1992 Ибн-Кутейба пишет: «первый, кто снял свою обувь при входе в Каабу во время язычества, был Валид-бну-Мугира. Этому впоследствии времени стали следовать мусульмане». Abulfeda, Annales muslemici, Adnot. Reiskii t. I, p. 12. Валид был современник и враг Мухаммеда. 1994 имеет значение: humilis, depressus, fuit. Caput deorsum inclinavit cum animo submisso. (скромный, подавленный. Склонил покорную голову. лат.) См. Freytag, Lexicon. 1995 от корня , что значит: corpus inclinatum seu curvum prae semio (согнутое или изогнутое тело лат.) См. Freytag, Lexicon. 2000 Напр., «левая сторона», «несчастный, злополучный», «злополучие», в тоже время «левая сторона» и др. Замечательно также, что в арабском языке слова: левый и север одного и того же корня и почти тождественны даже по звукам, именно: левый. северъ. См. арабские словари. 2003 В объяснение на последние слова этого стиха Бейзавий замечает: «говорят, что арабы мазали идолов благовонными мазями и запирали у них двери, но мухи проникали через окна и поедали это». Бейзавий, Толкование на Коран 22:72. 2009 См. Хвольчон, Die Ssabier Bd.., II, p. 239–240» Dupnis, Origine de tons les cultes 1. II p. II, p. 13; Bähr, Symbolik des mosaischen Cultus Bd. I, p. 313. 2011 «Чтобы они впредь не приносили жертв своих идолам, за которыми блудно ходят они», т.е. Израильтяне, говорит Бог в Лев. 17:7 . В русском переводе вместо слова «козлам» стоит слово «идолам», однако, ближе к подлиннику следует перевести так, как у нас, потому что стоящее здесь еврейское слово ед.ч. собственно значит «покрытый волосами, косматый», откуда «козёл», как оно и переведено в другом месте Библии – Лев. 4:24 . 2017 Ибн-Гишам об этом предмете передаёт: «один учёный человек рассказывал мне, что посланник Божий (т.е. Мухаммед) послал к нему (к Фульсу) Алия-бну-Абу-Талиб. Он разрушил его и нашёл в нём два меча, из коих один назывался Ар-расуб, а другой – Аль-михзам, он принёс их к посланнику Божию, но тот подарил оба ему. Это два меча Алия.». Ибн-Гишам, Сират, стр. 56.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Mashano...

1799. См.: Мф.25:8–9. 1800. Слова свт. Амвросия о постепенном восхождении души к Богу исследователи связывают с влиянием или Платона, symp. 211 с (Schenkl, CSEL 32/1. P. XXXI), или Порфирия (Dörrie Н. Das fünftach geslufte Mysterium. S. 88–90). Морескини категорически не согласен с последним, видя в концепции движения души влияние Оригена, см.: Moreschini. Introduzione. P. 18–20. 1801. См.: Песн.1:2. 1802. См.: Песн.1:4. 1803. См.: Песн.3:4. 1804. См.: Мф.22:30. 1805. См.: Лк.9:58. 1806. Выше (1.1) свт. Амвросий говорит, что патриарх Исаак — это образ души тихой, смиренной и кроткой (mitis humilis atque mansuetus). 1807. См.: Откр.3:20. 1808. См.: Рим.8:29. 1809. Уже ранние христианские комментаторы интерпретировали кожаные одежды Адама и Евы как образ грешного тела. 1810. См.: Быт.3:21. 1811. Уже с самого начала (1. 1) тема «тело — темница души» является важной для гомилии, потому что только освободившаяся от тела душа может вознестись вверх и стать истинной невестой Христа. Кроме трактата «О благе смерти» свт. Амвросий развивает эту тему в Iacob 2. 9. 38; ехе. fr. 1. 73, 2. 20: exam. 6. 9. 55; Abr. 2. 6. 27: ехр. ps. 118, 4. 6; Cain et A. 2. 9. 36; parad. 12. 54; exp. Luc. 2. 59, 8. 48, 9. 29. 1812. См.: Песн.5:4: Брат мой протянул руку свою в окно. 1813. См.: 1Кор.13:12. 1814. См.: Лк.1:41–44. 1815. См.: Кол.2:12. 1816. См.: Еф.2:19. 1817. См.: Пс.136:1 1818. См.: Быт.11:9, где название «Вавилон» толкуется как «смешение»: Ибо там смешал Господь язык всей земли. 1819. В трактате «О девстве» (13. 80) повторяются цитаты и аргументация. Там же (14 92) pallium понимается как плащ, одеяние философов, «суетная мудрость», которую надо сбросить, чтобы чистым сердцем увидеть Бога. В данном кон тексте pallium — покрывало невесты, которое надо снять, чтобы увидеть совесть, внутреннее состояние души. 1820. См.: Быт.24:64– 65. 1821. См.: Мф.22:11–13. 1822. См.: 1Кор.11:10. 1823. См.: 1Пет.2:22. 1824. См.: Песн.2:16. 1825. См.: Мф.12:1 и след. 1826. См.: Втор.29:5. 1827. Это и аллюзия на Ин.19:31, но в то же время и прообраз дня Страшного Суда. И сбор плодов, о которых говорит свт. Амвросий, — это жатва или добрых дел, или грехов.

