| 23. Ο υποκριτς, σο νομζει τι δεν τον αντιλφθηκαν, εναι ρεμος, κυνηγντας τη δξα του να νομζεται δκαιος. ταν μως ανακαλυφθε, ττε προβλλει θανατηφρους λγους, νομζοντας τι με τις κατηγορες εναντον των λλων θα σκεπσει την απρπει του. Αυτν, επειδ εναι στατος, η Γραφ τον παρομοωσε με γννημα χιδνας και τον διταξε να κνει καρπος ξιους της μετνοιας(Ματθ. 3, 7–8), δηλαδ να μετατρψει την κρυφ διθεση της καρδις, στε να γνει σμφωνη με τους εξωτερικος τρπους. 24. Μερικο λνε τι θηρο ονομζεται κθε ζο απ σα ζουν στον αρα, στη γη και στην θλασσα, που ο Νμος δεν το χει κρνει καθαρ(Λευιτ. 11, 1–43), ακμη κι αν φανεται μερο. Ονομασα θηρου δνει και ο λγος μας σε κθε νθρωπο ανλογα με το πθος που τον κατχει. Εκενος που υποκρνεται φιλα για να βλψει τους γρω του, εναι λκος που κρβει κτω απ προβι την κακα του. Αυτς ταν βρει να αθο φρσιμο λγο, που γνεται λγεται πως θλει ο Χριστς, αλλ με τρπο απλοκ, το αρπζει και το καταστρφει, εκτοξεοντας μριες κατηγορες προς εκενους, των οποων στα θη τους λγους επιτθεται, σαν επβουλος της ελευθερας που χουν οι αδελφο απ τον Χριστ(Γαλ. 2, 4). Εκενος που υποκρνεται σιωπ για να πρξει κτι κακ, μηχανεεται δλο κατ του πλησον. Αν αποτχει σ’ αυτ, φεγει προσθτοντας στο πθος του και τον πνο της αποτυχας. Εν εκενος που σιωπ για να ωφελσει, αυξνει την φιλα και φεγει με χαρ, γιατ λαβε φωτισμ που διχνει το σκοτδι. Εκενος που μσα σε σναξη διακπτει την ακραση των λγων με αυθδεια, δεν κρβει τι πσχει απ φιλοδοξα. Δολος της φιλοδοξας αυτς, προτενει στροφς και περιστροφς προτσεων, θλοντας να διασπσει τον ειρμ των λεγομνων. . Ο σοφς, ετε διδσκει, ετε διδσκεται, μνον τα ωφλιμα θλει να διδσκεται και να διδσκει. Ο δοκησσοφος- αυτς που κνει το σοφ-, και ταν ερωτ και ταν τον ρωτον, μνο τα πιο περεργα παρουσιζει. . Εκενος που εναι μτοχος αγαθν κατ χρη Θεο, εναι χρεστης να τα μεταδδει και στους λλους χωρς φθνο. γιατ λει η Γραφ: “Δωρεν ελβατε, δωρεν να δσετε”(Ματθ. 10, 8). Αυτς που κρβει τη θεα δωρε, συκοφαντε τον Κριο ως σκληρ και αρνεται την αρετ, θλοντας να μην ταλαιπωρσει την σρκα του. Κι εκενος που πουλει την αλθεια στους εχθρος κι πειτα ξεσκεπζεται ως φιλδοξος, απαγχονζεται μην μπορντας να αντξει την ντροπ(Πρβλ. Ματθ. 25, 24. 26, 15. 27, 5). |
| η »Εκλογ απ τους αγους Πατρες περ προσευχς και προσοχς» εναι ργο του Εκλογ απ τους αγους Πατρες περ προσευχς και προσοχς λη η φροντδα του ασκητ ας εναι, να μην ξεπσει απ το ψος της η ψυχ με την επανσταση των ηδονν. Γιατ πς θα μπορε πλον να κοιτξει με ελεθερο βλμμα προς το συγγενικ της νοητ φως η ψυχ εκενη που η σαρκικ ηδον την καθλωσε κτω; Γι’ αυτ εναι ανγκη να ασκε πρτα απ’ λα την εγκρτεια, η οποα εναι ασφαλς φλακας της σωφροσνης, και να μην επιτρπει στον κυραρχο νου ν’ απασχολεται με λογισμος ακθαρτους. Εναι