43. coll. 414415. Epist. 87:2. PL., t. 33, col. 297. 13 После этого y Августина следует разбор многочисленных свидетельств Свящ. Писания, которые, искусно истолковывая, донатисты приводили в доказательство того, что, хотя их общество и не имеет вселенского характера, однако есть истинная Церковь . PL., t. 43, coll. 416 sqq. Cfr. Contra Cresconium. III, 35:39. PL., t. 43, col. 517. O вселенском характере Церкви в противоположность местным ересям и расколам см. у Августина – Epist. 49:2. PL., t. 33, coll. 189–190. Epist 52:1. PL., t. 33, col. 194. Epist. 53:1.6. t. 33, coll. 195–196. 198. Epist. 67:1. PL., t. 33, coll. 263264. Epist. 142:1–3. PL, t. 33, coll. 583–584. Epist. 185:5. PL, t. 33, col. 794. Contra litter. Petiliani, II, 8, 1920. PL, t. 43, coll. 264265. II, 14, 33, col. 268. II. 64, 144, col. 306. II, 73. 164, col. 310. II, 92, 210, col. 3 0. III, 50, 62, col. 380. Contra Crescon. IV, 54, 64. PL., t. 43, coll. 582–583. IV, 57, 70, col 587, Ad. Donatistas post. coll. cap. 2. PL., t. 43, col. 653. Contra Gaudent. I, 20, 22. PL., t 43, coll. 718–719, См. также Th. Specht. Die Lehre von der Kirche. SS 254–256, вообще весь § 30: Die Kamholicimдm der Kirche. SS 251–268 15 Liber de septem regulis ad investigandam et inveniendam S Scrip, turae intelligentiam. Сочинением Тихония пользуемся в издании F. C. Burkitt M. A. Tests and studies contributions to biblical and patristic literature edited by J. Armitage Robinson. Vol. Ш. No. 1. The rules of Tychonius. Cambridge 1894. Русский перевод в Прибавлениях к творениям свв. отцев. 1891. ч. 48. О Тихоние см. F. Ribbeck Dona­tus und Augustinus. SS. 198–205. 22 Parmenianus autem caeterique Donatistae viderunt hoc esse conse­quens. et maluerunt suscipere obstinantissimum animum adversus apertis­simam veritatem quam Tichonius asserebat – говорит блаж. Августин. Contra epist. Parmeniani. I, 1. PL., t. 43, col. 35. 29 Подробно о земном состоянии Церкви по Августину см. Th. Specht. Die Lehre von der Kirche. SS. 67 flgg. 30 Псалом этот иначе называется Abecedarium, потому что строфы его начинаются с букв по порядку алфавита.

http://azbyka.ru/otechnik/Avrelij_Avgust...

