| Ο οργανωθες ορθδοξος χριστιανισμς εδραιθηκε στις ηπειρωτικς Ηνωμνες Πολιτεες την εποχ του εμφυλου, ταν πολυεθνικς ενορες συγκροτθηκαν στο Σαν Φρανσσκο (υπ τη διοκηση της Ρωσικς Εκκλησας) και στη Να Ορλενη (που συνδονταν χαλαρ με την Εκκλησα της Ελλδος). μως μχρι την εποχ της νσου λις τη δεκαετα του 1890 οι ορθδοξες ενορες στην Αμερικ δεν εχαν αναπτυχθε σε σημαντικ κλμακα. Ως προς τον νεοεισερχμενο πληθυσμ, η μεγαλτερη ομδα ορθοδξων στον Νο Κσμο ταν οι λληνες. Τα επμενα χρνια οι λληνες μετανστες δημιουργοσαν ναος στις ανατολικς Ηνωμνες Πολιτεες και σντομα και στις δυτικς. Οι ελληνικο ναο εχαν χαλαρος δεσμος ετε με το Οικουμενικ Πατριαρχεο, ετε με την Εκκλησα της Ελλδος, ενοτε με την Αλεξνδρεια και την Ιερουσαλμ. Στην πρξη αυτο οι νοι ελληνικο ναο λειτουργοσαν αυτνομα και διοικονταν απ διοικητικ συμβολια, που συγκροτοσαν λακο, οι οποοι προσελμβαναν και απλυαν τους ιερες τους κατ το δοκον. Ο Τζον ριξον γρφει: «Δεν υπρχει τποτε εκπληκτικ στο τι ορισμνες ενορες μποροσαν να πφτουν σε πλνη και να προσλαμβνουν αυτοχειροτνητους, συνθως περιπλανμενους μοναχος, οι οποοι παρσταναν τι εναι χειροτονημνοι ιερες, προκειμνου να εισπρττουν τις αμοιβς, που καταβλλονταν κατ τη συνθεια για την τλεση βαπτσεων, γμων λλων ζωτικν “ιεροτελεστιν”» . Για την ελληνικ Ορθοδοξα η Αμερικ ταν η «γρια Δση». Σε ορισμνες λλες ορθδοξες εθνικς ομδες στην Αμερικ δεν υπρχε τσο χαοτικ ακαταστασα. Η Ρωσικ Εκκλησα θεμελωσε την Αρχιεπισκοπ της στην Αμερικ με μνιμο αρχιεπσκοπο και ιερες, οι οποοι διορσθηκαν στις ενορες τους με κανονικ τρπο. Οι Αντιοχειανο και οι Σρβοι διθεταν τα δικ τους εθνικ βικαριτα υπ τον Ρσο αρχιεπσκοπο, αλλ εν το Οικουμενικ Πατριαρχεο ουδποτε εχε αντιρρσεις σε αυτ την πριμη ρωσικ δικαιοδοσα στην Αμερικ, ουδποτε επσης δεν παραχρησε την ελληνικ Διασπορ στην εξουσα του Ρσου αρχιεπισκπου. Τελικ, το Οικουμενικ Πατριαρχεο και η Εκκλησα της Ελλδος αποφσισαν τι πρπει να κνουν κτι με τις ελληνικς κοιντητες. Το 1907 το Πατριαρχεο συνστησε Επιτροπ απ τρεις μητροπολτες για να μελετσουν το ζτημα της αυξανομνης ελληνικς Διασπορς. Ποιος θα πρπει να χει εξουσα πνω σε αυτος τους ανθρπους και τους ναος τους; Πς πρπει να διοικεται η ελληνικ Διασπορ; Στις 12 Νοεμβρου 1907 η Πατριαρχικ Επιτροπ παρουσασε την εισγησ της στη συνεδρα της Ιερς Συνδου. Μια σγχρονη αποτμηση συνοψζει την εισγηση και τη συζτηση ως ακολοθως: |
| Αρχεο Πραγματοποιθηκε η τελευταα για το τος 2021 συνεδρα της Ιερς Συνδου της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας 27 Δεκεμβρου 2021 τος 20:17 Της συνεδρας, η οποα διεξχθη σε διαδικτυακ μορφ, προστη ο Μακαριτατος Μητροπολτης Κιβου και πσης Ουκρανας Ονοφριος. Μνιμα μλη της Ιερς Συνδου εναι οι μητροπολτες Οδησσο και Ιζμαλ Αγαθγγελος, Συμφερουπλεως και Κριμαας Λζαρος, Χουστ και Βινογκρντοφ Μρκος, Ντονιτσκ και Μαριουπλεως Ιλαρωνας, Καμεντς-Ποντλσκ και Γκοροντκ Θεδωρος, Βσγκοροντ και Τσερνμπιλ Παλος, Τσερνοβτσ και Μπουκοβνα Μελτιος, ο πρωτοσγκελος της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας Μπορσπολ και Μπροβρι Αντνιος. Τα εκ περιτροπς μλη εναι ο μητροπολτης Χμελντσκι και Σταροκονσταντνοφ Αντνιος, ο αρχιεπσκοπος Βοζνεσνσκ και Περβομισκ Αλξιος και ο αρχιεπσκοπος Σεπετφ και Σλαβοτ Ευσβιος. Συνοψσθηκαν τα αποτελσματα της δραστηριτητας