| Συνεπς, εν ο κσμος αγωνζεται τον σισφειο αγνα να συμπξει τις κοινωνες του, εμες οι Χριστιανο αγωνιζμεθα, πως λοι οι γιο μας, να ενταχθομε στην «ητοιμασμνην ημν βασιλεαν απ καταβολς κσμου» (Ματθ. 25, 34), στην χρη και κοινωνα του σματος του Χριστο. λος ο αγνας μας σ " αυτ εστιζεται: στην ορθ και πλρη («ολοτελ», Α " Θεσσ. 5, 23) νταξ μας στην εν Χριστ κοινωνα. (Βλ. περισστερα στου Γ. Δ. Μεταλληνο, Ορθδοξη θερηση της κοινωνας, στο περιοδ. ΚΟΙΝΩΝΙΑ, τ. ΚΗ (1985), σ. 82-102). Η νταξ μας μως στην εν Χριστ κοινωνα, και συνεπς και στην ενοριακ - εκκλησιαστικ ζω, προποθτει να και μοναδικ τρπο. Εναι ανγκη η ζω του Χριστο, η εισαχθεσα στον κσμο με την σρκωσ Του «Χριστοζω», ως καινς τρπος υπρξεως, να γνει και δικ μας ζω. Αυτ πραγματοποιεται, ταν μετ ορισμνη μεταμορφωτικ διαδικασα φθσουμε σε σημεο να μη ζομε πια εμες, αλλ να «ζη εν ημν Χριστς» (Γαλ. 2, 20), να «μορφωθ -δηλαδ- ο Χριστς εν ημν» (Γαλ. 4, 19). λη αυτ η διαδικασα στην θεολογικ γλσσα, στη γλσσα της Εκκλησας, ονομζεται πορεα θεσεως και εναι η σωτηρα. Στην ζω της Εκκλησας εισρχεται κανες, για να σωθε, δηλαδ για να θεωθε. Αυτ εξασφλιζε η Ενορα στην αρχαα Εκκλησα και αυτ (πρπει να) εξασφαλζει σ " λους τους αινες. Αν ο στχος αυτς παραθεωρηθε, ττε αλλοινεται η ενοριακ ζω και καταντ, η στην περπτωση αυτ ονματι μνο ενορα, μα αρεση, που δεν σζει, αλλ οδηγε στην αινια απλεια. Ββαια, σπεδουμε να πομε, για να ηρεμσουν τα πνεματα, τι στην Ορθοδοξα αυτ η ολοκληρωτικ αλλοωση της ενορας δεν εναι δυνατ. Διτι, και αν ακμη βρεθον κληρικο, που βλπουν κοσμικ την ενοριακ ζω και «διδσκουν οτω τους ανθρπους», μνουν οι εν Χριστ πατρες και διδσκαλο μας, οι γιοι Πατρες, που μας διδσκουν τον τρπο σωτηρας με τα λειτουργικ βιβλα, τους μνους και τις ευχς. ταν μως ο προφητικς, αποστολικς και πατερικς λγος σιγσει, ττε χνεται αμετκλητα ο ορθς προσανατολισμς και στχος της εκκλησιαστικς ζως. |
| ταν μως απομακρυνταν απ την αγπη Του, ττε παραδινταν στους εχθρος και υποτασσταν σε πικρς δουλεις. Το διο συμβανει και στην ψυχ, η οποα με τη χρη γνρισε το Θε, και αφο πρτα καθαρστηκε απ πολλος μολυσμος, πειτα γινε και ξια να λβει και θεες δωρες· επειδ μως δεν κρτησε ως το τλος την πρπουσα αγπη στον ουρνιο νδρα της, ξπεσε απ τη ζω, της οποας γινε μτοχος. Γιατ εναι δυνατν ο εχθρς να σηκνει κεφλι και εναντον εκενων που φτασαν σε ττοια μτρα. στε πρπει να αγωνιζμαστε με λη μας τη δναμη και να φροντζομε για την αινια ζω μας με φβο και τρμο· και μλιστα σοι λαβαν το