Versus 14. «Et persecutus est eos usque Dan». Ad Phoenicis oppidum, quod nunc Paneas dicitur. Dan autem unus e fontibus est Jordanis. Nam et alter vocatur Jor, quod interpretatur ετρον: id est, rivus. Duobus ergo fontibus, qui haud procul a se distant, in unum rivulum foederatis, Jordanis deinceps appellatur. Versus 18 et 19. «Et Melchisedech rex Salem protulit panem et vinum, et ipse Sacerdos Dei excelsi, et benedixit ei». Quia semel opusculum nostrum, vel Quaes-tionum Hebraicarum, vel Traditionum congregatio est, propterea, quid Hebraei de hoc sentiant, inferamus. Aiunt hunc esse Sem filium Noë et supputantes annos vitae ipsius, ostendunt eum ad Isaac usque vixisse, omnesque primogenitos Noe donec sacerdotio fungeretur Aaron, fuisse pontifices. Porro Salem, rex Jerusalem dicitur, quae prius Salem appellabatur. Melchisedech autem beatus Apostolus ad Hebraeos (VII, 3), sine patre et matre commemorans, ad Christum refert, et per Christum ad gentium Ecclesiam. Omnis enim capitis gloria refertur ad membra, eo quod praeputium habens, Abrahae benedixerit circumciso, et in Abraham Levi, et per Levi Aaron: de quo postea sacerdotium. Ex quo colligi vult, sacerdotium Ecclesiae habentis praeputium, benedixisse circumciso sacerdotio Synagogae. Quod autem ait: Tu es sacerdos in aeternum, secundum ordinem Melchisedech ( Ps. CIX, 4 ): mysterium nostrum in verbo ordinis significatur: nequaquam per Aaron irrationalibus victimis immolandis, sed oblato pane et vinö id est, corpore et sanguine Domini Jesu. Capitulum XV Versus 2 et 3. «Domine Deus, quid dabis mihi? Et ego vado sine liberis: et filius Masec vernaculae meae, hic Damascus Eliezer. Et dixit Abram: Ecce mihi non dedisti semen: et filius vernaculae meae heres meus erit». Ubi nos habemus, et filius Masec vernaculae meaë in Hebraeo scriptum est, uben mesech bethï quod Aquila transtulit, υς το ποτζοντος οκαν μου: id est, filius potum dantis domui meae. Theodotio vero, κα υ το π τς οκας μου: id est, et filius ejus, qui super domum meam est. Quod autem dicit, hoc est: Ego sine liberis morior, et filius procuratoris mei, vel villici, qui universa dispensat et distribuit cibaria familiae meae, vocaturque Damascus Eliezer interpretatur, Deus meus adjutor. Ab hoc aiunt Damascum et conditam, et nuncupatam.

http://azbyka.ru/otechnik/Ieronim_Strido...

