| 45 .11.5 Θεο δ λγος εμ κα κτστης τν λων κα Θες πν[ των δυ] νστης· κ ν δ Θες εμι, ς δεσπτης ο κρνομαι, λ #955;» ς δμ δκην λγω μετ σο· τοτο γρ γγονα· κα[ νικ] σω σε κα κβλω σε τς ρχς ς κκτησαι, 45 .11.10 [ ζω κα νστασις]. 45 .12.1 λην τν χριν τς ζως ε χεν δμ τς φθρτου [ σπερ] παρχθη ν πρτοις· ζω δ νυπστατος γ π[ λω ] ποισας τ σμπαντα, λλ σ, ιδη [-] τ πρν οκ ς, [ ο] δ Θαντου πστασις· μαρτας δ δεινς πθος κε[ νον] κα σ πεγννησε· 45 .12.5 διπερ ο ν δμ πτ [ το πλ] νου δουλωθες τ μαρτ κα ποχεριος γγονε κα αχμλωτος σο τε ατ κα Θαντ τ πικρ· θεν πρχετε νυπστατοι κα ελωτοι· πς ο ν κρατσατε 45 .12.10 τν ζων κα νστασιν; 45.13.1 π νοας παρθες, τος ξ δμ γεννηθντας ς μαρτας μετχους κρτεις κα συνκλειες ς πατρον ποφελοντας φλημα· λλ ν νοχς σοι π ς ξ δμ ν μαρταις τικτμενος, κ φθορ ς γεννηθες κα συνουσας νδρς κα κ μξεως· 45 .13.5 γ δ τοτων εμ λεθερος πντων, μαρτας, συνουσας· κ ν γρ γεγνημαι νθρωπος, ς θλησα, παρθενικ πεκησε γαστρ τν ναμρτητον, κα τ α μ μου τ γεννσαντι πρ πντων δδωκα, 45 .13.10 ζω κα νστασις. 45 .14.1 ως ρενησον μ κα βλπε ς οχ ερσεις δικον πρ γμα κα λγον· ν πρξει γρ οχ μαρτον, οδ δλον φθεγξμην ν στματι· δι τοτο ο ν φημι· ‘ Τς ξ μν φ μαρτ λγξει με;’ ν γρ π σι τος νεκρος νν περ πντα δεχθην λεθερος 45 .14.5 κα πντων τν σαρκικν μαρτιν ξνος· πς τλμησας ο ν, ιδη, τν ναμρτητον κατασχεν ς πεθυνον; λον μ κατερενα κριβς· θλω γρ γννα σε τν λθειαν, ς δικαως σε ρτι διαδχομαι, 45 .14.10 ζω κα νστασις. 45 .15.1 ς ναιδς γανακτες· κρσις γρ στι δικαα κα κβληθ[ σεσθε ξ] ω, ο ρχοντες ο δικοι ο το σκτους, παραβντες [ τ δκ] αιον. ν ο ν κα ν μο ε ρηκς τι τς μαρτας [ κ ν] λεψανον, χρσαι νν κα π μο π σ σου τος δικαιμα[ σιν], δικε· |
| Γιατ αν και αυτς οι δο φανονται αντθετες, αφο βρσκονται πνω και κτω απ τη δικαιοσνη, εντοτοις κλνουν το να τους μρος στην αδικα και οι δο. Η γραμμ ετε κρτωμα χει, ετε κολωμα, φεγει απ την ευθεα. Και ο δσκος της ζυγαρις που γρνει, πλεονεκτε απ τον λλο. Εκενος τρα που μπορε να κρατ τη δικαιοσνη, δεν πφτει οτε κτω, με την αφροσνη, την ακολασα, τη δειλα και την πλεονεξα, στε να σρνεται με την κοιλι σαν το φδι(Γεν. 3, 14), τργοντας χμα και δουλεοντας στα πθη της ατιμας, οτε πλι πνω, με τη δειντητα, τη θραστητα, την ηλιθιτητα και την λλειψη, στε να υπερηφανεεται και να φρονε απ πονηρα πνω απ ,τι αξζει, αλλ χει φρνημα σωφροσνης(Ρωμ. 12, 3) και υπομνει με ταπενωση, γνωρζοντας πς ,τι χει, το λαβε κατ χρη, κατ τον Απστολο(Α Κορ. 4, 7), και δεν το αρνεται. Γιατ αδικε τον εαυτ του και τον πλησον, μλλον το Θε, ταν νομζει τι εναι δικ του τα κατορθματα. Αλλ αν νομζει τι χει απ τον εαυτ του κποιο αγαθ, θα του αφαιρεθε και αυτ(Ματθ. 13, 12), πως λει ο Κριος. Σ’ Αυτν ανκει η δξα και η εξουσα στους αινες. Αμν. Λγος φ (21ος) Στοιχεο το φι, λγος εικοστς πρτος για την τλεια των λογισμν ειρνη, πως απ τον Κριο οι μαθητς την πραν(Ιω. 14, 27)· γιατ ττοια εναι αυτ που ο Θες παρχει. Τρα λοιπν ευλγησε την ανγνωση, πτερ. Λ γοντας ο Κριος προς τους Αποστλους: «Σας δνω τη δικ μου ειρνη»(Ιω. 14, 27), πρσθεσε: «χι πως τη δνει ο κσμος», δηλαδ χι με τα λγια, πως οι νθρωποι της χρας εκενης χαιρετον και λνε “ειρνη σ’ εσς”, και πως επε η Σωμαντισσα, “ειρνη σε σνα”(Δ Βασ. 4, 23)· πλι πως ο Ελισσαος επε στον Γιεζ: «Θα της πεις, χεις ειρνη; Δηλαδ, χει ειρνη ο νδρας σου; χει ειρνη το παιδ σου;»(Δ Βασ. 4, 26). Αλλ ο Κριος εννοε την ειρνη που υπερβανει κθε νου(Φιλιπ. 4, 7), την οποα δνει ο Θες σ’ εκενους που τον αγαπον με λη τους την ψυχ, για τους πολμους και τους κινδνους που δοκμασαν προηγουμνως. Γι’ αυτ πλι επε ο Κριος: «Ενωμνοι μαζ μου, θα χετε ειρνη»(Ιω. |
| 31 .12.10 θεν οκ σχον τν φθαρτον στφανον. 31 .13.1 ς δ το δρμου τ κενν πγνωσαν ες τλος, πστρεψαν α πντε κα ε ρον τν νυμφνα ποκλεισθντα το Χριστο· κρξασαι δ π σαι ν φων δυνηρ κα στεναγμος κα δκρυσι· 31 .13.5 " Τς σς φιλανθρωπας, θνατε, νοιξον τν θραν κα μν τας δουλευσσαις τ κρτει σου ν τ παρθεν», ττε βασιλες πρς τατας κραυγζει· " Οκ νογεται μν βασιλεα· οκ ο δα μ ς· πγετε ο ν κ μσου· 31 .13.10 ο γρ φορετε τν φθαρτον στφανον. " 31 .14.1 Μνον δ κουσαν Χριστο το πντων βασιλως βοντος πρς τς πντε· « Τνες στ, οκ ο δα», πληρονται πσης ταραχς· κλασασαι βοσι· » Δικαιτατε κριτ, γνεαν τηρσαμεν· 31 .14.5 γκρτειαν δ π σαν σκσαμεν, μετ προθυμας κατετκημεν νηστεαις, στρξαμεν τν κτημοσνην· τν φλγα το πυρς τς κολασας νικσαμεν μες κα τς ρξεις· χραντον ε μετλθομεν πολιτεαν, 31 .14.10 να κα σχμεν τν φθαρτον στφανον. 31 .15.1 λλ μετ τς ρετς κα χριν παρθενας κα τ καταπατσαι τ πρ τ τς λαγνεας κα φλγα τν τν δονν, μετ πλεστους πνους, τε τν ν ορανος τν βον ζηλσαμεν 31 .15.5 – κα γρ τν σωμτων σπεσαμεν χειν πολιτεαν – , τ τοιατα κα τοσατα, ς οικεν, τιμα ερθη· πολλς γρ ρετς δεξαμεν πνον, κα ματαα λπς π σα δεχθη. Τ ο ν προσποιε τν γνοιαν, παρχων 31 .15.10 π σιν ο ς θλεις τν φθαρτον στφανον; 31 .16.1 Νεσον, σωτρ, κα φ μ ς, μνε δικαιοκρτα, νοιξν σου τν θραν· δξαι ες τν νυμφνα τς σς παρθνους, λυτρωτ, κα μ ποστρψ ς τ σν πρσωπον, Χριστ, τν πικαλουμνων σε, 31 .16.5 να μ στερηθμεν τς χριτος σο τς θαντου, μ γενμεθα ασχνη κα νειδος π τν γγλων· μ μχρις ο ν παντς μ ς παρεσ ς το νυμφνς σου, Χριστ, στασθαι ξω· πρεξ γρ μν οκ σκησαν τν γνεαν, 31 .16.10 α ς κα παρσχες τν φθαρτον στφανον.» 31 .17.1 Ο τως ροσαις τας μωρας πρς τν κριτν πντων, πρς τατας Χριστς φη· " Πρκειται νν κρσις δικαα κα ληθιν· τς φιλανθρωπας πεκλεσθη καιρς, οκ στι νν συμπθεια· |
