2826 В частности, Проспер составил Liber sententiarum ex operibus S. Augustini delibatarum («Сборник изречений, извлеченных из сочинений св. Августина», PL 51, 427–496), который включает 392 изречения на разные темы, в том числе и о Троице, заимствованные непосредственно из сочинений Августина. Этот собрник сыграл важную роль в истории западной теологической мысли и способствовал широкому распространению взглядов Августина на Западе в Средние века. В другом своем сочинении Expositio Psalmorum, также написанном под непосредственным влиянием мысли Августина, Проспер прямо воспроизводит августиновскую формулу: Trinitas unus Deus est (Exp. Ps. 135.4 ). 2829 Serm. 75.3. Ср. Ibid.: Non ergo alia sunt Patris, alia Filii, alia Spiritus sancti; sed omnia quaecumque habet Pater, habet et Filius, habet et Spiritus sanctus; nec umquam in illa Trinitate non fuit ista communio, quia hoc est ibi omnia habere, quod semper existere. Nulla ibi tempora, nulli gradus, nullae differentiae cogitentur: et si nemo de Deo potest explicare quod est, nemo audeat affirmare quod non est. Excusabilius enim est de natura ineffabili non eloqui digna, quam definire contraria. Quidquid itaque de sempiterna et incommutabili gloria Patris pia possunt corda concipere, hoc simul et de Filio, et de Spiritu sancto inseparabiliter atque indifferenter intelligant. Ideo enim hanc beatam Trinitatem unum confitemur Deum, quia in his tribus personis nec substantiae, nec potentiae, nec voluntatis, nec operationis est ulla diversitas. Ср. Ibid. 76.2: Hujus enim beatae Trinitatis incommutabilis deitas una est in substantia, indivisa in opere, concors in voluntate, par in potentia, aequalis in gloria. Cp. Ibid. 77.2: salva cooperatione inseparabilis deitatis. 2830 Serm. 72.5. Ср. 77.1: Quae ergo illuminat Pater, illuminat Filius, illuminat Spiritus sanctus; cumque alia sit persona missi, alia mittentis, alia promittentis, simul nobis et unitas manifestatur et Trinitas ut essentia habens aequalitatem, et non recipiens solitudinem, et ejusdem substantiae, et non ejusdem intelligatur esse personae. Cp. Ibid. 76.3: quod enim Pater est, hoc est et Filius, hoc est et Spiritus sanctus; et vera deitas in nullo esse aut major aut minor potest, quae sic in tribus est confitenda personis, ut et solitudinem non recipiat Trinitas, et unitatem servet aequalitas.

http://azbyka.ru/otechnik/Aleksej-Fokin/...