13 .Adhortatio ad pænitentiam, 351–70. 14 .In prinripium jejuniorum, 369–90. 15–9. In psalraum 5, hom. 15: 389–404; 16: 403–18; 17: 417–28; 18: 427–34; 19:433–44. 20 .In psalmum 6, 443–60. 21 .In psaimum 7, 459–78. Pholius de Asteriis, 477–80. Combefis præfatio, 159–62. Notitia PH., 155–60. ASTERIUS URBANUS, s. Ill, 10. Fg. Contra Montanistas, 145–56. Notitia G., 141–44. ATHANASII ALEXANDRINI ep., 373, 25–28. Ex editione Benedictinorum cum supplementis. I.. Apologetica. Oratio contra gentes, 25, 3–96. Oratio de incarnatione Verbi, 95–198, II. POLEMICA et DOGMATICA. Expositio fidë, 199–208. In illud Omnia mihi tradita (Matt., XI, 27), 207–20. Epistola encyclica, 221–40. Apologia contra Arianos, 239–410. De decretis nicænæ synodi, 415–76. De sententia Dionysii, 479–522. Epistola ad Dracontium episc, 523–34. Epistola ad episc Ægypti et Lybiæ, 537–94. Apologia ad Constantium imperat, 595–642. – de fuga sua, 643–80. Epistola ad Serapionem de morte Arii, 685–90. Historia Arianorum ad monachos, 691–796. Orationes 1–4 adversus Arianos, 26, 11–526. (Orat. 4: 467–526). Epistolæ 1–4, ad Serapionem, 529–676. De Synodis, 681–794. Tomus ad Antiochenos, 795–810. Epistola ad Jovianum, 813–824. De incarnatione et contra Arianos, 983–1028. Epistola ad Afros episcopos, 1029–48. –     ad Epictetum, 1049–70. –     ad Adelphium, 1071–84. –     ad Maximum, philosophum, 1085–90. Contra Apollinarium, lib. 1–2, 1093–1166. Epistola ad Joannem et Antiochum, 1165–68. –     ad Palladium presbyterum, 1167–70. –     ad Rufinianum, 1179–82. Epistolæ 1–2, ad Luciferum, latine, 1181–3, 1183–6. Epistola ad monachos, 1185–86, 1189–90. De Trinitate et Spiritu Sancto, 1191–1218. Epistolæ 1–3 (Vetera monumenta, 26, 1331–38, It. Interpretatio in symbolum, 1231–2 et 28, 1637–44. Sermo major de fide, 1263–94; 1237–4(1 et fg. gelasiana, 1247–50 et 1249–50, adversus hereticos). De azymis, 26, 1327–32. III . Exegetica. Epistola ad Marcellinum, ex ed. Veneta, 27, 11–46. Expositio in Psalmos, 1–146, cum supplementis. ex Ambrosiana, 59–546; fg. 547–90.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Евр. 1:3. 1378 Точное изложение православной веры 3, 18 — PG 94, 1076D. 1379 Афанасий Александрийский, Против эллинов, 42 — PG 25, 84В. 1380 Там же, 44 — 88С. 1381 Лк. 6:19. 1382 Иоанн Дамаскин, Точное изложение православной веры, 4,18 — PG 94,1181 С. Ср.: Кирилл Александрийский (псевдэпиграф), О Троице, 23 — PG 77, 1164D 1383 Григорий Богослов, Слово 25, 16 — PG 35, 1221С. 1384 Он же, Песнопения таинственные, 3, 84–89 — PG 37, 414D–415A. 1385 В упомянутом сочинении Григория Нисского таких слов нет. См., также, выше: примечание к 2, 19, 93. 1386 Григорий Нисский, К Евномию 1, 46 — Jaeger 1, 161–162 — PG 45, 393D–396A. 1387 Мф. 26:64. 1388 Лк. 24:49. 1389 Максим Исповедник, Προς Μρινον — PG 91, 200А. 1390 Афанасий Александрийский [Sp.], Sermo in annuntiationem deiparae, 9 — PG 28, 929A. 1391 См.: там же, 3 — 920С. 1392 Афанасий Александрийский, Письмо 1 к Серапиону, 19; 20 — PG 26, 573С–576А. 1393 Там же, 580А. 1394 Иоанн Дамаскин. Изложение православной веры 4, 18 — PG 94,1181С; Кирилл Александрийский (псевдэпиграф), О Троице, 23 — PG 77, 1164D. 1395 Григорий Нисский, Adversus Apollinarem, 5 — PG 45, 1132D. 1396 Он же, Contra Eunomium, 3, 1 — PG 45, 593 С/W. Jaeger (ed.), Gregorii Nysseni opera, vols. 1.1 & 2.2. Leiden: Brill, 1960, p. 437. 1397 Василий Великий, Против Евномия 5 — PG 29, 772D. 1398 1 Кор. 1:24. 1399 Василий Великий, О Святом Духе, 8, 19 — Bruche, 141/PG 32, 104А. 1400 См.: Кирилл Александрийский, De sancta trinitate dialogi, 7 — PG 75, 1097B; Thesaurus de sancta consubstantiali trinitate, 33 — PG 75, 573C. 1401 Дионисий Ареопагит, О божественных именах, 8, 2 — PG 3, 889D. 1402 Пс. 92:1. 1403 Афанасий Александрийский [Sp.], Disputatio contra Arium, 37 — PG 28, 488C. 1404 Он же, Orationes très contra arianos, 3, 35 — PG 26, 400C. 1405 Там же, 3, 36 — 401В. 1406 Ср.: Кол. 1:17. 1407 Ин. 1:3. 1408 Афанасий Александрийский, Orationes très contra arianos, 3,61 — PG 26,452BC. 1409 Притч. 8:23. 1410 Афанасий Александрийский, Orationes très contra arianos, 3, 65 — PG 26, 460B. 1411

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=691...

