| В царствование Мануила Комнина (около 1150 г.) Синесий перевёл с Арабского языка на греческий сочинение Абу Джаффера о воспалениях. Иоанн, по прозвищу Актуарий, (около 1290 года) написал хорошим слогом сочинение περ νεργειν κα παθν το ψυχικο πνεματος κα τς κατ′ ατ διατης λγοι β, под названием: два слова об энергиях и болезнях душевных и об ухаживании за ними, придерживаясь Галена. Семь книг его о моче и сочинение о методе врачевания изданы только на латинском языке. Димитрий Пергамец, по приказанию Михаила Палеолога (1261−1282 г.) писал περ ρθρτιδος – о подагре или ревматизме, по заметкам Галена и по своим наблюдениям. Пифагор Архикéстор жил в конце 13-го века и сочинил Προγνωστικν τν σθενειν – Приметы болезней. Это сочинение его в рукописи хранится в библиотеке Мадрида. Николай Миренсòс александрийский врач (около 1200 г.) издал Сборник περ συθσεως τν ατρικν – о составлении лекарств, состоящий из 48 статей. Это сочинение, наполненное суевериями, издано только на Латинском языке. Последний греческий врач из числа старинных, которого сочинение уцелело, жил в 115 веке: это Георгий Сангинатихий. А сочинил он Ерминию о частях тела. Достаточно написал я о врачах. – Приступаю теперь к разбору врачебного Сборника, написанного на бумаге in 8 в 1403 году. В нём, к сожалению, нет начала. Тут прописаны: 80 рецептов, из коих 19-й озаглавлен именем неизвестного мне врача Хрисиппа, Σκευασα το Χρυσππου, и 81 состав пластырей, Σκευασαι τν μπλστρων. В числе сих последних помещён рецепт святого всехвального апостола и евангелиста Луки. Вот он. Σκευασα: τ λτιον τ σκευασθν π το γου κα πανευφμου ποστλου Λουκ, χον ποτεταγμνα ιβ κεφλαια, δι κα Δωδκατον λγαται. θεν ο εσεβς βιοωτες τοτ κχρηνται τ φαρμκ. ρασιν τηρε μχρι γρως· φλγμα ω τ θρακι οκ γενσθαι, οκ φθαλμαν, οκ ποιαω τριχν· χολω τε πσαν καθαρει, κα τοσ χυμς ναλει: † Σκευασα: τ λτιον το γου ποστλου Λουκ:‘Υσσπου κριτικ . . . ογγ. – δ.Γλχονος . . . ογγ. – β.Κυμνου αθιοπικο . . . ογγ. – ε.Ζιγγιβρεως . . . ». – α.πιθμου . . . ». – ς.λατος μωνιακο . . . ». – ς.μεως . . . ». – β.Τραγωρυγνου . . . ». – δ.Μακροπεπρεως . . . ». – α.Πεπρεως λευκο . . . ». – α.Πεπρεως κοινο . . . ». – α.Κορμβου . . . ». – α. Τατα λα τρψας κα σεσας, χρ καθ’ κστην ξ ατν ςθων μβπτων τς τροφς πσας π τε κρεν κα χθων: † |
