| Птолемаида – портовый город Акко ( Суд.1:31 ), при бухте того же имени, выше мыса Кармил – Γαλιλαα αλλοφλων Γαλ. τνθνν, Ис.9:1 ; Мф.4:15 – Галилея языческая, население которой издревле было смешанное – сначала из иудеев и язычников, позднее – из сирийцев и арабов. 1Мак.5:16 . Когда услышал эти слова Иуда и народ, то собралось великое собрание для совещания, что сделать для сих братьев, находящихся в бедствии и угрожаемых войною от тех язычников? «Великое собрание…» – κλησα μεγλη – здесь вовсе нет нужды подразумевать Синедрион, или какое-либо особенное собрание вроде «учредительного»; это было просто стечение напуганного неприятными известиями народа к Иуде – для совместного обсуждения и одобрения плана, который надлежало применить для спасения бедствующих галилейских братьев. 1Мак.5:17–18 . Тогда Иуда сказал Симону, брату своему: выбери себе мужей и иди и защити братьев твоих, находящихся в Галилее; а я и Ионафан, брат мой, пойдем в Галаад. И оставил он Иосифа, сына Захарии, и Азарию начальниками над народом с остатком войска в Иудее на охранение. Об Иосифе, сыне Захарии, и Азарии – более обстоятельных сведений не имеется. Насколько велик был «остаток войска», данный им для охранения Иудеи, отчасти можно судить по потерям (до 2000 челов.), понесенным ими в несчастной вылазке из Иерусалима, вопреки запрещению Иуды ( 1Мак.5:60 ). 1Мак.5:19–23 . И дал им повеление, сказав: управляйте народом сим, но не начинайте войны против язычников до нашего возвращения. Симону отделены для похода в Галилею три тысячи мужей, Иуде же – в Галаад восемь тысяч мужей. И отправился Симон в Галилею и произвел много сражений с язычниками, и разбиты им язычники. Он преследовал их до ворот Птолемаиды, и пало из язычников до трех тысяч мужей, и он взял добычи их. Также взял он с собою находившихся в Галилее и Арваттах (Иудеев) с женами и детьми и со всем имением их и привел в Иудею с великою радостью. «Взял с собою находившихся в Галилее…» – вероятно, здесь нужно разуметь не всех иудеев Галилеи, но только некоторых, из страха пред новыми со стороны язычников нападениями, изъявивших желание переселиться в Иудею. ν Αρβττοις – в Арваттах – область этого имени неизвестна. Более вероятно мнение, что эта A ρβττα – Harbattot – «горы пропастей» – местность, простирающаяся на 60 стадий от Кесарии к Самарии, где, по Иосифу Фл. (de bell. Jud. II, 14, 5 и 18, 10) – находилась топархия Νρβαθα. |
| Αντθετα μλιστα εργζεται και μλιστα σκληρ, στο εργχειρ του για να εξασφαλσει τας προς το ζν και να ασκσει και την ελεημοσνη. Στο πρτο κοινβιο του γιου Παχωμου υπρχε αρτοποιεο, μαγειρεο βαφεο, ξυλουργεο ραφεο και εργαστρια καλλιγραφας, αγιογραφας, κατεργασας χαλκο, δερμτων και καλαθοποιας. Στη Μον του Στουδου λειτουργοσαν επ πλον ξεννας, νοσοκομεο, βιβλιοθκη και εργαστριο αντιγραφς ργων των αρχαων ελλνων συγγραφων και των αγων Πατρων της Εκκλησας. Με δαπνες της Ιερς Μονς Βατοπαιδου αγου ρους κτστηκε σε μικρ απσταση απ την Μον και λειτοργησε επ μακρ σειρ ετν, κατ την περοδο της Τουρκοκρατας, η περιβητη Αθωνιδα Σχολ. Απ τις τξεις των μοναχν προλθαν στη συντριπτικ πλειοψηφα τους οι μεγλοι Πατρες της Εκκλησας μας, κορυφαοι επσκοποι, ποιμνες και διδσκαλοι του εκκλησιαστικο σματος, πολυγραφτατοι εκκλησιαστικο συγγραφες, φλογερο ιεραπστολοι, γενναοι ομολογητς της πστεως, που με τους αντιαιρετικος των αγνες και με το αμα τους διεφλαξαν ανθευτη και απαραχρακτη την αλθεια της πστεως απ τον κνδυνο των αιρσεων, μουσουργο, ποιητς και υμνογρφοι, που εισγαγαν την βυζαντιν μουσικ και τις ασματικς ακολουθες στη λατρεα της Εκκλησας και τλος κορυφαοι καλλιτχνες της ιερς τχνης της αγιογραφας, που με τις απαρμιλλες εικονογραφικς τους παραστσεις κοσμον το εσωτερικ χρο των ναν μας και μας ανυψνουν προς τον Κριο. Επσης οι Γροντες και οι Γερντισσες στον Ορθδοξο Μοναχισμ, ουδεμα σχση χουν με τους γκουρο των ανατολικν θρησκευμτων και εν προκειμνω του Τζανισμο. Οι γκουρο κινομενοι απ εγωισμ και ιδιοτλεια, επιδικουν να αποκτσουν οπαδος, προκειμνου να τους καταστσουν πειθνια ργαν τους, εν οι αληθινο γροντες της Ορθοδοξας με πολλ υπομον, αγπη και ταπενωση αγωνζονται να χειραγωγσουν τα πνευματικ τους τκνα στην εν Χριστ ζω και ελευθερα, «χρις ου μορφωθε Χριστς», (Γαλ.4,19) σ’ αυτ. Κλενοντας την αναφορ μας στον Τζανισμ, θα θλαμε να τονσουμε για πολλοστ φορ την ανησυχα μας και τον προβληματισμ μας για τη ραγδαα εξπλωση στο δυτικ κσμο και φυσικ στην Ορθδοξη πατρδα μας, των ανατολικν θρησκευμτων. Να εκφρσουμε την λπη μας για το γεγονς τι κποιοι, εκντες – κοντες, θλουν να ταυτσουν τον Ορθδοξο αγιοπνευματικ Μοναχισμ, με τον διακατεχμενο απ δαιμονικ ενργεια Μοναχισμ των ανατολικν θρησκευμτων. Παρακαλομε λοιπν τους αναγνστες μας να εναι ιδιατερα προσεκτικο, διτι στις πονηρς ημρες μας το κακ προσφρεται με επικλυψη του «καλο», για την απλεια και καταστροφ ανθρωπνων ψυχν! Εκ του Γραφεου επ των Αιρσεων και των Παραθρησκειν thriskeftika.blogspot.com 11/5/2019 Βαθμολογα: 5.5 Ψφοι: 2 Βαθμολογα: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Βλπε επσης Σχλια ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΡΟΣΘΗΚΕΣ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΜΑΣ ΔΙΚΤΥΑ |
| Библиография Толкования: Χρυσοστμου. PG 61; Θεοδωρτου. PG 95; Οικουμενου. PG 118; Θεοφυλκτου. PG 124; Cramer. Catenae. VI. 1–25; Ζολτα E. πμνημα ες τν πρς Γαλτας. 1904; ΤρεμπλαΠ. πμνημα ες τς πιστολς της Κ.Δ. Τ. 2. Σ. 5–79; Betz H.D. Galatians//Hermeneia, 1979; Bonnard P. V epitre de St. Paul aux Galates. CNT. 2 1972; OepkeA. Der Brief des Paulus an die Galater. ThHNT. 1957, Научные исследования: πρς Γαλτας πιστολ//Εισηγσεις Η»Συνξεως ’Ορθοδξων Βιβλικν Θεολγων (Материалы VIII съезда православных библеистов, 10–14сентября 1995). Μεσημβρα Βουλγαρας, 1997; Σκτη Μ. Προλεγμενα ες τν ρμηνεαν της πρς Γαλτας πιστολς το Απ. Παλου. 1972; Στογιννου Β. περ Νμου διδασκαλα της πρς Γαλτας πιστολς το Απ. Παλου. ΔΜΒ, 1972. Σ. 312–328; Он же. Χριστς κα Νμος. 1976; Он же. Τ στγματα του ησο (Γαλ. 6, 17). ΔΜΒ, 1977. Σ. 37–69; Он же. ’Ορθοδοξα κα αρεση στν πρς Γαλτας. ΔΜΒ, 1977–78. Σ. 217–235; Καραβιδπουλου . «λθεια το Ευαγγελου» κα ο «δοκοντες» στν πρς Γαλτας πιστολ κεφ. 2//Βιβλικς Μελτες В». 