της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας το 2021. Τα πιο κομβικ γεγοντα της απερχμενης χρονις στη ζω της ταν το συνδριο των εκπροσπων των κατειλημμνων ναν της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας, το συνδριο των μοναζντων της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας, ο εορτασμς της επετεου της Βπτισης των Ρως καθς και το διεθνς επιστημονικ συνδριο, που ταν αφιερωμνο στη θεολογικ-κανονικ προσγγιση της αρχς της συνοδικτητας της Εκκλησας και το θμα του πρωτεου μεταξ των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν. Παρ την περπλοκη κοινωνικ και πολιτικ κατσταση η Ουκρανικ Ορθδοξη Εκκλησα συνχισε δυναμικ να επιτελε το κοινωνικ της ργο και ειδικτερα παρεχε βοθεια σε 182 γηριατρικ κντρα, 168 σχολεα-οικοτροφεα, 1800 πολτεκνες οικογνειες. Επιπλον, διοργανθηκαν για αστγους 204 σημεα, που λειτουργον καθημεριν για τη διανομ συσσιτων. Το συνολικ ποσ που διατθηκε για κοινωνικ ργο το 2021 ανλθε σε περπου 960 χιλ. ευρ. Εκτς τοτων διεξχθη το ργο για τη διοργνωση και τον συντονισμ της διαπομανσης της ουκρανικς διασπορς. Το 2021 υπρξε δυναμικ συναναστροφ και επικοινωνα με κατ τπους Ορθδοξες Εκκλησες. Αρχιερες της Ουκρανικς Ορθοδξου Εκκλησας εχαν δι προσευχς κοινωνα με ιερρχες των Εκκλησιν Αντιοχεας, Ιεροσολμων, Γεωργας, Σερβας, Ρουμανας, Βουλγαρας, Αλβανας, Πολωνας, Τσεχας και Σλοβακας, της εν Αμερικ Ορθοδξου Εκκλησας, καθς και με αρχιερες των Εκκλησιν Κπρου και Ελλδος, οι οποοι παρμειναν αφοσιωμνοι στους ορθδοξους ιερος καννες. |
| Libanius. Progymnasmata//Libanii opera/R. Foerster. Bd. 8. Leipzig: Teubner, 1915 (repr. Hildesheim: Olms, 1997): 24–571. Martyrium brevior sanctae Euphemiae//F. Halkin. Euphémie de Chalédoine. Légendes byzantines. Brussels: Société des Bollandistes, 1965. (Subsidia hagiographica; vol. 41). P. 37–49. Matthaeus Blastares. Collectio alphabetica//Ρλλης Γ.– Ποτλς Μ. Σνταγμα τν θεων κα ερν καννων τν τε γων κα πανευφμων ποστλων, κα τν ερν οκουμενικν κα τοπικν συνδων, κα τν κατ μρος γων πατρων. Τ. 6. Αθναι: Εκ της Τυπογραφας Γ. Χαρτοφλακος, 1859. Nicodemus Hagiorita. Scholia in canones synodales//Πηδλιον τς νοητς νης τς μις γας καθολικς κα ποστολικς τν ρθοδξων κκλησας/Dorotheus Archimandrita. Ζκυνθος: Τυπογραφεο “ Παρνασσς” Σεργου Χ. αφτνη, 1864 (repr. θνα: κδσεις Παπαδημητρου, 1957). Σ. 118–342. Oracula Sibyllina//Die Oracula Sibyllina/J. Geffcken. Leipzig: Hinrichs, 1902. (Die griechischen christlichen Schriftsteller; Bd. 8). S. 1–226. Pausanias. ττικν νομτων συναγωγ//Untersuchungen zu den attizistischen Lexika/H. Erbse. Berlin: Akademie-Verlag, 1950. (Abhandlungen der deutschen Akademie der Wissenschaften zu Berlin, Philosoph.-hist. Kl.). S. 152–221. Plutarchus. De superstitione (164e–171f)//Plutarch " s moralia/F. C. Babbitt. Vol. 2. Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1928 (repr. 1962). P. 454–494. Priscus. Fragmenta//Prisci Panitae fragmenta/F. Bornmann. Florence: Le Monnier, 1979. P. 9–125. Salaminius Hermias Sozomenus. Historia ecclesiastica//Sozomenus. Kirchengeschichte/J. Bidez, G. C. Hansen. Berlin: Akademie-Verlag, 1960. (Die griechischen christlichen Schriftsteller; Bd. 50). 1–408. . Apophthegmata (ap. auctores diversos)//Fragmenta philosophorum Graecorum/F.W.A. Mullach. Vol. 1. Paris: Didot, 1860. P. 219–235. Socrates Scholasticus. Historia ecclesiastica//Socrate de Constantinople. Histoire ecclésiastique (Livres I–VII) (Texte grec par G.C. Hansen)/P. Maraval, P. Périchon. Paris: Éditions du Cerf, 2004–2007:477: 44–262; 493:18–258; 505:22–354; 506:20–158. |
| Если кратко суммировать имевшую место дискуссию, в которой греческий автор отвечал на статью 1947 г., то можно констатировать следующее. Действительный смысл формулы с упоминанием «варварских» народов или стран из 28-го правила IV Вселенского Собора заключался в том, что епископ Константинопольский, помимо трёх митрополитов трёх подчинённых ему диоцезов, имел право рукополагать епископов варварских народов, живших в этих диоцезах или за их пределами, но в соотношении именно с ними. Попытка выделить епархии варварских народов в отдельное от диоцезов всемирное целое носит предельно искусственный и неверный характер. Более того, проекция 28-го правила с делением на эллинов и варваров в будущем является прекрасной предпосылкой для этнофилетизма, потому что эллины могут и ныне чувствовать себя значительно выше славян и европейцев, предками которых когда-то были варвары. Вместо того чтобы напитать духом предельной любви и справедливости единую семью христианских народов и Церквей, последователи которых составляет меньшинство в тех или иных нехристианских или неправославных странах, совершается деление на эллинов, или ромеев и варваров, или потомков варваров, что крайне опасно. Часть 2 Кто мог подразумеваться под варварами в 28-м правиле Халкидона и как интерпретируется выражение ν τος βαρβαρικος современными канонистами? Какой духовно-назидательный смысл вкладывал в слово «варварский» свт. Иоанн Златоуст ? Какова предыстория терминов «экстерриториально» (περορως) и «экстерриториальный» (περριος) в Византии и на поствизантийском пространстве? Этим и другим вопросам посвящена вторая часть статьи игумена Дионисия (Шленова) . 5. Позиции фанариотских канонистов 1990–2000-х годов И в современных дискуссиях описанный подход неоднократно применялся к разным народам и практически ко всем Поместным Церквям, за исключением древних, имевших апостольское происхождение. Современный канонист митрополит Григорий (Папатомас) (до недавнего времени архимандрит, с 2021 г. митрополит Перистерийский) в своей диссертации, защищённой в Сорбонне (Paris, 1994), толковал обсуждаемую фразу 28-го правила в выгодном для Вселенской Патриархии ракурсе, чему помогает и французский перевод. |
| Germanus I. Epistulae dogmaticae//PG. T. 98. Col. 147–221. Hellanicus. Fragmenta//Die Fragmente der griechischen Historiker (FGrH)/F. Jacoby. Leiden: Brill, 1923–1958 (r1954–1969). Isidorus Pelusiota. Epistulae de interpretatione Divinae Scripturae//PG. T. 78. Col. 177–1048. Joannes Antiochenus. Fragmenta//Fragmenta historicorum Graecorum (FHG) 4/K. Müller. Paris: Didot, 1841–1870. P. 538–622. Joannes Chrysostomus. Catechesis ultima ad baptizandos (series prima)//A. Papadopoulos-Kerameus. Varia graeca sacra. St. Petersburg: Kirschbaum, 1909. C. 166–175. Joannes Chrysostomus. De Chananaea [Dub.]//PG. T. 52. Col. 449–460. Joannes Chrysostomus. Epistulae ad Olympiadem (epist. 1–17)//Jean Chrysostome. Lettres à Olympias/A.