| И даже в случаях, когда человек сделал много жизненных ошибок, он может покаяться в последний момент как благоразумный разбойник, и это изменит направление всей его дальнейшей судьбы. И в этом смысле святость парадоксальна: длинный путь святости может оборваться тяжким и, не дай Бог , даже необратимым, падением, а нудная и разрушительная тропа греха может вдруг взмыть к небу через покаянный подвиг, хотя рассчитывать на такой неожиданный успех, по мысли отцов Церкви, весьма опасно. Святость – это также синергическое понятие. На Божий призыв к святости каждый отвечает по-своему, своим личным ответом. И Богу важна глубинная мотивация этого ответа, не трафаретная, внешняя его форма. И в то же время, ответ этот должен быть, прежде всего, положительным в смысле открытости к непростому диалогу с Создателем, если человек действительно хочет быть с Богом, познать Бога, пройти ступени обожения, освятиться. При этом, вопрос, каким образом христианин может реализовать святость в своей жизни, остается непрерывно открытым для каждого. Здесь важен процесс синергии как соработничества, сотрудничества Бога и человека. «Мы соработники (συνεργο) у Бога», – скажет святой апостол Павел ( 1Кор 3. 9 ), применяя греческое слово «συνεργα». В этом соработничестве первично вопрошание и действие Бога, но не менее важны ответы человека «по ходу пьесы». Вспомним, например, жития святых, которые могут показаться друг другу противоречащими – жития святой Марии Египетской и блаженной Таисии. Обе были блудницы, обе покаялись. Но если преподобная Мария подвизалась семнадцать лет в пустыне, чтобы победить помыслы, а остальное время, еще много лет, жила, молясь за мир, то покаяние блаженной Таисии совершилось, по сути, «в единый час». Если вы вспомните ее жизнеописание, то после обращения к покаянию благочестивым монахом, она пошла с ним по пустыне в монастырь и в дороге ночью отошла ко Господу. В пути их застала ночь и монах предложил ей место для сна, а сам заночевал неподалеку, в пятидесяти метрах, но утром застал ее уже умершей. |
| K. P. Wesche полагает, что в полемике с Аполлинарием Григорий сознательно избегал употребления термин «ипостась» в христологии. Зато его младший современник Феодор Мопсуестский действовал по-другому, применяя данное понятие в учении о Боговоплощении с известными последствиями. Церковному богословию потребовалось несколько веков и много усилий для того, чтобы адекватно выразить на доступном языке тайну единства совершенных Божества и человечества в едином Христе и Господе. В ходе христологических споров возникали расколы; некоторые из них существуют по сей день. Церковная традиция всегда оставалась всецело верной учению Григория Назианзина, архиепископа Константинопольского, которого она почтила высоким званием