| 9,6), εννο τον Κρι μας Ιησο Χριστ. Ο Οποος επε σ’ εκενον που του παραπονθηκε: «Ποιος με ρισε ρχοντα και δικαστ σε σας»(Λουκ. 12, 14), αν και, πως λει η Γραφ, ο Πατρας δωσε στον Υι λη την εξουσα να κρνει τους ανθρπους(Ιω. 5, 22). Αλλ επε τσι για να μας δεξει και με αυτ, πως και με λα, το δρμο της σωτηρας με την αγα Του ταπενωση. Γιατ δεν αναγκζει, αλλ λει: «ποιος θλει να με ακολουθσει, ας απαρνηθε τον εαυτ του και ας με ακολουθε(Ματθ. 16, 24)· δηλαδ να μη φροντζει διλου για τη ζω του, αλλ πως κνω εγ και υπομνω τον αισθητ και εκοσιο θνατο για χρη λων, τσι και αυτς ας με ακολουθε με ργο και με λγο, πως οι Απστολοι και οι Μρτυρες. Αλλις, ας υπομνει τουλχιστον το θνατο της προαιρσεως». Και πλι, στον πλοσιο εκενο επε: «Αν θλεις να γνεις τλειος πγαινε, πολησε τα υπρχοντ σου κλπ.»(Ματθ. 19, 21). Λει ο Μγας Βασλειος τι επε ψμματα ο πλοσιος πως φλαξε τις εντολς. Γιατ αν τις εχε φυλξει, δεν θα εχε κτματα πολλ, αφο ο Νμος λει πρτα-πρτα: «Θα αγαπσεις τον Κριο και Θε σου με λη την ψυχ σου»(Δευτ. 6, 4–5). Λγοντας “με λη την ψυχ σου”, δεν επτρεψε σ’ εκενον που αγαπ το Θε, να αγαπ και κτι λλο, για το οποο να λυπται ταν το απαρνεται. Επσης ο Νμος λει: «Θα αγαπσεις τον πλησον σου πως τον εαυτ σου»(Λευιτ. 19, 18), δηλαδ τον κθε νθρωπο. και πς φυλει την εντολ, ταν λλοι πολλο χουν ανγκη απ την καθημεριν τροφ, εν αυτς χει κτματα πολλ και μλιστα εναι δεμνος μαζ τους με πθος; Γιατ αν τα εχε πως ο Αβραμ, ο Ιβ και οι λοιπο Δκαιοι, σαν να ταν του Θεο, δεν θα φευγε απ το Χριστ λυπημνος(Ματθ. 19, 22). Επσης και ο Χρυσστομος λει τι ο πλοσιος πστεψε τι εκενα που του λεγε ο Κριος ταν αλθεια, γι’ αυτ και φυγε λυπημνος· ταν αδνατος μως να τα εκτελσει. Γιατ υπρχουν πολλο που πιστεουν τα λγια των Γραφν, εναι μως αδνατοι στην εκπλρωσ τους. Εναι μεγλο αγαθ η αγπη και η συμβουλ με ταπενωση Αυτ λοιπν και λλα περισστερα συμβουλεει ο Κριος, πως και οι Απστολοι που γρφουν: «Σας παρακαλομε, αγαπητο, κνετε τοτο κι εκενο»(Α Θεσ. |
| Ψαλμς 32, στ.5. Αυτς αγαπει την αλθεια και την δικαιοσνη. Απ το λεος του Κυρου εναι γεμτη η γη. Του Κυρου ως ελεμονος του αρσει να ελεε τα λογικ πλσματ Του. Απ την καλοσνη και την ευσπλαχνα Του υπρχει ο ουρανς και η γη και τα πντα σε αυτ και απ το λεος του Κυρου εναι γεμτη η γη. Πς μπορομε εμες, ως ξυπνα πλσματα, να μην αγαπμε την Χρι την ελεημοσνη. Να εστε ελεμονες, πως και ο Πατρας σας εναι ελεμων [Λουκ. κεφ.6, στ.36]. Στ.8 Ναι, φοβται τον Κριο ολκληρη η γη. Ναι τρμουν [εκκλ.-σλαβ.: σεονται] ενπιν Του λοι οι κτοικοι της οικουμνης, γιατ αυτς επε, και γινε. αυτς πρσταξε, και φνηκε. Στον Κριο με δος στκονται Δυνμεις ουρνιες, Φτα πνευματικ και Μυαλ υψηλ. Ναι, ακμη και αυτ η γη τρμει μπροστ Του, αυτς ο μικροσκοπικς κκκος σκνης της δημιουργας του Θεο. Ναι, σεονται απ αυτν λα αυτ που ζουν στην οικουμνη, πως ο πηλς και η στχτη. Μηδαμιν, απεργραπτα ασμαντα μπροστ Του και η γη και τα πλσματα που ζουν πνω της. Με μια Του λξη αυτ γεννθηκαν και παραμνουν στην παρξ τους. Γιατ αυτς επε και γινε. αυτς πρσταξε, και φνηκε. Στ.18-19. Δες, το μτι του Κυρου. Βρσκεται πνω σε εκενους που τον φοβονται και πνω σε εκενους που ελπζουν στο λες Του. Για να σσει την ψυχ τους απ τον θνατο και κατ τη διρκεια της πενας να τους θρψει Για τους φοβουμνους τον Κριο λα θα εναι καλ: Αυτο τον ξρουν και αυτς τους ξρει. «Ο Κριος γνωρζει τους δικος Του [Τιμ.