| Αρχεο Ο επικεφαλς της Ρωσικς Εκκλησιαστικς Αποστολς συλλειτοργησε με τον Πατριρχη Ιεροσολμων κατ την εορτ του Ευαγγελισμο με το παλαι 8 Απριλου 2024 τος 18:24 Στις 7 Απριλου 2024, εορτ του Ευαγγελισμο της Υπεραγας Θεοτκου με το παλαι ημερολγιο, η οποα εφτος συμππτει με την Κυριακ της Σταυροπροσκυνσεως, ο Μακαριτατος Πατριρχης της Αγας Πλεως Ιερουσαλμ και πσης Παλαιστνης Θεφιλος Γ προστη των λατρευτικν εκδηλσεων στη βασιλικ του Ευαγγελισμο στην πλη Ναζαρτ. Επσης συλλειτοργησε πλειδα ιεραρχν της Σιωντιδος Εκκλησας: ο Ναζαρτ Κυριακς, ο Ιππης Δαμασκηνς, ο Γρων Αρχιγραμματας της Ιερς Συνδου του Πατριαρχεου Ιεροσολμων Κωνσταντνης Αρσταρχος, ο Θαβωρου Μεθδιος. Τους εκκλησιαστικος μνους ψαλε η εκκλησιαστικ χορωδα υπ τη διεθυνση του αρχιεπισκπου Μαδβων Αριστοβλου. Τη Ρωσικ Εκκλησιαστικ Αποστολ στην Ιερουσαλμ εκπροσωποσαν ο επικεφαλς της, αρχιμανδρτης Βασσιανς Ζμεφ, και ο κληρικς της Αποστολς δικονος Μακριος Πετουχφ. Η Θεα Μυσταγωγα τελσθηκε στην ελληνικ, την αραβικ, την εκκλησιαστικ σλαβονικ και τη ρουμανικ γλσσα. Την ευαγγελικ περικοπ της εορτς στην εκκλησιαστικ σλαβονικ ανγνωσε ο αρχιμανδρτης Βασσιανς, αναφρει η ιστοσελδα της Ρωσικς Αποστολς. Παρστησαν προσευχμενοι ο πρσβης της Ρωσικς Ομοσπονδας στο Ισραλ Α. Βκτοροφ, ο πρσβης της Δημοκρατας της Λευκορωσας στο Ισραλ Ε. Βορομπιφ και λλοι επσημοι. Μετ το πρας της Θεας Συνξεως ακολοθησε η επσημη υποδοχ, που μλησε ο επικεφαλς της ρωσικς διπλωματικς αποστολς Α. Βκτοροφ, ο οποος ειδικτερα τνισε: «Η Ρωσα υποστηρζει απερφραστα τις προσπθειες του Μακαριωττου Πατριρχη Ιεροσολμων και Πσης Παλαιστνης Θεοφλου Γ, που αποβλπουν στη διαφλαξη της ορθοδξου χριστιανικς παρουσας και της αυθεντικς πνευματικς κληρονομις στους Αγους Τπους». Ακμη θιξε την αξιοθρνητη κατσταση σχετικ με τους διωγμος κατ της κανονικς Εκκλησας στην Ουκρανα. «Η πολιτικ καταστολν του καθεσττος του Κιβου, που ασκεται με την υποστριξη των δυτικν πολιτικν, στοχεει στην ουσα στην εξλειψη της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας», τνισε ο διπλωμτης και συνχισε: «Πραγματοποιεται αθρα αρπαγ των ιερν ναν και η καταναγκαστικ παρνομη διλυση των κοινοττων υπ τη μορφ των δθεν οικειοθελν μετεγγραφν σε λλη δικαιοδοσα. Διεξγεται κατ του ευαγος κλρου της κανονικς Εκκλησας μια μεγλης κλμακας εκστρατεα παραπληροφρησης με σκοπ τη δυσφμηση των ιερων της στα μτια του ποιμνου». Календарь ← 23 Ιανουαρου 2024 τος © Patriarchia.ru , 2005 – 2024 Με την επιφλαξη παντς νομμου δικαιματος © Сделано в Κατασκευ απ Stack Group |
