| 601 В АП. (215, 1): μφτεροι δ τ πρς γγελαν, κδημαν, πηρεσαν, δουλεαν. Hauler (fr. 35, 20): et ad peregrinationem et ministerium et servitium ad jussionem episcopi paratissimus et mobilis sit. Ср. Функ. (214, 1). 602 Буквально: «и будьте одной душей, которая живет в двух телах». Hauler (fr. 35, 26): et duo (у Hauler " а ошибочно поставлено «domino» вместо «duo»; Функ исправил эту ошибку – р. 214, 4) corpora in una anima portantes. 603 Hauler (fr. 35,27): quantum sit ministerium diaconiae. АП. совершенно уклоняются от сирийского и латинского текста (215, 5): τν τς διακονας μισϑν. 606 АП (215,9): κν δ ψυχν πρ δελφο ποϑσϑαι, μ διστσωσιν. Hauler (fr. 36, 1): ut, si necessitas vos exegerit et animam pro fratre ponere, per ministerium vestrum ponatis nolite dubitare. 609 Hauler (fr. 36, 10): quia discipuli ejus sumus et locum Christi sortiti. В АП. все это сильно изменено. 611 Hauler (fr. 36, 12): quomodo dominus noster succingens se linteum et accipiens in pelve aquam recumbentibus omnibus nobis veniens lavit pedes etc. B АП. передается по Евангельскому тексту (215, 20). 613 В АП. (217, 1): ταπενωσεν αυτν, πς ν μες παισχυνϑσεσϑε,... Hauler (fr. 36, 19): nolite dubitare. 614 Hauler (fr. 36, 19): ut superinponentes et infirmis hoc faciatis, quia operarii veritatis estis, Christi exemplo succincti. Последних слов нет в АП. 615 В АП. (217, 5): ο γρ δ νϑρωπον ποιετε... ν μρ τποκοπς μν. Hauler (fr. 36, 23): nam si ita agitis, secundum hominem facitis ea... in die visitationis. 616 Надписание ΧVII главы в издании Gibson (Codex Harrisianus): «Справедливо, чтобы епископы заботились о сиротах, остающихся малыми, и их воспитании; и осуждение тех, кои, хотя и владеют кое-чем и не испытывают нужды, отличаются жадностью и принимают (известную долю) из даяний, приносимых в церковь для бедных и сирот. 617 Hauler (fr. 37, 1): qui habet pueram, id est filium; АП. Совершенно согласуются с сирийским текстом. 618 Hauler (fr. 37, 2): qui tempore nuptiarum possit eam accipere. АП. (219, 5): τν δ παρϑνον, χων υν δυνμενον ατ τας το γμου ραις σογχρονσαι συζεξ. |
| 34.16–18 τν θυμν – γλσσης – χερας Ср. выше 31.25 νθυμσεις – γλσσα – ργα. 34.18 παροξναντι Примеры обуздания гнева, о котором говорит здесь Василий Великий , см. в Ad adolesc. 7.5–21: Οον, λοιδρει τν Περικλα τν ξ γορς τις νθρπων· δ ο προσεχε· κα ες πσαν διρκεσαν τν μραν, μν φειδς πλνων ατν τος νεδεσιν, δ ο μλον ατ. Ετα, σπρας δη κα σκτους, παλλαττμενον μλις π φωτ παρπεμψε Περικλς, πως ατ μ διαφθαρεη τ πρς φιλοσοφαν γυμνσιον. Πλιν τις Εκλεδ τ Μεγαρθεν παροξυνθες θνατον πελησε κα πμοσεν· δ ντμοσεν μν λεσασθαι ατν κα πασειν χαλεπς πρς ατν χοντα. Πσου ξιον τν τοιοτων τι παραδειγμτων εσελθεν τν μνμην, νδρς π ργς δη κατεχομνου; Τ τραγδ γρ ο πιστευτον «πλς» λεγοσ «π’ χθρος θυμς πλζει χρα», λλ μλιστα μν μηδ διανστασθαι πρς θυμν τ παρπαν, ε δ μ διον τοτο, λλ’ σπερ χαλινν ατ τν λογισμν μβλλοντας, μ ν κφρεσθαι περαιτρω. 