Богослова. Святитель Григорий Богослов является одним из наиболее часто цитировавшихся авторов в период христологических споров, поэтому его влияние не сводится лишь к учению о Троице. Однако предание отвело более важное место понятию ипостаси в христологии, чем у Григория Богослова. Я воздержусь от субъективной оценки этого парадокса в развитии богословской терминологии, но считаю важным не терять из вида особенность учения святителя Григория о Боговоплощении, исключающего понятие «ипостась». Or . 20, 5 (SC 270, p. 66). Or . 31, 28 (SC 250, p. 330). Русский перевод почему-то ошибочно передает здесь греческое слово διτητες (то есть «свойства») как личности. О введении данного термина в христологию см. M. Richard, «L’introduction du mot ‘hypostase’ dans la théologie de l’incarnation», Mélanges de science religieuse, 2, 1945, p. 5-32 ; 243-270. K. P. Wesche, «‘Mind’ and ‘Self’ in the Christology of Saint Gregory the Theologian: Saint Gregory " s contribution to the Christology and Christian Anthropology», The Greek Orthodox Theological Review, 39, 1994, p. 33-61. Ср. , например, Ancoratus 67 (PG 43, 137-140): «Τρα για, τρα συνγια, τρα μμορφα, τρα σμμορφα, τρα νεργ, τρα συνεργ, τρα νυπστατα λλλοις συνντα· Τρις ατη γα καλεται, τρα ντα, μα συμφωνα, μα θετης τς ατς οσας, τς ατς ποστσεως, μοια ξ μοου, στητι χριτος Πατρς κα Υο κα γου Πνεματος». |
| Так, Дамаскин мог сказать, что Бог Слово явился в мир через Пресвятую Богородицу, «сойдя по ней без изменения», как по «одушевленной лестнице». Формальная логика спрашивает: «Если Бог сошел, как же Он пребывает «без изменения»? А если Он пребывает «без изменения», как же Он сошел?» Но разум веры отвечает: «Весь бе в нижних и вышних никакоже отступи неописанное Слово: снисхождение бо Божественное, не прехождение же местное бысть, и рождество от Девы Богоприятныя» (Акафист Пресвятой Богородице, икос 8). Так как на деле «идеже бо хощет Бог, побеждается естества чин» (Догматик воскресный, глас 7). 258 Воплощение Бога Слова от Девы есть полное и совершенное Богоявление ( Θεοφνεια). В этом Таинстве Боговоплощения открывается вся Пресвятая Троица, наш Пребожественный Бог, и открывается, человеколюбиво участвуя в деле нашего спасения. В дайном отрывке св. Иоанн Дамаскин определенно указывает, что воплощается и становится человеком только Сын, но соучаствуют и содействуют и два других Лица Пресвятой Троицы, ибо «невозможно, чтобы три Ипостаси не находились Одна вместе с ругою; ибо Святая Троица – нераздельна» (Точн. изл. IV, 9). Отец благоволит (см. также Рожд., 5 и Усп. III, 5) и посылает Сына «не как Владыка, но как Отец» (PG 96, 573), Дух же соблаговолит ( συνευδοκε) (см. Усп. ΙΙ, 7) и содействует ( συνεργε) (Усп. I, 4). И так «осуществляется связь Бога с людьми через Духа Святого». 