735 См. выше примеч. 725, а также Augustin. epist. 174: Quid ergo dicemus? Si natus est Filius Dei ex Patre, jam Pater destitit gignere; et si destitit, coepit. Si autem coepit gignere, fuit aliquando sine Filio. Sed nunquam fuit sine Filio... Ergo semper gignit Pater, et semper nascitur Filius. 736 Augustin. homil. 43 de quinquaginta, cap. 3: Quid est – ante Luciferum? Per Luciferuin significantur tempora. Ergo ante tempera, ante omne, quod ante dicitur, ante omne, quod non est, vel ante omne, quod est... et caet... Conf. Athanas. contra Arian. orat. III, n. 28. 738 Quia unigenitus Filiue idem Verbum Patris et perfectione natue dicitur et pro aeternitatc semper nasci perhibetur; Sacra Scriptura libere dicere de Deo consuevit, quia locutus est et loquitur. In eo enim, quod perfectum Verbum genuit, et locutus est Pater; in eo autem, quod semper gignit, utique loquitur (Gregor. pap. Moral. lib. XXIII). 739 Melior est semper natus, quam qui semper nascitur; quia qui semper nasci­tur, nondum est natus, et nunquam natus est ant natus crit, si semper nascitur. Aliud enim cet nasci, quam natum esse. Et per hoc nunquam Filius, si nunquam natus; Filius autem, quia natus, semper est Filius, semper igitur natus (Augustin. lib. Quaest. LXXXIII, quaest. 37). Dicamus verius semper natus. Non autem possumus dicere – semper nascitur, ne imperfectus videatur(Gregor. рар. Moral. lib. XXIX, cap. 1). 741 “Положил еси нам непостыдную Молитвенницу, Тебе родшую, Христе, Тоя мольбами милостива подавши нам Духа, подателя благости, от Отца То­бою происходяща ( δι σο προερχμενον)” (Октоих, ч. 1, л. 171, М. 1838). “Утешителев свет восприем, имже и просвещаем, богословил еси от Отца происходящого, чрез Сына же человечеству являема, единочестна, сопрестольна и еди­носущна суща Отцу безначальному же, и Божию слову, возлюбленне, всем проповедал еси” (Мин. за Сент. л. 229 на обор. М. 1837; срав. Триодь Постная, л. 22 и 75 на обор. М. 1835). 742 Беседа на Пс. 32 , стр. 6: “как зиждительное Слово утвердило небо, так Дух, который от Бога, который от Отца исходит (т.е. из уст Его, что­бы ты не признавал Его чем-либо внешним или сотворенным, но славил, как имеющего ипостась свою от Бога), сопривнес от Себя все силы, какие в Нем” (в “Творениях святых Отцов,” V, стр. 271; и беседе 24 против Савелиан); “хотя о всем говорится, что оно от Бога, но собственно Сын от Бога, и Дух от Бога, потому что и Сын исшел от Отца, и Дух от Отца исходит; но Сын от Отца через рождение, а Дух от Бога неизреченно (в “Творениях святых Отцов” VII Ι, стр. 389).