2000. Σ. 219–238. ΒΒ 16. 13.1. Важность и содержание Послания к галатам В Послании галатам апостол Павел излагает суть проповеданного им «Евангелия», которая заключается в свободе от Закона Моисеева, дарованной нам Христом, и в оправдании человека через веру. Апостолу приходится говорить о своём Евангелии в полемическом тоне. Вместо мирного и последовательного изложения своей проповеди он принимает в этом послании неотложные меры для исправления ситуации, сложившейся в Галатийских Церквах. Что это была за ситуация и каковы были вызвавшие ее причины – об этом речь Далее. Здесь подчеркнем лишь, что Послание галатам очень важно не только потому, что дает представление о Евангелии, которое проповедовал апостол Павел, но и потому, что содержит биографические сведения об апостоле. Здесь видно, как сам Павел воспринимал свое апостольское достоинство, видны и его отношения с апостолами из числа двенадцати. Это единственное послание, в котором апостол Павел перечисляет события своей жизни в хронологическом порядке. Обо всем этом он упоминает с единственной целью, чтобы защитить своё апостольское достоинство перед лицом обвинителей ради самих же христиан Галатии, которые, возможно, поколебались в вере под влиянием этих противников апостола. |
| Πρωτοπρεσβτερος γγελος γγελακπουλος ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ ΤΑΣ ΘΥΡΑΣ 3/11/2020 Βαθμολογα: 8.2 Ψφοι: 18 Βαθμολογα: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 1 Κατανυκτικν Τριδιον, κδ. Φς Χ.Ε.Ε.Ν., θναι 2010, σσ. 618-635. 2 Ματθ. 21, 18-19. 3 Ματθ. 25, 41. 4 Ματθ. 23, 13-39. 5 ω. 2, 13-16. 6 Μρκ. 14, 71. 7 Πρξ. 23, 12 κα 21. 8 Πρξ, 23, 14. 9 Ρωμ. 9, 3. 10 Α Κορ. 16, 22. 11 ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, ρμηνεα ες τς ΙΔ πιστολς το ποστλου Παλου, τ. Α, κδ. ρθδοξος Κυψλη, Θεσ/κη 1989, σ. 697. 12 Α Κορ. 12, 3. 13 Γαλ. 1, 8. νθ’ νωτ., τ. Β, Θεσ/κη 1990, σσ. 248-249. 14 ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ, λξη νθεμα κα σημασα της, 15 Γαλ. 1, 8-9. 16 βρ. 10, 31 κα 12, 29. 17 2ο Στιχηρ τν ποστχων το σπερινο τς Κυριακς τν Βαων, ν Τριδιον Κατανυκτικν, κδ. Φς Χ.Ε.Ε.Ν., θνα 2010, σ. 448. 18 Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΦΑΝΗΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ, Μετφραση (λληνικ κ το γγλικο) : . Μ. Παντοκρτορος Μελισσοχωρου, http://www.impantokratoros.gr/39536729.el.aspx , Πρωττυπο κεμενο (ρωσσικ) : στ περιοδικ Pravoslavnaya Rus ( ρθδοξη Ρωσσα), #4, 1974, γγλικ κεμενο : 19 ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ, μιλα στν Κυριακ τς ρθοδοξας, http://orthochristian.com/45266.html . «The meaning of anathema is the meaning of the Church’s spiritual cure of an illness in the human soul, which causes eternal death. All human teachings cause eternal death if they introduce their own thinking drawn from reason falsely so-called, from carnal mindedness—that common heritage of fallen spirits and men—into the God-revealed teaching about God. Human philosophies introduced into the teachings of the Christian Faith are called heresies, and adherence to these teachings is called evil belief». 