http://predanie.ru/book/220196-tvoreniya...

624 Ego autem aliquanto posterius didicisse me fateor, in eo quod Verbum caro factum est, quomodo catholica veritas a Photini falsitate dirimatur [Я же, признаюсь, несколько позднее понял, каким образом словами «Слово стало плоть» кафолическая истина отделяется от фотиниевой лжи] (Augustinus Hipponensis. Confessiones VII, 25, PL 32, 746). 625 Такою было отношение Августина ко Христу в момент обращения и в следующие годы до посвящения во пресвитера, как это показывает анализ его сочинений, относящихся к этому периоду его жизни. См.: Scheel O. Op. cit. S. 20–71; Thimme W. Augustins geistige Entwickelung in den ersten Jahren nach seiner «Bekehrung», 586–391. Berlin, 1908. S. 152–159. 627 Non enim tenebam Dominum meum Jesum, humilis humilem; nec cujus rei magistra esset ejus infirmitas noveram. Verbum enim tuum aeterna veritas, superioribus creaturae tuae partibus supereminens, subditos erigit ad seipsam: in inferioribus autem aedificavit sibi humilem domum de limo nostro, per quam subdendos deprimeret a seipsis, et ad se trajiceret, sanans tumorem, et nutriens amorem; ne fiducia sui progrederentur longius, sed potius infirmarentur videntes ante pedes suos infirmam divinitatem ex participatione tunicae pelliceae nostrae, et lassi prosternerentur in eam, illa autem surgens levaret eos [Будучи сам несмиренным, я не признавал Господа моего Иисуса смиренным и не понимал, чему учит нас Его уничижение. Слово же Твое, Вечная Истина, возвышаясь над самыми высокими из Твоих созданий, поднимает покорных до Самого Себя. Оно на низшей ступени творений построило Себе смиренный дом из нашей грязи, чтобы таким образом тех, которых должно покорить, оторвать от них самих и переправить к Себе, излечивая их высокомерие и питая любовь, пусть больше не следуют за своей самоуверенностью, а почувствуют лучше свою немощь, видя у ног своих Божество, немощное от принятия наших кожаных риз; пусть, устав, падут перед Ним, Он же, восстав, поднимет их] (Ibid VII, 24, PL 32, 745). 629 Conversus ad nos spirius tuus bonus ait nobis: Filii hominum, quousque graves corde? Utquid diligitis vanitatem, et quaeritis mendacium? Dilexeram enim vanitatem, et quaesieram mendacium… Clamat, quousque; clamat, scitote: et ego tamdiu nesciens vanitatem dilexi, et mendacium quaesivi; et ideo audivi et contremui, quoniam talibus dicitur qualem me fuisse reminiscebar [Обращаясь к нам, Дух Твой благой говорит «Сыны человеческие, доколе отягощаете сердце? За чем любите суету и ищете ложь?». А я любил суету и искал ложь... Он восклицает «доколе», он восклицает «знайте», а я так долго не знал, любил суету и искал ложь. Я слушал и трепетал, потому что это говорилось таким людям, каким, помню, был я сам] (Ibid. IX, 9, PL 32, 767).

http://azbyka.ru/otechnik/Ioann_Popov/tr...

