272 Злат. На 1 Кор. Бес. XXIV, 1–2; на Евр. Бес. XVII, 3; О священстве, VI, 4. Сн. Григ. Двоесл. Собесд. IV, 58 (по изд. в Каз. 1858 г. 372 стр.). Буквально приводимый свидетельства указанных и других отцев и учителей церкви об евхаристии, как жертве, см. у м. Макария. Догм. Бог. § 219. 278 Богослужение, на котором совершается евхаристия, т. е. литургия, в р.-католической церкви обычнее называется миссою (одни производят это наименование от евр. missah – приношение, жертва Богу, другие – от возглашения: ite missa est, соответствующего вашему: «с миром изыдем»). Миссы бывают двоякого рода: совершаемые вслух всех на главном престоле храма с пением и органом (missa cantata), и прочитываемые, по просьбе или заказу частных лиц, на других престолах, наскоро, шепотом, с совершением однако таинства (missa lecta). В храмах, в которых несколько престолов, нередко одновременно совершаются несколько миес, разными священниками. В средние века дано было разрешение и одному и тому же священнику служить по нескольку миес в день на одном и том же престоле. Развившиеся отсюда злоупотребления вызвали сильные глумления и ожесточение против р.-католических миес в протестантстве. Подробнее о сем см. Бобровницкого II. О происхождении и составе р.-католической литургии и отличии ее от православной. Киев 1873 г. Серединского Т. прот. О богослужении западной церкви. Спб. 1849–1856 г. Перепечина В. В. Римская литургия, ее отличие от православной и сравнительные преимущества последней. Витебск. 1903 г. 279 В «Katech. roman.» (II pars, IV cap , qu. 12 et 13) употребление опресноков, в евхаристии оправдывается тем, что И . Христос установил евхаристию будто бы на опресноках, и ссылкой на I Кор. V, 7–8. 282 Стацевича Д. Простр. р.-катехизис, 158 стр. по изд. 1889. Сн. Catech, rom. Р. II, с. IV, qa. 18–20. В римских служебниках пред словами Господа: приимите, пийте. стоит замечание, что ими освящаются дары, а произносятся они на литургии тайно. 283 Вопрос об этом возбуждаем был и на флорентийском соборе. И тогда уже римскими иерархами выдавалось за верование вселенской церкви учение о пресуществлении св. даров при произнесении установительных слов Спасителя: приимите ядите... и пиите от нея вси... На принятие этого учения выразил свое согласие, вместе с некоторыми греческими иерархами, назначенный из Греции митрополитом в Россию Исидор, присутствовавший на соборе. По приезде на митрополию он пытался ввести это учение и у нас на Руси, повелевая воздавать дарам поклонение, как телу и крови Спасителя, с произнесением над ними слов установления таинства. За свою измену православию, однако, он скоро был удален из России.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Malino...

