| Этот субъективный элемент доходит до своего высшего проявления, когда мы видим, что Он плачет от жалости об умершем друге и затем повелевающим словом возвращает его к жизни. Именно здесь лежит пробный камень для толкования в смысле икономии. Здесь чистое κατ οκονομαν сказалось бы фальшью. Область наших знаний, нашей мысли, объективная область. Мы можем не высказать всего их объема, не входя в противоречие с нравственною стороною своего характера. Но сфера чувства – субъективнейшая, внутреннейшая область обнаружений нашего духа; это, так сказать, святыня искренности. Наши нравственные мотивы налагают иногда на нас обязанность – не обнаруживать нашего действительного чувства, но они никогда не могут обязывать нас к обнаружению несуществующего чувства. Слезы при гробе Лазаря имеют, таким образом, высокое доказательное значение. Если в более объективной области мышления икономическое приспособление можно допустить без затруднения ( Ин.5:5–6, 11:3–4 ), то высоко субъективный характер чувства непременно отличается искренностью: всякие положительные аккомодации в этой области отзывались бы неправдой. Неискренняя эмоция, напускное проявление чувства отталкивает как поцелуй Иуды. Христос, плачущий пред гробом Лазаря, проявил Свое чувство, Он в эту минуту был так человечен, что вызывает замечания: «Смотри, как Он любил его!». «δκρυσεν ο ησους» ( Ин.11:35 ). Этот самый краткий стих Нового Завета так содержательно категоричен, что, очевидно, здесь – если бы он и не был окружен такими знаменательными словами, как «Иисус – восскорбел духом, и возмутился» (33: ενεβριμσατο τ πνεματι κα ετραξεν εαυτον), «Иисус же, опять скорбя внутренно , приходит ко гробу» (38: πλιν εμβριμομενος εν εαυτ), – может быть речь о факте, а не об икономии. Обнаружение божества, к тому же, так быстро следует за этим человеческим проявлением, что решительно непонятна цель подобной икономии, этого конфликта с нравственным требованием искренности чувства. Этот ряд фактов, прерванный на минуту проявлениями божества и человечества в событиях, сопровождавших распятие Христа, завершается двумя изречениями Христа, в которых цельно выражена сущность Его самосознания: «Я и Отец – одно» ( Ин.10:30 ), и «Отец Мой – больше Меня» ( Ин.14:28 ). Здесь мы поставлены перед самым центральным пунктом всякой духовной жизни, – и здесь, в глубинах самосознания, находим человечество Христово засвидетельствованным. |
| Η Πρξη Αγιοκατξεως † ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ Αριθμ. Πρωτ. 112 Τους εν τω παρντι βω οσιτητι μεν και αγιτητι βου διαπρψαντας και ργω και λγω εν τη υπηρεσα και αγπη προς τον πλησον εαυτος καταναλσαντας, ζντας δε και μετ την εκεσε αποδημαν σημεοις και θαμασι παρ Θεο μαρτυρηθντας, μνοις εσαε και εγκωμοις εν πση ευλαβεα τιμν και γεραρειν η Αγα του Χριστο οδεν Εκκλησα, και την τοτων προς τον Πανγαθον Θεν επικαλεσθαι