Ite igitur ad metendas segetes nostras, et ut minus timeatis, parate mihi vehiculum: Ecce ego vobiscum ipsa in campos messura descendant. " » II. 7–18 cf Faber: «Ubi cum retractis ntanicis falcem arripuisset, et metere coepisset, (mirum dictu) subito in actu ipso ut erat inclinis, misera diriguit, et quasi marmoris effigies nec sem etipsam erigere, nec falcem e manu dimittere potuit, nec segetem: sed muta et nihil loquens similis simulachro stabat; tantum intuens intuentes. Concurrentes famuli rogant, ut a temeritate resipiscat, dicentes, fortem esse Deum Christianorum: sed ilia nihil respondebat. Iniectis ergo manibus earn erigere conantur, et falcem extorquere; sed frustra. Stabat enim im m obilis quasi m oles terrae affixa.» II. 19–24 cf Faber: «At ubi satis miraculi ac stuporis intuentibus ostenderat ipsique fam uli iam taedio affecti abire, ipsamque dimittere vellent; soluta ilia repente corruit, sontem que animant in ignem tartareum efflavit.» II. 25–30 cf Faber: «Quant levantes in vehiculum : En, inquiunt, qualem de agro manipulum die Dominico reportamus. Inde fam uli ad baptismum festinarunt, et vicini omnes diem Dominicum sedulo observare coeperunt.» Праздник 5 . Taken from Faber, ibid. No. 3 «Dierum festivorum profanatio reprehenditur». The poem summarises the whole sermon, though not in the same order, and with the addition of undesirable Sunday acitivities that relate to Simeon " s own environm ent. II. 9–14 cf sect. 3 «Alii choreas agunt», sect. 4 «Alii vacant com potationibus», sect. 5 «Alii ludis et spectaculis vacant». II. 17–18 cf sect. 1 «Otiantur alii et dormiunt». 1. 19 cf sect. 2 «Alii laborant in servilibus operibus». II. 21–6 cf sect. 6 «Alii nundinantur et lucra quaerunt». II. 27–30 cf sect. 7 «Alii luxum vestium parant». Published in Panenko and PLDR. Праздник 6 . Taken from Faber, ibid., sect. 2 «Alii laborant in servilibus operibus»: «Thomas C antipratensis 1. 2. Apum c. 49. nobili cuidam Germ ano, venationis gratia dies festos profananti ex uxore natam prolem canino capite, et auribus dependulis ad instar canis venatici.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

817 Chirographum illud non est diaboli, quia chirographum dicitur decreti; decretum autem illud non erat diaboli, sed Dei. Iusto judicio Dei decretum erat, et quasi chirographo confirmatum, ut homo, qui sponte peccaverat, nec peccatum, nec poenam paccati per se vitare posset,.. nec qui peccat impunitus debet dimitti, nisi misericordia peccatori parcat et eum liberet ac reducat. Ib. 368 c. 818 Eum, qui tantum donum sponte dat Deo sine retributione debere esse non judicabis... Prius autem, quam tantam rem Filius faceret, omnia quae Patris erant, sua erant, nec unquam debuit quod illi dimitti possit. Ib. 2, 20 c. 428 с. He допуская, как мы видели, мысли о каком-либо возрастании человеческой природы Христа (в смысле постепенного её обожения), Ансельм отрицает какую-либо причинную связь между крестным подвигом Христа и последующим Его прославлением. Слова Апостола: посему и Бог превознёс Его (Христа), что Он смирил Себя , быв послушным даже до смерти , и смерти крестной ( Флп.2:8–9 ), по Ансельму, отнюдь нельзя понимать в том смысле, что превознесение Христа было воздаянием Ему за послушание даже до смерти, так, как уже до Своих страданий Христос возвещал о Себе: всё преданно Мне Отцем Моим ( Лк.10:22 ). В цитированных словах Апостола выражение: посему (propter hoc), по Ансельму, является равнозначительным выражению: посредством сего, или: после сего, т. е. посредством смерти или после смерти Бог определил превознести Христа. Non ita dictum est, quasi nullatenus potuisset pervenire ad hanc exaltationem nisi per hanc mortis obedientiam; et haec exaltatio nonnisi in retributionem hujus obedientiae collata sit. Priusquam enim pateretur, ipse dixit omnia sibi esse tradita a Patre ( Лк.10:22 )... Cum Christus dicitur exaltatus propterea quia mortem sustinuit, per quam et post quam illam exaltationem decrevit facere,.. potest hoc eo modo intelligi:.. Sic post mortem exaltatus est, quasi propter illam hoc fieret. Ib. 1, 9 c. 371–372 cc. 819 Necesse esse video, ut Pater Filio refribuat: alioquin aut injustus esse videtur, si nollet, aut impotens, si non potest, quae aliena sunt a Deo... Ex una parte video retribuendi necessitatem et ex altera impossibilitatem: quia et necesse est Deum reddere quod debet, et non est cui reddat. Ib. 2, 20 c. 428 c. Si tanta et tam debita merces, nec illi nec alii redditur, in vanum Filius tantam rem fecisse videbitur. Ib. 429 c.

