| Η Εκκλησα - Χριστς, κεφαλ και σμα, εναι ορατ πραγματικτητα. τσι κατανοεται ο ορισμς του Αγου Μαξμου του Ομολογητο για την Εκκλησα: «Εικν... εστι του Θεο... η αγα Εκκλησα, ως την αυτν τω Θε περ τους πιστος ενεργοσα νωσιν» (Ελληνικ Πατρολογα 91, 668Β). 2. Μσα στην ιστορα η Εκκλησα εμφανζεται ως μα συγκεκριμνη εν τπω πραγματικτητα, ως εν τπω και χρνω κοινωνα, ορατ και περιγραπτ κατ την ανθρπινη πλευρ της. που και ταν τελεται η Θεα Ευχαριστα, συγκεκριμενοποιεται αισθητ η παρουσα της Εκκλησας ως κοινωνας. Η Θεα Ευχαριστα, λλωστε, εναι το επκεντρο της ζως της, γιατ κλενει μσα της λη τη ζω της Εκκλησας, η οποα επεκτενεται και ξω απ την Θεα Ευχαριστα ως «λειτουργα μετ την λειτουργα», συνεχιζμενη δηλαδ στην ζω των πιστν Λειτουργα. δη στην Κ. Διαθκη ο Απ. Παλος μιλε για την «εκκλησα» μιας πλεως, π.χ. της Κορνθου, αλλ και για τις «εκκλησες» μιας ευρτερης περιοχς, π.χ. της Αχαας. Κνει τσι την δικριση μιας τοπικς εκκλησιαστικς - ευχαριστιακς συνξεως απ λλες τοπικς εκκλησες - συνξεις. Ο πληθυντικς «εκκλησες» στην ορθοδοξοπατερικ παρδοση χει την λογικ ννοια του μρους αντ του λου. Κθε τοπικ Εκκλησα, αφο ενσαρκνει την καθολικ αλθεια, την Ορθοδοξα, εναι Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, παρ την γεωγραφικ διαρεση, πως νας εναι ο Χριστς, που προσφρεται σε κθε Αγα Τρπεζα ως τροφ «του σμπαντος κσμου». Κατ τον γιο Ιγντιο τον Θεοφρο, που υπρχει ο Χριστς, στο πλρωμα της αλθεις Του, εκε υπρχει και η καθολικ (η Μα και Μοναδικ) Εκκλησα (Ε.Π. 5, 713). Η τοπικτητα δηλαδ, εναι μα απλ (τοπικ) φανρωση της Μιας και Μοναδικς Καθολικς Εκκλησας, οι δε τοπικς εκκλησες μοιζουν με επιφανειακς πηγς, που προρχονται απ να και το αυτ πντα υπγειο ποτμι. Η Θεα Ευχαριστα εξασφαλζει την εντητα του εκκλησιαστικο σματος. Αυτ εναι το μνυμα της Α " προς Κορινθους (10, 15-17). Το να σμα ταυτζεται εκε με τον να ευχαριστιακ ρτο. «τι εις ρτος, εν σμα οι πολλο εσμν. οι γαρ πντες εκ του ενς ρτου μετχομεν» (Α " Κορ. 10, 17): Την δια εικνα θα χρησιμοποισει μισ περπου αινα μετ και η «Διδαχ» (κεφ. 9-10). Οι πολλο μλιστα δεν γνονται «εν», αλλ «εις» (Γαλ. 3, 28), ο εις Κριος (ας θυμηθομε πλι την συστολ των τιμων Δρων). Αυτ η Χριστοκεντρικ εντητα συνχει την τοπικ εκκλησιαστικ κοιντητα αρχικ στην μα επισκοποκεντρικ ευχαριστα. Ττε (πρτοι αινες) ταυτζεται η εν τπω εκκλησα-σναξη των πιστν- («κατ " οκον» εκκλησα) με την Ενορα. Η δια εντητα μως θα εξασφαλζεται και αργτερα με την εμφνιση της Ενορας (τλη β " αι.), που θα εναι μεν πρεσβυτεροκεντρικ, αλλ θα τελε σε αδισπαστο σνδεσμο με τον επσκοπο, στε δεν θα χσει την επισκοποκεντρικτητ της και με αυτ τον τρπο και την Χριστοκεντρικτητ της. |
