Основным занятием местных жителей всегда было рыболовство (в Г. м. водится 23 вида рыб, в т. ч. сардины, усачи, тилапии - т. н. рыба св. Петра). Через Г. м. шла активная торговля. Однако после араб. завоевания рыбный промысел и вся инфраструктура пришли в упадок. В наст. время Г. м., служившее до 1967 г. границей между Израилем и Сирией, а теперь являющееся внутренним озером Израиля, дает ему 1/3 часть всей пресной воды. Значение. Г. м. было тесно связано с событиями земного служения Господа Иисуса Христа. Прибрежный Капернаум был для Христа «Своим городом» (Мф 9. 1). Именно на Г. м. апостолы ловили рыбу до своего избрания. У Г. м. Господь совершил множество исцелений (напр., Мк 3. 7-12). В это озеро бросились свиньи, в к-рых вошли изгнанные Христом нечистые духи (Мк 5. 11-13). На нем Господь явил Свою Божественную силу, усмирив шторм словом (Мк 4. 35-41) и пройдя по воде, как по суше (Мк 6. 45-52; Мф 14. 22-33; Ин 6. 16-21). На Г. м. произошло Его явление ученикам после Воскресения (Ин 21. 1-14). Начиная с IV в. Г. м. являлось местом постоянных паломничеств ( Hieron. Ep. 108. 13; Theodos. De situ Terrae Sanctae. 2). Археологические находки. Зимой 1986 г. после неск. лет засухи в прибрежной тине на сев.-зап. берегу Г. м. (недалеко от Магдалы) была найдена хорошо сохранившаяся деревянная лодка, к-рую датируют I в. до Р. Х.- нач. II в. ( Riesner. 1986). Длина лодки - 8,2 м, ширина - 2,3 м, глубина - 1,2 м. Она могла вместить 15 чел. На корме сохранились следы особой платформы, на к-рой можно было перевозить товары и людей (ср.: Мк 4. 38). В наст. время лодка хранится в музее Игаля Алона в кибуце Гиносар. Вокруг Г. м. на протяжении XX в. постоянно велись раскопки. Однако точное местоположение ряда древних городов и поселений до конца так и не было установлено (см. соответствующие статьи о городах). В 70-90-х гг. XX в. найдены следы 16 древних гаваней. Лит.: Theissen G. «Meer» und «See» in den Evangelien: Ein Beitr. z. Lokalkoloritforschung//StNTU: Ser. A. 1985. Bd. 10. S. 5-25; Riesner R. Das Boot vom See Gennesaret: Entdeckung und Bergung//Bibel und Kirche. 1986. Bd. 41. S. 135-138; Freyne S. Galilee, Jesus, and the Gospels: Lit. Approaches and Hist. Investigations. Dublin, 1988; The Galilee in Late Antiquity: Intern. Conf. on Galilean Stud. in Late Antiquity (1st, 1989)/Ed. L. I. Levine. N. Y.; Camb. (Mass.), 1992.

http://pravenc.ru/text/Галилейское ...

