Скачать epub pdf CSEL 83,1 (P. Henry/P. Hadot, 1971), p. 285–305 HYMNUS [PRIMUS]. DE TRINITATE. Adesto, lumen verum, pater omnipotens deus./ Adesto, lumen luminis, mysterium et virtus dei./ Adesto, sancte spiritus, patris et filii copula./ Tu cum quiescis, pater es, cum procedis, filius,/In unum qui cuncta nectis, tu es sanctus spiritus./ Unum primum, unum a se ortum, unum ante unum, deus./ Praecedis omne quantum, nullis notus terminis./ Nihil in te quantum quia neque quantum ex te est./ Namque ex te natum unum gignit magis quantum quam tenet./ Hinc inmensus pater est, mensus atque inmensus filius./ Unum autem et tu pater es, unum quem genuis filius./ Quod multa vel cuncta sunt, hoc unum est quod genuit filius,/Cunctis qui g-ontos semen est. Tu vero virtus seminis,/In quo atque ex quo gignuntur cuncta, virtus quae fundit dei,/Rursus que in semen redeunt genita quaeque ex semine./ Operatur ergo cuncta Christus, qui omnis est virtus dei./ Namque Christus, in quiete motus, est summus deus./ Atque ipse motus, sapientia est et virtus dei,/Nullo a substantia distans, quia quod motus hoc substantia est,/Quique motus, quia in ipso atque ipse est,/Ex deo dictus deus, natus autem, quia motus est/– Omnis enim motus natus est – unum que cum sit deus/Ac dei motus, unus et idem exsistit deus./ Tamen motus ipse, esse ut sibi sit hoc quod ipse motus est./ Sed quia dei motus est, habet in se motus deum./ Rursus que, isto ipso quia dei motus est, habet in se motum deus./ In filio igitur pater est et in patre est ipse filius./ Sunt ergo singuli atque, in semet semper cum sint singuli,/Hinc duobus una virtus, hinc una substantia est,/Sed, patre dante, quae sibi fit filius substantia est./ Esse enim prius est, sic moveri posterum,/Non quo tempus illi adsit, sed in divinis ordo virtus est./ Esse nam praecedit motum, re prius, non tempore./ Hoc esse docti in deo memorant substantiam./ Hic autem motus ortus est; nam gignit motum substantia/Substantiae que generatio, quid aliud quam substantia est./

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Скачать epub pdf CSEL 83,1 (P. Henry/P. Hadot, 1971), p. 15–48 1 . Magnam tuam intellegentiam, o generose Candide, quis fascinavit? De deo dicere super hominem audacia est. Sed quoniamsi inditus est animae nostrae g-nous g-patrikos et spiritus desuper missus figurationes intellegentiarum inscriptas ex aeterno in nostra anima movet, ineffabiles res et investigabilia mysteria dei voluntatum aut operationum quasi quaedam mentis elatio animae nostrae vult quidem videre et etiam nunc in tali sita corpore difficile intellegere solum, edicere autem impossibile. Dicit enim beatus Paulus: o altitudo divitiarum et sapientiae et cognoscentiae dei, quomodo investigabilia sunt iudicia dei et sine vestigiis eius viae. Dicit etiam Esaias: quis enim cognovit domini mentem aut quis fuit eius consiliator? Vides igitur beati cognitionem de deo. An istas scripturas vanas esse opinaris? Sed nomine Christianus necesse habes accipere atque venerari scripturas inclamantes dominum Iesum Christum. Si istud necessarium tibi est, et hoc necessarium ea quae in ipsis de Christo dicuntur, sic, quemadmodum dicuntur, credere. Dicunt enim Iesum Christum filium dei esse unigenitum, ut dicit David propheta: filius meus tu es, ego hodie genui te. Dicit et beatus Paulus: qui ne suo quidem filio pepercit; et rursus: benedictus pater domini nostri Iesu Christi. Deinde frequenter et ipse dicit: ego et pater unum sumus et: qui me vidit, vidit et patrem et: ego in patre et pater in me. Haec dicens, si deus fuit, non mentitus est; filius ergo dei Christus; si mentitus est, nec opus est dei. Saepe et multimilies dicuntur ista. An tibi non apparet ubique sic dici? Audi aliud de nobis. 