http://azbyka.ru/otechnik/prochee/v-pamj...

147 Ita sentio ita teneo cum his auctoribus et sacrae scripturae auctoritatibus… contraria sentientem funditus abjicio. Collatio quae habita est de Symbolo fidei, sub initio. Это собеседование записано было аббатом Смарагдом, за тем внесено цез. Баронием в его Анналы под 809 годом, num. 54, laudatae editionis tomi citati pag. 453, и оттуда перепечатывается в издания соборных актов, Harduin. tom. 4, col. 969. 148 Quisquis ad hoc sensu subtiliore pertingere potest, et id scire, aut ita sciens credere, noluerit, salvus esse non poterit. Sunt enim multa, e quibus istud unum est, sacrae fidei altiora mysteria, subtilioraque sacramenta, ad quorum indagationem pertingere multi valent; multi vero, aut aetatis quantitate, aut intelligentiae qualitate praediti non valent. Et ideo, ut praediximus, qui potuerit et noluerit, salvus esse non poterit. Col. 907. 149 Licet, inquam, licet docendo cantare et cantando docere, sed illicite in prohibitis, nec scribendo, nec cantando inserere. Ibidem. 150 Si dimittatur a vobis, dimittatur ab omnibus: et ita fortasse… utrumque fieri possit: ut quod jam nunc a quibusque, prius nescientibus, creditur, credatur et tamen illicita cantandi consuetudo sine cujusque fidei laesione tollatur. Col. 973. 151 Hic pro amore et cavtela orthodoxae fidei fecit ubi supra scuta argentea duo scripta utraque symbolo, unum quidem litteris graecis et aliud latinis. Vita Leonis III. Anastasii Historia, Parisii edita, anno 1640, pag. 140. 152 Inter caeteras fidei sybmolas ait: et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificatorem, ex Patre procedentem. Tractatus Petri Damiani de processione Spiritus Sancti cap. 2; Opp. tom. 3, pag. 287. 153 Сборник Теодульфа носит такое заглавие: De Spiritu Sancto veterum patrum sententiae quod a Patre Filioque procedit. Patrologiae latinae tom. 105 col. 239–275. 154 Imperii vestri rex inclyte jussa secutus Defero Theodulphus haec documenta libens, Quis Patre seu Nato procedere Spiritus almus Adstruitur. Tuque manum injicies, vegetat quem Spiritus ille, Caufa tuo cujus tempore coepit agi. Patrologiae latinae tomi 105, col. 240–241.

http://azbyka.ru/otechnik/Sergej_Kohomsk...

