895 Нужно иметь в виду, что католические писатели усиленно стараются доказать, что Феодорит смотрел на Льва, как на главу вселенской Церкви (Baronius. Annales, t. VIII, р. 86: not. 123 ad ann. 449. Garnerius. Dissert. I, cap. IX, n. XIII: M. 84, col. 137. Ballerini. Observationes in dissertationem X Quesnelli. n 2: Migne, lat. ser. t. 55, col. 753–754. Newman. Hist. sketches. Vol. II. P. 361 и др.) 896 Такую «политически-церковную точку зрения» во взгляде на Рим, в смысле усвоения папе верховенства чести (Ehren-Hegemonie), Неандер (Allg. Geschichte. 1 Bnd., Zw. Abth. Gotha. 1856. S. 503) и Шафф (Geschichte der alten Kirche. Leipzig. 1867. S. 681 u. Anm. 4–682) считают специфически-отличительною для «Восточных». 897 См. 86 письмо Феодорита к Флавиану Константинопольскому: М. 83, col. 1280, р. 1157. Cnf. Hoffmann. S. 62,25–26. Martin. Actes. P. 142. Perry. P. 301–304. 898 Так, Aegiptius vastator, называет Диоскора папа Лев в письме к Феодориту. Epist. S. Leonis 120 (152) ad Theodoretum, cap. 3: M. 83, col. 1321. A; lat. ser. t. 54, col. 1051. 899 На приговор Диоскора Флавиан заявил: παραιτομ σε (Mansi, VI, 908. D. Деян., III, стр. 465), т. е. отвергаю тебя, подвергаю обжалованию твой суд, – и после отправил к папе чрез его легатов аппелляцию (Epist. S. Leonis 44 (50), cap. 3: Mansi, VI, 18. С. 12. C. Migne, lat. ser. t. 54, col. 829. 826 (p. 908). Деян., III, стр. 69. 73. Epist. 43 (47): Mansi, VI, 10. В. M. 54, col. 823, p. 906 и др.). «Новооткрытую аппелляцию Фла­виана к Льву 1» см. в Zeitshrift für katoliche Theologie. VII, 1 (1883), S. 191–196. 901 Epist. 113, cap. 5. 6: M. 83, col. 1316 fin. 1317 init. (p. 1191); lat. ser. t. 54, col. 852. 902 Du-Pin. Nouv. bibl., t. IV, р. 83: Theodoret, se voyant hors d’etat de trouver un appai assez puissant dans l’ Eglise d’ Orient, eut recours au pape S. Leon, implore son secours. 904 113-ое письмо Феодорита подвергаюсь довольно тщательному исследованию в цер­ковно-исторической литературе. Paschasinus Qucsnellus написал специальную диссерта­цию (dissertatio decima) по этому вопросу под заглавием: De causa Theodoreti, episcopi Cyri, pseudo-ephesinae synodi sententia depositi, a S.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