| 54 .10.10 π σι παρχων [ ζων τν ανιον]. 54 .11.1 πρ πντων τν βροτν τ χρος ποτσας τ κ τς μαρτας, δδαξε τος πντας τηρεν ατο τς ντολς· λλ πεπερ τατας ο φυλττομεν μες βουλσει #960; αρατρχοντες, 54 .11.5 ργς μ ς πολλκις διγειρεν παντας δειλα θυμς περιζων θερμτητι πρς τν τιμωραν. λλ σπερ ατρς προσφρει τ πθει τ δριμτατον ε τ τν φαρμκων, ο τως Χριστς παιδεει κα ατρεει 54 .11.10 π σι παρχων [ ζων τν ανιον]. 54 .12.1 δως δωμεν σαφς πς πντας ατρεει κα πσαις δ τας νσοις μπλστρους προσαρμζει τν ψυχν ατρευτς· ο δε ποον πθει πιτδειν στι κα χρσιμον παργγελμα· 54 .12.5 πσταται δ ποον χειροργημα τραματι ρμζει· ε δ κα τας κολακεαις πσχων δ ποστασιζει, λοιπν φ τερον μεταβανει τρπον κα δι ργων το λοιπο εδρανεστρων πρττει ς σοφς τν τχνην τς ατρεας, 54 .12.10 να κα σχμεν ζων τν ανιον. 54 .13.1 ς γρ ο λγων π δας τ πντων ατρεων ερ τος πειθοντας, μετρχεται ν ργοις τν θεραπεαν τν μν· σεει γρ τν κτσιν κα ποιε βρχειν τν γν κ τν μαρτιν μν· 54 .13.5 τν χρνον το σεισμο δ στενξαντες, πλιν πρς τ θος κδραμντες λησμοσν δεδκαμεν παντα τν φβον. Δι προσταξε νεφλαις πολλκις τς ψεκδας μηδαμς δοναι τν μβρων, να τς ψυχς τ θυμον φυπνσ 54 .13.10 στε ατεσθαι ζων τν ανιον. 54 .14.1 Μαν, δευτραν τν πληγν κτστης πιφρων, νθρπους δ ερσκων κρεττους μ γινομνους, λλ κα χερους αυτν, ττε θυμαν πιφρει ες ατν τν τρπεζαν τς χριτος, 54 .14.5 καυθναι συγχωρσας τ για τ τς κκλησας, ς κα πρην λλοφλοις κδδωκε κιβωτν τν θεαν· κα ξεχετο θρνος το πλθους ν πλατεαις τε μο κα κκλησαις· τ πντα γρ πρ διφθειρεν, ε μ σχον 54 .14.10 † Θεν τν παρχοντα π σι † ζων τν ανιον. 54 .15.1 παντες σασιν εκς τ ττε γεγοντα, ν εκτως μνμη τν νον αχμαλωτζει κα τν δινοιαν μν κα κνηροτραν κα τν γλτταν τν μν ποιε πρς τν διγησιν. |
| Γενσεως τ νγνωσμα (Κεφ. 14, 14–20) κοσας βραμ, τι χμαλτευται Λτ δελφιδος ατο, ρθμησε τος δους οκογενες ατο, τριακοσους δκα κα κτ, κα κατεδωξεν πσω ατν ως Δν· κα ππεσεν π ατος τν νκτα ατς, κα ο Παδες ατο μτ ατο κα πταξεν ατος κα κατεδωξεν ατος ως Χοβλ, στιν ν ριστερ Δαμασκο, κα πστρεψε πσαν τν ππον Σοδμων, κα Λτ τν δελφιδον ατο πστρεψε, κα πντα τ πρχοντα ατο, κα τς γυνακας, κα τν λαν. ξλθε δ βασιλες Σοδμων ες συνντησιν ατ μετ τ ποστρψαι ατν π τς κοπς το Χοδολογμορ κα τν βασιλων τν μετ ατο, ες τν κοιλδα το Σαβ· τοτο ν πεδον Βασιλως, κα Μελχισεδκ, βασιλες Σαλμ, ξνεγκεν ρτους κα ονον, ν δ ερες το Θεο το ψστου, κα ελγησε τν βραμ, κα επεν· Ελογημνος βραμ τ Θε τ ψστ, ς κτισε τν ορανν κα τν γν. Κα ελογητς Θες ψιστος, ς παρδωκε