| 12, 45). «Πρσεχε στον εαυτ σου»(Δευτ. 15, 9), λει ο Μωυσς, δηλαδ σε λα σου, χι σε μερικ μνο και σε λλα ν’ αδιαφορες. Με ποι μσο να προσχεις; Φυσικ με το νου σου, γιατ με τποτε λλο δεν μπορες να προσχεις τον εαυτ σου σε λα. Αυτ λοιπν τη φλαξη βλε στη ψυχ και στο σμα σου, και με αυτ θ’ απαλλαγες εκολα απ τα πονηρ σωματικ και ψυχικ πθη. Προσττεψε λοιπν τον εαυτ σου, κυβρνησ τον, επβλεψ τον μλλον, πντοτε να τον προστατεεις και να τον παρακολουθες και να τον εξετζεις. τσι θα υποτξεις στο πνεμα τη σρκα που αφηνιζει, και ποτ δε θα γνει κρυφ αμρτημα μσα στην καρδι σου(Δευτ. 15, 9). Αν, πως λει ο Εκκλησιαστς, το πνεμα που εξουσιζει τα πονηρ πνεματα και πθη ορθωθε εναντον σου, μην αφσεις τον τπο σου(Εκκλ. 10, 4), δηλαδ μην αφσεις οτε μρος της ψυχς οτε μλος του σματος χωρς επιτρηση. τσι και τα πονηρ πνεματα που σε πειρζουν θα νικσεις, και σ’ Εκενον που εξετζει καρδις και νεφρος(Ψαλμ. 7, 10) θα παρουσιαστες με παρρησα χωρς εξταση, αφο εσ τα εξτασες πρωττερα. «Αν κρναμε εμες τους εαυτος μας, δε θα κρινμασταν απ το Θε»(Α Κορ. 11, 31), λει ο Παλος. Κι αφο δοκιμσεις το μακριο πθος του Δαβδ, θα πεις κι εσ στο Θε: «Το σκοτδι δε θα σκοτισθε απ Σνα, Κριε, και η νχτα θα μου φωτιστε σαν ημρα· γιατ Εσ κανες κτμα Σου τους νεφρος μου»(Ψαλμ. 138, 12–13). Δεν κανες, λει, δικ Σου ολκληρο το επιθυμητικ της ψυχς μου μνο, αλλ οποιαδποτε σπθα της επιθυμας αυτς μσα στο σμα, αφο επστρεψε στην καρδι που τη δημιουργε, δι μσου αυτς πταξε ψηλ σε Σνα και απ Σνα χει κρεμαστε και σε Σνα εναι προσκολλημνη. πως δηλαδ το επιθυμητικ της ψυχς εκενων που εναι προσηλωμνοι στις αισθητς και φθαρτς ηδονς, κεννεται ολκληρο προς τη σρκα και γι’ αυτ γνονται ολκληροι σρκες και το Πνεμα του Θεο δεν μπορε να παραμενει σ’ αυτος(Γεν. 6, 3), τσι και εκενων που ανψωσαν το νου στο Θε και χουν εξαρτσει την ψυχ τους απ το θεο πθο, η σρκα μεταποιεται και ανυψνεται μαζ με την ψυχ και απολαμβνει μαζ της τη θεα νωση και γνεται κτμα και κατοικα του Θεο, μη χοντας πι μσα της φωλιασμνη την χθρα εναντον του Θεο, μτε επιθυμντας αντθετα με το Πνεμα(Γαλ. 5, 17). |
| Αλλ η ακριβς εκενη ζω και ουρνια διαγωγ, σαν εικνα που αλλοινεται σιγ -σιγ ταν αντιγρφεται, απ αμλεια των αντιγραφων φτασε στην τλεια ανομοιτητα και κατντησε τελεως διαφορετικ απ το πρωττυπο. Επειδ εμες που σταυρωθκαμε για τον κσμο(Γαλ. 6, 114) και χωριστκαμε απ το βο και αρνηθκαμε τι εμαστε νθρωποι και αγωνιζμαστε με την απθεια να γνομε μοιοι με τους Αγγλους, γυρσαμε πσω και με βιοτικ ργα και αξιοκατηγρητες αποκτσεις συσκοτζομε την ακρβεια εκενων που αποκτσαμε με την ενρετη ζω μας· και εκενους που πρπει να τιμνται για την αρετ τους, κνομε να δυσφημονται και να κακολογονται με την απροσεξα μας. Την λαβ του αλετριο