Ellos hasta atrajeron a su parte al patriarca Rafael II (1603–07), quien delegó el gobierno de la metrópolis a un uniato, a través del cual llevaba una sospechosa correspondencia con Roma. Pero en los años 20 del siglo 17, como un celoso luchador contra los jesuitas apareció el famoso patriarca Cirilo Lucaris, quien conocía las acciones jesuitas en la Rusia Occidental. El comenzó a distribuir sus epístolas donde desenmascaraba a los latinos y llamaba a no tener relaciones con ellos. Los jesuitas, enojados, lograron dos veces a sobornar a visir turco con gran cantidad de dinero para hacer destituir a Cirilo (1623) y luego exilarlo. Su lugar ocupó un partidario de jesuitas, Gregorio. Pero él y su sucesor Antim no se sostuvieron mucho tiempo. El embajador de Inglaterra comunicó al sultán su pedido de restituir a Cirilo (1624), quien de nuevo continuó su trabajo contra la propaganda latina. Los jesuitas intentaron de atacarlo de su parte, y cuando eso no se logró, de nuevo sobornaron al gran visir. Los defensores de Cirilo, embajadores holandés y ingles, regalaron una suma igual al visir y Cirilo quedó en su cátedra. Entonces, los jesuitas acusaron a Cirilo que él imprime libros dirigidos contra el Islam. La tipografía fue demolida por el gobierno turco. Su jefe un sabio monje Metaksa se salvó huyendo. Cirilo tuvo que esconderse en la casa del embajador holandés. Los embajadores de Suecia, Holanda e Inglaterra exigieron al gobierno turco investigar el asunto. Resultó que el libro señalado por los jesuitas fue impreso, hace tiempo, por Cirilo en Londres, y que en otras ediciones no había nada importante contra Islam. Se aclaró que los jesuitas, con sus intrigas, ocasionan mucho molestia al gobierno turco. Vino la orden del gobierno para echar a los jesuitas de las ciudades turcas. Dejaron solo dos jesuitas en la iglesia del embajador francés. Pero los jesuitas lograron, todavía, varias veces destituir a Cirilo. En 1637, Cirilo fue restituido por quinta vez. El odio de jesuitas contra él aumentaba. En 1638, durante la ausencia de sultán Murad IV, llegó el aviso que los casacas tomaron Azov y vienen a Constantinopla. Jesuitas convencieron al visir que la culpa la tiene el patriarca, quien llamó a los cosacos. Esto fue comunicado a sultán, quien ordenó a justiciar a Cirilo, que fue enviado como en exilo, en un barco, donde lo estrangularon y su cuerpo tiraron al mar.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/el-cis...

Сначала идут praefationes издателей, затем предварительные замечания о жизни и сочинениях св. Иринея. Сравнительно краткие у Фейарденция и Грабе, последние разрастаются в целые Dissertationes у Массюета. Далее следует самый текст главного сочинения Иринея, Contra haereses, причем большая часть первой книги излагается на латинском и греческом языках, остальные же только на латинском. За Contra haereses следуют греческие фрагменты из Евсевия, Максима Исповедника , Иоанна Дамаскина и других отцев; потом разного рода annotationes писателей и издателей: Наконец, разные же index " ы (rerum et sententiarum, мест Св. Писания, латинских терминов и т. п.). Массюет прибавил к своему изданию еще praefationes, prolegomena, notae et observationes издателей и писателей до него. Но особенно полно последние представлены у Штирена, который отвел под них исключительно весь второй том своего издания. Гарвей кроме Contra haereses и греческих фрагментов дает отрывки на сирийском и армянском языках. В основе издания Мануччи лежит латинский текст Массюета. Но местами итальянский ученый отдает, по его собственному признанию, предпочтение изданиям Штирена или Гарвея. Кроме того, у него лично были под руками четыре использованные им ватиканские рукописи. Счет глав Contra haereses значительно разнится у Грабе, Массюета и Гарвея. Наиболее распространенными в настоящее время являются: общепризнанное хорошее издание 1424 Р. Массюета в греческой серии Миня (особенно среди русских ученых), а затем – Штирена и Гарвея. О последнем; впрочем, Гарнак не без оснований замечает, что ему нельзя доверять, особенно там, где английским ученым использован кодекс Glaromontanus. 1425 К преимуществам этого издания относится лишь то, что здесь приведен текст некоторых мест Contra haereses на греческом языке в виде отрывков из «Философумен» Ипполита и, кроме того, как мы уже отмечали, напечатаны фрагменты на сирийском и армянском языках. 1426 В1910 г. вышло из печати в известной серии Texte und Untersuchungen издание армянского текста 1427 IV и V книг «Против ересей» (открытых вместе с «Доказательством апостольской проповеди»).