Исторический вестник. Русский Филологический вестник. 10 . Филологические Записки. Кн. маг. Т-ва М. О. Вольф Известия по Библиографии. Нива. Киевская Старина. Русская Старина. 15 . Русская Школа. Б. Иностранные: 16 . Annales politques et litéraires. Archiv fiir Geschichte der Philosophie. Archiv für Katolisches Kirchenrecht. Archiv für Papyrusforchung. 20 . Archir für slavische Philologie. Archiv für die gesammte Psychologie. Archives de Psychologie. Beiträge zur Förderung christlicher Theologie. —425— Beweis des Glaubens. 25 . Expositor. Jahrbuch des Vereins für wiss. Pädagogik. Jahresberichte für neuere deutsche Literaturgeschichte. Journal de Psychologie. Journal of theological studies. 30 . International Journal of ethics. Kantstudien. Theologische Literatuurzeitung. Mind. Natur und Offenbarung. 35 . Oriens Christianus. Theologische Quartalschrift. Theologisch practische Quarmalscrhifm. English Historical Review. Revue de l " art chrétien. 40 . Revue biblique. Revue des deux mondes. Revue d " histoire ecclesiastique. Revue d " histoire litéraire de la France. Revue de l " histoire des religions, 45 . Revue historique. Revue de l " orient chrétien. Revue philosophique. Revue des questions scienmifiques. Revue scuenmifique. 50 . Revue de synthèse historique. Kirchengeschichtliche Studien. Theologische Studien und Kritken. Vierteljahrschrift für wiss. Phiolosophie. Psychologische Studien. 55 . Historische Vierteljalrschrift. Zeitschrift für Assyriologie. Zeitschrift für Kirchengeschichte. Zeitschrift für Psychologie. Zeitschrift für wiss. Theologie. 60 . Zeitschrift für Wissenschaft und Leben. Zeitschrift für altest. Wissenschaft. Zeitschrift für neutest. Wissenschaft. 65 . Byzantinische Zeitschrift. —426— VI. Рассуждали: о назначении окончившим в минувшем учебном году курс воспитанникам Академий премий: а – б – в) Митрополита Литовского Иосифа в 165 рублей, протоиерея А.И. Невоструева в 158 рублей и „XXIX“ курса в 60 рублей – за лучшие кандидатские сочинения; г) протоиерея А.М.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

38 Prof. Paul Wendlond, Die hellenistiscli-römischc Kultur в Handbuch zum Neuen Testament herausg. von Hans Lietzmann I, 2, S. 05. 39 Prof. D. Otto Pfleiderer, Vorbereitung des Christentums in der griechischen Philosophic в «Religionsgeschichtliche Volksbticher» herausg. von Fr. Michael Schiele III, 1 (Halle a. Saale 1904), S. 59. Privatdoz. Johannes Leipoldt в «Zeitschrift für Kirchengeschichte» XXYII (1906), 2, S. 155. Проф. Ст. В. Ешевский Сочинения, ч. I (Москва 1870), стр. 340–341. 45 Prof. E. W. Mayer, Das christliche Gottvertrauen und der Glaube an Christus; eine dogmatische Untersuchung auf biblisch- theologischer Grundlage und unter Berfücksichtigung der symbolischen Litteratur (Göttingen 1899), S. 8. По вопросу о личности или безличности божества у стоиков см. еще Prof. William L. Davidson, The Stoic Creed, p. 214–216. 46 Prof. Francesco Orlando, Lo stoicismo a Roma, p. 175. См. Эпиктета Энхиридион, гл. 49 (73) no ed. Prof. Joh. Schweighaeuser, Lipsiae 1798, p. 99, Johannes Uptoni I, Londini 1741, p. 733, Fred. Dubner, Parisiis 1840, p. 13, Nic. Schwebelii, Norimbergae 1771. p. 144–145, по переводу Григ. Политики, изд. 2 (Спб. 1767), стр. 127, В. Алексеева (Спб. 1888), стр. 15. 47 Ferd. Chr. Baur, Drei Abhandlungen zur Geschichte der alten Philosophie, S. 443, 447. См. и выше стр. 389. 49 См. И. А. Невзоров, Мораль стоицизма и христианское нравоучение, стр. 24 сл. См. и Prof. William L. Davidson, The Stoic Creed, p. 93. 103. 209 sq. 52 Prof. Dr. Friedrich Ueberweg, Grundriss der Geschichte der Philosophie I (Berlin 3 1867). S. 191 (§ 52). Ad. Bonhöffer, Die Ethik des Stoikers Epictet, S. 134. 53 См. Prof. Francesco Orlando, Lo stoicismo a Roma. p. 158. Cp. A. Schmekel Die Philosophic der mittleren Stoa in ihrem geschichtliclien Zusammenliange (Berlin 3892), S. 244 ff. 318 if. Ad. Bonhöffer, Die Ethik des Stoikers Epictet. S. 249. Amédée de Margerie в «Annales do philo ophie chrétienne» LXIX: Avril 1899, p. 23 suiv.; Juin 1899, p. 310. M. A. Невзоров, Мораль стоицизма и христианское нравоучение, стр. 103.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Glubok...