ευπρσδεκτον μεσιτεαν, υπρ αφσεως αμαρτιν και ισεως των ασθενοντων. Επειδ τονυν τοιοτος τον βον κατεδεχθη και ο εκ Φαρσων της Καππαδοκας ορμμενος ιερομναχος Αρσνιος, ο επικαλομενος Καππαδκης, ος, τοις μοναχος της εν Καισαρεα (Ζιντζ-Ντερ) Ιερς Μονς του Τιμου Προδρμου εν νεαρ ηλικα καταλεγες, και την της ιερωσνης εν αυτ δεξμενος χριν, ετα, τη φων της καλοσης Εκκλησας εν ταπεινσει καρδας ακολουθν, εθυσασε τον μονρη και ασκητικν βον και επ ολκληρον υπερπεντηκονταεταν διλθεν εν Φαρσοις, αγιζων, διδσκων και στηρζων εν τη πστει και τη πατρα ευσεβεα τον της απωττης εκενης περιοχς εμπερστατον Ορθδοξον λαν, ον και υπερογδοηκοντοτης γρων ηκολοθησεν εν τη εκ της γενετερας εξδω αυτο, εκδημσας προς Κριον εν Κερκρα τη ι’ Νοεμβρου του χιλιοστο εννεακοσιοστο εικοστο τετρτου σωτηρου τους, περ ων δι’ αναφορς αυτο προς την Διαρκ Ιερν Σνοδον της Αγιωττης Εκκλησας της Ελλδος υπβαλε και εβεβαισατο ο Ιερτατος Μητροπολτης Κασσανδρεας κ. Συνσιος, συνυποβλλων και την ου μνον παρ τοις εκ της περιοχς Φαρσων χριστιανος, αλλ και παρ τω πληρματι της θεοσστου αυτο επαρχας, και ευρτερον, αδισειστον πλον αποβσαν πεποθησιν και πστιν περ της αγιτητος του οσου ανδρς, και κοινν επιθυμαν και παρκλησιν περ κατατξεως αυτο εν τη χορεα των Αγων, η Μετριτης ημν μετ των περ ημς Ιερωττων Μητροπολιτν και υπερτμων, των εν Αγω Πνεματι αγαπητν ημν αδελφν και συλλειτουργν, εκ του υπ της Εκκλησας της Ελλδος κατ τα κρατοντα ημν αποσταλντος φακλλου, και σχετικς μα εκθσεως της παρ’ ημν Κανονικς Επιτροπς, εν βεβαιτητι γνντες τον γιον βον και την αγαν τελευτν του οσου ιερομονχου Αρσενου, του Καππαδκου, και Συνοδικς διασκεψμενοι, γνωμεν, τω κοιν της Εκκλησας θει κατακολουθοντες, την προσκουσαν τοις ιερος ανδρσι και τοτω απονεμαι τιμν. |
| Αυτο τοτου του αληθινο θεο μν διαβεβαισαντος δι του ανθρπου Αυτο τον ιερα Ηλε και διαχρονικς πντα πιστεοντα τω Νμω Αυτο «τους δοξζοντς με δοξσω», ως εν τη ββλω Α´ των Βασιλειν, κεφαλαω β´, στχω λ´ γγραπται, η καθ’ ημς Μτηρ Αγα του Χριστο Μεγλη Εκκλησα αρχθεν της εν τω κσμω σωτηριδους στρατεας αυτς ουκ επασατο αναγνωρζειν τοιατα θεα και για σκεη του Πνεματος, αγγλους μλλον ειπεν ανθρπους, δοξσαντας τρποις, λγοις και ργοις ποικλοις τον επουρνιον Πατρα, θεν και εδξασε και δοξζει και χρι τλους αινων θλει δοξζειν αυτος ως εμπρπει Αγοις. Παλου δε του Αποστλου διακηρττοντος εν τη προς Ρωμαους Επιστολ αυτο, κεφαλαω ε´, στχω κ´ και κα´, «ου επλενασεν η αμαρτα, υπερεπερσσευσεν η Χρις» και της πραγματικτητος τατης ακαταπαστως και κατ την σγχρονον εποχν βιουμνης υπ της Εκκλησας δι της απειραρθμου στρατις των αναδεικνυομνων καθ’ εκστην, γνωστν και εν πολλος αφανν, σιων και γιων μορφν, δι της ρσεως του προσωπικο αυτν σταυρο επομνων τω Κυρω μν Ιησο Χριστ, τω δι του σταυρικο Αυτο θαντου καταργσαντι τον το κρτος χοντα του θαντου και δι της ενδξου Αυτο Αναστσεως δωρησαμνω την αινιον ζων παντ τω βουλομνω, ημες, δυσπιστοντες την τοιατην αδικοπον