Максима и св. Василий Великий (qu. -es : 93, 93 и 108–110), прп. Диадох Фотики йский (qu. dub. I, 10), чрезвычайно важен св. Ириней Лионский , который хотя и упоминается по имени всего один раз (в qu. dub. 55), но его учение о возглавлении ( νακεφαλαωσις; лат. recapitulatio) всего творения Христом – один из центральных моментов в христологии и логологии прп. Максима, как в Qu. dub., так и в других его сочинениях (см., qu. dub. 53 и прим. 247). По одному разу прп. Максим ссылается также на св. Кирилла Александрийского (qu. dub. 55) и св. Иоанна Златоуста (qu. dub. 32) (на соотношении экзегезы Златоуста и прп. Максима мы остановимся ниже особо). Наконец, значение имеет для прп. Максима в период написания Qu. dub. и куда больше в период написания Трудностей к Иоанну – Немесий Эмесский (см. qu.72; I, 82). Тем не менее, следует отметить, что скрытых аллюзий, да и прямых цитат из Оригена и оригенистов: Дидима, Евагрия, Евсевия Кесарийского – в Qu. dub. не меньше, чем из святых отцов. 53 Под значением мы имеем в виду то, что прп. Максим представляет как «перевод» (обычно еврейского) имени, а под смыслом – его духовное содержание в данном контексте. Эти два аспекта у прп. Максима иногда сильно переплетаются, то есть уже в «перевод» имени вносится элемент, имеющий отношение к вкладываемому в него смыслу. 56 Это мнение выразил Антон Схорс в своей статье, его же в переписке с нами высказал А. М. Шуфрин. 57 Свод арифмологических толкований прп. Максима и мест, где они встречаются, мы приводим в Предметно-тематическом указателе к Qu . dub . (с. 444–448 наст, изд.) 58 Более того, как отмечает Д. Прассас, ссылаясь на исследование X. Деклерка, многие дошедшие до нас выборки из Qu . dub . были сделаны так, что из них специально выпускались анагогические, духовные толкования, или же толкования, несущие на себе печать «евагрианской» традиции экзегезы (см. Prassas 2003, р. 62; на текстологии Qu . dub . и истории их апперцепции в византийской традиции мы еще остановимся ниже в предисловии).

http://azbyka.ru/otechnik/Maksim_Ispoved...

Sed Christus totum omne inrigat et visibilia et invisibilia, flumine vitae omnem eorum quae sunt substantiam rigat. In quo autem vita, est Christus, in quo rigat, sanctus spiritus, in quo potentia est vitalitatis, pater et deus, totum autem unus deus. Confitemur ergo et sanctum spiritum ex deo patre omnia habentem, g-mYi g-logYi hoc est Iesu Christo tradente illi omnia, quae Christus habet a patre. Et isto huius modi modo et simul confitemur esse haec tria et isto quod unum et unum deum et g-homoousia ista et semper simul et patrem et filium et spiritum sanctum, ineffabili potentia et ineloquibili generatione filium dei Iesum Christum, g-logos qui sit ad deum, et imaginem et formam et characterem et refulgentiam patris et virtutem et sapientiam dei, per quae appareat et declaratur deus in potentia omnium et exsistens et manens et agens omnia secundum actionem filii, id est g-tou g-logou Iesu Christi, quem incarnatum et crucifixum et resurgentem a mortuis et ascendentem in caelos et sedentem ad dexteram patris et iudicem futurum venire et viventium et mortuorum, patrem omnis creaturae et salvatorem et voce et toto corde confitemur semper. g-AmUn. Gratia et pax a deo patre et filio eius Iesu Christo domino nostro, sic ista confitenti in omnia saecula saeculorum. . [ADVERSUS ARIUM LIBRI PRIMI ]. 