Hemos hablado aquí de la jerarquía de orden y de jurisdicción que Jesús estableció permanentemente en la Iglesia; pero no debemos pasar en silencio que al principio, tratándose de implantar y consolidar la semilla del Evangelio en medio de los gentiles, coordinando todas las actividades misioneras tanto en el campo práctico como en el doctrinal, el Espíritu Santo suscitó una serie de hombres dotados de particulares carismas en orden al bien, no sólo de una comunidad particular, sino de toda la Iglesia. Esto fueron los apóstoles, los profetas y los doctores; una tríada de la cual escribe San Pablo: primum apostólos, secundo prophetas, tertio doctores. Estos forman, podemos decir, la jerarquía del carisma, de la cual hablan frecuentemente los escritos antiguos, aunque no siempre es fácil señalar en concreto las respectivas atribuciones. Están en primer lugar los apóstoles, es decir, los Doce, elegidos directamente por Jesús y testigos de su resurrección, a los cuales la Iglesia antigua asignó el primer puesto en origen de dignidad y de importancia, dejando ejemplo y normas a toda futura acción apostólica. De los Doce, algunos ciertamente se establecieron en un lugar fijo como jefes de una comunidad, tales Pedro en Roma, Santiago en Jerusalén; pero los otros, a los cuales hay que añadir San Pablo, que se reivindicó siempre el título y la dignidad de apóstol, ejercieron un apostolado ambulante, llevando por todas partes su infatigable actividad misionera. A los Doce, los apóstoles propiamente dichos, hay que asociar muchos otros que desarrollaron un ministerio análogo y alcanzaron renombre y estimación entre los fieles. La Didaché, cuyo título se refiere a la doctrina predicada por los Doce, indicando la conducta que hay que seguir respecto al «apóstol,» hace ver claramente que pretende referir el apelativo no a los Doce solamente, sino también a aquellos que, pasando de una comunidad a otra, anunciaban la palabra de Dios . En este sentido más amplio y comprensivo, el término apóstol es usado también por San Ignacio de Antioquía, si bien no acepta para sí la dignidad apostólica. También Hermas en su Pastor, citando los apóstoles, tiene delante de sí no sólo a los Doce, sino una lista larga de personas de su tiempo, fila y determinada en las propias funciones.

http://azbyka.ru/otechnik/spanish/histor...

Müller G.A. Die Trostschrift des Boethius. Beitrag zu einer literarhistorischen Quellenuntersuchung. Berlin, 1912. Murisier E. Le sentiment religieux dans l " extase//Revue philosophique. 1898. Vol. 46. Naville A. Saint Augustin. Etude sur le développement de sa pensée jusqu " a l " époque de son ordination. Genève, 1872. Ohlmann D. De S. Augustini dialogis in Cassiciaco scriptis. Argentorati, 1897. Origenes. Contra Celsum/Ed. P. Koetschau. (GCS 2, 3). Leipzig, 1899. Origenes. De principiis/Ed. P. Koetschau. (GCS 22). Leipzig, 1913. Origenes. In Joannis Evangelium/Ed. E. Preuschen. (GCS 10). Leipzig, 1903. Ott W. Des hl. Augustinus Lehre von der Sinneserkenntniss//Philosophisches Jahrbuch. Fulda, 1900. Bd. XIII. Ott W. Über die Schrift des hl. Augustinus «De magistro». Hechingen, 1898. Ovidius. Metamorphoses/Ed. F.J. Miller, G.P. Goold. London, 1977–1984. Vol. 1–2. Philo Alexandrinus. Opera omnia/Sumptibus E.B. Schwickerti. Lipsiae, 1830. Vol. 7. Philo Alexandrinus. Opera quae supersunt/Ed. L. Cohn et P. Wendland. Berlin, 1896–1930. 7 vols. Plasberg O. De M. Tullii Ciceronis Hortensio dialogo. Lipsiae, 1892 Plato. Opera graece et latine/Ex recensione R. Hirschigii – С. H. Schneideri. Parisiis, 1856. 3 vols. Plotini Enneades cum Marsilii Ficini interpretatione castigata iterum ediderunt F. Creuzer et G.H. Moser. Primum accedunt Porphirii et Prodi Institutiones et Prisciani philosophi solutiones ex codice sangermanensi edidit et annotatione critica instruxit F. Dubner. Parisiis, 1855. Pommrich A. Des Apologeten Theophilus von Antiochia Gottes-und-Logoslehre, dargestellt unter Berücksichtigung der gleichen Lehre des Athenagoras von Athen. Dresden, 1902. Porphyrius. De abstinentia/Ed. A. Nauck. Lipsiae, 1886. Porphyrius. Sententiae ad intelligibilia ducentes/Ed. E. Lamberz. Leipzig, 1975. Poujoulat M. Histoire de Saint Augustin, sa vie, ses oevres, son siècle, influence de son gènie. Paris, 1844. Vol. 1. Puech A. Recherches sur le discours aux Grecs de Tatian. Paris, 1903.