πνεμα του Χριστο, να μην πρττουν με αμλεια τποτε, ετε μικρ, ετε μεγλο, και με αυτ να λυπον το πνεμα του Κυρου(Εφ. 4, 30). Γιατ πως γνεται χαρ στον ουραν –καταπς λει η Αλθεια(Λουκ. 15, 7)– για ναν αμαρτωλ που μετανοε, τσι γνεται και λπη για μι ψυχ που χνει την αινια ζω. ταν η ψυχ κριθε ξια να λβει τη χρη, ττε ο Θες ακμη περισστερο της δνει χρσιμα δρα, γνση, φρνηση και δικριση. Αυτ ββαια τα δνει ο Θες και ταν εκενη τα ζητε, στε να μπορσει να διακονσει ευρεστα το πνεμα, το οποο και αξιθηκε να λβει, χωρς να εξαπατται απ την κακα, χωρς να σφλλει απ γνοια, χωρς να παρεκκλνει ζντας χωρς φβο και με αμλεια και να κνει τποτε που δεν εναι σμφωνο με το θλημα του Κυρου. πως η ενργεια των παθν, που εναι το εγκσμιο πνεμα της πλνης, του σκτους, της αμαρτας, θα κατοικσει σε νθρωπο που εναι γεμτος απ σαρκικ φρνημα, τσι και η ενργεια του φωτεινο πνεματος κατοικε μσα στον νθρωπο που αγισθηκε, σμφωνα με τα λγια του Αποστλου: «Ζηττε απδειξη για το τι ο Χριστς μιλει μσα μου»(Β Κορ. 13, 3), και: «Δε ζω πια εγ· μσα μου ζει ο Χριστς»(Γαλ. 2, 20), και: «σοι βαπτισθκατε στο νομα του Χριστο, ντυθκατε το Χριστ»(Γαλ. 3, 27). Επσης και ο Κριος λει: «Θα ρθομε εγ και ο Πατρας μου και θα κατοικσομε σ’ αυτν»(Ιω. 14, 23). Αυτ δεν ρχονται ανεπασθητα, οτε χωρς δραστικ ενργεια, αλλ με δναμη και στ’ αλθεια σε σους κρνονται ξιοι. |
| Скачать epub pdf Οσιος Θεληπτος Φιλαδελφεας Σντομη βιογραφα Ο Θεληπτος, ο πραγματικ μεγλος φωστρας της Φιλαδλφειας, κμασε στα χρνια του Ανδρονκου Β’ του Παλαιολγου, γρω στο 1325. ζησε πρτα στο γιον ρος τον αναχωρητικ βο, και απ εκε ανλαβε ως προκαθμενος τη Μητρπολη Φιλαδλφειας. γινε καθοδηγητς του αγου Γρηγορου αρχιεπισκπου Θεσσαλονκης (τον Παλαμ) και μυσταγωγς του στα ριστα μαθματα. Τον μυσταγγησε στην ιερ νψη και τη νοερ προσευχ, εν ακμη ταν κοσμικς, πως αναφρεται στο βο αυτο τον Γρηγορου που γραψε ο πατριρχης Φιλθεος. Ο παρν λγος που φιλοπονθηκε απ αυτν, αποτελε ριστη παρουσαση και ακριβ καννα της μελτης που ενεργεται εσωτερικ στο νομα του Χριστο. Τα ακλουθα κεφλαι του χουν συντεθε ριστα με θεα νοματα και καθαρτητα διατυπσεως. λα αυτ χουν ενταχθε εδ με τα λοιπ, γιατ εναι χρσιμα σο τποτε λλο και αξιλογα για σους επιζητον με ζλο ν’ αποκτσουν σε σντομη επιτομ το θεσοφο μθημα της πνευματικς φιλοσοφας. Λγος για την εν Χριστ εσωτερικ εργασα και τη μοναχικ ζω Η μοναχικ ζω εναι να δνδρο ψηλ, πυκνφυλλο και γονιμτατο. Ρζα της εναι η αποξνωση απ λα τα σωματικ· κλαδι της η απαλλαγ της ψυχς απ εμπαθες κλσεις και το να μην χει ο μοναχς καμα σχση προς τα πργματα απ τα ποια φυγε. Καρπς της εναι η απκτηση των αρετν, η θεοποις αγπη και η αδικοπη ευφροσνη, καθς λει ο Απστολος: « Ο καρπς του Πνεματος εναι η αγπη, η χαρ, η ειρνη κλπ.»