34.19 ξοιστρσαι οστρος «слепень», «овод», отсюда οστρω «жалить» и «приводить в бешенство». Форма с приставкой ξ- является поздней (ср. Chantraine, s.v.: «La coexistence des deux sens „taon“ et „piqûre, folie“ n’est pas en soi surprenante et se trouve illustrée par la légende d’Io»). Garnier: velut oestro quodam animam tuam exagitantes. Ср. ст.-слав. «стркало» (жало) и русское «подстрекать». 35.4–5 θεραπαινδων κολστων В античности философия рассматривается как искусство излечения от страстей, что определяет ее главенство по отношению ко всем другим наукам. Эти последние сравниваются со служанками Пенелопы; ср., например, у Пс.-Плутарха со ссылкой на Биона Борисфенита: στεως δ κα Βων λεγεν φιλσοφος τι σπερ ο μνηστρες τ Πηνελπ πλησιζειν μ δυνμενοι τας τατης μγνυντο θεραπαναις, οτω κα ο φιλοσοφας μ δυνμενοι κατατυχεν ν τος λλοις παιδεμασι τος οδενς ξοις αυτος κατασκελετεουσι. δι δε τς λλης παιδεας σπερ κεφλαιον ποιεν τν φιλοσοφαν. περ μν γρ τν το ποιεν τν φιλοσοφαν. περ μν γρ τν το σματος πιμλειαν διττς ερον πιστμας ο νθρωποι, τν ατρικν κα τν γυμναστικν, ν μν τν γειαν, δ τν εεξαν ντθησι. τν δ τς ψυχς ρρωστημτων κα παθν φιλοσοφα μνη φρμακν στι (Ps.-Plut. De lib. educ. [Sp.] 7D). |
| 7) «Μ θαυμσς τι επν σοι δε μς γεννηθναι νωθεν. 8) Τ πνεμα, που θλει πνε κα τν φωνν ατο κοεις λλ οκ οδας πθεν ρχεται κα πο πγει· οτως στν πς γεγεννημνος κ το Πνεματος» (ΙΩΑΝΝ. γ´. 7–8). § 6. σγκρισις ατη νχει τι τ θαυμσιον κα διδακτικν. Τ πνεμα συγκρνεται τ νμ διτι τ τε Πνεμα κα νεμος φανερονται κ τν νεργειν ατν, ντα ατ καθ’ αυτ ρατα κα καθ’ λου νεξρτητα π πσης νθρπου δυνμεως· «τ πνεμα, που θλει, πνε, κα οκ οδας πθεν ρχεται κα πο πγει». Κατοι κοεις τν φωνν, τουτστι τν πταγον, τν κτπον ατο, «μως οκ οδας πθεν ρχεται κα πο πγει». Οδν στιν ν τ φσει, φ’ ο νθρωπος οτως λγην ξασκε δναμιν, ς νεμος. Θες «κρατε τ πνεμα, ς κρατε τ δατα ν τ δρακ τς χειρς ατο. « νεμος κα θλασσα πακοουσιν ατ». νθρωπος οδλως δναται να κατ βολησιν κα θλησιν διευθν περιορσ, οδ να περιστελ τν νεμον· «τ πνεμα, που θλει, πνε». Τ ατ συμβανει, λγει Κριος μν κα π το γου Πνεματος. Τ Πνεμ στι πραν τς δυνμεως μν·οδλως δυνμεθα να ννοσωμεν κα ρευνσωμεν ατ· «ο γεγεννημνοι κ το Πνεματος» «οτε ξ αματος, οτε κ θελματος σαρκς, οτε κ θελματος νδρς. λλ’ κ το Θεο» γενννται. Οδλως δυνμεθα να διατξωμεν τ Πνεματι λγοντες· λθ, κα ν λθ. Μ δυνμενοι λοιπν τν νεμον ποτξωμεν, στις μετ’ καθκτου ρμς πνει κα προσβλλει πν τ προστυχν πολλ ττον θ δυνηθμεν ν ποτξωμεν τ Πνεμα, οτινος μπνευσις προσηλοται κα διευθνεται π τς θεας σοφας, τις, στν μν νεξιχναστος κα νεξερενητος. § 7. λλ καπερ μ δυνμενοι να διατξωμεν οτε τς το Πνεματος οτε τς το νμου κινσεις, δυνμεθα μως πως δωμν τ ποτελσματα ατν, κα τν παρουσαν ατν δι τοτων κατανοσωμεν. λχθη δη τ Νικοδμ περ το νμου «τν φωνν ατο κοεις»· πνει σπερ γλυκς το αρος ζφυρος κα φσις σμπασα ναψυχοται κα ζωογονεται. Βρυχται ν τ ρμητικ θυλλ, τ δ δσος τρζει κα τρμει κα τρμητος πντος ψοται δι τς σχος ατο, οτω κα τ Πνεμα π τς καρδας νεργε. |