-M. Malingrey. 2nd edn. Paris: Éditions du Cerf, 1968. (Sources chrétiennes 13 bis). P. 106–388. Joannes Chrysostomus. Fragmenta in Jeremiam (in catenis)//PG. T. 64. Col. 740–1037. Joannes Chrysostomus. In epistulam i ad Corinthios (homiliae 1–44)//PG. T. 61. Col. 9–382. Joannes Chrysostomus. In illud Isaiae: Ego dominus deus feci lumen//PG. T. 56. Col. 141–152. Joannes Chrysostomus. Expositiones in Psalmos//PG. T. 55. Col. 39–498. Joannes Chrysostomus. In epistulam ad Ephesios (homiliae 1–24)//PG. T. 62. Col. 9–176. Joannes Damascenus. Commentarii in epistulas Pauli [Dub.]//PG. T. 95. Col. 441–1033. Joannes III Scholasticus. Synagoga L Titulorum.//Iohannis Scholastici synagoga L titulorum/V. Beneshevich. Munich: Verlag der Bayerischen Akademie der Wissenschaften, 1937. P. 3–156. Joannes Moschus. Pratum spirituale//PG. T. 87.3. Col. 2852–3112. Joannes Philoponus. In Aristotelis meteorologicorum librum primum commentarium//Ioannis Philoponi in Aristotelis meteorologicorum librum primum commentarium/M. Hayduck. Berlin: Reimer, 1901. (Commentaria in Aristotelem Graeca 14.1). P. 1–131. Leo VI Sapiens. Homiliae//Leonis VI Sapientis Imperatoris Byzantini Homiliae/Th. Antonopoulou. Turnhout: Brepols, 2008. (Corpus Christianorum. Series Graeca; vol. 63). P. 5–602. |
| Этот отрыв от митрополитов – при отсутствии патриархатов – очень облегчил обособление и замыкание германской «арианской» иерархии, не признавшей решения Вселенского Собора 381 г. Но это только одна сторона вопроса. Было бы несправедливо представить всех варваров империи как арианствующих. Характерно использование слова «варварский» Сократом: при Валенте пришли в движение τ βαρβαρικ 90 , под которыми имеются в виду прежде всего готы, разбившие императора Валента в 379 г. Данные варвары-готы ещё находились вне империи, севернее Дуная, но всеми силами стремились проникнуть внутрь во Фракию, что им и удалось сделать при Феодосии, на основании вторжения и путём известного первого в византийской дипломатии договора о мирном сосуществовании. Готы появились на территории Римской империи, восточные части которой они особенно опустошали между 256 и 363 г., нападая на провинции Понт, Каппадокию, Вифинию, Асию и другие 91 . В Ι Вселенском Соборе принимал участие готский епископ Феофил 92 , управлявший епархией Готия, находившейся в Таврическом Херсонесе (совр. Севастополь) или на Дунае (Gothia danubiana) 93 . Несмотря на избиение готских солдат в Константинополе 11/12 июля 400 г. и их сожжение внутри церкви готов 94 , готские общины оставались, в том числе, и на территории трёх диоцезов и за их пределами 95 , а именно: известно, что значительно позднее, в VIII–IX вв., на территории северо-западной Малой Азии существовал район Gothograikia 96 . В таком случае готы, если они поселились здесь с IV–V вв. или даже позднее, относились к Асийскому диоцезу – одному из трёх составивших юрисдикцию Вселенского Патриарха. Свт. Иоанн Златоуст , по своему собственному признанию, посылал в Готию епископа 97 . Также известно, что изначально, около 273 г., император Аврелиан уступил готам Дакию 98 , которая граничила и отчасти пересекалась с Фракийским диоцезом. Но несмотря на ассимиляцию готы воспринимались (согласно описаниям