| Разделы портала «Азбука веры» Оглавление Зачало (греч. περικοπ — нечто отделенное со всех сторон, перикопа) – термин, обозначающий пронумерованные определенным образом фрагменты текстов Евангелия и Апостола , на которые они разделены для чтения при совершении богослужений (каждый такой фрагмент называется зачалом). Понятно, что славянское «зачало» происходит от глагола «зачинать»=«начинать» и в буквальном смысле указывает на начало определённого чтения. Сегодняшние зачала На 6м часе: Ис.25:1–9. На веч.: Быт.9:8–17. Притч.12:8–22. См. также в ежедневном Церковном календаре . Классификация зачал Зачала имеют различный размер, можно заметить, что они по объему гораздо меньше глав: одна глава может содержать до 10 зачал (например, 9я глава Евангелия по Луке содержит зачала 40–49). Самым малым зачалом является 2е зачало Евангелия по Марку, состоящее всего из 3х стихов: Мк.1:9-11 Зачала условно делятся на две группы: рядовые и праздничные. В первую группу входят чтения, соотнесенные с седмичными днями всего года, начиная от Пасхи. Рядовые зачала как правило связаны с практикой последовательного чтения евангельских/апостольских отрывков в течение года, так что за год в составе рядовых зачал прочитывается большая часть Евангелия/Апостола. Праздничные зачала связаны с неподвижными праздниками и памятями святых; обычно такие чтения или содержат описание воспоминаемого события, или отражают его богословские аспекты. Чтения в честь святых отражают суть их подвига; часто конкретное чтение из этой группы полагается на все дни памяти святых конкретного лика. Например, на праздники святителей читается одно из трех зачал: Ин.-35е от полу, Ин.-36е (как правило, эти чтения полагаются на утрене) и Мф.-11е (на литургии); в указанных фрагментах из Евангелия по Иоанну Христос говорит о Себе как о Добром Пастыре (святители в той или иной степени приблизились в своем житии к этому идеалу), а в Мф.-11 содержатся «заповеди Блаженства» — это чтение полагается на праздники святителей по той причине, что они были учителями своей паствы. Все эти общие чтения в Евангелии и Апостоле помещены в соответствующие приложения: « Евангелия обща святым » и « Прокимени, Апостоли, аллилуиаре, и причастни общи святым, имже егда творим службу ». |
| Рукописи Нового Завета разделяются в соответствии с вышесказанным на две основных группы – унциальные и минускульные. Унциальные имели хождение до X века, написаны большими буквами, напоминающими наши заглавные, почти без пробелов между словами (слитное письмо), без знаков препинания и ударений. С IX века входит в употребление минускульное письмо, которое с XI века распространено уже повсеместно. В отношении своего содержания новозаветные рукописи разделяются на те, которые заключают в себе последовательный текст книг Нового Завета, как правило четырёх Евангелий, и написаны обычно в один столбец, а также на рукописи с евангельскими и апостольскими зачалами или перикопами (περικοπ – отрывок), которые читаются за богослужением и написаны в два столбца. Рукопись с последовательным полным текстом четырех Евангелий называется «Четвероевангелие» («Τετραευγγελο»), а с последовательным текстом Деяний и посланий называется «Праксапостол» («Πραξαπστολος»). Рукописи