Покаяние Оригеново. Published in Panenko and PLDR. Покаяния не отлагати. Taken from Faber, Dominica 15 Post Pentecosten, No. 7 «Emendationem vitae non esse differendam usque ad senectutem». The poem summarises the whole sermon, as follows: 11. 1–4 cf sect. 1 «Quia incertum an ad senectam perventurus sis». 11. 5–6 cf sect. 2 «Quia incertum an in senecta sis vocandus ad poenitentiam». 11. 7–8 cf sect. 3 «Quia communiter quales in iuventute tales sumus in senectute». 11. 9–10 cf sect. 4 «Quia senectus non est apta poenitentiae». 11. 11–16 cf sect. 5 «Quia in senecta vitia potius te, quam tu ilia deseris»: «Si tunc vis poenitentiam agere, inquit Alcuinus Caroli magni praeceptor in lib. de virtut. et vitiis, quando peccare non potes peccata dedim iserunt non tu ilia » 11.17–28 cf sect. 6 «Quia sic Deo viliorem, diabolo potiorem dares vitae partem: serviendum Deo tota vita»: «Quia sic iniquus esses in Deum; dares enim diabolo potissimam tuae vitae partem, Deo vero vilissimam ac minimam. Multis sane ac maximis rationibus obligamur Deo servire tota vita nostra, adeoque ab infantia.» Поклон . Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 4 «Praecipui fines, ob quos Verbum саго factum», sect. 3 «Exemplum»: «Certe legimus daemonem aliquando alapam impegisse Monacho non flectenti genua, cum in templo legeretur: Et incamatus est, etc. dicens se aeternum flexurum, si a Christo redemptus esset, quemadmodum nos sumus. Refert Auctor speculi, in spec, exempl. V. Daemon.» Покорение . Taken from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis», sect. 4 «Humiliter de te loquere ... 2 Reprehensionem lubens accepta»: «Deinde deprehensus in delicto, cave id propugnes: sed magis fatere, et age gratias, licet superior non sit, qui corrigit; non secus ac si de faciei macula admonitus esses.» Покорение 2. Taken from Faber, In Festo S. Andreae, No. 5 «Qua ratione omnes christiani sequi possint ас debeant Christum», sect. 2 «Sequendus voluntate»: «Ratione primi Sicut decet, inquit Procopius in Levit, ut iumenta nobis obsequantur, ita rationem nostram oportet obtem perare Deo.«

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Qui cum ciuitatem intrasset, in ea fuit firmiter conclusus. Ciues vero comprehenso Erasio, aurum & argentum feruens in os eius fuderunt, dicentes: Bibe, quia aurum pro triumpho desiderasti: et sic mortuus est ex potatione auri. Et hoc tangit pauper Henricus in illo metro. Aspice quem Babylon Cupido potavit in auro » (Pars aestiv., pp. 418–19). Знамя 2. Taken from Faber, In Festo Nativitatis Christi, No. 1 «Quantum hodie mundo gaudium allatum», sect. 3 «Dominus»: «Terra pacem undique habuit, fontem olei Romae produxit, vineam Engaddi floribus induit.» Знамя 3. Taken from Faber, ibid.: «Quando Rex Assuerus extendit virgam auream alicui deosculandam, signum erat clementiae, Esther. 4. uti fecit Estheri cap. 5. et 15. Idipsum hodie fecit Deus, cum virgam illam auream, filium videlicet suum, de caelo ad nos extendit, ut earn deoscularemur, in signum clementiae et pacis nobis impertitae.» Знание . Taken from Faber, In Festo S. Nicolai, No. 3 «Unumquemque suis talentis contentum esse debere», sect. 4 «Bonis animi naturalibus»: «Plurimum contra seit, qui seit Deum esse omnia et se nihil.» This immediately follows the passage from which Simeon takes the poem Незнание (g.v.). Знание 2. Taken from Faber, Dominica 10 Post Pentecosten, No. 7 «Quae sint partes viri humilis», sect. 4 «Humiliter de te loquere ... 4 «Te ipsum ne commenda»: «Sapientia est, inquit Lactantius, 1. 3. de falsa Sap. с. 6. ut neque te omnia scire putes, quod Dei est; neque om nia nescire, quod pecudis. Est aliquid medium, quod est hominis, scientia videlicet cum ignorantia temperata.» Знание Бога. Taken from Faber, In Festo Matthiae Apostoli, No. 9 «Mysteria [on the Gospel for the day, viz. Matt. 11.25–30]», sect. 6 «Quomodo [nemo] novit patrem nisi films»: «Quomodo nemo novit patrem nisi filius, et nemo filium nisi pater, Resp. Scientia naturali et comprehensiva nemo novit patrem nisi filius et contra: Non excluditur tarnen hinc Spiritus Sanctus. Sed non fit eius mentio, quia nondum fuit datus, nec mundo adhuc cognitus.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