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

—269— сия не могут оставлять никакого сомнения в том, что 1) индивидуальный образ существования той или иной вещи надлежит строго отличать от proprietatem substantiae этой вещи; и что 2) эта proprietas в существе дела есть ничто иное, как сама substantia. В другом месте proprietas substantiae Амвросий отождествляет с единством Существа Божия, 2051 очевидно, показывая, что proprietas относится к таким свойствам субстанции, без которых она теряет свой характер Божественности. Что Отец и Сын составляют едино, это обусловливается per substantiae proprietatem. 2052 Иногда вместо proprietas substantiae речь идет о proprietas divinitatis, так как в Боге Divinitas и substantia совпадают, причем смысл остается совершенно тот же, как и в предыдущем случае: et virtus Dei in Divinitatis proprietate est. 2053 Далее, proprietatem же deitatis образуют понятия: generatio, Deus, Filium, Verbum, 2054 – опять доказательство, что proprietas не есть индивидуальное свойство отдельных ипостасей, так как она совмещает в себе такие различные в ипостасном смысле свойства как generatio и Filius-Verbum, и, следовательно, стоит выше этих особенностей. Так как у Амвросия мы встретили Тертуллиановское отождествление субстанции с Ипостасью Отца, то теперь мы вправе ожидать у него и отожествления proprietatis substantiae с proprietatis собственно одного только Отца. И такое отождествление мы действительно встречаем: generatio, которое выше объявлялось как proprietas divinitatis, считается paterna proprietas – generatio autem paternae proprietatis est. 2055 Вывод из всего этого очевиден: как и у Тертуллиана , proprietas Божественной субстанции есть то, что делает эту субстанцию именно субстанцией Божественной; вся совокупность её наисущественнейших и необходимых свойств; к их числу, между прочим, принадлежит и свойство рождать Сына, быть Единою и т. д. Собственно у Тертуллиана такой акт Божественной жизни как generatio еще не считается proprietas substantiae, хотя —270— понятие proprietas им же выдвинуто; да этого и не могло быть по самому существу его тринитарной позиции. На примере Амвросия мы теперь можем наблюдать, как по мере того, как в разгаре антиарианской полемики понятие Божественного рождения поднялось на высоту понятия имманентных свойств Божества, на западе оно было включено, как отдельный признак, в состав более широкого понятия proprietas substantiae. Амвросий доказывает свою мысль аналогией человеческого рождения: «на примере человеческого рождения мы наблюдаем, что и слабые могут иметь сыновей и более сильные могут не иметь их; могут иметь рабы, но не иметь господа; могут иметь убогие, тогда как могут не иметь люди влиятельные». 2056 – «Между самыми людьми иметь или не иметь сыновей есть дело не могущества (non potentiae esse), но paternae proprietatis; ибо способность рождать не находится во власти нашей воли, но в corporis qualitatis; если бы это было делом могущества, то более могучий имел бы многих (сыновей)». 2057

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

212 ab his quae non sunt. Ср. 2Мак.7:28 : οκ ξ ντων ποησεν ατ θες. Для Викторина это еще один, теперь уже библейский аргумент в пользу того, что Бог творит не из абсолютного небытия, а одни творения из других, им предшествовавших, в которых последующие творения содержались потенциально, и так вплоть до первоэлементов и материи. 215 quod insibilavit, ipsum fuit ilius. другими словами, духовная природа Христа не была создана как у остальных людей – посредством Божественного вдуновения, но Христос Сам был этим вдуновением, которое, по всей вероятности, заняло во Христе место человеческого духа (см. ниже, примеч. 216), чем учение викторина напоминает учение Аполлинария. 216 По всей вероятности, речь здесь идет о Св. Духе, происхождение которого Викторин далее сравнивает с происхождением ангельских духов (сходная мысль встречается также у Лактанция , см.: Div. inst. IV 8). Таким образом, согласно викторину, Христос – это Божественный дух (=Логос), соединившийся с предсуществовавшей человеческой душой Христа, а затем в результате воплощения воспринявший человеческое тело. Ср.: Omnia igitur Christus dominus noster, caro, sanctus Spiritus, altissimi virtus, λγος (Adv. Ar. I 57. 1–2), а также: Omne ergo quod Christus est, vita aeterna est, vel spiritus, vel anima, vel caro. Horum enim omnium ipse λγος est (Adv. Ar. IV 7. 10–12). 217 omnes spiritus ego emisi insulando. Близко к цитате из Ис. 57, 16 в переводе Семидесяти; ср.: πνεμα γρ παρ μο ξελεσεται, κα πνον πσαν γ ποησα; синод. пер.: изнеможет предо Мною дух и всякое дыхание, Мною сотворенное. Т. о., согласно Викторину, ангельские духи, относящиеся к первому модусу сущего – истинно сущим (см. выше, § 7), произошли не из ничего, а из Самого Бога. 220 Antequam fuit ilius, nec verbum fuit Dei. викторин не отрицает здесь вечность Сына, Который существовал вечно в начале (см. выше, § 16). возможно, тут утверждается, что нет Сына без понятия о Нем как о Слове Божием, и наоборот; либо что произнесение Богом Своих творческих слов-повелений, которыми творится мир, было невозможно без участия Сына, Который есть всеобщее Слово (universus λγος, universale verbum) и непосредственный Творец мира (см. выше, § 2, и ниже, § 27).