259 Способ рождения по плоти Христа от Пресвятой Богородицы нам так же неизвестен, как и предвечное Его и божественное рождение от Отца. Дамаскин хочет подчеркнуть, что это рождение было подлинным и действительным рождением человека. Ибо тот факт, что Христос был зачат не от «естественного соединения», не «от общения с мужем» (Усп. II, 3), но от Девы, Которая «мужа не знала», никоим образом не нарушает действительности Его воплощения и вочеловечения. К тому же сам брак является позднейшим по отношению к девству (Адам не был рожден от брака, но был подлинным человеком) и, по учению свв. Отцов, был установлен для того, «чтобы род человеческий не был истреблен и уничтожен смертию» (Точн. |
| κομπορρημοσνη, prahlerische Rede: VEuth 15,30. VParasc 290. NGregAnt 247,19. NGreg III 233. Miller: cod. Coisl. 278,199v (Germ.II).– Tgl, Stam. κμπος s. κμβος κομπς (adj.) pomphaft: τ ν τ τραγδα - στιν ScholLuc 94,8.– LS, LSSup. κομποστολω prächtig schmücken: λην VNiceph 1,2.– L. κομποτραχος, lärmende Unruhe, Tumult: τν παθν PitAn I 607 ε " . κομποφακελορρμων mit prunkenden Wortbündeln: ματα TzetzBa 827,2.– LS, RBLG. κομποφνεια, Prunk: LeoTact II 44,3855 app.– KumN. κομποφανς prunkvoll, prächtig: MaurParaph IV 5,8. κομπφανος prunkvoll, prächtig: φλμουλα LeoTact II 44 app. κομποφοιβαστς, prahlerischer Wahrsager: MarkAnek А 684. κομπρομισσριος (lat. compromissarius) durch Übereinkunft (gewählt): Bas В 38,1.4; δικαστς 42,23. id. Zepos IV 365 οζ». -μισριος SubGron IV 75,7. id. FontMin VIII 272,8.– LSSup, AvotinsNov, TriantLex; Somav -εσσριος. κμπτον, τ (lat. comptus) Schmuckstück: κμτα POxy VI 995 (s.V).– Daris. κμπωμα, τ Täuschung, Trug: χθρο Kekaum 652–3 cod. (κομπ. ed.). Prahlerei: τ το κμπου -ματα LascEp 11,5.– Kr, Somav, Paspat, LexPont. κομπωματτζιν, τ kleine Prahlerei: LascEp 52,42 (κομπο-). κομπνω s. κομπομαι κομπσι(ον), τ Schleife: κμπωσι (sic) PsKod 145,9; -σων 170,4.– Kr. κομπωτς s. κομβωτς κομφκτωρ, (lat. confector) der den Gnadenstoß gibt, Nachrichter: CavTheod 160,12; 162,2. ActaMel 450E с.39. LatMen I 126,1. Vollbringer: κονφ.=κατασκευαστς FontMin VIII 273,18=κουμφ. 313,81; κονφκτος=συνεργς 89.– L, BauAl, TLG, DucLat. κομφεσσριος (lat. confessorius) zum Geständnis gehörend: -α (sc. γωγ) Bas В 897,19; γωγ 978,20; κομφεσριος τπος 2526,25; κομφεσορα γωγ 3117,11. PselPoem 8,565. κομφεσριος· μολογητος FontMin VIII 314, 101.– TriantLex. κομφεσσορως zusichernd:=μολογητικς FontMin VI 50,64 app. (κονφ. ed.). -αρως τοι συνθετικς FontMin VIII 192,30.– TriantLex. κομφσσος (lat. confessus) geständig: Bas В 286,22. κμφευσος anerkannt: δκη Pisid IV 379 (cf.p.221). κομφιρματεω (lat. confirmo) bestätigen: P.Cair.Masp. III 67312,33 (a.567). Bas В 2172, 13; 2177,30; 2179,17. Zepos IV 398 n.11. 503. FontMin VIII 76,29. κονφ. FontMin VI 47,13. id. SubGron IV 75,18.– TriantLex, Daris. |