λοιπν αναγκαα η επιμλεια του εσωτερικο ανθρπου, στε να μη μετεωρζεται ο νους και να εναι καθηλωμνος κατ κποιο τρπο στο σκοπ της δξας του Θεο, για ν’ αποφγομε την καταδκη απ τον Κριο που επε: «Αλομον σας, γιατ μοιζετε με τφους ασβεστωμνους που εξωτερικ φανονται ωραοι, εσωτερικ μως εναι γεμτοι οστ νεκρν και κθε ακαθαρσα· τσι κι εσες, εξωτερικ φανεστε στους ανθρπους δκαιοι, εσωτερικ μως εστε γεμτοι υπκριση και ανομα»(Ματθ. 23, 27–28). Γι’ αυτ χρειζεται αγνας μεγλος και σμφωνος με τους νμους του Θεο, και στην καρδι και στο λγο και στην πρξη, για να μη δεχτομε μταια τη χρη του Θεο(Β Κορ. 6, 1), αλλ πως το κερ με το πλσιμο παρνει κποια μορφ, τσι κι εμες με τη διδασκαλα του Κυρου μας Ιησο Χριστο να διαπλαστομε κατ τον εσωτερικ νθρωπο και να εκπληρσομε μπρακτα εκενο που επε ο Παλος: «Να ξεντυθομε τον παλαι νθρωπο μαζ με τις πρξεις του και να ντυθομε τον νο, που ανανενεται συνεχς σμφωνα με την εικνα του Δημιουργο του στε να φτσει σε επγνωση»(Κολ. 3, 9–10). Παλαι νθρωπο ονομζει λα μαζ τα επιμρους αμαρτματα και τους μολυσμος. Και να διαπλθομε τον εσωτερικ νθρωπο σμφωνα με τη να ζω, πως λει(Ρωμ. 6, 4), μχρι θαντου, για να γνομε ξιοι να πομε στ’ αλθεια: «Δε ζω πια εγ, αλλ μσα μου ζει ο Χριστς»(Γαλ. 2, 20). Χρειζεται λοιπν μεγλη επιμλεια και γρυπνη φροντδα, μη τυχν εργαστομε τις εντολς αντθετα με κτι απ’ σα επαμε και χι μνο χσομε να ττοιο και τσο μεγλο μισθ, αλλ και υποπσομε στις τσο φοβερς απειλς. |
| Και δε θα τον κυριεσει πλον η αμαρτα, γιατ σχολζει μσα στην ελευθερα και στο νμο του Πνεματος. Γιατ τα αποτελσματα της δουλεας στα πθη δεν εναι μοια με τα αποτελσματα της δουλεας στην αρετ. Εκενα συνθως καταλγουν σε νοητ λεθρο της ψυχς, εν αυτ σε ζω αινια, η οποα εναι κρυμμνη στον Ιησο Χριστ, τον Κρι μας. σο ο νθρωπος ζει σαρκικ, ο νμος της σρκας τον εξουσιζει· ταν μως πεθνει και νεκρωθε για τον κσμο, ελευθερνεται απ το νμο αυτ(Ρωμ. 7, 1–2). Δεν υπρχει λλος τρπος να νεκρωθομε για τον κσμο, παρ να νεκρσομε τα μλη του σματος. Και τα μλη του σματος νεκρνονται, ταν γνομε μτοχοι του Αγου Πνεματος. Και ττε αναγνωριζμαστε τι εμαστε μτοχοι του Αγου Πνεματος, ταν προσφρομε στο Θε καρπος ξιους του Πνεματος(Γαλ. 5, 22–23), δηλαδ αγπη στο Θε απ λη την ψυχ μας και προς τον πλησον απ ειλικριν διθεση, χαρ της καρδας που προρχεται απ την καθαρ συνεδηση, ειρνη ψυχς απ την απθεια και την ταπενωση, αγαθοσνη των λογισμν του νου, μακροθυμα στις θλψεις και τους πειρασμος, χρησττητα απ την τακτοποηση των ηθν, πστη στο Θε συνειδητ και χωρς τον παραμικρ δισταγμ, πρατητα απ την ταπεινοφροσνη και την κατνυξη, και γενικ εγκρτεια των αισθσεων. ταν προσφρομε ττοιους καρπος στο Θε, διατελομε ξω απ το νμο της σρκας. Και δεν υπρχει νμος να μας τιμωρε για τους καρπος τους οποους