http://azbyka.ru/otechnik/Marij-Viktorin...

Si qui igitur per fidem corporali Dei manere in natura assumpti a Deo corporis rnerebuntur, hi emundantur in fructus aeternos ex se afferendos: quia necesse est, ut naturam verae vitis propago intra vitem manens teneat. At vero qui incredulus nati in corpore Dei fuerit, vei si et credens maneat, fructibis tamen fidei suae careat, eradicabitur, aut ob infidelitatem, aut ob inutilitatem fructuum negatorum... Si qua ergo propago infidelis aut infructuosa est, eradicandam ipsa se praebet; per naturam quidem manens, sed per infidelitatem aut inutilitatem evellitur [Если же кто будет достоин no вере в воплощение Бога пребыть в природе воспринятого Богом тела, то таковые очистятся для плодов вечности, которые они будут приносить, так как необходимо, чтобы отрасль истинной Лозы, пребывая на Лозе, имела ее природу. Но тот, кто не поверил рождению Бога во плоти, даже если бы после поверил, не соберет плоды от веры своей и будет извергнут с корнем по причине неверности или по причине никчемности плодов отрицателей... Если же какая-нибудь отрасль неверна или бесплодна, то она готовит себя к тому, чтобы быть вырванной, будучи живой только по природе, но по причине неверности или бесполезности подлежащая удалению] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 51, 16, PL 9, 317). Qui enim non manebit in Christo, regni Christi incola non erit. Non erit autem, non quod sibi non patuerit incolatus (universis enim patet, ut consortes sint corporis Dei atque regni, quia Verbum caro factum est, et habitavit in nobis; naturam scilicet in se totius humani generis assumens): sed unusquisque pro merito et evellendum se de tabemaculo, et eradicandum de terra viventium praebet; non prohibitus umquam inesse, quia per naturae assumptionem incola sit receptus; sed eradicafur ob infidelitatis crimen, naturae consortio indignus exsistens [Ибо тот, кто не пребудет во Христе, не поселится в Царстве Христовом. И не поселится не потому, что не будет иметь возможности поселиться (ибо всем ясно, что мы сопричастники тела Божия и Его Царства, потому что Слово стало плотью и поселилось в нас, то есть восприняло природу всего рода человеческого), но каждый в силу своих заслуг готовит себе участь быть извергнутым из пристанища небесного и земли живущих, Однако такому человеку нет запрещения на поселение, потому что тем, что Бог воспринял плоть, каждый приглашен быть жителем; но извергается тот, кто не верит и недостоин соучастия в такой природе] (Hilarius Pictaviensis. Tractatus super psalmos, 51, 17, PL 9, 318).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

2098 De officiis ministrorum III, 3, 19: «Когда нарушается связь человеческого рода, (тогда рушится) и союз св. церкви, которая единством веры и любви соединена в одно тесно связанное и неразрывное тело». 2100 Если мы едино во Отце и Сыне, то это дело не природы, а благодати (De fide IV, 3, 37), которая получена нами и живёт в нас (Ibidem 3, 35). 2104 De officiis ministrorum III, 3, 23; 3, 20. Подробнее об этом у Dr. I. Niederhuber " a “Die Lehre”, 211 – 212. 2118 In ps. 118, 22, 5. Cp. Orig., Selecta in psal. CXVIII, vers. 169. Cp. Pitra, “Analecta sacra”, III, 312. 2124 Этим мы не хотим сказать, что христианская этика Востока была совершенно чужда стоической. Наоборот, стоические мысли, как мы уже видели, встречаются и у Климента, и у Оригена , и даже у св. Василия (не говоря уже о еврее Филоне). 2135 Подробнее вопрос об отношении св. отца к стоико-цицероновскому учению о нравственности будет обследован нами ниже. Теперь же заметим только, что к более или менее разработанной стоической этике св. Амвросий обращается, собственно, тогда, когда ему приходится излагать или, точнее, вновь составлять теорию христианской нравственности. Обычно же он верен началам христианской этики. 2137 Leg. alleg. I, 82; Quod D. sit immut. 