Špidlik T., Stylites, in New Catholic Encyclopedia 13 (1967) 750–751. Иеромонах Алексий (Кузнецов), Юродство и столпничество. Религиозно-психологическое исследование, Санкт-Петербург, 1913. Странничество Campenhausen Н. von, Die asketische Heimatlosigkeit im altkirchlichen und frühmittelalterichen Mönchtum, Tübingen 1930. Catret J. V., Para un a espiritualidad del camino: «La bùsqueda de una persona», nota comûn en la peregrinaciön de los monjes cristianos y budistas en la Edad Media, in Manresa 1972, cc. 349–60. Guillaumont A., Le dépaysement comme forme d’ascèse dans le monachisme ancien, in Annales de VÉcole pratique des hautes études 76 (1968–9) 31–58. Kletschmar G., Ein Beitrag zur Frage nach dem Ursprung frühchristlicher Askese, in Zeitschrift für Theologie und Kirche 64 (1964) 27–64. Köttig B., Peregrinatio religiosa, in Forschungen zur Volkskunde 33–35 (1950) 302–307. Špidlik T., Girovaghi (in Oriente), DIP 4 (1974) 1302–1303. ëpidlik T., Xeniteia, Там же. Sumption J., Pilgrimage. An image of médiéval religion, London 1975. Zoras G., Xeniteia в греческой поэзии (на греч. яз.), Афины, 1953. Лавры Janin R., Laura, LThK 2 6 (1961) 828–829. Leclercq H., Laures palestiniennes, DACL 8,2 (1929) 1961–1988. Vailhé S., Les premières monastères de Palestine, in Bessarione 3 (1897) 39–58, 209; 4 (1898) 25, 334–356. Молчание Bouyer L., Le sens de la vie monastique, Paris 1950, cc. 215–220. Casel O., De philosophorum graecorum silentio mystico, Giessen 1919. Hausherr I., L " hésychasme. Étude de spirituatité, OCP 22 (1956) 247 слл.; Hésychasme et prière, OCA 176 (1966) 199 слл. Heiler F., Das Gebet, München-Basel 1969. Kemmer A., Schweigen, LThK 2 9 (1964) 540–541. Leclercq J. – Schmitt CI., Silenzio, DIP 8 (1988) 1491–1501. Mensching G. – Hertzsch E., Schweigen, in Die Religion in Geschichte und Gegenwart 5 (1961) 1605–1606. Умеренность Blond G., Encratisme, DS 4,1 (1960), 628–642. Camelot C. Th., Enkrateia (Continentia), DS 4,1 (1960) 357–370. Guibert J. de – Daeschler R., Abnégation (dépouittement, renoncement), DS 1 (1937), 67–110.

http://azbyka.ru/otechnik/konfessii/duho...