48 . Spiritus, g-logos, g-nous, sapientia, substantia, utrum idem omnia an altera a se invicem? Et si idem, communione quadam an universitate? Si communione quadam, quid primum, quid ex alio et qua communione? Si universitate, et ista et quae differentia et quae communio? Si a se invicem altera, omnimodo altera, an alia ut subiectum, alia ut accidens, an iuxta alium alterum modum? Si igitur omnimodis altera, et g-hemerYnuma et alterius substantiae. Sed nihil omnimodis alterius substantiae. Eorum enim quae sunt g-on genus et magis genus in eo quod esse. Sed quoniam esse dupliciter et ipsum g-to g-on dupliciter. Est enim vere esse. Est et solum esse. Si igitur g-to g-on vere g-on et solum g-on, sed vere g-on ad omnia g-onta vere et solum g-on ad solum g-onta, sive g-sunYnumYs sive g-homYnumYs dicuntur, non omnimodis altera sunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Facit igitur omnia spiritus et spiritalia. Et tunc et ipse subicietur deo subicienti ei omnia. Evacuatis enim omnibus, requiescit activa potentia, et erit in ipso deus secundum quod est esse et secundum quod est quiescere, in aliis autem omnibus spiritaliter secundum suam et potentiam et substantiam. Et hoc est: ut sit deus omnia in omnibus. Non enim omnia in unoquoque, sed omnia in omnibus. Manebunt igitur omnia, sed deo exsistente in omnibus, et ideo omnia erit deus, quod omnia erunt deo plena. 40. Dicamus et alia. Non enim erubesco evangelium, dei virtutem et sapientiam. Paulus dicit Christum Iesum; hoc enim evangelium, dicit et de isto. Christus ergo dei et sapientia et virtus. Quid deinde? Sapientia et virtus dei non ipse deus? Non enim ut in corporibus aut in corporalibus, aliud est oculus, aliud visio, aut in igne, aliud ignis, aliud lumen eius. Eget enim et oculus et ignis, alterius alicuius, et oculus alterius luminis, ut sit et ex ipso et in ipso visio, et ignis aeris, ut sit ex ipso lumen. Sed sicuti visionis potentia in se habet visionem, tunc foris exsistentem, cum operatur potentia visionis, et generatur a potentia visionis visio unigenita ea ipsa – nihil enim aliud ab ea gignitur – et ad potentiam visionis visio est, non intus solum, sed et intus in potentia et in actione magis foris, et ideo ad potentiam quippe visio cum sit, g-homoousion ergo visionis potentiae visio et unum totum, et potentia quidem quiescit, visio autem in motu est, et per visionem omnia visibilia fiunt, et passiones circa visionem sunt, visionis potentia inpassibili exsistente et sine passione visionem generante, sic igitur et virtus et sapientia dei ipse deus et est totum quod simplex et quod unum et unius et eiusdem substantiae et simul ex aeterno et semper et a patre, qui sui generator est exsistentis. Sapientia igitur et virtus operationes; hanc enim nunc virtutem significat; coniunxit enim sapientiam et virtutem. Ergo horum potentia est deus et ideo pater quod ab ipso ista. Gignit enim ista in actionem et inpassibiliter quod g-homoousia sunt potentia et actio et deus et dei virtus et sapientia.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

983 κατ τν ξιν. Выше, в qu. dub. I, 32 прп. Максим говорил о четырех этапах в развитии греха: приражение, вожделение, склонение ко злу (букв.: «состояние зла», ξιν το κακο), то есть сосложение [с ним], и осуществление, то есть деяние. Очевидно, κατ τν ξιν в qu. dub. I, 81 соответствует ξιν το κακο в qu. dub. I, 32. В качестве устойчивого «состояние зла», то есть нравственное принятие греха, становится, очевидно, греховным нравом (навыком), что тоже может быть выражено с помощью слова ξις и часто обозначается этим словом у прп. Максима. 