2 . Nos dicimus esse nobis patrem deum? Et maxime. Qua causa et iuxta quid? Quoniam deus caritate praedestinavit nos in adoptionem per Christum. Numquid et Christum per adoptionem filium deus habet? Nullus ausus est dicere, fortasse nec tu. Vide, qualis blasphemia ex isto dicto nascatur. Dicimus esse nos heredes deo patri et per Christum heredes per adoptionem exsistentes filii et Christum dicimus non esse filium, per quem nobis efficitur filios esse et coheredes fieri in Christo? Multa dixisti de Christo et vera omnia et, ut se habent, omnia, quoniam potentia est dei et omnipotens potentia et universus g-logos et omnis operatio et omnis vita et alia plurima.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Скачать epub pdf CSEL 83,1 (P. Henry/P. Hadot, 1971), p. 54–277 MARII VICTORINI VIRI CLARISSIMI AD CANDIDUM ARRIANUM [ADVERSUS ARIUM LIBRI PRIMI ]. 1. In primo sermone huius operis et multa et fortiora quaedam etiam horum, o amice Candide, proposita atque tractata sunt abs te quae, quamquam ut oportuit dissoluta sunt, tamen idcirco ista ex eorum epistulis audire voluimus, ut dum haec omni refutatione convincimus, illa quoque ex istorum refutatione vincamus. Et primum definiendae sunt Arrii Eusebii que sententiae, in quo nobis consentiant, in quibus discrepent, in quibus sibi ipsi videantur adversi. Arrius ait: quoniam filius non est ingenitus. Item Eusebius hoc idem, quod duo non sunt ingenita. Nobis quoque ista sententia est. Arrius, filius, inquit, pars ingeniti non est neque est ex aliquo subiecto. Haec duo et Eusebius. Et adiecit: neque unum in duo divisum. Idem autem est filium partem ingeniti non esse. Sed Eusebius, neque pars neque effluentia, inquit, est. Hoc nos non similiter negamus; nam neque pars patris filius neque effluentia, quae manando inde minus fecerit, unde manarit. Iam vero ex non subiecto esse ferre non possumus, non quo nos ex aliquo alio subiecto esse dicamus, sed quod a patre ut filium. Arrius, voluntate, inquit, dei subsistit filius ante tempora et aeones. Idem et Eusebius. Nos ante omnes aeones et ante omnia tempora, sed genitum dicimus, non factum, non creatum, non fundatum. Arrius dicit filium factum, scilicet plenum deum, unigenitum, inmutabilem, qui, antequam crearetur, non fuerit, propterea quod non sit ingenitus. Haec eadem Eusebius, adiciens quod filius per omnia facienti sit similis. Nos contra; non enim similem, sed eundem dicimus, quippe ex eadem substantia. Praeterea addit Eusebius principium filii sciri ne ab homine posse neque ab aliqua superiore vel potentia vel excogitatione et audet tamen dicere figmentum esse filium, voluntate et sententia patris subsistere non ex aliquo exsistenti. Istud non est principium filii dicere? Si enim dicit hoc: ex non exsistentibus est, non est patris neque pars neque effluentia, non solum principia novit, sed et g-tous g-logous principiorum.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

1. Corona uictoriae non promittitur nisi certantibus. in diunius autem scripturis adsidue inuenimus pomitti nobis coronam, siucerimus. sed, ne longum sit multa commemorare, apud apostolum paulum manifestissime legitur: opus pcrfeci, cursum consummaui, fidem seruaui; iam superest mihi corona iustitiae. debemus ergo cognoscere, quis sit ipse aduersarius, querm si uicerimus coronabimur. ipse est enim, quem dominus noster prior uicit, ut etiam nos in illo permanentes. et dei quidem uirtus atque sapientia et uerbum, per quod facta sunt omnia, qui filius dei unicus est, superomnem creaturam semper in commutabilis manet. et quoniam sub illo est creatura etiam quae non peccauit, quanto magis sub illo est omnis creatura peccatrix! ergo quoniam sub illo sunt omnes sancti angeli, multo magis