для богослужебного чтения будут называться соответственно «Священное Евангелие» («Ιερ Εαγγλιο») и «Апостол» («Απστολος»). Если в богослужебной рукописи содержатся вместе зачала из Евангелия и Апостола, она называется «Апостолоевангелие» («ποστολοευαγγλιο»). Богослужебные Евангелия называют также «Эклогадиа» («κλογδια» – множественное число) 19 или, согласно поздней терминологии, общепринятой сейчас на Западе, – «Εαγγελιστρια» или «Εαγγελιρια» – хотя последние два термина произвольны и не имеют свидетельства в рукописях. Сборники богослужебных зачал называют ещё «лекционарии», от латинского lectio, что означает «чтение». Лекционарии в подавляющем большинстве случаев написаны минускулом. В афонских монастырях, а также в других монастырях и библиотеках, в Греции и за границей, хранится огромное количество подобных рукописей – и с полным последовательным текстом Нового Завета, и сборники богослужебных зачал, – украшенные искусными миниатюрами и высокохудожественным письмом. Число известных на сегодня греческих рукописей Нового Завета в монастырях и библиотеках по всему миру превышает 5600. Согласно каталогу К. Аланда «Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neuen Testaments» (1994), с дополнениями, которые издаются в Институте текстологии Нового Завета в Мюнстере (Германия), новозаветные рукописи насчитывают: 115 папирусов, 316 унциальных рукописи, 2877 минускульных и 2432 лекционариев (κλογδια). Наибольшим числом рукописей представлены Евангелия. Практически полный Новый Завет содержится в кодексах Синайском, Александрийском, Ватиканском, кодексе Ефрема и примерно в 50 минускульных рукописях. Причём ещё в двух унциалах и 147 минускулах недостает лишь книги Апокалипсиса. Перечень городов и монастырей, в библиотеках которых хранится наибольшее число новозаветных рукописей, в порядке возрастания будет следующий: |
| Αρχεο Τιμθηκε στην ιερ μον Ορεινς στην Ιερουσαλμ η πανγυρις του μοναστηριο 5 Ιουλου 2021 τος 18:32 Το διμερο 3-4 Ιουλου 2021 πραγματοποιθηκαν στην ιερ μον Ορεινς στην Ιερουσαλμ εορτασμο αφιερωμνοι στην πανγυρη του καθολικο της, η οποα τιμται την ημρα μνημνευσης των Αγων Πντων επ της Γης της Ρωσας Διαλαμψντων. Του πανηγυρικο εσπερινο, του ρθρου και της Θεας Λειτουργας στον να Πντων των επ της Γης της Ρωσας Διαλαμψντων Αγων προστη ο επικεφαλς της Ρωσικς Εκκλησιαστικς Αποστολς στην Ιερουσαλμ αρχιμανδρτης Αλξανδρος Γλισοφ, πλαισιομενος απ τον κληρικ της μονς ιερομναχο Ιννοκντιο Μπεσπλοφ, τον κληρικ της ιερς μητροπλεως Καζν ιερομναχο Παλο Κουζνετσφ και τον κληρικ της Αποστολς δικονο Ηλα Ντρατσοκ. Στους εορτασμος συμμετεχαν η καθηγουμνη της ιερς μονς της Αναλψεως του Κυρου στο ρος των Ελαιν Βαρβρα Νβικοβα με αδελφς και πλθος προσκυνητν απ διφορες πλεις του Ισραλ και της Παλαιστνης. Μετ το πρας της Θεας Συνξεως πραγματοποιθηκε πανηγυρικ λιτανεα πριξ του καθολικο με ανγνωση