| 2,2,). Στους Εφεσους μως που σαν τλειοι, γρφει: «Ο Θες μας συνανστησε και μας κθισε μαζ με το Χριστ στα επουρνια»(Εφ. 2. 6). Λει μ’ αυτ τι ο Λγος του Θεο γνεται στον καθνα ανλογα με τα μτρα της δυνμες του. Σταυρνεται λοιπν για εκενους που πρωτομπανουν πρακτικς στην ευσβεια, καρφνοντας τις εμπαθες ενργεις τους με το θεο φβο. Αναστανεται και ανεβανει στους ουρανος για εκενους που ξεντθηκαν τον «παλαι νθρωπο» που φθερεται απ τις απατηλς επιθυμες και ντθηκαν το νο νθρωπο που κτζεται κατ’ εικνα Θεο με το Πνεμα(Εφ. 4, 22–24) και φτασαν στον Πατρα με τη χρη που εναι μσα τους παραπνω απ κθε αρχ και εξουσα και δναμη και κυριτητα και απ κθε νομα που ονομζεται χι μνον στον παρντα αινα, αλλ και στον μλλοντα(Εφ. 1,21). Γιατ λα τα πειτα απ το Θε, και πργματα και ονματα και αξιματα, θα εναι κτω απ εκενον που με τη χρη θα φτσει στο Θε. Πριν απ τη φανερ κατ σρκα παρουσα Του, ο Λγος του Θεο ενδημοσε νοητ στους Πατριρχες και τους Προφτες, προτυπνοντας τα μυστρια της παρουσας Του. τσι και στερα απ αυτν, ρχεται χι μνο σ’ εκενους που εναι ακμη νπιοι για να τους θρψει πνευματικ και να τους φρει στην ηλικα της κατ Θεν τελειτητας, αλλ και στους τλειους επσης, ιχνογραφντας εκ των προτρων σ’ αυτος μυστικ, σαν σε εικνα, τα χαρακτηριστικ της μλλουσας παρουσας Του. Οι λγοι του Νμου και των Προφητν, ως πρδρομοι της κατ σρκα παρουσας του Λγου, παιδαγωγοσαν τις ψυχς να πιστψουν στο Χριστ(Γαλ. 3, 24). τσι και ο δοξασμνος Λγος του Θεο με τη Σρκωσ Του γινε πρδρομος της πνευματικς παρουσας Του, παιδαγωγντας τις ψυχς με τους λγους Του για να υποδεχθον τη φανερ θεκ παρουσα Του, την οποα κνει πντοτε μεταβλλοντας απ σαρκικος σε πνευματικος τους αξους με την αρετ. Θα την κνει και στο τλος του αινα, αποκαλπτοντας ολοφνερα τα ως ττε ανκφραστα και μυστικ. σο εγ εμαι ατελς και ανυπτακτος και δεν υπακοω στο Θε με την εργασα των εντολν, οτε γνομαι τλειος στο νο(Α Κορ. |
| 32 . Πρπει να μισομε την ελευθεροστομα σαν δηλητριο της χιδνας και να αποφεγομε τις πολλς συνομιλες σαν φδια και γεννματα εχιδνν(Ματθ. 3, 7), γιατ αυτς μπορον το ταχτερο να κνουν τον αγωνιστ να λησμονσει τελεως τον εσωτερικ πλεμο και να κατακρημνσουν την ψυχ απ την υψηλ χαρ που προρχεται απ την καθαρτητα της καρδις. Η καταραμνη λησμοσνη εναι αντθετη στην καρδιακ προσοχ, σο το νερ στη φωτι, και κθε στιγμ τς εναι ισχυρς αντπαλος απ την λησμοσνη καταντομε στην αμλεια και απ την αμλεια στην καταφρνηση των θεων και τη ραθυμα και σε τοπες επιθυμες. Κι τσι πλι γυρζομε πσω πως σκλος γυρζει στον εμετ του(ΒΠετρ. 