240 Mosis Maimonidis. More Nebuchim, p. II, cap. 45. „Primus gradus est, cum quis auxilio divino ita instructus est et praeditus, ut eo moveatur et animetur ad magnum et heroicum aliquod facinus perpetrandum (hic est gradus Iudicum Israelis onmium). Secundus gradus est, cum homo in se sentit rem vel facultatem aliquam exoriri et super se quiescere, quae eum impellit ad loquendum, ita ut loquatur vel de scientiis et artibus, vel Psalmos et Hymnos, vel utilia ac salutaria recte vivendi praecepta, vel res politicas et civiles, vel denique divinas”. 246 Megillah fol 3, a. ,Illi (Haggaeus, Zacharias et Malachias) erant ipso (Daniele) praestantiores, et ipse erat praestantior illis. Illi erant Daniele praestantiores, quia erant propbetae, Daniel vero non erat propheta; et tamen illis praestantior erat, quia ipse videbat visionem, illi vero non videbant. 247 Степень вдохновения Даниила названа Талмудистами. Spiritus Dei et visio Omnipotentis. Ср. Io. Meyer к Seder Olam Ioc. cit, p. 990 f. 249 Об этом см. Mohler. Gesammelte Schriften Seit 52. Грациан также свидетельствует о высшем характере; св. Писания, о безошибочности и превосходстве над сочинениями епископов (см. cap. 5–8. Д IX). 251 Opera. Lyon, 165 I. t. XVII. tract. I, quaest. V memb. II и membr. III. IV. – Unde litteralis sensus primus est, et in ipso fundantur tres alii sensus spirituales. 255 II, II quaest. 171. art. 1, cap. Точно также смотри: Contr. gentil Lib. III, cap. 154 и ср. Quaest. de verit XII, artic. 13, cap. 275 II. II quaest. 174, art. II. Quorum plures loquebantur frequentius de his, quae humana ratione cognosci possunt. 276 Ibidem (Loquebantur) non quasi ex persona Dei, sed ex persona propria, cum adintorio tamen divini luminis. 283 Commentar. in ep. ad. Hebr. praef. Ideo magis ornate potuit loqui in idiomate suo, quam in aliquo alio. 284 I quaest. 46; articul. 3 с. Смотри также учение о „multiplex sensus litteralis” в De potentia Dei quaest. 4 articul. I. Nec aliquis ita Scripturam ad unum sensuin cogere velit, ut alii sensus, qui in se veritatem continent, penitus excludantur: hoc enim ad dignitatem Scripturae pertinet.... Unde non incredibile, Moysi et aliis sacris scriptoribus hoc divinitus esse concessum, ut diversa vera, quae homines possunt intelligere, ipsi cognoscerent et sub una serie literae designarent, ut sic quilibet eorum sit sensus auctoris. Unde si etiam aliqua vera ab expositoribus sacrae Scripturae literae aptentur, quae auctor non iutellexit, non est dubium, quin Spiritus Sanctus intellexit, qui est principalis auctor divinae scripturae. Unde omnis veritas, quae salva literae circumstantia potest divinae Scripturae aptavi, est ejus sensus.

http://azbyka.ru/otechnik/Dmitrij_Leonar...

Иерониму, и написанного, по крайней мере, не позже VII века, где читаем: in qua (prima Joannis epistola) ab infidelibus mramslamoribus multum erratum esse fidei veritate comperimus, trium tantum vocabula, hoc est, aquae·, sanguinis et spiritus in sua editione ponentibus, et Patris Verbique ac Spiritus Sancti testimonium omittentibus, in quo maxime et fides catholica roboratur, et Patris, et Filii et Spiritus Sancti una divinitatis substantia comprobatur, – откуда также следует, что и в VII веке не было этого стиха только в некоторых списках и притом испорченных неточными переводчи­ками, след. не в греческих, и что против этого опущения тогда вопияли право­славные (Vid. Witassii, tract. dc Sanctiss Trinit. quaest. III, articul. 2). 461 Начинаются оба словами: три свидетельствуют, а оканчивают­ся – первый: и Сии три суть едино, последний: и сии три об одном. 462 В этом нередко обличал Ариан святой Амвросий – de fide lib. II, cap. 15, n. 335. также lib. V, cap. 16, n. 193, и особенно – de Spiritu S. lib. III, cap. 10, где, сказавши, что они опустили в своих кодексах текст: Дух есть Бог..., восклицает: atque utinam de vestris et non etiam de Ecclesiae codicibus tolleretis! Eo enim tempore, quo impiue infidelitatis Auxentius Mediolanensem ecclesiam armis exercituque occupaverat, vel a Valente atque Ursatio, nutantibus sacetordibus suis, incursabatur ecclesia Syrmiensis, falsum hoc et sacrilegium vestrum in ecclesiasticis codicibus comprehensum est. Et fortasse hoc etiam in Oriente fecistis.... Α Сократ свидетельствует, что Ариане точно также опустили в кодексах 2 стих 4 гл. 1 послания Иоаннова. 463 Есть он также в переводе армянском, по свидетельству Миллия, как и помещается в некоторых изданиях этого текста, хотя в издании новейшем (edit. Veneta Zohrabi an. 1805) опущен. Есть он и в италийском издании (1532 г.) Бруциоля, сделанном с греческого текста. 466 Contra Prax. cap. XXV et XXXI. Conf. de monogam. cap. XI, где, при­ведя по латинскому переводу 1 Кор. гл. 7, стих 39, автор замечает: sciam plane, non sic esse in graeco autentico, quomodo in usum exiit. 467 Dicit Dominus: ego et Pater unum sumus. Et iterum de Patre et Filio et Spiritu Sancto scriptum est: et hi tres unum sunt (De unit. eccles. pag. 195–196, ed. Maur Paris 1726; conf. epist. ad Jubaian. LXXIII, pag. 133). 471 Vihilii – De Trinit. lib. I et VII (in Biblioth. Patr. ed. Lugdun. tom. VIII, pag. 771 et seqq.); Fulgent. Respons. ad objection. Arian. X, item de Trinit. lib. IV; Cassiodor. Complexion, in Epistol. et Acta Apostol. et Apocal,, ed. Florent. 1721, vid. complex, ad cap. V Epist. 1 Joannis. 472 Обо всем этом говорит сам Кассиодор в сочинении своем Lib. Institut. Divinar. cap. 3, и в предисловии к этой книге. 475 На этом именно тексте она основывает и учение о единосущии Божеских Лиц в самом своем Православном Исповедании (См. ч 1, отв. на вопр. 9).