984 Точная цитата из Немесия (Nemes. de nat. horn.: 41.168, ed. Einarson). Ср. Max. amb. 10: PG 91, 1189A-B. В этом фрагменте из Qu. dub. мы встречаем своего рода заготовку к теме, которую прп. Максим разовьет в Трудностях к Иоанну, где тема промысла – одна из самых важных. К ней прп. Максим обращается неоднократно в разных контекстах, в частности, доказывая существование промысла, познание которого является одним из существенных для него моментов в восхождении к Богу. В данном вопросе, как видно уже из настоящего отрывка из Qu. dub., прп. Максим в большой степени опирается на Немесия, хотя и не просто повторяет его, а в целом в своем учении о промысле Божием осуществляет своего рода синтез из учения Ареопагитик об промыслительных исхож- дениях Божиих и учения Немесия о промысле не только в отношении общего и родового, но и в отношении индивидуального (см. подробнее qu. -es : 121; 173, примечания к ним и Benevich 2009а). 985 Точная цитата из Немесия (Nemes. de nat. horn.: 41, 170, ed. Einarson); Ср. Max. amb. 10: PG 91, 1189A-B. Знаменательно, какие именно цитаты из Немесия выбрал прп. Максим в настоящем своем раннем произведении. Второе определение неявно связывает промысел Божий с учением о логосах (волениях Божиих), которыми устрояется многообразие тварного мира. 990 Или: «[явленным] различными способами» ( διαφροις τρποις). Qu. dub. I, 83 представляет собой точную цитату из св. Амфилохия Иконийского (Amph. in natal, dom. (or. 1): 1. 44–45, ed. Datema). Если этот текст не интерполяция, в чем уверенным быть нельзя, то эту запись можно рассматривать как «домашнюю заготовку» прп. Максима – свидетельство его размышлений над тем, каким образом единый, неизменный и невидимый Бог мог восприниматься пророками посредством различных образов. Прп. Максим обратится к рассмотрению сходного вопроса в Трудностях к Иоанну (amb. 19: PG 91, 1233С- 1236D), толкуя отрывок из св. Григория Богослова (Greg. Naz. or. 28.19: PG 36, 52В). Эта же проблема – несколько в ином контексте – обсуждалась позднее в ходе полемики вокруг паламизма (см. Gr. Pal. tr. 2.3.54–63). Характерно, что qu. dub. I, 82 и I, 83, которые по форме не представляют собой вопросоответов, как и qu. dub. I, 69 и I, 71, прп. Максиму изначально не принадлежат. Очевидно, отсутствие в том или ином qu. dub. вопроса является признаком заимствования. Хотя открытым остается вопрос, всегда ли заимствование является более поздней интерполяцией?

http://azbyka.ru/otechnik/Maksim_Ispoved...

Discedant et Basilii et g-homoiousioi. Nos enim g-homoousion dicimus et veritate et iuxta synodum in Niceapoli. Sic enim et pater et filius unum ambo et semper et simul ambo, quoniam g-homoousion. Quod autem g-homoiousion dicunt, etsi confitentur filium a patre habere substantiam, sed aliud quiddam dicunt dicentes neque generatione filium neque faciendo esse a deo, sed conpulsu istorum duorum et generationis et faciendi, veluti lapidis et ferri atque inde emitti flammam; ista dicentes occulti Arriani sunt. Primum non generatione dicentes dei filium esse, sed factura, quod dogma est Arrii. Factura enim est quod a conpulsu exsistit et exsilit et ex nihilo est – non enim a ferro aut lapide flamma, quod maxime Arrius insanus sapit. Et si conlisio facta est, fuit quando non fuit. Et si conpulsu faciendi et generationis factus est filius, praeextitit factio et generatio, antequam fuisset filius. Posteriora autem ista. Quomodo ergo conpulsio? Et hoc Arrii. Deinde quomodo ista conlisio et quorum et in quo? Numquid voluntatum in deo concursio? Numquid passionum aut differentiarum maxime contrariarum motionum? Et si istud, passus est pater, qui est sine passione, et non ex sua substantia apparuit ei filius. Conlisione enim duarum aut voluntatum aut passionum nec voluntas facta est nec passio, multo magis nec substantia a substantia paterna, sed extera quaedam substantia, quae ex nihilo exsisteret. De g-logYi ad patrem suspicari ista, impia blasphemia. 