την κρατμε, με το να φορομε το σεμν σχμα, δεν εμαστε μως κατλληλοι για την Βασιλεα των Ουρανν, γιατ στραφκαμε πσω(Λουκ. 9, 62) και εμαστε με μεγλη επιμλεια προσηλωμνοι σ’ εκενα που χομε χρος να λησμονσομε. Δεν φροντζομε για την ανξοδη και πρχειρη ζω, οτε θεωρομε την ησυχα χρσιμη για να απαλλαγομε απ τους παλιος μολυσμος μας της αμαρτας, αλλ προτιμομε να πλθος πραγμτων που εναι ανφελο στον πραγματικ σκοπ μας· και η επιθυμα της λης νκησε τις σωτριες συμβουλς. Ο Κριος διατζει να απομακρυνμαστε τελεως απ την φροντδα των επιγεων και να ζητομε μονχα την Βασιλεα των Ουρανν(Ματθ. 6, 33) Εμες φροντζοντας να βαδζομε τον αντθετο δρμο, δεν λογαρισαμε τις εντολς του Χριστο. Και αφο απομακρυνθκαμε απ εκενη την φροντδα, βλαμε τις ελπδες μας στα δικ μας χρια. Εκενος λει: “Παρατηρστε τα πουλι στον ουραν, οτε σπερουν, οτε θερζουν, οτε μαζεουν τρφιμα σε αποθκες και ο ουρνιος Πατρας σας τα τρφει. Και πλι παρατηρστε τα νθη πως φυτρνουν μνα τους στο χωρφι· δεν κοπιζουν, οτε γνθουν”(Ματθ. 6, 26–28). Επσης εμπδισε του Αποστλους να φρουν σακκολι και πορτοφλι και ραβδ, ταν τους στειλε για ευεργεσα των ψυχν των ανθρπων, στε να ακολουθον μνο την αληθστατη υπσχεση που τους δωσε λγοντας: “Ο εργτης χει δικαωμα να παρνει την τροφ του”(Ματθ. 10, 10). Γιατ γνριζε ο Κριος τι η υπσχεσ Του εναι βεβαιτερη απ την δικ μας φροντδα. |
| Εκενοι που ταλαιπωρονται απ τις επαναστσεις του σματος, το οποο εναι η δρα του θαντου(Ρωμ. 7, 24), και παραιτονται απ τον αδικοπο πλεμ του, να μην κατηγορον την σρκα, αλλ τον εαυτ τους. Γιατ αν αυτο δεν της διναν δναμη ικανοποιντας τις παρνομες επιθυμες της, δεν θα ταλαιπωρονταν τσο πολ απ αυτν. δεν βλπουν εκενους που σταρωσαν τον εαυτ τους μαζ με τα πθη και τις επιθυμες(Γαλ. 5, 24) και φρουν τη νκρωση του Ιησο στη θνητ τους σρκα(ΒΚορ. 4, 10), πς χουν τη σρκα συνεργ μλλον στα καλ και χι αντπαλο, αλλ πειθαρχικ και οδηγομενη απ το νμο του Θεο; Και αυτο λοιπν τσι να κνουν, και θα απολασουν την δια ανπαυση. Κθε συγκατθεση του λογισμο προς μια απαγορευμνη επιθυμα, δηλαδ συγκατνευση ηδονικ, εναι αμαρτα στον μοναχ. Πρτα αρχζει ο λογισμς με το παθητικ μρος να σκοτζει το νου, κατπιν κλνει η ψυχ προς την ηδον, γιατ δεν μπορε να αντισταθε στην πλη. Αυτ λγεται συγκατθεση, η οποα εναι αμαρτα. ταν πολυκαιρσει, κινε το πθος. Και υστρα ρχεται σιγ-σιγ στην διπραξη της αμαρτας. Γι’ αυτ μακαρζει ο προφτης εκενους που χτυπον πνω στην πτρα τα νπια της Βαβυλνας(Ψαλμ. 136, 9) (δηλ. εκενους που αποκροουν αμσως, μλις φανον, τους πονηρος λογισμος). Αυτ εναι γνωστ στους συνετος και φρνιμους. Οι γγελοι, επειδ εναι υπηρτες αγπης και ειρνης, χαρονται για την μετνοια και την προκοπ μας στην αρετ. Και γι’ αυτ φροντζουν