Большой вклад в изучение лат. литургических рукописей внесли мавристы . Так, Н. Ю. Менар († 1644) издал древние монашеские уставы, собранные Бенедиктом Анианским, и одну из рукописей Сакраментария Григория со своими комментариями. Ж. Мабильон († 1707) опубликовал собрание Ordines Romani ( Mabillon J. Musaeum italicum. P., 1689. T. 2), Послание Иоанна Диакона Сенарию (Ibid. 1687. T. 1. Fasc. 2. P. 69-76), неск. памятников галликанского обряда ( Idem. De Liturgia Gallicana Libri III. P., 1685), в т. ч. впервые - Люксёйский Лекционарий (Ibid. P. 106-173) и Миссал из Боббио ( Idem. Musaeum italicum. P., 1687. T. 1. Fasc. 2. P. 278-397; о трудах Мабильона см.: Cabrol F. Mabillon et les études liturgiques//Mélanges et documents publiés à l " occasion du 2e centenaire de la mort de Mabillon. Ligugé, 1908. P. 147-167). Его ученик Э. Мартен († 1739) обнаружил и издал толкование мессы, приписываемое св. Герману Парижскому (Thesaurus novus anecdotorum/Ed. E. Martène. P., 1717. Vol. 5. Col. 85-100), а также выборки из большого числа средневек. рукописей, относящиеся к совершению таинств и служб суточного круга; особое значение имели его труды по истории монастырского богослужения (см. собр. соч.: Mart è ne E. De antiquis Ecclesiae ritibus. Antw., 1736-1738. 4 vol.; анализ использованных Мартеном источников см.: Martimort A. G. La documentation liturgique de Dom E. Martène: Étude codicologique. Vat., 1978. (ST; 279); Idem. Additions et corrections à «La documentation liturgique de Dom E. Martène»//Ecclesia Orans. R., 1986. Vol. 3. P. 81-105; Darragon B. Répertoire des pièces euchologiques citée dans le «De antiquis Ecclesiae ritibus» de Dom Martène. R., 1991. (BEL.S; 57)). Лат. переводы чинопоследований литургии и др. таинств по греч., копт., эфиоп. и сир. рукописям с комментариями и монографическими исследованиями издал Э. Ренодо († 1720) ( Renaudot E. Liturgiarum orientalium collectio. P., 1716. 2 t.; 2-е испр. изд.- Francfurt a. M.; L., 1847). Дж. Бьянкини († 1764) в предисловии к одному из томов Liber Pontificalis издал Веронский Сакраментарий, составление которого он приписал свт.

http://pravenc.ru/text/литургика.html

В «Житиях святых» свт. Димитрия (Савича (Туптало)), митр. Ростовского, сказание о К., Дионисии, Киприане, об Анекте, о Павле и Крискенте представляет собой смешение всех известных текстов о К. (ЖСв. Март. С. 198-205). 10 марта также при Деции и Валериане пострадал мч. Кодрат Никомидийский с дружиной; совпадения имен иногда приводят к путанице между не имеющими друг к другу никакого отношения святыми. В греческой печатной Минее содержится канон К. и его дружине, составленный прп. Иосифом Песнописцем ( Рыбаков. 2002. С. 132). Также известны каноны песнописцев Климента Студита (наиболее ранний список - Crypt. D.a. 17. Fol. 35-39v; AHG. T. 7. P. 137-149) и Георгия (по списку Paris. Coislin. 309. Fol. 37v - 41; AHG. T. 7. P. 150-157). В каноне Иосифа упоминается храм в Коринфе, освященный во имя мучеников. Сведения о почитании мучеников в Коринфе в V-VI вв. подтверждаются данными археологии ( Rothaus. 2000. P. 97-98; Brown. 2008. P. 150-151). Ист.: BHG, N 357-358; ActaSS. Mart. T. 2. P. 5-12, 696-700; PG. 117. Col. 345; 149. Col. 503-520; Δουκκης. ΜΣ. Τ. 3. Σ. 163; SynCP. Col. 523-528; Laty š ev. Menol. T. 1. P. 216-218; AHG. T. 7. P. 137-149; Leone P. L. M. La «Passio sancti Codrati» di Niceforo Gregora//ΕΕΒΣ. 1987/1989. Τ. 47. Σ. 275-294; Νικδημος. Συναξαριστς. Τ. 4. Σ. 61. Лит.: Сергий (Спасский). Месяцеслов. Т. 3. С. 101; Delehaye H. Catalogus codicum hagiographicorum graecorum bibliothecae D. Marci Venetiarum//AnBoll. 1905. T. 24. P. 189; Ehrhard. Überlieferung. Bd. 1. S. 426-429; Bd. 2. S. 644-645; Halkin F. Saint Léonide et ses sept compagnes martyrs a Corinthe//ΕΕΒΣ. 1953. Τ. 23. Σ. 217-223; idem. Catalogue des manuscrits hagiographiques de la Bibliothèque nationale d " Athènes. Brux., 1983. P. 75-76. (SH; 66); Lucchesi G. Quadrato, Dionigi, Cipriano, Anecto, Paolo e Crescente//BiblSS. T. 10. Col. 1271-1272; Σωφρνιος (Εστρατιδης). Αγιολγιον. Σ. 254; ВМЧ. Март. Дни 1-11. С. 196, 199-200; Rothaus R. M. Corinth, the First City of Greece: An Urban History of Late Antique Cult and Religion. Leiden; Boston; Köln, 2000; Рыбаков В., прот. Св. Иосиф Песнописец и его песнотворческая деятельность. М., 2002; Brown A. R. The City of Corinth and Urbanism in Late Antique Greece: Diss./Univ. of California. Berkeley, 2008; Παρασκευοπολου Η. Το αγιολογικ και ομιλητικ ργο του Νικηφρου Γρηγορ. Θεσσαλονκη, 2013. Σ. 109-115.

