| XXXVII. ОКОНЧАНИЕ ЛИТУРГИИ С 2004 ИЕР 2004 Перевод 1.Б. ερες ελογν τν λαν λγει· γα Τρις διαφυλξοι πντας μς. Κα λας ντεπ-εχεται λγων· Τν ελογοντα κα γιζοντα μς, Κριε, φλαττε 1.Б. Сщенникъ, блгословл люди, глаголетъ: Ста трца да сохранитъ всхъ васъ. И вщаютъ, глагол: Блгословлющаго и сщающаго насъ, гди, сохран. 2.А. [Священник целует св. крест и даёт его для целования молящимся. По целовании вновь осеняет св. крестом народ и возвращается в алтарь.]_ 2.Б. Κα μν ερες διανμει τ λα τ ντδωρον λγων ν κστ· Ελογα Κυρου κα λεος λθοι φ´ μς. Ες δ τν τελευταον πιλγει· Τ ατο χριτι κα φιλανθρωπα πντοτε, νν κα ε... μν. 2.Б. И сщенникъ уб раздаетъ людемъ глагол коемждо: гдне и млть да на васъ. Послднем же приглаголетъ: Тог и всегда, нын и присн: Аминь. 3.А. [Во время целования креста священник даёт знак к чтению благодарственных молитв: Слава Тебе, Боже. Слава Тебе, Боже. Слава Тебе, Боже. Чтец: Благодарю Тя, Господи Боже мой, яко не отринул мя...] Сщенникъ же, вшедъ во стый лтарь, глаголетъ блгодарны млтвы. 3.Б. Εθισται πολλαχο, δ ν τας . μονας, πως κατ τν ραν τς διανομς το ντιδρου κα τς συστολς τν γων ναγινσκηται Εχαριστα μετ τν Θεαν Μετληψιν. 3.Б. По бычаю, во мнозхъ мстхъ, наипаче же во стыхъ бителехъ, раздаем и стымъ чтетс по стмъ В ИЕР 2004 часть 3.Б выведена в сноску, которая в конце отсылает читателя 1024 к главе «Последование Божественнаго Причащения» (« κολουθα τς Θεας Μεταλψεως»), находящейся в другой части «Иератикона». Служебник же после 3.А даёт ссылку на главу «Молитвы по Святем Причащении», следующую непосредственно за литургией Иоанна Златоуста . Глава эта состоит только из соответствующих молитв, которые тождественны молитвам благодарения из «Последования Божественнаго Причащения» в «Иератиконе» 1025 . Остальная часть «Последования» имеет то же содержание, что и окончание И в нашем Служебнике. Существует, однако, несколько различий. Во-первых, в русской практике «Ныне отпущаеши...» произносит чтец, а в греческой священник, а чтец трижды повторяет заключительную фразу последней перед «Ныне отпущаеши...» молитвы: «яко благословенна и препрославленна еси во веки. Аминь» 1026 . Во-вторых, богородичну русского чина – «Предстательство христиан непостыдное, ходатайство ко Творцу непреложное...» 1027 – соответствует «Молитвами, Господи, всех святых, и Богородицы, Твой мир даждь нам и помилуй нас, яко един щедр» 1028 греческого чина. В-третьих, отпуст совершается по-разному: |