| 2, 6). Μσα στον νθρωπο πλι, πηγ ζωντανο νερο εναι η ζωοποις κνηση του Αγου Πνεματος, για το οποο επε ο Κριος(Ιω. 4, 14): «Το νερ που θα του δσω εγ θα του γνει πηγ νερο ζωντανο» που πηγζει θαυμαστ απ την καρδι σαν απ κποια Εδμ και μερζεται στη φρνηση, τη σωφροσνη, τη δικαιοσνη και την ανδρεα, που εναι τσσερις αρχς απ τις οποες κρμονται λες οι θεμορφες αρετς. Γι’ αυτ κατ’ ακολουθαν λει τι ποτζει λο το πρσωπο της γης, εννο της καρδις το πρσωπο, δηλαδ την ενργεια για αξηση και βλστηση και εκλεκτ καρποφορα θεων αρετν. Εναι θαυμαστ και γλυκ και χαριτωμνο να σκεφτομε τα ακλουθα που υπρχουν μσα στην πηγ, η οποα εικονζει την υπερφυσικ κνηση και ενργεια του ζωοποιο Πνεματος απ το μσο της καρδις, πως προαναφραμε. Η πηγ δεν εναι της ιδας φσεως με τα φυτ τη γη· γιατ αυτ εναι διαφορετικ απ την πηγ. Και σε λα αυτ, που δεν εναι λγα, επαρκε το νερ να τα ποτζει και να τα τρφει και τα βοηθε πολ, το να νερ τα πολλ εκενα φυτ, αν και διαφρουν τσο πολ μεταξ τους, στε μερικ απ αυτ να χουν και αντθετη σσταση απ τα λλα. λλα χουν φση ξηρ, λλα υγρ, λλα θερμ κι λλα ψυχρ. Προς αυτ λοιπν τα τσο διαφορετικ μεταξ τους κινεται η πηγ, πως προεπα, και προβλλει το να και μονοειδς νερ να συνεργε σε μεγλο βαθμ και να σχζεται σε τσσερις αρχς, κι τσι προσφρει σε κθε φυτ ,τι του χρειζεται. Δεν χει την δια φση με τα ανθρπινα, ετε αρετ πει κανες ετε τη γνση και τη σχετικ θεωρα, αλλ οτε απ την δια την καρδι μας προρχεται η θεα και υπερφυσικ λλαμψη και αναη κνηση και ενργεια του ζωοποιο Πνεματος· εναι κατ χρη δωρε στους πιστος και προρχεται μσα απ την καρδι συνεχς και παραδξως, μοια με πηγ που χωρζεται ολοκθαρα, πως προεπα, σε τσσερις αρετς και τις βοηθε πρα πολ και αυτς και στη συνχεια λες τις λλες, εν εναι να νερ. Ως πνεμα συνεργε στη φρνηση, ως γνση βοηθε το μτοχο της δικαιοσνης· επειδ πλι λγεται και εναι κατ την ενργεια σωφρονισμς και δναμη, φανερνει και απ πολ μακρι τι συνεργε πραγματικ στη σωφροσνη και ββαια και στην ανδρεα. |
| Δικηγρος της Λαρας κλεσε τις αρμδιες Αρχς να μην γνουν συνεργο στο γκλημα Ο δικηγρος κ.Νικτας Τσκμαν σχολασε την αππειρα των υπευθνων του Εθνικο Πρκου «Η Λαρα των Σπηλαων του Κιβου» να σφραγσουν ορισμνα απ τα κτρια στην Κτω Λαρα, στις 4 Ιουλου του 2023. πως σχολασε, «Υπογραμμζουμε τι η μον ως νομικ πρσωπο ποτ δεν εμπδισε και δεν περιρισε την πρσβαση στους εκπροσπους του Πρκου, οι οποοι σμφωνα με τους ρους της Σμβασης ελγχουν τη χρση της περιουσας. Ωστσο, θεωρομε τι η σφργιση και ο περιορισμς πρσβασης στα κτρια δεν εναι νμιμα». Ο κ.