http://pravenc.ru/text/1841654.html

Свт. Иларий Пиктавийский, также сосланный имп. Констанцием II на Восток за поддержку свт. Афанасия Великого, с похвалой отзывался о поведении П. и считал, что репрессии, к-рым подвергался П., свидетельствуют, что под видом осуждения Александрийского епископа галльским епископам навязывается отступление от истинной веры ( Hilar. Pict. Fragm. hist. I 6). В ряду пострадавших за правосл. веру исповедников называет П. и свт. Афанасий Великий, именуя его также епископом «столицы Галлий» (τς μητροπóλεως τν Γαλλων πσκοπος - Athanas. Alex. Hist. arian. 33; ср.: Idem. Apol. de fuga sua. 4). Пресвитеры Фаустин и Марцеллин, сторонники люциферианского раскола, рассматривали смерть П. как мученическую ( Faustinus et Marcellinus. Libellus precum. 77//PL. 13. Col. 98). Впосл. мощи П. были перенесены из Фригии в Треверы (ActaSS. Aug. T. 6. P. 678), над местом погребения мощей воздвигнута церковь. Традиционно эти события относят к кон. IV в., когда епископом г. Треверы был св. Феликс (386-398), однако эта датировка оспаривается нек-рыми совр. исследователями. Во всяком случае, почитание П. в г. Треверы отмечено уже с сер. VI в. ( Fontaine, Pietri. 1995. P. 852; Handley. 2017. P. 192-193). Ист.: BHL, N 6563-6568; Faustinus et Marcellinus. Libellus precum ad imperatores. P., 1650. Лит.: Griffe E. La Gaule chrétienne à l " époque romaine. P., 1964. T. 1: Dès origines chrétiennes à la fin du IVe siècle; Brennecke H. C. Hilarius von Poitiers und die Bischofsopposition gegen Konstantius II: Untersuch. z. 3 Phase des arianischen Streites (337-361). B.; N. Y., 1984; Barnes T. D. Athanasius and Constantius: Theology and Politics in the Constantinian Empire. Camb. (Mass.); L., 1993; Fontaine J., Pietri L. Les grandes Églises missionnaires: Hispanie, Gaule, Bretagne//Histoire du christianisme dès origines à nos jours. P., 1995. T. 2. P. 813-860; Smulders P. Hilary of Poitiers " Preface to His Opus historicum: Transl. and Comment. Leiden etc., 1995; Pohlsander H. A. Maximinus und Paulinus: Zwei Trierer Bischofe im 4 Jh.//Trierer Zschr. f. Geschichte u. Kunst d. Trierer Landes u. seiner Nachbargebiete. 1996. Bd. 59. S. 119-180; Hanson R. P. C. The Search for the Christian Doctrine of God: The Arian Controversy, 318-381. Grand Rapids, 2005; Beckwith C. L. Hilary of Poitiers on the Trinity: From «De Fide» to «De Trinitate». Oxf., 2008; Handley M. A. Beyond Hagiography: Epigraphic Commemoration and the Cult of Saints in Late Antique Trier//Society and Culture in Late Antique Gaul: Revisiting the Sources/Ed. R. W. Mathisen, D. Shanzer. L.; N. Y., 2017. P. 187-200.