να μας γεμζουν με πνευματικς θεωρες και βοηθον σε κθε καλ. Αντθετα οι δαμονες, επειδ εναι δημιουργο οργς και κακας, χαρονται ταν ελαττνεται η αρετ και χουν ργο να κνουν τις ψυχς να κλνουν σε αισχρς φαντασες. Η πστη εναι να αγαθ της εσωτερικς διαθσεως της ψυχς. Αυτ γενν μσα μας το φβο του Θεο. Ο φβος του Θεο διδσκει την τρηση των εντολν, η οποα λγεται πρακτικ αρετ. Απ την πρακτικ φυτρνει η πολτιμη απθεια. Γννημα της απθειας εναι η αγπη, η οποα εναι εκπλρωση λων των εντολν(Ρωμ. 13, 10), τις οποες συνδει σφιχτ και συγκρατε. |
| Εναι αδνατο να μη δοκιμζει λπη εκενος που παιδαγωγεται με πειρασμος. Αλλ στερα γεμζουν με μεγλη χαρ και γλυκ δκρυα και θεα νοματα οι νθρωποι αυτο που καλλιργησαν τον πνο και τη θλψη μσα στην καρδι τους. Ο Ισακ θελε να ευλογσει τον Ησα, και ο Ησα σπευδε να λβει την ευλογα· μως και οι δο απτυχαν(Γεν. 27). Επειδ ο Θες ελεε, ευλογε και χρει με το Πνεμα, χι εκενον που θλομε εμες, αλλ εκενον που Αυτς προρισε, πριν τον πλσει ακμη, στο να Τον υπηρετσει. Ας μη θορυβηθομε, μτε να φθονσομε ταν δομε αδελφος ελεεινος και ασμαντους τι πρκοψαν στην αρετ. χεις εξλλου ακοσει και τον Κριο που λει: «Δσε τπο σ’ αυτν για να καθσει σε αντερη θση»(Λουκ. 14,10). Εγ θαυμζω μλλον το Δικαστ, που κρνει με τσο σοφ και μυστηριδη τρπο: εκενον τον ελχιστο και τελευταο να τον κνει πρτο και προπορευμενο, κι εμς που εμαστε πρτοι στην σκηση χρονικ, να μας αναδεικνει τελευταους. Ο καθνας μας, ας κανονσομε τη ζω μας ανλογα με ,τι μας χρισε ο Κριος(Α Κορ. 7, 17), αν ββαια ζομε και βαδζομε με την καθοδγηση του Πνεματος(Γαλ. 5, 25), πως λει η Γραφ. Μη συμφωνσεις ποτ με τον υποτακτικ σου, ταν σου λει: «Δσε μου διορα να δοκιμσω αυτ εκενο το πργμα και τσι να επιτχω την αρετ.» Εκενος που λει τσι, εναι φανερ τι κνει το δικ του θλημα και παραβανει τους καννες της ριστης υποταγς. Οι συμφορς του σματος και της ψυχς, καθς θα δεις, με τον καιρ και με τη θεα συγκατνευση θα εξαφανιστον, αν και χουν μεγαλσει. Το λεος μως του Χριστο καθλου δε θα μειωθε. Γιατ λει η Γραφ: «το λεος του Κυρου εκτενεται απ τον αινα τοτον ως τον μλλοντα αινα για σους τον φοβονται»(Ψαλμ. 102, 17). 3 4. Τα βασιλικ ταμεα θα γεμσουν χρυσ· και οι νες των πραγματικν μοναχν θα γεμσουν απ τη γνση του Θεο. Μερικς φορς ο δσκαλος εκτθεται σε ατιμα με το να υποφρει πειρασμος για χρη εκενων που ωφελθηκαν πνευματικ. «Εμες, λει ο Απστολος, εμαστε τιμοι, η ασθνει μας σαν αγκθι μας ταπειννει· εν εσες γνατε νδοξοι και ισχυρο με τη χρη του Χριστο»(Α Κορ. 4, 10). |