της ευαγγελικς περικοπς και ραντισμ των προσκυνητν με αγασμα. Προ του μβωνος του καθολικο Πντων των επ της Γης της Ρωσας Διαλαμψντων Αγων εψλη το καθιερωμνο πολυχρνιο και στη συνχεια ο αρχιμανδρτης Αλξανδρος ευχθηκε στο εκκλησασμα για την εορτ. Επσης ο επικεφαλς της Αποστολς απνειμε το πατριαρχικ πιττκιο στον διευθυντ του ξεννα της Ρωσικς Εκκλησιαστικς Αποστολς στη Βηθλεμ Γ. Ρομασοκ, λαμβνοντας υπψη το αφοσιωμνο ργο του προς φελος της Αγας Εκκλησας και με αφορμ τα 50 γενθλι του. Η καθηγουμνη της ιερς μονς Ορεινς Αικατερνη Τσερνισβα ευχαρστησε τον αρχιμανδρτη Αλξανδρο και του επδωσε το γιο πρσφορο. Ακολοθως οι κληρικο, οι αδελφς και οι ενορτες κατευθνθηκαν εν πομπ στον να της Παναγας του Καζν, που η χορωδα ψαλε τα στιχηρ των Ρσων Αγων και ο πατρ Αλξανδρος ανγνωσε προσευχ. Οι εορτασμο ολοκληρθηκαν με επσημο γεμα. Γραφεο Τπου της Ρωσικς Εκκλησιαστικς Αποστολς /Υπηρεσα Επικοινωνας του ΤΕΕΣ Календарь ← 23 Ιανουαρου 2024 τος © Patriarchia.ru , 2005 – 2024 Με την επιφλαξη παντς νομμου δικαιματος © Сделано в Κατασκευ απ Stack Group |
| Оказалось, что издатель сего Евангелия сличал текст его с древними списками и с изданием Аполлинария. Например: все благовестие Иоанна о жене, ятой в прелюбодеянии, отмечено у него красными точками с коромыслецами среди их , а на поле внизу написано: «τ βελισµνα ν τισν ντιγρφοις ο κεται, οδ πολιναρου · ν δ τος ρχαοις λα κεται. Μνηµονυουσι τς περικοπς τυτης κα ο πςολοι πντες, ν ας ξθεντο διατξεσιν ες οκοδωμην τς κκλησας», т.е. «в некоторых списках и в издании Аполлинария нет всего того, что здесь означено коромыслецами: в древних же рукописях все это читается. Да и все апостолы приводят сие зачало в своих постановлениях, кои изложили они в назидание церкви». Драгоценное примечание! Оно, с одной стороны, показывает тщательность и свободность, с какими древние христиане издавали священный текст по старым спискам, обличая несходства с ними, а с другой, заставляет признать верность и непреложность сего текста, принятого в апостольских церквах и от них заимствованного всюду. 2) В нотных или, точнее, в крюковых книгах греческих, из коих древнейшие писаны в 999, 1177, 1236, 1321, 1332, 1365, 1437 годах, содержатся, кроме теории церковного пения, во-первых, имена песнеслагателей: Иоанна Дамаскина , Сгиропула, Кукузеля, Корони, Глики, Лампадария, Магулы, Флаки, Ласкаря, Кукумы и весьма многих других, во-вторых, их музыкальные сочинения, в числе коих есть две херувимские Иоанна Дамаскина , в-третьих, церковные распевы разных народов, как то: персидский, франкский, болгарский, родосский, солунский, в-четвертых, священные песнопения по подражанию соловью, стуку колеса, катящегося по мостовой, и звукам высушенного дерева. Видно, что греки при византийских царях умели разнообразным пением своим выражать все чувствования и восторги христианские. Видно, что христиане в Персии, Франкии, Болгарии и в других странах пели в церквах по-своему. Видно, что в святой Софии Константинопольской, куда стекались верующие со всех концов греческого царства, патриархи благословляли употреблять напевы разных народов и тем выражали кафоличество Церкви православной. |