Νικτας Τσκμαν για πολλοστ φορ υπενθμισε τι «συνεχζεται η προπαρασκευαστικ διαδικασα, δεν χουν πραγματοποιηθε ακμα δικαστικς συνεδρισεις για την ουσα της υπθεσης, καθς η υπθεση εναι σνθετη, ο γκος του υλικο εναι μεγλος, πως και η κοινωνικ κατακραυγ που χει σημειωθε και το δικαστριο χει την υποχρωση να ερευνσει πλρως και απ λες τις πλευρς λα τα δεδομνα, πριν προχωρσει στην κδοση της δικαστικς απφασης. Ως εκ τοτου, οι οποιεσδποτε δηλσεις των εκπροσπων του Πρκου τι χουν νομικ βση για να σφραγσουν τα κτρια εναι το λιγτερο αβσιμες». πως τνισε ο δικηγρος, «Με τα παραπνω δεδομνα η ξωση των μοναχν, η νομικ αβσιμη σφργιση και ο περιορισμς της πρσβασης στους χρους ενχουν χαρακτηριστικ της τλεσης ποινικς παρβασης: αυθαιρεσας. Καλομε τις Αρχς τρησης του νμου και της τξης να μην συμμετχουν στις παρνομες ενργειες των εκπροσπων του Πρκου και να μην γνουν συνεργο στο γκλημα». Μετφραση για την πλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασα Νταβντοβα raskolam.net 7/5/2023 Βαθμολογα: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΤΥΑ |
| Δο λοιπν γνωρζω νθρπους , να τν φαινμενον κα να τν ποκεκρυμμνον ν τ φαινομν . σω τονυν χομεν νθρωπον κα διπλο τινς σμεν κα ττε ληθς λγομεν τι νδον σμν νθρωποι, τ δ ξω ο. λλ τ τλειον ν τ λογιστικ τς ψυχς χοντες στε τ μν σμα ργανν στι τς το νθρπου ψυχς, νθρωπος δ κυρως τ κατ’ ατν τν ψυχν . I, 2, 3, 3 σπερ γρ καθ’ καστον μν δο εσν νθρωποι , τε το σματος κα τς ψυχς, οτω κα φαινμενος νθρωπος ες φαινμενον παρδεισον νετρφα, κα κρυπτς τς καρδας νθρωπος ες τν ρατον τν γων γγλων νοερν παρδεισον πλαυε. II, 52, 5 οτω κα τν ληθ χριστιανν εναι δε· γρ Κριος εδκησεν ατν χειν δο ψυχς , μαν τν κτισθεσαν κα μαν πουρνιον κ το θεκο πνεματος, κα οτω δνανται εναι τλειοι… τι δο δε κτσασθαι τν νθρωπον ψυχς , φασ, μαν τν κοινν νθρποις κα μαν τν πουρνιον. Epistula ad abbatem (lin. 82 sq.) Epistula ad monachos Macarius/Symeon Ο γρ δικοντες μς κα συκοφαντοντες οτοι μισθν ορνιον προξενοσιν μν κα τς ψυχς μν εεργετοσι. Συνεργε γρ τ κο τν καλν προαρεσις οκ γαθ· σον γρ σπουδζει διβολος δι τν μελεστρων δελφν τραις μεθοδαις θανατσαι τν ψυχν, τοσοτον παρασκευζει τν σπουδαον προστρχειν κα προσκολλσθαι τ Θε. I, 2, 3, 1 1200 : καθς ερητα που· « συνεργε τ πονηρν τ γαθ προαιρσει ο καλ »; I, 2, 7, 1: δναται γρ κα τ κακν συνεργεν τ γαθ προαιρσει ο καλ , μνον να τ γπ πρς θεν ψυχ δεσμται; I, 8, 3, 4: « συνεργε γρ τ γαθ τ κακν προαιρσει ο καλ» 1201 . Из трех таблиц, приведенных на с. 166–167, можно сделать весьма интересные выводы, отчасти совпадающие с заключениями А. Риго, но более нюансированные. Хотя Послание к монахам зависит от Послания к игумену, обе редакции независимо друг от друга обращались к CM. Первая редакция (обнаруживающая большую близость к CM), то есть Послание к игумену, могла быть составлена в X в. пустынником Иоанном (по мнению В. М. |
