; Романова А. А. Древнерус. календарно-хронологические источники XV-XVII вв. СПб., 2002 (по указ.); она же. «Указ, что в сих тетратех есть» - опись б-ки Ионы Соловецкого (1-я четв. XVII в.)//Книга: Исслед. и мат-лы. М., 2007. Вып. 87(2). С. 125-143; Руди Т. Р. Иона Соловецкий как читатель Ермолая-Еразма//КЦДР: Книжное наследие Соловецкого мон-ря. СПб., 2010. С. 249-265.

http://pravenc.ru/text/578350.html

Figure 7.1 It is important to realize that the universe, being old and large, was unsuitable for the existence of human life most of the time and is probable unsuitable for life in most of its space (assuming, of course, that when we think about humankind, we mean exclusively our own civilization, refusing any speculations about extraterrestrial intelligent life). This brings us to the conclusion that the universe, understood as overall space-time, is effectively empty and dead in terms of life, with only one exception, the life on the earth. We can easily illustrate this point by appealing to an anthropic argument that is known as the “fine-tuning” of physical constants and other cosmological parameters in the universe. This argument makes a link between the global physical conditions in the universe and the fact of existence of life on the earth. One of the simplest argu­ments that life could not exist in the universe’s past is that the universe was hot, which prevented the existence of such stable physical states as atoms. The stability of atoms is a fundamental condition for the existence of all possible biological forms of life. This stability is measured in physical terms by binding energy, which for an atom of hydrogen is determined as EH=ae2me2c2, where ae ≈ 1/137 is the constant of the electromagnetic interaction (the force which makes atoms stable), me is the mass of an electron, and c is the speed of light. 432 It is known from atomic physics that in order to destroy atoms, it is enough to expose atoms to external electromagnetic radiation, that is, to highly energetic photons, whose energy is greater than EH. This implies that since all atomic structures are embedded in the external cosmological background, filled in, for example, with intergalactic gas (IGG) and microwave relict background radiation (MBR), the energy of particles in IGG and MBR must be less than EH.If we express this condition in terms of the effective temperature of particles and photons, using the connection between energy and temperature E=kT (k is Boltzmann’s con­stant), we can state that

http://azbyka.ru/otechnik/world/light-fr...

Dafne vidua Marucci О. Op. cit. P. 246. Само по себе состояние вдовства для женщины необязательно было связано с получением церковной поддержки, что было вполне вероятно, если знатная женщина могла обладать средствами для собственного пропитания. DAFNE VIDVA Q CVN VIXIT //ACLESIA NIHIL GRAVAVIT А Вдова Дафна Дафна, адова, которая, пока жила церковь ничем не отяготила . Alexandra virgo sacra Marucci О. Op. cit. P. 343; Wilpert J. Die gottgeweihten Jungfrauen in den ersten Jahrhunderten der Kirche. Freiburg ш Breisgau, 1892. S. 50. Одна из надписей со специфическим упоминанием священнодевы обнаружена в раке храма св. Пракседии в Риме. Перед надписью монограмма Христа, 26 марта 449 г. [IN НОС SEJPVLCRO REQVIESCIT PVELLA VIRGO SACRA В М ALEXANDRA]//QVAE RECEPTA COELO MERVIT OCCVRRERE XPO AD RESSVRRECTflONEM//PRAEMIVM AE] TERNVM SVSCIPERE DIGNA HAEC DEP VII KAL AP[RILIS[//[DIE SABBA]TI VIGILIAS SACRAS CONS FL ASTVRIO V C CON[SVLE] Священнодева Александра В этой гробнице покоится девушка, священнодева достойная [доброй памяти?] Александра, которая, вернувшись на небо, заслужила предстать Христу для воскресения, достойная получения вечной награды. Она погребена в седьмой день перед апрельскими Календами, в субботу, во время священного всенощного бдения, в консульство Фл[ора] Астурия, знатного мужа, консула марта 449 г.]. Virgo praetextata Marucci О. Op. с it. P. 238; Wilpert J. Op. cit. S. 43. Данная надпись содержит специфический термин – претекстата (464). QVIESCIT IN [РАСЕ] PRAETEXTATA//VIRGO SACRA DEP[OSI]TA D VII//ID AVG CONS RV[STI]CI ET OLYBRI Дева, носившая претексту Покоится в [мире] священнодева, [носившая] претексту. Погребена в седьмой день перед августовскими идами в консульство Рустика и Олибра Nicella virgo Marucci О. Op. cit. Epigrafia Christiana... P. 239; Wilpert J. Op. cit. S. 85. Надпись с упоминанием «Божией девы» относится к IVbeky. NICELLA 238 VIRGO DEI QVE VI//XIT ANNOS PM XXXV DE//POSITAXV KAL MAIAS BENE//MERENTI IN PACE Дева Ницелла Ницелла [Нигелла], Божья дева, которая прожила около 35 лет, похоронена в 15 день перед майскими Календами. Заслуженно [желаем ей почивать] в мире.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