http://azbyka.ru/otechnik/Irinej_Lionski...

Así, pues, habiendo de este modo confesado lo que hemos recibido de la Divina Escritura y de la enseñanza de los Santos Padres y de lo definido acerca de la sola y misma fe por los cuatro antedichos santos Concilios; pronunciada también por nosotros condenación contra los herejes y su impiedad, así como contra los que han vindicado o vindican los tres dichos capítulos, y que han permanecido o permanecen en su propio error; si alguno intentare transmitir o enseñar o escribir contra lo que por nosotros ha sido piadosamente dispuesto, si es obispo o constituído en la clerecía, ese tal, por obrar contra los obispos y la constitución de la Iglesia, será despojado del episcopado o de la clerecía; si es monje o laico, será anatematizado. Sexto Concilio Ecuménico Este VI Concilio Ecuménico se celebró nuevamente en Constantinopla el año 680 bajo el mandato del Emperador Constantino IV. Asistieron 170 Obispos. Convocado por este Emperador contra el «monotelismo» que afirmaba una sola voluntad en Cristo. Defiende la doble voluntad sin confusión ni división. El Concilio se pronunció así: «Cristo tiene dos naturalezas con dos actividades: como Dios obró milagros, resucitó y ascendió a los cielos; como hombre desempeñaba las actividades diarias normales. Cada naturaleza ejercía su propia voluntad. La naturaleza divina de Cristo tenía una tarea específica que desarrollar, al igual que su naturaleza humana. Estas naturalezas estaban místicamente unidas en la Divina Persona de nuestro Señor y Salvador Jesucristo.» El concilio condenó al papa Honorio como hereje. Definición sobre las dos voluntades en Cristo El presente santo y universal Concilio recibe fielmente y abraza con los brazos abiertos la relación del muy santo y muy bienaventurado Papa de la antigua Roma, Agatón, hecha a Constantino, nuestro piadoso y fidelísimo emperador, en la que expresamente se rechaza a los que predican y enseñan, como antes se ha dicho, una sola voluntad y una sola operación en la economía de la encarnación de Cristo, nuestro verdadero Dios (v.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/los-co...

Todo el impacto del ataque de los cruzados comenzó a afectar a las actitudes religiosas y a la política estatal rusas casi cuarenta años después, cuando se vio exacerbada por el ataque de los suecos en 1240 y por el ataque de los caballeros teutónicos contra Pskov y Novgorod en 1242; ambos fueron rechazados con éxito, aunque con un elevado número de bajas, por Alexander Nevski, príncipe de Novgorod. Aunque los rusos todavía no conocían en aquel momento que quien había ordenado ambas campañas era el papa Gregorio IX, cuya bula de 1237 daba instrucciones al arzobispo de Suecia para que organizara una cruzada contra los «infieles» rusos, vieron a los caballeros germánicos que marchaban con banderas y enseñas religiosas manifestando claramente que los latinos no los consideraban cristianos. Todavía más, los ataques de Occidente estaban planeados para coincidir con el momento de la mayor debilidad de Rusia, cuando la mayor parte de la población se hallaba en un estado de postración, devastada y despoblada a causa de la invasión de los tártaros de los años 1237 a 1242. Alexander contaba con escasos recursos y con un ejército mal armado y menor que las fuerzas germánicas. Sin embargo, con el lema «El poder de Dios no está en la fuerza, sino en la verdad,» venció. Los rusos consideraron aquella victoria como un milagro de Dios, y canonizaron al príncipe. Al darse cuenta de que no podía luchar al mismo tiempo contra los mongoles y contra los agresores de Occidente, Alexander optó por establecer alianza y amistad con los invasores orientales, que lo único que exigían eran tributos y levas para sus ejércitos, a la vez que dejaban intactas la infraestructura y la religión rusas, mientras que los cruzados se proponían destruir la fe y la nación. Al sudoeste, el gran príncipe Daniel de Galitzia y de Volinia, que fue contemporáneo de Alexander, eligió al principio la opción opuesta: después de contemplar la devastación que habían causado a su tierra los mongoles, apeló al papa Inocencio IV para que formase una cruzada paneuropea contra aquéllos.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