2, 22). Ας αποφγομε λοιπν την ελευθεροστομα σαν θανατηφρο φαρμκι. Τα κακ αποτελσματα απ τη λησμοσνη γιατρεει μια πολ αυστηρ φλαξη του νου και μια αδικοπη επκληση του Κυρου μας Ιησο Χριστο. Δχως Αυτν τποτε δεν μπορομε να κνομε (Ιω. 15, 5). 33 . Δεν εναι δυνατν να πισεις φιλα με το φδι και να το βλεις μσα στον κρφο σου οτε εναι δυνατν να χαδεεις και να περιποιεσαι το σμα σου με κθε τρπο και να το αγαπς, εκτς απ’ σο του εναι αναγκαο και του χρειζεται, και συγχρνως να φροντζεις για την ουρνια αρετ. Γιατ, εκ φσεως το φδι δαγκνει, εν το σμα μολνει με την ηδον εκενον που το περιποιεται. Σε ,τι φταει το σμα, κτπα το με γροθις χωρς να το λυπσαι σαν μεθυσμνος δολος που δραπτευσε, ας λβει την περα του μαστιγματος απ τον κρι του κι ας φγει απ τα καπηλει. Ας μην αγνοε την φθαρτη κυρα του, την ψυχ, αυτ που εναι φθαρτ λσπη, και δολος της ψυχς λο σκοτδι. Μχρι το θνατ σου μην εμπιστευτες να πρεις θρρος με τη σρκα σου. Λει η Γραφ: «Το θλημα της σρκας ειναι χθρα κατ του Θεο. Και η σρκα επιθυμε αντθετα με το πνεμα, και το πνεμα αντθετα με την σρκα. σοι ζονε ζω σαρκικ δεν μπορον ν’ αρσουν στον Θε. Εμες μως δεν εμαστε σαρκικο, αλλ πνευματικο»(Ρωμ. 8, 6. Γαλ. 5, 17). 34 . ργο της φρονσεως εναι να κινε πντοτε το θυμικ μρος της ψυχς, για να συνπτομε την εσωτερικ μχη κατ των παθν και των δαιμονικν προσβολν και να κατηγορομε τον εαυτ μας. ργο της σοφας εναι να παρακινε το λογιστικ μρος της ψυχς σε νψη και ολοκληρωμνη και σε πνευματικ θεωρα. ργο της δικαιοσνης εναι να διευθνει το επιθυμητικ μρος της ψυχς προς την αρετ και το Θε, εν ργο της ανδρεας εναι να κυβερν και να κατχει τις πντε αισθσεις για να μην μολνεται απ αυτς τσο ο εσωτερικς μας νθρωπος, δηλαδ η καρδι, σο και ο εξωτερικς, δηλαδ το σμα. |
| 44, 14), πς εμες θα τη ζητσομε κπου ξω; Κι αν, κατ τον Απστολο, ο Θες δωσε το Πνεμα Του στις καρδις μας να κρζει· «Αββ, Πατρα!»(Γαλ. 4, 6), πς εμες δε θα προσευχμαστε μσα σ’ αυτς μαζ με το Πνεμα; Κι αν, κατ τον Κριο των Προφητν και των Αποστλων, η βασιλεα των ουρανν εναι μσα μας(Λουκ. 17, 21), πς δε θα βρεθε ξω απ τη βασιλεα των ουρανν εκενος που προσπαθε να βγλει το νου του απ μσα του; Κι ο σοφς Σολομν λει: «Η υγις καρδι επιζητε ασθηση»(Παροιμ. 15, 14), την οποα ο διος σε λλο μρος την ονμασε νοερ και θεα. Προς αυτν και οι Πατρες μς προτρπουν λους και λνε: «Ο νοερς νους χει οπωσδποτε και νοερ ασθηση· αυτ, που εναι και δεν εναι μσα μας, να μη σταματσομε να επιζητομε ποτ». Βλπεις λοιπν τι κι αν κανες προθυμοποιηθε να παλαψει κατ της αμαρτας και να κνει κτμα του την αρετ, κι αν επιζητσει να βρει το βραβεο του αγνα της αρετς, μλλον τον αρραβνα του βραβεου της αρετς, δηλαδ τη νοερ ασθηση, τι εναι απαρατητο να επαναφρει το