| 850 de princ. 1, 3, 4 p. 62; 149. neque enim putandum est quod etiam Spiritus Filio revelante cognoscit. Si enim revelante Filio cognoscit Patrem Spiritus s., ergo ex ignorantia ad scientiam venit; quod utique et impium pariter et stultum est, Spiritum sanctum confiteri et ignorantiam ei ascribere. Non enim cum aliud aliquid esset antequam Spiritus s., per profectum venit in hoc ut esset Spiritus s.; ut quis audeat dicere, quia tunc quidem, cum nondum esset Spiritus s. ignorabat Patrem, postea vero quam recepit scientiam, Spiritus s., effectus est; quod si esset nunquam utique in unitate Trinitatis, i. e. Dei Patris inconvetibilis et Filii ejus, etiam Spiritus s. haberetur nisi, quia et ipse semper erat Spiritus sanctus. Если первое предложение отрицает лишь прогрессивное развитие ведения в Св. Духе, то его можно признать верным воспроизведением мысли Оригена ; но насколько оно имеет тенденцию приписать Св. Духу непосредственное ведение Отца, оно сомнительно. 851 in Joh. t. 2, 12 p. 71; 145. ζητητον δ ε συστματος θεωρημτων ντος ν ατ, καθ Σοφα στν, στι τινα θεωρματα χρητα τ λοιπ παρ’ ατν γεννητ φσει, τινα ο δεν αυτ. κα οκ νεξταστον λγον ατον δι τν περ το γιου Πνεματος ελβειαν τι μν γρ κα ατ ατ μαθητεεται, σαφς κ το λεγομνου περ παρακλτου κα γ ου Πνεματος, τι " κ το μο λψεται, κα ναγγελε μν» (Joh. 16:16). Ε δ μαθητευμενον πντα χωρε νατενζων τ Πατρ ρχμενος Yς γινσκει, πιμελστερον ζητητον. 855 in Joh. t. 6, 62; 129. κα μποτε ο πντως δι τ τιμιτερον ε ναι τ Πνεμα τ γιον το Χριστο, ο γνεται φεσις κ. τ. λ. 857 ibid. περ το ποστελαντος τν Χριστν Πνεματος πολογσασθαι ( στι), οχ ς φσει διαφροντος, λλ δι τν γενομνην οικονομαν τς νανθρωπσεως το Yο το Θεο, λαττωθντος παρ’ ατ το Σωτρος. 858 ibid. p. 63; 132. τχα στι κα τοτο επεν, τι δετο κτσις πρ το λευθερωθναι π τς δουλεας τς φθορ ς, λλ κα νθρπων γνος μακαρας κα θεας δυνμεως νανθρωποσης, τις διορθσεται κα τ π τς γς κα σπερε πβαλλ πως τ γω Πνεματι πρ ξις α τη, ντινα πομνειν ο δυνμενον προβλλεται τν Σωτρα, ς τ τηλικοτον θλον μνον νεγκεν δυνμενον, κα το Πατρς ς γουμνου ποστλλοντος τν Yν συναποστλλει τ γιον Πνεμα ατ ν, ν καιρ πισχνομενον καταβναι πρς τν Yν το Θεο, κα συνεργσαι τ τν νθρπων σωτηρ. |