конца IV – начала V в. именно как варвары 99 ) и как язычники, и как православные христиане 100 . На Халкидонском Соборе особо чтили память св. Евфимии, которая претерпела мучение от некоего Варвара, кто, очевидно, был антихристианским гонителем, возможно готом 101 . После Халкидонского Собора были арианствующие епископы, например епископ Девтерий. «Девтерий, епископ ариан, когда был в Городе (то есть Константинополе), крестил одного именуемого Варваром и осмелился поступить вне преданий Христа и сказал: “Крещается Варвар во имя Отца через Сына в Святом Духе”, и тотчас засох баптистерий. А Варвар, испугавшись, убежал и провозгласил о случившемся» 102 . Значит, готы-ариане тоже продолжали иметь силу в Византии. |
| Cyrillus Alexandrinus. Contra Julianum imperatorem (lib. 1–10)//Kyrill von Alexandrien: Gegen Julian Buch 1–10 und Fragmente, Teil 1–2/ed. Th. Brüggemann, W. Kinzig, C. Riedweg. Berlin; Boston: De Gruyter, 2016–17. (Die Griechischen Christlichen Schriftsteller der ersten Jahrhunderte. Neue Folge; 20–21): 1:3–407:2:411–746. Cyrillus Alexandrinus. Glaphyra in Pentateuchum//PG. T. 69. Col. 9–677. Demetrius Chomatenus. Πονματα διφορα//Πονματα διφορα. Berlin: De Gruyter, 2002. (Corpus Fontium Historiae Byzantinae. Series Berolinensis; Bd. 38). S. 5–462. Diodorus Siculus. Bibliotheca historica (lib. 1–20)//Diodori bibliotheca historica/ed. K. T. Fischer (post I. Bekker & L. Dindorf), F. Vogel. 5 vols., 3rd edn. Leipzig: Teubner, 1:1888; 2:1890; 3:1893; 4–5:1906 (repr. 1964): 1:1–533; 2:1–461; 3:1–497; 4:1–426; 5:1–336. Dositheus II. Addenda (e cod. Hierosol. S. Crucis 11)//Δοσιθου Νοταρ Πατριρχου εροσολμων παραλειπμενα κ τς στορας περ τν ν εροσολμοις πατριαρχευσντων/A. Papadopoulos-Kerameus. 1891. Σ. 231–287. Dositheus II. Δωδεκβιβλος Δοσιθου Α–Β//Δοσιθου Πατριρχου εροσολμων στορα περ τν ν εροσολμοις Πατριαρχευσντων, λλως καλουμνη Δωδεκβιβλος Δοσιθου/E. Deledemos. Τ. 1–4. Θεσσαλονκη: κδοτικς Οκος Βασ. Ρηγοπολου, 1982. Ecclesiastica Anonyma. De privilegiis metropolitarum//Documents inédits d " ecclésiologie byzantine/J. Darrouzès. Paris: Institut Français d " Études Byzantines, 1966. (Archives de l’Orient Chrétien; vol. 10). P. 116–158. Eusebius. Historia ecclesiastica//Eusèbe de Césarée. Histoire ecclésiastique/G. Bardy. 3 vols. Paris: Éditions du Cerf, 1:1952; 2:1955; 3:1958 (repr. 3:1967)]: 1:3–215; 2:4–231; 3:3–120. (Sources chrétiennes; vol. 31:41, 55). Flavius Justinianus. Codex Justinianus//The Codex of Justinian: A New Annotated Translation with Parallel Latin and Greek Text/B. W. Frier. 3 vols. Cambridge: Cambridge University Press, 2016. P. 14–3048. Flavius Justinianus. Novellae//Corpus iuris civilis/W. Kroll, R. Schöll. Vol. 3. Berlin: Weidmann, 1895 (1968). P. 1–795. |