20 . π., Brianceaninov.php, «Doctoria anatemei a fost întotdeauna socotit ca neaprat trebuincioas de ctre Sfânta Biseric în privina cumplitei boli a ereziei. Când Fericitul Teodorit, episcopul Cirului, dorind s se îndrepteasc în privina învinuirilor aruncate asupra lui, Prinii i-au cerut ca mai întâi de toate s-l dea anatemei pe ereziarhul Nestorie. Teodorit, care se lepdase de Nestorie, dar nu aa de hotrât cum se lepdase de el Biserica, a vrut s dea lmuriri. Prinii i-au cerut iari s dea anatemei cu hotrâre, fr alte explicaii, pe Nestorie i învtura acestuia. Teodorit a vrut din nou s dea lmuriri, îns Prinii au cerut iari ca el s dea anatemei pe Nestorie, ameninând c altminteri îl vor socoti eretic pe însui Teodorit. Teodorit a rostit anatema asupra lui Nestorie i a tuturor învturilor eretice ale acelei vremi. Prinii au dat slav lui Dumnezeu, l-au proclamat pe Teodorit pstor ortodox, iar Teodorit nu a mai cerut s dea lmuriri, cci lepdase din sufletul su pricinile care îl fceau s simt nevoia de a da lmuriri». |
| 1, 9)· φως που τον φωτζεις ταν σε βλπει για πρτη φορ. Κατπιν φωτζεις, καθς εσαι νοητς λιος της δικαιοσνης, για να βλπει μακρια τις θεες και υπερφυσικς πραγματικτητες εκενον που χρη στις αρετς του βλπει στο Θε και στα θεα με ρωτα ας πομε υπερκσμιο, με τρπο ανκφραστο. Γι’ αυτ και ο Ιωννης διακηρττει φανερ: «Και εδαμε τη δξα Του, τη δξα που χει απ τον Πατρα Του ως μονογενς, γεμτος απ χρη και αλθεια»(Ιω. 1, 14). Ως Θες αληθινς εσαι αληθιν και φως, πως μαρτυρε πλι ο Ιωννης, γι’ αυτ σοι πραν απ τον πλοτο Σου(Ιω. 1, 16) κατ ρρητη δωρε, φραστε Κριε, φωνζουν φανερ τι Συ ο Θες που επες να λμψει φως απ το σκοτδι, λαμψες μσα στις καρδις μας(Β Κορ. 4, 6)· και λμπεις με τρπο ανεπωτο και καταλαμπρνεις με το φως Σου, στε τσι να μας κνεις να βλπομε υπερφυσικ και υπερκσμια πργματα της υπερουρνιας χρης και αλθειας και να ευφραινμαστε με θαυμαστ τρπο. Γι’ αυτ, απ φιλανθρωπα Σου δε σε αντιλαμβανμαστε με την ακο μνο και την ραση, αλλ και με την αφ, πως λει ο επιστθιος Μαθητς: «Αυτ που ακοσαμε, αυτ που εδαμε, αυτ που παρατηρσαμε και που τα χρια μας ψηλφησαν, για το Λγο της ζως»(Α Ιω. 1, 1). Και αφο γνεσαι και νδυμα για τους πιστος, αναπαοντας μια για πντα τους δικος Σου, εναι φανερ τι ρχεσαι, Αγαθ, και σε επαφ νοερ και θεουργικ μαζ τους. Γιατ σοι εχαν την ευτυχα να πιστψουν και να βαπτιστον στο νομ Σου, εχαν και την ακμη μεγαλτερη ευτυχα να ντυθον Εσνα, μεγαλδωρε, πως γρφει ο Παλος(Γαλ. 3, 27), ο ιερτατος κρυκας της αλθειας. τσι ο Ησαας, η μεγαλφωνη προφητικ σλπιγγα, γμιζε απ αγαλλαση στην ψυχ για τον Θε Πατρα και Κριο, επειδ τον ντυσε υπροχα μ’ Εσνα, το νδυμα της σωτηρας, και του φρεσε υπρ νουν Εσνα, το χιτνα της ευφροσνης(Ησ. 61, 10). Γιατ ταν ο θεληπτος νθρωπος βλπει Εσνα, το δυτο και υπερφυσικτατο φως, να τον τυλγει, πση ραγε αγαλλαση και ευφροσνη δεν αισθνεται; Και μλιστα ταν το αναγνωρζει και ως σωτηρα του, αφο Εσ εσαι η σωτηρα; Ακμη ββαια, απ την πειρη αγπη Σου, γνεσαι αισθητς και στη νοερ σφρηση ταν εναι υγις κατ την πστη· και αναπαεις και στην περπτωση αυτ πολ θαυμαστ τους δικος Σου, που σε υμνον και σε δοξζουν λγοντας: «Το νομ Σου ευωδιζει σαν μρο που σκορπστηκε»(σμα 1, 3), και κηρττουν και στους λλους τι «ο Αγαπημνος μου εναι σαν μλο ωραο στην ραση κι ευωδιαστ στην σφρηση και γλυκ στη γεση, και ο νρδος μου σκρπισε την οσμ των μρων Του»(σμα 2, 3 και 1, 12). |
| Περ θεωρας Ο θεωρητικς νους λει – νοε, και βλπει, αν θλετε– πντε λγους που αναφρονται γενικ στον ενανθρωπσαντα Ιησο, τους λγους δηλαδ της δξας, της αγπης, της χρης, της ειρνης και της αναπασεως. Το λγο της δξας τον βλπει απ την παραγωγ των κτισμτων, ορατν και νοουμνων, γιατ λα γιναν απ Αυτν και δχως Αυτν δεν χει γνει τποτε απ’ σα γιναν(Ιω. 1, 3), ετε οι αινες και τα αινια, δηλαδ ο υπερουρνιος κσμος, ετε πολ περισστερο εκενα που γιναν εν χρνω. Και το μεγαλτερο απ αυτ, γιατ ο Λγος χει την δια φση και εναι σνθρονος με το Θε Πατρα και με το Πνεμα, αφο εναι εικνα του αρατου Θεο(Κολ. 1, 15) και απαγασμα της δξας Του(Εβρ. 1, 3), χοντας εκ φσεως σα χει και ο Πατρας(Ιω. 16, 15). Γι’ αυτ και ο διος εναι μσα στον Πατρα και ο Πατρας μσα σε αυτν(Ιω. 14, 10). Το λγο της αγπης, απ το τι ο Λγος σαρκθηκε και κατοκησε ανμεσ μας(Ιω. 1, 14). Το λγο της χρης, απ την φθονη κχυση και δωρε σ’ εμς του ζωοποιο Πνεματος, γιατ λοι εμες πραμε απ τον πλοτο Του και χρη πνω στη χρη(Ιω. 1, 16). Το λγο της ειρνης, απ το τι ο Λγος γινε ευαγγελιστς της θεας ειρνης φρνοντας το μνυμ της και σε σους ταν κοντ Του και στους απομακρυσμνους(Εφ. 2, 17), πραγματοποιντας ειρνη(Εφ. 2, 15) και συμφιλινοντας τα επγεια με τα ουρνια(Κολ. 1, 20)· γι’ αυτ και ο Πατρας μς ανστησε μαζ με το Χριστ και μας βαλε να καθσομε μαζ Του στα επουρνια(Εφ. 2, 6). Και, τλος, το λγο της αναπασεως, απ το τι μσω του Χριστο γναμε αναντρρητα κληρονμοι του Θεο, απ τον οποο δεν υπρχει καννα λλο χι μνο σημαντικτερο, αλλ οτε και σο, γιατ υπερβανει υπερπειρα κθε σγκριση. Στη συνχεια, απ τους πντε αυτος λγους, οδηγεται πνευματικ κι αληθιν και βλπει μσα στην ενικ Τριδα τρεις λγους ενωμνους που καταλγουν σε να εξασιο μυστικ σκοπ. Κι τσι με αγπη και εγκρτεια, αγρυπνα, ανγνωση και προσευχ, με ταπειν, υποτακτικ φρνημα και την πρακτικ αρετ, σο εναι δυνατ, προχωρε με κατλληλο τρπο και προς θεωρητικς φανερσεις του Θεο και θεες ννοιες και ζει μονχα μαζ με το Θε χωρς να χαλαρνει διλου απ την πρπουσα προσοχ και τον απαιτομενο φβο. τσι απολαμβνει με τρπο ανκφραστο τα πολλ και λαμπρ χαρσματα του Πνεματος, με αγα αγπη και καρδιακ χαρ και υπερφυσικ ειρνη και τα λοιπ αληθιν αγαθ(Γαλ. 5, 22), και γνεται νας του Θεο και κληρονμος καινοργιος και μ’ να λγο θσει θες κατ χρη. |