| 892 in Joh. t. 6, 62; 129. κα μποτε ο πντως δι τ τιμιτερον εναι τ Πνεμα τ γιον το Χριστο, ο γνεται φεσις κ. τ. λ. 894 ibid, περ το ποστελαντος τον Χριστν Πνεματος πολογσασθαι (εστι), οχ ς φσει διαφροντος, λλ δι την γενομνην οικονομαν τς νανθρωπσεως το Υιο το Θεο, λαττωθντος παρ’ αυτ το Σωτηρος. 895 ibid. ρ. 63; 132. τχα στι κα τοτο επεν, δτι δετο κτσις πρ το λευθερωθναι π της δουλεας της φθορς, αλλ κα νθρπων γνος μακαρας κα θεας δυνμεως νανθρωποσης, τις διορθσεται κα τα π " ι της γης· κα σπερε πβαλλ πως τφ γφ Πνεματι πρξις ατη, ντινα πομνειν ο δυνμενον προβλλεται τν Σωτηρα, ς τ τηλι- κοτον θλον μνον νεγκεν δυνμενον, κα το Πατρς ς γουμνου ποστλλοντος τν Υιν συναποστλλει τ γιον Πνεμα ατν, ν καιρφ πισχνομενον καταβναι πρς τν Υιν το Θεο, κα συνεργησαι τη τν νθρπων σωτηρςι. 896 Небезынтересно, что Д. Пр. Маран пытается оправдать даже и эту мысль Оригена . (Migne. s. g. t. 17. col. 796). Duplicem hic errorem castigat Huetius [именно, 1) мысль, что воплотиться надлежало бы Св. Духу, и 2) что Он не мог принять на Себя этого подвига]. Sed vir doctissimus minus animadvertit illud σπερε, quod Origenem figura quadam orationis uti demonstrat, ac nequaquam dicere incarnationem Spiritui s. potissimum convenisse, eumque hoc munus sustinere non potuisse; sed quasi conveniret, ac sustinere non posset, ita Salvatori detulisse [но это не изменяет положения Оригена по самой его сущности]. Nam cum certo teneret Origenes Filium Spiritu s. majorem esse ratione originis, nec ab eo mitti posse, quippe cum Spiritus s. per Filium exsistat, sic Isaiae locum explicandum putavit, ut Filius non a majore, sed ut persona ex ipso procedente et hoc munus honoris causa deferente missus est. [Но, спрашивается, почему же Сын не посылает, honoris causa, Отца, от которого Он имеет бытие?]. Per absurdum ergo foret id quod Origenes a se fingi declarat, ut germanissimam ejus sententiam accipere. |
| Εσ (κα τοτο πσι γνριμον)ν πσαις τας τν πιστημν καταστσεσι, γνωμν κα βουλν διαφορα· ο γρ πντων πντα τ τλεια δι νδειαν σπουδς, κα δι ποραν δυνμεως. Εσν ο π τν λιμνα τοτον, μλλον δ τ πλαγος τχα τν βυθν, εσερχμενοι δι σθνειαν το αυτν στματος, κα σματος δι πρληψιν· τεροι κρατς πρς θυμν χοντες, κα μετ πλθους κρατσαι τοτον μ δυνμενοι ο τλανες· λλοι διορυθμ μλλον, δηγ ξ οκσεως πλειν σκεψμενοι· τεροι μ δυνμενοι ν μσ τς λης τν λν πχεσθαι· τινς μν, να σπουδαοι κ τς δισεως γνωνται· λλοι να γνστως αυτος πρ εθυνν ακσωσι [κολσωσι]· τινς δ, να δι τατης δξαν αυτος περιποισωνται. Εσ δ τεροι (ε ρα λθν Υς το νθρπου ερσει τοιοτους π τς γς) δι τρυφν κα δψαν τς το Θεο γπης, κα γλυκτητος τ σ τατ συζευχθντες, ο πρτερον τοτο ποισαντες πρν πσ κηδ ποστσιον δεδκασι. Τατης γρ συνφεια, πορνεα παρ τ προτρ κρνεται· κατ τν γνσιν τν ψιλν τν δοθεσν μοι, ς ο σοφς ρχιτκτων κλμακα ναβσεως πεπελκηκα· καστος δ λοιπν βλεπτω ν πο βαθμδι στηκεν, ξ διορυθμας, δι δξαν νθρπων, δι σθνειαν γλσσης· δι κρασαν θυμο, δι πλθος προσπαθεας, να εθνας τσωσιν, να σπουδαοι γνωνται, να πρ πυρ προσλβωνται. σονται ο σχατοι