| Μητροπολτης Κυθρων Σεραφεμ : πηνς διωγμς στος Μοναχος τς Λαρας το Κιβου. Θρνος κα δυρμς θρηνσαμε πρσφατα χιλιδες νεκρν μετ τν συνταρακτικ κα καταστρεπτικ σεισμ στν μδοξη Συρα κα Τουρκα. Δν ταν μικρτερος πνος κα λιγτερος θρνος γι τ θματα τς τραγδας τν Τεμπν. Κα μαζ μ ατ τ θλιβερ γεγοντα ρχεται κα να λλο πολ λυπηρ γεγονς πνευματικς φς κα σημασας, προαγγελθες σκληρς κα δυσπητος διωγμς διακοσων Μοναχν κα δοκμων τς περινυμης Λαρας το Κιβου, κατπιν διαταγς τν κρατικν ρχν τς Οκρανας. Δν φθνει σγαστος πλεμος μεταξ τν μοδξων λαν τς Ρωσας κα τς Οκρανας, πο ξεπρασε τν να χρνο κα «καλ κρατε». ρθδοξος μαρτυρικς λας τς Οκρανας κα Κανονικ ρθδοξη κκλησα της π τν Μακ. Μητροπολτη της κ.νοφριο κα τν περ ατν Σεπτ εραρχα δικεται μ σκληρ κι νελητο τρπο π τν γεσα τς ντικανονικς «εραρχας», μ τ «ξφος» τς κρατικς Οκρανικς ξουσας. Πρν 17 χρνια, κατ τν πρτη μου διακονα ς Συνοδικο μλους (2005-2006), εχα τν ελογα, κατ’ ξουσιοδτησιν τς π τν μακαριστν ρχιεπσκοπον κυρν Χριστδουλον ερς Συνδου, ν κπροσωπσω τν κκλησαν τς λλδος, συνοδευμενος π το νν Θεοφιλ. πισκπου Χριστιανουπλεως κ.Προκοπου, στς ρτιες κδηλσεις πρς τιμν το ττε Μακ. Μητροπολτου Κιβου κα πσης Οκρανας κ.Βλαδιμρου, π τ συμπληρσει 40 τν ερωσνης κα ρχιερωσνης. Ττε μο δθηκε ξαιρετικ εκαιρα κα ελογα ν προσκυνσω τ ερ Προσκυνματα κα τ για Λεψανα τς Λαρας το Κιβου. να πολ συγκινητικ κα λησμνητο προσκνημα μσα σ μα ερ κα μυσταγωγικ τμσφαιρα. Τ ερ λεψανα, νδεδυμνα τ ρχιερατικ τ ερατικ τους μφια ππνεαν τ ρωμα τς γιτητος. λησμνητες στιγμς ερς κατανξεως κα πνευματικς μεταρσισεως. Ατος τος γους τπους τς περικουστης Λαρας το Κιβου, πο χει ζω, νθησι κα πνευματικ κτινοβολα 10 ανων, τος νδειξαν κα ποκατστησαν τελευταως διακσιοι Μοναχο. κρατοσα μως «εραρχα» μ τν δναμι κα τν πιβολ τς κρατοσης Πολιτεας συνργησε στ ν κδιωχθον μχρι τ πρας τς αριανς μρας (29 Μαρτου 2023) ο ν θματι Μοναχο π τν Μονν τς μετανοας των. Θρνος κα δυρμς ρμζει στν καταθλιπτικ κα κατδυνη ατ περπτωσι. « δ ταρσσων (ατος) βαστσει τ κρμα, στις ν » (Γαλ. 5,10). |
| Αυτ εναι η τλεια ελεημοσνη. πως ο Χριστς υπφερε το θνατο για χρη μας και δωσε σε λους παρδειγμα και τπο(Α Πετρ.2,21), να πεθνομε ο νας για χρη του λλου, κι χι μονχα για τους φλους μας, αλλ και για τους εχθρος, ταν το καλε η περσταση. Δεν εναι ανγκη να χει κανες, δθεν για να ελεε. Αυτ μλλον εναι μεγλη ασθνεια. Αλλ κι αν δε χει κανες κτι για να ελεε, να χει ευσπλαχνα σε λους και με ,τι μπορε, να βοηθσει σους χουν ανγκη, αφνοντας κθε εμπαθ προσκλληση στα πργματα του βου και χοντας συμπθεια ια τους ανθρπους. Οτε πρπει να διδσκει απ κενοδοξα, για να ωφελσει δθεν ψυχς ασθενν, αυτς που δεν κανε προηγουμνως πρξη τα λγια του, αφο ο διος εναι πιο ασθενς απ εκενους που νομζει τι θα ωφελσει. Κθε πργμα χρειζεται τον καιρ του και δικριση, για να μη γνει τποτε χωρς να εναι καιρς δχως να χρειζεται. Για τον αδνατο προτιμτερο εναι η φυγ απ’ λα, και η ακτημοσνη εναι υπερβολικ καλτερη απ την ελεημοσνη. Με την απουσα εμπαθν προσκολλσεων αξινεται της κτης εντολς, πως λει ο Κριος: «Μακριοι σοι εναι καθαρο στην καρδι»(Ματθ. 5,8), δηλαδ εκενοι που κατρθωσαν κθε αρετ με γιους διαλογισμος και φτασαν να βλπουν τα πργματα πως εναι στη φση τους. Και τσι περν κανες στην ειρνη των λογισμν. «Μακριοι, λει οι ειρηνοποιο»(Ματθ. 5,9), δηλαδ εκενοι που χουν ειρηνοποισει την ψυχ και το σμα με το να υποτξουν τη σρκα στο πνεμα, για να μην επιθυμε πια η σρκα εναντον του πνεματος(Γαλ. 5,17), αλλ να βασιλεει η χρη του Αγου Πνεματος στην ψυχ και να την οδηγε πως θλει, αφο της χαρσει τη θεα γνση. Με τη γνση μπορε ο νθρωπος να υπομνει διωγμ, ονειδισμ και κακοποηση για την αρετ και χαρεται γιατ η ανταμοιβ του θα εναι μεγλη στους ουρανος(Ματθ. 5,10–12). λοι λοιπν οι μακαρισμο κνουν τον νθρωπο θε κατ χρη, με το να γνει προς, να ποθε κθε αρετ, να εναι ελεμων, απαθς, ειρηνοποις, να υπομνει κθε πνο με χαρ για την αγπη του Θεο και του πλησον. στε εναι δρα του Θεο και οφελομε να ευχαριστομε πολ το Θε γι’ αυτος και για τα παθλα που χουν, δηλαδ τη βασιλεα των ουρανν στο μλλον, εν σ’ αυτ τη ζω, παρηγορι και αφθονα κθε αγαθο και λεος απ το Θε, και τη φανρωση του Θεο με τη θεωρα των κρυφν μυστηρων που εναι κρυμμνα στις γιες Γραφς και σε λα τα κτσματα, και μεγλη ανταμοιβ στους ουρανος. Και γινμαστε μοιοι με το Χριστ με τη μμησ Του εδ στη γη και οι ”μακριοι” κθε εντολς, πργμα που εναι το ακρτατο αγαθ, το αντερο που μπορε να επιθυμσει ο νθρωπος. Επειδ κατ τον Απστολο μνο ο Θες εναι μακριος και κατοικε σε απρσιτο φως(ΑΤιμ. 6,15–16). Αλλ μ’ λο που χομε χρος να φυλξομε τις εντολς, μλλον να μας φυλξουν οι εντολς, ο φιλνθρωπος Θες ωστσο, θα χαρσει τα παθλα της εντολς και εδ και στον ουραν σ’ εκενον που πιστεει σ’ Αυτν. |
| Αυτ η εν Χριστ μρφωσις του Χριστιανο δεν γνεται απ την μα ρα στην λλη. Χρειζεται ισβιος αγνας. Στον αγνα αυτ βοηθε και η μμησις του Χριστο. Γρφει ο Μ. Βασλειος: «Δι τοτο η μετ σαρκς επιδημα Χριστο, αι των ευαγγελικν πολιτευμτων υποτυπσεις, τα πθη, ο σταυρς, η ανστασις στε τον σωζμενον νθρωπον δι μιμσεως Χριστο την αρχααν εκενην υιοθεσαν απολαβεν. Αναγκαα τονυν εστ προς τελεωσιν η Χριστο μμησις» (Περ του Αγιου Πνεματος, κεφ. ιε’, Ε.Π.Ε. τ. 10 σελ. 366). Η μμησις του Χριστο, που δεν γνεται με πνεμα ηθικιστικ αλλ με φρνημα ταπειν, βοηθε τον αγωνιζμενο Χριστιαν να αποκτ τις αρετς του Χριστο. Την αγπη, την ταπενωσι, την πρατητα, την συγχωρητικτητα, την αγντητα, στε να μορφνη στον εαυτ του τον Χριστ. τσι γνεται αυτ που λγει ο θεος Παλος: «Ζω δε ουκτι εγ, ζη δε εν εμο Χριστς» (Γαλ. 2, 20). Ο Χριστιανς αλλζει τον παραμορφωμνο νουν με νουν