Βκεφ.2,στ.19]». «Ξρει ο Θες πς να σσει τους ευσεβες [Πτρ. Β κεφ.2, στ.9]» απ τον θνατο. Δεν θα τους αφσει να πεθνουν. Στ.21. Σε αυτν θα ευφρανθε η καρδι μας, γιατ το γιο νομ Του επικαλομαστε. Ο Κριος εναι μοναδικς στην καθαρτητ Του, την μεγαλοψυχα108, την δναμη και την γαλνη για την χαρ στην καρδι μας. Ψαλμς 33, στ.19. Ο Κριος εναι κοντ στους «συντετριμμνους την καρδαν» και σζει τους ταπεινος «εν πνεματι». τσι, προσπθησε να χεις «καρδαν συντετριμμνην και τεταπεινωμνην» και ελεμων ο Κριος θα εναι πντα κοντ σου. |
| 19) «Κα ατη στν μαρτυρα το ωννου τε πστειλαν ο ουδαοι ξ εροσολμων ερες κα Λευτας να ρωτσωσιν ατν, Σ τς ε; 20) Κα μολγησεν κα οκ ρνσατο· κα μολγησεν, τι οκ εμ Χριστς. 21) Κα ρτησαν ατν, Τ ον; λας ε σ κα λγει Οκ εμ. προφτης ε σ; Κα πεκρθη. Ο. 22) Επον ον ατ. Τς ε να πκρισιν δμεν τος πμψασιν μς· τ λγεις περ σεαυτο; 23) φη γ φων βοντος ν τ ρμ. Εθνατε τν δν Κυρου· καθς επεν σαας προφτης» (ΙΩΑΝΝ. α´ 19–23). § 1. Βαπτιστς ωννης, υς το Ζαχαρου, ξιωθες γενεσθαι Πρδρομος το Υο κα Λγου το Θεο κρυττεν ν τ ουδα προσκαλν πντας ες μετνοιαν, «πρν λθεν τν μραν Κυρου, τν μεγλην κα πιφαν», «Μετανοετε, λγων, γικε γρ βασιλεα τν ορανν». Τ κατ τν θαυμαστν ατο γννησιν γνωστ εσιν κ το εαγγελιστο Λουκ. «Ατς δ ωννης εχε τ νδυμα ατο π τριχν καμηλου, κα ζνην δερματνην περ τν σφν ατο· δ τροφ ατο ν κρδες κα μλι γριον». Πολλο βλποντες ατν βαπτζοντα κα μετνοιαν κηρττοντα ρτων ατν λγοντες, «Σ τς ε; Τ ον; λας ε σ»; «Σ ε μλλων λυτροσθαι. τν σραλ»; Σ ε λας μλλων κατ τς Γραφς «λφεν πρτον»; « προφτης ε σ»; λλ’ Πρδρομος ωννης τ πρς τατα ποκρνετα ατος; «Οκ εμ γ Χριστς». Τ δ κ τς ποκρσεως τατης το ωννου ξγεται; κρα ατο φιλαλθεια μ θλοντος να ρπσ τν δξαν το Χριστο, λλ τοναντον πσαν περ ατο ς Μεσσου δαν το λαο ποκροοντος, καθ λγει θεος Χρυσστομος. «Τοτο οκτου εγνμονος, μ μνον μ ρπαζειν δξαν δεσποτικν, λλ κα διακροεσθαι διδομνην παρ τν πολλν». § 2. ωννης οκ ν Χριστς, οδ θλησεν να ντιποιθ τ ντως μγα κα πσημον νομα το λιο, κατοι «προει ... ν πνεματι κα δυνμει λιο, πιστρφων καρδας πατρων π τκνα κα πειθες ν φρονσει δικαων, τοιμζων Κυρ λαν κατεσκευασμνον». Οκ ν προφτης π Θεο ποσταλες να προειπ τ μλλοντα· οκ ν Προφτς κενος, περ ο Μωυσς λγει, «Προφτην μν ναστσει Κριος Θες κ τν δελφν μν, ς μ· ατο κοσεσθε», λλ ν κενος, ες ν ν προφητεα το σαου κατ γρμμα πληρθη· «ν φων βοντος ν τ ρμ τοιμσατε τν δν Κυρου, εθεας ποιετε τς τρβους ατο». |