| в комментариях к посланиям ап. Павла); собрание «вместе» (π τ ατ - Деян 1. 15; 2. 1, 47; 1 Кор 11. 20; 14. 23; Clem. Rom. Ep. I ad Cor. 34. 7; Ign. Ep. ad Eph. 5. 3; Idem. Ep. ad Magn. 7. 1; Idem. Ep. ad Phylad. 10. 1; Iust. Martyr. I Apol. 67. 3. Barnaba. Ep. 4. 10); «Вечеря любви» (γπη - см.: Ign. Ep. ad Smyrn. 8; Ep. apost. 15; ср.: Иуд 1. 12; в позднейшей церковной традиции этот термин перестал обозначать Е.- см. статьи: Агапа , Вечеря ); «Лекарство жизни» или «Лекарство бессмертия» (φρμακον ζως, φρμακον θανασας - Ign. Ep. ad Eph. 20. 2); «Трапеза Господня» (τρπεζα Κυρου - 1 Кор 10. 21; ср.: Лк 22. 30; Мал 1. 7, 12; Пс 23. 5; Ис 25. 6; Евр 9. 2; Иез 41. 22; 44. 16; это раннехрист. наименование сохранилось и в позднейшей церковной лит-ре). В более поздний период наряду со словом εχαριστα таинство Е. называли: «Собрание» (σναξις; см. ст. Синаксис ); «Жертва» (θυσα; см. ст. Жертва ); «Приношение» (προσφορ; см. ст. Просфора ); «Причащение» (κοινωνα; см. ст. Причащение ); «Напутствие» (φδιον; см. ст. Viaticum ) и др. Наряду с Крещением Е. гораздо раньше др. церковных священнодействий - уже в III-IV вв.- стала называться «таинством» (μυστριον). Хлеб Е., Пречистое Тело Христово, часто именуется Хлебом жизни, небесным или святым Хлебом и проч.; Чаша Е., Пречистая Кровь Христова,- Чашей жизни (см., напр., песнопение литургии Преждеосвященных Даров: - ср.: Пс 33. 9), Чашей благословения (ср.: 1 Кор 10. 16) и проч. Греч. догматист Х. Андруцос писал: «Евхаристия... именуется или «таинством», или «жертвой». Как таинство, ее называют, в соответствии с различными аспектами таинства: Благодарением (εχαριστα) и Благословением (ελογα) - как установленную [Христом] с благодарением по иудейскому обычаю; Вечерей Господней (δεπνον Κυριακν) и т. п.- по времени установления; Телом Христовым (σμα Χριστο) и Святой Чашей (ποτριον γιον) и проч.- по причине действительного присутствия [в ней] Тела и Крови Господних; Причащением (κοινωνα) и Напутствием (φδιον) - из-за ее конечной цели, единения с Господом. |
| Ο Ππας… φτασε να επικροτσει και την Συμφωνα των Πρεσπν – Ο ρλος του στον χριστιανισμ και οι αντιδρσεις ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΕΛΛΑΔΑ: Με κρως επιφυλακτικτητα ως αρνητικτητα αντιμετπισαν οι λληνες στα sosial media την λευση του Ππα στην Ελλδα. Πολλο εξ αυτν βασιζμενοι στα λεγμενα του Πατροκοσμ δεν εδαν με καλ μτι την επσκεψη του Ποντφικα στην Αθνα και τις πολιτικς παρεμβσεις που κανε και προκλεσε ελογα ερωτηματικ τι… ακολουθε τα βματα του Απστολου Παλου και του Απστολου Βαρνβα και κπως τσι τον υποδχτηκαν και στην Αθνα! «Οι προκλσεις απαιτον να συνεργαστομε συγκεκριμνα και ενεργ. Η διεθνς κοιντητα το χρειζεται για να διανοξει δρμους ειρνης μσω μιας πολυμρειας που δε θα ασφυκτι απ υπερβολικς εθνικιστικς διεκδικσεις. Η