πρτοι, κα ο πρτοι σχατοι. Α μν πτ τς βδμης, το νν εσιν ργασαι· α μν δεκτα, α δ δεκτοι· δ γδη δηλοντι το μλλοντος ανος σημαντικ πρχει. πιτρει, μοναχ, μεμονωμνε θηρων ρας· ε δ μ, ο δυνσ ρμοζοσας τς παγδας στν, ε πστη τελεως τ ποστσιον λαβοσα, περιττν τ ργον· ε δ τι προπετεεται, ο γινσκω πς συχσω. Τ δ ποτε ο τοσοτοι παρ τος σοις Ταβεννησιταις ο φωστρες, σοι παρ τος Σκητιταις γεγνασιν; νον νοετω· γ γρ λγειν ο δναμαι, μλλον δ ο βολομαι. Ο μν τ πθη μειοντες, ο δ ψλλοντες, κα τ πλεστον ν τ προσευχ καρτεροντες [τ προσευχ προσκαρτεροντες]· ο δ τ θεωρ τενζοντες [al. deest ν τ βυθ] διγουσι, κατ τν τς κλμακος τρπον ζητηθτω τ πρβλημα· χωρν, ν Κυρ χωρετω. |
| νδον λαβν ν καρδ σου, τς ναντας δυνμεις κατεπτησας Πολαθλε, κα στφει οραν στφθης αωνως, ς ττητος. Πρς τν δυνμενον σζειν, Ερμς ς, χος πλ. δ Πρς τν δυνμενον σζειν με Κριον, κ βυθο μαρτιν βησα, κα κ φθορς νγαγε, τν ζων μου ς φιλνθρωπος. Πρσεχε, ουραν κα λαλσω, Ερμς β, χος πλ. δ Πρσεχε, οραν κα λαλσω, κα νυμνσω Χριστν, τν κ Παρθνου, τεχθντα ες σωτηραν μν. Πρτος σπρης π γς, κοντκιον, χος πλ. δ Πρτος σπρης π γς π το ορανου Γεωργο πανεφημε, πρτος τ αμα π γς δι Χριστν ξχεας μακριε, πρτος π» ατο τν τς νκης στφανον νεβσω ν οραν, ς θλητν προομιον, Στεφαντα τν Μαρτρων Πρταθλος. βδος ες τπον, Ερμς γ, χος πλ. δ βδος ες τπον το μυστηρου παραλαμβνεται· τ βλαστ γρ προκρνει τν ερα, τ στειρευοσ δ πρην, κκλησ νν ξνθησε, ξλον Σταυρο, ες κρτος κα στερωμα. Σ τν πειργαμον, Ερμς θ, χος πλ. δ Σ τν πειργαμον, Θεο Μητρα το ψστου, σ τν πρ νον κυσασαν, δι λγου τν ντως Θεν, τν ψηλοτραν τν χρντων Δυνμεων, σιγτοις δοξολογαις μεγαλνομεν. Σε τν ουρανο, Ερμς θ, χος πλ. δ Σ τν ορανο κα γς μεστιν, πσαι γενεα μεγαλνομεν· σωματικς γρ σκνωσεν ν σο, τ πλρωμα Παρθνε τς Θετητος. Σ τν Βασιλα κα Δεσπτην, στιχηρν, χος πλ. δ Σ τν Βασιλα κα Δεσπτην, γγελοι παστως νυμνοσιν· γ δ σοι προσππτω ς Τελνης κρζων· Θες λσθητ μοι, κα σσν με. Σο προσκυνομεν τν λυσιν, Ερμς θ, χος πλ. δ (πρς τ ρους παρλθες ) Σο προσκυνομεν τν λυσιν, ν πρ Χριστο ς κακοργος φρεσας, τ στγματ τε Παλε περιπτυσσμεθα, ν τ εκλεε σου, κα νικηφρ φρεις σματι. Σταυρν χαρξας Μωσς, Ερμς α, χος πλ. δ Σταυρν χαρξας Μωσς, π» εθεας βδω, τν ρυθρν διτεμε, τ σραλ πεζεσαντι, τν δ πιστρεπτικς, Φαρα τος ρμασι, κροτσας νωσεν, π» ερους διαγρψας τ ττητον πλον. Δι Χριστ σωμεν τ Θε μν, τι δεδξασται. Στερωμ μου Σωτρ, Ερμς γ, χος πλ. δ |
| 1187 ( См.: Danielou J. Bible et liturgie, la theologie biblique des sacrements et des fetes d’apres les Peres de l’Eglise. Cerf, Paris, 1951.) 1188 ( Theodorus Mops. Comm. in 1 Κ. 12, 10//Staab K. Pauluskommentare aus den grichischen Kirchen. Münster, 1984. S. 190.) 1198 ( «Πρδηλον τι μ ς προφητικς περ ατν ερημνων τθεικεν, λλ ς ρμττειν τος παροσιν δυνμενον πργμασιν» (Staab Κ. Pauluskommentare aus den grichischen Kirchen. Münster, 1984. S. 153).) 