καρποφορσαμε για το θνατο, ταν ακμη ζοσαμε σαρκικ. Γιατ ελευθερωθκαμε απ το νμο της σρκας(Ρωμ. 7, 4–6), αφο αναστηθκαμε απ τα νεκρ ργα μαζ με το Χριστ, με την ελευθερα του πνεματος. Εκενοι που λαβαν την απαρχ του Πνεματος μσω της αναγεννσεως του βαπτσματος και τη φλαξαν σβηστη, αυτο, καθς πιζονται απ το βρος της σρκας, στενζουν απ τα βθη της καρδας τους, περιμνοντας την υιοθεσα με την πλρωσ τους απ τον Παρκλητο, για να δουν την απολτρωση του σματς τους απ την υποδολωση στη φθορ(Ρωμ. 8, 23). Γιατ το Πνεμα βοηθε την αδνατη φση τους και μεσιτεει για χρη τους με αλλητους στεναγμος(Β Κορ. 4, 10), επειδ το φρνημ τους εναι κατ Θεν και με ελπδα περιμνουν να δουν στο θνητ σμα τους την αποκλυψη των υιν του Θεο, η οποα εναι η ζωοποις νκρωση του Ιησο. στε κι αυτο να γνουν υιο του Θεο, ως οδηγομενοι απ το γιο Πνεμα και ελευθερωμνοι απ την δουλεα της σρκας να φτσουν στην νδοξη ελευθερα των τκνων του Θεο(Ρωμ. 8, 21)· σ’ αυτος, επειδ αγαπον το Θε, λα συνεργον στο καλ τους(Ρωμ. 8, 28). |
| Ως ντα με αισθσεις, να αισθανμαστε σωστ τα αισθητ πργματα και μσω του κλλους τους να ανατρχομε στο Δημιουργ και να οδηγομε σ’ Αυτν την ορθ γνση μας γι’ αυτ. Ως λογικο, να μιλμε ορθ για τα θεα και ανθρπινα πργματα. Και ως χοντες νηση, να νοομε χωρς σφλμα για το Θε, για την αινια ζω, για τη βασιλεα των ουρανν και για τα μυστρια του Πνεματος που εναι κρυμμνα σ’ αυτν. Και τοτο, για να αποδεικνεται τι και η ασθηση και ο λγος και η νηση εναι υγι και αννοχα ναντι του Θεο. Αυτ εναι ντως αληθιν και θεο μετρο και ιερ προσφορ στο Θε. Εισφορ της δεκτης στο Θε εναι κυρως το ψυχικ πσχα, δηλαδ το ξεπρασμα κθε εμπαθος ξεως και κθε λογης αισθσεως. Στο πσχα αυτ θυσιζεται ο Λγος με τη θεωρα των ντων, τργεται με τον ρτο της γνσεως, και το τμιο αμα Του πνεται μσα στο οινοδοχεο της απρρητης σοφας. ποιος λοιπν φαγε και γιρτασε αυτ το πσχα, θυσασε στον εαυτ του τον αμν που σηκνει την αμαρτα του κσμου(Ιω. 1, 29), και δε θα πεθνει πλον, αλλ θα ζσει αινια(Ιω. 6, 58). Εκενος που σηκθηκε απ την πτση στα νεκρ ργα, αναστθηκε μαζ με το Χριστ. Κι αν αναστθηκε μαζ με το Χριστ μσω της γνσεως, και ο Χριστς δεν πεθανει πλον, ττε οτε αυτν θα τον κυριεσει ο θνατος της γνοιας. Γιατ ταν πθανε ττε απ την αμαρτα, βγανοντας απ την κατ φση κνηση, πθανε μι φορ, εν αυτ που τρα ζει, το ζει κοντ στο Θε(Ρωμ. 6, 9–10) με την ελευθερα του Αγου Πνεματος, το οποο τον ανστησε απ τα νεκρ ργα της αμαρτας. Ωστε δε ζει πλον αυτς για τη σρκα και τον κσμο, γιατ νεκρθηκε για το σμα του και τα πργματα του κσμου, αλλ ζει μσα του ο Χριστος(Γαλ. 2, 20), επειδ υποτχθηκε πλον στη χρη του Αγου Πνεματος και δεν εναι πια κτω απ το νμο της σρκας, αφο τα μλη του τα δωσε στο Θε και Πατρα για να εναι πλα της αρετς(Ρωμ. 6, 13). Εκενος που ελευθρωσε τα μλη του απ τη δουλεα των παθν και τα υποδολωσε στην αρετη(Ρωμ. 6, 19), αυτς πλησασε τον αγιασμ του Αγου Πνεματος, αφο ανβηκε πνω απ το νμο της σρκας. |