sub illo sunt omnes praeuaricatores angeli, quorum diabolus princeps est. sed quia naturam nostram deceperat, dignatus est unigenitus dei filius ipsam naturam nostram suscipere, ut de ipsa diabolus uinceretur et, quem semper ipse sub se habet, etiam sub nobis eum esse faceret. ipsum significat dicens: princeps huius mundi missus est foras, non quia extra mundum missus est, quomodo quidam haeretici putant, sed foras ab animis eorum, qui cohaerent uerbo dei et non diligunt mundum, cuius ille princeps est, quia dominatur eis, qui diligunt temporalia bona, quae hoc mundo uisibili continentur, non quia ipse dominus est huius mundi, sed princeps cupiditatum earum, quibus concupiscitur omne quod transit, ut ei subiaceant qui neglegunt aeternum deum et diligunt instabilia et mutabilia. radix enim est omnium malorum cupidias: quam quidam adpetentes a fide errauerunt et inseruerunt se doloribus multis. per hanc cupiditatum regnat in homine diabolus et cor eius tenet. tales sunt omnes, qui diligunt istum mundum. mittitur autem diabolus foras, quando ex toto corde renuntiatur huic mundo. sic enim renuntiatur corruptelis et pompis et angelis eius. ideo que ipse dominus iam triumphanten naturam hominis portans, scitote, inquit, quia ego uici mundum.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/2775...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла AGNUS DEI [лат. Агнец Божий]. 1. Именование Спасителя в лат. переводах Свящ. Писания - см. Агнец Божий , Агнец пасхальный . 2. Часть ординария мессы рим. обряда, состоящая из многократной (с IX в. троекратной) аккламации: «Agnus Dei, qui tollis peccata mundi: miserere nobis» (лат.- Агнец Божий, берущий на Себя грехи мира, помилуй нас), в к-рой объединены тексты Ин 1. 29б и Мф 9. 27б. Текст «А. D.» восходит к стиху из «Gloria» «Domine Deus, Agnus Dei, Filius Patris, qui tollis peccata mundi» (лат.- Господи Боже, Агнец Божий, Сын Отца, берущий на Себя грехи мира) - великого славословия ,- к-рое появилось на греч. Востоке, а позже (вероятно, во 2-й пол. IV в.) было введено и в лат. богослужение. Кроме того, «A. D.» имеет близкие параллели с текстом литании Всех святых (кон. VI в.), где чередуются прошения: «Exaudi nos Domine» (лат.- Услыши нас, Господи) и «Miserere nobis» (лат.- Помилуй нас). В качестве песнопения, сопровождающего преломление хлеба, «A. D.» был введен в богослужение рим. обряда папой Сергием I в кон. VII в. (LP. Т. 1. N 376) и первоначально пелся только народом, с IX в.- клиром и народом, с XIII в.- священником. С распространением гостии (IX-XII вв.) «A. D.» стал сопровождать или лобзание мира , или Причащение и с IX в. повторялся лишь троекратно. С X-XI вв. при третьем повторении аккламации вместо «Miserere nobis» поют: «Dona nobis pacem» (Даруй нам мир), вероятно, в связи с лобзанием мира; в Великий четверг из-за отсутствия лобзания мира «Dona nobis pacem» не поют; не поются эти слова и за богослужением в Латеранской базилике, где сохраняются элементы древней практики. В реквиеме с XI в. слова «Miserere nobis» заменяют на «dona eis requiem» (Даруй им покой), а «Dona nobis pacem» - на «Dona eis requiem sempiternam» (Даруй им покой вечный). В ср. века текст «A. D.» нередко расширялся за счет вставки тропов . Начиная с позднего средневековья «A. D.» занял место последнего или предпоследнего (перед «Ite, missa est» - Идите, служба совершилась) из песнопений ординария. Римский Миссал 1970 г. после литургической реформы Ватиканского II Собора вновь соединил «A. D.», исполняемое кантором или хором вместе с народом, с хлебопреломлением. Число аккламаций не ограничено. Кроме мессы рим. обряда «A. D.» входит в состав реквиема амвросианского обряда , а также (в греч. переводе) в состав литургии ап. Петра .