| I. Господь, сравнивая мир с полем, а проповедь истины – с сеянием, говорит, что сперва засевается пшеница, а после [появляются] плевелы [ Мф.13:24–25 ]. Из этого мы можем познать, что после апостольского предания выдуманные учения являются излишними и есть дьявольское сеяние. Несмотря на то, что святые ученики [Господа] ничего не пропустили, [проповедуя] истину, а святой апостол Павел, засеявший, словно пшеницею, весь мир словом, ни в чём не имел недостатка против высших апостолов [ 2Кор.11:5 ], некие инакомыслящие, возвысившись, словно плевелы над хлебами, пытаются преподавать учение, которое, по их мысли, более таинственное, чем апостольское. Ибо апостолы не проповедовали, что Мелхиседек по природе Бог, подобно тому, как они проповедуют. Тем самым они допускают не что иное, как мысли, которые ведут к презрению совершенного ради нас домостроительства Господня. Ведь если они обожествляют обычного человека по той причине, что Писание умолчало 649 [о родителях] именуемого «без отца» и «без матери» [ Евр.7:3 ], то тем самым они презирают Христа, Который имеет Отца на небесах и ради нас мать на земле. Ведь если Мелхиседека считать великим из-за отсутствия родословия, то Христа, который имеет родословие, следовало бы почитать за меньшего. Похоже, что такой ход приводит к отречению [от Христа] наиболее безумных из них, подвергая тем самым большему осуждению того, кто в такую мысль вводит. Τατα δ πσχουσιν, ς ομαι, δα τ παρατρχειν ατος τ συστατικ κεφλαια τς θεας Γραφς κα τινας περικοπς πρς τν διον σκοπν κζητεν κουσους. Δι κα τν π Χριστο ρμηνευμενον χρηματισμν τ χρηματισθντι νθρπ ς Θε πονμουσι, κα τν κατ τν τξιν τς ερατεας φωμοιωμνον τ Κυρ νθρωπον λγουσι φσει Υν Θεο. Думаю, эти беды происходят с ними из-за того, что они не уделяют внимания целиком главам Божественного Писания, и произвольно, для собственной выгоды, толкуют некоторые изречения. Поэтому то, что относится ко Христу, они приписали человеку, и того человека [Мелхиседека], который уподоблен Господу по чину священства, они называют Сыном Божиим по природе. |
| Αρχεο Пн Ιερρχης της Ρωσικς Εκκλησας συμμετεχε στους εορτασμος ενθρνισης του Πατριρχη Σερβας Ειρηναου στο Πατριαρχεο Πεκου 15 Οκτωβρου 2022 τος 13:07 Στις 14 Οκτωβρου 2022 τελσθηκε κατ τη Θεα Λειτουργα στον ιερ να Αγων Αποστλων της ιερς μονς του Πατριαρχεου Πεκου η ενθρνιση του Αρχιεπισκπου Πεκου, Μητροπολτου Βελιγραδου και Καρλοβακου, Πατριρχη Σερβας Πορφυρου. Με ευλογα του Αγιωττου Πατριρχη Μσχας και Πασν των Ρωσσιν Κυρλλου και με πρσκληση του Αγιωττου Πατριρχη Πορφυρου στις λατρευτικς εκδηλσεις