| Να αποδεχθε Ο ισττοπος χρησιμοποιε cookie για να σας δεξει τις πιο ενημερωμνες πληροφορες. Συνεχζοντας να χρησιμοποιετε τον ισττοπο, συναινετε στη χρση των Μεταδεδομνων και των cookie σας. Διαχεριση cookie Μνυμα Χριστουγννων το Πατριρχου Μσχας κα Πασν τν Ρωσσιν κ.κ. Κυρλλου Σεβασμιτατοι γιοι ρχιερες, σεβαστο Πρεσβτεροι κα Δικονοι, σιτατοι Μοναχο κα Μοναχα, δελφο γαπητο, Κατ τν γαν νκτα τατην πευθνω πρς λους σς γκρδιον χαιρετισμν κα λοψχως συγχαρω δι τν μεγλην ορτν τς το Χριστο Γεννσεως: τν ορτν τς πληρσεως τν ρχαων παγγελιν τς σωτηρας το νθρωπνου γνους, τν ορτν τς νεκδιηγτου γπης το Δημιουργο πρς τν δημιουργαν Ατο, τν ορτν λεσεως ες τν κσμον το Υο το Θεο - Μεσσου. Πολλ επθησαν π τν γων πατρων δι μσου τν ανων περ το μυστηρου τς Θεας νσαρκσεως. Κα σμερον μες, πως κα οτοι πρτερον, νωτιζμενοι τ τν κκλησιαστικν προσευχν κα μνδιν, μεθ’ερς ελαβεας προσχομεν τν γαν Γραφν, τν στοροσαν τ νδοξον γεγονς τοτο, κα δν παομεν κπληττμενοι το ξαισου θαματος τοτου. ναλογιζμενος τν Γννησιν το Χριστο σιος Συμεν Νος Θεολγος γρφει χαρακτηριστικς: « Θες , λθν ες τν κσμον , νωσε τν θεαν μετ τς νθρωπνου φσεως , να νθρωπος θες γνηται κα ν τοτ τ νθρπ , τν θεν κατ χριν γενομν , μυστικς σκηνσ γα Τρις » (Λγος Ι’). ν σιος φραμ Σρος οτω λγει περ τς Θεας νσαρκσεως: « Νν Θειτης σφραγσθη π νθρωπτητος , να η νθρωπτης καλλωπισθ δι τς σφραγδος τς Θειτητος » (μνοι τν Χριστουγννων). φουγκραζμενοι τ σοφ ρματα τατα, ς ρωτηθμεν: πς ν καλλωπισθμεν δι τς θεας σφραγδος τατης; Πς ν πετχωμεν τ καθ " μοωσιν, ες τ ποον π καταβολς κσμου καλονται ο νθρωποι; Πς ν ζσωμεν προκειμνου ν μορφωθ Χριστς ν μν (Γαλ. 4.19); πλη εναι πντησις: ν κολουθσομεν τς ντολς το Σωτρος. Μ τν πστολον Παλον προτρπω πντας μς, γαπητο μου: « λλλων τ βρη βαστζετε , κα οτως ναπληρσατε τν νμον το Χριστο » (Γαλ. 6.2). ν τ γπ μν καλπτητε τ πν κα οτως ερσητε ερνην κα γαλνην ψυχς. ν τ μεγαλοψυχ μν πιδεικνητε συγκατβασιν πρς πντας κα ες τς καρδας μν θ πρυτανεσ χαρ, τν ποαν « οδες αρει φ " μν » (ω. 16.22) . « ν τ πομον μν κτσασθε τς ψυχς μν » (Λουκ. 21.19) κα θ κληρονομσετε τν ανιον ζων. |
| 18 . Потом, после чтения Апостола, Давид поёт: „аллилуйя“; αλ значит „явился“, ηλ – „Бог“, ουια – „хвалите живого Бога“. При последнем „аллилуйа“ снимается с архиерея омофор в знак того, что закон ветхозаветный престал и что архиерей священнодействует новую благодать...... После „аллилуиа“ священник или диакон, взяв пречистое Евангелие, как посланный ангел, восходит с сим божественным законоположением на амвон и, таким образом, исполняет пророчество Исаии, которое говорит: „на гору высоку взыди благословляй“ ( Ис. 40. 