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

Sic enim non solum visorem, sed et auditorem, sed et scriptorem omnium mirabilium Domini per ordinem profitetur. Acta autem omnium Apostolorum sub uno scripta sunt. Lucas optima Theophile comprendit quia sub praesentia ejus singula gerebantur, sicuti et semote passionem Petri evidentur declarat, sed et profectionem Pauli ab Urbe ad Spaniam proficiscentis. Epistulae autem Pauli, quae, a loco vel ex qua causa directae sint, volentibus intelligere ipsaé declarant. Primum omnium Corinthiis schismae haere«es interdicens deinceps Galatis oircumcisionem, Romanis autem ordinem Scripturarum, sed et principinm earum esse Christum intimans, prolexius .seripsit, de quibus singulis necesse est ab nobis disputari. Cum ipse beatus Apostolus Paulus, sequens praedecessoris sui Johannis ordinem, nonnisi nominatim septem ecdesiis scribat ordine tali: Ad Corinthios prima, ad Efesios secunda, ad Philippenses tertia, ad Colossenses quarta, ad Galatas quinta, ad Thessalonicenses sexta, ad Romanos septima. Verum Corinthiis et Thessalonicensibus licet pro correptione iteretur: una tamen per omnem orbem terrae Ecclesia diffusa esse dignoscitur. Et Johannes enim in Apocalypsi, licet septem Ecclesiis scribat, tamen omnibus dicit. По причине пробелов в начале и конце, дано этому драгоценному памятнику название Фрагмента Мураториева. Манускрипт был писан в 800 г. на простонародном латинском языке. 162 Язык не всегда легок для понимания, и чтение манускрипта нелегко, по причине дурного состояния его. Он был составлен в Риме. Различные указания заставляют думать, что он был первоначально написан по-гречески. 163 Церковь римская говорила по-гречески в первые времена христианства. Известно уже, что в Церкви был и должен был быть канон священных книг. Этот факт доказан открытием Муратория. Документ, заключающий первый в собственном смысле канон, дошедший до нас, происходит от церкви римской. Папа Пий I, о котором автор говорит, как о брате Ермы, который написал „очень недавно“ Пастырь, занимал епископскую кафедру Рима от 142 до 156 г.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia/rukovod...

Такой серьезный ученый и естествоиспытатель, как Кювье и тот называет эти слова возвышеннейшим произведением, не имеющим себе аналогии в творениях человеческого пера 110 , а другой ученый в первой строке Библии справедливо видит profession de foi монотеиста и находит ключ ко всей священной книге 111 . Следовательно, детальное исследование текста здесь особенно важно и плодотворно. Первое слово кн. Бытия, от которого она и получила свое название в Еврейской библии, читается в подлиннике грамматически оно равнозначно греческому ν ρχ и русскому «в начале», оно указывает, таким образом, на начало самого творения, его «terminus а quo». Такой, именно, филологический смысл термина согласно устанавливается всеми существующими переводами основного текста: ν ρχ у LXX, in principio в Вульгате, равнозначное Am Anfang у Лютера и т. п. Особенно ясно выражает именно эту мысль сирский текст, который в латинском переводе читается так: primum, quod creavit Deus 112 . Он подтверждается и обычным библейским словоупотреблением, как очевидно это из библейских параллелей, в которых идет речь о начале чего-либо 113 . Вопрос теперь в том, о каком начале говорится тут? Некоторые, например, из отцов Церкви (Амвросий, Августин), особенно из схоластических экзегетов, выражение «начало» понимали в индивидуальном смысле, разумея здесь прикровенное указание на вторую Ипостась Святой Троицы – Сына Божия и ссылались в доказательство этого на различные другие места св. Писания ( Ин.8:25; 1:3 ; Кол.1:16 ) где слово «в начале» означает, по их мнению «в Сыне, пли чрез Сына» 114 . Но Корнелий справедливо называет это толкование expositio mystica est et symbolica 115 , a Calmet прямо объясняет происхождение такого толкования недостаточным знакомством с Еврейской филологией 116 . Гораздо ближе к тексту другое толкование, опирающееся па перевод Акилы, который Еврейское слово передает греческим ν κεφαλα, что в древнеславянском переведено «в главизне». На основании этого, Василий Великий первое слово Библии толкует в смысле указания на способ творения «вкратце сотвори Бог , т.