τος χθρος σου ποχειρους σοι. Δευτερονομου τ νγνωσμα (Κεφ. 1, 8–11, 15–17) Επε Μωσς πρς τος υος, σραλ δετε, παρδωκα νπιον μν τν γν, εσελθντες κληρονομσατε τν γν, ν μοσε Κριος τος πατρσιν μν, τ βραμ κα τ σακ κα τ ακβ, δοναι ατος κα τ σπρματι ατν μετ ατος. Κα επον πρς μς ν τ καιρ κεν, λγων· ο δυνσομαι μνος φρειν μς. Κριος Θες μν πλθυνεν μς, κα δο στε σμερον σε τ στρα το ορανο τ πλθει. Κριος Θες τν Πατρων μν προσθεη μν, ς στ χιλιοπλασως, κα ελογσαι μς, καθτι λλησεν μν. Κα λαβον ξ μν νδρας σοφος, κα πιστμονας, κα συνετος, κα κατστησα ατος γεσθαι φ μν, χιλιρχους κα κατοντρχους, κα πεντηκοντρχους, κα δεκρχους, κα γραμματοεισαγωγες τος κριτας μν. Κα νετειλμην τος κριτας μν ν τ καιρ κενω, λγων· Διακοετε ναμσον τν δελφν μν, κα κρνατε δικαως ν μσον νδρς κα ν μσον το δελφο ατο κα ν μσον το προσηλτου ατο. Οκ πιγνσει πρσωπον ν κρσει, κατ τν μικρν κα κατ τν μγα κρινες, ο μ ποστελ πρσωπον νθρπου, τι κρσις το Θεο στι. |
| 12. И возьму оставшихся Иудеев, которые обратили лице свое, чтоб идти в землю Египетскую и жить там, и все они будут истреблены, падут в земле Египетской, мечем и голодом будут истреблены; от малаго и до большаго умрут от меча и голода, и будут проклятием и ужасом, поруганием и поношением. «Останки иудины» не оставили того греха, за который Господь «посетил Иерусалим мечем и гладом и смертию». Те, которые поставиша лица сво еже внити в землю Егпетск (гебраизм= положившїи лице свое на землю Егпетск, Иер. 42:17 ), исчезнтъ мала даже до велика, т. е. разделят участь тех предков своих, которым подражали во грехах. 13. И посщ на сдщихъ в земл Егпетстй, коже постихъ на Іерсалимъ, мечемъ, и гладомъ, и смертїю. 13. Посещу живущих в земле Египетской, как Я посетил Иерусалим, мечем, голодом и моровою язвою, 14. И не бдетъ уцлвша ни единагже ставшихъ Ідиныхъ, битающихъ в земл Егпетстй, еже возвратитис на землю Ідин, к нейже тіи надютс дшами своими, возвратитис там: не возвраттс разв избгшїи. 14. И никто не избежит и не уцелеет из остатка Иудеев, пришедших в землю Египетскую, чтобы пожить там и потом возвратиться в землю Иудейскую, куда они всею душею желают возвратиться, чтобы жить там; никто не возвратится, кроме тех, которые убегут оттуда. И разгорс во вратхъ (ν πλαις, Ват., Алекс., Фр.-Авг. спп. и Альд. изд., – правильнее по греч. Комплют.=масор. евр. чтению и арабскому переводу – ν πλεσιν=«во градех») Ідиныхъ, и вн (ξωϑεν=правильнее: «на стогнах» ср. примеч. к толков. Иер. 11:6, 7 ) Іерсалима, стих Иер. 44:6 ; ср. Иер. 44:9, 17 . – К нейже (φ ν) тїи надютс… возвратитис там (ε). Принимая во внимание значение соответствующего евр. текста и связь речи, греческое чтение можно было бы правильнее перевести так: «на нюже тии надеются... возвратитися тамо». Иер. 44:15–19 15. И вщаша Іереміи вси мжїе размющїи, к кадтъ жены ихъ богмъ инымъ, и вс жены соборъ великъ, и вси людїе сдщїи в земл Егпетстй, в земл Парст, глаголюще: |