http://pravenc.ru/text/2756885.html

ALEXIUS I COMNENUS, 1081–1118, 127. Novelise Constitutiones de re ecclesiastic a, 921–84 (n. 2, 5, 6, 7, 9, 12, 15, 16, 20, 22). ALEXIUS II COMNENUS, 1180–83, 133. Novella Constitute de monasteriis, 789–92. ALEXIUS CP. patr., 1025–43. 119. Sententiæ synodales 1–2, 743–48; 3–5, 827–50. ALEXIUS PHILOSOPHUS, s. XI. Distichon in Symeonem Juniorem, græce, 120, 307. ALGERDUS, Lituanorum rex, s. XIV. Pittacium (inter Philothei patr. Cp. acta n. 89), græce, 152, 1451–2. ALYPIUS, Apostolorum presbyter, s. V. Epistola ad Cyrillum Al. (inter cyrillianas, 29), 77, 145–48. AMMONIUS Alexandrinus presbyter, s. V, 85. In Psalmos (Corderius), 1361–64. In Danielem (M.), 1363–82; 1823–6. In Matthæum (Corderius), 1381–92. In Joannem (Corderius, Cramer), 1391–1524, In Acta apostolorum (Cramer), 1523–1608. In I Petri (Cramer), 1607–10, AMPHILOGHIUS ICONIENSIS ep., s. IV, 39. HOMILIÆ. 1 .  In natalem Christi, 35–44. 2 .  In occursum Domini, 43–60. 3 .  In Lazarum quatriduanum, 59–66, 4 . In mulierem peccatricem, 65–90, 5 . In diem sabbati sancti, 89–94. 6 . In mesopentecosten (in paralyticum), 119–30. Epistola synodica, 93–98. Sententiæ et excerpta 1–22: 97–118. Vita S. Basilii, latine, 29, CCXCIV-CCCXVI, de qua AA.SS. commentarius prævius, CCXCII – IV. Vita antiqua, 13–26. Veterum testimonia, 27–34. Notitia G., 9–14. AMPHILOGHIUS SIDENSIS ep., s. V, 77. Fg. (Mansi), 1515–16. Notitia Lequien, 1515–6. AMURUTZES. Vide GEORGIUS A. ANACLETUS, papa, s. I. 2. Epistolæ 3 et Decreta 2 (Mansi), 789–818, Notitia ex Libro pontificati, 787–8. ANAGNOSTA. Vide JOANNES A. ANASTASIUS I ANTIOCHENUS, ср., 559–599, De rectis dogmatibus orationes, 1–5, latinë 1 .  De SS. Trinitate, 1309–30. 2 . De incircumscripto, 1331–36. 3 .  De incarnatione, 1335–48. 4 .  De passione et impassibilitate Christi, 1347–56. 5 .  De resurrectione Christi, 1355–62. Sermones quatuor (6–9). 6 .  In Transfigurationem, 1361–76. 7–8. In Annuntiationem S. Maria;, 1375–86, 1385–90. 9 . De tribus Quadragesimis,» 1389–98, Explicatio fidei orthodoxæ (Anastasii et Cyrilli Al.), 1399–1404.

http://azbyka.ru/otechnik/Patrologija/pa...