| Διταξε τον εαυτ σου να μη φας κτι, για παρδειγμα ψρι· και πρσεχε κατπιν τι ο εχθρς σε σπρχνει επμονα προς την επιθυμα του ψαριο, πως επσης τι και συ θλεις με μανα να απολασεις το απαγορευμνο. τσι θα εννοσεις αυτ που συνβη στον Αδμ. Εκενος, αφο πρε εντολ να μη φει απ να μνο καρπ, προς αυτ μνο το απαγορευμνο τρεξε με μεγλη επιθυμα. λλον σζει ο Θες δια μσου της γνσεως και λλον δια μσου της ακεραιτητας και ακακας. Γιατ πρπει να γνωρζεις τι δε θα αποδοκιμσει ο Θες τον κακο(Ιβ, 8, 20). σοι μεταχειρζονται ντονα την προσευχ, αυτο πολιορκονται απ φοβερος και γριους πειρασμος. Αν προτμησες να ντυθες την απθεια, μην κθεσαι αμριμνος, αλλ φρντισε με λη σου τη δναμη να την επιτχεις. Γιατ στενζομε επιθυμντας με μεγλο πθο να φορσομε το ουρνιο κατοικητρι μας, στε να καταποθε η θνηττητα του σματς μας απ τη θεα ζω(Β Κορ. 5, 2–4), χι μνο σωματικς κατ την συντλεια του αινα, παρ και νοητς απ εδ δη, σαν νας αρραβνας. Επειδ εξαφανστηκε τελεως ο θνατος και κατανικθηκε(Α Κορ. 15, 54), και λοι οι Αιγπτιοι που μας καταπιζουν και μας καταδικουν, δηλαδ οι δαμονες, θα εξαφανιστον μσα στα κματα(ξ. 14) της δυνμεως που μας στλθηκε απ τον ουραν. Αν λησμονσεις τον Παλο που επε: «Φοβομαι μπως εγ, που κρυξα σε λλους, ο διος γνω ανξιος»(Α Κορ. 9, 27), και: ποιος νομζει τι στκεται, ας προσξει μπως πσει»(Α Κορ. 10, 12), και: «Συ, ο καταρτισμνος πνευματικ, πρσεχε τον εαυτ σου, μπως και συ δοκιμσεις πειρασμ»(Γαλ. 6, 1)· και αν λησμονσεις το παραστρτισμα και την ανομα του Σολομντα(Γ Βασ. 11, 1–8) υστρα απ τση χρη· και αν λησμονσεις επσης την αναπντεχη ρνηση του Αποστλου Πτρου, ττε μπορες να χεις θρρος στη γνση σου και να κομπζεις για την ενρετη ζω σου και να καυχισαι για τα πολλ χρνια της ασκσες σου· κι τσι λοιπν θα δσεις τπο μσα σου στην υπερηφνεια. μως καθλου μην αμελσεις αδελφ! Να φοβσαι μλλον μχρις του αναπνεις, ακμα και αν φτασες τα χρνια του Μωυσ· και να προσεχεσαι λγοντας: «Κριε, μη με απορρψεις τον καιρ των γηρατειν μου· ταν λιγοστεουν οι δυνμεις μου, μη με εγκαταλεψεις. Θε μου, Σωτρα μου, εσνα θα υμν παντοτιν»(Ψαλμ. 70, 6–9). |
| 23. Ο υποκριτς, σο νομζει τι δεν τον αντιλφθηκαν, εναι ρεμος, κυνηγντας τη δξα του να νομζεται δκαιος. ταν μως ανακαλυφθε, ττε προβλλει θανατηφρους λγους, νομζοντας τι με τις κατηγορες εναντον των λλων θα σκεπσει την απρπει του. Αυτν, επειδ εναι στατος, η Γραφ τον παρομοωσε με γννημα χιδνας και τον διταξε να κνει καρπος ξιους της μετνοιας(Ματθ. 3, 7–8), δηλαδ να μετατρψει την κρυφ διθεση της καρδις, στε να γνει σμφωνη με τους εξωτερικος τρπους. 24. Μερικο λνε τι θηρο ονομζεται κθε ζο απ σα ζουν στον αρα, στη γη και στην θλασσα, που ο Νμος δεν το χει κρνει καθαρ(Λευιτ. 11, 1–43), ακμη κι αν φανεται μερο. Ονομασα θηρου δνει και ο λγος μας σε κθε νθρωπο ανλογα με το πθος που τον κατχει. Εκενος που υποκρνεται φιλα για να βλψει τους γρω του, εναι λκος που κρβει κτω απ προβι την κακα του. Αυτς ταν βρει να αθο φρσιμο λγο, που γνεται λγεται πως θλει ο Χριστς, αλλ με τρπο απλοκ, το αρπζει και το καταστρφει, εκτοξεοντας μριες κατηγορες προς εκενους, των οποων στα θη τους λγους επιτθεται, σαν επβουλος της ελευθερας που χουν