| λκοντες β θυμο μτρου ς κακοργον πγουσι τ κρατοντι· ν κατιδ ν αθαιρτως ν πστει προσππτει ατ δακρων μβρους κφρων, κζητν παρ ατο τν συγχρησιν 70 .strop.12.5 ς δ πρατητι φρεσθαι ν καρδ δεκτ κα πρς κριον : πρεσβεων παστως πρ πντων μν.: 70 .strop.13.1 φη πρς τατα τ δεομν δακρυχων παστως κα βον πρς ατν ς ο μαι τατα τ ματα· “ λεως, πτερ, τ κατακρτ σ συγχρησον· νες τ πνεματ μου· στνω πικρς τελεωτον δρμον τελσας γ· ρξμην, μπω τελσας γρευθες φ μν καταββλημαι· 70 .strop.13.5 πιστς δ μ λλον προσεχομαι σκανδλιστος μεναι κα σειστος : πρεσβεων παστως πρ πντων μν.”: 70 .strop.14.1 Λγους πανων λαν κοσας λυπηρς πανλθεν ν τ τπ ατο πρ ος κα τρισμακριστος λον τ σμα δουλαγωγσας κα τ πνεμα τ κτστ καθιερσας· χρνοις τρισ διαμενας τ τπ κεν πιστς λαθραως ποδιδρσκει κα προθμως πστη ες ρημον· 70 .strop.14.5 θεο προνο καλομενος εχαρστως δοξζει τν κριον : πρεσβεων παστως πρ πντων μν.: 70 .strop.15.1 μα ηλσθη ν τ ρμ, κοδμησεν ο κον ς ποτ βραμ τ πλστ θυσιαστριον· φεγων τν βον καθπερ βαν ν τ τπ κεν κατεμονσθη· σζεται δ ς δορκς κφυγοσα κ βρχων δεινν, σπερ ρνεον θρας στρουθον παγδος λυτρομενον 70 .strop.15.5 κρημνος περσας κα ρεα πλανς σοφς κυβερνμενος : πρεσβεων παστως πρ πντων μν.: 70 .strop.16.1 Χριν μεγλην καθωπλισμνος εηρστησε πστει ς ν χ τ θε προσφρων λοκαυτματα· ο τος τν Δανιλ κμιμεται προσευχ κα νηστε μνν τν πλστην χρνον πολν ποφρων χειμριον κρος δεινν, κρυστλλου πγος κα ψχος κα καιρν θερισμο ν τ κασωνι 70 .strop.16.5 φλογ λου καιμενος, ετ κα νμ κλονομενος, : πρεσβεων παστως πρ πντων μν.: 70 .strop.17.1 ΕΙδον ο γγιστα κα ο πρρω τν πανλβιον τοτον ν νηστε πολλ, κα πντες λαν θαμασαν χοντα δναμιν νεργεας δωρεν αμτων πουρανων· νσους δεινς πελανων σιος τν σθενν το τς λγηδνας, τν κρυφων μελν τ κατδυνον· |
| 42 .13.5 " Επατε ο ν μοι κα μες, [ στρα] τιται ληρωδστατοι, τ ν τ γενμενον; Τς τν λθ[ ον] κλισε κα τν νεκρν σλησε κα ε πεν μετ τατα· ’ νστη Κριος’; " 42 .14.1 λλ κοσαντες τατα ο τηροντες τ μνημεν ποτε [ το] θαντου πεκρθησαν ο φων μοι μιλσαντες, φυγ δ δηλσαντες· " Τ βλπεις μ ς, νερ, ερηνεοντας φεγοντας; κ τοτου ο ν ννει τι πντως κατεπλγημεν· ο γρ τι κλπημεν· 42 .14.5 ο γρ παρσχε νυσταγμν καθες μν τος μμασιν, ο τας φρεσ θμβημα, λλ πντες γργοροι, πντες ε φυλττομεν κα[ ][ ο] κ οδαμεν πς φνω νστη Κριος. 