| Антонина. Она куплена за 5000 рублей. Стр. 6–7, 16–18. См. об этой рук. у А.Дмитриевского . Εχολγια. Киев 1901. Стр. 501–502. 12 Там же, стр. 237–280. Текст литургии Василия Великого здесь в параллели с текстом литургии И. Златоуста по этой же рукописи. Но в тексте первой: 1) φτιλσμνην (стр. 240). Нужно: φειλομνην (§20, 18). 2) παλιγγενεσας (стр. 242). Нужно: παλιγγενεσας (§25, 5). 3) προσφρων (стр. 246). Нужно: προσφρων (§29, 16). 40 πατρ το Κυρου (стр.253). Нужно: πατρ το Κυρου (§33, 16). 5) ϑεο το σωτρος ( стр. 253). Нужно: ϑρο κα σωτρος (§33, 16–17), 6) γενεν (стр. 256) Нужно: γενεν (§34, 18–19). 7) Опущено τ κχυϑν πρ τς το κσμου ζως (стр. 262 срав. §35, 23). 8) ν γαλν (стр. 266). Нужно: ν γαλ (§36, 82–83). 9) τ ατματα (стр. 268). Нужно: τ ατημα (§36, 112). 10) βναtoς (стр. 279). Нужно βματς (§47). Есть еще мелкие неточности. 18 Архим. Амфилохий в своем Описании Воскресенской Новоиерусалимской Бибилиотеки (M. 1876) отмеает под пергаментный свиток с греч. лит. Василия В. и под фрагмент пергам. свитка с часъю лит. Василия В. С начала он отнес первые к IX в., второй к X–XI в., но потом – к XII и XIV вв. (стр. 57–59). Из отношения управляющего Воскресенеским мон. видно, что рукописи переданы въ Московскую Синодальную Контору (отношение от 2 дек. 1906 г. 295). Заведующий Синодальной Библиотекой, П. H. Попов, своим письмом от 20 апр. 1908 г. уведомил нас, что эти рукописи переданы в Библиотеку 6 ноября 1906 г., и хранятся там в витрине. Следов., когда мы были в Москве летом 1905 года для изучения тамошних рукописей, могли бы видеть названные свитки лишь в Воскресенском монастыре, куда и предприняли было поездку, но неудавшуюся. После лета 1905 г. мы решительно не имели свободного времени для новой (третьей) поездки в Москву. 25 Brightman F. Liturgies eastern and western. Oxford. MDCCCXCVI. p. 309–327. 336–344. См. номер рукописи у него: iii. 55. (р. LXXXVIII). См. к этому у Красносельцева, там же, стр. 196–198. 27 Swainson, ibid. |
| Птолемаида – портовый город Акко ( Суд.1:31 ), при бухте того же имени, выше мыса Кармил – Γαλιλαα αλλοφλων Γαλ. τνθνν, Ис.9:1 ; Мф.4:15 – Галилея языческая, население которой издревле было смешанное – сначала из иудеев и язычников, позднее – из сирийцев и арабов. 1Мак.5:16 . Когда услышал эти слова Иуда и народ, то собралось великое собрание для совещания, что сделать для сих братьев, находящихся в бедствии и угрожаемых войною от тех язычников? «Великое собрание…» – κλησα μεγλη – здесь вовсе нет нужды подразумевать Синедрион, или какое-либо особенное собрание вроде «учредительного»; это было просто стечение напуганного неприятными известиями народа к Иуде – для совместного обсуждения и одобрения плана, который надлежало применить для спасения бедствующих галилейских братьев. 