(9) Далее, [именем] первооткрывателя – то, что он открыл, как: Без Вакха и Цереры и в Венере жару нет... (Ter., Eun., 732). или До звезд бросает Вулкан смешанные искры (Verg., Aen., IX, 76). Ведь решили считать, что Церерою открыт пшеничный хлеб, Либером (Дионисом) – виноградное вино, Венерою – похоть, а Вулканом – огонь 171 . И наоборот, когда [именем] того, что открыто, называется открывателя, как: Vinum pracamur (Plaut., frg. 159). (Мы молим вино.) о Либере, который у греков открыл вино 172 . (10) Далее, [когда именем] того, кто сделал, [называется] то, что сделано, как «pigrum frigus» (оцепенелый холод), ведь он приводит в оцепенение людей, и «timor pallidus» (бледный ужас), поскольку он заставляет людей бледнеть 173 . И наоборот, [когда именем] того, что сделано, [называется] тот, кто сделал, как: Впряг родитель коней в золотую упряжь, взнуздал их Пенной уздою, и волю им дал (Verg., Aen., V, 817–818). [Поэт] сказал «пенная узда», хотя конечно не она сама делает пену, а конь, который, если его погонять, брызжет пеною 174 . (11) Антономаси ´я (antonomasia) 175 – это «вместо имени», то есть [слово или выражение], поставленное заместо имени [собственного] (vice nominis), как «рожденный Майею» вместо «Меркурий». Этот троп бывает трех видов: от одушевленного: И великодушный Анхизид 176 (Verg., Aen., V, 407). от тела: Сам великан 177 (Verg., Aen., III, 619). прочее: Отрок несчастный бежит от неравного боя с Ахиллом 178 (Verg., Aen., 1,475). (12) Эпитет (epitheton) 179 , [то есть то, что] сверх имени. Ведь он ставится при соответствующем имени, как «благая Церера», или: И зловещатели псы, и не вовремя вставшие птицы (Verg., Georg., 1,470). Между антономасией и эпитетом то различие, что первая ставится вместо имени, второй же никогда не бывает без имени. При помощи этих двух тропов мы или браним кого-нибудь, или указываем [на него], или хвалим. (13) Сине ´кдоха (synecdoche) – это формула (conception), когда мы узнаем по части целое, либо по целому – часть. Она же есть и то, когда род указывается через вид, и вид – через род, . Часть узнается по целому, например, [так]:

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Orbus, quod liberos non habet; quasi oculis amissis. Opifex, quod opus faciat aliquod. Opilio [custos ovium] [ovium pastor quasi ovilio]. P Prudens, quasi porro videns. Praespicax est enim et incertorum praevidet casus. Patiens dictus a pavendo. Pavere enim ferire est. Percutitur enim et tolerat. Perfectus, cui nihil iam adici potest. Huic nomini apud Grammaticos conparatio non adicitur, quia si dixeris: «Ille perfectior est,» iste perfectus non erit. Pulcer ab specie cutis dictus, quod est pellis: postea transiit hoc nomen in genus. Nam pulchritudo hominis aut in vultu est, ut (Virg. Aen. 1,589): Os humerosque deo similis. aut in capillis, ut (Virg. Aen. 1,589): Namque ipse decoram caesariem. aut in oculis, ut (Virg. Aen. 1,591): Laetos oculis adflarat honores. aut in candore, ut (Virg. Aen. 1,592): Quale manus addunt ebori decus. aut in lineamentis, ut (Cic. Verr. 2,36): «Te multo plus figura et lineamenta hospitis delectabant,» aut in proceritate, ut Turnus (Virg. Aen. 11,683): Vertitur in mediis, et tota vertice supra est. Pellax a perliciendo. Perspicax, splendidus, eo quod perluceat. [Perpetuus]. Perennis, ab eo quod sit perpetuus annis. Praesul vocatus quia praeest sollicitudine. Praepositus appellatus eo quod sit subiectorum ac famulantium ordinator vel rector. Patroni a patribus dicti sunt, quod huiusmodi affectum clientibus exhibeant ut quasi patres illos regant. Paedagogus est cui parvuli adsignantur. Graecum nomen est; et est conpositum ab eo quod pueros agat, id est ductet et lascivientem refrenet aetatem. Praesens dictus quod sit prae sensibus, id est coram oculis, qui sensus sunt corporis. Prior, quod primus sit ordine: et primus quasi praeminens. [Primus. Postremus.] Potens, rebus late patens: unde et potestas, quod pateat illi quaqua velit, et nemo intercludat, nullus obsistere valeat. Praeopimus, prae ceteris opibus copiosus. Pecuniosus: Tullius primum eos dictos refert qui plurimam habuissent pecuniam, id est pecora. Ita enim et antiqui eos appellabant; paulatim autem per abusionem nomen aliud devolutum est.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