θεαν ευεργεσαν του Αρχηγο της Πστεως ημν συν τω Ιερ Ψαλμωδ εκπληττμενοι αναφωνομεν «Τις Θες μγας ως ο Θες ημν; Συ ει ο Θες ο ποιν θαυμσια» (Ψαλμς οδ´, στ. ιδ´–ιε´) και «Μγας ει, Κριε, και θαυμαστ τα ργα Σου και ουδες λγος εξαρκσει προς μνον των θαυμασων Σου». Τοιοτος γαρ συνεχιστς της παραδσεως αγιτητος και κενωτικς προσφορς της Αγιωττης Εκκλησας της Κωνσταντινουπλεως, του θους και του φρονματος αυτς, ανεδεχθη, μεταξ πολλν λλων ανωνμων εν ρεσι και αποκρμνοις σπηλαοις και οπας της γης ενασκησαμνων και τελειωθντων αγιορειτν ασκητν, επ’ σχατων των καθ’ ημς χρνων θεοφρος ασκητς και πολυχαρισματικν ργανον της Παναγας Τριδος ο εκ της Αγιοτκου Καππαδοκας μεν λκων την κατ σρκα καταγωγν, εν δε τω Περιβολω της Κυρας μν Θεοτκου τον μονρη βον ασκσας εν αγσι και εν δκρυσι πολλος οσιτατος Μοναχς Πασιος, κατ κσμον Αρσνιος Εζνεπδης, δι’ εκτκτων χαρισμτων κοσμηθες παρ Κυρου, στλος αληθς και παρακλτωρ πιστν αναδειχθες και δοξσας δι του θαυμαστο βου αυτο τον Πατρα μν τον εν ουρανος. |
| Осмотревши гроб, Петр и Иоанн пошли домой. У каждого из них были разные мысли. Один верил, хотя и нетвердо, что Иисус Христос воскрес, другой – Петр недоумевал по поводу случившегося; он, по Луке, отиде в себе дивяся бывшему πλϑε πρς αντν ϑαυμζων τ γεγονς. Luther, Grotius и некоторые другие относят πρς αντν ϑαυμζων и говорят, что Петр удивлялся в своем сердце 67 . Но по нашему мнению более правы те, которые относят πρς αντν к πλϑε 68 . Слово ϑαυμζων не нуждается в добавлении πρς αντν, так как всякому понятно, что удивляться можно только в душе. Между тем, при πλϑε πρς αντν является необходимым дополнением. Этим выражается, что Петр и Иоанн пошли к себе, то есть, домой. Человек в своем доме всегда бывает тем, чем он есть на самом деле; он не имеет нужды притворяться и рисоваться. В своем доме человек живет по своим вкусам; все приспособлено здесь к его привычкам и склонностям. Вот почему слово – πρς αντν может заменять слово – домой. Эта замена часто употребляется и теперь в нашем разговорном языке. Нередко можно слышать, что такой то человек пошел к себе, т. е. в свой дом. Соединение πρς αντν с πλϑε встречается и у семидесяти ( Чucл. XXIV:25 ). Евангелист Иоанн не удовлетворяется прибавкою к πλϑε одного только слова πρς αντν; он вставляет между ними еще πλιν, идоста же, говорит он, паки к себе ученика – πλϑον ον πλιν πρς αυτος ο μαϑητα. У Геродота и у некоторых греческих писателей πλιν – значит: опять, снова; это значение удержано в славянских и русских переводах. Таким образом, это слово при таком значении дает повод заключать, что рассказанное путешествие апостолов было вторичным в этот день. Но это решительно противоречит повествованиям евангелистов, по которым Петр и Иоанн ходили ко гробу в этот день только один раз. Поэтому слово πλιν лучше принимать в другом значении, именно, в значении: назад. С подобным значением это слово употребляют Гомер и Гезиод. Это слово с таким значением является здесь вполне уместным. Евангелист словом πλιν усиливает ту мысль, что ученики не остались при гробе, а пошли назад, домой. |