Et quia non est retenta, ideo transgressores uirtutis egregiae paradisi exules facti sunt et inmortalitatis exortes. Hanc lex docet et uniuersorum infundit affectibus. 8 . Итак, воздержание есть то, что отсекает желания. Бог заповедал первым людям соблюдать воздержание, говоря: От плода же дерева, которое посередине рая, не вкушайте и не прикасайтесь к нему, чтобы вы не умерли ( Быт.3:3 ). Но воздержание не было соблюдено, а потому нарушители великой добродетели были изгнаны из рая и лишились бессмертия. Именно воздержанию учит закон и влагает его в сердца всех.   9 . Doceri autem eam et sapientiam et disciplinam scriptura testatur, de temperantia in lege, de ceteris in libro lob, in quo scriptum est: Nonne dominus est qui docet intellectum et disciplinam? Et in euangelio dominus ipse ait: Discite a me quia mitis sum et humilis corde. Et alibi ad discipulos ait: Ite, docete omnes gentes baptizantes eas in nomine patris et filii et spiritus sancti. Vnde autem discipuli dicti aut quid aliud a Christo nisi uirtutum operari praecepta discebant? Denique Dauid ait: Venite, filii, audite me, timorem domini docebo uos. Vtique timor dei de numero uirtutum est, quia initium sapientiae timor domini, per quem adsciscitur piae forma doctrinae, de qua Paulus ait: Gratia autem deo, quod fuistis serui peccati, sed oboedistis ex corde in eam formam doctrinae, in quam traditi estis, liberati autem a peccato serui facti estis iustitiae. Doctrina igitur facit, ut possimus peruenire ad iustitiam. Potest igitur adquiri iustitia discendo. Intendamus igitur studio in formam euangelicae doctrinae. Minimum studii plerumque pro maximo habetur. In studio enim sunt omnia, per quod adhibetur oboedientia, quae in utram quamlibet 36 partem propenderit aut culpam adiungit aut gratiam. Haec nos in primo Adam traxit ad mortem, haec in Adam secundo ad uitam uocauit. 9 . О том, что этой добродетели – как и мудрости, и науке – можно научить, свидетельствует Писание: о воздержании говорится в законе 37 , об остальном – в Книге Иова, где написано: Не Господь ли дает разумение и науку ( Иов.21:22 ).

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

“Всякому своя доля, – писал он. – Мне доля – горечь, и горечь. Да будет благословенно имя Господа Спасителя грешников, из которых я самый последний”. 23 Так же со смирением относился Владыка и к своим трудам: “Что делать, – писал он другу, – если иногда и встречают нас не ласково. Быть может, что в последствии признают, что-нибудь и доброе в труде немощи, в труде грешника. Но в труде искреннем. А если не увидят люди, Он сердцеведец, узрит. А если и того не будет, что ж удивительного, что у грешника всё худо”. 24 Эту сущностную черту личности преос. Филарета, вероятно прозрел ещё в Шацком училище еп. Иона, когда дал ему фамилию “Гумилевский”, которую можно воспроизвести не только от лат. humilis означающего “малый рост”, но и от лат. humilitatis – “смирение”. Но что самое существенное в духовно-нравственном образе архиеп. Филарета, так это – его горячая любовь к своей пастве, которая подвигала его на все те непосильные труды, которые он нес и на святительском и научном поприще. И на конец, эта же любовь, подвигла его разделить беду свою чад и отдать жизнь свою за них. А, как известно, «Нет больше той любви, как если положит кто душу свою за друзей своих» ( Ин. 15. 13 .). Надо ещё заметить, что преос. Филарет, при его смиренном и добром сердце, был в высшей степени благовоспитанным, был можно сказать изящный человек во многих отношениях. Его манера и беседа, говорит биограф Преосвещеннейшего, давали вам понять это. Всё эстетическое, всё возвышенное пленяло его. Никогда нельзя было заметить на нём безвкусное сочетание цветов в одежде. Он был очень чуток к красоте храма и благолепию церковного пения. 25 Образ арх. Филарета, одновременно трагический и светлый, обладает большой притягательной силой. Прежде всего он привлекает своей цельностью в сочетании ума и сердца, образованности и духовности. Эта цельность способствовала тому, что он был не только “преосвященным”, но и “просвещенным” архиереем нашей Церкви. Просвещающим не только примером благочестия, но и подобно древним славным святителям – “каппадокийцам”, просвещающим и “светом разума”, который в то бурное и сложное время, каким являлся 19 век, был крайне необходим русскому обществу.