3 ). Распростёртые руки народа означают его благодарность за удостоение таких чудес. Священник с крестом раскрывает законоположение и возвещает его народу, между тем, как все стоят в молчании подобно Моисею, Илии и всем пророкам, когда с ними беседовал Бог , и подобно апостолам, когда (Иисус Христос) говорил им: „аз есмь пастырь добрый“ ( Иоан. 10. 11 ). По прочтении Евангелия читавший, согнув его, сходит и даёт целовать всем, как чадам. Евангелие указывает на пришествие Христа Сына Божия, когда Он был виден нами не в гадании, но ясно…. 5 19. Τσσαρα δ τ εαγγλια κατ τ τετρμορφα ζα, ν ος κθηται τν λων θες, πρς δνναφρεται καθμενος π τν Χερουβμ ν τσσαρα φαιν μενα πρ σωπα, τ πρτον δμοιον λοντι, τ δετερον δμοιον μ σχω, τ τρτον μοιον νθρπω, τ τταρτον μοιον ατ τ μν ο ν πρτον το λοντος τ μπρακτοω ατο κα γεμονικν χαρακτηρζει τ δ δετερον τν ερουργικν τξιν εμφανει τ τρτον τν κατ νθρωπον ατο παρουσαν κα φανρωσιν διαγρφει τ τταρτον μοιον ατ πετωμνω τν το γου πνεματος φιπταμνην δναμιν σαφηνζει. Τ μν ουν κατ Ιωννην εαγγλιον τν π το πατρς γεμονικν ατο κα πρακτικν κα νδοξον γννησιν διηγεται γρφει γρ » ν ρχ ν λ γος». Τ δ κατ Λουκ ν τν το εραρχικο χαρακτρος τπον παρστησιν, π γρ το Ζαχαρου ερως θυμιντος ρχεται. Ματθαος δ τν κατ σρκα γννησιν ατο διηγεται " ββλος γενσεως Ιησο Χριστο» νθρωπ μορφον δ τοτο τ εαγγελιον. Μρκος δ π το προφητικο πνεματος το ξ ψους πι ντος τος νθρποις τν ρχν ποισατο λγων» ρχ το εαγγελου, ς γγραπται ν προφταις» τν πτερωτν εκονα το εαγγελου δι τοτου δεικνς. |
| 19, 24–25). τσι και στην εποχ του Νε· επειδ οι νθρωποι ταν αχαλνωτοι στις ορμς της κακας και δεν δειχναν καννα εδος μετνοιας, συσσρευσαν ττοιο γκο αμαρτιν, στε λη η γη να καταστραφε τελεως(Γεν. 6, 7). τσι και προς τους Αιγυπτους, οι οποοι αμρταναν πολ και κακομεταχειρζονταν το λα του Θεο, ο Θες ταν επιεικς, και δεν τους παρδιδε σε μια πανωλεθρα, αλλ με διφορες επιμρους τιμωρες τους οδηγοσε σε μετνοια· μα επειδ μετ απ προσωριν μεταμλεια γριζαν πλι με αγπη στην κακα και συνχιζαν την προηγομενη απιστα τους, και τλος καταδωξαν το λα του Κυρου που φευγε απ την Αγυπτο, τους αφνισε τελεως η θεα δκη και τους κατστρεψε(Εξ. 14, 27–28). τσι και στον Ισραηλιτικ λα που αμρτανε πολ και θαντωνε τους Προφτες του Θεο, ο Θες δειχνε τη συνηθισμνη Του μακροθυμα. Αφο μως προχρησαν τσο στην κακα, στε οτε το δεσποτικ αξωμα του Χριστο να σεβαστον, αλλ να απλσουν χρι φονικ επνω Του, διχτηκαν και αυτο μια για πντα και καταπατθηκαν. Και αφαρεσε ο Θες απ’ αυτος και την προφητεα και την ερωσνη και την λατρεα, και τα εμπιστεθηκε στα θνη που πστεψαν(Ματθ. 21, 43). Ας προστρξομε με προθυμα στο Χριστ που μας καλε και ας ανοξομε σ’ Αυτν τις