1Мак.5:17–18 . Тогда Иуда сказал Симону, брату своему: выбери себе мужей и иди и защити братьев твоих, находящихся в Галилее; а я и Ионафан, брат мой, пойдем в Галаад. И оставил он Иосифа, сына Захарии, и Азарию начальниками над народом с остатком войска в Иудее на охранение. Об Иосифе, сыне Захарии, и Азарии – более обстоятельных сведений не имеется. Насколько велик был «остаток войска», данный им для охранения Иудеи, отчасти можно судить по потерям (до 2000 челов.), понесенным ими в несчастной вылазке из Иерусалима, вопреки запрещению Иуды ( 1Мак.5:60 ). 1Мак.5:19–23 . И дал им повеление, сказав: управляйте народом сим, но не начинайте войны против язычников до нашего возвращения. Симону отделены для похода в Галилею три тысячи мужей, Иуде же – в Галаад восемь тысяч мужей. И отправился Симон в Галилею и произвел много сражений с язычниками, и разбиты им язычники. Он преследовал их до ворот Птолемаиды, и пало из язычников до трех тысяч мужей, и он взял добычи их. Также взял он с собою находившихся в Галилее и Арваттах (Иудеев) с женами и детьми и со всем имением их и привел в Иудею с великою радостью. «Взял с собою находившихся в Галилее…» – вероятно, здесь нужно разуметь не всех иудеев Галилеи, но только некоторых, из страха пред новыми со стороны язычников нападениями, изъявивших желание переселиться в Иудею. ν Αρβττοις – в Арваттах – область этого имени неизвестна. Более вероятно мнение, что эта A ρβττα – Harbattot – «горы пропастей» – местность, простирающаяся на 60 стадий от Кесарии к Самарии, где, по Иосифу Фл. (de bell. Jud. II, 14, 5 и 18, 10) – находилась топархия Νρβαθα. |
| Η νταξη στην πνευματικ ζω (η πορεα: κθαρση - φωτισμς - θωση) εναι βασικ και αμετακνητη προπθεση για την ορθ ενσωμτωση στη ζω της εκκλησας - ενορας. Διτι η πνευματικ ζω, με την παραπνω κυριολεκτικ σημασα, εναι προπθεση και της ορθς κοινωνικτητας. Οι κοινωνικς αρετς δεν μπορον ποτ να εναι ατομικ επιτεγματα της θελσεως του ανθρπου, αλλ «καρπο» του Αγου Πνεματος (βλ. Γαλ. 5, 22: «Ο δε καρπς του Πνεματος εστιν αγπη, χαρ, ειρνη, μακροθυμα, χρησττης, αγαθωσνη, πστις, πρατης, εγκρτεια»). που δεν υπρχει «γιον Πνεμα», δεν υπρχει οτε και ο καρπς Του. Ο εθιμικς και κληρονομικς χριστιανισμς, που επιβλθηκε με την προδο των αινων στη ζω μας, εναι η αιτα της σημερινς ανωμλου καταστσεως, που ο λγος του Χριστο μας «γινσκω τα εμ και γινσκομαι υπ των εμν» (Ιων. 10, 14) χασε στην ενοριακ μας ζω την σημασα του. Γι " αυτ μεινε το Μοναστρι -θα