http://azbyka.ru/otechnik/Filaret_Cherni...

8 Sent. III.33.1: Vir ecclesiasticus et crucifigi mundo per mortificationem propriae carnis debet, et dispensationem ecclesiastici ordinis, si ex Dei uoluntate prouenerit, nolens quidem, sed humilis gubernandam suscipiat. 10 Sent. III.34.1: Non sunt promouendi ad regimen ecclesiae qui adhuc uitiis subiacent; III.34.2: Neque enim quisque ad hoc praeficitur ut subditorum culpas corrigat, et ipse uitiis seruiat. 11 Sent. III.34.5: Plerique sacerdotes suae magis utilitatis causa quam gregis praeesse desiderant, nec ut prosint praesules fieri cupiunt, sed magis ut diuites fiant , et honorentur. Suscipiunt enim sublimitatis culmen non pro pastorali regimine, sed pro solius honoris ambitione, atque abiecto opere dignitatis, solam nominis appetunt dignitatem. 13 Sent. III.35. De exemplis pravorum sacerdotum. III.35.1: …dum mala docent, uel dum faciunt praua»; III.35.1: «Deteriores sunt qui siue doctrinis seu exemplis uitam moresque bonorum corrumpunt. 14 Sent. III.41. De superbis doctoribus. При рассмотрении основных социальных акторов проблема гордыни подробно обсуждается только в связи с епископом. Частичное исключение составляет первая сентенция 48-й главы, посвященной обладателям светской власти. 16 Sent. III.40.1: Iracundi doctores per rabiem furoris disciplinae modum ad inmanitatem crudelitatis conuertunt. 17 Sent. III.41.5: [adrogantes sacerdotes] uideri uolunt rigidi seueritate, et formam humilitatis praestare nequeunt, ut magis terribiles quam mites aspiciantur; III.42.1a: …atque ita auctoritas aderit potestatis, ne per tumorem cordis seueritas existat inmoderationis. Severitas здесь понимается как чрезмерная строгость, переходящая в жестокость, поэтому в целом синонимична saevitia [Cowan 2016; Baraz 1998]. 18 При этом косвенные указания на жадность епископов встречаются, см.: Sent. III.34.5, 45.2. См. также IV Tolet. Can. 33. 19 В пересказе Августина: De civ. Dei. II.21.91: …cum tyrannus eam factione capesseret, nec ipse populus iam populus esset... Cfr.: Cic. Rep. III.31.43.

http://azbyka.ru/otechnik/Isidor_Sevilsk...