συμμετεχε ο μητροπολτης Βουδαπστης και Ουγγαρας Ιλαρωνας. Η ιερ μον προς τιμν της Αγας Σκπης της Παναγας στο Πκιο ιδρθηκε απ τον Αρχιεπσκοπο Σερβας γιο Σββα Α (1219–1235) πρτα ως μετχι της ιερς μονς Ζτσκας. Το 1346 ανακηρχθηκε εδ η καθιρωση στη Σερβικ Εκκλησα του θεσμο του Πατριαρχεου και η μον ρχισε να ονομζεται Πατριαρχεο. Το 1924 εδ επσης τελσθηκε η ενθρνιση του πρτου Πατριρχη της ενωμνης Σερβικς Ορθοδξου Εκκλησας Δημητρου. Στη συνχεια στο Πατριαρχεο Πεκου τελσθηκαν λες οι ενθρονσεις των Σρβων Πατριαρχν. Η τελετ τοποθετσεως του Πατριρχη Πορφυρου στον θρνο πραγματοποιθηκε στο ιερ βμα προ της αναγνσεως της αποστολικς περικοπς απ τους μητροπολτες Ντμπρο και Βοσνας Χρυσστομο και Μαυροβουνου και Παραθαλασσας Ιωαννκιο. Μετ τη λξη της Θεας Μυσταγωγας ο επσκοπος Ζβορνικου και Τοζλας κ. Φτιος ανγνωσε την συνοδικ Πρξη της εκλογς του μητροπολτη Ζγκρεμπ και Λιουμπλινα Πορφυρου ως Αρχιεπισκπου Πεκου, Μητροπολτη Βελιγραδου και Καρλοβακου, Πατριρχη Σερβας, που γινε στις 11 Φεβρουαρου 2021. Μετπειτα στον Προκαθμενο της Σερβικς Ορθοδξου Εκκλησας παραδθηκαν τα πατριαρχικ ενδεικτικ, η ρβδος και το ιερ εγκλπιο. Απευθυνμενος στο εκκλησασμα ο Πατριρχης Πορφριος ειδικτερα τνισε: «Ο θρνος του Πεκου εναι ο πλησιστερος στον Θε θρνος, που κατασκευσθηκε απ τον λα μας και επομνως το Πατριαρχεο Πεκου εναι η σπουδαιτερη και ασφαλστερη οικα μας. Οι Πατριρχες Πεκου, ακμη και ταν λγω δσκολων ιστορικν συνθηκν, βρσκονταν μακρι απ αυτν τον θρνο, με την ψυχ και τη σκψη τους και με λο τους το εναι, ταν πντα δεμνοι σε αυτν τον θρνο, στη Σερβικ Ορθδοξη Ιερουσαλμ. Εξ ου και η δετερη ονομασα της τοπικς μας Εκκλησας το Πατριαρχεο Πεκου. Συνεπς, ακμη και ταν ευρισκμαστε μακρι απ εδ, οι στχοι, τους οποους ψαλαν οι Εβραοι στους ποταμος της Βαβυλνας, χουν για εμς κυριολεκτικ σημασα: «ν πιλθωμα σου, Πεκου, πιλησθεη δεξι μου, κολληθεη γλσσ μου τ λρυγγ μου, ν μ σου μνησθ, το Πατριαρχεου Πεκου». Διτι απ εδ εξερχταν και εξρχεται προς λο τον σερβικ λα η θεα ευλογα του Αγου Σββα και των Αγων Αρχιεπισκπων Αρσενου, Νικοδμου και Δανιλ, των Αγων Πατριαρχν Ιωαννικου, Εφραμ, Σπυρδωνος, Μακαρου, Πασου, Αρσενου». |
| Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла КАСТАНАС [греч. Καστανς] Феодор (1904, Пирей - после 1962), богослов, педагог. По окончании богословского фак-та в Афинах учился в Париже, в рус. Свято-Сергиевском правосл. богословском ин-те и Католическом ин-те. Преподавал религию в Экспериментальной школе в Фессалонике и в средних школах. Печатал статьи в богословских журналах «Энория», «Аполитросис», «Экклисия», «Григориос Паламас», «Актинес», автор религ. передач на Фессалоникском радио. Перевел на греч. язык ряд статей Н. А. Бердяева , архим. Киприана (Керна) , прот. Иоанна Мейендорфа . Соч.: Ο γιος Γρηγριος Παλαμς κα μυστικισμς τν Ησυχαστν. Θεσσαλονκη, 1939 [Св. Григорий Палама и мистицизм исихастов]; Πτρος κορυφαος τν Αποστλων. Θεσσαλονκη, 1946 [Петр, первоверховный из апостолов]; Προβλματα το θεολγου. Θεσσαλονκη, 1948 [Проблема богослова]; Η σχολικ θρησκευτικ ζω. Θεσσαλονκη, 1949 [Религиозная жизнь в школе]; Μικρ εσαγωγ στ μελτη το Αποστλου Παλου. Θεσσαλονκη, 1950 [Малое введение в изучение ап. Павла]; Ο Απστολος Παλος κα προσευχ//ΓΠ. 1955. Τ. 38. Ιουλ.