http://pravenc.ru/text/63354.html

Книга вторая 1. Satis, ut arbitror, libro superiore, sancte imperator, edoctum est sempiternum esse dei filium, non dissimilem patris, genitum, non creatum. Deum quoque uerum dei filium scripturarum lectionibus adprobauimus et apertis maiestatis suae indiciis designatum. Святой император, полагаю, достаточно в предыдущей книге было сказано о том, что Сын Божий вечен, подобен Отцу, рождён, а не сотворён 227 . Мы на основании Писания доказали, что Сын Божий – истинный Бог и несёт на Себе явные знаки Своего величия. 2. Itaque quamuis ista ad fidem copiose redundantia sint, quod a fontis meatu magnitudo plerumque decurrenmis fluminis aestimatur, tamen quo purius niteat fides, tripertito uidetur deriuanda distinctio. Sunt enim euidentia indicia, quae proprietatem deitatis ostendant, sunt quae similitudinem patris et fill, sunt etiam quae perspicuam diuinae maiestatis exprimant unitatem. Proprietatis itaque sunt generatio, deus, filius, uerbum; similitudinis splendor, character, speculum, imago; unitatis aeternae sapientia, uirtus, ueritas, uita. Достаточно сказано к утверждению веры, но по течению вод из устья источника обычно оценивается изобилие текущего потока, поэтому, чтобы ярче заблистала вера, необходимо ввести трёхчастное деление. Существуют ясные признаки, которые, во-первых, указывают на свойство божественной природы; во-вторых, подтверждают подобие Отца и Сына; в-третьих, убедительно показывают единство божественного величия. К свойствам относятся рождение, Бог, Сын, Слово; к подобию – сияние, отпечаток, отражение, образ; к единству – вечная премудрость, сила, истина, жизнь. 3. Haec indicia ita dei filium signant, ut ex his et sempiternum patrem esse cognoscas nec ab eo filium discrepantem. Ex eo enim, qui est, generatio, ex sempiterno deus, ex patre filius, ex deo uerbum; splendor gloriae, character substantiae, speculum dei maiestatis, imago bonitatis; de sapiente sapientia, de forti uirtus, de uero ueritas, de uiuente uita. Concordant igitur patris et fili indicia, quibus non discrepare inter se, sed unius maiestatis esse nemo dubitauerit. Quorum singulorum proferremus exempla nominum, nisi coartandi sermonis studio teneremur.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Материал из Православной Энциклопедии под редакцией Патриарха Московского и всея Руси Кирилла DEI FILIUS [офиц. лат. название: «Constitutio dogmatica de Fide Catholica» - Догматическая конституция о католич. вере; традиц. название по первым словам: «Dei Filius et generis humani Redemptor» - Сын Божий и рода человеческого Искупитель...], догматическая конституция, принята Ватиканским I Собором и утверждена 24 апр. 1870 г. папой Римским Пием IX . Одной из основных целей документа было догматическое закрепление в католич. вероучении осуждения ряда мировоззренческих систем и позиций XVIII-XIX вв. Существенное влияние на составление конституции оказала энциклика папы Пия IX «Quanta cura» (1864) и ее приложение «Syllabus» , в к-рых перечислялись и осуждались «главнейшие заблуждения» времени, в т. ч. пантеизм, натурализм, рационализм, индифферентизм, социализм, коммунизм и либерализм. На основании этих документов предсоборная комиссия разработала проект догматической конституции «De doctrina catholica contra multiplices errores ex rationalismo derivatos» (О католическом учении против многочисленных заблуждений, происходящих из рационализма - Mansi. T. 50. P. 59-74). Автор проекта - австр. свящ.-иезуит Дж. Францелин , преподаватель догматического богословия в рим. Германском коллегиуме. Проект, состоявший из 18 глав, был впервые рассмотрен на 4-м генеральном заседании (конгрегации) I Ватиканского Собора 28 дек. 1869 г.; в ходе обсуждения (28 дек. 1869 - 10 янв. 1870) подвергнут критике за неясность и излишний радикализм и отправлен на доработку. В подготовке нового проекта участвовали архиеп. Мехелена В. О. Дешан, еп. Пуатье Л. Пи, еп. Падерборна К. Мартин, а также нем. богослов пресв.-иезуит Й. Клёйтген. В кон. февр. 1870 г. новый проект был представлен Догматической комиссии. Он состоял из 2 частей ( Mansi. T. 51. P. 31-38; T. 53. P. 164-169): в 1-й рассматривались общие теоретические богословские положения; во 2-й разбирались конкретные догматы (о Пресв. Троице, о сотворении человека, о тайне Воплощения и т. д.); завершался проект 28 правилами. После обсуждения (1-11 марта 1870) комиссия пришла к заключению, что проект является слишком обширным, чтобы принять его как единый документ. Окончательный проект конституции был составлен из 1-й части (4 главы) предыдущего проекта и 18 правил. 14 марта текст был роздан участникам Собора; 18 марта - 12 апр. обсуждался на генеральных заседаниях Собора. В целом проект был одобрен; некоторые епископы внесли предложения о включении ряда поправок.