46. Diximus de g-homoousiYi et sufficienter diximus, hoc enim propositum. Quomodo autem, si g-homoousion filius et semper cum patre est, et procedit et descendit et ascendit et mittitur et facit quae voluntatis sunt patris; et quomodo, imago cum sit dei, in dextera sedeat dei et quid sit dextera et quid sedere; et quid est, per quem facta sunt omnia, et quomodo omnia et quid est quod nihil factum est sine ipso; et quomodo et ipse voluntatem habet et quae facit voluntate patris facit; et quomodo perfectus et a perfecto patre, ut inperfectus et corpus accepit et nunc corpus fert, etsi sanctum et spiritale et simile eorum hominum qui post sancti erunt; et quomodo semper genitus, semper qui moveatur et a se genitus, potentia quidem patris – ista enim omnia g-homoousion definiunt – si quis dignus sit intellegere, et in isto libro inveniet.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

28) Л. 52 об. Supplementum. Cap. I. Archierei de Perejaslawl. Дополнение. Глава I. Переяславские архиереи. 29) Л. 53 об. Cap. II. Archierei de Carel et Ladoga. Глава II. Архиереи корельские и ладожские. 30) Л. 54. Сар. III. Archierei ad basilicam s. archang. Mich. ecclesiam Moscuae extraordinarii. Глава III. Архиереи заштатные при царском св. Михаила архангела соборе в Москве. 31) – Cap. IV. Archierei de Irkutski et Nertschinski. Глава IV. Архиереи иркутские и нерчинские. 32) – об. Cap. V. Episcopus de Moscow et Wladimer. Глава V. Епископ московский и владимирский. 33) Л. 54 об. Cap. VI. Episcopus de S. Petersborg et Schlüsselborg. ГлabaVI. Епископ с.-петербургский и шлюссельбургский. 34) Л.55. Cap. VII. Episcopi de Mogilew, Mstislaw et Orscha nec non Albae Rossiae orthodoxi soli in Litwania. Глава VII. Епископы могилевские, Мстиславские и оршанские и белорусские одни православные в Литве. 35) – Additamentum primum. De eparchiis Rossicae hierarchiae exoletis. Cap. I. Archierei de Wladimir, Sushdal et Nishni-Nowgorod. Прибавление первое. О упраздненных епархиях в русской иерархии. Глава I. Архиереи владимирские, суздальские и нижегородские. 36) Л. 56. Сар. П. Archierei de Juriew in Livonia. Глава II. Архиереи юрьевские в Ливонии. 37) – об. Cap. III. Archierei de Porosii. Глава III. Архиереи порожские. 38) – Cap. IV. Archierei de Tmutorokan. Глава IV. Архиереи тмутораканские. 39) – Cap. V. Archierei de Turow et Tinskij. Глава V. Архиереи туровские и тинские. 40) Л. 57. Cap. VI. Archierei de Pereslaw. Глава VI. Пере- славские архиереи. 41) Л. 57 об. Сар. VII. Archierei de Brjansko. Глава VII. Архиереи брянские. 42) – Cap. VIII. Archierei de Swenogrod. – Глава VIII. Архиереи звенигородские. 43) – Cap. IX. Archierei de Permskij. Глава IX. Архиереи пермские. 44) Л. 58. Сар.Х. Archierei miscellanei in Ucrainia. ГлаваХ. Разные украинские архиереи. 45) Л. 58 об. Additamentum secundum. De eparchiis Rossicae hierarchiae apostaticis. Cap. I. Archierei Wolodimerscenses in Wolhynia. Прибавление второе. Об отступнических епархиях русской иерархии. Глава I. Архиереи владимирские на Волыни.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Belokur...