Смирения степени 6 . Taken from Meffreth, Dominica Infra Octavam Nativitatis. II. 1–12 cf Meffreth: «In terra stat vna scala, per quam oportet hominem ascendere. Ista scala est vera hum ilitas, per quam coelum ascenditur... Haec scala plana habet sex gradus. Primus est subdere se maiori.» 11. 13–16 cf Meffreth: «Secundus gradus hum ilitatis est, non praeferre se aequali.» 11. 17–20 cf Meffreth: «Tertius gradus humilitatis est minorent non spernere, sed ei conform are.» 11. 21–4 cf Meffreth: «Quartus gradus humilitatis est se coram alijs vilem reputare.» 11. 25–8 cf Meffreth: «Quintus gradus hum ilitatis est se exilem in scientia aestimare.» 11. 29–32 cf Meffreth: «Sextus gradus humilitatis est infim a libentius operari» (Pars hyem ., pp. 80–1). Смиренномудрие . Taken from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis», sect. 3 «Senti de te humiliter. 1. Considéra lapsus tuos»: «Sic tu primo, considéra diligenter lapsus et relapsus tuos quotidianos, ineptias, inconstantiam, vanitatem, im becillitatem; sic enim pudebit te tui, sicut Iunoniam avem pudet deform itatis pedum suorum cum eam intuetur, et deprimit, quas prius am bitiose explicabat, plumas superbiae.» Published in Anthony Hippisley, «The Emblem in the Writings of Simeon Polockij,» The Slavic and East European Journal, XV (1971), p.177 and L.I. Sazonova, «Ot basni barokko к basne klassicizma,» in Razvitie barokko i zarodenie klassicizma v Rossii XVII–naala XVIII v., ed. A.N. Robinson, Moscow, 1989, p. 140. Смиряяйся воснесется . Taken from Faber, In Festo Ascensionis Domini, No. 4 «Circumstantiae Ascensionis Christi», sect. 4 «Quorsum ascendit: 1. Super omnes caelos»: «Notum enim est tam alte ascendere aquam, quam profunde prius descendit, dixit aliquando Christus ipse exaltandum fore eum,qui in mensa novissimum occupât locum; auditurumque: Amice ascende superius [Luke 14.10].« Соблазн . Taken from Faber, in Festo S. Nicolai, No. 4 «Quid debeant parentes Liberis», sect. 5 «Exempla bona»: «Imagines, id est, exempla bona, bonorum ut ea imitentur, malorum, ut ea fugiant. Ita faciebat Sara, quae Ismaelem eiecit e domo, quia ut advertit S. Hieronym us in tradit. Hebr. in Genes, effingendo luteas im agines Isaaco scandalum praebebat et occasionem idololatrandi, Gen. 21 Jerome, followed by Simeon, interprets a single word meaning »to play» as proof, that Ishmael was teaching Isaac to make idols out of clay.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Taken from Faber, Dominica 17 Post Pentecosten, No. 8 «Documenta [on the Gospel for the day, viz. Matt. 22.34–46]», sect. 4 «Sacrae Scripturae magna utilitas»: «Ex eo igitur, quod Apostolus asserit, Scripturas divinitus inspiratas esse, colligit D. Chrysostomus eas profundos et divinos habere sensus, ac proinde non esse cuivis obvias et claras, sed arcana multa continere instar fluvii, cuius ex ima aquarum superficies tantum patet, sub qua interior ac longe maior aquarum copia recondita latet, in qua et agnus (humilis) natet, et elephas (superbus) mergatur inquit S. Greg, epist. ad Leandr. Praefat. in lob.» Писание 2. Taken from Faber, Dominica 14 Post Pentecosten, No. 8 «Documenta [on the Gospel for the day, viz. Matt. 6.24–33]», Thema: «Recte S. Bemardus serm. 33. in Cant, historiam Sacrae Scripturae vocat hortum sponsi et paradisum Dei, primo quia uti e paradiso manant quatuor flumina, quibus orbis terrarum irrigatur, ita e S. Literis quatuor sensus depromuntur, literalis, allegoricus, tropologicus, anagogicus, quibus hominum mentes irrigantur seu erudiuntur et ad virtutum fructus producendos foecundantur.» Most of the poem is given over to an explanation of the terms literal, allegorical, tropological, and anagogical, but this is absent from Faber. For further discussion about Simeon’s approach to the different senses in which the Scriptures may be understood, see Anthony Hippisley, The Poetic Style of Simeon Polotsky, Birmingham: University of Birmingham, 1985, pp. 13–14. Пити нудящым ответ. Taken from Faber, Dominica 16 Post Pentecosten, No. 5 «Remedia ebrietatis», sect. 3 «Qualis evaseris»: «Quare non male quidam eruditus vir (Glarenus apud Serarium in 1. Iudith. c. 15.) cum in convivio se ab uberiore potu honeste iam excusasset, instarentque alii, canem forte saturum in triclino iacentem videns: ’Num, inquit, isto cane insipientiorem me vultis? Hie paulo ante nobis omnibus cibum petendo et latrando molestus erat. Iam satur desistit, et ego satis iam cum biberim, non desistam? " » Published in Bylinin.