Pertusi, ‘Nuovi documenti sui Benedettini Amalfitani dell’Athos’, Aevum, 27 (1953), 410–29; P. Lemerle, ‘Les archives du monastère des Amalfitans au Mont Athos’, Epeteris Hetaireias Byzantinon Spoudon, 23 (1953), 548–66; A. Pertusi, ‘Monasteri et Monaci Italiani all’Athos nell’ Alto Medioevo’, in Le millénaire du Mont Athos 963–1963 (Chevetogne, 1963), pp. 217–51. The Lemerle article offers an important critique of some of the interpretations, datings, and sources of Pertusi (1953), to which Pertusi (1963) offers a response. 254 The ‘Johannes humilis monachus Amalfitanus’ of Lavra §29 (1035) is distinguished from the former John in the index to the Actes de Lavra, presumably on grounds of autograph. 258 Keller, op. cit., p. 13, gives a useful account albeit one that indulges a little too much speculation as to the specifically Athonite and Amalfitan connections of these texts. 259 Philotheou §1 (See Lemerle, ‘Les archives’, p. 553). Bito is named twice, second only to the abbot of Lavra, as one who assists the Protos. 260 In the last of these, Lavra §57, Abbot Bito signs in fifth place, after the Protos and the abbots of Iviron, Vatopedi, and Karakalou, granting possession of a ruin close to the kellion of Prophourni in Karyes to Lavra. 262 Hilandar §3 contains the petition of the Protos and council to Emperor Alexios III Angelos. In Hilandar §4 the emperor graciously accedes to the request, expressly concurring with the analogy drawn with Iviron and the Amalfion. Actes de Chilandar I (Archives d’Athos XX) ed. M. Zivojinovic et al. (Paris, 1998), pp. 100–10. 263 Lavra 79 (Actes de Lavra II, ed. P. Lemerle et al. (Paris, 1977), pp. 46–50). The monastery is referred to as τν Μολφηνν μον. Lavra §80–1 record the confirmation of the grant by the patriarch and emperor respectively. 264 See Balard, op. cit., and A. Michel, Amalfi und Jerusalem in griechischen Kirchenstreit (1054–1090) (OCA 121) (Rome, 1939). Peter Damian explicitly commends the Constantinopolitan brethren for their loyalty a catholica Fide at this time (Ep. 6.13: PL 144: 396C–397C). 265 The relations between Athos and the West are expertly and helpfully discussed by C. Korolevskij in DHGE 5, 81–9. 268 This letter, ‘Priori et fratribus domus Cruciferorum Nigripotensibus’, is cited in G. Hofman, ‘Rom und Athosklöster’, Orientalia Christiana, 8 (1926), 8. 271 John Meyendorff, ‘Mount Athos in the Fourteenth Century’, in Dumbarton Oaks Papers, 42 (1988), 161–2. 276 The documents concerning Jesuit relations with Athos can be found in the above-mentioned collections of documents assembled by G. Hofman, ‘Athos e Roma’, Orientalia Christiana, 5 (1925), 137–83 and ‘Rom und Athosklöster’, Orientalia Christiana, 8 (1926), 4–39. Читать далее Источник: Mount Athos. Microcosm of the Christian East/Graham Speake, Kallistos Ware - Oxford–Bern : Lang AG Peter, 2011. - Pp. IX, 216. ISBN: 3039119958 Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/world/mount-at...

Когда в житиях речь идет о нечистых духах, Беда всегда обращается к антономасии. В «Житии св. Феликса» мы встречаем один пример: «immundus spiritus» (с. 799) – «нечистый дух». Гораздо большее количество описательных наименований находим в «Житии св. Катберта». По сравнению с анонимным житием, где встречается лишь слово «diabolus» – «диавол», Беда создает многочисленные наименования. Автор анонимного «Жития св. Катберта» не обращается к антономасии когда речь идет о нечистых духах, используя для их обозначения единственное слово «diabolus» – «диавол». Беда, напротив, постоянно прибегает к описательным наименованиям: «antiquus hostis» – «древний враг» (гл. 13, 14), «hostis nequissimus» – «враг лукавейший» (гл. 13), «hostis invisibilis» – «невидимый враг» (гл. 17), «auctor fallacitarum» – «творец козней» (гл. 13), а также »spiritus nequam« – «дух лукавый» (гл. 15), »spiritus immundus« – «дух нечистый» (гл. 16). Здесь необходимость обращения к антономасии вызвана иной причиной, чем в случаях, рассмотренных выше. В сознании средневекового человека имя представлялось как некий ключ к скрытой сущности называемого им лица или предмета. Беда старается при помощи описательных наименований обезопасить себя и читателя от невольного общения с нечистыми духами и в то же время получает возможность рассказать о духовной брани, которую ведет его герой. Имя героя также может заменяться описанием. Так, в «Житии св. Феликса» большее количество антономасий относится к главному герою. Беда характеризует Феликса с точки зрения личностных качеств: «vir prudentissimus» (с. 792) – «муж разумнейший», а также «humilis famulus «Christi»« (с. 793) – «смиренный раб «Христов»». Когда Феликс чудесным образом спасается от преследователей (с. 793), агиограф называет его " Vir De i« (с. 793) – «муж Божий», так как Феликс посвятил себя Богу, вверил Ему свою жизнь, и Бог спас его. Несколько описательных наименований указывают на тип святости героя: «beatissimus confessor» (с. 794) – «блаженнейший исповедник», " vir bea t issimus« – «муж блаженнейший», »beatus confessor« (с. 795) – «блаженный исповедник». Две антономасии относятся к епископу Максиму: наиболее общая – »vir venerabilis« (с. 790) – «досточтимый муж» – и »Paler« (с. 791) – «Отец «духовный»». Вторая антономасия употреблена Бедой в эпизоде спасения Феликсом епископа. Феликс, разыскав Максима в диких и безлюдных горах, видит перед собой не предстоятеля Церкви и главу общины, а близкого человека, который любил его, как сына. Написанное с большой буквы «Pater» указывает на духовный характер отношений Максима и Феликса.