http://azbyka.ru/otechnik/Biblia2/biblej...

1575 Migne. Patr. Curs. Compl. Ser. lat. T. XLI. Col. 686. De Civitate Dei. Liber 20. Cap. 19. § 2. 1577 Migne. Patrol. Curs. Compl. Ser. gr. T. CXIX. Col. 117–122. Commentar. in Ep. II ad Thessalonicenses. 1579 Euthymii Zigabeni Commentarius in XIV Epistolas Sancti Pauli et VII Catholicas nunc primum ad fidem codicis antiqui cum prologo et animadversionibus edidit Nicephorus Calogeras, olim Archiepiseopus Patrensis, Magister Serennissinii Principis Hellenici Constantini et Universitatis Athenarum Professor honorarius Theologiae. Athenis. 1887. Tomus primus et secundus. Tom. 2. Pag. 199–202. 1580 Беседовательное толкование Второго Послания к Солунянам. Епископа Феофана. Москва. 1873 г. Стр. 58–61. 1586 Второе Великое путешествие святого Апостола Павла с проповедью Евангелия. Опыт историко-экзегетического исследования. Законоучителя Тульского Епархиального Училища священника Д. Глаголева. Тула. 1893 г. Стр. 161–166. 1587 Считаем нужным сказать несколько слов об источниках для истории жизни и деятельности Цамблака. Наши русские летописи говорят только о том периоде жизни Цамблака, когда он был в России, да и то неполно. В них сообщается об обстоятельствах его поставления в Киевские митрополиты, дается указание на его путешествие на Констанцкий собор и указывается год его смерти. Некоторые сведения могут быть заимствованы из современных, дошедших до нас, грамот и актов. Некоторые обстоятельства этого периода жизни Цамблака освещаются на основании свидетельств польского историка XV в. Длугоша и западнорусских писателей XVII века Льва Кревзы и Захарии Копыстенского. Многочисленные сочинения самого Григория Цамблака дают менее исторического материала, чем можно было бы ожидать. В большинстве это проповеди, имеющие отвлеченный, – нравственный или догматический, – характер. К тому же многие из них не изданы. Впрочем, некоторые указания, встречающиеся в них, и, в частности, их надписания служат единственным и потому драгоценным источником для истории жизни Цамблака до его прибытия в Россию. Особенно ценное значение имеет в этом отношении его похвальное слово митрополиту Киприану. Некоторые данные для этого периода жизни Цамблака и относительно его рода можно заимствовать из Актов Константинопольского патриархата и у некоторых византийских писателей. Специальных исследований о Цамблаке в нашей литературе нет, если не считать статьи преосв. Макария «О Григории Цамблаке, как писателе», напечатанной в Известиях Императорской Академии Наук по отделению русского языка и словесности, том VI. В 1884 г. румынский епископ Мелхиседек издал сочинение «Viéta si scrierile lui Grigorie Tamblacu» («Жизнь и сочинения Григория Цамблака». Букурешт). Но с этим сочинением мы могли познакомиться только по обстоятельному реферату-рецензии г. Сырку в Журнале Министерства народного просвещения 1884 г. Ноябрь.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