Versus 59. «Et dimiserunt Rebeccam sororem suam, et substantiam ejus, et servum Abraham, et viros qui cum eo erant». In Hebraeo habet: Et dimiserunt Rebeccam sororem suam, et nutricem ejus, et servum Abrahae, et viros illius. Decens quippe erat, ut ad nuptias absque parentibus virgo proficiscens, nutricis solatio foveretur. Versus 62 et 63. «Et ipse habitabat in terra Austrï et egressus est Isaac exerceri in campo ad vesperam». Terra Austri, Geraram signat, unde a patre ad immolandum quondam fuerat adductus. Quod autem ait, Et egressus est, ut exerceretur in campo, quod Graece dicitur, δολεσχσαι, in Hebraeo legitur: Et egressus est Isaac, ut loqueretur in agro, inclinante jam vespera. Significat autem secundum illud, quod Dominus solus orabat in monte, etiam Isaac, qui in typo Domini fuit, ad orationem, quasi virum justum domo egressum: et vel nona hora, vel ante solis occasum, spirituales Deo victimas obtulisse. Versus 65. «Et tulit theristrum, et operuit se». Theristrum pallium dicitur, genus etiam nunc Arabici vestimenti, quo mulieres provinciae illius velantur. Capitulum XXV Versus 1 et seqq. «Et adjecit Abraham, et accepit uxorem, et nomen ejus Ceturä et peperit ei Zamram, et Jecsan, et Madan, et Madian, et Jesboc, et Sue. Et Jecsan genuit Saba et Dadan. Et filii Dadan fuerunt Asurim, et Latusim, et Laomim. Et filii Madian, Jephar, et Apher, et Enoch, et Abida, et Aledea. Omnes hi filii Ceturae. Et dedit Abraham universa quae habuit Isaac. Filiis autem concubinarum, quas habuit, dedit munera, et dimisit eos ab Isaac filio suo, cum adhuc viveret in Oriente, ad terram orientalem». Cetura Hebraeo sermone «copulata» interpretatur, aut «juncta». Quam ob causam suspicantur Hebraei, mutato nomine, eadem esse Agar, quae, Sara mortua, de concubina transierit in uxorem. Et videtur decrepiti jam Abrahae excusari aetas, ne senex post mortem uxoris suae vetulae, novis arguatur nuptiis lascivisse. Nos quod incertum est relinquentes, hoc dicimus, quod de Cetura nati filii Abraham, juxta historicos Hebraeorum occupaverint Τρωγλοδτην et Arabiam, quae nunc vocatur Εδαμων, usque ad maris Rubri terminos. Dicitur autem unus ex posteris Abrahae, qui appellabatur Apher, duxisse adversus Libyam exercitum, et ibi, victis hostibus, consedissë ejusque posteros ex nomine atavi Aphricam nuncupasse. Hujus rei testis est Alexander, qui dicitur Polyhistor, et Cleodemus cognomento Malchus, Graeco sermone barbaram historiam retexentes. Quod autem ait, «Et filii Dadan fuerunt Asurim, et Latusim, et Laomim»: Asurim in negotiatores transferri putant: Latusim, aeris ferrique metalla cudentes: Laomim vero λαρχοι, id est, principes multarum tribuum atque populorum. Alii ab hoc Asurim vocatos, Syros esse contendunt, et a plerisque filiis Abrahae ex Cetura occupatas Indiae regiones.

http://azbyka.ru/otechnik/Ieronim_Strido...

Theodotus et Paulinus et Athanasius et Gregorius et Aetius9 et omnes, qui circum Orientem, di-cunt quod praeexsistit deus filio sine principio, anathema facti sunt excepto solo Philogonio et Hellanico et Macario10, homini-bus haereticis, quibus non insonuit11, qui filium dicunt, alii eructationem, alii emissionem12, alii simul ingenitum. Et istorum sacrilegiorum nec audire possumus, etiamsi decies mille mortes b nobis minentur haeretici. Nos autem, quid dicimus et sapimus et docuimus et docemus? Quoniam filius non est ingenitus13 neque pars ingeniti iuxta nullum modum nec ex subiecto aliquo, sed quod voluntate et cogitatione subsistit ante tempora et aeones, plenus deus, unigenitus et inmutabilis. Et, antequam genitus esset aut creatus vel definitus aut fundatus14, non fuit. Ingenitus enim non fuit. Persequimur, quoniam diximus: principium habet filius, deus autem sine initio. Propterea persequimur et quia diximus quia non de exsistentibus est. Sic autem diximus, iuxta quod nec pars dei est nec ex subiecto aliquo. Idcirco persequimur, iam 184 tu 1038a scis. Confortali te in domino preces facio