πω και πλι- εις τπον της εκκλησας - ενορας, γιατ εκε (ταν λειτουργε μσα στην παρδοση), σζεται ο αγνας για κθαρση και φωτισμ της καρδας. Στο σημεο δε αυτ θα τολμσω να προσθσω, τι σως μια μελλοντικ πολιτειακ κατοχρωση και του «ελευθρου βαπτσματος» (κατ το θσπισμα του ελευθρου «πολιτικο γμου»), παρ τις ευνητες συνπειες, θα βοηθσει στην επιστροφ στα αυθεντικ πλασια της παραδσες μας.... 4. Με βση την παραπνω αναφορ στην ορθδοξη πνευματικτητα κατανοομε καλτερα τη θση των Κληρικν στην ζω των ενοριν μας. Θα υπογραμμσω μερικς ψεις του θματος. Κληρικο γνονταν στους πρτους αινες οι πνευματικο - οι φωτισμνοι απ το γιο Πνεμα και χι απλς οι «ηθικο» και «πεπαιδευμνοι». Μη λησμονομε τι και οι μεγλοι αιρετικο (π.χ. ρειος) σαν -εξωτερικ- ηθικο και «ανεπληπτοι». Πνευματοφροι μως δεν σαν. Ορθδοξος δεν εναι ο «ηθικς» και θεωρητικ μη αιρετικς, αλλ " αυτς που χει ενοκηση του Αγ. Πνεματος στην καρδι του, ο θεομενος. Αυτς πορεεται «εν τη αληθεα» του θεου φωτισμο. Γι " αυτ θα εισηγηθ ταπειν, τι εναι καλτερο να μην καλπτονται τα «εφημεριακ κεν» (υπαλληλικ συνεδηση), αν δεν βρσκονται, αν χι «πνευματικο» με την αρχαιοεκκλησιαστικ σημασα (πργμα σπανιτατο σμερα), τουλχιστον νθρωποι μετανοας, ταπεινσεως, προσευχς και πλοσιοι σε μοναστηριακς εμπειρες. Η χειροτονα δεν φωτζει μαγικ. προποθτει τον αγιοπνευματικ φωτισμ. Ο μη κεκαθαρμνος και αγιοπνευματικ φωτισμνος γνεται αχθοφρος και χι φορας της χριτος. Και ο μεν Θες «δρα και δια των αναξων», πως μας καθησυχζει ο ι. Χρυσστομος, αλλ οι μη κεκαθαρμνοι αδυνατον να γνουν θεραπευτς και γιατρο των λλων ακαθρτων (πρβλ. «ιατρ θερπευσον σεαυτν πρτον» Λουκ. 4, 23), αφο αγνοον την μθοδο της καθρσεως - θεραπεας και εναι γευστοι της αγιοπνευματικς εμπειρας. |
| Εκενος που πολεμ και αγωνζεται εναντον των παθν που τον ενοχλον, ας πρει μαζ του πολλος στρατιτες για συμμχους. Δηλαδ την ταπενωση της ψυχς και τον κπο του σματος και λη την λλη ταλαιπωρα της ασκσεως και την προσευχ απ θλιμμνη καρδι με πλθος δακρων, καθς ψλλει ο Δαβδ: «Κττα την ταπενωσ μου και τον κπο μου και συγχρεσε λες τις αμαρτες μου»(Ψαλμ. 24, 18), και: «μην παραβλψεις τα δκρυ μου»(Ψαλμ. 38, 13), και πλι: «Τα δκρυ μου γιναν για μνα ψωμ ημρα και νχτα»(Ψαλμ. 41, 4), και: «,τι πινα, το ανακτωνα με δκρυα»(Ψαλμ. 101, 10). Ο διβολος, ο αντδικος της ζως μας, μεταχειρζεται πολλος λογισμος για να μας παρουσιζει τις αμαρτες μας ολωσδιλου μικρς, και πολλς φορς τις σκεπζει με τη λησμοσνη, για να υποχωρσομε στους ασκητικος κπους και να μη συλλογιζμαστε τους θρνους για τις αμαρτες μας. Εμες μως, αδελφο, να μη λησμονομε τις αμαρτες μας, ακμη και αν νομζομε τι συγχωρθηκαν με τη μετνοια, αλλ να θυμμαστε πντοτε τα αμαρτματ μας και να μην πψομε να πενθομε γι’ αυτ, στε τσι να αποκτσομε την