Adhuc autem subjungit manifestius: Cujus quidem defectus est coporea temperatura, priscæ naturge comes; ham quiddam valde deforme erat, et ordinis expert, priusquampræsenti ornatu decoraretur. Nihilominus autem in Legibus quoque deflet humanum genus, sic dicens: Dii autem hominum genus laboribus naturæ pressum miserati, remissiones ipsis statuerunt laborum, solemnium videlicit festorum vicissitudines. Et in Epinomide persequitur etiam causas, cur sint horninure miserti, et sic dicit: Ab initio ipsum esse genitum, est grave cuilibet animanti: primum quidem, quod eorum constitutionis sint participes, quæ in utero gestantur; deinde ipsum nasci, et præterea nutriri et erudiri, per irmumerabiles labores universa fiunt, ut omnes dicimus. Quid vero? Annon Heraclitus generationera quoque dicit esse mortem? Pythagoras autem similiter atque Socrates in Gorgia, cum dicit: Mors est, quæ unque experrecti videmus: quæ cunque autem dormientes, somnus. Sed de his quidem satis. Quando autem tractabimus de principiis, tune et has repugnantias, quas et innuunt philosophi, et suis dogmatibus decernunt Marcionistæ, considerabimus. Cæterum satis dilucide ostensas esse existimo, externorum alienorumque dogmaturn occasiones Marcionem ingrate et indocte accepisse a Platone. Nobis autem procedar sermo de continentia. Dicebamus autem Græcos adversus liberorum generationem multa dixisse, incommoda, quæ comitari eam solent, respicientes: quæ cum impie excepissent Marcionitæ, impie fuisse ingratos in Creatorem. Dicit enim tragœdia:– Non nascier præstat homines, quam nastier.   Dein filios acerbis cum coloribus   Enitor, ast enixa, si stolidi scient,   Afflictor, intuendo quod servo malos,   Bonosque perdo. Si bonos servo, tamen Mihi miscellum cor timore liquitur.   Quid hic boni ergo est? Unicam annon sufficit   Effundere animam, nisi crucieris amplius? Et adhuc similiter:– Vetus stat mihi persuasio,   Plantare filios nunquam hominem oportuit,   Dum cernit ad quot gignimus natos mala. In his autem, quæ deinceps sequuntur, malorum quoque causam evidenter reducit ad principia, sic dicens:– O! Miser natus, malisque obnoxius   Editus, homo, es, vitæ tuæque miserriam   Hinc inchoasti: cœpit æther omnibus   Spiramen unde alens tradere mortalibus;   Mortalis ægre ne feras mortalia.

http://azbyka.ru/otechnik/Kliment_Aleksa...

(Cerimoniar. pag. 339.) Deinde 51 et ludi equeftres leguntur in gratiam Satacenorum amicorum inftituti, fob Conflantino et Romano Porphyrogeimitis Imperatoribus. (Cerimoniar. pag. 340.) Nec non in aliâ fimiliter receptione Delemici Amirae Ermet (S, Amidae) Stabant in medio magni Trichinii Magnaurae, 52 Sellae aureae, in quibus Domini (fcilicet Conftantinus et Romanus) refidebant. (Cerimoniar. pag. 342. Et in receptione denique ipfius Olgae, quae poft fupra diftas ex ordine refertur 53 , ubi poft convivium appofita funt bellaria in Pranforio, ubi (in Pentapyrgio) confidebat Imperator Conftantinus, et Romanus Porphyrogenneta Imperator, et amborum liberi Porphyrogenniti. (Ibidem pag. 345.) Quî fieri ergo poterat, ut praedietae receptiones, turn aliorum, turn Olgae ipfius, de qua praecipue fermo nobis eft, Anno 946. evenerint; quando Romanus, nec dum in confortium Imperii a Patre affumptus fuerat, neque coronatus in Throno Arcadii federe poterat, neque cum Imperatore Patre ut Imperator connumerari, Dominusque cum Domino appeliari; utpote qui non nifi anno 948. ad faftigium Imperialis Majeftatis, eveftus, eft? Merito ergo aduentus, Elgae Conflantinopolim,.circa annum duodecimum, ex quo folus Gonftantinus Porphyrogenneta, expulfo focero Lacapeno eiusque Filiis, regnare caepit, ftatuendus eft. Hoc vero anno, in quo Indiftio XIV. incidebat; quique erat A. M. 6464. An. Chr. 956. talem aduentum et Cedrenus (pag. 638) 54 repofuit; et Zonaras Tom. II pag. 194 in fuis annalibus 55 fubjunxit. At haec duo, inquies, obftare videntur, quin hie ifte annus pro re gefta admitti poffit. Primum eft, quod Conjiantinus Porphyrogenneta, Cbronograpbus cateroquin exaetiffimus in fuis ceremoniis Aulae Conjiantinopolitanae de boc Baptismo nihil dicat. Alteram, quod aduentum Principijfa Olga in annum 946 ponat. Ad quae, ante quam occurramus, illud primo ut novum aliquod et irifuetum in his notaffe fatemur, quod Confbntinus hie titulo Chronographi, et quidem exaftiffimi veniat infignitus; quem, principem alias doetum, 56 egregie que de litteris meritum; Chronographiam attamen nullam unquam confcripfiffe fciamus.

http://azbyka.ru/otechnik/Evgenij-Vulgar...