1133 Fragmenta in Lucam. 1. 3 (Gryson R. Scripta. P. 200): «...Отец славит победителя, Сын как царь просит, Отец как император дарует Духа» (...Pater honorat victorem, Filius ut rexpetit, Pater ut imperator Spiritum donat). В другом месте о Боге Сыне говорится, как о «царе, установленном царем» (rex constitutus a rege) (Fragmenta in Lucam. 4. 44). (Gryson R. Scripta. P. 212). Подобного рода высказывание присутствует и в «Богословских фрагментах»: «...рожденного царя всего творения под властью царя нерожденного...» (...regem totius creaturae natum, sub potestate regis non nati...) (Fragmenta theologica. 22 (Gryson R. Scripta. P. 263). См. кроме того: «Мы говорим так, что есть одно владычество и одна власть, что по владычеству Отца Сын все совершает, но и Святому Духу, ангелам и людям Он приказывает делать то, что хочет Отец, и приказывает Сыну, и Сын повелевает всеми другими» (Unum autem imperium et unam potestatem sic dicimus esse, quia secundum Patris imperium Filius omnia perfi cit, sed et Spiritui Sancto, angelis et hominibus ea imperat Filius facere secundum quod Pater vult et iubet Filio, ut Filius imperet ceteris omnibus) (Fragmenta theologica. 5 (Gryson R. Scripta. P. 236–237). 1134 Meslin M. Les Ariens. P. 323. В.-А. Самральд, напротив, полагал, что учение так называемых «ульфилиан» (Ulfilians) основывалось именно на ряде субординационистских мест Св. Писания при малой заинтересованности в «метафизических спекуляциях» (см. Sumruld W. A. Op. cit. Р. 46). 1136 Conl. cum Max. XV. 10 (PL. 42. Col. 728–729; Hombert P. M. Scripta. P. 433): «Я говорю, что один Отец согласно вышеустановленным свидетельствам един не с другим и третьим, но что Он есть единственный единый Бог» (Ego Patrem solum secundum testimonia, non cum altero et tertio dico quod unus est, sed quod solus unus est Deus). 1137 Conl. cum Max. XII. (PL. 42. Col. 715; Hombert P.M. Scripta. P. 398): Sine dubio enim si omnium credentium erat cor et anima una, quare autem non Pater et Filius et Spiritus Sanctus in consensu, in convenientia, in charitate, in unanimitate, unum esse dicantur? О Сыне как «Возлюбленном» (Filius est qui diligitur) и Отце как «Любящем» (Pater est qui diligit) см. Conl. cum Max. XIII (PL. 42. Col. 718; Hombert P. M. Scripta. P. 406). Кроме того, Максимин указывает на различие между значением слов unus и unum. Первое из них указывает на «единственное число» (unus ad numerum singularitatis), т.е. единого субъекта и в отношении Троицы неприменимо, второе же означает согласие (unum ad concordiam pertinet) – Conl. cum Max. XV. 22 (PL. 42. Col. 737; Hombert P. M. Scripta. P. 458).

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/ill...

Ergo motus et patris est. Filius ergo eadem substantia./ Hunc g-logon Graeci vocarunt, intus in patre deum,/Causa qui sit ad partum atque ad ortus omnium./ Nihil namque absque hoc creatum est, per hunc creata cuncta sunt./ Hic g-logos, si Christus est et si g-logos vita est,/Genitus g-logos a patre est. Est enim vivus deus./ In quo, cum substantia deus sit deus que sit vita substantia,/Genitus autem filius vita est, una est substantia, g-logos, deus./ Indiscretus ergo semper, semper et alter simul,/Missus mittenti par, et fons tamen manet,/Semper discurrit, spargens vitas, missus ut flumen filius./ Hinc substantia unum ambo, fons deus, flumen filius./ Sed quia in divinis substantia hoc idem quod vita est,/Vita que ipsa ipsa est sapientia, ut praecedit esse, cui inest/Princeps ac simplex vivere, sic adest/Intellegens sapiens que, semper cum praecedit vivere, /Non quo praecedat quidquam alterum, neque quod sit omnino alterum,/Sed quo progressu actuum sit ter triplex alterum./ Christus igitur actus omnis, actus, cum procedit filius,/Actus que vita est, qua procedunt et creantur omnia,/Fit idem doctor et magister, idem perfector spiritus,/Seminatas saeclis animas inrigans scitis sophiae./ Sophia autem cum sit Christus, idem Christus filius docet,/Profectus patre patrem et Christum spiritus./ Hinc patris cuncta Christus, hinc habet Christi cuncta spiritus./ Sic Christus me us inter parentem et sese alterum/Spiritum implet parentem, dum esse praestat omnibus/Atque esse cunctis vita est et hoc est quod in Christo factum est./ Quid quia iungit ac salvat omnia ac docet verum deum,/Christum sequentes, Christo renatos, sanctus iungit spiritus?/ Ergo Christus omnia, hinc Christus mysterium,/Per ipsum cuncta et in ipso cuncta atque in ipsum omnia./ Cuius altitudo pater est, ipse vero totus/Progressu suo longitudo et latitudo patris est./ Hinc Christus apparens saeculis ad profundum docendum id que arcanum/Et intimum intus docendo, Christus occultus sanctus spiritus./ Omnes ergo unum spiritu, omnes unum lumine./