| Анонимные греческие схолии также останавливаются в изъяснении введения Первородного на факт вочеловечения, такова, например, схолия из codex Mosquensis. опубликованная Matthaei. Из латинских патристических экзегетов; единственный автор, оставивший полный комментарий на послание к евреям, Примазий говорит: Слово Бога Отца, Которым все создано, единосущное со Отцем и Святым Духом, вездесуще и все наполняет... и хотя было в мире, где восприяло плоть, но было столь недоступно нашим чувствам, что не было видимо, поэтому самое воплощение называет (Апостол) вторичным введением- ipsam assumptionem carnis appellat alterum introitum. Как видно из этого толкования отнесение введения Первородного к вочеловечению допускает двоякое определения значения πλιν: „вторично» и „еще», в смысле указания на новую цитацию. Возможно, что первое истолкование πλιν принадлежало и многим древним экзегетам, но принималось ими tacito consensu, не находя определенной формулировки в самом экзегесисе места послания, – по крайней мере на вращение подобных мнений в богословии времени Иоанна Дамаскина можно видеть указание в его замечании в схолиях на послании, что под введением Первородного во вселенную одни разумеют введете Его в здешний мир- ( ις τν δε ικουμνην), а другие-в грядущий – ( ις τν μλλουσαν), следовательно и многие другие греческие экзегеты кроме Григория Нисского давали πλιν значение указания на вторичное введете ( ικουμνη μλλουσα), но письменные памятники греческой патриотической экзегетики этого толкования для нас не сохранили. От обозрения отеческого экзегесиса данного места послания мы обратимся к рассмотрению библейских оснований в пользу обоих мнений о введении Первородного во вселенную, предпослав этому разбору общее замечание, что частица πλιν действительно указывает на вторичное введение, так как с одной стороны ссылка на liyperbaton πλιν не убедительна по слабости текстуальных параллелей, обычно заимствуемых у Филона, например, комментарий Люнеманна стр. 77, с другой стороны и при отнесении места к воплощению возможно считать это введение вторичным, ибо Логос до вочеловечения был во вселенной, оставаясь Светом, озаряющим тьму неведения, но не уничтожающим ее окончательно ( Ин. 1:5 ). |
| λες οι αναφορς σε οποιουσδποτε καννες των Οικουμενικν Τοπικν Συνδων εναι εν πολλος υπερβολικς και εμφανζουν το ευκταο ως πραγματικ. τσι, κατ το παρν καθσταται κοινς τπος στην επιστημονικ θεολογικ και ιεροκανονικ γραμματεα των ελληνοφνων Εκκλησιν, σε βιβλα μελτες, που κυκλοφορον στην Αθνα, τη Θεσσαλονκη την Κρτη, ο ισχυρισμς τι οι 9 ος και 17 ος καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου, οι οποοι ομιλον περ της δυναττητας