| τι συνεργε στην αγπη και τη σοφα, μρτυρες αξιπιστοι εναι ο Παλος και ο Ησαας. Ο πρτος διακηρττει: «Η αγπη του Θεο ξεχελισε στις καρδις μας απ το γιο Πνεμα που μας δθηκε»(Ρωμ. 5, 5), και ο Ησαας με το να κατατξει φανερ το πνεμα της σοφας μσα στις επτ ενργειες του Πνεματος(Ησ. 11, 2). Και δε συνεργε μνο στην αγπη το Πνεμα, αλλ γνεται και πνεμα ζλου, ο οποος κατ κποιο τρπο εναι διαμετρικ αντθετος στην αγπη. Γιατ η αγπη, πως χει γραφε(Α Πτρ. 4, 8), σκεπζει πλθος αμαρτιν, εν ο ζλος προχωρε και σε ελγχους, καμι φορ και σε φνους. Και αυτ μαρτυρε ο Ηλας, ο μγας προφτης και ττοιος φλος του Θεο, που πρασε απ το μαχαρι τσους ιερες της αισχνης(Γ Βασ. 18, 40)· επσης πρωττερα ο Φινες που σκτωσε μ’ να χτπημα τη Μαδιαντισσα και τον Ισραηλτη(Αρ. 25, 80, και πριν απ αυτος ο διος ο πανσβαστος νομοθτης του παλαιο Νμου, ο Μωυσς, πολλς φορς παρδωσε πολλος σε θνατο, και μλιστα απ ανθρπους που ανκαν στην δια φυλ. Για την πρξη, η γνση εναι το ισχυρτερο, εν για τη θεωρα, η γνοια που ξεπερν κθε νηση. Αυτ μως χωρς το πνεμα της αλθειας και χωρς το πνεμα της γνσεως εναι αδνατο να συντελεστον πως πρπει μσα στην ψυχ. Η χαρ λοιπν της καρδις και η ακριβς αντθετη της χαρς λπη εναι ολοφνερα αποτελσματα ενργειας του Πνεματος. Γιατ ακος τη Γραφ να λει τι ο καρπς του Πνεματος εναι η χαρ(Γαλ. 5, 22) και τι σε μερικος ο Θες δνει πνεμα κατανξεως(Ρωμ. 11, 8). Και με λγα λγια, κατ τους Πατρες, εναι τση η δναμη του ζωοποιο και αγου Πνεματος να συνεργε στην αρετ ακμη και σε διαθσεις που φανονται τελεως αντθετες μεταξ τους, πως προεπα, στε η Γραφ το ονομζει και φωτι και νερ, πργματα τελεως αντθετα, γιατ το Πνεμα βοηθε και ζωοποιε και δυναμνει την ενργεια για λα τα καλ και αγαθ που αφορον στην ψυχ. Γι’ αυτ και η ενργεια του Αγου Πνεματος λγεται στη Γραφ και στον ενικ και στον πληθυντικ. Και πηγ το αποκαλε ο Σωτρας, και ποταμος. |
| 277 De 1. c. 8 n. 3 col. 178. Рассуждая об ангелах и утверждая, что «все существа разумные способны как к добру, так и злу», кроме «естества Бога, которое есть источник всякого блага» и Христа, который есть и премудрость и правда и слово или разум и свет, замечает: quoque et natura quae sancta est non verο, vel substantialiter sancta est. Si autem alia natura sancta est, ex assumptione hoc, vel inspiratione Spiritus sancti habet, ut sanctificetur, non ex sua natura hoc possidens sed accidens sibi, propter hoc decidere potest, quod accidit... Benignitas enim Dei secundum quod se dignum est, provocat omnia et attrahit ad beatum finem illum, ubi... 278 Selecta Psalm. n. 2 col. 1351. Vides ergo quia Domini semper auxilio indigemus. Primo ne cadamus, tum denique etiam si ceciderimus, ut resurgamus. 279 De princ. 1. III, c. 2, n. 5 col. 311. Arbitror, quod nunquam honio fortassis per se ipsum virtutem contrariam vincere potest nisi usus fuerit adjutorio divino. 280 Ibid. 1. II c. 9 n. 2 col. 236. Рассуждая вообще о разумных существах, не исключая и ангелов, пишет: et motus a se Creator quo bonum eum voluntate servaretur. 