memorem tribulatio-num nostrarum, Conlucianista15, vere Eusebie16. Haec Arrius dicit. Et de his Eusebius iuxta istum modum talia ad Paulinum: … Quoniam enim neque duo ingenita audivimus neque unum in duo divisum neque corporale aliquid quod patiatur didicimus aut credidimus, domine, sed unum quidem ingenitum, unum autem quod ab ipso vere17 et non ex eius substantia factum, universale naturae eius quae sit ingenita neque participans vel ν ex eius substantia, sed factum omnino alterum natura et potentia ad perfectam similitudinem et adfectionis et potentiae eius qui efficit quod factum est; cuius principium non solum sermone b inenarrabile, sed et excogitatione nec hominum solum, sed et eorum qui super homines omnium esse inconprehensibile credidimus. Et haec non ⌊λoγισμoς⌋ nobis substituentes, sed a sancta scriptura didicimus; dicimus conditum eum esse et fundatum et factum substantia et inmutabili et ineffabili natura et similitudine ea quae sit ad facientem didicimus, sicut ipse dominus dicit: deus condidit me principium viarum suarum et ante aeonem fundavit me et ante omnes colles genuit me18. Si autem ex ipso, hoc est ab ipso erat sicuti pars eius aut ex effluentia substantiae19, non conditum iam neque fundatum esse dictum nec tu ignoras, 1039a domine, vere. Id enim quod ab ingenito exsistens est, conditum amplius ab altero vel a se ipso aut fundatum non fuisset, a principio ingenitum quod fuisset. Si autem natum illum dicere subsistentiam quandam praestare est veluti ex substantia paterna ipsum fuisse et habere ex ipso identitatem naturae, cognoscimus quod non de ipso solo natum esse dixerit scriptura, sed et in dissimilibus ipsi in omnibus naturaliter.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Multo magis ergo ista in deo et g-logYi. Quid ergo dicemus? Vita pater et substantia est et se movens substantia, et nihil est aliud se movens motio nisi vita. Ipsa igitur et substantia et vita. Sed quoniam in motu intellegentia quasi aliud adintellegit et non perfecte aliud, ipsum autem vivere ut aliud, veluti mixtione in utroque alterius, iuxta quod vita est et motus est, unum est. Rursus, iuxta quod motus est et vita est, id ipsum aliud unum; et idcirco eadem substantia. Sed sive ipsa, sive eadem, g-homoousion necessario et simul est, quoniam duo simul sunt. Etenim sine altero numquam fuit alterum. Unum ergo et unum sunt ista. Hoc igitur quod est esse vitam et per semet esse motionem pater est. Hoc autem quod est motum esse et per semet esse vitam filius est. Causa enim motionis vita. Pater ergo et magis principalis vita, motionem requiescentem habens in abscondito et intus se moventem. Filius autem in manifesto motio, et ideo filius, quoniam ab eo quod est intus processit, magis autem motio exsistens, quod in manifesto. Isto modo et vita filius a patre vita qui sit accepit vitam esse, a praeprincipali principium natum, universale ab universali, tota a tota, et idcirco dicit: vivens pater misit me et ego vivo propter ipsum. Si igitur generans in vita et filius secundum motionem filius, secundum autem motum vitam esse, vita filius, dante patre in motione[m] generationem et simul vitam; ipse autem in semet ipso. g-homoousion ergo pater et filius et unum est semper et ex aeterno natus est et alter in altero et inseparabilis separatio et in patre filius et in filio pater et maxime filius actio, quoniam filius cum actione vita, pater autem secundum id quod est esse vita et secundum quod est vitam esse actio Manet igitur pater et inpassibilis manet; operatur filius et in manifestationem ducit; et deus intus operatur, exsistente actione iuxta potentiam et in patre, et in filio iuxta actionem actio est. 43. Ista huius modi oportet revocare ad illa omnia quae praeposuimus, sive deus et g-logos, sive lumen et effulgentia, sive silentium et effatum, sive alia in quibus unum et simul et g-homoousion apparet et ingenita generatio.

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010