νου του μσα και στο σμα και στον εαυτ του; Το να οδηγομε το νου χι ξω απ το σωματικ φρνημα, αλλ ξω απ αυτ το σμα, για να πετχει τχα εκε νοερ θεματα, αυτ εναι η μεγαλτερη ελληνικ πλνη, η ρζα και η πηγ κθε κακοδοξας, εφερεση και μθημα δαιμνων, γενν την ανοησα και γεννιται απ την παραφροσνη. Γι’ αυτ κι εκενοι που μιλον τσι με την μπνευση των δαιμνων, χουν χσει τα λογικ τους και δεν εννοον οτε εκενα που λνε. Εμες μως επαναφρομε το νου χι μνο μσα στο σμα και στην καρδι, αλλ και μσα στον εαυτ του. Ας κατηγορον λοιπν εκενοι που λνε τι, αφο δεν εναι χωρισμνος ο νους, αλλ βρσκεται μσα στην ψυχ, πς θα τον στελει κανες πλι μσα; πως φανεται, αγνοον τι λλο εναι η ουσα του νου και λλο η ενργεια. μλλον, αν και ξρουν, πγαν με το μρος των απατενων θεληματικ, ξεγελντας με την ομωνυμα. Επειδ δηλαδ δεν καταδχονται την απλτητα της πνευματικς διδασκαλας, εκενοι που εναι ακονισμνοι για αντιλογες απ τη διαλεκτικ – σμφωνα με τα λγια του Μεγλου Βασιλεου–, ανατρπουν τη δναμη της αλθειας με τις εναντισεις της ψευδνυμης γνσεως και με την πιθανοφνεια των σοφισμτων. |
| 51 . Η νψη μοιζει με την κλμακα του Ιακβ, πνω στην οποα μνει ο Θες και ανεβανουν οι γγελοι(Γεν. 28, 12). Γιατ αφανζει και καταστρφει απ την ψυχ μας κθε κακ. Αυτ κβει την πολυλογα, την κακολογα εναντον των λλων, την κατκριση και λο τον κατλογο των αισθητν αμαρτημτων, γιατ δεν ανχεται οτε για μια στιγμ να στερηθε εξαιτας τους την δικ της γλυκτητα. 52 . Την νψη, αδελφο μου, ας την ασκομε με προθυμα. Και στα ψη της με καθαρ δινοια πετντας με την χρη του Ιησο Χριστο, ας αναλογιζμαστε τα αμαρτματ μας και τον προηγομενο βο μας. τσι, νιθοντας συντριβ και ταπενωση με την μνμη των αμαρτιν μας, θα χομε ακατπαυστη τη βοθεια του Ιησο Χριστο του Θεο μας στον αρατο πλεμο. ταν στερηθομε την βοθεια του Ιησο απ υπερηφνεια κενοδοξα φιλαυτα, ττε στερομαστε και την καθαρτητα της καρδις, με την οποα φανερνεται ο Θες στον νθρωπο. επειδ η αιτα να δομε το Θε, σμφωνα με την υπσχεση του Κυρου(Ματθ. 5, 8), εναι η καθαρτητα της καρδις. 53 . Ο νους που δεν αμελε την κρυφ εργασα του, μαζ με τα λλα καλ που θα βρει απ την αδικοπη φλαξ του, θα βρει και τις πντε αισθσεις του σματος να εναι αργς απ τα εξωτερικ κακ. Γιατ με το να προσχει στην αρετ και τη νψη του και με το να θλει να ενδιατρβει στις καλς σκψεις, δεν ανχεται να τον κλβουν οι πντε αισθσεις που του φρνουν υλικος και μταιους λογισμος. αλλ επειδ γνωρζει πσο απατηλς εναι, τις πιο πολλς φορς τις περιορζει ακμη και μσα του. 54 . Μνε μσα στη δινοι σου δια της νψεως και δεν θα κοπισεις στους πειρασμος. Αν φεγεις απ εκε, υπμενε τους πειρασμος που ρχονται. 