г) Элементы христианского социализма в проповедях Златоуста (взгляд на богатство и собственность) – 770 стр. д) Взгляд Златоуста на театр и зрелища – 794 стр. е) Взгляд Златоуста на монашество – 815. Глава – VIII-я – заключительная – 839. Под вышеприведёнными рубриками скрывается множество ценнейшего материала, взятого автором из творений св. златоустого Отца Церкви, которые он изучал с великим усердием и вниманием в течение целого года. Если бы мы стали хотя только отчасти воспроизводить это огромное сочинение в своём отзыве, то наш отзыв превратился бы в большой печатный труд. Не дерзая воспроизводить тщательно и искусно собранный автором обширный гомилетический материал, мы должны отметить одну общую выдающуюся характерную черту сочинения. Автор, на основании бесед златоустого учителя, перестраивает заново почти всю нашу современную гомилетику, построенную на шатких устоях, отзывающую или схоластицизмом нашего далёкого прошлого, или слишком уж большой угодливостью духу (Продолжение следует). 547 Имеется в виду, голод во время осады Константином V бунтовщика Артавазда в Константинополе. 549 Origen. hom. XVII in Lucam: „Ab ecclesiasticis dignitatibus non solum fornicatio sed et nuptiae repellunt: neque enirn episcopus, nec presbyter, пес diaconus possunt esso digami». 550 Tertull. de monogamia e. 11; de poenit. c. 9; de exhortat. oastit. с. 7; ad uxor. lib. I с. 7. 551 Ambros. de offic. lib. 1 с. 50: „De castimonia quid dicam, quando una tantum, nee repetita permittitur copula, et In ipso ergo conjugio lex est, non iterare conjugium, nec secundae conjugis sortiri conjunctionem; и в др. месте: „Quod plerisque mirum videtur, cur etiam ante baptismum iterato conjugio ad electionem muneris et ordinationis praerogativam impedimenta generentur, cum etiam delicta obesse non soleant, si lavacri remissa fuerint sacramentö sed intelligere debemus, quia in baptismo culpa dimitti potest, lex aboleri non potest; in conjugio non culpa, sed lex est: quod culpae est. in baptismo relaxatur quod legis est, in conjugio non solvitur».

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

629 levioribus delictis veniam ab episcopo consequi poterit. В Карфагенской церкви мученики-исповедники также имели власть отпускать грехи с позволения епископа (De pudic., 22): At tu jam et in martyras tuos effundis hanc potestatem. См. ниже, глава III. 630 Quis autem poterat donare delicta? hoc solius ipsius est. Quis enim dimittit delicta, ni solus Deus (Marc., II, 7)? et utique mortalia quae in ipsum fuerint admissa et in templum ejus; nam tibi quae in te reatum habeant, etiam septuagies septies juberis indulgere in persona Petri (Matth 18:22). 631 Non quidem abnuimus conjunctionem viri ac feminae benedictam a Domino, ut sciremus generi humano et replendo orbi et instruendo saeculo excogitatam, atque exinde permissam; unam tamen. 632 Unde sufficiamus ad enarrandam felicitatem ejus matrimonii, quod Ecclesia conciliat, et confirmat oblatio, et obsignat benedictio, angeli renuntiant, Paterrato habet? 633 Caeterum Christianis saeculo digressis nulla restitutio nuptiarum in diem resurrectionis repromittitur, translatis scilicet in angelicam qualitatem et sanctitatem... nihil tunc inter nos dedecoris voluptuosi resumetur. Nec enim tam frivola, tam spurca Deus suis pollicetur. 634 Alioquin quae res et viris et feminis omnibus adest ad matrimonium et stuprum? commixtio carnis scilicet, cujus concupiscentiam Dominus stupro adaequavit. Ergo, inquis, jam et primas, id est, unas nuptias destruis. Nec immerito, quoniam et ipsae ex eo constant, quo et stuprum. 635 Velis ac nolis, et supplicia jam illic, et refrigeria... animam, et puniri, et foveri in infernis interim sub expectatione utriusquejudicii, in quadam usurpation et candida ejus. 636 Aliud enim inferi, ut puto, aliud quoque Abrahae sinus. Nam et magnum ait intercedere regiones istas profundum, et transitum utrinque prohibere. Sed nec allevasset dives oculos, et quidem de longinquo, nisi in superiora, et de altitudinis longinquo, per immensam illam distantiam sublimitatis et profunditatis. Unde apparet sapienti cuique, qui aliquando Elysios audierit, esse aliquam localem determinationem, quae sinus dicta sit Abrahae, ad recipiendas animas filiorum ejus, etiam ex nationibus, patris scilicet multarum nationum in Abrahae censum deputandarum, et ex eadem fide, qua et Abraham Deo credidit, nullo subjugo legis, nec in signo circumcisionis. Eam itaque regionem, sinum dico Abrahae, etsi noncaelestem, sublimiorem tamen inferis, interim refrigerium praebituram animabus justorum, donec consummatio rerum resurrectionem omnium plenitudine mercedis expungat... temporale aliquod animarum fidelium receptaculum, in quo jam delinietur futuri imago, ac candida quaedam utriusquejudicii prospiciatur?