-Αυγ. Σ. 282-302 [Ап. Павел и молитва]; Хριστιανικς πψεις κοινωνικς γωγς. Θεσσαλονκη, 1955 [Христ. воззрения на социальное воспитание]; Maurice Blondel: Η φιλοσοφικ το ρμηνεα τν μακαρισμν. Θεσσαλονκη, 1956 [Морис Блондель: Его философское толкование заповедей блаженств]; Η χαρισματικ ζω τν πιστν κατ τν Αποστλον Παλον//ΓΠ. 1956. Τ. 39. Ιουλ.-Αυγ. Σ. 276-295 [Харизматическая жизнь верующих по ап. Павлу]; Χριστιανικς παρξισμς. Θεσσαλονκη, 1957 [Христианский экзистенциализм]; «Αλλλων τ βρη βαστζετε»: Θματα π τ συζυγικν ψυχολογαν. Αθναι, 1959 [Носите бремена друг друга: Темы из супружеской психологии]; Т χριστιανικ νημα τς στορας. Θεσσαλονκη, 1961 [Христианский смысл истории]; Θρησκεα κα πολιτισμς. Θεσσαλονκη, 1962 [Религия и культура]. Изд.: Ελλνων Πατρων τς Εκκλησας κλεκτα περικοπα. Πειραιες, 1928. Τ. 1 [Греческих отцов Церкви избранные отрывки (коммент., примеч.)]; Το γου Γρηγορου το Θεολγου Απολογητικς περ ερωσνης: Εσαγωγ, μετφρασις, σημεισεις. Αθναι, 1948 [ Св. Григория Богослова Слово защитительное о священстве (введ., пер., примеч.)]. Лит.: Μπουγτσος Ν. Θ. Καστανς Θεδωρος//ΘΗΕ. 1965. Τ. 7. Σ. 396. Прот. Валентин Асмус Рубрики: Ключевые слова: |
| Ζωνταν παρδειγμα των παραπνω εναι ο σιος Ιωννης, ο οποος ανατρφηκε απ τους γονες του με πθο για την αγπη του Θεο και την Εκκλησα και ταν τον πιασαν αιχμλωτο, οδηγθηκε στην σκλαβι και την απιστα, αλλ εν μεινε δολος, δεν διανοθηκε να χωριστε απ την αγπη του Χριστο, στω κι αν βασανστηκε γι’ αυτ. Κι εν ζησε και πθανε ως δολος, ζοσε μσα στην ελευθερα ντας συνεχς ενωμνος με τον Χριστ, μνοντας αφοσιωμνος στην αγπη Του, προσευχμενος συνεχς και κοινωνντας κθε εβδομδα. Αν νομζουμε τι η ζω του οσου Ιωννου ταν ζω ενς τλειου χριστιανο, που εμες δεν μπορομε να εφαρμσουμε, πρπει να γνωρζουμε τι δεν ταν κατορθματα, αλλ πνευματικ γυμνσματα, στα οποα λοι μπορομε να ασκομαστε για να κερδσουμε κατ χριν την τελειτητα. Την Κυριακ το πρω, τελσθηκαν ο ρθρος, η Αρχιερατικ χοροστασα και η Θεα Λειτουργα, στην οποα προεξρχε ο Σεβασμιτατος και κρυξε τον θεο λγο ο Πρωτοσγκελλος της Ιερς Μητροπλεως Αρχιμ. Νικδημος Ευσταθου αναφερθες στο περιεχμενο της διατεταγμνης ευαγγελικς περικοπς (Λουκν στ, 31-36), την οποα ακολοθες ερμνευσε. Μετ την συμμετοχ πολλν πιστν στο Κοιν Ποτριο και πριν την απλυση της Θεας Λειτουργας, ο Σεβασμιτατος γιος Χαλκδος ευχαρστησε τους συλλειτουργος του, τον Αρχιγραμματα της Ιερς Συνδου Αρχιμ. Φιλθεο Θεοχρη, τους εκ του Πατριαρχου Βουλγαρας παρεπιδμους Κληρικος με επικεφαλς τον Αρχιμ. Βασλειο-Πρωτοσγκελλο του Μακαριωττου