55 . πως εκενους που χουν κακοφγει, τους ωφελε το πικρ αψνθιο, τσι και οι κακτροποι χουν συμφρον να υποφρουν θλψεις. 56 . Αν δε θλεις να υποφρεις κακ, μη θλεις και να κνεις κακ, γιατ σ’ αυτ ακολουθε, χωρς εξαρεση, εκενο. ,τι σπερει ο νθρωπος, τοτο και θα θερσει(Γαλ. 6, 7). ταν λοιπν εκουσως σπρνομε τα πονηρ κι πειτα ακουσως τα θερζομε, οφελομε να θαυμζομε τη δικαιοσνη του Θεο. |
| 597 Psellus M. T. IV. P. 191–192; Attaliota. Historia. P. 48; Cedrenus. T. II. P. 608; Zonara. C. 228; Glycas. P. 597; Ephraemius. P. 137; loel. P. 63. 599 Χιακ τοι στορα τς νσου Χου π τν ρχαιοττων χρνων μχρι τς τει 1822 γενομνης καταστροφς ατς παρ τν Τορκων, π το ατρο A. Μ. Βλστου. T. II. ν ρμουπλει. 1840. Σ. 149. 608 Сведения о Να Μον заимствованы из книги: θεα κα ερ κολουθ α τν σ ων κα θεοφ ρων πατρων μν Νικ τα, ωννου κα ωσηφ, τν κτιτ οων τς ν Χ σεβασμ ας, ιερ ς, βασιλικς τ κα σταυροπηγιακς Μονς, τς πιλεγομνης Νας... Τ πντα σχεδιασθντα κα συντεθντα παρ το λαχ στου ν εροδιακ νοις Νικηφ ρου Χ ου. νετ ησιν. 1804. Σ. 47–114. 609 Ε τα πρς τν πιθυμουμνην συχ αν πλεον διαθερμανθες πρς τ καταντικρ φσου ρος τ Γαλ σιον πλθε. Рукописный греч. Пролог Московской синодальной б-ки. 369. F. 219 г. 610 κεσε τν τς γ ας ναστσεως ναν δε ματο..., τν ναλωμτων παρ το φιλοχρ στου βασιλως Κωνσταντ νου Μονομχου φθ νων στελλομνων. στις δ βασιλες πρς τν πατρα πλε ονα πστιν σχεν, ς προσε ποντα ατ ν τ ν σ Λσβ δι το μαθητο τν τς βασιλε ας νρρησιν. Ibid. 611 ... θεν πολλο συνρρεον πος ατν πανταχθεν κα π ατ ποιμνι ζ ν λοιπο προ ροντο. Ibid. F. 219 г. 612 Рукописный греч. Пролог Московской Синодальной б-ки. 369. F. 217 г. – 220 г. Συναξαριστς τν δδεκα μηνν νιαυτο..., μεταφρασθες π Νικοδμου γιορετου. T. III. Σ. 45 squ.; Zachariae. Jus graeco-romanum. Pars III. P. 656–659. Boissonade. Anecdota graeca. Vol. II. Parisiis, 1830. P. 80–82. 620 Psellus M. T. IV. P. 95 Attaliota. P. 17; Cedrenus. T. II. P. 538–539, 540; Zonara. Col. 201; Glycas. P. 591–592; Ephraemius. P. 134; Joel. P. 62–63. 621 Cedrenus. T. II. P. 478, 487; Розен B. P. Император Василий Болгаробой- ца. Извлечения из летописи Яхъи Антиохийского. СПб., 1883. С. 66. 624 Cedrenus. T. II. Р.449; Zonara. Col. 161; Joel. P. 60; Schlumberger G. Sigillographie de l’Empire byzantin. Paris, 1884. P. 139. |