7888 E.g., Homer ft 8.75–77, 133, 145–150, 167–171; 15.377, 379; 17.594–596; Valerius Maximus 1.6.12; Silius Italicus 12.623–625; cf. Pindar Nem. 9.25; armies facing lightning sometimes persuaded themselves, however, that it was not an omen (e.g., Silius Italicus 12.627–629; Plutarch Alex. 60.2). In Israel, see 1Sam 2:10; 7:10 ; Isa 29:6; perhaps Judg 5:20 ; cf. judgment in Sib. Or. 4.113; 5.302–303. 7889 E.g„ Homer Od. 20.101, 103; 21.413; Virgil Aen. 7.141–142; 8.523–526; 9.630–631; Pindar Pyth. 4.197–200; Silius Italicus 15.143–145; Ovid Fasti 3.369; Cicero Cat. 3.8.18; cf. Parthenius LR. 6.6; Catullus 64.202–206; in Jewish tradition, see Exod 19:19; 1Sam 12:17–18 ; Sir 46:16–17 ; cf. 1 Kgs 18:36–38,44. In heavenly visions, cf. ΙΕη. 14:8; 17:3; 69:23; 3 En. 29:2; PGM 4.694–696. 7894 E.g., Homer II. 3.276, 320, 350,365; 10.154; 11.56, 80,182,201, 544; 16.253; 17.46; Od. 14.440; 15.341; 16.260; 24.518; Hesiod Op. 169; Euripides Medea 1352; Aristophanes Clouds 1468–1469. 7895 Homer I1. 1.544; 4.68; 5.426; 8.49, 132; 12.445; 15.12, 47; 16.458; 20.56; 22.167; Od. 1.28; Hesiod Theog. 457, 468, 542; Scut. 27; Op. 59; Diodorus Siculus 1.12.1 (following Homer); Ovid Metam. 2.848; 14.807; Epictetus Diatr. 1.19.12; Phaedrus 3.17.10. 7898 E.g., Epictetus Diatr. 1.6.40; 1.9.4–7; 1.13.3–4; 3.22.82; Diogenes Laertius 7.147; Acts 17:28. 7899 Plutarch Plat. Q. 2.1, Mor. 1000E; Alexander 15 in Plutarch S.K., Mor. 180D; Γ.Τ. 8.1.3, Mor. 718A; Babrius 142.3; Orphic Hymns 15.7; PGM 22b.l-5 (Jewish); other deities in Martial Epigr. 10.28; Orphic Hymns 4.1; 12.6. «Adonai» is «Father of the World» in PGM 1.305 (apparently as Apollo, 1.298). For the common usage in Philo, see documentation in comment on John 1:12 . 7900 Virgil Aen. 1.60; 3.251; 4.25; 6.592; 7.141, 770; 8.398; 10.100; 12.178; Ovid Metam. 1.154; 2.304,401; 3.336; 9.271. 7901 Homer Il. 8.69,245,397; 14.352; 15.637; 16.250; 22.60,209; Od. 12.63; 13.51; Virgil Aen. 2.691; Georg. 1.121, 283, 328, 353; 2.325; Orphic Hymns 19.1. The deity is in a number of cases «father» as «creator» or progenitor (e.g., Sophocles Ajax 387; Epictetus Diatr. 1.3.1; Marcus Aurelius 10.1; see further documentation in comment on John 3:3 ); most of the Latin references above are to pater, but Jupiter is also called genitor, e.g., Virgil Aen. 12.843. No henotheism is in view; sometimes «father Zeus» is listed alongside Athene and Apollo (e.g., Homer Od. 4.340; 7.311; 17.132; 18.235; 24.376).