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Based on Faber, Dominica 12 Post Pentecosten, No. 1 «Quid nos movere debeat ad servandam Dei legem», Thema: «Duas alas nobis assumendas ait [lex], idque confirmât Christus, charitatem Dei et proximi.» Simeon has introduced the image of the eagle and changed the two wings to faith and good works, but the reason for supposing Faber to be nevertheless the inspiration for the poem is that the next poem in А, Любовь 5 (q.v.), is taken directly from this passage in Faber. Кровь . Taken from Faber, In Festo S. Georgii, No. 4 «Cur voluerit Christus Ecclesiam suam Martyrum sanguine rigare», sect. 1 «Ad confirmandam fidem»: «Tertullianus Apolog. ult. Semen est sanguis Christianorum; quia dum grana singula in terram cadunt per Martyrium: eadem postea, sed multiplicata resurgunt. Кровь 2. Taken from Faber, ibid.: «Nec non Theodoret. serm. 9. de graecarum affectationum curatione. Martyrum interfectores, inquit, sim iles sunt his, qui flammam quidem extinguere petunt, oleum pro aqua instillantes, ardentiorem illam efficiunt. " Крокодил . Taken from Faber, Dominica 15 Post Pentecosten, No. 6 «An et qua ratione mortui lugendi sint», sect. 3 «Lugendi sunt moderate et Christiane seu discrete: ... 3 non more crocodili»: «Tertio, non more crocodili, qui cadaveribus insidiatur et si quod deprehendat, lachrymis perfundit, non sane ex commiseratione, sed quia novit lachrymas suas valere ad discindenda ossa, quo medullam hauriat. Vincent, hist. nat. I. 17. c. 606. Tales sunt, qui ficte lugent, vel ut haereditate potiantur defuncti: vel ut alios decipiant, quasi serie amarint defunctos.» Кроткоглаголание . Taken from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis», sect. 4 «Humiliter de te loquere ... 3 De te modeste, de aliis honorifice loquere»: «Tertio. De se ipso modeste, de aliis honorifice loquitur.» Кротость . Taken from Faber, Feria 2 Pentecostes, No. 3 «De septem donis Spiritus Sancti», sect. 5 «Donum pietatis»: ««Quemadmodum enim inter chirurgos, inquit Hector Pintus in Isa.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Человек врет, διαβλλει, чтобы обмануть относительно своего действительного местонахождения. Как страус. Напрасно. Перед строгим судом человек там, где его тело. Правда, на этой почве вырастает уютная круговая порука нестрогих судов. Но Божий суд строг. Перед ним не безопаснее скрываться чем стоять. Как раз когда человек думает, что его уже никак не поймают, тут-то он и пойман. «Не введи нас во искушение» значит не сведи нас к смертной односложности, полной потере свободы. Потому что умираем мы и не по своей воле, и в момент смерти бывает полное слияние духа с телом. Предельная скованность. Только после этого вдруг прорыв, небывалый, который при жизни мы не можем иметь в опыте чистого единства, а лишь в опыте единения с частным, серьезной (трезвенной) цельности. Идеальный путь монашества, как раз всего менее возможный в монашеском состоянии, которое заранее исключает единение (для чего надо было бы забыть, что ты уже монах). Так что опыт небесного в земном — только через тело. Опыт захваченности. Этим опытом мы и будем жить после смерти, если вживемся в него при жизни. Так мы копим себе при жизни богатство, чтобы не быть там голыми. Разве нам все равно, чем мы будем в вечности? Там пир, на котором нам будет, в отличие от земных пиров, ох как стыдно быть жалкими и ничтожными. Но уже ничего нельзя будет изменить. Поэтому я готов здесь быть жалким и ничтожным, лишь бы не бежать от себя. Я, а не кто другой, нищий бедняк, лишен владений, и слава Богу не иносказательно, а на самом деле. Я буду таким, чтобы в двойственности научиться быть одним. А не бежать. Iesu, mitis et humilis corde, fac cor meum sicut cor tuum. Чем виновны нищие Данте, которых не принимает ни небо ни земля? Или чем не виноваты. Все у них как у людей, но и зло и добро их было воображательное, они проходят положенные человеку круги, но в пустых нарисованных пространствах. Например, они выпадают из общего порядка бытия, положив себе пределы, которые сами определили. Я не хочу сказать что самоограничение дурно; дурно когда сам провел границы, а думаешь что они наложены кем-то неоспоримым. Тогда во–первых человек становится просто придатком чужой воли, притом не всегда доброй и не всегда даже человеческой, а во–вторых его силы, не выйдя на весь простор, не могут не исказиться. Другими словами, люди используют данную им свободу на то чтобы ограничить ее. Они и тут конечно свободны, но это по–видимому единственное недопустимое применение свободы, в чем-то сходное с хулой на Святого Духа.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=846...