http://azbyka.ru/otechnik/Beda_Dostopoch...

Ангелы исполняли обряд с обходом кругом этого здания, как ныне делают это мусульмане вокруг Каабы. Когда Адам приступил к устройству Каабы, Бог ниспослал ему этот Бейту-ль-Магмур, что бы он служил ему моделью; по окончании постройки он был взят обратно на небо. По другим преданиям этот Бейту-ль-Магмур был на земле во все время жизни Адама и служил ему храмом, а взят был на небо лишь при Сифе, который и построил мекканскую Каабу. См. Ibn Khaldoun. Les prolégomènes. Trad. par M, De Slane, t. II, p 254. Herbolet, Bibl. Orient, под словом Caaba. Sale, The Koran. The preliminary discourse, p. 116. По всей вероятности, эти мусульманские легенды о небесном храме Бейту-ль-Магмур, образовались под влиянием плохо понятых христианства и иудейства. С одной стороны, на образование этой легенды имели влияния те места Нового Завета где говорится о небесном Иерусалиме (например, Откр. 21:2 ), который сходит по землю, тем более, что эти выражения Писания получили в апокрифах ещё дальнейшее легендарное развитие, например, в откровении Петра читаем: «мы сотворили высший Иерусалим над водами, которые находятся на третьем небе – прямо над нынешним Иерусалимом». Sale, The Koran. The preliminary discourse, p. 116. С другой стороны, мусульманская легенда еще ближе напоминает легенду иудейскую, по которой на небе находится жертвенник, на котором ангел Михаил и души благочестивых приносят жертвы Богу. Sebach 62 Chag, Kohut, ubi. Sup, p. 27. 1771 Дум есть арабское название вееролистной или низкорослой пальмы, которая у ботаников под названием Chamaerops humilis. 1776 Perceval, Essai. I. I, p. 171–172. Миссионерский противомусульманский сборник. Вып. XV, стр. 14–15. 1780 Под влиянием этого требования восточных приличий, мусульмане при совершении хаджа, после его окончания, выходят из двора, который окружает Каабу, не обыкновенно, а задом наперёд, по направлению к холмам Сафе и Мерве. 1782 О крайней сбивчивости этой генеалогии и о постепенном приобретении сведений в этой области относительно упомянутых библейских лиц Мухаммедом, см.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Mashano...