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Бинитаризм очень сильно выражен у Тертуллиана , который иногда отождествляет Божественное Слово (Sermo) и Духа (Spiritus), так что Сын Божий до момента Воплощения одинаково называется у него и Sermo и Spiritus Deï «Spiritum разумеем в смысле (in mentione) Sermonis и Sermonem познаем in nomine Spiritus; ибо и Spiritus substantia est Sermonis и Sermo operatio Spiritus, et duo unum sunt» 177 . Что же в смысле бинитаризма можно сказать об свт. Амвросии? Из обзора его творений следует, что эта традиция перетолковывается им по-своему. У свт. Амвросия слово spiritus из единоличного тертуллиановского понятия для Sermo-Filius делается общим наименованием для Троицы вообще: Filius есть Spiritus, но и Pater также есть Spiritus, ибо то, что не заключено в тварное тело, является Spiritus («quod non est creaturae corpus, hoc spiritus est») 178 . Это дает ему возможность весьма определенно отстаивать неслиянность Третьей Ипостаси с Ипостасями Первой и Второй: «Святой Дух не сливается с Отцом и Сыном, но отличен как от Отца, так и от Сына (non confusus cum Patre et Filio Spiritus Sanctus, verum et a Patre distinctus est et a Filio)» 179 . Из этих слов ясно следует, что свт. Амвросий стоит вне всяких подозрений в бинитаризме. Так кто же, согласно свт. Амвросию, этот Spiritus? Несомненно, что не Filius Dei, потому что, сказав, что Святой Дух не мог умереть, свт. Амвросий сразу прибавляет: «Распялся же Сын Божий, воспринявший кости и плоть (sed crucifixus est Dei Filius, qui carnem et ossa suscepit)» 180 . Становится ясно, что во Христе был и Spiritus и Filius Dei, как две разные и самостоятельные Ипостаси. Еще одно различие в том, что Filius Dei стоит в более тесных отношениях к человечеству, чем Spiritus, потому что первый плоть и кости воспринял (carnem et ossa suscepit), а второй не имеет плоти и костей (carnem et ossa non habuit) 181 . То же самое свт. Амвросий говорит несколько выше: «Не умер Святой Дух, Который не мог умереть, потому что не воспринял плоти и не могла быть причастна смерти вечная Божественность, но умер по плоти Христос» 182 .

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Et quod imago substantia a substantia eius in qua est vel substitit genita in declarationem intus potentiae, hinc pater qui intus, hinc filius qui foris. Rursus quod filius g-logos est, in actionem festinans substantia, vita enim g-logos et intellegentia, g-logos processit in substantiam eorum quae sunt et intellectibilium et hylicorum. Et idcirco actio ipsius g-tou g-logou propter inbecillitatem percipientium ipsum et patitur et passibilis est vel potius passibilis dicitur. Dicit ergo beatus Paulus de Christo: qui est imago dei invisibilis, primogenitus ante omnem creaturam, quoniam in ipso creata sunt omnia quae in caelis et quae in terris, visibilia et invisibilia, sive sedes sive dominationes sive principatus sive potestates; omnia per ipsum et in ipso constituta sunt et ipse est ante omnia et omnia in ipso consistunt; ipse est caput corporis ecclesiae, qui est principium, primogenitus a mortuis ut fieret in omnibus ipse primarius, quoniam in ipso conplacuit omnem plenitudinem inhabitare et per ipsum reconciliare et reconvertere omnia in ipsum, pacificans per sanguinem crucis eius sive ea quae in terris sive ea quae in caelis. Totum mysterium in ista expositione dictum est. Quod g-homoousios, dicit ex isto: qui est imago invisibilis dei. Quod filius: primigenitus. Quod non creatus: ante omnem creaturam dixit. Si enim et ipse creatus esset, non diceret ante omnem creaturam. Et proprie dixit: primigenitus, quod est de filio. Iungamus ergo sensum: primigenitus ante omnem creaturam. Ergo hic genitus ut filius, illa creatura ut quae creata sit. Non autem quod et alium postea genuit, sed quod ante omnem creaturam primigenitus. Est autem omnis creatura et eorum quae in caelis et eorum quae in terris, visibilium et invisibilium. Sine creatura ergo filius. Natura igitur et generatione filius. Quod Christus g-logos est et quod g-logos omnium quae sunt, ad id ut sint, causa, et idcirco dictum est: quod in ipso condita sunt omnia et per ipsum condita et in ipso condita. g-logos enim et causa est ad id quod est esse his quae sunt et est receptaculum eorum quae in ipso sunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