http://azbyka.ru/otechnik/Makarij_Bulgak...

См. De an. c. 2, 41; De Scap. с 2. – De resur. carn. e. 12. 347 Adr. Marc. lib. I, с. 10. Nunquam Deus latebit, nunquam Deus deerit: semper intellegetur, semper audietur, etiam videbitur, quomodo volet. Habet Deus testimonia totum hoc, quod sumus et in quo sumus. 348 Zockler, Geschichte der Beziehungen zwischen Theologie und Naturwissenschaft I Abt., I H. S. 104 и дал. 366 De carn Chl. с. 11. В выражении: Si invisibilia illa (духов. существа), habent apud Deum et suum corpus et suam formam... нельзя видеть указания на различие corpus от forma, так как здесь forma понимается в частном смысле, как облик, свойственный духам. Adv. Prax. с. 7. 372 Есть предположение, что Милетон еп. Сардийский первый высказал мнение о телесности Бога в своем сочинении περ νσωμτου Θεο, см. Dogmeng. Гагенбаха ст. 82 примеч. 3; но это предположение не имеет никакого значения по отношению к учению Тертуллиана . 378 Ibid. lib. I, c. 25: non poterit ea bonitas sine suis dotibas, id est sine sensibus et affectibus. 383 Adv. Marc. lib. I, с. 22: Ergo non fuit naturalis bonitas, quae potuit aliquando cessasse, quod naturalibus non licet. 389 Ita prior bonitas Dei secundum naturam, severitas posterior secundum causam. Illa ingenita, haee accidens; illa propria, hae accommodata; illa edita, haec adhibita. 394 Ibid. с. 31: Ceterum Juda cae fidei ista res, sic unum Deum credere, ut filium adnumerare ei nolis, et post filium spiritum. Quid enim erit inter nos et illos nisi differentia ista? Quod opus evangelii, quae est substantia novi testamenti... si non exinde pater et filius et spiritus, tres crediti, unum Deum sistunt? 395 Указав на приоритет истины, опровергающий новость ереси патрипассианца Праксея, Тертуллиан присовокупляет: Sed salva ista praescriptione utique tamen propter instructionem et munitionem quorumdam dandus est etiam retractatibus locus, vel ne videatur unaquaeque perversitas non examinata, sed praejudicata, damnari... Advers. Prax. c. 2. 396 Ibid. c. 3: Eversio enim monarchiae illa est tibi intellegenda, cum alia dominatio suae condicionis et proprii status ac per hoc aemula superducitur, cum alius deus infertur adversus creatorem, cum Marcione, cum Marcione, cum plures, secundum Valentinos et Prodicus...

http://azbyka.ru/otechnik/Tertullian/ter...