Известия же обоих этих писателей о борьбе Мефодия с νопаторскою ересью нами уже приведены. Но этого мало; католические ученые без зазрения совести решаются отвергать и действительность собственного документа, принадлежащего их церкви, единственно потому, что в нем слишком прямо выставляется отрицание самим папою греховной новизны Запада. Мы имеем в виду известное письмо Uoahha VIII собору в Константинополе, сохранившееся в актах этого собора 377 . Вот замечательнейшие его строки, касающиеся исповедания об исхождении Св. Духа: novit fraternitas tua, – пишет Иоанн Фотию, – quod quando accessit ad nos qui non ita pridem a te missus est, de sancto symbolo nostram sententiam perscrutatus est, et invenit illaesum, quemadmodum a principio traditum est nobis, servasse nos, nihil addentes, nihil auferentes. И далее: iterum igitur tuae reverentiae significamus, ut de hoc articulo, ob quem suborta sunt scandala inter ecclesias Dei, certam persuasionem de nobis habeas, quod non solum illum non dicimus, sed etiam eos, qui primum ausi sunt sua insipientia hoc facere, praevaricatores esse censemus divinorum oraculorum, qui pervertunt sacram doctrinam Domini Christi et apostolorum ac ceterorum Patrum 378 . Отрицание действительности этого-то документа и составляет тот резкий пример бесцеремонного и недобросовестного обращения ученых католических с историческими свидетельствами, которые заключают в себе все признаки несомненной подлинности. Не забудем, что последняя самым ярким образом подтверждается и подписью наместников римских на соборе, подписавших и то его деяние, которым запрещено под страхом клятвы какое бы то ни было изменение Никейско-Цареградского Символа веры . А между тем вопрос этот обсуждался в Константинополе и писалось упомянутое письмо папою в Риме почти именно в тο же самое время, когда производились допросы Мефодию; понятно, что, допуская подлинность послания и признавая действительность уполномоченных папских на соборе, а следовательно и законность и силу их подписи, католики ставятся в безвыходное положение: или они должны отказаться от уверений в западном православии Мефодия, считать его действительным противником догмы происхождения Св.

http://azbyka.ru/otechnik/Istorija_Tserk...

6. 41. Vnde nec illud uerendum est, quod solent Arriani scaeua interpraetatione conponere dicentes factum esse dei uerbum, quia «scriptum est, inquiunt: Quod factum est in ipso, uita est». 42. Primum intellegant, si ad substantiam diuinam referunt quod factum est, Manichaeorum se quaestionibus inplicari. Obiciunt enim Manichaei: Si quod in ipso factum est, uita est, est ergo aliquid, quod in ipso factum non sit et mors sit, ut duo impie inducant principia. Sed hoc damnat ecclesia. Пусть они прежде поймут, что, относя слова что стало к божественной сущности, они следуют манихейским рассуждениям. Именно манихеи рассуждают: если то, что стало в Нём, есть жизнь, тогда существует и другое, которое не стало в Нём, и это смерть; таким образом, они нечестиво вводят два начала. Но Церковь осуждает это учение. 43. Deinde unde possunt docere sic pronuntiasse euangelistam? Plerique enim docti et fideles sic pronuntiant: Omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est nihil, quod factum est, alii sic: Omnia per ipsum facta sunt, et sine ipso factum est nihil, deinde pronuntiant quod factum est et subiungunt in ipso, hoc est: Quidquid autem «factum» est in ipso. Quid est «in ipso», apostolus docet dicens: In ipso enim et sumus et uiuimus et mouemur et alibi: Omnia in ipso creata sunt. На каком основании они утверждают, что евангелист написал именно так? Большинство верующих и ученых людей читают иначе: Всё чрез Него стало, и без Него ничто не стало, что стало, а другие так: Всё чрез Него стало, и без Него ничто не стало ( Ин.1:3–4 ), затем они добавляют: что стало, и присоединяют: в Нём, то есть: что бы ни стало в Нём. Апостол поясняет, что именно в Нём: В Нём мы живем и движемся и существуем ( Деян.17:28 ), и в другом месте: Всё в Нём создано ( Кол.1:16 ). 44. Tamen etiamsi, quemadmodum uelint, pronuntient, non possunt hinc calumniari deo uerbo, si ad substantiam eius uelint referre quod factum est, quin calumnientur et patri deo, de quo scriptum est: Qui autem facit ueritatem, uenit ad lucem, ut manifestentur opera eius, quia in deo sunt facta. Ecce hic opera hominis in deo facta legimus et ad substantiam tamen diuinam referre non possumus, sed aut per ipsum facta cognoscimus, ut est etiam illud apostolicum, quia omnia per ipsum et in ipso creata sunt et ipse est ante omnes et omnia in ipso constant, aut, ut docet praesentis lectio testimonii, uirtutes, quibus uitae aeternae fructus adquiritur, in deo factas aestimare debemus, castitatem, pietatem, religionem, fidem et alia huiusmodi, quae in uoluntate dei facta sunt.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