(Γαλ. 5, 22). Η φυγ απ τον κσμο χαρζει την καταφυγ στο Χριστ. Και κσμο εννο, την αγπη των αισθητν πραγμτων και της σρκας. Εκενος πο με επγνωση της αλθειας αποξεννεται απ αυτ, γνεται φλος του Χριστο, αποκτντας την αγπη Του, για την οποα αρνθηκε λα τα κοσμικ κι αγρασε το «πολτιμο μαργαριτρι»(Ματθ. 13, 46), δηλαδ το Χριστ. Με το σωτριο βπτισμα ντθηκες το Χριστ(Γαλ. 3, 27)· με αυτ το θεο λουτρ απβαλες την ακαθαρσα και λαβες τη λαμπρτητα της πνευματικς χρης και την ευγνεια πο εχε ο νθρωπος ταν πλστηκε. |
| 11, 29). Ανπαυση εννοε το κρτος της θεας βασιλεας, γιατ παρχει στους αξους εξουσα απαλλαγμνη απ κθε δουλεα. Αν λοιπν στους ταπεινος και πρους δνεται το ακατλυτο κρτος της αθνατης βασιλεας, ποιος δε θα ερωτευθε και δε θα ποθσει τα θεα αγαθ; Ποιος δε θα επιθυμσει απλυτα την ταπενωση και την πρατητα, για να γνει εκνα της θεας βασιλεας, σο εναι δυνατν σε νθρωπο, εμφανζοντας κατ χρη απαρλλακτη την πνευματικ ομοωση με τον κατ φση και κατ’ ουσαν αληθιν μεγλο βασιλι Χριστ; Στην κατσταση αυτ, πως λει ο θεος Απστολος, δεν υπρχει ντρας και γυνακα(Γαλ. 3, 28), δηλαδ θυμς και επιθυμα· ο πρτος απομακρνει βαια το λογικ και βγζει ξω απ το νμο της φσεως τη δινοια, εν η δετερη θεωρε ως πιο αξιαγπητα τα δημιουργματα απ τη μα και μοναδικ επιθυμητ και απαθ Αιτα και φση, και επομνως προτιμ τη σρκα παρ το πνεμα και βρσκει την απλαυση των ορατν πιο ευχριστη απ τη δξα και λαμπρτητα των νοητν, εμποδζοντας με την απαλτητα της ηδονς των αισθσεων το νου να εννοε τα συγγεν του και θεα νοητ. Υπρχει μως μοντατος ο λγος, τελεως γυμνωμνος και απ αυτ την απαθ, αλλ φυσικ ωστσο στοργ και διθεση προς το σμα, λγω του πλοτου της αρετς, καθς το πνεμα νικ τελεως την φση και την πεθει να αφσει την ηθικ φιλοσοφα, ταν πρπει ο νους να ενωθε με τον περοσιο Λγο με απλ και αδιαρετη θεωρα, παρλο που η ηθικ φιλοσοφα εκ φσεως βοηθε το νου να [χωρσει] και να προσπερσει εκολα σα υπγονται στη ρο του χρνου. Γιατ ταν αυτ ξεπεραστον, δεν εναι ελογο να βαρνεται απ τους τρπους της ηθικς, σαν να φορε μηλωτ, εκενος που αποδεχτηκε ακρτητος απ τα αισθητ. Και αυτ το φανερνει ο μγας Ηλας(ΔΒασ. 2, 11–14), υποδηλνοντας μ’ εκενα που κανε συμβολικ αυτ το μυστριο. Κατ την αρπαγ του δηλαδ στον