c) Comentario al Evangelio de San Mateo Leoncio de Bizancio, Efrén de Antioquía y otros tuvieron conocimiento de un comentario al Evangelio de San Mateo compuesto por Cirilo. Sólo quedan unos fragmentos de poca extensión en las catenae. Cubren los 28 capítulos y muestran claramente que la obra era un comentario bíblico en el sentido propio de la palabra, parecido al comentario sobre el Evangelio de San Juan. Parece que lo compuso después del año 428. d) En las catenae se encuentran, además, fragmentos de comentarios que han desaparecido de Cirilo sobre la Epístola a los Romanos, sobre la primera y segunda a los Corintios y sobre la Epístola a los Hebreos. 3. Escritos dogmático-polémicos contra los arrianos. Las primeras obras de Cirilo de carácter dogmático-polémico van dirigidas contra los arrianos. Son dos los tratados que escribió contra esta herejía; el más importante de los dos es el a) Thesaurus de sancta et consubstantiali Trinitate Se trata de una suma trinitaria, que comprende las objeciones arrianas, su refutación y los resultados duraderos de las controversias del siglo IV. Cirilo sigue aquí enteramente a su maestro Atanasio; casi la tercera parte de esta extensa obra es una reproducción del tercer discurso Contra Arianos de Atanasio, como lo ha probado suficientemente J. Liébaert. Parece que Cirilo utilizó, además, una obra de Dídimo el Ciego, Contra Eunomium, que ya no existe. En el prefacio se da el índice de materias de los 35 capítulos. Focio (Bibl. cod. 136) no tiene reparo en afirmar que cesta obra es la más clara de todas las de Cirilo, especialmente para los que son capaces de comprender el significado de sus métodos lógicos.» Por una parte, no hay duda de que el Thesaurus fue compuesto antes de que surgiera la controversia nestoriana; por otra, sin embargo, hay división de opiniones sobre la fecha exacta. G. Jouassard piensa que Cirilo lo escribió entre los años 423 y 425. J. Liébaert y Charlier sostienen que es la primera de las grandes obras de Cirilo, escrita, por consiguiente, al comienzo de su carrera episcopal, iniciada el año 412.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