281 Ibid. 1. III c. 6 n. 1 col. 333. Бог при творении человека умолчал о подобии, между тем как в словах, сказанных ранее: сотворим человека... о нем упомянуто. Hoc ergo quod... de non quod vero servata; ut eam ex cum data per demum per operum, perfectam cousummaret. 282 ер. ad Rom. 1. I n. 2 col. 841–3. В этом замечательном месте (по греч. тексту Филокалий, гл. 25) дано прекрасное толкование Puм. VIII, 28–31 с опровержением возражений защитников мнения о безусловном предопределении и с защищением учения о неприкосновенности человеческой свободы. Ο νομιστον τονυν αταν τν σομνων τν πργνωσιν το Θεο εναι λλ πε μελλε γινσϑαι ατ’ δας ρμς το ποιοντος, δι τοτο προγνω... ΙΙνυ δ τν το φ’ μν αταν παριστσι τς προϑσεως α προγνσεως τ·Οδαμεν τι τος γαπσι τν Θεν πντα συνεργε ες το γαϑον σχεδν γρ επεν τι πντα τ συνεργοντα ες τ γαϑον δι τοτο συνεργε, πε ξιο εσι συνεργσεως ο γαπντες τν Θεν. |
| 40 . Δεν εναι εγκρατς εκενος που τρφεται με λογισμος. Ακμη και αν εναι ωφλιμοι, δεν εναι πιο ωφλιμοι απ την ελπδα. 41 . Θανσιμη αμαρτα εναι εκενη για την οποα δεν μετανοε ο νθρωπος. Και γιος αν προσευχηθε γι’ αυτν για λλον, δεν εισακοεται. 42 . Εκενος που μετανοε σωστ, δεν βζει αντιμτρημα στις παλις αμαρτες τον κπο, αλλ με αυτν εξιλενει τον Θε. 43 . Αν χομε χρος να κνομε κθε ημρα σα καλ μπορε να κνει ο νθρωπος, τι λοιπν θα ανταποδσομε στο Θε για τις προηγομενες αμαρτες μας; 44 . σο υπερβολικ αρετ αν πραγματοποισουμε σμερα, αυτ δεν επιφρει ανταπδοση, αλλ εναι λεγχος τι στο παρελθν εμασταν αμελες. 45 . Εκενος που θλβεται νοερ και αναπαεται σαρκικ, εναι μοιος μ’ εκενον που θλβεται σωματικ και διασκορπζεται νοερ. 46 . Η θεληματικ θλψη και απ τα δο, συνεργε και στο να και στο λλο: η διανοητικ συνεργε στη σαρκικ και η σαρκικ στη διανοητικ, γιατ η σνθεσ τους γνεται πιο κοπιαστικ. 47 . Μεγλη αρετ εναι να υπομνει κανες τις επερχμενες θλψεις, και να αγαπ τον πλησον που τον μισε, σμφωνα με τον λγο του Κυρου(Ματθ. 5, 44). 48 . Δεγμα αγπης χωρς υποκρισα εναι η συγχρηση των αδικημτων. Γιατ και ο Κριος τσι αγπησε τον κσμο. 49 . Δεν εναι δυνατ να συγχωρσει κανες με την καρδι του τα παραπτματα των λλων, αν δεν χει αληθιν πνευματικ γνση, γιατ αυτ φανερνει τις θλψεις στον καθνα σαν δικς του. 50 . Τποτε δεν θα χσεις απ σα αφσεις συγχωρντας για τον Κριο. Γιατ στον διο καιρ θα ρθουν πολλαπλσια. 51 . ταν λησμονσει κανες τι σκοπς του εναι η ευσβεια, ττε το φανερ ργο της αρετς εναι ανφελο. 52 . Αν σε κθε νθρωπο η στραβ κατεθυνση του νου εναι βλαβερ, πολ περισστερο εναι σ’ εκενους που χουν σαν καννα της ζως τους την ακρβεια σε λγους, σε πρξεις και σε λογισμος. 53 . Να φιλοσοφες μπρακτα σχετικ με τη βοληση του ανθρπου και την ανταπδοση του Θεο. Γιατ τα λγια δεν εναι ωφελιμτερα σοφτερα απ τα ργα. 54 . Στους κπους για χρη της ευσβειας επακολουθε η θεα βοθεια. Αυτ πρπει να το μθομε απ το θεο νμο και τη συνεδηση. |
|
|