εκκλτου προς την αντατη δικαστικ εξουσα του εξρχου της διοικσεως του επισκπου Κωνσταντινουπλεως, εναι ακριβς που επιβεβαινουν τα αντατα δικαιματα αποδοχς εκκλτου του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. τσι για παρδειγμα στο βιβλο του καθηγητ του Πανεπιστημου Αθηνν Σ. Σαρντη «Το αλθητο της Εκκλησας και τα προνμια του οικουμενικο θρνου», που κυκλοφρησε το τος 2022², ο συγγραφας ισχυρζεται τι οι καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου χοργησαν στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως διπλ δικαστικ εξουσα, τσον εντς της οικεας αυτο δικαιοδοσας, σο και εκτς αυτς, κυριολεκτικ σε παγκσμιο εππεδο²¹. Εν τοτοις, ο ισχυρισμς περ υπερορου χαρακτρα της δικαστικς εξουσας του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, αρχς γενομνης απ το μισυ του 5 ου αι. μ.Χ. εναι τεχνητς, μετωρος και δεν ανταποκρνεται στην κυριολεκτικ ννοια των εν λγω ιερν καννων της εν Χαλκηδνι Συνδου. Αυτς οι πλον διευρυμνες ερμηνεες υπγονται στο πεδο χι του συνοδικο, αλλ του εθιμικο δικαου, γνονταν περιστασιακ και δεν μπορον να ενταχθον στη συνοδικ παρδοση της Εκκλησας. Ας θυμηθομε να ενδιαφρον επεισδιο, στο οποο, κατ καννα, δεν δδουν προσοχ. πως εναι γνωστ, οι 9 ος και 17 ος καννες της εν Χαλκηδνι Συνδου ενεκρθησαν στην πρωιν συνεδρα της εν Χαλκηδνι Συνδου (δετερη απ τις τρεις) την Τετρτη, 31 Οκτωβρου 451, παρουσα των λεγτων του Ππα της Ρμης Λοντος. Οι παπικο λεγτοι ρεμα αποδχθηκαν την γκριση των ιερν καννων 9 ου και 17 ου . Εν η σημασα του 9 ου και του 17 ου καννα εχε υπερριο χαρακτρα, που επεκτεινταν πραν των ορων των μεσων αρμοδιοττων του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, εναι προφανς τι οι λεγτοι θα προβαιναν σε παρμοια διαμαρτυρα, πως προβησαν κατ του 28 ου καννα. Ο παρν καννας ενεκρθη στην επμενη 18 η συνεδρα (τρτη κατ σειρ) την δια ημρα το απγευμα (Τετρτη, 31 Οκτωβρου), αλλ απουσα των λεγτων του Ππα Ρμης, οι οποοι αποχρησαν επιδεικτικ απ την αθουσα πριν την ναρξη της τρτης συνεδρας σε νδειξη διαμαρτυρας²². Την επομνη, Πμπτη, πραγματοποιθηκαν πλον οι τελευταες διευκρινιστικς εκδηλσεις και συζητσεις με τους παπικος λεγτους επ του 28 ου καννα. Αυτ το μικρ παρδειγμα δεχνει τι απ τη θεωρα του πρωτεου τιμς και εξουσας λεπει εκενη η ισχς, την οποα επιθυμον να της αποδσουν οι οπαδο της. |
| Σμερα, τλος, που η υποχρεωτικτητα της νας, ψηφιακς ταυττητας, χει δημιουργσει ττοια και τση νταση, αντδραση και αγωνα στην κοινωνα; Ως αιτα αλλαγς της ταυττητας δηλνεται τι πρκειται περ «οδηγας της Ευρωπακς νωσης». Εν αληθεει μως τι η οδηγα αυτ αφορ την χρση ταυτοττων ως μσων μετακνησης (κοινς ως ταξιδιωτικν εγγρφων), και δεν επιβλει τη χρση τους εντς Χωρν, δδοντας, παρλληλα, και την δυναττητα χρσης διαβατηρου. Εν αληθεει πως σε πλθος Χωρν εντς της Ευρωπακς νωσης πως: Αυστρα, Δανα, Φινλανδα, Γαλλα, Ισλανδα, δεν εναι υποχρεωτικς οι ταυττητες, στην Ιρλανδα δεν υπρχουν καν