πολιτικ το χρειζεται να για να θσει τις κοινς ανγκες πνω απ τα ιδιωτικ συμφροντα», τνισε ο Ππας Φραγκσκος κατ την χθεσιν ομιλα του στο Προεδρικ Μγαρο, ενπιον του πρωθυπουργο Κυρικου Μητσοτκη, ο οποος τχθηκε υπρ της Συμφωνας των Πρεσπν. «Μπορε να φανεται μιαν ουτοπα, να ταξδι δχως ελπδα σε μια ταραγμνη θλασσα, μια μακρ και πιαστη Οδσσεια. Ωστσο, τοτο το ταξδι σε μια θαλασσοταραχ, πως διδσκει το μεγλο ομηρικ πος, συχν εναι ο μνος τρπος και η μνη οδς», προσθεσε ο διος. «Απ αυτν την ποψη, θα θελα να ανανεσω την εκτμησ μου για τη δσκολη διαδρομ που οδγησε στη Συμφωνα των Πρεσπν που υπογρφηκε μεταξ της Ελληνικς Δημοκρατας και της Δημοκρατας της Βρειας Μακεδονας», κατληξε ο θρησκευτικς ηγτης. Ο «εθνικισμς» και τα «ιδιωτικ συμφροντα». Ο Ποντφικας διατρνωσε την ανγκη να σωπσουν οι κορνες του εθνικισμο και να κλεσουν τα αδηφγα στματα των ιδιωτικν συμφερντων που τρφονται απ τον διχασμ των λαν. πως διαβζουμε και στο ieidiseis.gr, εξθεσε σους νεοφιλελεθερους ταζουν τον εθνικισμ και τα εν λγω ιδιωτικ συμφροντα, μα και πολιτικος που δηλνουν θεματοφλακες αρχν και αξιν που ανκουν τον ιδεολογικ αντποδα των παραπνω. Λγου χριν, πολιτικος που, μολοντι δηλνουν σοσιαλιστς και δη οπαδο του Ανδρα Παπανδρου, τσσονται κατ της Συμφωνας των Πρεσπν. Του Ανδρα Παπανδρου, που ταν θιαστης του διεθνισμο. |
| – Γροντα, πς μπορε ν χη κανες τν ελογα το Θεο; – ταν νθρωπος χη συγγνεια μ τν Θε, Θες δνει τν ελογα Του. λλις τ ν δση; Ν καταπατιται ελογα Του; Τ χω ζσει ατ. ταν εχα πει στ Σιν 11 , πρχε μεγλη νομβρα. Χρνια εχε ν ρξη μι σταγνα νερ κα ατ δυσκλευε κα τ μοναστρι κα τος Βεδουνους πο ζοσαν κοντ σ ατ. Ο μοναχο καναν προσευχ γι τν νομβρα, λλ καννα ποτλεσμα. Τν ποχ το κλαδματος τν λιν 12 πγα ν βοηθσω κι γ. φο κλδεψαν ο Βεδουνοι τ δνδρα, ο μοναχο κρτησαν τ χοντρ κλαδι γι τ μοναστρι κα τ λεπτ τ φησαν σ μα κρη. Ο Βεδουνοι τος παρακαλοσαν ν τος τ δσουν, γι ν τ χρησιμοποισουν στν φωτι, ταν μαγειρεουν, κα ν ζεστανωνται τ βρδυ πο κνει πολ κρο· κενοι μως ρνθηκαν κα ο Βεδουνοι φυγαν λυπημνοι. Τν λλη μρα πο ρθαν ο Βεδουνοι κα τ ξαναζτησαν, κανα δεμτια λα τ λεπτ κλαδι κα τος τ δωσα λα. Ττε νας λικιωμνος Βεδουνος μο επε: «σ εσαι καλς νθρωπος· θ βρξη». Πργματι, μχρι ν γυρσω στ μοναστρι, ρχισε ν βρχη, κα βρεξε πολ. εχ το Βεδουνου νοιξε τος ορανος. Ττε δν επα σ κανναν τ περιστατικ ατ. Θες δν κοει τν προσευχ το περφανου – Γροντα, μετ π μι σχημη συμπεριφορ μου χω τν λογισμ τι προσευχ μου δν εναι ερεστη στν Θε. – ν λογισμς ατς προρχεται π γνσια ταπενωση κα λς: «παροργζω τν Θε μ τν σχημη συμπεριφορ μου», ττε νιθεις θεα παρηγορι. ν μως στενοχωρισαι γωιστικ κα λς: «πς φθασα γ σ’ ατν τν κατσταση;», δν δχεσαι παρηγορι, γιατ « Θες περηφνοις ντιτσσεται» 13 . Δν κοει Θες τν προσευχ το περφανου, γιατ περηφνεια εναι φρχτης. Γι ν εσακουσθ προσευχ μας, πρπει ν βγανη π «καρδαν συντετριμμνην κα τεταπεινωμνην» 14 . ταν πομε μ πολλ ταπενωση: «ττοιος πο εμαι, Θε μου, πς ν μ κοσης;», μσως μς κοει Καλς Θες. – Γιατ, Γροντα, μερικς φορς ταν χω ναν πειρασμ, δν μπορ ν προσευχηθ; |