419 Nullum signum est illud cuius est signum, nec res aliqua sui ipsius dicitur signum, sed alterius. Et omnino omne signum, inquantum esse signum deprehenditur, diversum est ab eo quod significat. Corpus ergo Christi et sanguis sacramentum dicuntur, id est sacrum signum, non sui ipsius, ut praemissum est et prolatum, sed ad similitudinem sumentium revere signa dicuntur. 420 Ср. еще creatio в отрывке стихотворной части сочинения Гинкмара Ferculum Salomonis, сохраненном у Дуранда (Migne, 125, 1202; 149, 1407): Hic Deus omnipotens, per quem Pater omnia fecit, Naturas rerum mutat, ut ipse volet Hic cruce nostra creat propriis et munera verbis, Fitque caro ac sanguis pane liquore suus etc… 421 Providens enim nobis dedit hoc sacramentum salutis, ut quia nos quotidie peccamus, ет ille iam mori non potest, per istud sacramentum corporis sui remissionem consequamur (Migne, 101, 1261). 422 Комментарий напечатан у Миня среди сочинений Гаимо Гальберштадтского (в 117 т.). Manitius (о. с., S. 516) сомневается в принадлежности комментария Ремигию. 423 Dominus enim et Redemptor noster, consulens nostrae fragilitati, quia cognovit nos fragiles esse ad peccandum, tradidit nobis hoc sacramentum, ut quia ipse iam non potest mori, et nos quotidie peccamus, habeamus verum sacrificium quo possimus expiari (Migne, 117, 572). 424 Cp., напр., выраж. в комментарии – ut illud infigeret cordibus et memoriae, в Expositio – ut memoriam tantae charitatis arctius eorum mentibus infigeret. 425 Вопрос об источниках Confessio разбирается Ruckerm’oм (о. с., S. 506–516), устанавливающим невозможность появления этого сочинения до Пасхазия. 426 Ideo hoc sacramentum discipulis ultimum tradidit, ut memoriae tantae charitatis, qua nos sic amavit sic salvavit, illorum et nostris mentibus altius imprimeret... Mundat peccata, sine quibus haec vita peragi non potest... Quia Christus praescivit nos peccaturos post illam, qua nos redemit, salvationem, instituitur hoc ineffabile sacramentum, cuius sanctificatione sine intermissione expiaremur (c. 1091).

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/evh...

Si quaepiam in prima parte obvia in secunda desiderantur, ratio est diversitas materiae substractae et elocutionis: sic in secunda parte angeli non comparent, quia non narrantur visiones; notatio temporis I, 1. 7; VII, 1 deest in secunda parte, quia de aetate remota sermo est, ubi dubium moveri non poterat, annon post factum conscriptum fuerit vaticinium- Formulae: sic ait Jehova, factus est sermo Jchovae, vel effatum Jehovae, sermonibus popularibus primae partis magis conveniebant, quam poesi secundae partis, cujus vehementiam infregissent; quare non quidem prorsus desunt, sed rarius recurrunt (XI, 3. 10. 13. 15; XIII, 8); alibi vero, IX, 1; XII, 1 permutantur cum formulis: prolatio seu sermo effati Jehovae. Denique illa quoque monitio II, 12. 15; IV, 9. 6. 13 obvia, eventu vaticinii agnitum iri, veram sibi legationem divinam obtigisse, in secunda parte XI, 11 rursus legitur (vid. introduct. in libros sacros V. T. in epitomen redacta edit. sec. Vien. 1814. p. 380). 18 Блаж. Иероним (в толковании Мф. 27:9 ) так обясняет эту разность: hoc, говорит он, testimonium (evangelistae) in Hieremia non invenitur, in Zacharia vero qui pene ultimus est duodecim prophetarum, quaedam similitudo fertur, et quamquam sensus non multum discrepet, tamen et ordo, et verba diversa sunt. Legi nuper in quodam hebraico volumine, quod Nazarenae sectae mihi hebreus obtulit, Hieremiae apocryphum: in quo hoc ad verbum scripta reperi. Sed tamen mihi videtur magis de Zacharia sumptum testimonium evangelistarum et apostolorum more vulgato: qui verborum ordine praetermisso, sensus tantum de veteri testamento proferunt in exemplum (eomment. t. VI, edit. 1616, p. 62). 19 См. у Евсев. Истор. Церк. V, 8. Пр. Филарет в церковно-библейской истории пишет, что «Ездре можно приписывать совокупление некоторых, принадлежащих к Св. Писанию, книг, исправление поврежденных списков и весьма немногие в них обяснения и дополнения (изд. 1857, стр. 347). 20 В первый раз сделано было возражение против целостности книги св. пророка Захарии в 1653 г. Иосифом Meade (Меде) в его сочинении: Dissertationum ecclesiasticarum triga, quibus accedunt fragmenta sacra (vid. р. 90; cf. die nachexilisch. prophet. erklar. von Kohler, zweit. halft., p. 298, 311). Читать далее Источник: Опыт толкования книги св. пророка Захарии/протоиерей Павел Образцов. Москва, типография Л.Ф. Снегирёва, 1886 г. 191 с. Вам может быть интересно: Поделиться ссылкой на выделенное