οι αδελφο απ τον Χριστ(Γαλ. 2, 4). Εκενος που υποκρνεται σιωπ για να πρξει κτι κακ, μηχανεεται δλο κατ του πλησον. Αν αποτχει σ’ αυτ, φεγει προσθτοντας στο πθος του και τον πνο της αποτυχας. Εν εκενος που σιωπ για να ωφελσει, αυξνει την φιλα και φεγει με χαρ, γιατ λαβε φωτισμ που διχνει το σκοτδι. Εκενος που μσα σε σναξη διακπτει την ακραση των λγων με αυθδεια, δεν κρβει τι πσχει απ φιλοδοξα. Δολος της φιλοδοξας αυτς, προτενει στροφς και περιστροφς προτσεων, θλοντας να διασπσει τον ειρμ των λεγομνων. . Ο σοφς, ετε διδσκει, ετε διδσκεται, μνον τα ωφλιμα θλει να διδσκεται και να διδσκει. Ο δοκησσοφος- αυτς που κνει το σοφ-, και ταν ερωτ και ταν τον ρωτον, μνο τα πιο περεργα παρουσιζει. . Εκενος που εναι μτοχος αγαθν κατ χρη Θεο, εναι χρεστης να τα μεταδδει και στους λλους χωρς φθνο. γιατ λει η Γραφ: “Δωρεν ελβατε, δωρεν να δσετε”(Ματθ. 10, 8). Αυτς που κρβει τη θεα δωρε, συκοφαντε τον Κριο ως σκληρ και αρνεται την αρετ, θλοντας να μην ταλαιπωρσει την σρκα του. Κι εκενος που πουλει την αλθεια στους εχθρος κι πειτα ξεσκεπζεται ως φιλδοξος, απαγχονζεται μην μπορντας να αντξει την ντροπ(Πρβλ. Ματθ. 25, 24. 26, 15. 27, 5). |
| Και δε θα τον κυριεσει πλον η αμαρτα, γιατ σχολζει μσα στην ελευθερα και στο νμο του Πνεματος. Γιατ τα αποτελσματα της δουλεας στα πθη δεν εναι μοια με τα αποτελσματα της δουλεας στην αρετ. Εκενα συνθως καταλγουν σε νοητ λεθρο της ψυχς, εν αυτ σε ζω αινια, η οποα εναι κρυμμνη στον Ιησο Χριστ, τον Κρι μας. σο ο νθρωπος ζει σαρκικ, ο νμος της σρκας τον εξουσιζει· ταν μως πεθνει και νεκρωθε για τον κσμο, ελευθερνεται απ το νμο αυτ(Ρωμ. 7, 1–2). Δεν υπρχει λλος τρπος να νεκρωθομε για τον κσμο, παρ να νεκρσομε τα μλη του σματος. Και τα μλη του σματος νεκρνονται, ταν γνομε μτοχοι του Αγου Πνεματος. Και ττε αναγνωριζμαστε τι εμαστε μτοχοι του Αγου Πνεματος, ταν προσφρομε στο Θε καρπος ξιους του Πνεματος(Γαλ. 5, 22–23), δηλαδ αγπη στο Θε απ λη την ψυχ μας και προς τον πλησον απ ειλικριν διθεση, χαρ της καρδας που προρχεται απ την καθαρ συνεδηση, ειρνη ψυχς απ την απθεια και την ταπενωση, αγαθοσνη των λογισμν του νου, μακροθυμα στις θλψεις και τους πειρασμος, χρησττητα απ την τακτοποηση των ηθν, πστη στο Θε συνειδητ και χωρς τον παραμικρ δισταγμ, πρατητα απ την ταπεινοφροσνη και την κατνυξη, και γενικ εγκρτεια των αισθσεων. ταν προσφρομε ττοιους καρπος στο Θε, διατελομε ξω απ το νμο της σρκας. Και δεν υπρχει νμος να μας τιμωρε για τους καρπος τους οποους καρποφορσαμε για το θνατο, ταν ακμη ζοσαμε σαρκικ. Γιατ ελευθερωθκαμε απ το νμο της σρκας(Ρωμ. 7, 4–6), αφο αναστηθκαμε απ τα νεκρ ργα μαζ με το Χριστ, με την ελευθερα του πνεματος. Εκενοι που λαβαν την απαρχ του Πνεματος μσω της αναγεννσεως του βαπτσματος και τη φλαξαν σβηστη, αυτο, καθς πιζονται απ το βρος της σρκας, στενζουν απ τα βθη της καρδας τους, περιμνοντας την υιοθεσα με την πλρωσ τους απ τον Παρκλητο, για να δουν την απολτρωση του σματς τους απ την υποδολωση στη φθορ(Ρωμ. 8, 23). Γιατ το Πνεμα βοηθε την αδνατη φση τους και μεσιτεει για χρη τους με αλλητους στεναγμος(Β Κορ. 4, 10), επειδ το φρνημ τους εναι κατ Θεν και με ελπδα περιμνουν να δουν στο θνητ σμα τους την αποκλυψη των υιν του Θεο, η οποα εναι η ζωοποις νκρωση του Ιησο. στε κι αυτο να γνουν υιο του Θεο, ως οδηγομενοι απ το γιο Πνεμα και ελευθερωμνοι απ την δουλεα της σρκας να φτσουν στην νδοξη ελευθερα των τκνων του Θεο(Ρωμ. 8, 21)· σ’ αυτος, επειδ αγαπον το Θε, λα συνεργον στο καλ τους(Ρωμ. 8, 28). |