ουραν, δωσε στον Ελισσαο τη μηλωτ, που σημανει τη νκρωση της σρκας, που θεμελινεται η μεγαλοπρπεια της ηθικς κοσμιτητας, για να χει τσι ο μαθητς σμμαχο το Πνεμα εναντον κθε εχθρικς δυνμεως και να πλξει την στατη και ρευστ φση, της οποας τπος ταν ο Ιορδνης, στε να μην εμποδιστε, βυθιζμενος στη θολερτητα και ολισθηρτητα της προσκολλσεως στ υλικ, να περσει στην αγα γη. |
| 12, 1–2), και να χομε σαν ργο μας να ευαρεστσομε το Θε. Και ταν ρθει ο καιρς, εκενοι που τρχουν καλ, θα μπορσουν να αποκτσουν τη μερικ γνση και στερα στο μλλον την ολικ, αφο καταργηθον οι καθρφτες(Α Κορ. 1312), δηλαδ η φθαρτ αυτ ζω. Εκε, στη μλλουσα ζω, η ψυχ δεν επιθυμε πια αντθετα με τη σρκα, οτε η σρκα αντθετα με το Πνεμα(Γαλ. 5, 17)· οτε η ραθυμα μπορε να φρει τη λησμοσνη και η λησμοσνη την γνοια, πως τρα παθανομε οι περισστεροι κι χομε ανγκη να γρφομε για να θυμμαστε. Πολλς φορς μου ρθε αυθρμητα κποια σκψη και την γραψα να τη θυμμαι· και σε καιρ πνευματικο πολμου την εχα για βοθεια και ανακοφιση ευχαριστα, ταν στηριζταν στη θεα Γραφ. Αν μως μουν αμελς σ’ αυτ και δεν την γραφα, δεν την εχα, ταν τη χρειαζμουν, και ζημιωνμουν απ την παγκκιστη λησμοσνη. Γι’ αυτ χομε χρος να μθομε στην πρξη τις αρετς, για να διατηρεται απ τη συνθει τους η ενθμηση του αγαθο, και χι μνο με τα λγια. Γιατ, πως λει ο Απστολος, δεν εναι λγια η βασιλεα του Θεο, αλλ δναμη(Α Κορ. 4, 20). Εκενος που ζητει με τα ργα, εκενος γνωρζει τη ζημα και το κρδος σε ποιο πργμα ασχολεται, λει ο γιος Ισακ, και αυτς μπορε να δσει συμβουλ σε λλους, γιατ παθε πολλς φορς και απκτησε περα.Γιατ, λει, υπρχουν πργματα που φανονται καλ, κρβουν μως χι τυχαα ζημα· και εναι λλα που φανονται κακ, και εντοτοις περιχουν πολ μεγλο κρδος. Γι’ αυτ, λει, δεν εναι ο κθε νθρωπος αξιπιστος να δσει συμβουλ, αλλ εκενος που λαβε απ το Θε χρισμα διακρσεως, και απ την πολυκαιρα στην σκηση απκτησε διορατικ νου, πως λει ο γιος Μξιμος. Και αυτ να το κνει με μεγλη ταπενωση, να μη συμβουλεει τους πντες, αλλ εκενους που ερωτον θεληματικ και αβαστα και με διθεση μαθητεας. Και αυτ για να εντυπωθε ο λγος μσα στην ψυχ εκενου που ερωτ με ταπενωση και με εκοσια ατησ του, και να θερμανεται απ την πστη βλποντας τον αγαθ σμβουλο, σαν το θαυμαστ εκενο σμβουλο που επε ο προφτης Ησαας, «τον ισχυρ Θε, τον Εξουσιαστ κλπ.»(Ησ. |