71 Свт.Макарий Великий. Homil. 43,7. 72 Он же. Homil. 30, 8. 73 Он же. Homil. 24,2. 74 De nupt.et concup. 11,12. V,16,3; Св.Иустин. Dialog cum Tryph. С.95; Свт.Кирилл Александрийский. In Psalm. 50. v.12; In Rom. V, 18,20; Блж.Феолорит. In Psalm. 50, v.7; In Psaim 60. v.7,8; Macret.fabul. compend., lib. V,11. Свт.Макарий Великий. Homil. 46,2—3. 75 Блж.Августин. De peccat.. merit et remiss., 1, 63,64. 76 Он же. Contra Julian. VI, 67; 11,9. 77 Он же. De civit.Dei, XIII, 14; ср. Св.Ириней. Contra haer. III, 22,4. 78 Тертуллиан. De anima, c. 40 et 41; comp. De testimon. animae, 3. 79 Ориген. In Rom. V,9; V,1. 80 De moribus eccles. cathol. 1,40. 81 Св. Киприан. Epist.59. ad Fidum. 82 Ср.: Свт.Иоанн Дамаскин. De fid. 11,28; col.961. 83 Homil. 2,1; comp. Homil. 50,5; Homil. 41,1. 84 Канон Пресвятой Богородице. Песнь 6, ирмос; В субботу на повечерии, глас 2. Ср. «Греховный мрак покрывает мя. и студная моя дела без воздержания выну, и совестное томление непрестанно мучит мя: увы мне, где убо ныне скрыют?..» (Слава и ныне, Богородичен. седален; на утрени 16 июля. Минея). 85 На Господи воззвах. Слава и ныне, Богородичен; в субботу на велицей вечерни, глас 4. 86 Последование ко св.Причащению. Молитва Василия Великого, первая. 87 Тропари непорочн. (мертвых), отпевание. 88 Рим.1:21—31; Пс.13:1—3; 52:1—4; ср.: Свт.Афанасий Вел. Contra. 89 Канон молебный Пресвятой Богородице, Песнь 4; в неделю на повечерии, глас 1. 90 Ср.: Св.Кирилл Иерусалимский. Catech. 11, 1.3.4. 91 Канон ко св.Иоанну Предтече. Песнь 6. Богородичен; во вторник утра, глас 2. 92 Свт.Афанасий Великий. De incarn. Verbi, 8; t.25, Col.109A. 93 Strom. V. 94 Contra Ceis. IV,40. 95 Пелагий у блж.Августина. De natura et gratia, 8. 96 Пелагий. Ad Demetriadem. 3,7. 97 De civit.Dei, XIV. 11; Contra duas epist.pelag. 1,2. 98 Concil. Trid. sess. V,5. 99 «Православное исповедание». Члены 6 и 14. 100 Там же. Часть 1, вопросы 24 и 27. букв. «о-смертили себя». — Прим. пер. букв. «о-греховил». — Прим. пер. букв., «о-смертил». — Прим. пер.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/3462...

265) 636 Tert. de praescr. 30; adv. Marc. I, 19. Предшественником Маркиона с такими взглядами был Кердон, система которого легла в основу теорий Маркиона и придала маркионову дуализму более или менее метафизический характер (Freppel, S. Irenée, p. 267 – 268). Тертуллиан называет Кердона «informatorem ejus», sc. Marcionis. (Adv. Marc. I, 2. См. также August de haeres. 21; Epiph. haeres. 42, 3). 638 С системой Маркиона можно знакомиться по Иринею (adv. haeres. I, 29), Тертуллиану (adv. Marcionem, de came Christi, de resurrectione carnis), Епифанию (haeres. 42), Амвросию (de incarnionis dominicae mysterio), Августину (haeres. 22) и др. 647 Таким образом, у Маркиона является 3 совечных начала: Бог христианский, иудейский Бог и вечная материя (Tert. adv. Marc. I, 15). 648 По Маркиону этот Мессия еще не явился, – иудеи доселе ожидают Его пришествия (Gourcy, suite des apol. chret. I, 137). 658 Ирин. 27 n.2; III, 25; IV, 28. 40; Epiph. haeres. 42 c. 4; Tertull. advers. Marc. I, 14. 15. 660 Terull. adv. Marc. I, 24; V, 9. 10; de praescr. 33. 51; de carne Christi 1; de resurrect. Carnis 2. Епифаний говорит, что Маркион принимал в свою систему метемпсихоз, «перелияния или переселения душ из одних тел в другие» (Epiph. haeres. 42 с. 4. 12). 662 Tertul. adv. Marc. 14. Епифаний приводит другое основание, почему Маркиониты воздерживались от вкушения мяса животных. При вере в метемпсихоз, они опа­салась, как бы при вкушении мяса животных не поесть человеческую душу, переселив­шуюся в животного, иди не поесть душу животного, равную человеческой душе, и по­тому говорили, что «вкушающие мясо подлежат суду, как поедающие души» (Epiph. haeres. 12, с. 4. 12). 663 О ветхозаветной письменности не может быть и речи, – закон и пророков, явившихся в эпоху властительства Демиурга, Маркион отвергал безусловно (Gourcy, ор. cit. I. р. 137; cf. Epiph. haer. 42 c. 4). 665 Из посланий ап. Павла он выбросил все, что в них говорится о Боге – Творце мира, как Отце Господа, и ссылки апостола на ветхозаветные пророчества, предвозвестившие пришествие Господа (Ирин.

http://azbyka.ru/otechnik/Tertullian/ter...

   001    002    003    004    005    006    007    008    009   010