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

623 Tum quod et corpus ejus in pane censetur: Hoc est corpus meum (Luc.22:19). Itaque petendo panem quotidianum, perpetuitatem postulamus in Christo, et individuitatem a corpore ejus. Термин censere (букв. «оценивать», «включать в ценз», «включать в категорию») у Тертуллиана может означать также «считаться» и даже просто «быть» (см. d ’Alès. Op. cit. P. 366). 625 presbyteris advolvi, et caris Dei adgeniculari, omnibus fratribus legations deprecationis suae injungere. 627 В De paenit., 3 Тертуллиан говорит только о телесных и духовных грехах, т. е. совершенных и мысленных, однако все они могут быть отпущены. Из 8-ой главы ясно, что грехи прелюбодеяния и идолопоклонства также могут быть отпущены. В трактате Adversus Матаопет Тертуллиан перечисляет семь тяжких грехов: идолослужение, богохульство, убийство, прелюбодеяние, разврат, лжесвидетельство и обман (septem maculis capitalium delictorum... idololatria, blasphemia, homicidio, adulterio, stupro, falso testimonio, fraude, Adv.Marc., IV.9), однако он также не говорит здесь, что эти грехи не могут быть отпущены. 628 Causa paenitentiae delicta condicimus. Haec dividimus in duos exitus: alia erunt remissibilia, alia irremissibilia; secundum quod nemini dubium est, alia castigationem mereri, alia damnationem. Omne delictum aut venia expungit, aut poena: venia, ex castigatione; poena, ex damtione. De ista differentia jam et quasdam praemisimus altercationes Scripturarum, hinc retinentium, hinc dimittentium delicta. Sed et Joannes docebit: Si quis scit fratrem suum delinquere delictum non ad mortem, postulabit, et dabitur vita ei ( 1Jn 5:16 ); quia non ad mortem delinquit: hoc erit remissibile. Est delictum ad mortem: non pro illo dico ut quis postulet (ibid.): hoc erit irremissibile. Ita, ubi est condicio vel ratio postulationis, illic etiam remissionis: ubi nec postulationis, ibi aeque nec remissionis. Secundum hanc differentiam delictorum, paenitentiae quoque condicio discriminatur. Alia erit quae veniam consequi possit, in delicto scilicet remissibili; alia quae consequinullo modo possit, in delicto scilicet irremissibili.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

728 Voluntas beatiludinis maneret: ut per indigentiam bonorum, quae perdidisset, gravi miseria juste puniretur. Quoniam deseruit justitiam, perdidit beatitudinem; et voluntas, quam bonam et ad bonum suum accepit (homo), farvens desiderio commodorum quae non velle nequit, quia vera commoda, rationali naturae convenientia, quae perdidit, habere non valet, ad falsa et brutorum animalium commoda, quae bestiales appetitus suggerunt, se convertit... Ancilla facta est (voluntas) suae affectionis, quae ad commodum est: quia, remota justitia, nihil potest valle nisi quod illa vult. De concord. 3 q. 13 c. 539 c. Voluntas instrumentum, cum sponte facta sit injusta, post desertam justitiam manet, quantum in ipsa est, necessitate injusta et ancilla injustitiae: quia per se redire nequit ad justitiam, sine qua nunquam libera est. Ib. Nunquam est ejus potestatis rectitudinem capere, cum non habet, sed semper est ejus potestatis servare, cum habet. De lib. arbitr. 11 c. 503 c. 729 Quemadmodum cum indomita fera ruptis vinculis discurrendo saevit: et cum navis, si gubernator dimisso gubernaculo dimittat eam, ventis et montibus maris vagatur et invehitur in quaelibet pericula; dicimus, quia hoc facit absentia catenae vel gubernaculi: non quod absentia eorum aliquid sit, aut quidquam faciat, sed quoniam si adessent, facerent ne saevit fera, aut periret navis: ita cum malus homo saevit et in quaelibet animae suae pericula, quae sunt mala opera, impellitur, clamamus quia haec operatur injustitia: non quod ipsa ulla essentia sit, aut faciat aliquid; sed quoniam voluntas (cui subditi sunt omnes voluntarii motus totius hominis) absente justitia diversis appetitibus impulsa, se et omnia sibi subdita in multimoda mala levis et effrenata et sine rectore praecipitat. De conc. virg. 5 c. 439 с. В другом месте Ансельм сравнивает естественную (необлагодатствованную) природу человека с невозделанной землёй: как таковая земля сама по себе производит лишь бесполезные и даже вредные для человека растения (herbas et arbores, sine quibus humana natura alitur aut etiam quibus perimitur), так и душа естественного человека сама по себе производит cogitationes et voluntates nihil utiles saluti, aut etiam nocias. De concord. 3 q. 6 c. 527 c.