| 181 . Μ’ εκενους που δεν χεις ομολογα υποταγς τους, μη φιλονεικες μαζ τους, ταν αντιστκονται στην αλθεια, για να μην διεγερεις μσος πως λει η Γραφ(Παροιμ. 9, 8). 182 . Εκενος που υποχωρε στον υποτακτικ του ταν φρνει αντιρρσεις που δεν πρπει. Τον παραπλαν σ’ αυτ το πργμα και τον προετοιμζει να παραβανει τις υποσχσεις της υποταγς. 183 . Εκενος που με φβο Θεο συμβουλεει τιμωρε ποιον αμαρτνει, προξενε στον εαυτ του την αντθετη απ το σφλμα αρετ. Εκενος μως που μνησικακε και απ κακα επιπλττει και υβρζει, περιππτει στο διο πθος σμφωνα με τον πνευματικ νμο. 184 . Εκενος που μαθε καλ το νμο, φοβται το νομοθτη. Κι επειδ τον φοβται αποφεγει κθε κακ. 185 . Μη γνεις διπρσωπος, αλλις δηλ. στα λγια κι αλλις στη συνεδηση. Τον νθρωπο αυτν η Γραφ τον θτει κτω απ κατρα(Σ. Σειρ. 28, 13). 186 . Υπρχει ο ειλικρινς που λει την αλθεια και οι ανητοι τον μισον, κατ τον Απστολο(Γαλ. 4, 16). Και υπρχει λλος που υποκρνεται και γι’ αυτ τον αγαπον. μως καμι απ αυτς τις ανταποδσεις δεν κρατει πολ καιρ, γιατ ο Κριος αποδδει στην ρα του στον καθνα το πρπον. 187 . Εκενος που θλει να αποφγει τα μελλοντικ λυπηρ, οφελει να υποφρει με ευχαρστηση τα παρντα. Και τσι ανταλσσοντας νοερ το να πργμα με το λλο, με μικρς θλψεις θα ξεφγει μεγλες τιμωρες. 188 . Βλε ασφλεια στα λγια σου για να μην καυχηθες και φλαγε το νου σου να μη νομσεις τι εσαι κτι, για να μην παραχωρσει ο Θες και πρξεις τα αντθετα. Γιατ το αγαθ δεν κατορθνεται απ μνον τον νθρωπο, αλλ με την βοθεια του Παντεππτη Θεο. 189 . Ο Θες, ο Οποος τα πντα επιβλπει, πως μας δνει τις ανταμοιβς που αξζουν τα ργα μας, το διο κνει και για τους λογισμος μας και για τις εκοσιες σκψεις μας. 190 . Οι ακοσιοι λογισμο ξεφυτρνουν απ προηγομενη αμαρτα, οι εκοσιοι απ την ελεθερη θλησ μας. Λοιπν, ατιοι των πρτων εναι οι δετεροι. 191 . Στις κακς σκψεις που μας ρχονται χωρς να θλομε, ακολουθε λπη. Γι’ αυτ και σντομα εξαφανζονται. Σ’ αυτς μως που μας ρχονται με την πρθεσ μας, ακολουθε χαρ, γι’ αυτ και δσκολα γλυτνομε απ αυτς. |
| 1.Φυσικς ηθικς νμος ηθικ ασθημα; Ξρουμε πολ καλ τα λγια του Αποστλου Παλου: « ταν γρ θνη τ μ νμον χοντα φσει τ το νμου ποι, οτοι νμον μ χοντες αυτος εσι νμος, οτινες νδεκνυνται τ ργον το νμου γραπτν ν τας καρδαις ατν, συμμαρτυροσης ατν τς συνειδσεως κα μεταξ λλλων τν λογισμν κατηγοροντων κα πολογουμνων, ( Ρωμ. 2, 14-15). Ο Απστολος, μιλντας για το μφυτο στην ψυχ του κθε ανθρπου ηθικ κριτριο το ονομζει «ργον του νμου» και υποστηρζει τι αυτο οι νθρωποι « αυτος εσι νμος» . Ωστσο, δεν κατληξε στο συμπρασμα τι η παρξη αυτο του ηθικο κριτηρου καταργε την ανγκη για το θεκ αποκαλυπτμενο νμο της Παλαις Διαθκης, ο