| 66 . Και λλος πλι σοφς στα θεα επε: «Αρχ της καρποφορας εναι το νθος και αρχ της πρακτικς αρετς εναι η εγκρτεια». Λοιπν ας εγκρατευτομε. και αυτ με μτρο και ζγι, πως διδσκουν οι Πατρες. Και λη την ημρα, τις δδεκα ρες, να τις περνομε με νψη και φλαξη του νου. Αν κνομε τσι, θα μπορσομε με κποια βα να σβσομε και να λιγοστψομε την κακα με την βοθεια του Θεο. Επειδ με τη βα κατορθνεται η ενρετη ζω, με την οποα μας δνεται η Βασιλεα των Ουρανν(Ματθ. 11, 12). 67 . Ο δρμος για τη θεα γνση εναι η απθεια και η ταπενωση. Χωρς αυτς, κανες δεν θα δει τον Κριο. 68 . Εκενος που προσχει διαρκς στο εσωτερικ του, εναι φρνιμος και εγκρατς. και χι μνο αυτ, αλλ και ασχολεται με πνευματικς θεωρες και θεολογε και προσεχεται. Και αυτ εναι εκενο που λει ο Απστολος: «Να οδηγεστε απ το Πνεμα και δε θα εκτελσετε επιθυμα της σρκας»(Γαλ. 5, 16). 69 . ποιος δεν ξρει να βαδζει τον πνευματικ δρμο, δεν φροντζει διλου για τις εμπαθες σκψεις. λη του η ασχολα εναι γρω απ τη σρκα και εναι γαστρμαργος και ακλαστος, λυπται και οργζεται και μνησικακε. με αυτ σκοτζει το νου του. πλι μεταχειρζεται υπερβολικ σκηση και θολνει την δινοι του. 70 . Εκενος που εγκατλειψε τα εξωτερικ μνο πργματα, π.χ. την γυνακα, τα χρματα κλπ., μνον εξωτερικς γινε μοναχς, χι μως και εσωτερικς. Εκενος ο οποος απαρνθηκε και τις εμπαθες σκψεις του νου του, αυτς εναι αληθινς μοναχς. Και τον εξωτερικ νθρωπο, εκολα τον κνει κανες μοναχ, αν θελσει. Αλλ για να κνεις μοναχ τον εσωτερικ νθρωπο, χρειζεται μεγλος αγνας. 71 . Ποιος ραγε εναι εκενος στην παροσα γενι, που χει απαλλαγε εντελς απ εμπαθες σκψεις και αξιθηκε να αποκτσει και να χει διαπαντς την καθαρ και μακρι απ κθε υλικ σκψη προσευχ; Αυτ εναι το σημδι του εσωτερικο μοναχο. 72 . Πολλ πθη εναι κρυμμνα μσα στις ψυχς μας. Και φανερνονται ττε, ταν παρουσιζονται οι αιτες τους. 73 . Μην αφιερνεις λη σου την ασχολα γρω απ τη σρκα, αλλ ρισ της σκηση κατ δναμη και λο σου το νου να τον στρφεις εντς σου. Γιατ η σωματικ σκηση λγο ωφελε, εν η ευσβεια εναι σε λα ωφλιμη(ΑΤιμ. 4, 8). |
| 80 . Ο τυφλοπντικας που σρνεται κτω απ τη γη, εναι τυφλς και δεν μπορε να βλπει τα στρα. Κι εκενος που δεν πιστεει για τα πρσκαιρα, οτε για τα αινια μπορε να πιστεει. 81 . Χρη πριν απ τη χρη, η αληθιν πνευματικ γνση χει δωρηθε απ το Θε στους ανθρπους. Προπντων διδσκει εκενους που τη δχτηκαν να πιστεουν στον δωρητ Θε. 82 . ταν μια αμαρτωλ ψυχ δεν δχεται ευχαρστως τις θλψεις που της ρχονται, ττε οι γγελοι λγουν γι’ αυτν: «Θεραπεσαμε τη Βαβυλνα αλλ δεν γινε καλ»(Ιερ. 28, 9). 83 . Εκενος που λησμονε την αληθιν γνση, αγωνζεται για χρη των αντιθτων σαν να ταν αυτ που συμφρουν στους ανθρπους. 84 . πως η φωτι δεν μπορε να ζσει μσα στο νερ, τσι και λογισμς αισχρς δε ζει μσα σε ψυχ που αγαπ το Θε, γιατ κθε φιλθεος αγαπ τους κπους. Και ο εκοσιος κπος εναι εκ φσεως εχθρς της ηδονς. 85 . Το πθος ταν στην πρξη επικρατσει με θλησ μας, στερα και χωρς να θλει ο νθρωπος δια της βας τον κατακυριεει. 