88. Quod utique ideo dixit, non ut corporalem aluum declararet, sed ut proprietatem uerae generationis ostenderet. Nam si ad corporalia referas, ergo et pater cum dolore et conceptione generauit. Sed absit ut deum ex infirmitate corporis metiamur! Est quidam «uterus» paternae arcanum substantiae interiusque secretum, quod non angeli, non archangeli, non potestates et dominationes, non aliqua creaturarum potuit penetrare natura. Cum patre enim semper et in patre semper est filius, cum patre per distinctionem indissociabilem trinitatis aeternae, in patre per diuinae unitatem naturae. Конечно, Он сказал это, не подразумевая телесное чрево, но показывая свойство истинного рождения. Если ты воспримешь его как телесное, то получится, что Отец родил с мукой и после зачатия! Да не будем мерить Бога человеческим несовершенством! Чрево – это глубоко сокровенная тайна сущности Отца, потому что ни ангелы, ни архангелы, ни власти и господства 476 , никакая тварная природа не смогли постичь её. Всегда с Отцом и всегда в Отце Сын, с Отцом по нераздельному различию вечной Троицы, в Отце по единству божественной природы. 89. Quis igitur hic arbiter diuinitatis, qui discutiat patrem ac filium, ille quare generauerit, iste cur non generauerit? Seruulum suum aut ancillulam, cur non generauerit, nemo condemnat; isti condemnant, cur non generauerit Christus? Condemnant enim sua opinione, cum derogant. Nec coniugibus inter se, cur non generauerint, aut caritas minuitur aut meritum derogatur; isti, quia non generauit, Christi minuunt potestatem. Кто же стал судьёй божественной природы, кто рассуждает об Отце и Сыне, почему Отец родил, а Сын не родил? Своего раба или служанку никто не осуждает за то, что он или она не родили, а вот Христа ариане осуждают: почему Он не родил? Ведь они выносят осуждение, когда умаляют Его. У супругов ни любовь, ни значимость их друг для друга не уменьшаются из-за того, что они не родили детей, ариане же умаляют власть Христа из-за того, что Он не родил. 90. «Cur, inquiunt, filius pater non est»? Quia et pater filius non est. «Cur non iste generauit»? Quia nec ille generatus est. Nec ideo minus habet filius, quia pater non est, nec pater minus habet, quia filius non est. Dixit enim filius: Omnia, quae pater habet, mea sunt. Adeo generatio in paterna proprietate, non in iure est potestatis.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Это ставит наиболее общий и принципиальный вопрос, который необходимо разъяснить: вопрос этот, как мы уже упомянули, возник еще в XIII веке в связи с учением Петра Ломбарда; последний в своих Sententiae 83 между прочим, ставил такой вопрос; An Pater genius divinam essentiam, vel ipsa Filium, an essentia geniut essentiam, vel ipsa nec genita est? 84 Это есть вопрос о происхождении ипостасей во Св. Троице, или, что то же, о причинности, виновничестве в Божестве. Можно понимать это происхождение в смысле возникновения: Отец, находясь в обладании Божественной сущности, рождает из неё Сына, и, следовательно, рождает и Его сущность, и далее изводит Духа Св., также с Его сущностью. Т. о. получается некоторое общество трёх или семья; это ведёт к омиусианскому тритеизму и искажению догмата. Как же сохранить при этом тождественность сущности, омоусианство? Пётр Л. ответил на этот вопрос в том смысле, что божественная сущность сама по себе ни рождается, ни рождаема, за что и был обвинён Иоакимом в четверице. На сторону Петра Л. стал 4 Латеранский Собор, который дал, хотя и недостаточное, но в общем правильное разрешение вопроса. Постановление Собора неудачно называет Божественную сущность quaedan summa res, которая есть по истине Отец и Сын и Дух Св., set ilia res non est generans, neque genita, nec procedens, sed est Pater qui generat et Filius qui gignitur, et S. S-s, qui procedit. Licet igitur alius sit Pater alius Filius, alius S. S-s, non tamen aliud… Patet ergo quid sine alia diminutione Filius nascendo substantiam Patris accepit, et ita Pater et Filius habent eandem substantiam: et sic eadem res est Pater et Filius, пес non et S, S-s. 85 86 При всей неточности и грубости терминологии варварской латыни здесь можно уловить ту основную мысль, что субстанция или сущность Божия не существует, как данность, некоторое оно или фонд, Deitas, но всецело срастворяется с ипостасью, существует только как ипостасный акт; поэтому субстанция не есть generans, но Pater est generans, она non genita – Filius gignitur… 87 и т. д. Поэтому и говорить о сущности в противопоставлении ипостасям просто не приходится: ипостасный акт до дна пронизывает сущность. Поэтому Божественная личность может «происходить» только прямо от божественной же личности, ибо иначе ей не от чего происходить (и прибегать к сложным построениям: Patre Filioque, в чем они не различаются – значит противоречить этой максиме, отступать в персонализм).