http://pravenc.ru/text/171599.html

П.В. Безобразов Стефану Поповичу, епископу пакрацкому, от 20 октября 1841 г. Saeculum, in quo nos vivimus, tam est opulentum magnis eventibus, ut nos vix vix illos circumspicere eorumque principia, causas et effectus dilucidare possumus. Ut in mari undae superveniunt undas, sic in mundo uni eventus perpetuo alteros sequuntur. Silentio praetereo multos ex iis et volo tantum indicare hunc praeclarum religiosum eventum, qui coram nostris oculis in Russia accidit. Hic eventus est conversio unitorum, occidentales Russiae provincias incolentium, et reversio illorum in sinum nostrae matris ecclesiae orthodoxae. Per illam conversionem haec ecclesia maximum incrementum assecuta est. Circiter duo millionia unitorum iterum fideles orientalis ecclesiae filii facti sunt. Nunc sub umbra altarium orthodoxorum atque sub tegmine piissimi regis nostri illi fruuntur libertate ac omnibus mediis ad assequendam felicitatem et salutem aeternam idoneis utuntur. In hoc eventu visibilis est dextera Dei. Non per hominum conatus, sed per Dei misericordiam et gratiam uniti sunt conversi. Triunus Deus, Pater, Filius et Spiritus Sanctus amat, defendit et propagat nostram orthodoxam ecclesiam eiusque sanctissima dogmata. In nostris temporibus non fictitia unitas ecclesiae christianae in sola papae persona, sed vetustissima ac verissima unitas omnium sanctissimorum patriarcharum et omnium episcoporum orthodoxorum, ubi-ubi sint, praevalere debet. Talis est voluntas Dei! Et ego opinor, quod omnes slavicae nationes a providentia Dei sunt destinatae ad conservanda ea dogmata, quae conciliis oecumenicis sancita fuerant, et ad propagandam orthodoxam religionem. Nos sumus obligati hanc divinan destinationem comprehendere et omnibus viribus adimplere. Data occasione conversionis unitorum, in Petropoli excusum fuit numisma in memoriam huius praeclari eventus. Acceptis aliquot exemplaribus huius numismatis, ego tibi, eminentissime, unum exemplar praesto. Laetitia nostra de conversione unitorum tam est grandis, ut nos non possumus non dividere illam cum omnibus, qui unanimiter nobiscum orthodoxam fidem confitentur. Accipias igitur, eminentissime praesul, hoc numisma et in nostrum gaudium ineas.

http://azbyka.ru/otechnik/Porfirij_Uspen...