398 De Trin. IV, I, 2, c.888: Persuadendum ergo erat, quantum nos dilexerit Deus, et quales dilexerit: quantum, ne desperaremus; quales, ne superbiremus. XIII, X, 13; cf. Enchir. CVIII. 399 Enchir. XXXVI, XL; cf. De Trin. XIII, XVII, 22, c. 1031: ut gratia Dei nobis sine ullis praecedentibus meritis in homine Christo commendaretur. 400 De Trin. XIII, XVII, 22, c. 1031: demonstratum est homini, quem locum haberet in rebus quas condidit Deus. 402 De Trin. XIII, XVII, 22; Tract, in Ev. Ioann. XII, 6: Nemo ex Spiritu nascitur, nisi humilis fuerit: quia ipsa humilitas facit nos nasci de Spiritu. 403 Enchir. LIII, 14, c. 257: Quidquid igitur gestum est in cruce Christi, in sepulture, in resurrectione tertio die, in ascensione in coelum, in sede ad dexteram Patris; ita gestum est, ut his rebus non mystice tantum dictis, sed etiam gestis configuraretur vita Christiana quae hie geritur. 404 Kuhner, 40,44: subjectivpraktische, ostentativ (demonstrativ) – kommendative ErlSsungsauffassung. 406 De Trin. IV, XVIII, 24, c.904: ne fides mortalis vitae dissonaret a veritate aeternae vitae, ipsa Veritas Patri coaeterna de terra orta est etc. Ita ergo nos purgari oportebat, ut ille nobis fieret ortus qui maneret aeternus, ne alter nobis esset in fide, alter in veritate; IV, XIX, 26, c.906: carnem suscipiendam (mss. suscipiendae) nostrae fidei porrigebat; ipsum autem Verbum per quod omnia facta erant, purgatae per fidem menti contemplandum in aeternitate servabat; XIII, XIX, 24, c. 1033: Quod vero idem ipse est unigenitus a Patre plenus (ed. plenum) gratiae et veritatis, id actum est ut idem ipse sit in rebus pro nobis temporaliter gestis, cui per eamdem fidem mundamur, ut eum stabiliter contemplemur in rebus aeternis. Sermo 220 (Kühner, 17): scimus Christum mortuum esse pro nobis deum latentem hominem apparentem. О понятии κρψις в западном богословии (exinanitio, evsfcuatio у Илария) ср. Reuter, 210 ff., 218. 407 Tract, in Εν. Ioann. XIII, 24: per ipsum pergimus ad ipsum; VII, 5: factus est nobis via temporalis per humilitatem (ed. Lov. ad. marg: «Alias, humanitatem»), quae mansio nobis aetema est per divinitatem.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksandr_Bril...