ταυττητες, και σε λλες Ευρωπακς χρες πως: Γερμανα, Ουγγαρα, Ιταλα, Λιθουανα, Σλοβενα, Σουηδα και Ελβετα υπρχει η υποχρωση του πολτη να αποδεξει την ταυτοπροσωπα του ετε με ταυττητα, ετε με διαβατριο ετε με δπλωμα οδγησης. Εν αληθεει, επσης, τι στο Ηνωμνο Βασλειο οι ταυττητες χουν παντελς καταργηθε, (δεν υπρχει καν δυναττητα κδοσης δελτου ταυττητας), ως και σε λλες Χρες του Δυτικο πολιτισμο πως: Βατικαν, Καναδς, Αυστραλα, Να Ζηλανδα, Η.Π.Α., Ιαπωνα, κ.α. Εν αληθεει τι με πρσφατο ΦΕΚ (Β 824/17.02.2023), υπρξε αλλαγ της υπ’ αρ. 8200/0-297647/10.4.2018 κοινς Υπουργικς απφασης «κδοση νου τπου Δελτου Ταυττητας Ελλνων πολιτν», προσθτοντας το εξς: «Το τελευταο εδφιο της παρ. 4 του ρθρου 3 της διας ως νω απφασης, αντικαθσταται ως εξς: «Επιπλον, στο ως νω ηλεκτρονικ μσο αποθηκεονται το επνυμο πατρα, επνυμο μητρας, ο Δμος εγγραφς, ο αριθμς δημοτολογου και ο τπος κδοσης του δελτου, εν θα δναται να αποθηκευτον τα στοιχεα που απαιτονται για τις υπηρεσες ηλεκτρονικς διακυβρνησης, εν αποφασισθε να συμπεριληφθον στο εν λγω μσο». Εν αληθεουν τα σα δλωσε πρσφατα ο κ.Κωνσταντνος Μαντζς, Ηλεκτρολγος Μηχανικς, Μηχανικς Υπολογιστν, Μηχανικς Πληροφορικν Συστημτων και εξειδικευμνος στο Ηλεκτρονικ γκλημα, στον τηλεοπτικ Σταθμ «ΣΚΑΙ», εκπομπ «Οι Δεκατιανο» (αναγρφεται ο Σταθμς δια λγους δεοντολογικος)· «νας πολ μπειρος», πως τον παρουσασαν οι δημοσιογρφοι, ο οποος υπερασπιζμενος τις νες-ηλεκτρονικς ταυττητες και παρουσιζοντας τις, δλωσε: «Η καρδι της νας ταυττητας θα χει 2 τσιπκια. Το Ευρωπακ τσιπκι και το Ελληνικ τσιπκι, συν την «κεραα» την ταυττητας, το RFID, (αναγνριση μσω ραδιοσυχνοττων). Τα τσιπκια που υπρχουν μσα χουν αποθηκευμνη την πληροφορα. Υπρχει επσης και η «μαρη ταινα». Εναι να μαγνητικ πεδο το οποο κποιοι καρτο-αναγνστες ταν δεν μπορον να χρησιμοποισουν την τεχνολογα αναγνρισης RFID, χρησιμοποιον αυτ την μαγνητικ ταινα, που και εκε υπρχουν αποθηκευμνα τα στοιχεα τα οποα χρειζονται και νας ειδικς καρτο-αναγνστης, θα μπανει σε μα θυρδα και θα διαβζει τα στοιχεα που χει μσα η ταινα». «…. Δνουμε ηλεκτρονικ την πρσβαση τσι στε να βρει κποιος τα στοιχεα που χρειζεται», κατληξε. |
| Αδελφο μου, «Της σωτηρας εθυνν μοι τρβους, Θεοτκε» ψλλουμε κατ την διρκεια της ιερς και κατανυκτικς περιδου του Ιερο Τριωδου. Μετνοια και σωτηρα! Μετνοια, ο αληθς δρμος της κατ Χριστν και εν Αγω Πνεματι θεοφιλος χριστιανικς ζως.Μετνοια, η μακαρα οδς του Κυρου και Θεο μας και ο πλον θερεστος τρπος ζως. Η αληθιν ισβιος μετνοια οδηγε επ του ασφαλος και εξασφαλζει την εν Χριστ Ιησο σωτηραν, αφο «εν ουδεν λλω (ονματι) η σωτηρα ημν». Η ζω της μετανοας και η προσοικεωσις της εν Χριστ σωτηρας μας περιθριγκνουν πνευματικ και μας προστατεουν και προφυλσσουν απ την δουλεα και αιχμαλωσα του διαβλου και των πονηρν πνευμτων, της αμαρτας και του κακο. Το Ιερ Τριδιο, με την σταδιακ αποχ απ τις αρτσιμες τροφς και την πνευματικ νηστεα, με την προσευχ και την