Χριστο, την παραμορφωμνη καρδι του με καρδαν και ευσπλαγχναν Χριστο, το παραμορφωμνο θος του με θος Χριστο. Ο πιστς ενδεται τον Χριστν και γνεται λλος Χριστς. Γρφει ο Μ. Βασλειος: «Διτι, αν δι’ ημς η ζω εναι ο Χριστς, κατ συνπειαν και ο λγος μας πρπει να εναι περ Χριστο και η σκψις μας και κθε πρξις μας να χουν μεσον σχσιν με τας εντολς Του, καθς και η ψυχ μας να χη λβει μορφν ανλογον προς Αυτν» (πιστ. 309, Προς Ευπατριον και την θυγατρα αυτο, Ε.Π.Ε. τ. 3, σελ. 507). μως αυτ η δι του Χριστο αποκατστασις της εικνος του Θεο στον παραμορφωμνο νθρωπο δεν θα εγνετο, εν ο Χριστς δεν ελμβανε δολου μορφν, πως θεολογε ο Μ. Βασλειος στην αγα Αναφορ της Θ. Λειτουργας του, ακολουθν τον θεον Παλον, και δεν εγνετο «σμμορφος τω σματι της ταπεινσεως ημν, να ημς συμμρφους ποιση της εικνος της δξης αυτο». Εναι φανερ απ σα ελχθησαν, τι η εν Χριστ μρφωσις προποθτει νωσι και κοινωνα με τον Χριστ. Σ’ αυτ την κοινωνα καλε ο Χριστς τον πιστ, πως γρφει ο ιερς Χρυσστομος: «Εγ πατρ, εγ αδελφς, εγ νυμφος, εγ οικα, εγ τροφ, εγ ιμτιον, εγ ρζα, εγ θεμλιος, παν περ αν θλης εγ μηδενς εν χρεα καταστς. Εγ και δουλεσω λθον γρ διακονσαι, ου διακονηθναι. Εγ και φλος, και μλος, και κεφαλ, και αδελφς, και αδελφ, και μτηρ, πντα εγ μνον οικεως χε προς εμ. Εγ πνης δι σε και αλτης δι σε’ επ σταυρο δι σε’ επ τφου δι σε• νω υπρ σου εντυγχνω τω Πατρ, κτω υπρ σου πρεσβευτς γγονα παρ του Πατρς. Πντα μοι συ, και αδελφς, και συγκληρονμος, και φλος, και μλος. Τ πλον θλεις;» (Ομιλα οστ’, Ε.Π.Ε τ. 12, σελ. 34). |
| Εκενος που ζησε την εν Χριστ ζω, ξεπρασε τη δικαιοσνη και του νμου και της φσεως. Αυτ δεχνοντας ο Απστολος, λει: «Στην καινοργια ζω της κοινωνας με το Χριστ οτε η περιτομ αξζει τποτε, οτε η ακροβυστα»(Γαλ. 5, 6). Με την περιτομ φανερνει τη νομικ δικαιοσνη, με την ακροβυστα υπαινσσεται τη φυσικ ιστητα. λλοι αναγεννιονται με νερ και πνεμα(Ιω. 3, 5), λλοι δχονται το βπτισμα με γιο Πνεμα και φωτι(Ματθ. 3, 11). Με τα τσσερα αυτ, το νερ, το πνεμα, τη φωτι και το Πνεμα το γιο, νο το να και το αυτ Πνεμα του Θεο. Σε λλους το γιο Πνεμα εναι νερ επειδ καθαρζει τους εξωτερικος σωματικος μολυσμος. Σε λλους εναι πνεμα, γιατ ενεργε τα αγαθ ργα της αρετς. Σε λλους εναι φωτι, γιατ καθαρζει τις εσωτερικς κηλδες που εναι βαθι στην ψυχ. Σε λλους εναι, πως λει ο μγας Δανιλ(Δαν. 5, 11), Πνεμα γιο γιατ χορηγε σοφα και γνση. Απ τις ενργεις Του, που εναι διφορες στον καθνα, παρνει διφορες ονομασες το να και το αυτ Πνεμα. Ο Νμος δωσε το σββατο για να αναπαυθε, λει, το υποζγι σου και ο δολος σου(ξ. 20, 10). Και τα δο αυτ υπαινσσονται το σμα. Γιατ το σμα εναι υποζγιο του πρακτικο νο που αναγκζεται δι της βας να σηκνει το βρος της πρακτικς ασκσεως