Августина это таинство, как трудно совместимо его настроение с чисто символическим пониманием таинства. Мы остановимся затем на главном тексте, какой приводится в доказательство веры Августина в преложение даров – Enarr. 1 in ps. 33 41 . Здесь Августин истолковывает надписание псалма – psalmus David, cum mutavit vultum suum coram Abimelech et dimisit eum et abiit (ср. славянский перевод: псалом Давиду, внегда измени лице свое пред Авимелехом: и отпусти его, и отыде). Имя Авимелех, по толкованию Августина, означает царство моего отца. Царь этот представляет собою народ иудейский. Давид – прообраз Мессии Христа. Изменение лица указывает на применение ветхозаветных жертв, совершенное Иисусом Христом. «Было раньше, – говорит Августин, – как вы знаете, жертвоприношение иудеев по чину Аарона, состоявшее в заклании скота, и это in mysterio. Еще не было жертвоприношения тела и крови Христовых, которое знают верные и те, кто читал евангелие, какое жертвоприношение теперь распространено по всей вселенной». В Своем теле и крови Христос положил быть нашему спасению (in corpore suo et sanguine esse voluit esse salutem nostram). Здесь сказалось Его высшее смирение, поскольку Он дал в снедь Свою плоть и кровь (nisi enim esset humilis, nec manducaretur, nec biberetur). Предвечное Слово является постоянной пищей ангелов, но для того, чтобы хлеб ангельский стал достоянием и человека, Слово стало плотью и вселилось в нас 42 . Авимелех в 1 кн. Царств именуется Ахис, что означает по Августину как – quomodo. Иудейский народ отнесся лишь с недоумением к применению ветхозаветных жертв и не принял жертвы по чину Мелхиседекову, почему Господь dimisit eum et abiit. Quomodo иудейского народа наибольше выразилось тогда, когда иудеи спорили между собою, говоря: как Он может дать плоть Свою. Им показалось жестоким слово Господа, точно так же как Ахис счел безумным Давида. Но из-за этого противления иудеев Христос тем не менее не оставил своего mutation vultus, но quasi furore et insania (ср. 1Цар.21:13 ) sacramenta praedicabat et affectabat.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/evh...

Даяние 2 The poem is located in A among about 20 poems deriving from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis» and appears to be inspired by the sermon " s theme, which is that one should defer to others. Двоедушие 3 Published in Bylinin. Демон служаше Taken from M SE (1653), «Oratio», No. 13 «De daemone qui in specie hominis militi fideliter servivit, & pro salario nihil petivit, nisi ut nola suspenderetur super tectum alicuius Ecclesiae ad convocandum populum, ad orationem tardius iturum.» The source is given as «Caesarius 1. 5. c. 36.» Демон изочает Taken from Faber, Dominica 4 Post Pascha, No. 5 «De mortis via praemeditanda», Thema: «Quemadmodum igitur Nabuchodonosor Sedeciam Regem ducturus in Babylonicam captivitatem, prius excoecavit, 4. Reg. cap. 28. Kings 25.7] sic facit nobis Daemon, ut incautos ad perditionem ducat.» Демон, яко пес прицепленный Taken from Faber, Dominica 19 Post Pentecosten, No. 5 «Excusationes peccatorum variae retunduntur», sect. 3 «In defectus vitia naturae,...6. In Diabolum»: «Audi Augustinum serm. 187. de temp. «Alligatus est enim tanquam innexus canis catenis, et neminem potest mordere nisi eum, qui se illi mortifera securitate coniunxerit. Iam videte fratres quam stultus est homo ille, quern canis in catena positus mordet. Tu te illi per voluptates et cupiditates saeculi noli coniungere, et ille ad te non praesumet accedere. Latrare potest, solicitare potest, mordere omnino non potest nisi volentem: Non enim cogendo, sed suadendo nocet: пес extorquet a nobis consensum, sed petit.»» Демон ловит Taken from Meffreth, Dominica Oculi, No. 2, Super Euangelium: «Vlterius est sciendum, quod licet diabolus non insidietur peccatoribus corporaliter, tarnen illudit spiritualiter. Recte Primo facit sicut cattus, qui cum coepit murem, primo cum eo ludit: sed finito ludo, eum occidit & comedit: Sic etiam facit diabolus peccatori. Cum enim ipsum post consensum ceperit, ludit cum eo, ostendendo peccatum esse leue, & quod Deus est misericors, & quod est impossibile hominem non peccare. & quod possit faciliter poenitere, & huiusmodi. Et postquam luserit cum eo, sic trahendo ad opus, spiritualiter occidit, & per prauam consuetudinem comedit, sic eum incorporando. Haec Anselmus lib. 2. cap. 39.» (Pars hyem., p. 260).

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

   001    002    003    004   005     006    007    008    009    010