πλοσια λατρευτικ ζω, με τα μηνματα μετανοας και ψυχικς ανανψεως, βοηθε τους πιστος εις τον πνευματικ αγνα και την επιτυχα εις τα πνευματικ γυμνσματα της ψυχς. Αντθετα, το κοσμικ τριδιο (μ μικρον), δηλ. το γρισμα αυτς τις ξεχωριστς ημρες στις τριδους και τα σοκκκια της αμαρτας, και μλιστα με τις καρναβαλικς μεταμφισεις και εκδηλσεις, αλλοτρινει και αποπροσανατολζει τον νθρωπο απ το πνεμα της κατανυκτικς προσευχς, του πνευματικο αγνος και της αγαθς εν Κυρω αναστροφς της αγας αυτς περιδου. Εις τα θματα της προσευχς «το σταδου αυτο των αρετν» ς προστεθον και τα ακλουθα : Η πλρης κατπαυσις του πυρς (τν μεγλων και παρατεταμνων πυρκαν) εις την πειρον της Αυστραλας. Η αποτροπ των ισχυρν σεισμικν δονσεων εις την γετονα προς ανατολς χραν, αλλ και της επικρεμαμνης πολεμικς απειλς. Η αποσβησις της απειλς του σεισμο απ την γετονα προς βορρν χραν της Αλβανας και η σντομος αποκατστασις των ζημιν εις τας δο αυτς χρας. Και το κυριτερο : Η ειρνευσις και αποκατστασις της εν Αγω Πνεματι εντητος και κοινωνας πασν των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν, των συγκροτουσν την Μαν, Αγαν, Καθολικν και Αποστολικν Εκκλησαν. λες οι κατ τπους Αυτοκφαλες Ορθδοξες Εκκλησες, πλν τριν, δεν αποδχονται το γενμενον μγα κανονικν ατπημα της αναγνωρσεως ως Κανονικς «Αυτοκεφλου Εκκλησας» το εκ σχισματικν, αφωρισμνων, καθηρημνων και αχειροτοντων παγν μρφωμα, εν παρηγκωνσθη και ηγνοθη τελικς η υπ τον κανονικν Πρωθιερρχην κ.Ονοφριον χορεα των Κανονικν Ιεραρχν και τα εκατομμρια πιστν, οι οποοι ευρσκονται εν διωγμ. |
| Κορυφαα απ’ λες τις αρετς του δσποζε η αγπη του. που και να πγαινε, αγκλιαζε λους τους ανθρπους με στοργ και φροντδα. δινε μεγλη σημασα στην ελεημοσνη. Τη θεωροσε βασικ κριτριο για τη σωτηρα καθενς. Για να ευαρεστ τους ανθρπους, μζευε ροχα, χρματα, τρφιμα και φρμακα, τα κανε δματα και τα στελνε σε απρους. Βοηθοσε με χρματα και με γνωριμες τα φτωχ και τα ορφαν παιδι, προκειμνου να σπουδσουν. Κποιοι ευεργετημνοι, σημερινο επιστμονες, ακμη τον θυμονται και τον ευγνωμονον. Μοραζε τα υπρχοντ του σε μοναχος, ασθενες, φτωχος, και σε μαθητς της Αθωνιδος Σχολς. Συγχρνως μοραζε και ευλογες: Σταυρος, εικονκια, βιβλα, κομβοσχονια, ακμη και για λεψανα, ταν βλεπε μεγλη ευλβεια. Εκολα δινε, δσκολα παιρνε, και τοτο για να μη δυσαρεστση τον δωρητ. λη του η ζω ταν δσιμο, κνωσι, θυσα προς λους. Παρακαλοσε τον Θε να θεραπεωνται οι ασθενες και να αρρωστανη ο διος. Συμπονοσε, συναισθανταν, συνπασχε με καθνα που τον επισκεπτταν. Πολλς φορς κλαιγε μαζ τους. Νστευε, κοπαζε και προσευχταν για τη σωματικ και ψυχικ υγεα των ασθενν αδελφν. Δεν υπολγιζε τον εαυτ του, δεν εχε χνος φιλαυτας. ταν κποιος μοναχς του πρτεινε να οικονομση ο διος τον εαυτ του, απντησε ο Γροντας: «ταν ρχωνται οι νθρωποι με προβλματα, τι να κνω; Τον εαυτ μου θα κοιτξω;». μως παρλληλα βοηθοσε αδιακρτως, ακμη και Μουσουλμνους, ακμη και Βεδουνους. κλαιγε για τους