καρδις μας, και ας μη δειλιζομε και απελπιζμαστε για τη σωτηρα μας. Γιατ αυτ εναι σφισμα του εχθρο, με την υπμνηση των προηγουμνων αμαρτιν να ανογει το δρμο στην απγνωση. Αλλ ας κατανοσομε τι, αν ο Χριστς, ταν ρθε, γινε γιατρς και θεραπευτς τυφλν και παρλυτων και κωφαλλων, και ανσταινε νεκρος που εχαν αρχσει να φθερονται(Ιω. 11, 39–44), πσο περισστερο δε θα γιατρψει την τυφλτητα του νου και την παρλυση της ψυχς και την κωφαλαλα της αμελος καρδας; Αφο δεν εναι λλος, αλλ Αυτς που κτισε το σμα, Αυτς κτισε και την ψυχ. Και αν σ’ εκενα που διαλονται και πεθανουν εχε τση συμπθεια και λεος, πσο μλλον δε θα δεξει φιλανθρωπα και δε θα θεραπεσει την αθνατη ψυχ που κυριεθηκε απ την ασθνεια της κακας και της γνοιας και κατπιν ρχεται σ’ Αυτν και τον παρακαλε; Γιατ δικ Του εναι τα λγια: «Ο ουρνιος Πατρας μου δε θα αποδσει δικαιοσνη σ’ εκενους που φωνζουν σ’ Αυτν νχτα-μρα; Σας βεβαινω, τι θα τους αποδσει το δκαι τους αμσως»(Λουκ. |
| Oι αγωνιζμενοι πρπει να διατηρον πντοτε ατραχη τη δινοι τους, για να μπορε ο νους να διακρνει τους λογισμος που περνον απ’ αυτν και τους καλος που τους στλνει ο Θες, να τους αποθηκεει στα ταμεα της μνμης, εν τους κακος και δαιμονικος να τους απορρπτει. ταν η θλασσα χει γαλνη, οι ψαρδες διακρνουν τι κινεται ως κτω στο βυθ και σχεδν τποτε δεν τους διαφεγει απ τις κινσεις των ψαριν. ταν μως ταρζεται απ τους ανμους, κρβει εξαιτας της ταραχς σα αφνει να φανονται τον καιρ της γαλνης· και βλπομε ττε ανσχυρη την τχνη των ψαρδων. Το διο συμβανει και με το νου που ασχολεται σε θεες θεωρες, και μλιστα ταν ταρζεται το βθος της ψυχς απ την δικη οργ. Πολ λγοι εναι εκενοι που γνωρζουν με ακρβεια και διακρνουν τα σφλματ τους και των οποων ο νους ποτ δεν απομακρνεται απ τη μνμη του Θεο. Τα μτια μας, ταν χουν την υγεα τους, μπορον και βλπουν τα πντα, μχρι και τα μικρ κουνοπια στον αρα· εν αν χσουν την υγεα και τη διαγει τους κι αρχσουν να βλπουν θολ, ττε αν εναι κτι μεγλο μπροστ τους το βλπουν αμυδρ, και τα μικρ δεν τα βλπουν διλου. τσι και η ψυχ, αν θεραπεσει με τη μεγλη προσοχ την αναπηρα που χει υποστε λγω της φιλοκοσμας της, ττε και τα πιο μικρ σφλματ της τα θεωρε πολ μεγλα, και χνει δκρυα ακατπαυστα με πολλ ευχαριστα. Γιατ λει η Γραφ: «Οι δκαιοι θα δοξολογσουν το νομ Σου»(Ψαλμ. 139, 14). Αν μως η ψυχ εξακολουθε να χει το κοσμικ φρνημα, ττε και φνο αν διαπρξει, καννα λλο αμρτημα ξιο μεγλης τιμωρας, μλις το αισθνεται· εν τα μικρ αμαρτματα ουδ καν τα αντιλαμβνεται, αλλ και ως κατορθματα πολλς φορς τα νομζει και δεν ντρπεται η θλια να τα διηγεται με καχημα. Μνο το γιο Πνεμα μπορε να καθαρσει το νου. Γιατ αν δεν μπει μσα στο σπτι ο δυνατς για να αφαιρσει τα