Соч.: О некоторых эолических и дорических календарях: Эпиграфич. исслед. СПб., 1883; Inscriptiones antiquae orae septentrionalis Ponti Euxini graecae et latinae. Petropoli, 1885-1890. 2 vol.; Inscriptiones graecae in oris Bospori Cimmerii et Chersonesi Tauricae per annos 1881-1888 repertae. Petropoli, 1890; Scythica et Caucasica e veteribus scriptoribus graecis et latinis et cum versione rossica. Petropoli, 1893-1900. Vol. 1. Fasc. 1-3; 1904-1906. Vol. 2. Fasc. 1-2; Этюды по визант. эпиграфике//ВВ. 1894. Т. 1. С. 657-672; 1895. Т. 2. С. 184-188; 1899. Т. 6. С. 337-369; Заметки к христ. надписям из Крыма//ЗапООИД. 1897. Т. 20. С. 149-162; 1898. Т. 21. С. 225-254; Жития святых епископов Херсонских: Исслед. и тексты. СПб., 1906; Сборник палестинской и сир. агиологии. СПб., 1907-1913. 2 вып.; Заметки к агиол. текстам//ИОРЯС. 1908. Т. 13. Кн. 2. С. 133-140; Кн. 3. С. 1-17; Мат-лы для истории архиепископии Синайской горы. СПб., 1909. (ППС; Вып. 58); PONTIKA: Изборник науч. и крит. статей по истории, археологии, географии и эпиграфике Скифии, Кавказа и греч. колоний на побережьях Черного м. СПб., 1909; Две речи Феодора Дафнопата. СПб., 1910. (ППС; Вып. 59. 1); К истории христианства на Кавказе: Греч. надписи из Ново-Афонского мон-ря//Сб. археол. статей, поднесенный гр. А. А. Бобринскому. СПб., 1911. С. 169-198; Страдание св. славного вмч. Георгия, приписываемое Феодору Дафнопату. СПб., 1911. (ППС; Вып. 59. 2); Menologii anonymi Byzantini saec. X quae supersunt. Petropoli, 1911. Fasc. 1: Menses Februarium et Martium continens; 1912. Fasc. 2: Menses Junium, Lulium, Augistum; О житиях прп. Давида Солунского//ЗапООИД. 1912. Т. 30. С. 217-251; Житие св. епископов Херсонских в грузинской Минее//ИИАК. 1913. Вып. 49. С. 75-83; Четьи-минеи Иоанна Ксифилина: (Предв. сообщ.)//ИИАН. Сер. 6. 1913. Т. 7. 4. С. 231-240; Визант. «царская» минея. Пг., 1915; Мученичество св. и славные вмц. Фотины Самарянки и чад и сестер ее, с нею пострадавших//Палестинский патерик. СПб., 1914. Вып. 21; Неизд. греч. агиогр. тексты. СПб., 1914; Житие прп. Феодора Студита в Мюнхенской ркп. 467//ВВ. 1915. Т. 21. Вып. 3/4. С. 222-304; О житиях св. вмч. Евсигния//ЖМНП. Н. с. 1915. Ч. 55. Февр. С. 65-91; Ad Nicetae David Paphlagonis laudationes ss. Apostolorum//ИИАН. Сер. 6. 1916. Т. 10. 16. С. 1505-1522; Мефодия, патриарха К-польского, Житие прп. Феофана Исповедника: По моск. ркп. 159. Пг., 1918. (ЗапИФО; Т. 13. 4); Новые христ. греч. надписи из Крыма//ИТУАК. 1918. 54. С. 33-46; Критические заметки к письмам Феодора Дафнопата//ИИАН. Сер. 6. 1920. Т. 14. С. 393-398; Очерк греч. древностей. СПб., 1997. 2 ч.

http://pravenc.ru/text/2463189.html

14 . Amann É. Messaliens//DThC 1928. 10:1. 792–795. 15 . Baker A. Messalianism the monastic Heresy//Monastic Studies. 1974. 10. 135–141. 16 . Bareille G. Euchites//DThC 1939. 5:2. 1454–1465. 17 . Barone A. G. Monachesimo ortodosso d’Oriente e diritto romano nel tardo antico. Milano 1990. XIV, 418. 18 . Borias A. Le moine et sa famille//ColCist Chimay. 1978. 40. 81–110, 195–217. 19 . Borkowska M. Eucharist in the Desert Fathers’ combat against Satan//Vox Populi. 1987. 7 (12–13). 39–47. [Польск., рез. англ.]. 20 . Brakke D. The problematization of nocturnal emissions in early Christian Syria, Egypt, and Gaul//JECS 1995. 3.419–60. 21 . Brakke D. The making of monastic demonology: Three ascetic teachers on withdrawal and resistance//ChHist 2001. 70(1). 19–49. 22 . Brown P. Society and the Holy in Late Antiquity. University of California 1982. изд., пересмотр.: Authority and the Sacred. Cambridge 1995. 23 . Burton-Christie D. The Word in the Desert. Scripture and the quest for holiness in early Christian monasticism. Ν. Y. 1993. XVIII, 336. Gould G.//Catholic Historical Review. 1994. 80(3). 559–560; Id.//JThS 1996. 47(1). 294–297; Griffith S. H.//J. of Religion. 1995. 75(1). 114–115; Bartelink G. J. M.//ViC 1995. 49. 86–88; Vinel F.//RHPhR 1995. 75(3). 348–349; пер.: La parola nel deserto. Scrittura e ricerca della santità Bose 1998. 24 . Chitty D. J. The Desert a City. An introduction to the study of Egyptian and Palestinian monasticism under the Christian Empire. Oxford 2 1977. пер.: Et le désert devint une cité. Une introduction à l’étude du monachisme égyptien et palestinien dans l’Empire chrétien. Bellefontaine 1980. (Spiritualité orientale. 31). 25 . Clark E. A. Sana insanity: women and asceticism in late ancient Christianity//Medieval Encounters: Jewish, Christian and Muslim Culture in Confluence and Dialogue. 1997. 3:3. 211–230. 26 . Colombás G. M. El concepto de monje у vida monástica hasta fines del siglo V//StMon 1959. 1. 257–342. 27 . Colombás G. M. El monacato primitivo. Madrid 1 (1974) – 2 (1975). 2 1998. (Biblioteca de Autores Cristianos. 588). пер.: Il monachesimo delle origini. Milano 1984. 378.