http://azbyka.ru/otechnik/prochee/v-pamj...

Наиболее яркое выражение она получила у Петра Ломбарда, который в данном пункте, несомненно, стоит на почве абелярдовской традиции. Solus Deus dimittit peccata et retinet, et tamen ecclesiae contulit potestatem ligandi et solvendi. Sed aliter ipse solvit et ligat, aliter eccelesia. Ipse enim per se tantum dimium peccatum, quia et animam mundat ab interiori macula et a debito aeternae mortis solvit. Non autem hoc sacerdotibus consessit, quibus tamen tribant potestatem ligandi. id est, ostendendi homines ligates vel solutos. Sum sen. P. I. 192 t. 1068 Profecto cum nullum peccatum credatur impunitum, nequaquam a debito poenae ipsi poenitentes prorsus sunt absoluti. ut si non damnatoriis, saltem purgatoriis in hac vita, sive in futura subjaceant poenis. Serm. XIV. 495 B. Non enim Deus cum peccatum poenitentibus condonat, omnem poenam eis ignoscit. sed solummodo aeternam. Eth. 19 c. 605 A. Tunc tecta sunt peccata, quando in hoc saeculo satisfactio sequitur. Quae quidem satisfactio et purgatorias exstinguit saecnli altcrius poenas. cum prius poenitentia poenas deleverit damnatorias et gehennales. Tunc ergo tecta sunt ante oculos judicis peccata, quando hec pro eis nihil videt, quod puniat. Expos, Ep. Uoni. II. 4 c. 840 D. 1070 Egerunt Adam et Eva ejecti de paradise in sudore vnitas et doiore partus vel caeteris afflictionibus poenitentiam de cotiunissa trangressione et propitiatus est Deus eis propria ipsorum satisfactione. Expos. Ep. Rom. II. 5 c. 872 AB. Tantam in dissolutione mortis passionem esse certum est, ut pro quovis peccato, irrogata quamvis sit brevissima poena, ad purgatirnem tamen ejus, quod non aeterna damnatione dignum fuerit, sufficere credatur. Dial. Inter. phil. 1674 C. 1071 Magna misericordia Dei, cum nos nostro judicio dimitrit, ne ipse puniat graviori. Has autem poenas vitae praesentis, quibus de peccalis satisfacimus, jejutiando, vel orando, vigilando, vel quibuscunque modis carnem macerando, vel quae nobis subtrahimus, egenis impendendo, satisfactionem vocamus.

http://azbyka.ru/otechnik/pravoslavnye-z...