1200 ( «χρσατο δ πστολος τατη τ μαρτυρ, οχ ς περ το Χριστο προηγορευμνην, λλ ς ρμζουσαν λγεσθαι περ το Χριστο, τι κα ατς αχμαλτους μς ντας π το διαβλου μχ τ πρς ατν νικσας φελετο» (Theodorus Mops. Comm. in Ps. 67, 19 //Devreesse. 439; H. B. Swete. Theodori episcopi Mopsuesteni in epistolas B. Pauli commentarii. Cambridge, I: 1880. P. 166).) 1203 ( «Dicentes eumdem Theodorum amputare quoque omnes in Christo factas prophetias» (MPL 67,600bc).) 1204 ( См. особенно: Comm. in R. 5, 12//Staab K. Pauluskommentare aus den grichischen Kirchen. Münster, 1984. S. 117.) 1205 ( «Οτος μιαρς π πσης παρεξηγσεως τν θεων Γραφν σκπτων κα διασρων τος πνους τν ες ατς κεκμηκτων ερν διδασκλων οκ πασατο» (PG 86а, 1364).) 1206 ( Kihn H. Theodor von Mopsuestia und Junilius Africanus als Exegeten. Freiburg i. Br., 1880. S. 141 etc.) 1208 ( Theodorus Mops. Comm. in Zach. 2, 5/Ed. H. N. Sprenger. Theodori Mopsuesteni Commentarius in XII Prophetas. P. 369, 27 etc.) 1210 ( « δ τν ερημνων λθεια τν κβασιν φανετο π το δεσπτου λαμβνουσα Χριστο, πηνκα πντα ν μεγλα κα φβου μεστ, καιν τε ντος κα παρδοξα κα πλεστον σον περβανοντα τ ν νμ γινμενα» (Theodorus Mops. Comm. in Iol. 2, 28 etc/Ed. Sprenger. 96, 20–24).) 1212 ( L. van Rompay. Theodore de Mopsueste//CSCO 436, Scriptores Syri 189. Lovanii, 1982. P. 18.) 1213 ( «...φεγων δ τ δυνατν ατ τρπον τς λληγορας, κα κατ τν στοραν τν ρμηνεαν ποιομενος» (Photius Lexicogr, Bibliotheca 38).) |
| 1300 Perfectus homo, commixtio et adunatio est animae, assimentis Spiritum Patris, et admixta ei carni... (adv. Haer. V, 6, n. 1; cf. n. 1; 12, n. 1). 1306 Разговор между Еранист. и Прав. о несл. соединении естеств во Христе, Хр. Чт. 1846, ч. 1, стр. 337. 1310 Justin, περ ψυχς; Tertull. de anima; Greg. Nyss. περ ψυχς; Augustin. de anima et ejus orig.; Nemes. de nat. homin.; Maxim. de anim. etc. 1312 Феодорит. Краткое изложение Бож. догмат. гл. IV, в Хр. Чт. 1844, IV, 219. Nemes. de nat. homin. cap. II. 1313 ‘ τι υτις κα σματος, καταλλλως τ δα φσει νεργουτε κα κινουμνη ... De anim. et ressurr. p. 189, t. III, ed. Morel. 1315 “Что существо наше? Это – душа, которой живем, существо тонкое и духовное, не имеющее нужды ни в чем обременяющем; это – тело, которое дал Творец душе колесницей в жизнь” (слово 21 о том, что не должно прилепляться к житейскому..., в “Творениях Святых Отцов” VIII, 330). 1316 Animam non esse corpoream non me putare, sed plane scire, audeo profiteri, (De genes. ad litt. XII, 33, n. 62; cf. VII, 15 n. 21). 1317 “Душа наша есть существо простое, одаренное разумом и бессмертное”. (Краткое изложение Бож. догм. гл. IX, в Хр. Чт. 1844, IV, 218). 1318 “Душа есть существо живое, простое, бестелесное”... (Точн. Излож. Прав. веры II, 12, стр. 92). 