86 . Των ακουσων λογισμν αγαπομε τις αιτες και γι’ αυτ μας επιτθενται. Των εκουσων λογισμν ββαια αγαπομε και τα αντικεμενα. 87 . Η οηση και η αλαζονεα εναι ατια της βλασφημας. Η φιλαργυρα και η κενοδοξα εναι ατια της ασπλαχνας και της υποκρισας. 88 . ταν δει ο διβολος τι ο νους προσευχθηκε με την καρδι του, ττε επιτθεται με μεγλους και δλιους πειρασμος. Γιατ μικρς αρετς δεν θλει να τις ανατρπει με μεγλες εφδους. 89 . Λογισμς που πολυκαιρζει στον νθρωπο, φανερνει τι χει εμπαθ αγπη προς το πργμα. Αν εξαφανζεται γργορα, φανερνει πλεμο και αντπραξη του ανθρπου εναντον του λογισμο αυτο. 90 . Τρεις νοερς περιοχς υπρχουν που μπανει ο νθρωπος πειτα απ μεταβολ, το «κατ φσιν», το «υπρ φσιν» και το «παρ φσιν». ταν βρσκεται στο «κατ φσιν», βρσκει τον εαυτ του ατιο των πονηρν λογισμν και εξομολογεται στο Θε τις αμαρτες του, αναγνωρζοντας τις αιτες των παθν. ταν ρθει στο «παρ φσιν», λησμονε τη δικαιοσνη του Θεο και φιλονεικε με τους ανθρπους τι τχα τον αδικον. ταν φτσει στο «υπρ φσιν», βρσκει τους καρπος του αγου Πνεματος που επε ο Απστολος, αγπη, χαρ, ειρνη κτλ.(Γαλ. 5, 22). Και ξρει τι αν προτιμ τις σωματικς φροντδες δεν μπορε να παραμνει εκε. Κι εκενος που φεγει απ την περιοχ αυτ, δηλαδ απ το «υπρ φσιν», πφτει στην αμαρτα και στις φοβερς δοκιμασες που επακολουθον, αν χι αμσως, αλλ στον καιρ τους, καθς γνωρζει η δικαιοσνη του Θεο. |
| 9, 4–5). Αφο λοιπν πστεψα στην φατη φιλανθρωπα Σου, ρχομαι Κριε, εγ ο αληθιν φτωχς στο νου, γιατ σφλλω σε ,τι κνω. Σε παρακαλ –η παρκληση μο μνει–, δσε μου δωρεν, εσπλαχνε Θε, τροφ πνευματικ και ποτ το Πνεμα Σου, το οποο αναμφισβτητα εναι και φως. Γι’ αυτ και οι δικο Σου λνε τι εκενοι που χουν το Πνεμα φορονε φως. Και ταν το φως θα λμπει μσα μου κατ ανεπωτο τρπο, θα νισω πραγματικ τι Συ εσαι για μνα το νδυμ μου, Συ εσαι η αγα και μακρια ζω μου. Γιατ εκενοι που φορον το φως, πως πλι λνε οι δικο Σου, Χριστ, εναι ντυμνοι Εσνα(Γαλ. 3, 27), το απαγασμα της δξας του Πατρα(Εβρ. 1, 3), την αληθιν και αθνατη ζω. Και αυτο πλι, κατ τους Αγους Σου, εναι ντυμνοι και τον Πατρα. Κι τσι γνονται ολοφνερα οκοι και καταλματα και ναο της υπερμνητης τρφωτης Θετητας· βγανουν ξω απ τα ορμενα, παουν να ασχολονται με τα νοομενα και αναπαονται πνευματικ σ’ Εσνα, την υπρθεη Θετητα. Απ πο γεννιται ο θεος ρωτας μσα στην ψυχ Ο θεος ρωτας γεννιται μσα στην ψυχ με την υπακο στις εντολς και στα θεα δγματα και με την πνευματικ αναζωπρωση που προξενε το ζωοποι Πνεμα μσα στην καρδι, και φουντνει σαν φλγα. Αυτς εναι σαν κποια ψυχ της καθαρς και αινιας και αναης θεας προσευχς και η κνηση, η ενργεια, η