Кн. 5. Гл. 1. С. 48–49; По-латински: «colluctationem adversus octo principialia vitia..., id est, primum gastrimargiae, quae interpretator gulae concupiscentia; secundum fomicotionis; tertium philargyriae, quod intelligitur avaritia, vel ut proprius exprimatur, amor pecuciae; quartum irae; quintum tristitiae; sextum acediae, quod est anxietas, nive taedium cordis; septimum cenodoxiae, quod sonat vana seu inanis gloria; octavum superbiae». (Ioannes Cassianus, st. De coenobiorum institutis libri duodecim//PL 49, 202–203) См. также: О постановлениях киновитян. Кн. 5–12. С. 48–164. 304 См.: Исихий Иерусалимский , бл. К Феодулу душеполезное и спасительное слово о трезвении и молитве. Гл. 177//Добротолюбие. Т. 2. СТСЛ, 1993. С. 196–197. На греческом языке этот текст выглядит следующим образом: « Ο κτ γενικτατοι τς κακας λογισμο, ν ος περιχεται πς λογισμς, κα ξ ν πντες τν γνεσιν χουσ ιν... πτερος γρ τν κτ διαλογισμς ναβς ν καρδ εσλθη σμν λογισμν ασχρν φλαγγα εσαγαγεν» (σχιος Πρεσβτερος. Προς τον Θεδουλο, Λγος περ νψεως και αρετς//PG 93,1536). 305 См.: Иоанн Дамаскин , прп. О восьми главных страстях. П. 1//Русский инок. 1912. Вып. 8. URL: http://www.russian- inok.org/books/ri0812.html#local5. Дата обращения: 11.06.12. На греческом языке текст выглядит следующим образом: «Γνωσκε, δελφ, τι κτ εσιν ο λογισμο ο πολεμοντες τν μοναχν, καθς λγουσιν ο Πατρες. Πρτον τς γαστριμαργας, δυτερος τς κακς κα αισχρς πιθυμας, τρτος τς φιλαργυρας, τταρτος τς λπης, πμπτος τς ργς, κ τος τς κηδας, β δομος τς κ ενοδοξας κα τς περηφανα γδοος» (Ιωννης Δαμασκηνς. Περ τν κτ τς πονηρας πνευμτων//PG 95, 80). 306 Григорий Синаит , прп. О заповедях и догматах, угрозах и обетованиях, еще же о помыслах, страстях и добродетелях, и еще о безмолвии и молитве. Гл. 91//Добротолюбие. Т. 5. СТСЛ, 1993. С. 198. Соответствующий текст на греческом выглядит следующим образом: «Εσν... κτ oi προστται τν παθν, τρες μν ο μεγλοι· τς γαστριμαργας, τς φιλαργυρας, κα κενοδοξας; πντε δ ο τοτοις κλουθοι· τς πορνεας, κα ργς, κα λπης, κα κηδας; κα περηφανας».

http://azbyka.ru/otechnik/Varnava_Belyae...

   001    002    003    004    005   006     007    008    009    010