ανθρπους που δεν πιστεουν στον Χριστ. Θεωροσε λο τον κσμο γονες και αδλφια και συγγενες. Αισθανταν λο τον κσμο σαν αδελφος του. Μοραζε την αγπη του σε λους, αλλ ποτ δεν στρευε, γιατ εχε συνδεθ με την αστερευτη πηγ της αγπης, τον Χριστ. Γι’ αυτ και γινε πατρ παγκσμιος. Συγχρνως με πολλ δικρισι και ενδιαφρον κανε και αντιαιρετικος αγνες, αντιμετωπζοντας αιρετικος, μγους, ετεροδξους και αλλοθρσκους. Κποτε επε σε ναν Εβραο κομμουνιστ που βλεπε τον Γροντα με πολλ υπεροψα: «Πες μου, χεις διαβσει καθλου τους Ψαλμος του Προφτη Δαβδ;». «χι», απντησε εκενος. Και του αποκρθηκε ο Γροντας: «Ξρεις, εμες οι μοναχο διαβζουμε λους τους Ψαλμος τουλχιστον μια δυο φορς την εβδομδα. Εμες εμαστε πιο Εβραοι απ σας». |
| Можно представить многие свидетельства, что речение это употребляется и о Духе. Сказано: «нам же Бог открыл есть Духом» ( 1Кор 2:10 ). И в другом месте: «доброе завещание соблюди Духом Святым» ( 2Тим 1:14 ). И еще: «овому бо Духом дается слово премудрости» ( 1Кор 12:8 ). А то же самое можем сказать и о слове: «в» ( εν), а именно, что Писание допускает употребление сего слова и о Боге Отце. Так в Ветхом Завете сказано: «о ( εν) Бозе сотворим силу» ( Пс 107:14 ) И: «о ( εν) Тебе пение мое выну» ( Пс 70:6 ). И еще: «о ( εν) имени Твоем возрадуюся» ( Пс 88:17 ). И у Павла сказано: «в Бозе создавшем всяческая» ( Еф 3:9 ). И: «Павел и Силуан и Тимофей, церкви солунстей о ( εν) Бозе Отце» ( 2Фес 1:1 ). И: «аще убо когда поспешен буду волею ( εν τω θεληματι) Божиею приити к вам» ( Рим 1:70 ). И: «хвалишися, – говорит, – о ( εν) Бозе» ( Рим 2:17 ). Много и других мест, которые не легко перечислить. Но для нас важно показать не множество свидетельств, а изобличить, что еретики неосновательно делают такие различения. И что употребление сего слога принято в Писании о Господе или о Святом Духе, сего, как известного, не стану доказывать. Нужно же сказать то, что для разумного слушателя достаточным будет опровержение еретического положения, взятое от противного. Ибо, если по рассуждению еретиков разность выражения доказывает различие естества, то пусть теперь тождество речений заставит их со стыдом исповедать неразличную сущность. Но не только в богословии разнообразно употребление сих речений, они нередко меняются даже между собою и значением, когда одно принимает значение другого. Например: «стяжах человека Богом» ( Быт 4:1 ), говорит Адам, вместо того, чтобы сказать: от Бога. И в другом месте: «Елика заповеда Моисей... Израилю по ( δια) повелению Господню» ( Чис 36:5 ). И еще: «еда не Богом изъявление их есть» ( Быт 40:8 )? – говорит Иосиф, рассуждая о снах с заключенными в темнице, и очевидно, вместо того, чтобы сказать: «от Бога», сказал он: «Богом». А наоборот, Павел употребляет речение: «от Него» ( εξ ου) вместо речения: «Им» ( δι ου), когда говорит так: «раждаемый от ( εκ) жены» ( Гал 4:4 ), вместо: «женою». |
|
|