1193 См.: Sansterre J.M. 1) Attitudes occidentales à l’égard des miracles d’images dans le Haut Moyan Age//Annales Histoire, Sciences sociales. 1998. Vol. 6. P. 1219−1241; 2) Entre deux mondes?: La vénération des images à Rome et en Italie d’après les textes des VI e –XI e siècles//Roma fra Oriente e Occidente: Atti délia XXIX settimana di studio del .I.S.A.M. (Spoleto, 19−24. IV. 2001). Spoleto, 2002. P. 993−1052; 3) Omnes qui coram hac imagine genua flexerint: La vénération d’images de saints et de la Vierge d’après les textes écrits en Angleterre du milieu du XI’ au premières décennies du XIII е siècle//Cahiers de civilisation médiévale. 2006. Vol. 49. P. 257−294. 1194 См: Dahl E. Heavenly Images: The Statue of St. Foy of Conques and the Significance of the Medieval «Cult-Image» in the West. Acta ad archaeologiam et artium historiam pertinentia. 1978. Vol. 8. P. 175−191 ; Angenendt A. Figur und Bildnis//Hagiographie und Kunst: Der Heiligenkult in Schrift, Bild und Architektur. Berlin, 1993. S. 107−119; Legner A. Reliquien in Kunst und Kult zwischen Antike und Aufklärung. Darmstadt, 1995. S. 232−255; Bouché A.M. Vox imaginis: Anomaly and Enigma in Romanesque Art//The Mind’s Eye: Art and Theological Argument in the Middle Ages. Princeton, 2006. P. 306−335. 1195 Sansterre J.M. La vénération des images à Ravenne dans le Haut Moyen Age: notes sur une forme de dévotion peu connue//Revue Mabillon. s. 1996. 7. P. 5−21; Wolf G. Salus populi romani; Icons and Sites: Cuit Images of the Virgin in Mediaeval Rome//Images of the Mother of God. P. 23−50. 1196 Bacci M. L’effige sacrae il suospettatore//Arti e storia nel Medioevo. III. Del vedere: pubblici, forme e funzioni. Torino, 2004. P. 199−252, особенно р. 221. 1197 Toesca I. Un vetusto monumento anagnino: la Madonna del Duomo e le sue vicende//Bollettino dell’Istituto di storia e di arte del Lazio meridionale. 1971/1972. Vol. 7. P. 145−163. 1198 Bacci M. «Quel hello miracolo onde si fa la festa del santo Salvatore»: studio sulle metamorfosi di una leggenda//Santa Croce e Santo Volto: Contributi alio studio dell’origine e della fortuna del culto del Salvatore (secoli IX–XV). Pisa, 2002. P. 7−86.

http://azbyka.ru/otechnik/Zhitija_svjaty...

ριστρχου. Φωτου λγοι κα μιλαι. ν Κωνσταντινουπλει. Τομ. I, 1900. σελ. γ′ σημ. 3; σελ. 256). Если выражение современник принимать буквально (что вовсе не обязательно), то и тогда рассуждение Аристархи оказывается недоразумением: в 815 г. Никифор был удален с кафедры (Ср. И. Андреев. Константинопольские патриархи от времени халкидонского собора до Фотия. В. И. Сергиев Посад 1895, стр. 200); но он жил еще 13 или 14 лет и умер в 828 (Hergenröther I, 288), или в 829 г. (Karl Krumbacher Geschichte der byzantinischen Litteratur. München 1897, 2-te Ausgabe, S. 72). Фотий имел право называть Никифора современником и в том случае, если бы родился даже несколько позднее 820 г. Что касается замечания Аристархи, что Фотию было по крайней мере 28 лет от роду, когда его отправили в 838 г. послом в Ассирию (op. cit. σελ. γ′), то совершенно непонятно, откуда извлечена дата 838 г. В источниках, приведенных в примечаниях (σελ. ε′), не содержится ни прямых, ни косвенных данных для определения указанного года, и напрасно поэтому Kattenbusch придал замечанию Аристархи некоторое значение (Herzog. Realencyklopädie für protestantische Theologie und Kirche. В. XV 3 , S. 377). 878 Вслед за Schwalue. Disput. acad. de discidio Eccl. Lugd. Bat. 1829, p. 51. Hergenröther I, 316 Anm. 3. 879 Βαλττα op. cit. Προλεγμενα σελ. 23 σημ. 2. Παπαηγοπολου στορα το λληνικο θνους, θναι 1886 III, 724. Γεδεν, Πατριαρχικο Πνακες. Κωνσταντινουπλει 1890 σελ. 283. Krumbacher. Geschichte byz. Litter. 1897. S. 515. Bury-Gibbon. The History of the decline and fall of the roman empire. London 1898 Vol. VI, p. 515. Herzog. Realencyklopädie XV 3 S. 377 (815–820). 880 Annales Symeonis Magistri et Logothetae. Bonnae 1838, p. 668–674. Migne P. G. CIX, 729–736. О хронике Псевдо-Симеона – Hirsch. Byzantinische Studien. Leipzig 1876, p. 303 flg. Krumbacher op. cit. 358 flg. В. Васильевский. Хроника Логофета на славянском и греческом. Византийский Временник II (1895)? 78–151. Рассказы Псевдо-Симеона представляют собою выдержки из злостного памфлета на Фотия, куда вошли самые недоброкачественные сплетни и темные слухи, распускаемые врагами патриарха.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