92 – 93. Cp. R. Thamin, “St. Ambroise et la morale chrétienne”, p. 58. 2146 Contr. Cels. VII, 35, 51; I, 68; VIII, 57; Homil. in Numer. XXV, 3; Sel. in ps. XXIV, vrs. 17 – 18. 2149 Творения св. Ипполита, епископа Римского, в русском переводе. Выпуск I: «Толкования на книгу пророка Даниила». Казань, 1898,с. 23. 2174 De bono mortis 5, 17: Fugiamus ergo haec mala et exaltemus animam nostram ad illam imaginem Dei et similitudinem. Fuga malorum similitudo Dei est et virtutibus imago Dei adquiritur. 2178 Leg. alleg. III, 146; De congr. erud. 7; Qu. rer. div. heres. 117 sqq. Cp. C. H. Трубецкой, 115. 2180 Св. Амвросий (применительно к повествованию книги Песнь Песней) указывает здесь, между прочим, следующие четыре степени отношений души ко Христу: Primum etenim caritatis impatiens et verbi moras non ferens rogabat, ut oscula mereretur, et meruit desideratum videre, introducta quoque est in cubicukum regis. Secundum cum mutua misceret alloquia, in umbra ejus requievit, et subito verbum ei de medio sermone discessit… Tertio cum in cubili et noctibus, in civitate et foro et plateis quaesitum non repperisset… Quarto ipsa jam ab eo dormiens excitatur (6, 50). Впрочем, в другом месте той же книги (8, 68) таких ступеней близости души человека к её Жениху св. отец насчитывает только три: In primo quasi in institutione adhuc umbras videt anima necdum verbi adpropinquantis revelatione commotas, et odeo adhuc ei dies evangelii non refulgebat, in secundo sine umbrarum confusione odores pios carpit. In tertio jam perfecta requiem in se verbo ministrat, ut convertatur super eam et caput suum reclinet atque requiescat, ut convertatur super eam et caput suum reclinet atque invitat ad agrum suum.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

629 de princ. 1, 2, 6. Videamus sane quid intelligi debeat etiam de hoc quod imago invisibilis dicitur, ut et per hoc advertamus quomodo Deus recte Pater dicitur Filii sui; et consideremus etc. 630 Et consideremus primm ex his quae consuetudine hominum imagines appellari solent. Imago interdum dicitur ea quae in materia aliqua, id est ligni vel lapidis, depingi vel exsculpi solet. Interdum imago dicitur ejus qui genuit, is qui natus est, cum in nullo similitudinem lineamenta ejus qui genuit in eo qui natus est, mentiuntur. Puto etc. 631 Puto ergo posse quidem exempio aptari eum qui ad imaginem et similitudinem Dei factus est. hominem. Secundae vero comparationi imago Filii Dei comparari potest etiam secundum hoc quod invisibilis Dei imago invisibilis est, sicut secundum historiam dicimus imaginem Adae esse filium ejus Seth. Ita enim scriptum est: «Et genuit Adam Seth, secundum imaginem suam, et secundum speciem suam» (Genes. 5, 3). Quae imago etiam naturae ac substantiae Patris et Filii continent unitatem. Последние слова, может быть, составляют вывод Руфина, но возможно и то, что Ориген говорит здесь об Адаме и Сифе. 632 ... unitatem. Si enim omnia quae tacit Pater, haec et Filius facit similiter (Joh. 5, 19), in eo quod omnia ita facit Filius sicut Pater, imago Patris in Filio deformatur, qui utique natus ex eo est velut quaedam voluntas ejus ex mente procedens. Et ideo etc. 633 Et ideo ego arbitror quod sufficere debeat voluntas Patris ad subsistendum hoc quod vult. Volens enim non alia via utitur, nisi quae consilio voluntatis profertur. Ita ci go et Filii subsistentia generator ab eo. Quod necesse est in pimis suscipi ab his qui nihil ingenitum, id est innatum praeter solum Deum fatentur. Observandum namque etc. (см. стр. 200 пр. 1). Magis ergo etc. (см. стр. 208 пр. 3). 634 Verbum enim est Filius, et ideo nihil in eo sensibile intelligendum est. Sapientia est, et in sapientia nihil corporeum suspicandum est. Lumen est etc. 635 Imago est per quam cognoscimus Patrem... A quo ipse enim fuerit intellectus consequenter intelligitur et Pater etc.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Boloto...

