128 Migne, t. 198, p. 1727. Hujus porta est sacra scriptura, quae docet nos recte conservavi in medio hujus pravae nationis; per quam quicunque ingredietur, et ingredietur, pascua inveniet. Sermo II in Adv. Domini. 131 Migne, t. 207, p. 711, p. 855. Cessantibus igitur figuiativis moralia remanserunt et in doctrinam evangelii cum augmento gratiae transfusa sunt. Contra Perf. Jud. c. 23. 135 Noli autem scrutari, quae supra te sunt, nec inanes cogita theorias, non disputationum argutiis, nec verborum calumniis te distendas. T. 207, p. 419. Epist. 140. 137 Loc. ci.t Oportuit ut totius mundi constitutio poneretur, quia propter hominem factus est mundus. Quaest. I m. 3. 139 Pugio fidei Opus tale componam. quod quas pugio quidam praedicatoribus Christianae tidei atque cultoribus esse possit in promptu. Pvooem. p 2. Издание Парижское 1651 г. 141 Loc. cit., p. 23.Quandocunque in scriptura ambiguitatis alicujus controversia oritur, in praecedentibus vel subsequentibus quaerendum est, scriptura illa qualiter intclligenda sit, et controversia qualiter dirimenda. Pars. II c. 13 nr. 32. 144 Loc. cit., p. 29. Sicut Deus fecit creaturas et scripturam, sic voluit ipsas res fectas ponere in scriptura ad intellectum ipsius tam sensus littcralis, quam spiritualis. Pars. II, с 8. 149 Migne, t. 153, p. 18. Nova lex Dei specialiter esse dicitur, quia non per ministrum, sed per propriam personam eam docuit. In ep. ad. Rom. c. I. 150 Loc. cit. 152, p. 639. Quidam (т. е. libri) vero loco logicae et ethicae ad theoricam, id est, ad contemplationem tendunt, illi scilicet qui sublimia in se Dei mysteria et a communi cognitione remota continent, sicut Cantica canticorum. Expos. in psalm. prolog. 153 T. 152, p. 678. Sicut pluviae, cum in bonam terram cadunt, fructum optimum generant, cum vero in malam, tribulos et spinas procreant, sic et scipturae in bonis virtutum lumen, in malis vero caecitatem operantur. Expos. in. ps. 10. 158 T. 169, p. 826. Ipsa Dei visio, quae quandoque perficienda est, hic jam per scripturas inchoatur. Prolog. in Apocal.

http://azbyka.ru/otechnik/Dmitrij_Leonar...

33. Sed dicunt solum dici posse solem, quia sol alter non est. Sed ipse sol habet communia multa cum stellis, quod percurrit caelum, quod aetheriae illius caelestisque substantiae est, quod creatura est, quod inter omnia dei opera conputatur, quod cum omnibus deo «seruit», cum omnibus «benedicit» deum, cum omnibus «laudat». Non ergo solus proprie dicitur, quia nec a ceteris separatur. Но они говорят, что может быть единственным солнце, поскольку другого солнца нет. Однако у самого солнца много общего со звёздами, оно так же движется по небу, ему присуща воздушная небесная материя 557 , оно – творение, пребывает среди прочих творений Бога 558 , вместе со всеми служит Богу, благословляет и хвалит Его 559 . Следовательно, оно не может называться в собственном смысле единственным, потому что не существует отдельно от всех. 34. Itaque cum patris et filii et spiritus sancti diuinitati, quae sola non inter omnia, sed super omnia est, nulla possit creatura conferri ut de spiritu interim adsertio reseruetur , sicut pater dicitur «solus deus uerus», cui nihil sit commune cum ceteris, ita etiam solus est filius imago dei ueri, solus ad dexteram patris, solus «uirtus dei atque sapientia». 35. Solus ergo filius fecit sicut et pater, quia scriptum est: Quaecumque facio, ipse facit. Cum enim unum opus sit patris et fili, bene de patre et filio dicitur, quia deus solus operatus est, unde etiam cum «creatorem» dicimus, et patrem et filium confitemur. Nam utique cum Paulus diceret: Qui seruierunt creaturae potius quam creatori, nec patrem creatorem negauit ex quo omnia nec filium per quem omnia. И Сын творил один, и Отец, потому что написано: всё, что Я творю, Он творит 565 . Когда одно творение Отца и Сына, правильно говорить об Отце и Сыне, что совершил один Бог, и, говоря о Творце, мы исповедуем и Отца и Сына. Так и Павел, говоря о тех, которые служили твари вместо Творца ( Рим.1:25 ), не отрицает, что Творцом является и Отец, из Которого всё, и Сын, Которым всё ( 1Кор.8:6 ). 36. A quo alienum utique non uidetur, quia scriptum est: Qui solus habet inmortalitatem. Quomodo enim non habet inmortalitatem qui uitam habet in semet ipso? Habet utique in natura, habet in substantia et habet non per gratiam temporalem, sed per «sempitemam diuinitatem»; habet non ex dono quasi seruus, sed ex generationis proprietate quasi filius coaetemus et habet sicut pater. Sicut enim pater habet uitam in semet ipso, ita et filio dedit uitam habere in semet ipso. Sicut habet inquit, sic dedit. Didicisti supra, quemadmodum dederit, ne putares esse gratiae largitatem, ubi generationis arcanum est. Cum ergo inter patrem et filium uitae nulla distantia sit, quemadmodum quod «inmortalitatem solus» habeat pater, filius non habeat aestimari potest?