930 Eragmenta in Genesin, col. 1627–B, 1632–1633. Fragmenta in Epist. ad Rom. col. 1673–D, 1678–А – В, 1683–B – C, 1694–E, 1696–C – D, 1714–В и пр. 931 Fragmenta in Epist. ad Rom. col. 1672–D, 1685–C, 1714–D, in Epist. ad Hebraeos col. 1734–В и др. 935 Несколько произвольными могут казаться также еще 2 объяснения Геннадия: – на 2-й ст. 1-го псалма (Fragm. in Psalmos col. 1665–1668) и на 11 ст. 49 гл. Бытия (Fragm. in Genesin col. 1660–1661); этим местам Геннадий придает мессианское значение. Что касается последнего толко­вания, то оно является, впрочем, очень последовательным и законным развитием объяснения ст. 10, который издавна понимался в мессианском смысле (См. Гурьева. Феодор, еписк. Монсуетский, стр. 231). 936 Евсевийν τ τετρτ λγ τς εαγγελικς Αποδεξεως, Φραγμ. , Fragm. in Epist. ad Galatos col. 1731–C. 941 Cod. 276. Fabricius-Harless. Bibliotheca graeca t. 11, p. 108. Первым указал на это житие Дю-Канж ibid.; cnf. Wagenmann. Herzog-Hauck. Real-Encyklopidie В. 7, S. 43. 942 Prof. H. Gelzer. Zeitschrift fiir wissenschaftliche Theologie. 1888 Heft 1. S. 59. Текст издания тут же S. 64–89. 943 Деян. всел. соб. рус. пер. т. 7, изд. 2, стр. 147–150. Даже подлин­ность и этого отрывка заподазривается Годием, впрочем без достаточных оснований (Hodius. Prolegomena ail Clironographiam Joannis Malalae ed. Bonn. p. 61). 945 Cave. Ilistoria literaria. Cxonii 1740. t. 1, p. 541. Pagi Critica historico-chronologica in Annales Baronii. t. 2, ad an. 596, n. 2, p. 705; Fabricias-Harless.. Bibl. gr. t. 11, p. 108; Natalis Alexandri. Ilistoria eccl. Parisiis. 1730 p. 414. Prof. Gelzer. Jahrbuchcr ftir Protest. Theol. 1887. licit. 4, S. 550. Herzog-Hauck. Real-Epcyklopadie. B. 7, S. 41 и др. 946 Isidoris Seviliensis. De scriptoribus ecclesiasmicis. cap. 26. Migne ser. gr. t. 88. Notitia ex Morino col. 1887–1888. 950 Так переведено в славян, минеях греческое: τχνιον χαρκτης. Cuper. 1. с. p. 71, n. 393; cnf, Nicephori Callisti Hist. eccl. lib. 18, cap. 34. Migne ser, gr. t. 147, col. 396–здесь даже прямо замечено: νρ ξ διτου κα τχνης χαργμασι δεξις...

http://azbyka.ru/otechnik/Ivan_Andreev/k...