Но, как мы уже заметили, в соединении с infinit глагол предпочтительно употребляется в своем основном значении «открывать, отверзать, начинать», а не в смысле «осквернять». Посему, таргум Oncelos, закрепивший это мнение в халдейском переводе, «tunc in debus ejus supersederunt», должно признать ошибочным. 790 Быт.12:8; 8:20 ; Richm 531. «Chronicon Alexandrinum tradit. quo maxime tempore genus Caini criminibus sese totum impendebat, familiam Setbi instituisse invocandum nomen Domini, ingeminatione Hymni angelici, id est «Sanetus, sanctus, sanctus», Cabuet 50. Comment, in Pentateuchum Genes. 791 буквально «во имя», т.е. называть в честь его имени, называть его именем; Gesenius в особенности отмечает значение предлога , как соединительной связи между Verbum und Objecte – 85 s. «Имя Иеговы здесь прославляется, призывается, почитается, возвещается, познается. Им клянутся Ему служат», – говорит о библейском употреблении сочетании слов автор одной специальной монографии по этому вопросу J. Bochmer «Das Biblische in Namen» 42 s. Giessen 1898. 794 Иоанн Златоуст: «И как Энос был назван так (Иеговистом) за то, что призывал имя Господа Бога, так и ведущие от него свой род удостаиваются этого же наименования». Беседы на кн. Бытия XX. стр. 184. Бл. Феодорит: «Сие дает разуметь, что Энос за благочестие первый получил божественное именование и сродники именовали его богом, почему родившиеся от него получили наименование сынов Божиих, как и мы по имени Владыки Христа называемся христианами». Толк. на книгу Бытия, ч. 1-я стр. 84. Москва 1855. 795 Филарет – 100 стр. «Qui pietatis et Dei culta partes sequebantur. nomine filiorum Dei distinqui ab impiis. filiis hominum appelatis. coepere. Наес interpretatio maxime probatur». Cabuet 50 p. Op. cit. «Sed magis textui convenit ea interpretatio, quam attulit Sethi posteros de nomine Dei vocari coepisse, ad a ceteris distinquerentur, qui hominum filii dicebantur». Rosenmller «Scholia in Gen.» – 50 стр. 797 «Ко времени Эноса у сифитов образуется формальный культ Иеговы, как противоположность само- и предкопочитанию, которые одновременно развивались в поколении каинитов» Kurtz «Geschichte d.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/biblej...

1372 Idem. De Trinitate XIV, 21, PL 42, 1051. Sic et Sapientia Dei, Verbum Dei, Dominus Iesus Christus ubique praesens est, quia ubique est veritas, ubique est sapientia [Так и Мудрость Божтя, Слово Божте, Господь Иисус Христос , присутствует везде, так как везде присутствует истина и мудрость] (Idem. In Joannis Evangelium tractatus 35, 4, PL 35, 1659). 1374 Idem. Enarrationes in Psalmos, 30, 7, PL 36, 227; Sermones de Scripturis, 141, 1, PL 38, 776; Epistula 14, 4, PL 33, 80; In Epistulam Joannis ad Parthos tractatus 3, 6, PL 35, 2000. 1375 Idem. In Joannis Evangelium tractatus 5, 1, PL 35, 1414; Confesiones X, 66, PL 32, 807. Рус. пер. Ч. 1. С. 319. 1376 Idem. Confessiones VIII, 16, PL 32, 756 Рус. пер. Ч. 1. С. 180–181. Ср.: Ibid. Χ, 65–66, PL 32, 806–807. Рус. пер. Ч. 1. С. 317–319; De Ibero arbitrio II, 38–39, PL 32, 1261–1262. 1377 Ut quae locutus fueris, non tua sint quasi propria, et abs te instituta, sed illustrantis te et illuminantis veritatis. Nam se spoliaberis lumine, remanebis in tenebris tuis, et non poteris nisi mendacia loqui [… Что бы ты ни сказал ничто не может быть твоим собственным, утверждаемым тобой, но все это принадлежит озаряющей и просвещающей Истине. Ведь если тебя лишить этого света, ты очутишься в своем мраке и не сможешь сказать ничего, кроме лжи] (Augustinus Hipponensis. Sermones de Scripturis, 166, 3, PL 38, 908). Omnis homo mendax, quia quidquid veritatis invenitur in homine, non est ab homine, sed a Deo per hominem [Всякий человек лжив, потому что, что бы мы ни нашли в человеке истинного, это не происходит от самого человека, но от Бога через человека] (Idem. Expositio in Epistulae ad Galatas, 6, PL 35, 2109). 