| Η νταξη στην πνευματικ ζω (η πορεα: κθαρση - φωτισμς - θωση) εναι βασικ και αμετακνητη προπθεση για την ορθ ενσωμτωση στη ζω της εκκλησας - ενορας. Διτι η πνευματικ ζω, με την παραπνω κυριολεκτικ σημασα, εναι προπθεση και της ορθς κοινωνικτητας. Οι κοινωνικς αρετς δεν μπορον ποτ να εναι ατομικ επιτεγματα της θελσεως του ανθρπου, αλλ «καρπο» του Αγου Πνεματος (βλ. Γαλ. 5, 22: «Ο δε καρπς του Πνεματος εστιν αγπη, χαρ, ειρνη, μακροθυμα, χρησττης, αγαθωσνη, πστις, πρατης, εγκρτεια»). που δεν υπρχει «γιον Πνεμα», δεν υπρχει οτε και ο καρπς Του. Ο εθιμικς και κληρονομικς χριστιανισμς, που επιβλθηκε με την προδο των αινων στη ζω μας, εναι η αιτα της σημερινς ανωμλου καταστσεως, που ο λγος του Χριστο μας «γινσκω τα εμ και γινσκομαι υπ των εμν» (Ιων. 10, 14) χασε στην ενοριακ μας ζω την σημασα του. Γι " αυτ μεινε το Μοναστρι -θα πω και πλι- εις τπον της εκκλησας - ενορας, γιατ εκε (ταν λειτουργε μσα στην παρδοση), σζεται ο αγνας για κθαρση και φωτισμ της καρδας. Στο σημεο δε αυτ θα τολμσω να προσθσω, τι σως μια μελλοντικ πολιτειακ κατοχρωση και του «ελευθρου βαπτσματος» (κατ το θσπισμα του ελευθρου «πολιτικο γμου»), παρ τις ευνητες συνπειες, θα βοηθσει στην επιστροφ στα αυθεντικ πλασια της παραδσες μας.... 4. Με βση την παραπνω αναφορ στην ορθδοξη πνευματικτητα κατανοομε καλτερα τη θση των Κληρικν στην ζω των ενοριν μας. Θα υπογραμμσω μερικς ψεις του θματος. Κληρικο γνονταν στους πρτους αινες οι πνευματικο - οι φωτισμνοι απ το γιο Πνεμα και χι απλς οι «ηθικο» και «πεπαιδευμνοι». Μη λησμονομε τι και οι μεγλοι αιρετικο (π.χ. ρειος) σαν -εξωτερικ- ηθικο και «ανεπληπτοι». Πνευματοφροι μως δεν σαν. Ορθδοξος δεν εναι ο «ηθικς» και θεωρητικ μη αιρετικς, αλλ " αυτς που χει ενοκηση του Αγ. Πνεματος στην καρδι του, ο θεομενος. Αυτς πορεεται «εν τη αληθεα» του θεου φωτισμο. Γι " αυτ θα εισηγηθ ταπειν, τι εναι καλτερο να μην καλπτονται τα «εφημεριακ κεν» (υπαλληλικ συνεδηση), αν δεν βρσκονται, αν χι «πνευματικο» με την αρχαιοεκκλησιαστικ σημασα (πργμα σπανιτατο σμερα), τουλχιστον νθρωποι μετανοας, ταπεινσεως, προσευχς και πλοσιοι σε μοναστηριακς εμπειρες. Η χειροτονα δεν φωτζει μαγικ. προποθτει τον αγιοπνευματικ φωτισμ. Ο μη κεκαθαρμνος και αγιοπνευματικ φωτισμνος γνεται αχθοφρος και χι φορας της χριτος. Και ο μεν Θες «δρα και δια των αναξων», πως μας καθησυχζει ο ι. Χρυσστομος, αλλ οι μη κεκαθαρμνοι αδυνατον να γνουν θεραπευτς και γιατρο των λλων ακαθρτων (πρβλ. «ιατρ θερπευσον σεαυτν πρτον» Λουκ. 4, 23), αφο αγνοον την μθοδο της καθρσεως - θεραπεας και εναι γευστοι της αγιοπνευματικς εμπειρας. |
|
|