1319 Euseb. in Luc. XII, 24; Praepar. Evang. XI, 27; Nemes. de natur. homin. cap. 2; Tit. Bostr. Manich. 1, 26; Anastas., in Mai 7, 1 p. 179; Maxim. de anima. 1321 Τν ρχν νοερν κα δυνμενον αρεσθαι τα’ αληθ κα ε πρττειν τ γνος τ νθρωπινον πεποηκεν (Apolog. 1, cap. 28; Cf. Dialog. cum Thryph. CII). 1323 Iren. adv. haer. IV, 37, n. 2, sq. 39, n. 17 sq; Tertull. Adv. Marcion. II, 5, 6; de anima XXI, XXII; Clem. Alex. Strom. II, 4; III, 9; IV, 23; V, 13; VI, 12; Origen. de Princip. II, 9, n. 6; in Matth X, n. 2. 1325 Tatian. adv. Graec. 7; Tit. Bostr. adv. Manich II, 3; Chrysost. In Genes. homil. XIX, n. 20, n. 3; XXII, n 1; Augustin. de lib. arbitr. II, 3; Ephrem. de libert. T. III, p. 434, ed. Graec., Cyrill. Alex. adv. antrop. c. II; epist. LV; Nemes. de nat. hom.c. XXIX. |
| 132 Constitutt. Apostoll. Lib. II, cap. XVIII. Curs. Patrolog. S. Gr. t. I, col. 632. В русск. переводе, Казань, 1864 стр. 38. 134 Златоуст . Бесед. о покаянии, III, n. 1. Curs. Patrolog. S. Gr. t. XLIX, col. 292; по русск. пер. Беседы к Антиох,, т. II, Спб. 1850, стр. 318–319. 135 Афанасий Александрийский . Advers. Novat. (fragm). Curs. Patrolog. S. Gr. t. XXV, col. XIII. Quemedmodum homo a sacerdote baptizatus, Spiritus sancti gratia illuminatur, ita qui confitetur in poenitentia, per sacerdotem Christi gratia remissionem accipit». 136 Василий В . Толкование на Ис. гл. XIV, ст. 20; гл. IX, ст. 18. Curs. Patrolog. S. Gr. t. XXX, col. 609. 521; в русск. пер. Творения Васил. В. т. IV, М. 1859, стр. 397. 326. 140 См. такой заключительный вывод на основании многих мест из творений И. Златоуста у Иннокентия – Обличит. Богосл. т. IV, Казань, 1854, стр. 450. 142 Преимущественно священнику. Эти свидетельства имеют быть изложены нами в особом очерке о духовниках в правосл. Восточной церкви. 143 Нил Синайский . Curs. Patrolog. S. Gr., t. LXXIX, col. 496–500. Славянский перевод см. в Кормчей, ч. 1, гл. 41 (но изд. М. 1787 г. л. 296–300). 144 Василий Великий . Правила (о подвижн.) кратко изложенные, отв. на вопрос 110. Curs. Patr. S. Gr. t. XXXI, col. 1157. Ε χρ ξομολογουμνης δελφς τ πρεβυτρ κα τν πρεσβυτραν παρεναι; ποκρ. Εσχημονστερον κα ελαβστερον μετ τς πρεβυτρας πρς τν πρεσβτερον ξαγορεσις γενσεται, τν δυνμενον πιστημνως τν τρπον τς μετανοας κα τς διορθσεως ποθσθαι. В русск. пер. Твор. т. V, Москва, 1847, стр. 267. 145 Иероним . Regulae monacharum, cap. IX. Curs. Patrol. S. Lat. t. XXX, col. 413. Nec tamen propter hoc occutta cogitamina cordium prodantur, nec occutta peccata, quae solis debent sacerdotibus confiteri, sed solum quae praeceptis obviant publicis, et exempla peccaudi sororibus praebent. 146 Объяснение этого выражения см. в комментарии на данное правило Вальсамона (Правила св. отец, изд. Общ. люб. дух. просв. М. 1884, стр. 271). |
|
|