| «Во всём последуя определениям святых отец и признавая читанное ныне правило ста пятидесяти Боголюбезнейших Епископов, бывших в Соборе во дни благочестивые памяти Феодосия, в царствующем граде Константинополе, новом Риме, тожде самое и мы определяем и постановляем о преимуществах святейшия Церкви тогожде Константинополя, нового Рима. Ибо престолу ветхого Рима Отцы прилично дали преимущества: поскольку то был царствующий град. Следуя тому же побуждению, и сто пятьдесят Боголюбезнейшие Епископы предоставили равные преимущества Святейшему престолу нового Рима, праведно рассудив, да град, получивший честь быти градом Царя иинклита и имеющий равные преимущества с ветхим царственным Римом, и в церковных делах возвеличен будет подобно тому и будет вторый по нем. Посему токмо Митрополиты областей Понтийския, Асийския и Фракийския и такожде Епископы у иноплеменников вышереченных областей да поставляются от вышереченного святейшего престола святейшия Константинопольския Церкви: сиречь, каждый Митрополит вышеупомянутых областей, с Епископами области, должны поставляти епархиальных епископов, как предписано Божественными правилами. А самые Митрополиты вышеупомянутых областей должны поставляемы быти, как речено, Константинопольским Архиепископом, по учинении согласного, по обычаю избрания и по представлении ему оного» 3 . Выражение ν τος βαρβαρικος переведено на русский как «у иноплеменников». Прилагательное «варварский» переводится как «иноплеменник», что не совсем точно. Предельному выяснению смысла особо выделенной фразы, включающей выражение ν τος βαρβαρικος, и посвящена публикация. Известный шведский канонист митрополит Павел (Меневисоглу), подвергший 28-е правило детальному анализу в составе своего труда о канонических правилах Православной Церкви, преувеличивал, когда писал о том, что это правило не столько вводило что-то новое, сколько утверждало то, что было 4 . Выражение ν τος βαρβαρικος πισκπους τν προειρημνων διοικσεων явно подчёркивало именно новый порядок. Впервые после ΙΙ Вселенского Собора упоминантся о неких варварах, но уже в составе новой юрисдикции. Итак, Константинопольский Патриарх может рукополагать епископов для живущих в «варварских» пределах, или, согласно терминологии ΙΙ Вселенского Собора, для «варварских народов». 2. Новая интерпретация Константинопольского Патриархата с 1923 г. |
| Στον τομα της εσωτερικς αποστολς οφελουμε να κινηθομε στην οδ προωθσεως της συνεργασας της Εκκλησας και της Κοινωνας, προκειμνου να υπρχει στον κσμο ο περισστερος χρος για την αγπη, τη συμπθεια και το λεος. Στα πανορθδοξα πλασια μς ζητονται μεγλες προσπθειες να διαφυλξουμε την εντητα της Ορθοδοξας. Το αποτλεσμα αυτν των προσπαθειν θα εξαρτται ν πολλος απ το γεγονς κατ πσον συντονισμνη και συνεπ θα αποδειχθε η πανορθδοξη υποστριξη των δοκιμαζομνων ομοδξων χριστιανν στην Ουκρανα και κατ πσον πειστικο και σταθερο θα εμαστε στην εμμον μας στην εκκλησιαστικ τξη, η οποα βασζεται στη μακραωνη παρδοση της Εκκλησας. Προσωπικ παρακαλ να εχεσθε ο Θες να με ενδυναμνει για την περαιτρω σκηση της ανατεθεσης σε μνα διακονας. Ο Θες να δσει στε η Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα να προοδεει και εφεξς μαρτυρντας σε ολκληρο τον κσμο τι ο Ιησος Χριστς εναι ο Αληθινς Θες και Σωτρας, και τι η Εκκλησα Αυτο εναι το σκφος της αγιτητας και αγπης, κτω απ τα πανι του οποου ο καθνας μπορε να πορευθε στο μλλον με ελπδα! _______________________________________________ 1 Rozanov V.V. Italianskiye Vpechatleniya. Pestum. 2 O charaktere prosvesheniya Evropy i ego otnoshenii k prosvesheniu Rossii//Kirievski I.V. 3 Τερτυλλιανς. Απολογητικς, 39. 4 γιος Ιουστνος ο Φιλσοφος. Β Απολογα. Календарь ← 20 апреля 2024 г. (7 апреля ст.