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Fecit quasi bonus quod foret utile: quasi sapiens quod optimum judicabat: quasi omnipotens quod amplissimum praevidebat [Сотворил как Благой полезное, как Мудрый – то, что считал наилучшим, как Всемогущий – то, что предвидел наивеличественным] (Ambrosius Mediolanensis. Hexaemeron I, 18, PL 14:131) ποησεν ς γαϑς τ χρσιμον, ς σοφς τ κλλιστον, ς δυνατς τ μγιστον [Как Благой Он сотворил полезное, как Мудрый – прекраснейшее, как Сильный– величайшее] (Basilius Magnus. In Hexaemeron homilia 1, 7, PG 29:17) В заключение отдела о космологии рассмотрим вопрос об отношении Амвросия к оригенистической теории множества миров, одновременно и последовательно творимых Богом. В «Шестодневе» он обнаруживает по этому поводу нерешительность и колебание, что объясняется, вероятно, влиянием св. Василия, во многих отношениях близко примыкавшего к Оригену . Не утверждая прямо существование многих миров, он, однако, вместе со св. Василием говорит о множестве созданных Богом небес и считает оскорбительным для неизмеримого Всемогущества Божия сомневаться в том, что эти многие небеса действительно существуют; он также по примеру св. Василия не желает оспаривать тех писателей, которые верили в существование многих миров наряду с существованием многих небес. Зато там, где св. Амвросий был свободен от влияния св. Василия, как, например, в одном из писем к Сабину, он самым категорическим образом высказывается против теории многих миров 1593 1. Антропология и психология Длинную цепь земных созданий увенчивает собой человек. Он есть великое творение Бога (magnum opus) 1594 , самое драгоценное Его создание (pretiosissimum opus Dei) 1595 . Он появился на земле последним. Св. Амвросий указывает два основания для этого. С одной стороны, мир, согласно мысли Творца, представляет собой арену для подвигов и состязаний человека, а устроителем этого состязания является Сам Бог . Но кто устраивает состязание, предварительно приготавливает всё необходимое для него, и только после этого призывает борца, чтобы не произошло замедления в награждении последнего, если он окажется победителем.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