οποος χει ιδιατερη αξα ως παιδαγωγς εις Χριστν (Γαλ. 3, 24). Ο Απστολος λει: « μν νμος γιος, κα ντολ γα κα δικαα κα γαθ» (Ρωμ. 7, 12). Και, ββαια ο Απστολος Παλος δεν υποστηρζει πουθεν τι το φυσικ ηθικ κριτριο που υπρχει στις ψυχς των εθνν, καταργε την ανγκη να ακολουθον την ηθικ διδασκαλα του Σωτρα Χριστο. Αλλ ακριβς ττοιο συμπρασμα βγζουν σμερα εκενοι που εξισνουν τη φυσικ με τη χριστιανικ ηθικ. Σμφωνα με τη γνμη τους, η φυσικ ηθικτητα εναι αρκετ για μια αξιοπρεπ ζω στη γη, και για την επτευξη της αινιας μακαριτητας (αν η τελευταα γνεεται αντιληπτ απ’ αυτος ως μια πραγματικτητα και αξα). Το να εσαι Χριστιανς, σμφωνα με αυτος τους ανθρπους, δεν εναι απαρατητο για να επιτχει κανες το ηθικ ιδεδες.Πνω απ λα, στην πραγματικτητα, αν ο «φυσικς ηθικς νμος» δθηκε απ τον διο τον Θε, ττε δεν υπρχει τποτα καλτερο για τον νθρωπο, και δεδομνου τι ο νμος αυτς αναπφευκτα υπρχει σε ανθρπους διαφορετικν θρησκειν και ακμη και σε πιστους, ρα λες οι θρησκεες και κοσμοθεωρες μπορον να ενωθον γρω απ την εκτλεση του παρντοςνμου, και το ζτημα για την αλθεια το ψεδος των θρησκευτικν και φιλοσοφικν ιδεν αναπφευκτα περνει απ μνο του. Ωστσο, ο «φυσικς ηθικς νμος» στην Ορθδοξη θεολογα σχεδν ποτ δεν κωδικοποιονταν ως να στερε σνολο αρχν και καννων, κωδικοποιημνο μα φορ και για πντα για λη την ανθρωπτητα. Οισχολαστικς προσπθειες μιας ττοιας κωδικοποησης αναπφευκτα καταστρφονται απ την πραγματικτητα της ζως. Ναι, οι περισστεροι λαο καταδικζουν την δικη αφαρεση της ζως,την περιφρνηση για τους γονες,τη διαφθορ,την απτη,την ιδιοποηση ξνης περιουσας και λλες εμφανες αμαρτες.Ωστσο, και αυτς ο καννας χει πολλς εξαιρσεις, χι μνο στις σγχρονες αλλ και σε παραδοσιακς κοινωνες, πως εναι ευρως γνωστ. |
| 22 Αδελφο το Κυρου καλονται τι σαν τκνα το ωσ ξ λλης γυναικς πρν μνηστευθ τν ειπρθενον Μαραν κα πομνως χαλοντο κα ο υο ατς κα δελφο το Κυρου, ς κα οτος νομζετο υς το ωσφ, (Ματθ. ιγ´ 55), τι σαν νεψιο μν τ ωσφ, υο δ το δελφο ατο Κλεπα Κλωπ το κα λφαου καλομενου κα Μαρας τς ατο γυναικς, τις κατ’ λλους μν ατη ν δελφ τς Θεοτκου, κατ’ λλους δ ξαδλφη κα κ τς γενεαλογας τατης καλοντο πλιν δελφο το Κυρου δι τ συγγενς· ν τ γ Γραφ ο συγγενες ονομζονται δελφο· (Γενεσ. ιγ´. 8, ιδ´. 16. κθ´. 