http://azbyka.ru/otechnik/molitva/isihaz...

S. Athanasius Alexandrinus. Contra gentes//R. W. Thomson. Athanasius. Contra gentes and de incarnatione. Oxford: Clarendon Press, 1971: 2–132 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. De decretis Nicaenae synodi//H. G. Opitz. Athanasius Werke. Vol. 2. 1. Berlin: De Gruyter, 1940: 1–45 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. De incarnatione verbi//C. Kannengiesser. Sur l " incarnation du verbe [Sources chrétiennes 199. Paris: Éditions du Cerf, 1973]: 258–468 (TLG); PG 25: 95–196. S. Athanasius Alexandrinus. De Sancta Trinitate (dialogi 1, 3, 5) [Sp.]//PG 28: 1116 – 1173a, 1201c 1249b, 1265c 1285b (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. De sententia Dionysii//H. G. Opitz. Athanasius Werke. Vol. 2. 1. Berlin: De Gruyter, 1940: 46–67 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. De synodis Arimini in Italia et Seleuciae in Isauria//H. G. Opitz. Athanasius Werke. Vol. 2. 1. Berlin: De Gruyter, 1940: 231–278 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Disputatio contra Arium//PG 28: 440–501 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Epistula ad Afros episcopos//H. C. Brennecke, U. Heil, A. von Stockhausen. Athanasius: Werke. Zweiter Band. Die «Apologien», 8. Lieferung, Berlin; New York: De Gruyter, 2006: 322–339 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Epistula ad Amun//P.-P. Joannou. Fonti. Fasciolo ix. Discipline générale antique (ii–ix s.). Les canons des pères grecs. Vol. II. Rome: Tipographia Italo; Orientale «S. Nilo», 1963: 63–71 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Epistula ad Epictetum//G. Ludwig. Athanasii epistula ad Epictetum [Diss. Jena (1911)]: 3–18 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Epistula ad Maximum//PG 26: 1085–1090 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Epistulae quattuor ad Serapionem//K. Savvidis. Athanasius: Werke. Band I. Die dogmatischen Schriften. Erster Teil, 4. Lieferung, Berlin; New York: De Gruyter, 2010: 449–600 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Expositiones in Psalmos//PG 27: 60–545, 548–589 (TLG). S. Athanasius Alexandrinus. Fragmenta varia//PG 26: 1224, 1233–1249, 1252–1260, 1293b 1296c, 1313b 1313c, 1320–1132 (TLG).

http://azbyka.ru/otechnik/Kirill_I_Mefod...