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

Mart. 14,30). Lancea est hasta amentum habens in medio: dicta autem lancea quod aequa lance, id est aequali amento, ponderata vibratur. Amentum vinculum est iaculorum hastilium qui mediis hastis aptatur: et inde amentum quod media hasta religatur ut iaculetur. Clava est qualis fuit Herculis, dicta quod sit clavis ferreis invicem religata; et est cubito semis facta in longitudine. Haec et cateia, quam Horatius caiam dicit. Est enim genus Gallici teli ex materia quam maxime lenta, quae iacta quidem non longe propter gravitatem evolat, sed quo pervenit, vi nimia perfringit; quod si ab artifice mittatur, rursum redit ad eum qui misit. Huic meminit Vergilius dicens (Aen. 7,741): Teutonico ritu soliti torquere cateias Unde et eos Hispani et Galli tautanos vocant. Falarica est telum ingens torno factum, habens ferrum cubitale et rotunditatem de plumbo in modum sphaerae. In ipsa summitate dicitur etiam et ignem habere adfixum. Hoc autem telo pugnatur de turribus, quas dici manifestum est. Iuvenalis (6,589): Consulis ante falas delphinorumque columnas. A falis igitur dicta est falarica, sicut a muro muralis. Sane falaricam Lucanus dicit nervis mitti tortilibus et quadam machina (6,198): Ut nunc (tortilibus) vibrata falarica nervis. Vergilius vero ait Turnum manu †falaricae† iaculasse (Aen. 9,705). Pila sunt arma iaculorum atque telorum a torquendo, vel emittendo, vocatae. De quibus Lucanus (1,7): Signa pares aquilas et pila minantia pilis. Cuius singulare pilum dicitur. Telum vocatur secundum Graecam etymologiam, π το τηλθεν, quidquid longe iaci potest: quamquam abusive dicatur et gladium, ut est illud (Virg. Aen. 9,747): At non hoc telum, mea quod vi dextera versat. Proprie autem telum a longitudine dictum: unde et mustelam dicimus quod longior sit quam mus. Cuspis hastilis amentata, a cespite dictus, quod est virgulta. Vergilius (Aen. 7,817): Et pastorale(m) praefixa cuspide myrtum. Proprie autem cuspis posterior pars hastae est. Caput VIII. DE SAGITTIS Sagitta a sagaci ictu, id est veloci ictu, vocata.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Pervicax proprie dicitur qui in proposito suo ad victoriam perseverat. Antiqui enim vicam dicebant quam nos victoriam. Credo quod inde dicatur herba vicia, id est victorialis. Pernix a pernitendo tractum est: id est in conatibus perseverando. Alii pernicem velocem intellegunt pedibus. Nam pernicitas pedum est, ut (Virg. Aen. 11,718): Pernicibus ignea plantis: sicut celeritas pinnarum est, ut (Virg. Aen. 3,243): Celerique fuga sub sidera lapsae. Piger, quasi pedibus aeger. Est enim tardus ad incedendum: quod nomen per usum transiit ad animum. Pernox, pervigilans nocte. [Perseverans.] Pertinax, inpudenter tenens, quasi pertinens. Petulans nunc quidem pro audace et inprobo ponitur: olim autem acerbi flagitatores et proprie argentariorum [coactorum] pueri, quod pretia rerum crebrius et asperius exigebant, a petendo petulantes vocati. Procax, proprie idem quod petax. Nam procare est petere; unde et petitores nuptiarum proci dicuntur. Prodigus, sumtuosus atque consumtor, qui omnia porro agit et quasi proicit. Profugus proprie dicitur qui procul a sedibus suis vagatur, quasi porro fugatus. Peregrinus, longe a patria positus, sicut alienigena. Proiectus, quasi longe et procul iactatus; sicut et produxit, quasi porro illum duxit; et provocavit, quasi porro illum vocavit. Proiectus, porro eiectus ac proiactatus, unde et (Virg. Aen. 3,699): Proiectaque saxa; id est porro iactata. Proscriptus, cuius bona palam et aperte scribuntur. Praescriptus ordinem significat, sicut et praescriptiones apud iurisconsultos. Procinctus, expeditus et armatus; unde et «in procinctu», id est cum belli causa arma sumebant. Praecinctus, eo quod ante se ponat aliquid, quo praecingitur. Unde et de Domino dictum est (Iohann. 13,5): «Praecinctus est linteo, et lavit pedes discipulorum suorum.» Praedo est qui populando alienam provinciam invadit: praedo ab abigendo praedas dictus; et praedo qui praedam habet. Praedator, hoc est cui de praeda debetur ahiquid. Plagiator, π το πλαγου, id est oblico, quod non certa via grassatur sed pelliciendo dolis. Piratae sunt praedones maritimi, ab incendio navium transeuntium quas capiebant dicti. Nam πυρ ignis est. Pugillator, qui de manu in manu nummorum aliquid subtrahit. Peculator, pro eo quod sit pecuniae publicae defraudator. Proditor, pro eo quod detegit. Item proditor perditor, ut (Virg. Aen. 1,252):