Соч.: Opera omnia//PL. 125-126; De ordine palatii/Hrsg. Th. Gross u. R. Schieffer. Hannover, 1980. (MGH. FontIur; T. 3); Carmina/Hrsg. L. Traube//MGH. Poet. T. 3. P. 406-420; Annales de Saint-Bertin/Ed. F. Grat et al. P., 1964; Collectio de ecclesiis et capellis/Hrsg. M. Stratmann. Hannover, 1990. (MGH. FontIur; T. 14); Briefe an Hinkmar von Reims/Hrsg. M. Hartmann//DA. 1992. Bd. 48. S. 37-82; De divortio Lotharii regis et Theutbergae reginae/Hrsg. L. Bohringer. Hannover, 1992. (MGH. Conc.; T. 4. Suppl. 1); De cavendis vitiis et virtutibus exercendis/Hrsg. D. Nachtmann. Münch., 1998. (MGH. QGGMA; T. 16); Die Streitschriften Hinkmars von Reims und Hinkmars von Laon, 869-871/Hrsg. R. Schieffer. Hannover, 2003. (MGH. Conc.; T. 4. Suppl. 2). Лит.: Wasserschleben F. W. Beiträge zur Geschichte der falschen Dekretalen. Breslau, 1844; idem. Die pseudoisidorische Frage//Zschr. f. Kirchenrecht. Freiburg i. Br., 1864. Bd. 4. S. 273-303; idem. Über das Vaterland der falschen Dekretalen//Hist. Zschr. 1890. Bd. 64. S. 234-250; Noorden C. , von. Hinkmar, Erzbischof von Rheims. Bonn, 1863; Schrörs H. Hinkmar, Erzbischof von Reims. Freiburg i. Br., 1884; Picavet F. Les discussion sur la liberté au temps de Gottschalk, de Raban Maur, d " Hincmar et de Jean Scot. P., 1896; Arnold F. Das Diözesanrecht nach den Schr. Hinkmars von Reims. W., 1935; Davis L. Hincmar of Rheims as a Theologian of the Trinity//Traditio. N. Y., 1971. Vol. 27. P. 455-467; Devisse J. Hincmar, archevêque de Reims 845-882. Gen., 1975-1976. 3 vol.; Nelson J. L. Kingship, Law and Liturgy in the Political Thought of Hincmar of Reims//EHR. 1977. Vol. 92. P. 241-279; Schmitz G. Concilium perfectum: Überlegungen z. Konzilsverständnis Hinkmar von Reims (845-882)//ZSRG.K. 1979. Bd. 65. S. 27-54; idem. De presbiteris criminosis: ein Memorandum Erzbischof Hinkmars von Reims über straffällige Kleriker. Hannover, 2004. (MGH. Stud. u. Texte; Т. 34); Ganz D. The Debate on Predestination//Charles the Bald: Court and Kingdom. Oxf., 1981. P. 353-373; Stratmann M. Hinkmar von Reims als Verwalter von Bistum und Kirchenprovinz. Sigmaringen, 1991.

http://pravenc.ru/text/165017.html

819 Die neueste Wendung der pentateuchinen Frage, в Theologische Studien aus Württemberg, Jahrg. II, 1881; Jahrg. III, 1882; Geschichte der Hebräer, Τ. I, 1888. 821 „Сюда принадлежит также мое изложенве, говорит W. de Baudissen, Die Geschichte des alttestamentlichen Priesterthums untersucht, 1889 (в первой половине VII века). Сл. здесь прим. 11, мои раннейшие мнения, а также статью Priests and Leviter, у Hastings’a, Dictionnary of the Bible“. 822 Pentateuch – kritische Studien, в Zeitschrift für kirchliche Wissenschaft und kirchliches Leben, Jahrgang I. 823 Der Pentateuch, Beiträge zu seinem Verständniss und seiner Entstehungsgeschichte, 1893. Также Beiträge zur Entstehungsgeschichte der Pentateuch, 7, Neue Kirchliche Zeitschrift, 1897, стран. 48–77, 228–253, 248–328, 353–383. 824 Van Hoonacker, профессор в католическом факультете Лувена, Le sacerdoce lévitique dans la loi et dans l’histoire des Hébreux, Лондон и Лувен. To, что сказано о нем Бодессеном, воспроизводится здесь лишь для утверждения научного значения, которое этот автор соединяет с своим мнением. 825 Подробное опровержение возражений против подлинности Пятокнижия можно читать у Ch. Schoebel’я, Démonstration de l’authenticité de la Gense, in-8°; Démonstration de l’authenticité de l‘Exode, in-8°; Démonstration de l’authenticité du lévitique et des Nombres, in-8°; Démonstration de l’authenticité du Deuteronome, in-8°, появившиеся сначала в журнале Annales de Philosophie chrétienne, 1867 и сл. годы. [Ha русском языке по вопросу о подлинности Пятокнижия можно читать в следующих трудах: А. Арно, в переводе прот. A. П. Владимирского, „Защита Моисеева Пятокнижия против возражений отрицательной критики“, Казань, 1870; проф. Ф. Г. Елеонского , „Разбор мнений современной отрицательной критики о времени написания Пятокнижия“, С.-Петербург, 1875, вып. еп. Михаила Лузина , „Библейская наука“, книга 2-я: „Пятокнижие Моисеево“, Тула, 1899; А. С. Царевского, „О Пятокнижии Моисея“, Киев, 1890; проф. П. А. Юнгерова , три статьи в „Правосл. Собеседнике“ за 1904 год, под заглавиями: „Положительные доказательства подлинности Пятокнижия“, „Положительные доказательства подлинности Второзакония“ и „Единство, систематичность и исторический характер Пятокнижия“; вошли в состав отдельного издания под заглавием: „Частное историко-критическое введение в свящ. ветхозаветные книги“. Выпуск I: „книги законо-положительные, исторические и учительные“, Казань, 1907.]