εντητα και η σνοψ της, η κσταση και η δρση και η ιερ πραγματικ απλαυση απ την λλαμψη· ο απλανς δρμος της τλειας και υπερφυσικς ενσεως με το Θε και το αναμφισβτητο υπερφυσικ ξεκνημα του ενυπστατου νοερο φωτισμο, κατ τους Πατρες, που εναι το δρο της θεσεως, ο αρραβνας της μλλουσας κληρονομις των Αγων, το ενχυρο της δξας του Χριστο, το υπερουρνιο νδυμα της υπερκσμιας αγαλλισεως, η ιερ σφραγδα της υιοθεσας και, με λγα λγια, η λαμπρτητα εκενη που αναδεικνει τους μετχους της σμμορφους με το Χριστ(Ρωμ. 8, 29) και συμμτοχους της ρρητης θετητς Του, στε και αδελφος Του να τους ονομσει και κληρονμους Θεο και συγκληρονμους δικος Του, πως και εναι, πργμα υπερβολικ θαυμαστ. |
| «Αγωνζεστε να μπετε απ τη στεν πλη»(Λουκ. 13, 24). Πρπει λοιπν, πως επαμε, και χωρς να θλομε, να ωθομε τον εαυτ μας στην αρετ: δηλαδ στην αγπη, εν δεν χομε αγπη· στην πρατητα, εν αυτ μας λεπει· στο να χομε συμπαθ και φιλνθρωπη καρδι, να ανεχμαστε τις προβολς και τον παραμερισμ και να εγκαρτερομε με τους καταφρονεμνους, εν ακμη δεν χομε αυτ τη συνθεια· στην προσευχ, αν και δεν χομε ακμη πνευματικ προσευχ. Αν ο Θες δει τι αγωνιζμαστε τσι και ωθομε με τη βα τον εαυτ μας προς το καλ, στω κι αν η καρδι μας αντιστκεται, ττε μας δνει προσευχ αληθιν, μας δνει σπλαχνικ καρδι, υπομον, μακροθυμα, και γενικ, μας γεμζει με λους τους καρπος του Αγου Πνεματος(Γαλ. 5, 22). Αν τρα κανες στερεται τις λλες αρετς και βιζει τον εαυτ του μνο, ας πομε, στην προσευχ, για να λβει το χρισμα της προσευχς, δε βιζει μως τον εαυτ του ν’ αποκτσει πρατητα, ταπεινοφροσνη, αγπη και λο το ευγενς γνος των αρετν, πως επσης και ββαιη πστη και εμπιστοσνη στο Χριστ και ζω χι αδιφορη και αμριμνη, ττε καμι φορ του δνεται απ το αγαθ Πνεμα η χρη της προσευχς εν μρει με ευφροσνη και ανπαυση, πως το ζτησε, αλλ μνει ρημος απ λα τα λλα καλ, γιατ δε βασε τον εαυτ του να τα αποκτσει, οτε παρακλεσε γι’ αυτ το Χριστ. Γιατ πρπει κανες, χι μνον προς σα επαμε να ωθε τον εαυτ του, στω κι αν αυτς δε θλει, και να ζητει απ το Θε να τα λβει, αλλ και στο να κρνει ανξια να ειπωθον σα λγια εναι χρηστα και μταια, και στο να μελετ πντοτε με το στμα και με την καρδι τα λγια του Θεο. Ακμη, στο να μη θυμνει και να μην ξεσπ σε φωνς· γιατ λει ο Απστολος: «Κθε δυσαρσκεια να φγει μακρι σας, μαζ με κθε κακα»(Εφ. 4, 35). Επσης στο να μην κατηγορε καννα, να μην κατακρνει, να μην υπερηφανεεται. τσι βλποντς τον ο Κριος τι πιζει τον εαυτ του, πως επαμε, και τι τον ωθε με τη βα, θα του δσει οπωσδποτε τη χρη να πρττει χωρς κπο και με ευκολα εκενα που πρωττερα οτε με τη βα δεν μποροσε να κνει, εξαιτας της πονηρας που εχε συγκτοικ του. Και ττε γνονται λα αυτ τα ργα της αρετς κατ κποιο τρπο φση, επειδ πι ο Κριος ρθε, σμφωνα με την υπσχεσ Του, και ενθηκε μαζ του(Ιω. 15, 5), και αυτς επσης ενθηκε με τον Κριο, οπτε με τη χρη Του εκπληρνει με μεγλη ευκολα τις αρετς. |