http://azbyka.ru/otechnik/Pavel_Obrazcov...

261 …… «Quid ergo mirum, si Ioannes tam constanter singula etiam in epistolis suis proferat, dicens in semetipso. Quæ vidimus oculis nostris, et avribus avdivimus, et manus nostrae palpaverunt, haec acripaimus. Sic enim non solum visorem, sed avditorem, sed et scriptorem omnium mirabilium Domini per ordinem profitetur». 262 ……«Acta autem omnium apostolorum sub uno libro scripta sunt Lucas optime Theophile comprehendit, quia sub praesentia ejus singula gerebantur, sicur et semote passionem Petri evidenter declarat, sed profectionem Pavli ab urbe ad Spaniam proficiscentis». 263 ……«Epistole autem Pavli, quae, a quo loco, vel qua ex causa directe sint voluntatibus intelligere ipse declarant. Primum omnium Corinthiis schisma haeresis interdicens, deinceps Galatis circumcisionem. Romanis autem ordine scripturarum, sed et principium earum esse Christum intimans, prolixius scripsit, de quibus singulis necesse est a nobis disputari». 264 ……«cum ipse beatus apostolus Pavlus, sequens praedecessoris sui Ioannis ordinem, nonnisi nominatim septem Eccelesiis scribat ordine tali. Ad Corinthios prima, ad Ephesios secunda, ad Philippenses tertia, ad Colosseuses quarta, ad Galatas quinta, ad Fessalonicenses sexta, ad Romanos septima. Verum Corinthiis, et Fessalonicensibus, licet pro correptione iteretur, una tamen per omnem orbem terrae ecclesia diffusa esse dinoscitur. Et Ioannes enim in Apocalypsi licet septem Ecclesiis scribat, tamen omnibus dicit». 265 ……«Verum ad Philemonem una, et ad Titum una, et ad Timotheum duas pro affectu et dilectione, in honore tamen Ecclesiae Catholicae, in ordinatione ecclesiasticae disciplinae sanctificatae sunt». 266 ……«Fertur etim ad Laudicenses, alia ad Alexandrinos, Pavli nomine fictae ad haeresem Marcionis; et alia plura, quae in Catholicam Ecclesiam Recipi non potest. Fel enim cum melle misceri non congruit». 267 Основание такого понимания см. у Гэрике: «Введение в новоз. книги свящ. писания», вып. 2-й, стр. 203–204, примеч. 17. To мнение некоторых, что будто бы автор отрывка хотя и причисляет 2-е и 3-е послания Иоанна к составу книг канонических, однако не считает их подлинными сочинениями Иоанна, a сочинениями друзей его, издавших их под его именем, опровергается, кроме других оснований, тем в особенности, что каноническими книгами автор отрывка признает только апостольские книги, ибо говорится: fel cum melle misceri non congruit.

http://azbyka.ru/otechnik/Vasilij_Rozhde...