42 .15.1 – Νν μο παρδεκτον τ μα φατε, ο φυλττοντες τ μνμα, κα ο πεθομαι τι πντως γνοσατε Χριστο [ τν] νστασιν· ο πντα πανταχθεν πρς σφλειαν π[ οι] σαντες, πς εχετε μ γνναι τ γεγνει τηρομενος; ς ο ν γνντες σημνατε. 42 .15.5 – Οδες σχει κριβς π[ ερ θλεις] παγγελα σοι, φησ μοι ο φλακες, οδ ε ς τν ν [ σματι], λλ οδ σματος ν τ τφ λξας· ’ νστη Κριος.’ 42 .16.1 [ περ οδ] αμεν, τοτο κα δηλομεν· κ ν μες γρ ατ νν σιωπμεν, ο λθοι κρξουσι κα λγξουσι τν πρωσιν [ μ] ν κα τν τφλωσιν. Τν ραν μν κενην τς γρ[ σεω] ς οκ οδαμεν, κ τατης δ τς ρας πστημεν γνω[ ρζο] μεν· λλ νσχου κα κουσον. 42 .16.5 παγρυπνοντες τ τα[ φ κα] σκοποντες μ τι γνηται, ξπινα βλπομεν πυ[ ραυγ] ες χερας λκοντας τν λθον κ το μνματος κα [ στ] μα λαλον τατα· ’ νστη Κριος.’ 42 .17.1 [ π ] κενου λθος κυλσθη κα μν π ς τνος ξελθη,[ κα ο] δν μν πελεφθη πρς βοθειαν, ο μα, ο νημα· [ νεκρ] ο γρ μεν πντες ο νεκρν ποτε φυλσσοντες, κα π[ σα ] σοφα κατεπθη μν θροον θεωροντων τ δρμε[ νον]· 42 .17.5 φωτοειδς γρ μορφ το τν λθον κκυλσαντος μν [ π] εφανετο, κα θυμν πεφρετο τ γ, σπερ θυμομενος [ τος μ] μολογοσιν· ’ νστη Κριος.’ 42 .18.1 [ περ θ] λεις μαθεν να θαυμσ ς, γυναιξ προσιτς ν [ τοι] οτος κα πρσιτος τος θλοις μν γγονεν κενος [ πρι] νος· κεναις συνωμλει κα μν πελει θνατον,[ κενα] ς κραταου κα μ ς τ φβ καμπτεν κα [ προ] τρχων κατθαπτε· |
| т. е. через Адама ( Рим.5:14–19 ; 1Кор.15:22 ), а не остался только в своем источнике, т. е. в Адаме. А через грех (δι τς μαρτα) одного вступила в мир и смерть, так и (οτως), т. е. не иным путем, а именно тем, что люди получили μαρτα, смерть перешла во всех человеков (следовательно, не исключая и младенцев), потому что все согрешили (φ πντες μαρτον) с Адамом или в Адаме, как представителе всего человеческого рода и согрешили именно тогда, когда согрешил он (аориста – μαρτον, – обычно применяется к законченному акту минувшего), а потому все, не исключая младенцев, и умирают. Таков прямой смысл учения апостола о происхождении смерти, подтверждаемый и другими его изречениями. Смерть неразрывно соединена с грехом: Ибо возмездие (τ ψνια – плата, возмездие) за грех (τς μαρτας) – смерть ( Рим.6:23 ); смерть всеобща потому, что все согрешили именно в Адаме: преступлением одного (τ το νς παραπτματι) подверглись смерти многие ( Рим.5:15 ). И как бы в предупреждение такого извращения его учения (у пелагиан и некоторых из протестантских богословов), что все грешат по примеру Адама и потому умирают вследствие собственных грехов, апостол говорит: до закона грех был в мире; но грех не вменяется, когда нет закона, т. е. до закона нет сознания