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Horum quidam coeunt, sed tamen virtus in semine nulla est. Liquorem enim habent et emittunt, sed ad gignendum inanem atque invalidum. Effeta ab eo, quod sit frequenti fetu exhausta. Partus enim eam adsiduus debilem reddit. F Facundus dictus, quia facile fari possit. Facetus, qui iocos et lusus gestis et factis conmendat, a faciendo dictus. Frugalis a fruge nominatus, id est a fructu vel parsimonia, sive, ut alii volunt, a modestia et temperantia. Fenerator, qui pecuniam deponit apud debitorem, quasi fenoris actor: nam fenus pecunia est. Fenerator autem Latine dicitur et qui dat mutuum et qui accipit. Flamines, pontifices idolorum. Felix dicitur qui felicitatem dat, felix, qui accipit: et felix, per quem datur felicitas, ut felix tempus, felix locus. Fidelis, pro eo quod fit ab eo id quod dicit vel promittit bonum. Facilis, a faciendo, nec tardus. Firmus, unde et formosus. Fortis, quia fert adversa vel quaecumque acciderint: sive a ferro, quod sit durus nec molliatur. Formosus a forma dictus. Formum enim veteres calidum et fervens dixerunt. Fervor enim sanguinem movet, [et] sanguis pulchritudinem. Foedus nomen habet ab hirco et haedo, F littera addita. Hunc veteres in gravi significatione ponebant, ut (Virg. Aen. 2,502): Sanguine foedantem quos ipse sacraverat ignes. Fragilis dictus eo quod facile frangi potest. Fessus, quasi fissus, nec iam integer salute: est autem generate. Dicimus enim fessus animo, ut (Virg. Aen. 8,232): Ter fessus valle resedit; et fessus corpore, quod magis est proprium; et fessus rerum a casu venientium. Fatigatus, quasi fatis agitatus. Formidolosus a formo, id est sanguine, dictus, cum se a cute vel a praecordia fugiens contrahit sanguis. Nam timor sanguinem gelat, qui coactus gignit formidinem, unde est illud (Virg. Aen. 3,30): Gelidusque coit formidine sanguis. Formidolosus autem cum sit timidus, et timendum significat. Fatuus ideo existimatur dictus, quia neque quod fatur ipse, neque quod alii dicunt intellegit. Fatuos origine duci quidam putant a miratoribus Fatuae, Fauni uxoris fatidicae, eosque primum fatuos appellatos, quod praeter modum obstupefacti sunt vaticiniis illius usque ad amentiam.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

6993 Stibbe, «Elusive,» finds sources for Jesus» escapes, linguistic elusiveness, etc., in Wisdom, Isaian, and Markan traditions. 6994 Cf.,e.g., Appian R.H. 4.6. 6995 E.g., Aristophanes Ach. 390; Sophocles frg. of Inachus 8, 26 (Sei. Pap. 3:24–25); Apollo-dorus 2.4.2. 6996 E.g., Homer I1. 16.788–789; 17.551–552; Ovid Metam. 12.598–599; Silius Italicus 9.488. They could also escape by flying over walls (Euripides Bacch. 655, reflecting staging limitations). 6997 E.g., Homer I1. 3.381; 5.23, 344–345; 20.321,443–446; 21.597–598; 24.334–338; Od. 7.14–17, 41–42; 13.189–193; Sophocles Ajax 70, 83–85; Euripides Helen 44–45; Iph. taur. 27–30; Orest. 1629–1636; Apollonius of Rhodes 3.210–213; 4.647–648; Virgil Aen. 1.411–414,439–440; 12.52–53, 416; Ovid Metam. 5.621–624; 12.32–34; 15.538–539; Philostratus Vit. Apol1. 4.16; Apollodorus 3.6.8; Silius Italicus 9.484–485. Mist was also used to conceal horses (Homer Il. 5.776; 8.50) or to rape mortals (Apollonius of Rhodes 1.218; cf. Ovid Metam. 1.601–606); transformations also concealed mortals (Homer Od. 16.454–459; Ovid Metam. 8.851–854, 872–874); cf. temporary invulnerability (Apollodorus 1.9.23). 6998 Mortals could not even render themselves visible again until the deities wished (Virgil Aen. 1.579–581, 586–587; cf. Homer Od. 7.143; 13.352; 16.167–179). 6999 Virgil Aen. 9.657–658. 7000 As in b. Sanh. 98a; Pesiq. Rab Kah. 5:8; Num. Rab. 11:2; Ruth Rab, 5:6; Song Rab. 2:9, §3; Pesiq. Rab. 15:10; Tg. Mic. on 4:8. Also note the more general hidden Messiah expectation in 1 En. 62:7; 4 Ezra 13:52; Justin Dia1. 8.4; cf. Barnard, Justin, 46–47; Shotwell, Exegesis, 72; Higgins, «Belief,» 300; Ford, Revelation, 191: See also comment on 7:27. 7001 Rabbis understood the tabernacles celebrated at this feast as recalling the clouds of glory (Rubenstein, «Sukkah»). 7002 Though Jer 43LXX prefers a more ambiguous passive κατεκρβησαν, perhaps allowing construal as a divine passive but also allowing readers to avoid the Hellenistic connotations with regard to deities or magicians more widely circulated in the time of this translation.