| ακμη και να υπερηφανεεται εις βρος εκενων που δεν μπορον να επιμνουν λλο στην προσευχ, και με τα τεχνσματα αυτ του πονηρο να διαφθερει την καλ εργασα της προσευχς και να τη θυσιζει στον πονηρ δαμονα. Αν την προσευχ μας δεν την καταστολζουν η ταπεινοφροσνη, η αγπη, η απλτητα και η αγαθτητα, ττε η προσευχ μας αυτ, μλλον το πρσχημα αυτ της προσευχς, πολ λγο μπορε να μας ωφελσει. Και δεν το λμε αυτ μνο για την προσευχ, αλλ και για κθε κπο και μχθο, παρθενα νηστεα αγρυπνα ψαλμωδα διακονα, οποιαδποτε εργασα που κνομε για χρη της αρετς. Αν δεν δομε τι χομε μσα μας τους καρπος της αγπης, της ειρνης, της χαρς, της απλτητας, της ταπεινοφροσνης, της πρατητας, της απουσας προσποισεως, της ορθς πστεως, της μακροθυμας, της ευπροσηγορας, δεν ωφεληθκαμε διλου απ τους κπους. Γιατ τους κπους τους υπομνομε για την ωφλεια των καρπν. Αν δεν βρσκονται μσα μας οι καρπο της αγπης, εναι περιττ κθε εργασα. στε αυτο που δεν χουν μσα τους αυτος τους καρπος, δεν διαφρουν διλου απ τις πντε μωρς παρθνες, οι οποες, επειδ δεν εχαν απ αυτν τον κσμο μσα στις καρδις τους το πνευματικ λδι, δηλαδ την ενργεια των παραπνω αρετν με τη δναμη του Πνεματος, ονομστηκαν μωρς και αποκλεσθηκαν με αξιοθρνητο τρπο απ τον βασιλικ νυμφνα(Ματθ. 25, 2 και 12), χωρς να ωφεληθον διλου απ τον κπο της παρθενας. πως ταν καλλιεργεται το αμπλι, λη η επιμλεια και ο κπος γνονται με την ελπδα των καρπν, και αν δεν παραχθον καρπο, αποδεικνεται μταιη λη η εργασα, τσι αν με την ενργεια του Πνεματος δε δομε μσα μας καρπος αγπης, ειρνης, χαρς και των λοιπν που απαριθμε ο Απστολος(Γαλ. 5, 22), και αν αυτ δεν το ομολογομε με κθε εσωτερικ βεβαιτητα και πνευματικ ασθηση, ττε αποδεικνεται περιττς ο κπος της παρθενας, της προσευχς, της ψαλμωδας, της νηστεας και της αγρυπνας. Γιατ πως επαμε, οι κποι αυτο και οι προσπθειες της ψυχς και του σματος πρπει να γνονται με την ελπδα πνευματικν καρπν, εν η καρποφορα των αρετν εναι απλαυση πνευματικ με φθαρτη ηδον, που ενεργεται απ το πνεμα με τρπο ανκφραστο μσα σε πιστς και ταπεινς καρδις. στε οι κποι και οι προσπθειες ας θεωρονται αυτ που εναι, δηλαδ κποι και προσπθειες, εν οι καρπο, καρπο. Αν τρα κανες απ λλειψη γνσεως, την εργασα και τον κπο του, τα νομζει καρπος του Πνεματος, ας μην αγνοε τι εξαπατ και παραπλαν τον εαυτ του, και τσι τον στερε απ τους μεγλους πργματι καρπος του Πνεματος. |
|
|