ταπενωση σαν καλ συγκτοικ μας και να ξεφγομε τις παγδες της κενοδοξας και υπερηφνειας. Καννας να μη νομζει τι με την δικ του δναμη υποφρει τους κπους και κατορθνει την αρετ. Γιατ ατιος λων των καλν σ’ εμς εναι ο Θες, πως και των κακν ατιος εναι ο απατενας των ψυχν μας δαμονας. Για σα καλ λοιπν κατορθνεις, πρσφερε την ευχαριστα στον Ατιο. Κι εκενα τα κακ που σε ενοχλον, να τα αποδδεις στον αρχηγ των κακν. Εκενος που νωσε την πρακτικ αρετ με τη θεα γνση, εναι γεωργς αξιπαινος που ποτζει απ δο ολοκθαρες πηγς το χωρφι της ψυχς του. Γιατ η γνση δνει φτερ στη νοερ ουσα με τη θεωρα των υψηλτερων, εν η πρακτικ αρετ νεκρνει τα «μλη τα επ της γης», πορνεα, ακαθαρσα, πθος, κακ επιθυμα(Κολ. 3, 5). Και αφο νεκρωθον αυτ, φυτρνουν ττε τα νθη των αρετν, τα οποα καρποφορον τον καρπ του Πνεματος, αγπη, χαρ, ειρνη, μακροθυμα, χρησττητα αγαθοσνη, πστη, πρατητα, εγκρτεια(Γαλ. 5, 22–23). Και ττε ο φρνιμος αυτς γεωργς, αφο σταυρσει το σαρκικ νθρωπο με τα πθη και τις επιθυμες του(Γαλ. 5, 24), θα πει μαζ με τον Παλο, τον θεοφρο κρυκα: «δεν ζω πια εγ, ζει μσα μου ο Χριστς· και τη ζω που ζω, τη ζω με την πστη στον Υι του Θεο, που με αγπησε και παρδωσε τον εαυτ Του για χρη μου»(Γαλ. 2, 20). |
| Δεν μπορες να κατορθσεις την ακτημοσνη πως πρπει, χωρς απθεια, οτε απθεια, χωρς αγπη· οτε αγπη, χωρς φβο και καθαρ προσευχ· οτε αυτ, χωρς πστη και αμεριμνα. Με αυτ αποκτ φτερ ο νους, απορρπτει το φρνημα που κλνει προς τα επγεια και πετ προς τα υψηλ και θεκ, ζητντας τον Κρι του. Αγπησε την αγντητα σαν τα μτια σου, για να γνεις νας και οκος του Θεο αγαπητς. Γιατ χωρς σωφροσνη εναι αδνατο να γνεις οικεος του Θεο. Αυτ τα γενν ο θεος πθος, η λλειψη προσκολλσεως σε ο,τιδποτε και η απρνηση του κσμου· τα συντηρε η ταπεινοφροσνη μαζ με την εγκρτεια, η αδιλειπτη προσευχ, η πνευματικ θεωρα και το συνεχς δκρυ συνοδευμνο απ αοργησα. Την ομορφι μως της διακρσεως δε θα την αποκτσεις χωρς απθεια. Να μη σε εξαπατσει καννας, αδελφ, τι εναι δυνατ να δει κανες το Θε χωρς αγιτητα, πως λει ο Απστολος(Εβρ. 12, 14). Δεν καταδχεται ο υπραγνος και πνω απ κθε καθαρτητα Κριος να φανερωθε σ’ ναν ακθαρτο. πως δεν εναι ξιος γι’ Αυτν ποιος αγαπ περισστερο απ Αυτν τον πατρα του, τη μητρα του, τη θυγατρα του, το γιο του(Ματθ. 10, 37), τσι δεν εναι ξιος κι εκενος που αγαπ ο,τιδποτε πρσκαιρο και υλικ· και πολ περισστερο εκενος που προτιμ τη σιχαμνη και βρωμερ αμαρτα απ την αγπη του Κυρου. Γιατ ο Θες απορρπτει ποιον δεν αποστρφεται την ακαθαρσα, αφο η φθορ δεν μπορε να κληρονομσει την αφθαρσα(ΑΚορ. 15, 50). Χωρς γνση, δε θα αξιωθες τη θεα αγπη· οτε τη γνση χωρς πστη. Λγοντας πστη δεν εννο τη γυμν, αλλ εκενη που αποκτται με την εργασα των αρετν. Την πραγματικ κατνυξη θα την επιτχεις, ταν με εγκρτεια και