греха. Однако же смерть царствовала от Адама до Моисея и над несогрешившими подобно преступлению Адама (5:13–14). Следовательно, смерть могла быть в этом случае наказанием, но за личные грехи, а за грех Адама, в котором бессознательно участвовали все люди. 357 Осужденное церковью, древне-пелагианское воззрение на смерть в новейшее время имеет защитников среди натуралистов. По мнению многих из них смерть есть естественно необходимое явление, первоначально установленный всеобщий закон природы, которому человек подчинен по тем же причинами, как и животные. Но против такого взгляда решительно свидетельствует болезненность смерти, и тот непреодолимый страх и ужас, который проникает все существо человеческое при ее приближении. |
| ΣτΜ: Παραθτουμε τα σχετικ χωρι εκ του κατ Λουκ, με μετφραση στη νεο-ελληνικ (πηγ imgap.gr ): Λουκ. 21,12 πρ δ τοτων πντων πιβαλοσιν φ μς τς χερας ατν κα διξουσι, παραδιδντες ες συναγωγς κα φυλακς, γομνους π βασιλες κα γεμνας νεκεν το νματς μου Λουκ. 21,12 Αλλ πριν γνουν λα αυτ, θα σας συλλβουν και θα σας καταδιξουν και θα σας παραδδουν εις τας συναγωγς, δια να δικασθτε και εις τας φυλακς και θα σας οδηγον ως υποδκους εμπρς εις βασιλες και ηγεμνας, μνον και μνον επειδ πιστεετε στο νομ μου. Λουκ. 21,13 ποβσεται δ μν ες μαρτριον. Λουκ. 21,13 Ολαι δε αυτα αι μεγλαι ταλαιπωραι θα χουν ως τελικν αποτλεσμα δια σας, να δσετε την καλν μαρτυραν δι " εμ, και κομα να κερδσετε την δξαν και τα βραβεα του μαρτυρου. Λουκ. 21,14 θσθε ον ες τς καρδας μν μ προμελετν πολογηθναι Λουκ. 21,14 Βαλετε, λοιπν, αυτ, μσα εις την καρδιν σας, τι εγ τα επιτρπω, στε να μη συλλογζεσθε εκ των προτρων τι θα απολογηθτε. Λουκ. 21,15 γ γρ δσω μν στμα κα σοφαν, ο δυνσονται ντειπεν οδ ντιστναι πντες ο ντικεμενοι μν. Λουκ. 21,15 Διτι εγ θα σας δσω πνεμα φωτεινν και σοφαν, δια να ευρσκετε ακλνητα νοματα και επιχειρματα, εις τα οποα δεν θα ημπορον να αντεπουν η να αντισταθον λοι οι αντπαλο σας. Λουκ. 21,16 παραδοθσεσθε δ κα π γονων κα συγγενν κα φλων κα δελφν, κα θανατσουσιν ξ μν, Λουκ. 21,16 Θα παραδοθτε δε στους δικτας και εις τα δικαστρια και απ αυτος ακμη τους γονες και συγγενες και φλους και αδελφος και θα θανατσουν μερικος απ σας. Λουκ. 21,17 κα σεσθε μισομενοι π πντων δι τ νομ μου Λουκ. 21,17 Και θα μισσθε απ λους, διτι θα πιστεετε στο νομ μου. Λουκ. 21,18 κα θρξ κ τς κεφαλς μν ο μ πληται Λουκ. 21,18 Αλλ οτε μα τρχα απ το κεφλι σας δεν θα χαθ, χωρς ο Θες να το επιτρψη, και τοτο μνον και μνον δια την πνευματικν σας ωφλειαν και την διδοσιν του Ευαγγελου. Λουκ. 21,19 ν τ πομον μν κτσασθε τς ψυχς μν. |
|
|