| Μιλοσαν πολ λγο μεταξ τους. Κποτε καναν 17 μρες ν νταλλξουν κουβντα. Μνο ταν ρχονταν πισκπτες τος φναζε ν κονε κα ατο τν πνευματικ συζτηση κα ν φελονται. ταν πρωτοπγε ν τν πισκεφθε Γρων-Νεκτριος «Καραμανλς», τν ποδχθηκε μ γπη κα το παρθεσε «πσημη τρπεζα». Πγε κενη τ στιγμ κα μζεψε μα χοφτα λις π τ δνδρο, το φερε χοντρ λτι κα σκουληκιασμνο παξιμδι πτ ποο τρωγε κα διος.στερα τν φησε λγοντς του: «γκ τρα φλει κνει προσευχ», κα μπκε στ Κελλ του. πισκπτης τ φαγε, γιατ κτμων σκητς τ πρσφερε μ γπη κα πλτητα… Γροντας τ λξη «ελγησον» τ χρησιμοποιοσε πντα κα μ τς πολλς καλογερικς ννοιες, πως τ «ελογετε» τ «ελγησον», ταν ζητοσε ταπειν τν ελογα το λλου, κα μετ θ δινε κα ατς τν ελογα του μ τν εχ: « Κριος ν σ ελογσει». Μετ π τν συνηθισμνο χαιρετισμ δηγοσε τος πισκπτες στν ερ Να κα ψαλλαν μαζ τ « Σσον, Κριε, τν λαν σου, κα ελγησον τν κληρονομαν σου, νκας τος βασιλεσι, κατ βαρβρων δωρομενος, κα τ σν φυλττων, δι το Σταυρο σου πολτευμα» κα τ «ξιν στιν ς ληθς, μακαρζειν σε τν Θεοτκον, τν ειμακριστον κα παναμμητον, κα Μητρα το Θεο μν. Τν τιμιωτραν τν Χερουβεμ, κα νδοξοτραν συγκρτως τν Σεραφεμ, τν διαφθρως, Θεν Λγον τεκοσαν, τν ντως Θεοτκον σ μεγαλνομεν ». ν ταν καλς καιρς, βγαιναν ξω, κτω π τν λι, κα καθταν μαζ τους πντε λεπτ, μετ σηκωνταν μ χαρ κα λεγε: «γ τρα κερσματα». βγαζε νερ π τ στρνα κα γμιζε να κπελλο γι τν πισκπτη, βαζε κα στ δικ του τενεκεδκι, τ κονσερβοκοτι, πο τ χρησιμοποιοσε κα γι μπρκι κα ψαχνε μετ ν βρε καννα λουκομι, λλοτε κατξηρο κα λλοτε μυρμηγκοφαγωμνο, τ ποο, πειδ ταν ελογα το παπα-Τχωνα, τ τρωγαν ο πισκπτες. φο τ τομαζε, κανε τν Σταυρ του Γροντας, παιρνε τ νερ κα λεγε: «Πρτα γ ελογετε!» κα περμενε ν το πε πισκπτης τν εχ « Κριος ν σ ελογσει», λλις δν πινε νερ. «Μετ θ δινε κα ατς τν εχ του». Τν εχ π τος λλους τν ασθανταν ς νγκη, χι μνο π τος ερωμνους Μοναχος λλ κμη κα π τος λακος, μικρος κα μεγλους στν λικα. |
| Τν ποχ ατ (1774) βρθηκαν στν Νξο ξριστοι π τ γιον ρος, ο πρμαχοι τς ρθοδοξας γιορετες πατρες, ερομναχοι Γρηγριος κα Νφων κα Γερο-ρσνιος. Γνωρστηκαν κα μλησαν γι τ «κολλυβαδικ» κνημα, μ τ ποο ο μοναχο περασπζονταν τν Κυριακ, μρα τς ναστσεως, μρα χαρς κα χι... μνημοσνων κα γονυκλισιν! Το μλησαν γι τς μορφς το Γροντα Σιλβστρου κα το γου Μακαρου (Νοταρ), πρην πισκπου Κορνθου, πο βρσκονταν