κλεμμνα και να δσει τον κλφτη(Λουκ. 11, 21–22), δεν ελευθερνεται το λφυρο. Πρπει λοιπν με κθε τρπο, και προπντων με την ειρνη της ψυχς, να αναπαομε το γιο Πνεμα, για να διατηρομε το λυχνρι της πνευματικς γνσεως μσα μας πντοτε αναμμνο. ταν αυτ αστρφτει ακατπαυστα μσα στα βθη της ψυχς, ττε χι μνον εναι ολοφνερες μσα στο νου οι πικρς εκενες και σκοτεινς προσβολς των δαιμνων, αλλ και εξασθενον υπερβολικ, επειδ ελγχονται και φανερνονται απ το γιο εκενο και νδοξο φως. Γι’ αυτ ο Απστολος λει: «Μη σβνετε το Πνεμα»(Α Θεσ. 5, 19), αντ να πει: «Μη λυπετε με κακ ργα κακος λογισμος την αγαθτητα του Αγου Πνεματος, για να μη στερηθετε το ακατανκητο φως Του». Επειδ το Αινιο και Ζωοποι Πνεμα δεν σβνεται, αλλ η λπη Του, δηλαδ η αποστροφ Του, αφνει τον νου του ανθρπου σκυθρωπ και αφτιστο απ τη θεα γνση. |
| Αν εχα και εγ την πστη πως εκενοι, θα αποκτοσα το φβο, μσω του οποου λαβαν την ευσβεια και τη γνση, κατ τον Προφτη, απ την οποα προρχονται η ισχς, η βουλ, η σνεση και η σοφα του Πνεματος(Ησ. 11, 2) για εκενους που μνουν κοντ στο Θε με αμεριμνα και μελτη των θεων Γραφν με υπομον, με την οποα εξισνονται τα νω και τα κτω.ταν δηλαδ κποιο πθος παρνει σχμα αρετς, ο χρνος και η περα το ξεσκεπζουν. ταν πλι η αρετ παρεκκλνει σε πθος, ο χρνος και η περα συνθως την ξεχωρζουν απ αυτ με την υπομον. Γιατ αν η υπομον δε γεννηθε στην ψυχ απ την πστη, αυτ διλου δεν μπορε να χει αρετ. «Με την υπομον σας σστε τις ψυχς σας»(Λουκ. 21, 19), λει ο Κριος, ο Οποος μνος Του κτισε τις καρδις των ανθρπων(Ψαλμ. 32, 15), πως λει ο Ψαλμωδς. Και απ αυτ γνεται φανερ τι μνη της κτζεται η καρδι, δηλαδ ο νους, με την υπομον στις θλψεις. Γιατ ποιος πιστεει τι χει κποιον λλο που κυβερν αρατα τη ζω του, πτε πεθεται στο λογισμ του που του λει, «θλω τοτο και δεν θλω εκενο· αυτ εναι καλ, εκενο εναι κακ»; Αν χει νθρωπο για κυβερντη, οφελει να τον ερωτ σε κθε ζτημα και να δχεται με τ’ αυτι του την απκριση και να εκπληρνει με ργο τα λεγμενα. Αν μως δεν χει καννα, ττε, κατ τον Ευχατη, χει το Χριστ, να τον ερωτ με προσευχ απ την καρδι του, και με την πστη να ελπζει την απκριση με ργο και με λγο, μην τυχν ο σατανς, ο οποος δεν μπορε να κνει με ργο, αποκρνεται με λγο, προσποιομενος τι εναι κυβερντης, και σρει στην απλεια εκενους που δεν χουν υπομον. Γιατ οι ττοιοι νθρωποι σπεδουν απ γνοια να λβουν εκενα που ποτ δεν τους δνονται· επειδ μα ημρα στα μτια του Κυρου εναι σαν χλια χρνια και χλια χρνια σαν μα μερα(Ψαλμ. 89, 4). Εκενος μως που απ την υπομον απκτησε περα των τεχνασμτων του εχθρο, κνει ,τι ο Απστολος, δηλαδ πυγμαχε και τρχει με υπομον, για να φτσει το στχο του(Α Κορ. 9, 24 και 26) και να μπορσει να πει: «Δεν αγνοομε τις επιδιξεις του εχθρο»(Β Κορ. |