1378 Augustinus Hipponensis. De doctrina Christiana II, 28, PL 34, 49; Confessiones XIII, 38, PL 32, 861. Рус. пер. Ч. 1. С. 464. 1380 Si omnis anima rationalis etiam cupiditate caecata, tamen cum cogitate et ratiocinatur, quidquid in ea ratiocinatione verum est, non ei tribuendum est, sed ipsi lumini veritatis, a quo vel tenuiter pro sui capacitate illustratur, ut verum aliquid in ratiocinando sentiat; quid mirum si diaboli anima prava cupiditate perversa, quidquid tamen verum de justo viro cogitavit, cum eum tentare vellet, ipsius Dei voce, id est, ipsius veritatis voce audisse perhibetur? [Если всякая разумная душа все же ослеплена страстями, то когда она мыслит и обдумывает нечто, все истинное, возникающее в этом размышлении, мы должны приписыватъ не душе, а самому свету Истины, которым эта душа невидимым образом просвещается в меру своих сил, для того чтобы в своем мышлении прийти к чему-нибудь истинному. И что же удивительного, если может показаться, будто лукавая и извращенная страстями душа диавола слышала голос Самого Бога, то есть голос самой Истины, когда мыслит нечто истинное о праведном муже, которого хочет искусить?] (Augustinus Hipponensis. De sermone Domini in monte II, 32, PL 34, 1283).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

Козли, иже зли. Taken from Faber, Dominica 2 Post Pascha, No. 7 «Signa Reprobationis». In No. 6 «Signa ovium Christi seu praedestinatorum» Faber had listed the properties of sheep (i.e. God " s elect); No. 7, in which he explains the characteristics of goats, representing unrepentant sinners, forms the basis for Simeon " s poem. 11. 13–16 cf sect. 1 «Facilitas peccandi lethaliter»: «Hoedi seu capri (hoc enim distinguit ab ovibus Christus) proni sunt ad nocendum hortis et arboribus; facile enim transiliunt septa et vastant quidquid occurrit tenellorum arbustorum; sic qui facile lethaliter delinquunt sine doloris sensu aut conscientiae remorsu, adeoque proni sunt ad transgrediendum Dei leges absque timoré, ostendunt se esse hoedos.» 11. 17–18 cf sect. 2 «Dilatio continua poenitentiae»: «Hoedi semper faetent; ita qui peccatis obnoxii poentitentiam semper differunt, nec properant ad lavacrum, neque postea se emendant, hoedos se ostendunt.» 11. 19–20 cf sect. 3 «Fastidium verbi Dei»: «Uti ovium est manere in iisdem pascuis, ita hircorum et caprarum non manere, sed discurrere hue illuc. Item uti ovium est, herbas ad radicem usque decerpere, ita hircorum et caprarum, extremitates tantum frondium carpere. Similiter qui verbum Dei obiter et carptim audiunt, vel omnino audire fastidiunt, quique ad verba tantum, non ad rem attendunt, discummt de uno concionatore ad alium mera ex curiositate, ad hoedos pertinere dignoscuntur.» Here Simeon has not only curtailed Faber " s argument, but also altered the analogy by saying that the goat " s tendency to move from one pasture to another is like the sinner falling into one sin after another, whereas for Faber it symbolises the man who only listens superficially to the Word of God or who runs from one preacher to another out of curiosity. 11. 21–22 cf sect. 4 «Taedium orationis»: «Ut oves crebro et multum balant, ita raras edunt voces hoedi. Similiter qui exosum habent orandi studium et a se ablegant, (tametsi forte in solemnitatibus aliquid eiaculantur precatiunculae, et unam alteramve vocem edunt) de hoedorum numéro videntur esse.» 11. 