ст.) суббота Похвала Пресвятой Богородицы (Суббота Акафиста). Прп. Георгия исп., митр. Митиленского (после 820). Прп. Даниила Переяславского (1540). Мч. Каллиопия (304). Мчч. Руфина диакона, Акилины и с ними 200 воинов (ок. 310). Прп. Серапиона монаха. Сщмч. Аркадия Добронравова пресвитера (1933); прмц. Евдокии Павловой (1939). Литургия св. Иоанна Златоуста. Евр., 322 зач., IX, 24–28 . Мк., 35 зач., VIII, 27–31 . Богородицы: Евр., 320 зач., IX, 1–7 . Лк., 54 зач., X, 38–42 ; XI, 27–28 . Служба по Триоди. На утрене по 1-й и 2-й кафизмах и по 3-й и 6-й песнях канона поется Акафист Пресвятой Богородице. (Порядок пения Акафиста указан в Триоди.) Поется великое славословие. 23 Ιανουαρου 2024 τος © Patriarchia.ru , 2005 – 2024 Με την επιφλαξη παντς νομμου δικαιματος © Сделано в Κατασκευ απ Stack Group Поделитесь с друзьями |
| Πειραις: Καταδικζομε τν ψευδοεκκλησα το Μαυροβουνου, ποα χει κοινωνα μ τν πρτριτα νιδρυθεσα κυρη κατ τος Θεους κα ερος Καννας θρησκευτικ κοινωνα τς Οκρανας Χωρς μνημνευση το σχισματικο " Κιβου πιφανου " τ Δπτυχα στ συλλετουργο τν Μητροπολιτν Μαυροβουνου μφιλοχου κα Πειραις Σεραφεμ (video) Tν Κυριακ 20 κτωβρου 2019 . Μητρπολις Πειραις πεδχθη ες τν Καθεδρικν . Ναν Παναγας Τριδος Πειραις τν Σεβ. Μητροπολτην Μαυροβουνου κα Παραθαλασσας κ.κ. μφιλχιον (Ρντοβιτς), ποος προσεκλθη πως μιλση ες τ Πργραμμα «νορα ν δρσει» το . Ναο Εαγγελιστρας Πειραις. Κατ τ ερ συλλετουργο Σεβ. Μητροπολτης Πειραις κ. Σεραφεμ, προσεφνησε τν συνιερουργοντα Μητροπολτη Μαυροβουνου ναφρων μεταξ λλων: «Σς ποδεχμεθα μετ πλεστης τιμς κα γπης κομζοντα ες τν εαγ κλρο κα τν φιλχριστο λα τς κατ Πειραι κκλησας τν ελογα τς γιοσαββιτικς κκλησας κα το Μακαριωττου Πατριρχου... Σερβας κ.κ. Ερηναου. ς πνευματικν τκνον το σου κα Θεοφρου Οκουμενικο Πατρς κα Διδασκλου ουστνου (Πποβιτς) το μολογητο, μρτυρος τς ληθεας κα μεγστου θεολγου το 20ου α., ποος δι τν θεοφωτστων ατο συγγραφν συντριψε τν παναρεση το συγκρητιστικο Οκουμενισμο μς συγκινετε κα μς μπνετε. Τ σημεριν συλλετουργο εναι μα ταπειν δλωση πιστηριγμο το ερο Σας γνος ναντον τς σχισματικς ψευδοεκκλησας το Μαυροβουνου, τν ποαν πιχειρον ν πιβλλουν γνωστς σκοτεινς δυνμεις, πο πιβουλεονται τν φιλικ χρα το Μαυροβουνου, θλοντας ν τν μεταβλλουν σ προτεκτορτο, ποκπτωντς την π τν πνευματικ της παρδοση κα τν κοινωνας της μ τν μητρα κκλησα τς Σερβας. Καταδικζομε τν ψευδοεκκλησα το Μαυροβουνου, ποα χει κοινωνα μ τν πρτριτα νιδρυθεσα κυρη κατ τος Θεους κα ερος Καννας θρησκευτικ κοινωνα τς Οκρανας κα στηρζομε τν δκαιο γνα Σας. ρχιερατικ Σας ερουργα στν Καθεδρικ Να το Πειραις μς κομζει κα τν ελογα τν πανσπτων Νεομαρτρων το Σερβικο θνους, τν 880.000 σφαγιασθντων π τς φασιστικς ρδς τν Ρωμαιοκαθολικν Οστσι κα μς πενθυμζει τν τραγωδα τς ποκοπς π τν Μα, γα, Καθολικ κα ποστολικ κκλησα το Χριστο πο καθιστ τν νθρωπο καταγγιο τν δαιμνων κα μεταμλητο. πδειξις πασδηλος πρσφατη «γιοποησις» π τν Ρωμαιοκαθολικ παρασυναγωγ, το στυγνο γκληματα κα πνευματικο ταγο τν φασιστν Οστσι Καρδιναλου το Ζγκρεμπ λουσου Στπινατς, καταδικασθντος γι γκλματα κατ τς νθρωπτητος». Κατ τν θεα Λειτουργα νεγνσθησαν τ Δπτυχα κατ τ π τν ερν Καννων προβλεπμενα. orthodoxia-ellhnismos.gr 10/23/2019 Βαθμολογα: 8.4 Ψφοι: 5 Βαθμολογα: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΤΥΑ |
|
|