770 В этой проповеди wesen подразумевает определение, «модус» (wise); следовательно, оно противостоит wife – неопределенной протяженности, или unwesen, где Бог движется и действует свободно. 774 Ibid., pp. 145–146. «Учитель», о котором здесь упоминается, – это, вероятно, Дионисий, который высказывается аналогичным образом в Первом письме (PG 3, col. 1065). В Сумме теологии св. Фома цитирует это место в переводе Иоанна Сарацина: II a II ae , q. 180, a. 5, ad 1 m : «Si aliquis videns Deum intellexit quod vidit, non ipsum vidit, sed aliquid eorum quae sunt eius» [«Если некто видящий Бога понял то, что видит, он видит не Его, а нечто из принадлежащего Ему»]. 775 Игра противоположностей iht и niht [нечто] и [ничто] обнаруживается в мистической поэзии XIII–XIV вв. Так, Мехтильда Магдебургская говорила: Du solt minen das niht, Du solt vliehen das iht... [Должна ты любить Ничто, должна ты бежать Нечто]. См.: Offenbarungen der Swester Mechtild von Magdeburg oder das flieussende Licht det Gottheit, ed. Dom Gall Morel, Ratisbonne 1869, p. 17. Ср.: G. Lüers, Die Sprache der deutschen Mystik des Mittelalters im Werke der Mechtild von Magddeburg, Munich 1926, p. 293. – Сошлемся также на немецкую поэму начала XIV в., известную под названием «Granum sinapis» (Горчичное зерно). Будучи анонимной, как и чуть более поздний пространный латинский комментарий, эта небольшая поэма без достаточных оснований приписывается Майстеру Экхарту. См.: M. Bindscheder, Der lateinische Kommentar zum granum sinapsis, Halle 1949; отсюда мы берем следующие два фрагмента [в квадратных скобках восстановлен контекст приведенных В. Лосским фрагментов поэмы. – Ред.]: [Wirt als ein kint, wirt tuop, wirt blint!] dîn selbes icht mûz werden nicht, al icht, al nicht trîb uber hôr! [Ô sêle mîn genk ûz, got în!] sink al mîn icht in gotis nicht, sink in di grundelôze vlût! [Стань как дитя, пусть станет «я» ничем твое!] Прочь нечто все и все ничто! Будь глух и слеп, [Душа моя, покинь меня (досл.: все мое нечто)] – войди же Бог!

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

AelProm S.Ihm, Der Traktat περ τν οβλων θηρων κα δηλητηρων φαρμκων des sog. Aelius Promotus. Wiesbaden 1995 (Index 155–168). [s.II-–VI) Aes Corpus fabularum Aesopicarum I 1.2. Ed. A.Hausrath – H.Haas. Ed. alt. cur. H.Hunger. Leipzig 1959 (Index II 202–339, 350–351). AesCh Aesopi fabulae, rec, Ae.Chambry, I,II. Paris 192–1926. AesP B.E.Perry, Aesopica. А series of texts relating to Aesop or ascribed to him ... Urbana, III. 1952. AEsph Actes d’Esphigiménou. Ed. dipl. par J.Lefort. Paris 1973 (Index 199–244). Аёт IX, XV Aötius von Amida, ed. S.Zervos, θην 23 (1911) 273–390 (Buch IX); 21 (1909), 3–144 (Buch XV). [s.VI] Аёт XI Aelius von Amida, Buch XI, in: Rufus Ephesius, ed. Ch.Daremberg – E.Ruelle. Paris 1879, 85–126; App. III, p.568–581. [s.VI] Аёт ΧII Aemius von Amida, Buch ΧII, ed. G.A.Kostomiris. Paris 1892. [s.VI] Аёт XIII Aemius von Amida, Buch XIII, ed. S.Zervos, θην 18 (1905) 241–302. [s.VI] Аёт XVI Aemius von Amida, Buch XVI, ed, S.Zervos, Gynäkologie des Aemios. Leipzig 1901, [s.VI] AemOl Ι, II Aemius von Amida, ed. A.Olivieri, Corp.Med.Graec.VIII 1. Leipzig 1935 (Bücher I–IV); VIII 2. Berlin 1950 (Bücher V–VIII) (vgl. (Holla 64,1986,30–36). [s.VI] Aemos ΑΕΤΟΣ. Studies in honour of C.Mango. Ed. by I.Ševenko and I.Hutter. Stuttgart – Leipzig 1998. AgapSyr R.Pope, The greek text of „The narration of our pious father Agapios the Syrian”. Cyrillomethodianum 8–9 (1984–1985) 233– 260 . [s.IV–V(?)] Agath Agathiae Myrinaei historiarum libri quinque, rec. R.Keydell. Berlin 1967 (Index 223–232). [s.VI] Agathange G.Lafontaine, La Version grecque du livre arménien d’Agathange. Louvain 1973 (Index 351–358). [s.VI–VII] AgathNic Encomium in sanctum Agathonicum Nicomediensem martyrem. AnBoll (1886) 396–415. Agnes P.Franchi dé Cavalieri, Scritti agiografici I.Città del Vaticano 1962, 355–376: S.Agnese nella tradizione e nella legg enda. BHG Analecta Hymnica Graeca, I.Schiro consilio et ductu edita, I–XII, Roma 1966–1980. AIv Actes d’Iviron, I. Des origines au milieu du XI е s.; II. Du milieu du XI e s, A 1204. III. De 1204 à 1328; IV. De 1328 au début du XVI e siècle. Ed. dipl. par J.Lefort [et al.]. Paris 1985, 1990, 1994, 1995 (Indices).

http://azbyka.ru/otechnik/Spravochniki/l...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010