III, c. 1. 404 Hefele, Conciliengeschichte. I, 390 и сл. 405 Аф. Синт., II, 129—130. 406 Du Pin, упом. соч., р. 23. 407 Maassen, упом. соч., S. 21. 408 Τ ам же, S. 20 и сл. 409 Τ ам же, S. 26—28. 410 Du Ρ in в § о правах и привилегиях митрополита, рассматривая этот вопрос, говорит: Primum metropolitani jus idque antiquissimum est ordinandi episcopos provinciae. Сославшись на все правила и места из сочинений отцов и учителей церкви, относящиеся к этому вопросу, он добавляет: ех dictis demonstratum est ordinationem episcoporum ordinario jure metropolitanorum esse, non patriarcharum. Hi tamen jam olim eam invadere conati sunt: sic Alexandrinus praesul post annum 400 ordinabat episcopos, non modo per Aegyptum, sed etiam per Lybiam et Pentapolim. In caeteris patriarchatibus expetierunt primo patriarehae, ut ordinatio episcoporum a metropolitanis non fieret sine illorum consensu, scientia et consillo. Istud consilium dat romanus patriarcha Innocentius I Antiocheno patriarchae ep. 18 ad Alex. his verbis: “Itaque arbitramur, frater charissime, ut sicut metropolitanos auctoritate ordinas singulari, sic et caeteros episcopos, non sine permissu conscientiaque tua, sinas episcopos procreari.” Hanc vindicabitin provincias sibi subditas auctoritatem Innocentius, eamdemque ab Antiocheno usurpari arbitratur, ut ex se de aliis judicat. Caeterum episcopis romauis ita persuasum erat neminem patriarchatus sui ordinari debere citra consensum suum, ut expresse mandent Thessalonicensi episcopo, quem vicarium suum in Illirico occidentali constituebant, ne his in locis ullam ordinationem inscio se vel invito, fieri patfatur... Idem jus arrogavit sibi Constantinopolitanus antistes in dioecesibus sibi subjectis... Jusenim illud est mitropolitanorum proprium, nec patriarchis competit. Succedente vero tempore pontifices Romani ordinandorum per universum Occidentem episcoporum potestatem non sine multa contradictione sibi vindicavere, et omnium metropolitanorum jura paulatim pessumdederunt. Упом.

http://lib.pravmir.ru/library/ebook/3710...

610 Мальшевский, стр. 17. В сочинении Fock " a указаны некоторые из представителей партий, явившихся на диспут: Von Seiten der Unitarier waren Gregor Pauli und Georg Schomann, damals Prediger zu Lublin zu Collocutoren bestimmt, und eine Anzahl der angesehensten Edelleute dieser Partei, ein Joh. Lutomirski, Castellan von Sieradez, Nicol. Sienicki, der sarmatische Demosthenes, Präsident der Abgeordneten des Ritterstandes auf dem Reichstag. Joh. Niemojewski, Richter zu Inowladislaw, der schon genanate Stanisl. Lutomirski, Hieron. Philopowski. Quästur des Palatinats Krakau, ein Stanisl. Lasocki. Erzkämmerer von Lenzik und Andere wohnten als Kampfrichter und Zeugen den Verbandlungen bei. Von der entgegengesetzten Partei waren zu Sprechen ernannt Sarnicki und ein gewisser Discordia, dessen Name zuerst bei den krakavischen Streitigkeiten genannt wird, Jac. Sylvius und noch ein paar andere unbekanntere Namen. Der Socin. s. 150. См. также And. Wissowatii Compend... Bibl. Ant. p. 212. 613 О присутствии на диспуте Гентилия упоминает автор Hist. du Socin. (р. 36); у других же авторов, описывающих диспут, нам не встречалось на то указания. 621 Mira est in Polonia conturbatio et altercatio in causa trinitatis et in causa Blandratae et Stancari... Corp. reform. t. 47, p. 721. В другом письме Буллингер между прочим говорит: Ех Polonia literas datas ad finem prope Martii pridie accepi, ac ex his intellexi nebutones illos Italos maxima excitasse dissidia et augere... Corp. Reform. t. 48. p 3. 622 Video esse hic turbas in religione, quae multos et me ipsum offendunt, in praecipuo articulo religionis de S. Trinitate,.. Sed quia mirabilia hic audio: varii enim varie nunc docent de fide et de invocatione. Dicunt alii quod in oratione dominica, quum dicimus Pater noster, intelligendus sit sub nomine patris et filius et spiritus sanctus, ita ut invocetur Deus Trinitas, non Deus pater per filium. Drinde cantiones hic fere omness habemus in quibus invacant unum Deum in Trinitate. Et conclusiones cantionum maltarum hoc fine clauduntur ut sit benedistum nomen Dei unius in Trinitate, vel Trini, nut Dei Trinitatis... Deinde et isti hic qui contendunt secum, dicunt quod simbolum apostolicum dividendum est, quum dicimus: credo in Deum, et deinde interposito puncto patrem dicunt, quod ego in tua Catechesi et lnstitutione non vidi. Sic et symbolum Nicenum dividunt: Credo in unum Deum, et interposito puncto dicunt: Patrem, quod testantur confessiones impressae nuper Polonicae... Deinde etiam contentio fuit hic inter nos an baplizandi sint nomine eorum qui olim idolatrae erant, ut apud nos Stanislaus fuit... Zycovius Calvino. Corp. ref. t. 48, p. 68. См. в особенности характеристику различных возвращений догмата о Св. Троице в длинном письме Радзивилла к Кальвину. Ibid. р. 328.