207 Comment. in Somn. Scip. I, c. 6. См. выше, гл. 2, раздел 5 (Однажды сказал Бог, и дважды слышал я это), прим. 143. 208 Exp. in Io., Cus., f. 121 va , ll. 54–60. Ср. Exp. in Sap., в: Archives..., IV, p. 252–253. 209 Exp. in Gen., Ia ed., LW I, p. 53, n. 13 (Cus., f. 7ra, ll. 2–7): Produxit enim immediate non aliquam partem universi, sed ipsum totum universum immediate, quod, inquam, universum non produceret nec esset universum, si quod partium ipsi deesset essentialium. Ex quo autem universum non esset, si lapis vel lignum deesset aut si natura angelici spiritus deesset. [Ведь Он произвел непосредственно не какую-то часть вселенной, но непосредственно произвел всю вселенную во всей полноте; и я говорю, что Он не произвел бы вселенную и не была бы вселенная, если бы отсутствовала какая-нибудь из ее сущностных частей. Отсюда следует, что вселенная не существовала бы, если бы отсутствовал камень, или дерево, или природа ангельских духов.] 210 В Opus propos., где Мейстер Экхарт должен был исследовать 14 пар противопо­ложных терминов, первый трактат был посвящен бытию и небытию: Primus tractatus agit de esse et ente et eius opposito quod est nihil [Первый трактат рассматривает бытие и сущее и их противоположность, каковой является ничто]. – Prol. gener. in Opus tripart.: LW I, p. 150, n. 4: OL (изд. Bascour), p. 5, ll. 11–12. 217 Exp. in Gen., I a ed., LW, p. 80, n. 160 (Cus., f. 15 ra , l. 54 – 15 rb , l. 15): ... termini actionis dei in creatura sunt esse et nichil... Termini autem nullius agentis (secundi – add. C) sunt nichil et esse (C: sunt, nichil adesse), et propter hoc in suis operationibus potast incidere resistentia, motus et tempus... Ultimi autem termini simpliciter sunt nichil et esse omnium creatorum, quos solus deus attingit sua operatione immobili immobiliter et, per consequens, fortiter et subito. Sapientia 8 (1): «attingit a fine usque ad finem fortiter»: finis «a (quo» – add. C) est nichil, finis «ad (quem» – add. C) est ipsum esse, quos solus deus attingit, concordat, reconciliat et pacificat, secundum illud Psalmi (147, 14): «qui ponit fines tuos pacem». [... термины действования Бога в твари суть бытие и ничто... Термины же всякого действующего суть ничто и бытие, и потому в его действия может вторгаться сопротивление, движение и время... Последние же термины просто суть ничто и бытие всех тварей, которых один Бог Своим действием уставляет в недвижимости и, следовательно, с силой и внезапностью. Прем. 8:1 : Она быстро распростирается от одного конца до другого: здесь конец от есть ничто, конец до есть само бытие, которого только Бог достигает, приводит в согласие, примиряет и умиротворяет, по сказанному в псалме: Утверждает в пределах твоих мир ( Пс 147:3 ).]

http://azbyka.ru/otechnik/Vladimir_Lossk...

8. Imago quoque et splendor et character dicitur dei filius. Quia haec inconpraehensibilem et inuestigabilem paternae diuinitatem maiestatis, in filio expressam similitudinem reuelarunt, haec quoque tria uidemus ad similitudinem pertinere. Сын Божий называется также образом, сиянием и отпечатком 236 . Так как эти наименования открывают непостижимую и непознаваемую божественную природу величия Отца и подобие, выраженное в Сыне, то мы видим, что эти три свойства относятся к подобию. 9. Reliquum est uirtus, sapientia, iustitia, ut his singulis operationis aeternitas probaretur. 10. Hoc igitur est illut uestimentum praetiosis lapidibus adomatum, hic ueri amictus est sacerdotis, haec uestis nuptialis, hic textor propheticus, qui bene nouerit ista contexere. Neque uilis ista textura est, de qua dicit dominus per prophetam: Quis dedit mulieribus texturae sapientiam?Nec communes isti lapides, ut legimus, supplementi. Omnis enim in eo perfectio est, si nihil desit. Lapides «compositi» et «circumdati auro», intellegibili scilicet natura, si eos bene mens nostra componat naturalisque sensus probabili ratione compaginet. Denique quam non mediocres lapides sint, lectio docet, quod, cum alia alii uiliora deferrent, istos tamen lapides super umeros suos religiosi principes adtulerunt, ex quibus fecerunt rationabile opus textile. Textile enim opus est, quando fidei facta concordant. Эти имена – одежда, украшенная драгоценными камнями, это покрывало истинного Первосвященника, это одежда брачная, это ткач пророческий, который умел искусно ткать 238 . И не дешева та ткань, о которой Господь говорит через пророка: Кто дал жёнам умение ткать? ( Иов.38:36 ). И камни, как мы читаем, не обычное украшение, ведь полное совершенство в том, в чём нет недостатка. Камни, соединённые и оправленные в золото 239 , – возводят к умозрению, если наш разум верно расположит их и природный смысл соединит их соответствующим образом. И слова Писания учат, насколько камни значительны: в то время как люди приносили недорогие вещи, эти камни на своих плечах несли духовные вожди и из них ткали умную ткань. Ведь приводить в согласие дела и веру – ткаческое искусство.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