12), λως δ βλσφημς στιν γνμη Προτεσταντν τινων, τι ειπρθενος Μαρα μτηρ το Κυρου τεκε τκνα μετ το ωσφ· ε οτως χει λως κατληπτον, τι ησος κ το σταυρο κρεμμενος συνστησι τν αυτο μητρα ες τν γαπημνον ατο μαθητν ωννην· διτι, ν παρθνος Μαρα εχε τκνα λλα, κ φυσικο καθκοντος τατα θ νελμβανον τν μητρα ατν, πλν τοτου κα τρπος καθ’ ν συνιστ τν μητρα αυτο ες τν μαθητν ωννην δεκνυσι τρανς, τι ν υς μονογενς τς μητρς ατο Μαρας· διτι λγει «γναι δο, υς σου», τ ρθρον θ ν πντ περιττν, ν μτηρ ατο εχεν λλα τκνα. νταθα λου λαμπρτερον καταφανεται, τι ο δελφο το ησο οκ σαν υο τς μητρς ατο, τι εχον λλην μητρα, ς τ Εαγγλιον ποιεται ρητν μνεαν. Μεταξ τν γυναικν τν παρισταμνων παρ τ Σταυρ, εαγγελιστς Ματθαος (κζ´ 56) ναφρει «Μαραν το Ιακβου κα ωσ», γιος Μρκος (ιε´ 40) προστθησιν τι Ικωβος οτος καλετο «μικρς» κα τι στν λλος κωβος το Ζεβεδαου. πειδ ν τ Ν Διαθκ ναφρονται δο κωβοι, μν πρτς στιν νομαζμενος π το ΙΙαλου «δελφς το Κυρου», (Γαλ. 1, 19) κα πρτος πσκοπος τς ερουσαλμ, δ’ τερς στιν κωβος συγγραφες τς Καθολικς ατο πιστολς, ετα πστολος οδας ν ρχ τς Καθολικς ατο πιστολς καλε αυτν δελφν το ακβου τοτου. ν τ Ν Διαθκ ναφρονται τρες δελφο το Κυρου, κωβος, ωσς κα οδας, μα Μαρα μτηρ ατν κα διφορος τς μητρς το ησο. |
| 29 . Εκενος που θλει να περσει τη νοητ θλασσα των παθν, μακροθυμε, ταπεινοφρονε, αγρυπνε, εγκρατεεται. Αν προσπαθσει να περσει χωρς αυτ τα τσσερα, ταρζει μνο την καρδι, να περσει μως δεν μπορε. 30 . Η ησυχα εναι αποκοπ των κακν. Αν πρει και τις προηγομενες τσσερις αρετς μαζ με προσευχ, δεν υπρχει συντομτερη βοθεια προς απκτηση της απθειας. 31 . Δεν μπορε να ησυχσει ο νους, αν δεν ησυχσει το σμα. Οτε να καταργσει τον τοχο που τα χωρζει, χωρς ησυχα και προσευχ. 32 . Η καττερη φση μας που δουλεει στις επιθυμες της σρκας, επιθυμε εναντον της πνευματικς φσες μας που εμπνεται απ το γιο Πνεμα. Εκενοι που συμπεριφρονται σμφωνα με τις εμπνεσεις του Αγου Πνεματος, δεν εκτελον τις επιθυμες της σρκας(Γαλ. 5, 16–17). 33 . Δεν υπρχει τλεια προσευχ χωρς νοερ επκληση. ταν χωρς περισπασμ φωνζει δυνατ ο νους, θα επακοσει ο Κριος. 34 . Ο νους ταν προσεχεται χωρς περισπασμ, προσεκτικ και επμονα, πιζει και συντρβει την καρδι. Μια καρδι γεμτη συντριβ και ταπενωση ο Θες δεν θα την εξουδενσει(Ψαλμ. 50, 19). 35 . Και η προσευχ αρετ λγεται, αν και εναι μητρα των αρετν. Γιατ γενν τις αρετς δια μσου της ενσεως με τον Χριστ. 36 . ,τι κνομε χωρς προσευχ και καλ ελπδα, στερα αποδεικνεται βλαβερ και ατελς. 37 . ταν ακοσεις τι «θα εναι οι τελευταοι πρτοι και οι πρτοι τελευταοι»(Ματθ. 19, 30), να σκεφτες μετχους αρετν και μετχους αγπης. Γιατ η αγπη εναι τελευταα μεταξ των αρετν κατ την τξη, πρτη μως στην αξα. Και λες τις αρετς που πραγματοποιθηκαν πριν απ αυτ, τις αποδεικνει τελευταες. 