Конституцией от 1 июня 528 года, вошедшей в «Кодекс», а также 44-й, 47-й и 73-й новеллами Юстиниан узаконивает и регламентирует нотариат; этот род деятельности обозначался тогда иначе – нотариями именовались протоколисты и стенографисты, которые вели запись устно произносимых речей, а нотариусы в современном значении слова назывались по-латыни табеллионами, и это слово заимствовано было в греческий язык, хотя по-гречески употреблялось в качестве равноценного эквивалента также слово «символеограф». Текст 44-й новеллы гласит: «Мы сочли нужным… издать для всех общий закон с тем, чтобы табеллионы, стоящие во главе службы, любым способом лично сами занимались составлением акта и присутствовали, когда последний “отпускается” (dum dimittur), и чтобы не иначе осуществлялось совершение акта (completio), как с соблюдением следующих правил: они сами должны иметь представление о деле с тем, чтобы в случае, если спросят судьи, могли узнать и ответить, что случилось впоследствии, особенно когда сделавшие волеизъявление неграмотны, ибо им легко отказаться от того, что изложено в документе: это не поддается проверке» . В 47-й новелле, изданной 31 августа 537 года, устанавливается форма датирования документов: «“В царствование такого-то божественнейшего августа и императора, в год такой-то”, а затем указывать имя ипата (консула), в тот год находящегося при должности, на третьем месте – индикт… за которым следует месяц и день… Если же у жителей Востока или у других народов сохраняется обычай исчисления времени от основания города, не будем этому препятствовать, но пусть сначала ставится царствование, за ним следуют, как уже сказано, ипат (консул), индикт, месяц и день» . В этой новелле также «предписывается судейским чиновникам проставлять даты актов на греческом или латинском языке в зависимости от того, на каком языке писан “контекст” (таксис, ordo)» . Из этого видно, что в восточных провинциях в частноправовых актах, наряду с латынью, греческий служил официальным языком. Свои новеллы император Юстиниан сам редактировал и в ряде случаев являлся прямым автором их текста – на составленных им самим законах лежит характерная печать его личности и его литературного стиля. Они написаны не лаконичным выверенным языком классической римской юриспруденции, но многословно, пафосно и нередко взволнованным тоном. У Юстиниана вполне индивидуальный стиль, лишь отдаленным образом восходящий к эллинистической риторике; с точки зрения пуристов классической риторики, язык новелл представляет собой образец варварской порчи стиля. Законодатель в преамбуле, в обосновывающих предписываемую норму комментариях всегда почти выступает как апологет издаваемого закона, подчеркивает его нравственную, а нередко и высшую религиозную мотивацию, основанную на евангельской этике. Нередко Юстиниан в своих новеллах ссылается на сознание своего долга перед Богом, которое и побудило его к исправлению тех или иных язв, вкравшихся в жизнь подвластного ему государства.

http://pravoslavie.ru/60748.html

Желаю Вам продолжать и утверждаться в деле, которое становится творческим свидетельством Вашей жизни. Всегда я для Вас желал этого и чувствую некоторую  nunc dimittis в отношении к Вам. Теперь же я чувствую потребность послать Вам свое отцовское  blessing . У меня найдена опухоль, от которой и зависит потеря моего голоса. Характер этой опухоли еще не определен. Вероятно, будет операция. Если ее исход будет неблагоприятный, то Вы получите эту прощальную весть обо мне, которую надо принять достойно с верой и покорностью, а также сообщить ее кому следует. С любовью Ваш о. С. (Это письмо найдено было в бумагах о. С. после его смерти, и с большим опозданием было передано адресату)   7/20 III 1940 Дорогой друг! Сегодня годовщина моей первой операции, и я нахожусь в мистическом от того головокружении. Служил вчера и сегодня (часы и литургию преждеосвященных даров). Снова пережил это чудо, как коснулась меня рука Божия, и хочется сохранить на себе это ее касание — чувствую это как задачу жизни и больше всего страшусь утерять или разменять это чувство. Но уповаю, что Господь меня не оставит, и еще раз с новой и новой силой чувствую, как бедна и пуста и — скажу даже — жалка была бы моя жизнь в ее стареющем самодовольстве, если бы Господь милосердый не коснулся меня в эти дни. Странно и до сих пор не замечено мною: этот день — именин Жени и, конечно, Е. М. Я видел Женю во сне, с необычной для меня ясностью и какой-то напряженностью, которую и он, вероятно, испытал, ожидая или чувствуя отсутствие обычного приветствия. Здесь все мирно, Е.И. справляется с своими задачами, хотя все, конечно, будет создавать особые для нее трудности и скорби. О себе ничего не могу нового сказать. Благодарение Богу, провел Страстную седмицу на ногах и в работе духовной, насколько она еще остается для меня доступной (богослужебно минимальна, почти только присутствие в церкви, но меня нисколько это не тяготит). Благодарю Бога за все. Еще раз поздравляю всех. Любящий тебя о. С. ====================================== (Париж 1940 год) ...Не удивляйся, если  всегда у меня было то же чувство: страстная седмица есть наша жизнь, а Пасха - мгновение и обетование, на которое меня, по крайней мере, греховно не хватает.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=115...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010