των αρετν. Εν του θεωρητικο εναι δολος το σμα, γιατ γινε πλον λογικ με τις θεωρες και υπηρετε λογικ στις διαταγς του νου που ξεκινον απ τη θεα γνση. Και για τα δο υπρχει σββατο, που εναι η περτωση των καλν που αυτ ενεργον, τσο στην πρξη σο και τη θεωρα, και δνει στο καθνα την κατλληλη ανπαυση. Εκενος που καλλιεργε την αρετ με την πρπουσα γνση, χει υποζγιο το σμα και το οδηγε λογικ στην ενργεια σων πρπει. Δολο του εχει τον τρπο της πρακτικς ασκσεως της αρετς, δηλαδ αυτν τον τρπο με τον οποο συμβανει να σχηματζεται η αρετ, που τον αγρασε σαν με χρματα με τους λογισμος της διακρσεως. Σββατο γι’ αυτν εναι η απαθς και ειρηνικ κατσταση της ψυχς και του σματος, δηλαδ η αμετβλητη ξη της αρετς. |
| Γι’ αυτ λος ο πλεμος ας εναι εναντον των παθν που εναι μσα μας, γιατ αν αυτ με τη χρη και τη βοθεια του Θεο, βγουν απ την καρδι μας, χι μνο με τους ανθρπους, αλλ και με τα γρια θηρα εκολα μπορομε να ζσομε, πως λει ο μακριος Ιβ: «Τα γρια θηρα θα γνουν ειρηνικ μαζ σου»(Ιβ 5, 23). Πρτα πρτα λοιπν να αγωνιστομε εναντον του πνεματος της λπης, που φρνει την ψυχ στην απελπισα, για να το εξορσομε απ την καρδι μας. Γιατ αυτ το πνεμα δεν επτρεψε στον Κιν να μετανοσει μετ την αδελφοκτονα, οτε στον Ιοδα μετ την προδοσα του Κυρου. Μια μνο λπη να χομε, την μετνοια για τις αμαρτες μας ενωμνη με την αγαθ ελπδα, για την οποα ο Απστολος λει: «Η κατ Θεν λπη προξενε μετνοια που οδηγε σε οριστικ σωτηρα»(Β Κορ. 7, 10). Κι αυτ, γιατ η κατ Θεν λπη τρφοντας την ψυχ με την ελπδα που ακολουθε την μετνοια, εναι ανμικτη με χαρ. Γι’ αυτ και πρθυμο και υπκουο για κθε καλ πρξη, ευκολοπλησαστο, ταπειν, προ, ανεξκακο, υπομονετικ σε κθε αγαθ κπο και κθε συντριβ κνει τον νθρωπο η λπη αυτ, αφο εναι κατ Θεν. Και με αυτ λοιπν γνονται οι καρπο του αγου Πνεματος φανερο στον νθρωπο, δηλαδ η χαρ, η αγπη, η ειρνη, η μακροθυμα, η αγαθτητα, η πστη, η εγκρτεια(Γαλ. 5, 22). Απ την αντθετη λπη εναι φανερο οι καρπο του πονηρο πνεματος, οι οποοι εναι ακηδα, ανυπομονησα, θυμς, μσος, αντιλογα, απελπισα, οκνηρα στην προσευχ. Αυτ την λπη πρπει να την αποφεγομε, πως και την πορνεα, και τη φιλαργυρα και το θυμ και τα υπλοιπα πθη. Αυτ η λπη θεραπεεται με την προσευχ και την ελπδα στον Θε και την μελτη των θεων λγων και με την συναναστροφ με ευλαβες ανθρπους. Περ της ακηδας κτος εναι ο αγνας μας εναντον της ακηδας (αμλεια, πλξη) που εννεται και βοηθε το πνεμα της λπης. Δεινς και βαρς δαμονας αυτς, πολεμ πντοτε τους μοναχος. Αυτς επιτθεται εναντον του μοναχο κατ το μεσημρι προκαλντας του ατονα και φβο και μσος εναντον του τπου που ασκεται και εναντον των αδελφν που εναι μαζ του και εναντον κθε εργασας, ακμη και της αναγνσεως των θεων Γραφν. |
|
|