http://azbyka.ru/otechnik/Sergij_Bulgako...

Скачать epub pdf CSEL 83,1 (P. Henry/P. Hadot, 1971), p. 285–305 HYMNUS [PRIMUS]. DE TRINITATE. Adesto, lumen verum, pater omnipotens deus./ Adesto, lumen luminis, mysterium et virtus dei./ Adesto, sancte spiritus, patris et filii copula./ Tu cum quiescis, pater es, cum procedis, filius,/In unum qui cuncta nectis, tu es sanctus spiritus./ Unum primum, unum a se ortum, unum ante unum, deus./ Praecedis omne quantum, nullis notus terminis./ Nihil in te quantum quia neque quantum ex te est./ Namque ex te natum unum gignit magis quantum quam tenet./ Hinc inmensus pater est, mensus atque inmensus filius./ Unum autem et tu pater es, unum quem genuis filius./ Quod multa vel cuncta sunt, hoc unum est quod genuit filius,/Cunctis qui g-ontos semen est. Tu vero virtus seminis,/In quo atque ex quo gignuntur cuncta, virtus quae fundit dei,/Rursus que in semen redeunt genita quaeque ex semine./ Operatur ergo cuncta Christus, qui omnis est virtus dei./ Namque Christus, in quiete motus, est summus deus./ Atque ipse motus, sapientia est et virtus dei,/Nullo a substantia distans, quia quod motus hoc substantia est,/Quique motus, quia in ipso atque ipse est,/Ex deo dictus deus, natus autem, quia motus est/– Omnis enim motus natus est – unum que cum sit deus/Ac dei motus, unus et idem exsistit deus./ Tamen motus ipse, esse ut sibi sit hoc quod ipse motus est./ Sed quia dei motus est, habet in se motus deum./ Rursus que, isto ipso quia dei motus est, habet in se motum deus./ In filio igitur pater est et in patre est ipse filius./ Sunt ergo singuli atque, in semet semper cum sint singuli,/Hinc duobus una virtus, hinc una substantia est,/Sed, patre dante, quae sibi fit filius substantia est./ Esse enim prius est, sic moveri posterum,/Non quo tempus illi adsit, sed in divinis ordo virtus est./ Esse nam praecedit motum, re prius, non tempore./ Hoc esse docti in deo memorant substantiam./ Hic autem motus ortus est; nam gignit motum substantia/Substantiae que generatio, quid aliud quam substantia est./