Книга четвёртая 1. 1. Consideranti mihi, imperator auguste, qua ratione sic errauerit hominum genus, ut de dei filio plerique, uae mihi, diuersa sequerentur, nequaquam satis mirum uidetur quia errauit humana scientia de supernis, sed quia scripturis non detulit oboedientiam. Император август, когда я размышлял 411 , каким образом человеческий род впал в заблуждение и многие о Сыне Божьем – увы мне! 412 – думают по-разному, меня не столько удивило, что человеческое знание о вышнем мире бывает ошибочным, сколько то, что оно не слушает Писания. 2. Quid enim mirum, si mysterium dei patris domini lesu Christi, in quo sunt omnes thesauri sapientiae et scientiae absconditi, per sapientiam mundi non potuerunt homines conpraehendere, quod nec angeli cognoscere nisi ex reuelatione potuerunt? Не удивительно, что тайну Бога Отца Господа Иисуса Христа, в Котором сокрыты все сокровища мудрости и знания ( Кол.2:2–3 ), люди мудростью мира сего 413 не смогли познать, если даже ангелам эта тайна была дана лишь в откровении. 3. Quis enim potuit opinione magis quam fide sequi dominum Iesum, nunc de caeli altissimis inferna penetrantem, nunc ab inferis ad caelestia resurgentem, subito exinanitum, ut habitaret in nobis, nec umquam inminutum, cum semper filius in patre et in filio pater esset? 4. Dubitauit in eo ipse praenuntius, licet per synagogae typum, dubitauit ipse ante domini faciem destinatus. Denique missis discipulis interrogat: Tu es qui uenturus es, an alium expectamus? Усомнился в Нём даже предвозвестивший Его 417 , и его сомнение проообразовало синагогу. Он, будучи сам послан возвещать о Господе, отправил к Нему своих учеников с вопросом: Ты ли Тот, Который должен прийти, или ожидать нам другого?( Мф.11:3 ). 5. Obstipuerunt et angeli caeleste mysterium. Vnde cum resurge ret dominus atque ilium, quem dudum secundum carnem angustus sepulcri locus texerat, resurgentem ab inferis caeli alta sustinere non possent, haeserunt etiam caelestia opinionis incerto. В изумлении взирали ангелы на эту небесную тайну. Воскрес Господь, и высоты неба не могли вместить Восходящего от нижних, Чью плоть недавно скрывала тесная могила. Небесные силы в сомнении колебались.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Песнь «Тебе Бога хвалим», столь часто употребляемая при торжественных богослужениях в Церкви Русской, не есть оригинальное произведение русского или греческого гимнотворчества, но перевод гимна Те Deum laudamus, принадлежащего Церкви Западной. В сборник церковных песней и гимнов, изданном Даниелем в четырех томах, под заглавием Thesaurus hymnologicus (Lipsiae, 1855), гимн этот имеет следующий вид 1 . Те Deum laudamus, te Dominum profitemur. 2 . Те aeternum Patrem omnis terra veneratur. 3 . Tibi omnes Angeli, tibi coeli et universae Potestates, 4 . Tibi Cherubim et Seraphim incessabili voce proclamant: 5 . Sanctus, sanctus, sanctus Dominus Deus Sabaoth. 6 . Pleni sunt coeli et terra majestatis gloriae tuae. 7 . Te gloriosus Apostolorum chorus, 8 . Te prophetarum laudabilis numerus. 9 . Te martyrum candidatus laudat exercitus. 10 . Te semper per orbem terrarum sancta confitetur Ecclesia, 11 . Patrem immensae majestatis, 12 . Venerandum tuum verum et uuicum Filium, 13 . Sanctum quoque Paraclitum Spiritum. 14 . Tu, Rex gloriae, Christe, 15 . Tu Patris sempiternus es Filius. 16 . Tu ad liberandum suscepturus hominem non horrusti Virginis uterum. 17 . Tu devicto mortis aculeo aperuisti credentibus regna coelorum. 18 . Tu ad dexteram Dei sedes in gloria Patris. 19 . Judex crederis esse venturus. 20 . Те ergo quaesumus, famulis tuis subveni, quos pretioso sanguine redemisti. 21 . Aeterna fac cum sanctis tuis gloria munerari. 22 . Salvum fac populum tuum, Domine, et benedic hereditati tuae. 23 . Et rege eos, et extolle illos usque in aeternum. 24 . Per singulos dies benedicimus te 25 . Et laudamus nomen tuum in saeculum et in saeculum saeculi. 26 . Dignare, Domine, die isto sine peccato nos custodire. 27 . Miserere nostri, Domine, miserere nostri. 28 . Fiat misericordia tua, Domine, super nos. quemadmodum speravimus in te. 29 . In te, Domine, speravi, non confundar in aeternum 1 ). Кем составлен гимн Те Deum laudamus? И в какое время? Долго господствовало мнение, отголоски которого слышатся еще и в настоящее время, что гимн Те Deum laudamus составлен по божественному вдохновению Амвросием Медиоланским и Августином, антифонно воспевшими его при крещении последнего в Медиолане в 387 году.

http://azbyka.ru/otechnik/Petr_Cvetkov/o...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010