Πατριρχου Βουλγαρας κ. Νεοφτου τον Αρχιμ. Νικδημου Ευσταθου-Πρωτοσγκελλο της Ι. Μητροπλεως και Αντιπρεδρο του Ιερο Προσκυνματος, τον οποο συνεχρη για το μεστ νοημτων κρυγμ του, τον Γενικ Αρχιερατικ Επτροπο Αρχιμ. Νικηφρο Ευσταθου, τον Πρωτοπρεσβ. Ιωννη Μρκου Αρχιερατικ Επτροπο Κηρως, τους Ιερες του Προσκυνματος και λους τους, εγγς μακρν, προσελθντες Κληρικος. Επσης, με ευγνωμοσνη μνημνευσε ονομαστικ τους κττορες και τους κοπιντες στο Ιερ Προσκνημα, οι οποοι εναι οι εργτες και συνεχιστς της λειτουργικς ζως και προσφορς του Ευαγος Ιδρματος του Οσου Ιωννου του Ρσσου. Μλιστα, ο διος ο Μητροπολτης, με κδηλη συγκνηση, ανγνωσε σε λο το εκκλησασμα το χρονικ των Εγκαινων, πως το συνταξε ο τελσας αυτ μακαριστς Μητροπολτης Νικλαος Σελντης: |
| Κκκου Νικηφρος: «Μεγλο ατπημα το κλεσιμο των ναν» Ως μεγλο «ατπημα» και ως «πολ ακραο και αχρεαστο μτρο» χαρακτρισε, ο Πανιερτατος Μητροπολτης Κκκου και Τηλλυρας κ. Νικηφρος, την τελευταα απφαση της Κυβρνησης της Κυπριακς Δημοκρατας για «ολικ κλεσιμο των ιερν ναν, με μηδενικ, δηλαδ, συμμετοχ πιστν στις θεες Λειτουργες». Μιλντας το πρω, στον αποστερημνο απ τους πιστος, λγω των νων μτρων, Ιερ Να του Αγου Προκοπου στην Λευκωσα, ο Κκκου Νικηφρος επεσμανε τι η απφαση αυτ εναι πολ σκληρ, με δεδομνο μλιστα τι, την περοδο αυτ, ετοιμαζμαστε κατλληλα για να εορτσουμε τη μεγλη και κοσμοσωτρια εορτ των Χριστουγννων. Υποστριξε, μλιστα, τι το διταγμα αυτ «δκαια προκαλε τις αντιδρσεις ημν των πνευματικν ποιμνων του λαο μας», γιατ «εναι παρλογο και εντελς αδνατο να γνει αποδεκτ». Σημεωσε, μλιστα, τι με την «απφαση να κλεσουν τους ναος και να στερσουν απ τους πιστος τη θεα Κοινωνα, μνο οι εχθρο του Χριστο και της Εκκλησας, οι Χριστομχοι και Εκκλησιομχοι χαρονται και αγλλονται, εν οι ευσεβες χριστιανο, που εναι η τερστια πλειοψηφα του λαο μας, θλβονται, πονον και αιμσσει η καρδα τους». Ο Πανιερτατος απευθυνμενος σε σους παρακολουθοσαν τη θεα Λειτουργα απ τους δκτες των τηλεορσεν τους ανλυσε, κατ’ αρχν, τη σημεριν ευαγγελικ περικοπ που αναφρεται στην παραβολ του Μεγλου Δεπνου και η οποα εναι ουσιαστικ μια πρκληση και μια πρσκληση Σωτηρας. «Το Μγα Δεπνο εναι το Δεπνο το ουρνιο, η αινια Βασιλεα του Θεο, ο παρδεισος που χει ετοιμσει ο Θες για λους τους ανθρπους. Και πργευση αυτς της Ουρνιας Βασιλεας, αυτο του παραδεσου εναι ο Μυστικς Δεπνος, η παναγα τρπεζα του Θεο, το Μυστριο της θεας Ευχαριστας, στο οποο μας προσκαλε σε κθε θεα Λειτουργα, εκ μρους του Θεο, η Αγα μας Εκκλησα και στο οποο μεταλαμβνουμε Σμα και Αμα Κυρου “εις φεσιν αμαρτιν και εις ζων αινιον”». «Tο μγα Μυστριο της θεας Ευχαριστας δεν εναι να συνηθισμνο δεπνο», τνισε. «Εναι να πνευματικ τραπζι, στο οποο παρχεται στους ανθρπους ουρνια, θεκ τροφ. Ο ευτελς νθρωπος κοινωνε το μυστηριακ Σμα και Αμα του Χριστο και εννεται μαζ του και γνεται “σσσωμος” και “σναιμος” Χριστο, γνεται “χριστοφρος» και «θεοφρος”». |
|
|