38 . Αν πνω στη προσευχ σου σε καταλβει ακηδα, στενοχωρηθες με διφορους τρπους απ την κακα, θυμσου το θνατ σου και τις φοβερς κολσεις. Καλτερα να προσκολλσαι στο Θε με προσευχ και ελπδα(Ψαλμ. 72, 28), παρ να χεις εξωτερικς ενθυμσεις, και αν ακμη εναι ωφλιμες. 39 . Καμι απ τις αρετς δεν μπορε να ανοξει απ μνη της το δρμο προς το Θε, αν δεν εξαρτνται λες με ακολουθα η μια απ την λλη. |
| 2, 13) της χρης. Αυτο τη γνση, που μαρτυρεται απ τα ργα, δεν την περιφρονε ο Θες, αλλ τη δοξζει μαζ με τους λγους της γνσεως εκενων που λαμψαν με τη θεα σοφα στην Εκκλησα των πιστν γιατ στο Θε δεν υπρχει προσωποληψα(Ρωμ. 2, 11). Σ’ εκενον μως που αγωνζεται απ εγωισμ και απειθε στα λγια αυτν που καθοδηγονται απ το Πνεμα, εν πεθεται στη δικ του σνεση και στα απατηλ λγια αυτν που χουν εξωτερικ μνο σχμα ευσβειας και ενεργον απ φιλοδοξα και φιληδονα, δνεται θλψη και στενοχρια. Και ο φθνος, ο θυμς και η οργ(Ρωμ. 2, 8–9) θα εναι για το παρν η αμοιβ της πλνης του, εν για το μλλον θα εναι προς κατηγορα των λογισμν του, ταν θα αλληλοκατηγορονται και θα απολογονται, κατ την ημρα που ο Θες θα κρνει τα κρυφ των ανθρπων(Ρωμ. 2, 15–16) και θα αποδσει στον καθνα ανλογα με τα ργα του(Ρωμ. 2, 6). Δεν εναι Ιουδαος, πως λει ο Απστολος, αυτς που χει τα εξωτερικ γνωρσματα, οτε η περιτομ ταυτζεται μ’ να σωματικ σημδι· Ιουδαος αληθινς εναι αυτς που χει τα εσωτερικ γνωρσματα, που χει περιτμηθε στην καρδι απ το Πνεμα, και χι σμφωνα με το γρμμα του Νμου(Ρωμ. 2, 28–29). τσι, δεν εναι τλειος στη γνση και στη σοφα αυτς που εναι λαμπρς στον φανερ και εξεζητημνο λγο, οτε εναι κρος αγωνιστς ποιος επιδδεται στην εξωτερικ σωματικ σκηση των κπων αλλ αγωνιστς εναι αυτς που επιδδεται στην εσωτερικ νοερ εργασα, και τλειος στη σοφα και στη γνση εναι αυτς που τα λγια του βγανουν απ καθαρ και αγαθ καρδι με το φωτισμ του Πνεματος του Θεο, και χι απ βιβλα. Αυτς χει τον παινο χι απ τους ανθρπους, αλλ απ το Θε(Ρωμ. 2, 29)· γιατ οι νθρωποι τον αγνοον και τον φθονον, και μνον ο Θες και αυτο που κινονται απ το διο Πνεμα τον αγαπον και τον γνωρζουν. Αν απ τα ργα του Νμου δε θα δικαιωθε καννας νθρωπος ενπιον του Θεο(Γαλ. 2, 16), κατ τον Απστολο, ττε ποιος θα τελειωθε ενπιον του Θεο μνον με τους αγνες και τους κπους της ασκσεως; Με την πρξη παρνομε τα στοιχεα για την ξη της αρετς και σταματομε την ενργεια των παθν, δεν αποκτομε μως, μνο με αυτ, την τελειτητα που μτρο της εναι ο Χριστς. |
|
|