23–24 cf sect. 5 «Terrenarum rerum appetitus et sitis»: «Hoedorum seu caprorum pili omnes pendent deorsum, nulli eriguntur sursum: quod nequaquam cernitur in ovibus. Ita illi, quorum cogitationes et desideria ad saecularia propendent, ad caelestia non eriguntur, ostendunt se pertinere ad hircos.» 11. 25–26 cf sect. 7 «Odia et inimicitiae tenaces»: «Hoedi durissima habent cornua, et proni sunt ad pugnandum et arietandum. Sic qui odium et inimicitias in corde gerunt et cornua, id est, vindictae appetitum non deponunt, hirci comprobantur.» Published in PLDR and Рапепко.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

743 III, 19, C.680D: Ineffabilem et incomprehensibilem divinae bonitatis inaccessibilemque claritatem omnibus intellectibus sive humanis, sive angelicis incognitam – superessentialis est enim et supematuralis – eo nomine significatam crediderim, quae dum per se ipsam cogitatur, neque est, neque erat, neque erit. 745 III, 5, С.636А: Nam quomodo haec sibi invicem convenire possunt? Si omnia, quae sunt, in sapientia creatrice aetema sunt, quomodo de nihilo sunt facta? Quomodo enim potest aeternum esse, quod priusquam fierit, non erat? Et quod incipit esse in tempore et cum tempore, quomodo potest esse in aetemitate? Omne siquidem aeter-nitatis particeps nec incipit esse, nec desinit. Quod autem non erat, et incipit esse, necessario desinet esse, quod est. Omne namque, quod initio non caret, fine carere non potest. 746 III, 5, C.635Ä Disc. Nebulis valde tenebrosis cogitationum mearum undique cinctum me esse sentio. In talibus equidem nil mihi remanet, nisi sola fides, quam sanctorum Patrum tradit auctoritas. c.636A, B. Ill, 6, 7, С.638В: Sed quemadmodum haec veluti sibimet adversantia in unam quandam intelligentiae copulam conveniunt, hoc est, quomodo omnia simul et aeterna et facta sunt, non solum tibi, verum etiam et mihi diligentissima rationis inquisitione dignum esse videtur. Disc. Dignum quidem. Нас enim quaestione nullam altiorem inquisitoribus veritatis quaerendam esse arbitror. Cf. Ill, 8, C.641D, 9, C.647B, 10, C.650B, 16, C.666B, 16, C.670B. 748 III, 8, с. 639В: Deum praecedere universitatem credimus, non tempore, sed ea sola ratione, qua causa omnium ipse intelligitur. Si enim tempore praecederet, accidens ei secundum tempus facere universitatem foret. 749 III, 8, C.640Ä In quo (­ ν αιτ) vivimus, et movemur, et sumus. Nihil enim aliud nos sumus, in quantum sumus, nisi ipsae rationes nostrae aeternaliter in Deo substitutae. 750 III, 8, C.640B: «Operatio, inquit, divina, quae secula creavit et gubernat, quadriformi ratione distinguitur. Primo, quod in Verbi Dei dispensatione non beta, sed aeterna sunt, qui nos Apostolo teste ante tempora secularia praedestinavit in regnum». Item alibi de Trinitate scribens: «Verbum Dei, inquit, per quod facta sunt omnia, ubi incommutabiliter vivunt omnia, non solum, quae fuerunt, verum etiam, quae futura sunt; nec turn in ipso fuerunt, nec futura sunt, sed tantummodo sunt; et omnia unum sunt, et magis unum est». Item in Exemero de Deo Verbö «Aliter, inquit, sub ipso sunt ea, quae per ipsum facta sunt, aliter in ipso sunt ea, quae ipse est " …. non quod alia sint, quae in Deo sunt, et Deus esse discuntur propter unitatem naturae, et alia, quae per generationem in mundum veniunt, sed quia una eademque rerum natura aliter consideratur in aetemitate Verbi Dei, aliter in temporalitate constitute mundi.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010