89. Ergo ilium Melchisedech in Christi typo sacerdotem dei accepimus, sed ilium in typo, hunc in ueritate typus autem umbra est ueritatis, ilium in nomine unius ciuitatis, hunc regem in reconciliatione totius mundi, quia scriptum est: Deus erat in Christo mundum reconcilianssibi, hoc est sempiterna diuinitas. Aut si pater in filio sicut filius in patre, et substantiae utique et operationis unitas non negatur. Мы видим в Мелхиседеке, священнике Божьем, прообраз Христа 386 ; но Мелхиседек – прообраз, а Христос – истина: прообраз лишь тень истины. Христос – Царь в примирении всего мира, Мелхиседек – в названии одного только города 387 , как говорит Писание: Бог во Христе примирил с Собою мир ( 2Кор.5:19 ), то есть вечное Божество. Если Отец в Сыне, как и Сын в Отце, то невозможно отрицать единство природы и действия. 90. Quomodo autem negare merito possunt, etiamsi uelint, cum scriptum sit: Pater autem, qui in me manet, ipse loquitur, et opera quae ego facio, ipse facitl Non dixit «et ipse facit», ne similitudinem magis quam unitatem operis aestimares. Sed dicendo quae ego facio, ipse facit manifestum reliquit quod unum opus patris et fili credere debeamus. Какие у еретиков основания отрицать это единство, если вопреки их желанию написано: Отец, пребывающий во Мне, Он говорит, и дела, которые Я творю, Он творит ( Ин.14:10 ). Не сказано: «и Он творит», чтобы ты более обратил внимание на единство, а не на подобие. И в словах «то, что Я творю, Он творит», евангелист оставил нам явное свидетельство того, что мы должны верить: у Отца и Сына одно действие. 91. Denique ubi similitudinem operum, non unitatem uoluit intellegi, qui credit, inquit, in me, opera quae ego facio, et ipse faciet. Bene hic et interponendo et similitudinem nobis donauit, tamen unitatem naturalem negauit. Vnum est igitur opus patris et fili, etiamsi non placeat Arrianis. Напротив, желая указать на подобие, а не на единство дел, апостол говорит: Верующий в Меня дела, которые творю Я, и он сотворит ( Ин.14:12 ). Здесь употребляя союз «и», Он дарует нам подобие, однако отрицает наше с Ним единство по природе. Итак, у Отца и Сына одно действие, пусть это и не нравится арианам.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

1888 См. постановления Concilium Arausicanum, двадцать пять принятых Capitula, и Symbolum в Opera Aug., ed. Bened. Appendix, tom. x, 157 sqq.; Mansi, tom. viii, p. 712 sqq.; Hefele, ii, p. 704 ff. Бенедиктинские издатели прослеживают источники некоторых капитулов до трудов Августина, Проспера и других. 1889 Постановления синода в Валенсе, в провинции Вьенны, который состоялся в том же или в 530 г., утрачены. Пажи и распространенное мнение гласят, что этот синод был после синода в Оранже; Гефеле, напротив (ii, 718), считает, что он был раньше. Точная дата нам неизвестна. 1891 To есть дела заслуги существуют. «Debetur merces bonis operibus, si fiant, sed gratia quae non debetur praecedit, ut fiant». Пункт 18 взят из Августина, Opus imperf. с. Jul., i, с. 133, и из «Сентенций» Проспера Аквитанского, п. 297. С другой стороны, Августин говорил также: «Merita nostra sunt Dei munera». 1892 B латинском оригинале Epilogus звучит следующим образом (Aug. Opera, tom. χ. Appendix, f. 159 sq.): «Ас sic secundum suprascriptas sanctarum scripturarum sententias vel antiquorum patrum definitiones hoc, Deo propitiante, et praedicare debemus et credere, quod per peccatum primi hominis ita inclinatum et attenuatum fuerit liberum arbitrium, ut nullus postea aut diligere Deum sicut oportuit, aut credere in Deum, aut operari propter Deum quod bonum eat, possit, nisi gratia eum et misericordia divina praevenerit. Unde Abel justo et Noe, et Abrahae, et Isaac, et Jacob, et omni antiquorum sanctorum mullitudini illam praeclaram fidem, quam in ipsorum laude praedicat apostolus Paulus, non per bonum naturae, quod prius in Adam datum fuerat, sed per gratiam Dei credimus fuisse collatam. Quam gratiam etiam post adventum Domini omnibus qui baptizari desiderant, non in libero arbitrio fiaberi, sed Christi novimus simul et credimus largitate conferri, secundum illud quod jam supra dictum est, et quod praedicat Paulus apostolus: Vobis donatum est pro Christo non solum ut in eum credatis, sed etiam ut pro illo patiamini (Phil.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/isto...