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

220 Как и hymn. 11, этот гимн начинается с имён воспеваемых святых. Расположение рядом имён Victor и Nabor создаёт гомеотелевтон. 221 Метрически в слове Mediolanum удлиняется звук что представляет собой «поэтическую вольность», подобную той, которую допускает Вергилий (Aen. 1. 499). Тот же приём использует Эннодий (carm. 1. 18. 26). 222 Solo – Abl. loci; solo hospites – гости на земле. Ср. о св. Себастиане: exp. ps. 118, 20. 44. 223 Genus – Accusatiuus graecus, подобное употребление ср. у Вергилия: Aen. 12. 25. Встречается он и в прозе свт. Амвросия 2. 43). 224 В двух соседних стихах два синонима: hospes и aduena. Такая же амплификация с этими словами у Лукана (8. 821822). 226 Extremus – определение, часто встречающееся у Вергилия (ср.: Aen 11. 526; georg. 2. 122) и Горация (epist. 1. 1. 45), когда речь идёт о дальних пределах мира. 227 Suscipere здесь может иметь значение юридического термина «принимать в число граждан», «давать гражданство». Ср. у Цицерона: leg. 2. 5. 228 В языке свт. Амвросия fides ecclesiae – клише, тесно связанное с крещением. Ср.: Abr. 1. 9. 87; 1. 9. 93; 2. 10. 74; 2. 33. 230 То есть чужеземцы заплатили цену своей крови за то, чтобы стать «гражданами» Медиолана, как нередко получали гражданство провинциалы. 236 Ср. эпиграмму епископа Дамаса о воинах Ахилле и Нерее (epigr. 7.5), также стихотворение Пруденция о воинах-мучениках Эметерии и Хелидонии (perist. 1. 34). В ранней Церкви оставление воинской службы после крещения считалось если не обязательным, то желательным. Этому вопросу, в частности, посвящено сочинение Тертуллиана «De corona militis». 239 Ж. Норуа (см.: Hymnes. Р. 477) пишет, что казнь мучеников в Laus Pompeia могла носить показательный характер, поскольку там находился военный гарнизон. Вместе с тем автор гимна может сознательно обыгрывать название города и значение слова laus. Misit ad Laudense oppidum – «послал в город славы». 242 Plaustrum – повозка, на которой во время триумфа перевозилась военная добыча. Поскольку речь идёт о триумфальном возвращении мощей, получается своего рода оксюморон: триумфаторы возвращаются на повозке, предназначенной для военной добычи.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Thalheim 1901 – Thalheim Th. Deinarchos//RE. 8. Hlb. 1901. Col. 2386– 2388. Them. Or. – Themistius. Orationes. Theog. – Theogonia (Hesiodi). Thibault 1964 – Thibault J. C. The Mystery of Ovid’s Exile. Berkeley; Los Angeles, 1964. Thompson 1947 – Thompson E. A. The Historical Work of Ammianus Marcellinus. Cambridge, 1947 (Groningen, 1969). Thucyd. – Thucydides. Historia belli Peloponessici. Tierney 1963 – Tierney J. J. The Map of Agrippa//Proceedings of the Royal Irish Academy. 63. 1963. P. 151–166. Treu 1952 – Treu M. Alkaios. Munchen, 1952. Treu 1961 – Treu K. Zur Borysthenica des Dion Chrysostomos//Griechische Städte und einheimische Völker des Schwarzmeergebietes. Berlin, 1961. S. 137–154. Val. Flacc. – Valerius Flaccus. Argonautica. Vasmer 1923 – Vasmer M. Die Iranier in Südrussland. Leipzig, 1923. Verg. Georg., Aen.Vergilius. Georgica, Aeneis. Vergiliana 1971 – Vergiliana/Ed. H. Bardon, R. Verdière. Leiden, 1971. Vian 1987 – Vian Fr. Poésie et géographie. Les retours des Argonauts//Comptes rendus de l’Académie des Inscriptions et Belles-Lettres. Paris, 1987. P. 249–262. Vinogradov 1981 – Vinogradov Ju. G. Olbia. Geschichte einer altgriechischen Stadt am Schwarzen Meer. Konstanz, 1981. Vinogradov 1997 – Vinogradov Ju. G. Pontische Studien. Kleine Schriften zur Geschichte und Epigraphik des Schwarzmeerraumes. Mainz, 1997. Vinogradov, Kryickij 1995 – Vinogradov Ju. G. and Kryickij S. D. Olbia. Eine altgriechische Stadt im nordwestlichen Schwarzmeerraum. Leiden; New York; Köln, 1995. Vitruv. – Vitruvius. De architectura. Vittinghoff 1959 – Vittinghoff F. Kaiser Augustus. Göttingen, 1956. Voigt 1971 – Voigt E.-M. Sappho et Alcaeus. Amsterdam, 1971. Wagner 1967 – Wagner N. Getica: Untersuchungen zum Leben des Jordanes und zur frühen Geschichte der Goten. Berlin, 1967. Walbank 1957–1979 – Walbank F. W. A Historical Commentary on Polybius. Vol. I–III. Oxford, 1957–1979. Walbank 1979 – Walbank F. W. Polybius. Berkeley; Los Angeles; London, 1979. Walleser 1894 –      Walleser M.       Die Welttafel des Ravennaten. Programm Mannheim, 1894.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