nidar, gi-na-de, откуда gnade, собственно унижение, смирение. В скн. осталось nidr в значении предлога herab, и в значении сына. К этому же корню могут быть отнесены ник-нуть, ни-чь, ни-щий: это последнее слово вероятно стоит в связи с скр. нûча или ньяча humilis, vilis, pravus – состоящим из приставки ни и анч идти, почитать: даже до сих пор в нашем слове нищий сохраняются следы происхождения от прилагательного, именно в склонении: свидетельство очень важное, ибо состоит в самом организме языка. Следовательно, нетий точно также происходит от предлога с местоимением, как и потомок. – Отсюда мы видим, что скр. ни в форме не служило образованием в славянском языке не одному слову невеста. Теперь следует обратить внимание на вторую часть этого слова. В славянском языке действительно осталось весть, сокращенная форма от (не)веста, в форме: свесть, еще в Glos. mat. verb. объясняемой так: suest, fratria vel fratrissa, fratris uxor vel uxoris soror; zwezt glos, gloris. Следовательно, в слове свесть, славянским предлогом с переводится древнейший не или ни: сближение же значений слов невеста и свесть само собою явствует, если мы примем в соображение более общий смысл первого слова, и значение предлога во втором. По-лит. взрослая девица называется westina mergà. 7 . особенной важности в историческом отношении слово, означающее вместе и мужа и жену, именно: манжен. Это слово вопреки чеш-у manel муж, супруг, – Юнгман, разделяя на мал и жена, сближает с нем. mahl в gemahl. В польском языке кроме malonek употребляется и manonek. Распространенное употребление и видоизменение в выговоре, затемнившие прямой смысл слова, указывают на его древность. Очевидно, оно сложное. В древнейшем периоде славянский язык особенно любил слова сложные, что видно из названий языческих богов, как древнейших остатков языка, и из старинных собственных имен, напр. в Суде Любуши: Лютобор, Ратибор, Ярожир и друг. – Замечательно, что древнейшие сложные слова, по большей части, не пользовались слагающими или соединительными звуками «о» и «е», которыми теперь обыкновенно соединяются части сложного слова: но, подобно Санскриту, гораздо вольнее соединялись, о чем свидетельствуют, напр., Стри-бог, Даждь-бог.

http://azbyka.ru/otechnik/Fedor_Buslaev/...

Сын благий . Taken from Faber, In Festo S. Nicolai, No. 5 «Quid debeant liberi parentibus», sect. 2 «Obedientiam: 1. Parendo»: «Philippus Rom. Principum primus christianae fidei sectator filium suum eiusdem nom inis adeo sui reverentem sensit, ut in imperium se consentiente provectus filius gloriaretur se patrem habere, cui posset obedire non tantum ut filius, sed etiam ut Imperator. Quin et horum im mediati successoris, Decii scilicet Imperatoris filius, cum pater eum Regem nominare et diademate insignire vellet, renuit dicens: Vereor ne si Imperator fiam, dediscam esse filius. Malo non esse Imperator, sed humilis filius, quam Imperator et filius in devotus. Petr. Bless. Epist. 47.» Сын, прежде отца умерший . Taken from Faber, Dominica 15 Post Pentecosten, No. 4 «Causae cur tarn multi ante maturam aetatem moriantur " », sect. 1 «Ob peccata parentum»: «Aran mortuus est primus ante patrem suum Thare, naturali morte, ob patris idololatriam, ut testatur Epiphanius, Genes. Сын праведный отца почитает, богатств ради в сердце не стреляет . Taken from Faber, Dominica 2 Post Pascha, No. 7 «Signa Reprobationis», sect. 1 «Facilitas peccandi lethaliter». 11. 1–6 cf Faber: «Scribit Diod. Sic. 1. 2. de pâtre, qui unum tantum habebat filium, duos vero ab uxore adultéra suppositos.» 11. 7–24 cf Faber: «Hic cum moriens legitim um suum filium instituisset haeredem, qui tamen nesciebatur e tribus quis esset, iudex decrevit, ut qui iaculo cor patris propius attingeret, haeres esset.» 11. 25–34 cf Faber: «Ergo spurii duo admodum expedite sagittas eiaculati sunt, et patrem feriere, tertius vero nequaquam adigi poterat, ut patrem iaculo peteret, quod hoc sibi piaculo duceret.» 11. 35–40 cf Faber: «Unde collegit iudex, hunc esse verum filium, eique addixit haereditatem patris.» Published in Anthony Hippisley, The Poetic Style of Simeon Polotsky, Birmingham, 1985, pp. 69–70. Сытость . Taken from Meffreth, Sabbato Quatuor Temporum, the opening words of the sermon: «Experientia docet, quia abundantia cibariorum accipitribus, est periculosa. Ex abundanti enim cibo insolescunt & pigrescunt, & ad manum Domini venire dedignantur. Per accipitres Moraliter intellige homines, quorum aliqui abundant in bonis fortunae, & illorum abundantia est illis periculosa... Sicut enim accipiter nimium satiatus, Dominum suum despicit & contem nit, sic homo nimium abundans diuitijs & cibarijs Deum despicit» (Pars hyem ., p. 232). Published in Panenko and PLDR.

http://azbyka.ru/otechnik/Simeon_Polocki...

   001    002   003     004    005    006    007    008    009    010