2586 Et ad haec quidem nos vitia, naturae nostrae propellit instinctus [И к этим порокам нас толкает наше природное побуждение] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 1, 4, PL 9, 252). 2587 Quos corporis infirmitas et conditio originis in peccatis detinet [Их удерживает немощь тела и наше рождение во грехе] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 134, 4, PL 9, 755). 2588 Stultitiae atque impietatis extremae est, non intelligere se sub Deo et ex Deo vivere, sed in his quae gerit et exspectat sua magis velle considere potestate; cum si quid illud in se sit, ex Deo sit [Крайняя степень нечестия и неразумия полагать, что мы не живем под Богом и благодаря Богу, и все, что мы имеем и желаем, мы имеем и желаем нашей властью, так как если мы что-то и имеем, то имеем от Бога] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 51, 20, PL 9, 320). 2589 Misericordiae autem, quam orat, hunc fructum esse sentit, ut gressus sui dirigantur non secundum saeculi vias, non secundum humanam gloriam, non secundum corporis voluptates, sed secundum eloquium Dei. Si nihil impedimenti usquam occurreret, si adversantes sibi non undique adessent; suis ipse viribus in ea quae agere vellet confirmaretur sed ubi insidiae sunt, ubi bellum est, opus est potioris auxilio, ne in se dominetur omnis injustitia [Чувствует это плодом милосердия, о котором молит, чтобы стопы его были направлены не по путям мира сего, не по славе человеческой, не по похотям тела, но по слову Божиему Если ничего не воспрепятствует, если не появятся откуда-нибудь противники, то он своими силами устремится к тому, что хочет сделать; но, где будут козни, где возникнет какая-нибудь вражда, там потребуется помощь свыше, чтобы не превозмогла никакая несправедливость] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 118, 17, 8, PL 9, 618). 2590 Vigilandum ergo in oratione Dei est, et semper orandum: ut cum fatigari anima et affigi subrepentium illecebrarum aculeis coeperit, Deus semper oratus exaudiat, nosque ab his quae timemus eripiat [Поэтому должно бодрствовать в молитве Божией и всегда молиться, чтобы Бог непрестанно слышал молитвы наши и избавлял нас от того, чего мы страшимся, хотя душа наша и начинает утомляться и соблазняться ядовитыми искусителями] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 63, 6, PL 9, 409).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

1888 ϑνος – на языке того времени часто значит провинция или епархия. Памфилия и Ликия в распределении провинций Диоклетиана составляют одну провинцию и потому в прошении выступают вместе. От 1 июня 313 года сохранилось императорское распоряжение, направленное к Евсевию президу Ликии и Памфилии (Cod. Theod. 13, 10. 10). – Mommsen. 1891 Даты см. у Sekck’a, Geschichte der Untergangs d. Antiken Welt, B. 1, ss. III. 151. Cp. Mommsen, S. 98. 1898 Prospetto della filosofia artodossa (Проспект православной философии) Неаполь 1851 г., стр. 51. 1901 Sulla Logica di Hegel e sulla filosofia speculativa (О логике Гегеля и спекулятивной философии), Неаполь, 1850 г. 1902 I principali sistemi della filosofia sul criterio, discussi con le dottrine dei santi Padri e dei Dottori del mediaevo (Главные философские системы о критерии, опровергаемые на основании учения св. отцов и докторов средних веков), Неаполь, 1850 г. 1853 г.; 2 издание, 1858 г. 1904 Philosophia Christiana cum antiqua et nova comparata. Logica. Neapoli, MDCCCLXII–LXVIII, 4 volumi. 1905 Philosophiam scholasticam unicum esse portum ad quem theologis et philosophis scopulos, syrtesque odierni rationalismi vitare volentibns confugere opus est. – Philosophia christiana. Neapoli, t. I, 1862, p. 153. 1906 L’aristotelismo della Scolastica nella storia della Filosofia; Considerazoni critiche, Scieza e Fede, серия III, т. V–XX. Отдельный оттиск в 390 страниц, 3-е издание. Сиена, 1881 г. 1909 Lexicon peripateticum philosophico-theologicum, Neapoli, 1893. – Того же автора Philosophia Moralis, Neapoli, 1876. 1910 Talamo, Il Rinnovamento del Pensiero tomistico e la scieza moderna (Возрождение философской мысли св. Фомы и современная наука). Сиена. 1878 г. стр. 122. 1911 Del Progresso filosofico possibile nel tempo presente (О возможном в наше время философском прогрессе) Civiltà Cattolica, 1853 г., т. III. 1915 Catalogus sociorum et officiorum Provinciae Neapolitanae Societatis Iesu anno MDCCCXXXIV, Neapoli, стр. 10. 1921 Est philosophia medii aevi, si recte eam definire velis, philosophiae Patrum continuatio, aut potius rationi consentanea dispositio, explicatio et perfectio. T. I, стр. XVIII.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