   А.Б. Егоров. Культ личности и культ государства в религиозном почитании императоров I в. н.э. - Мнемон. Исследования и публикации по истории античного мира. Под редакцией професора Э.Д. Фролова. Выпуск 3. Санкт-Петербург, 2004.    Ю.Г. Чернышов. Социально-утопические идеи и миф о «золотом веке» в Древнем Риме. Ч. II. Ранний принципат. Гл.3. Почитание исператоров- " спасителей " . Suet., D. Jul., 88; Serv. ad Verg. Aen., VIII,681; X,272 etc.    Norden E. Die Geburt des Kindes. Leipzig-B., 1924. S. 158; Strobel A.Weltenjahr, grosse Konjunktion und Messiasstern//ANRW. Bd. II,20,2. 1987; S. 1063 ff.    Mattingly H. Coins of the Roman empire in the British museum. V.1. Augustus to Vitellius. L., 1965. P. CLXXXIX ff.    Подробнее см.: Свенцицкая И.С. Полис и империя: эволюция императорского культа и роль " возрастных союзов " в городах малоазийских провинций I-II вв.//ВДИ. 1981. С. 37 и сл.; Otto W. Augustus Soter//Hermes. Bd. 45. 1910. S. 448-460; Herzog-Hayser G. Kaiserkult//RE. Suppl. IV. 1924. Sp. 825; Taeger F. Charisma Studien zur Geschichte des antiken Herrscherkultes. Bd. 2. Stuttgart, 1960. S. 187 ff.: Roemischer Kaiserkult/Hrsg. von D.Wlasok. Darmstadt, 1978. S. 106 ff.    Eusèbe de Césarée, Histoire écclesiastique, IV,26,7 и т.д.: κα τοτο μγιστον τεκμριον το πρς γαθο τν καθ μς λγον συνακμσαι τ καλς ρξαμν βασιλε, κ το μηδν φαλον π τς Αγοστου ρχς παντσαι, λλ τοναντον παντα λαμπρ κα νδοξα κατ τς πντων εχς.    Подобное естественное выражение братской любви между Церквами находим и сегодня: более материально состоятельный «Московский патриархат оплатил покупку здания для резиденции Чешской церкви в Праге» http://www.patriarchia.ru/db/text/1315127.html    Протопресвитер Иоанн Мейендорф. Апостол Петр в византийском богословии – Альфа и Омега, 3(14) 1997. Оригинал - Meyendorff J. St. Peter in Byzantine Theology//The Primasy of Peter in the Orthodox Church (J. Meyendorff, N. Afanassieff, A. Schmemann, N. Koulomzine). American Orthodox Book Service. Printed in England. 2nd Edition. 1973. - pp.7-29.

http://bogoslov.ru/article/3219067

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010