1–2 Clement Clement of Alexandria Strom. Clement of Alexandria Stromata Cod. justin. Codex justinianus Cod. theod. Codex theodosianus column Colossians Columella Arb. Rust. De arboribus (On Trees) De re rustica (On Agriculture) 1–2 Cor 1–2Corinthians Cornelius Nepos Cornelius Nepos Generals Cornutus Nat. d. Cornutus De natura deorum Corp. herm. Corpus hermeticum Corpus papyrorum judaicorum Cyn. Ep. The Cynic Epistles: A Study Edition. Edited by Abraham J. Malherbe. Missoula, Mont., 1977 Daniel Demetrius Demetrius On Style (De elocutione) Demosthenes Ag. Androtion Against Androtion On the Crown Epistles Oration Deuteronomy Deut. Rab. Deuteronomy Rabbah Didache Digest Dio Cassius R.H. Dio Cassius Roman History Dio Chrysostom Or. Dio Chrysostom Oration Diodorus Siculus Diodorus Siculus Bibliotheca historica Diogenes Laertius Diogenes Laertius Lives of Eminent Philosophers Diogn. Diognetus Dionysius of Halicarnassus Second Letter to Ammaeus Demosth. Demosthenes I so crates Lit. Comp. Literary Composition Roman Antiquities Thucyd. Thucydides Discourses Dead Sea Discoveries Dead Sea Scrolls Ecclesiastes Ecc1. Rab. Ecclesiastes Rabbah c Eduyyot 1–3 En. 1–3 Enoch (2 En. has recensions A and J) Epistle (Cynic Epistles) Epistle of Jeremiah Ephesians Epictetus Diatr. Diatr ibai Enchiridion Epid. inscr. Epidauros inscription epilogue Epiphanius Pan. Panarion (Refutation of All Heresies) c Erub. c Erubin 1 Esdras especially EstBib Estudios btblicos Esther Esth. Rab. Esther Rabbah Eunapius Lives Eunapius Lives of the Sophists Euripides Alcestis Andromache Bacch. Bacchanals Cyclops Electra Hecuba Herac1. Children of Hercules Herc. fur. Madness of Hercules Hippolytus Iph. aul Iphigeneia at Aulis Iph. taur. Iphigeneia at Tauris Orest. Orestes Phoen. Phoenician Maidens Supp1. Suppliants Daughters of Troy Eusebius Hist. ecc1. Ecclesiastical History Praep. ev. Preparation for the Gospel Evangelical Quarterly Exodus Exod. Rab. Exodus Rabbah ExpTim Expository Times Ezekiel and the following one(s)

http://azbyka.ru/otechnik/world/the-gosp...

Иоанн де Гарландиа называет 1, 2 и 6-й М., полностью повторяющие античные метры, «правильными» (recti), но 3, 4 и 5-й, отклоняющиеся от античных стоп,- М. «сверх меры» (ultra mensurabiles). Удлинение в М. «сверх меры» лонги и 2-го в паре бревиса позволяло привести все модусы к единой счетной метрической мере, необходимой в условиях полифонического многоголосия. В силу раннего происхождения и наибольшего распространения 1-го модуса именно к нему подстраивались все прочие. Иоанн де Гарландиа обозначил счетную меру в 3 единицы времени как «эквивалентность» (aequipollentia). Повторение М. образует «ряд» (ordo) - структуру, подобную стиху, складывающемуся из стоп. Иоанн де Гарландиа различает «перфектный модус» (modus perfectus), когда ряд завершается той длительностью, которой М. открывался, и «имперфектный модус» (modus imperfectus), когда ряд завершается к.-л. следующей (не 1-й) длительностью М. (в случае с 4-м М. перфектный вид заканчивается 2-й длительностью М.). Система М. являлась теоретической абстракцией по отношению к существующей муз. практике. Так, 4-й М. был представлен только в теории, в музыкальных сочинениях он фактически не использовался. М. часто столь интенсивно смешивались, что сами теоретики советовали «не пытаться судить о таком дисканте, какого он модуса» ( Franconis de Colonia. 1974. Р. 58). Иоанн де Гарландиа указывает также на практику «редукции» (reductio), допускающую замещение мелких длительностей одной равной им по количеству времени крупной длительностью, и наоборот, раздробление крупной длительности на мелкие. Большинство трактатов периода Ars antiqua повторяют список из 6 М. Иоанна де Гарландиа. Однако некоторые более поздние авторы предлагают иное количество М. Так, магистр Ламберт (Псевдо-Аристотель) в соч. «Tractatus de musica» (Трактат о музыке; ок. 1265-1275) дополняет 6 М. Иоанна де Гарландиа (несколько перестраивая при этом их порядок) 3 новыми с целью ввести в модусы новую, более мелкую ритмическую длительность - семибревис. Франко Кёльнский в трактате «Ars cantus mensurabilis» (Искусство мензурального пения; ок. 1260-1280), напротив, сокращает число М. до 5, объединяя 1-й и 5-й М. Иоанна де Гарландиа. Он также расширяет состав длительностей 6-го М. Иоанна де Гарландиа (у Франко Кёльнского это 5-й М.): теперь он «целиком из бревисов и семибревисов» (ex omnibus brevibus et semibrevibus).

http://pravenc.ru/text/2563932.html

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010