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/rukovod...

гл. 71), прекрасно обучавший риторике (rhetoricam florentissime docuit), которого Евсевий называет мужем учительным – νρ λογος (Ц. И. VII, 29). Много было, конечно, и других проповедников слова Божия во II и III веке, которых не только произведения, но и самые имена не сохранились до вас. Но не мало, может быть, таких произведений неведомо для мира хранится доселе под спудом в неразобранных и неисследованных архивах и библиотеках Запада и Востока, как это доказывают недавние и продолжающиеся еще открытия высокоуважаемого высокопреосвященного Филофея Вриенния и досточтимого монсеньора Питры. От дальнейшего усердия их и их помощников и продолжателей наука христианских древностей, нам кажется, может желать и ожидать еще многого. 184 Литература о нем: 1) Pamphyli martyris apologia pro Origene, – в opera Origenis, ed. De-la-Rue, t. IV и у Migne, patrol. cur. compl. ser graeca, t. VII; 2) Григория Неокесарийского , oratio panegyr. in Origen., там же, русский перевод (в сокращении) в «Трудах Киевской академии» 1883 г., в статье В. Ф. Певницкого о Григории; 3) Евсевий «Церковн. Ист.», кн. VI и «Хроника» II, 295. 4) Иероним, в книге о знаменитых мужах, гл. LIV (по русск. переводу, твор. Иеронима Киев, 1880, т. V, стр. 317), у него же в письмах: к Паммахию и Павле, к Руфину II-e, к Марцелле, и в апол. против Руфина; 5) Епифаний Кипрский haeres. I, 64; 6) Никифор Каллист, hist. eccles., IV, 33, V, 4–5; 7) Фотий, bibliot. cod. 117–118; 8) Centurion. Magdeburg. cent. III, cap. 10; 9) Ceiller, hist. generale des auteurs eccles., по изд. 1860, t. II; 10 Dupin vol. I, 231; Fabricius, biblioth. graeca I, lib. 5, c. 1; 11) Oudin, Script. eccles., t. I, p. 231; 12) Tillemont, memoir. eccles., vol. I, p. 231; 13) J. Pici Mirandulani, apologia pro Origene. Неблагоприятные отзывы об Оригене Барония (в annales ecclesiastici, 1588 sq.) и Петавия (de theologicis dogmatibus, 1644, sq.), вызвали появление сочинений: 1) литтихского иезуита П. Галлоа – Halloix (Hallotius Leodensis) Origenes defensus, 1648 и 2) П.

http://azbyka.ru/otechnik/Nikolaj_Barsov...

   001    002    003   004     005    006    007    008    009    010