192 In Numer. homil. XXXIV, 1. Patr. c. c. ser. gr. t. X, col. 757. Cnf. In Numer. homil. X, 2. Patr. c. c. ser. gr. t. X, col. 638. Solus ille masculus ( Лев. 1, 3 ), solus sine macula est, qui peccatum non fecit, nec dolus inventus est in ore ejus, et qui acceptus contra Dominum offertur ad ostium tabernaculi. Hoc est ergo quod offertur ad ostium tabernaculi, acceptum contra Dominum, et quid tam acceptum quam hostia Christi qui se ipsum obtulit Deo? In. Levit. Hom. 1, 2. Christus, qui peccatum nescit, pro peccato dicitur obtulisse sacrificium... et idem ipse pontifex, idem ponitur et hostia. Christus peccatum quidem non fecit, peccatum tamen pro nobis factus est: dum qui erar in forma Dei... et ceter. Hom. III, 1. In. Lev. P. c. c. ser. gr. t. X, col. 423. 193 Si non fuisset peccatum, non necesse fuerat fillum Dei agnum fieri, nec opus fuerateum in carne positum jugulari, sed mansissit hoc, quod in principio erat, Deus Verbum: verum quoniam introiit peccatum in hunc mundum, peccati autem necissitas propitiationem requirit, et propitiatio non fit nisi per hostiam, necessarium fuit, provideri hostiam pro peccato. (In Num. Hom. XXIV, 1). Patrol. curs. compl. par. Migne, t. XII, col. 757–758. 195 Per carnem suam, quam suscepit ex nobis Iesus, ipse peccatum factus est. In Levit. Hom. III, n. 1. Patr. c. c. gr. t. XII, col. 423. 197 „Dominus et Salvator noster, quasi agnus ad occisionem ductus, et in sacrificium altaris obtalus, peccatorum remissionem universo praestitit mundo“. In, Num. Hom. XXIV, n, 1. P. c. c. t. XII. col 757. 199 In Math. sermo 95; Patrol. curs. compl. t. 13, col. 1746–7. Срав. вышеприведенное место о ходатайственном значении страданий Христовых. Comment. in Iohan. t. 28, 14. Patr. с. e. t. XIV, col. 719–722. 200 Ibid. „Deus justus est, et justus justificare non poterat injustos: ideo interventum voluit esse propitiatoris, ut per ejus fidem justificarentur, qui per opera propria justificari non poterant. Hic per quem justi fiunt, sine dubio ipsa justitia est, sicut et idem Apostolus dicit de Christö qui factus est nobis justitia a Deo. Dedit ergo Adam peccatoribus formam per inobedientiam, Christus vero e contraris justis formam per obedientiam posuit. Propterea et ipse obediens factus esi usque ad mortem, ut, qui obedientiae ejus sequntur exemplum, justi constituantur ab ipsa justitia, sicut illi inobedientiae formam sequentes constituti sunt peccatores“. – Comment. ad epist. ad Roman. lib, V, n. 5. Patr. curs. compl. t. XIV, col. 1021. Cnt. Contra Cels. VII, 17.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Orfanits...

   001    002    003    004    005    006   007     008    009    010