http://azbyka.ru/otechnik/bogoslovie/ant...

51 . Кто же в самом деле был прежде – Ездра или Платон? Ведь апостол Павел следует словам Ездры, а не Платона. Ездра сообразно данному ему откровению возвестил, что праведные со Христом пребудут, пребудут со святыми. Потому и Сократ говорит, что он спешит к этим своим богам, к этим превосходнейшим мужам 155 . Итак, наши они, те мысли, что обнаруживаются в сочинениях философов. Сократ изложил 156 то, к чему не имел собственных свидетельств, мы же имеем основание божественного Завета. Моисей и Илия явились вместе со Христом 157 , Авраам принял в доме своем двоих, явившихся вместе с Богом 158 , Иаков узрел воинство Божие 159 , Даниил возвестил явленное ему Духом Святым откровение, что праведные сияют на небе, как солнце и звезды 160 . 52 . Итак, полагаясь на эти свидетельства, шагнем бестрепетно к Спасителю нашему Иисусу, бестрепетно – к сонму патриархов, бестрепетно – к отцу нашему Аврааму, отправимся в путь, когда настанет день, бестрепетно шагнем к сему сонму святых и собранию праведников. Мы пойдем к нашим отцам, пойдем к тем наставникам веры нашей, и, если недостанет дел, поможет вера, и наше наследство сохранится. Мы пойдем и туда, где святой Авраам распростер объятья свои, чтобы принять бедняков, как принял и Лазаря 161 , на лоне его покоятся претерпевшие в веке сем тяготы и скорби. 53 . Sed nunc, pater, etiam atque etiam extende ad suscipiendum hinc pauperem manus tuas, aperi gremium tuum, expande sinus tuos, ut plures suscipias, quia plurimi in dominum crediderunt. Sed tamen quamuis fides creuerit, abundat iniquitas, refrigescit caritas. Ibimus ad eos qui recumbunt in regno dei cum Abraham et Isaac et lacob, quoniam rogati ad cenam non excusauerunt. Ibimus eo, ubi paradisus iocunditatis est, ubi Adam, qui incidit in latrones, nescit iam uulnera sua flere, ubi et latro ipse regni caelestis consortio gratulatur, ubi nullae nubes, nulla tonitrua, nullae coruscationes, nulla uentorum procella neque tenebrae neque uesper neque aestas neque hiems uices uariabunt temporum, non frigus, non grando, non pluuiae, non solis istius erit usus aut lunae neque stellarum globi, sed sola dei fulgebit claritas. Dominus enim erit lux omnium et illud lumen uerum, quod inluminat отпет hominem, fulgebit omnibus. Ibimus eo, ubi seruulis suis dominus Iesus mansiones parauit, ut ubi ille est et nos simus; sic enim uoluit. Quae sint illae mansiones audi dicentem: In domo patris mei mansiones multae sunt, quae sit uoluntas: Iterum, inquit, uenio ei accerso uos ad me ipsum, ut ubi ego sum et uos sitis.

http://azbyka.ru/otechnik/Amvrosij_Medio...

  001     002    003    004    005    006    007    008    009    010