αγρυπνα, προσευχ και ταπενωση, μαρνεις ολτελα την μφυτη ηδον της σρκας και σταυρωθες μαζ με τον Ιησο(Γαλ. 2, 19–20), μη ζντας πλον εμπαθς, αλλ με τη χρη και την καθοδγηση του Πνεματος(Γαλ. 5, 25) με την ελπδα της βασιλεας των ουρανν. Φναζε στο Θε: «Απ’ αυτ θα μθω τι με θλεις, γιατ δεν θα αφσεις να χαρε ο εχθρς μου εις βρος μου(Ψαλμ. 40, 12), τυραννντας και ταλαιπωρντας με μχρι τλους με τα πθη. Αλλ θα με αρπξεις απ τα χρια του πριν το θνατ μου, και αφο με αξισεις να ζσω πνευματικ, πως Σου εναι ευρεστο, μετ απ αγαθ τλος θα με παρουσισεις σωσμνο εμπρς στο βμα Σου. Και με το λες Σου, θα μου δσεις απ εδ τον αρραβνα της σωτηρας και την αναμφβολη πληροφορα, για να μη βρεθ αντοιμος στην ρα του θαντου μου και απ την ταραχ μου νομσω αβσταχτη τη θλψη, πικρτερη και χειρτερη απ το θνατο και την κλαση». |
| Και τλος της, να επανλθομε με την τρηση αυτν στην κατσταση που μς προικοδτησε νωθεν και εξ αρχς η ιερ κολυμβθρα, εννο την τλεια πνευματικ αναμρφωση και ανπλαση της χρης – πως αλλις αγαπς να ονομζεις το δρο αυτ. Και αφο βγλομε απ πνω μας τον παλαι Αδμ μαζ με τις πρξεις και τις επιθυμες του, να ντυθομε τον νο και πνευματικ(Κολ.3, 9–10), που εναι ο Κριος Ιησος Χριστς, πως λει ο θειτατος Παλος: «Παιδι μου, που για σς περν πλι τους πνους της γννας, σπου να λβει μσα σας μορφ ο Χριστς»(Γαλ. 4, 19)· και ακμη: «σοι βαπτιστκατε στο νομα του Χριστο, ντυθκατε το Χριστ»(Γαλ. 3, 27). Ποι εναι η χρη και πς θα την επιτχομε. Ποι εναι εκενα που τη θολνουν και ποι εναι πλι εκενα που την ανακαθαρουν Αλλ ποι εναι η χρη και πς θα γινταν να την επιτχομε, και ποι εναι εκενα που τη θολνουν και ποι πλι ξαναδνουν την καθαρτητ της, αυτ θα σου το φανερσει εκενος που εναι στην ψυχ και τη γλσσα λαμπρτερος απ κθε χρυσ, ο Χρυσστομος, λγοντας: «Τ σημανει ο λγος του Αποστλου τι «δεχμαστε και αντανακλομε τη λαμπρτητα του Κυρου και μεταμορφωνμαστε σ’ αυτ τη λαμπρ εικνα»(Β Λορ. 3, 18); Τοτο το δειχνε καθαρτερα ταν ενεργοσε τα χαρσματα των θαυμτων. Αλλ και τρα δεν εναι δσκολο να το αντικρσει εκενος που χει μτια πιστ. Την ρα δηλαδ που βαπτιζμαστε, η ψυχ λμπει περισστερο απ τον λιο καθς καθαρεται απ το Πνεμα. Και χι μνο ατενζομε τη δξα του Θεο, αλλ δεχμαστε κι εμες κποια λμψη απ αυτν. πως δηλαδ το καθαρ ασμι ταν εκτεθε στις ακτνες του ηλου, εκπμπει ακτνες κι αυτ, χι μνο απ την δια του τη φση, αλλ και απ την ηλιακ λμψη, τσι και η ψυχ, ταν καθαρθε και γνει λαμπρτερη απ κθε ασμι, δχεται ακτνα απ τη λαμπρτητα του Πνεματος η οποα γνεται δικ της λαμπρτητα· και ττοια, ποια εναι φυσικ να δημιουργε το γιο Πνεμα, το οποο εναι Κριος». Και λγο πιο κτω λει: «Θλεις να σου το δεξω αυτ και πιο αισθητ, δια μσου των Αποστλων; Σκψου τον Παλο, του οποου και τα ενδματα ενεργοσαν θαυματουργικ θεραπεες(Πρξ. |
|
|