| Ας κοπισομε σαν τον Δαβδ, κρζοντας το “Κριε Ιησο Χριστ”. Ας βραχνισει ο λρυγγς μας και ας μην κουρζονται τα μτια του νου μας απ το να ελπζομε στον Κριο το Θε μας (Ψαλμ. 68, 4). Ας θυμμαστε πντοτε την παραβολ του δικου κριτ(Λουκ. 18, 1–8), που ειπε ο Κριος για να διδξει τι πρπει να προσευχμαστε πντοτε και να μην αποθαρρυνμαστε, και θα βρομε το κρδος και την προστασα απ τους πονηρος δαμονες. πως εκενος που ατενζει προς τον λιο, εναι αδνατο να μην φωτζεται πλουσιοπροχα το πρσωπ του, τσι κι εκενος που σκβει μσα στον ερα της καρδις, δεν εναι δυνατ να μην φωτζεται. πως εναι αδνατο να ζσει κανες στη ζω αυτ χωρς να τρει και να πνει, τσι εναι αδνατο, χωρς φλαξη του νου και καθαρτητα της καρδις, δηλαδ χωρς εκενο που λγεται νψη, να φτσει η ψυχ σε κτι πνευματικ και αρεστ στο Θε, να ελευθερωθε απ την κατ δινοια αμαρτα, ακμη και αν βιζει κανες τον εαυτ του να μην αμαρτνει απ τον φβο των κολσεων. Αλλ και εκενοι που απχουν με κποια βα απ την αμαρτα, εναι μακριοι ενπιον του Θεο, των Αγγλων και των ανθρπων, γιατ λογαριζονται ως “βιαστς” της Βασιλεας των Ουρανν(Ματθ. 11, 12). Η θαυμαστ ωφλεια του νου απ την ησυχα εναι τι λα τα αμαρτματα, τα οποα πρωττερα χτυποσαν την πρτα του νου μνο με λογισμος, στε αν γνονταν δεκτο αυτο απ την δινοια, να γνουν αισθητ και χοντρ αμαρτματα, λα αυτ τα κβει η διανοητικ και νηπτικ αρετ, γιατ τα εμποδζει να μπουν στον εσωτερικ μας νθρωπο και να γνουν ργα πονηρ. και αυτ, με την δναμη και τη βοθεια του Κυρου μας Ιησο Χριστο. Η Παλαι Διαθκη εναι εικνα της εξωτερικς και αισθητς σωματικς ασκσεως. Το γιο Ευαγγλιο, η Καιν Διαθκη, εναι εικνα της προσοχς, δηλαδ της καθαρτητας της καρδις. Η Παλαι δεν τελειοποιοσε οτε ολοκλρωνε τον εσωτερικ νθρωπο στη θεοσβεια, -πως λει ο Απστολος: “Καννα δεν τελειοποησε ο Νμος”(Εβρ. 7, 19)- αλλ εμπδιζε μνο τα χοντρ αμαρτματα, Γιατ απ το να εμποδσει να βγζει κποιος το μτι και το δντι του πλησον, ακμη και το να κβει κανες τους πονηρος λογισμος και τις πονηρς ενθυμσεις απ την καρδι – που εναι διταξη του Ευαγγελου- εναι αντερο και συντελε περισστερο στην καθαρτητα της ψυχς. τσι και τα σχετικ με την σωματικ αρετ και σκηση, εννο τη νηστεα, την εγκρτεια, τη χαμαικοιτα. την ορθοστασα, την αγρυπνα και τα λοιπ που αναφρονται στο σμα και κνουν να ησυχζει το παθητικ μρος του σματος απ την μπρακτη αμαρτα, πως επα και για την Παλαι Διαθκη, εναι καλ και αυτ. Γιατ λα αυτ εναι παιδαγωγα του εξωτερικο ανθρπου και φρορηση των παθν που ενεργονται σωματικ, αλλ και τα κατ δινοια αμαρτματα φρουρον, δηλαδ εμποδζουν, πως για παρδειγμα μπορον να μας απαλλξουν με τη βοθεια του Θεο, απ το φθνο, την οργ και τα λοιπ. |
|
|