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Discedant et Basilii et g-homoiousioi. Nos enim g-homoousion dicimus et veritate et iuxta synodum in Niceapoli. Sic enim et pater et filius unum ambo et semper et simul ambo, quoniam g-homoousion. Quod autem g-homoiousion dicunt, etsi confitentur filium a patre habere substantiam, sed aliud quiddam dicunt dicentes neque generatione filium neque faciendo esse a deo, sed conpulsu istorum duorum et generationis et faciendi, veluti lapidis et ferri atque inde emitti flammam; ista dicentes occulti Arriani sunt. Primum non generatione dicentes dei filium esse, sed factura, quod dogma est Arrii. Factura enim est quod a conpulsu exsistit et exsilit et ex nihilo est – non enim a ferro aut lapide flamma, quod maxime Arrius insanus sapit. Et si conlisio facta est, fuit quando non fuit. Et si conpulsu faciendi et generationis factus est filius, praeextitit factio et generatio, antequam fuisset filius. Posteriora autem ista. Quomodo ergo conpulsio? Et hoc Arrii. Deinde quomodo ista conlisio et quorum et in quo? Numquid voluntatum in deo concursio? Numquid passionum aut differentiarum maxime contrariarum motionum? Et si istud, passus est pater, qui est sine passione, et non ex sua substantia apparuit ei filius. Conlisione enim duarum aut voluntatum aut passionum nec voluntas facta est nec passio, multo magis nec substantia a substantia paterna, sed extera quaedam substantia, quae ex nihilo exsisteret. De g-logYi ad patrem suspicari ista, impia blasphemia. 46. Diximus de g-homoousiYi et sufficienter diximus, hoc enim propositum. Quomodo autem, si g-homoousion filius et semper cum patre est, et procedit et descendit et ascendit et mittitur et facit quae voluntatis sunt patris; et quomodo, imago cum sit dei, in dextera sedeat dei et quid sit dextera et quid sedere; et quid est, per quem facta sunt omnia, et quomodo omnia et quid est quod nihil factum est sine ipso; et quomodo et ipse voluntatem habet et quae facit voluntate patris facit; et quomodo perfectus et a perfecto patre, ut inperfectus et corpus accepit et nunc corpus fert, etsi sanctum et spiritale et simile eorum hominum qui post sancti erunt; et quomodo semper genitus, semper qui moveatur et a se genitus, potentia quidem patris – ista enim omnia g-homoousion definiunt – si quis dignus sit intellegere, et in isto libro inveniet.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Сочинение И. М. являет собой срез истории христ. Церквей и монашества кон. VI - нач. VII в. В нем получили отражение события, описанные также в трудах его современника историка Евагрия Схоластика . Нек-рые главы его «Церковной истории» параллельны повествованиям И. М.: Hist. eccl. IV 35=Prat. spirit. 88; Hist. eccl. IV 34=Prat. spirit. 136, 50; Hist. eccl. IV 36=Prat. spirit. 25; Hist. eccl. IV 7=Prat. spirit. 107. Гл. 197 «Луга духовного» является отголоском истории Руфина о свт. Афанасии I Великом , игравшем в детском возрасте в епископа ( Rufin. Hist. eccl. I 14//PL. 21. Col. 487). Из хроники Иоанна Малалы взята гл. 38, повествующая о смерти имп. Анастасия I ( Ioan. Malal. Chron. XVI 20-22). Гл. 145 о Геннадии I , патриархе К-польском, восходит к «Истории» Феодора Анагноста ( Theodorus Anagnostes. Kirchengeschichte/Hrsg. G. Ch. Hansen. B., 1971. P. 108). Многочисленны параллели с сочинениями Кирилла Скифопольского (1-я пол. VI в.): Prat. spirit. 35= Cyr. Scyth. Vita Sabae. 60; Prat. spirit. 37=Vita Ioannis Hesychasti. 15; Prat. spirit. 53. 1=Vita Sabae. 26; Prat. spirit. 99=Vita Sabae. 14. Рассказ гл. 83 похож на эпизод из §12 Жития св. Феогния, еп. Виталийского ( Paulus Elusensis, Cyrillus Scytopolitanus. Acta sancti Theognii, episcopi Beteliae//AnBoll. 1891. Vol. 10. P. 92). Гл. 85 «Луга духовного» отражает рассказ из «Похвального слова св. Феодосию» Феодора Петрского ( Usener. 1907. S. 36-38). «Однако более вероятно, что Мосх записал эти истории со слов рассказчиков и что использование этих письменных источников не было прямым» ( Chadwick . 1974. P. 48). Гл. 192 «Луга духовного» за исключением небольших деталей идентична повествованию из «Собеседований о жизни и чудесах италийских отцов» свт. Григория Великого ( Greg. Magn. Dial. IV 57. 8-16). Издатель «Собеседований...» A. де Вогюэ, относящий их составление к 593-594 гг. ( Vogüé. 1978. P. 25-27), видит в факте совпадения повествований одно из свидетельств мгновенного распространения сочинения свт. Григория (Ibid. P. 141). Однако Ф. Кларк, вновь поставивший вопрос об авторстве святителя, считает, что именно в «Собеседованиях...», появившихся, по его мнению, в кон. VII в., был воспроизведен рассказ из «Луга духовного» ( Clark. 1986. P. 433).

http://pravenc.ru/text/471388.html

   001    002    003    004    005    006   007     008    009    010