στν δρα. κε τος συνντησε Νικλαος, κα πρε τν ελογα ν μονση στ γιον ρος κα ν γνωρση τν φιλοκαλικ παρδοσι, στοιχεα τς ποας εναι ορτ τς ναστσεως, σκησις, νψις (σωτερικ γργορση) κα καρδιακ προσευχ. Ζτησε τν ελογα το πισκπου κα τς μητρας του ( πατρας του εχε κοιμηθ). Μ τν μητρα του συμφνησαν τν μρα τς ναχρησς του ν τν νεβση στν . Μ. Χρυσοστμου το νησιο. ταν ατ γινε κα κατβηκε στν παραλα γι ν πρη τ πλοιριο, ατ ναχρησε χωρς ν προλβη ν " νβη. ποφασισμνος Νικλαος κολυμπντας τος νγκασε μετ π ρα ν γυρσουν ν τν προυν... μητρα του ργτερα γινε μοναχ μ τ νομα γθη! Στ γιον ρος Νικλαος σ πελγη ετυχας, φτνει τ 1775 στ γιον ρος, στ ερ Μον Διονυσου. Γνρισε τος κολλυβδες δελφος Σκουρταους κα τν σκομενο στν καλβα τς Καψλας μοναχ Εθμιο, ργτερα παραδελφ του κα βιογρφο του. Μετ π λγους μνες στν . Μ. Διονυσου ο ρετς του νγκασαν τν γομενο ν τν κερη μικρσχημο μοναχ, μ τ νομα Νικδημος. Μετ π δο χρνια (1777) φτασε πρην Κορνθου γιος Μακριος στ ρος κα μεινε στ κελ «γιος ντνιος». π κε μνυσε στ Νικδημο γι συνντησι. Μ ελογα φτασε κε κα γιος το μπιστετηκε ν συντξη προομιο στν «Φιλοκαλα» κα τν «Εεργετιν» κα ν διορθση τυχν ρθογραφικ σφλματα. Παρλαβε κμη κα τ πνημα περ «Συνεχος Θεας Μεταλψεως» γι ν τ πλατνη μ ποσημεισεις.... Ποτ δν μεινε ργς, οτε φησε τν σκησι κα τν διλειπτο, μονολγιστη κα νοερ προσευχ. Ποτ δν φησε τν γπη του πρς τ πλρωμα τς κκλησας μ τ ργα οκοδομς... Γι’ ατ κα σ λα σχεδν τ ργα του ναφρεται: «Ες φλειαν το χριστεπωνμου πληρματος», «Ες κοινν τν ρθοδξων φλειαν». |
| 4, 7), και: «Ελευθερωθετε απ κθε περισπασμ και μθετε τι εγ εμαι ο Θες»(Ψαλμ. 45, 11). Και ο Ιωννης της Κλμακος λει: «Πρτιστο ργο της ησυχας εναι η αμεριμνα απ’ λα τα πργματα, ελογα παρλογα. Γιατ εκενος που ανογει θρα στα ελογα, θα πιαστε οπωσδποτε και απ τα παρλογα. Δετερο εναι η οκνη προσευχ, και τρτο η απαραβαστη εργασα της καρδις. ποιος δεν μαθε γρμματα, εναι αδνατο να μελετ βιβλα. Και πιο αδνατο, ποιος δε φλαξε το πρτο ργο, να φυλξει τα λλα δο.» Λει επσης ο γιος Ισακ: «Πθος ησυχας εναι η διαρκς προσδοκα του θαντου. Εκενος που εισρχεται χωρς αυτ τη μελτη στο ργο της ησυχας, δεν μπορε ν’ αντξει εκενα που πρπει οπωσδποτε να καρτερομε και να υπομνομε». Πρπει σε λα να ευχαριστες τον Θε Η’. Ομοως και για το γδοο, το να ευχαριστες σε λα, ας σου γνει δσκαλος ο θεος Απστολος Παλος που προστζει: «Να ευχαριστετε το Θε για λα»(Α Θεσ. 5, 18). Και ο σιος Ισακ γρφει: «Η ευχαριστα αυτο που δεχεται, φιλοτιμε το δωρητ να δσει κι λλα δρα μεγαλτερα απ τα πρτα. Εκενος που δεν ευχαριστε για τα μικρτερα, θα εναι αχριστος και δικος και στα μεγαλτερα. Εκενο που φρνει τα χαρσματα του Θεο στον νθρωπο εναι η καρδι που πντοτε κινεται σε αδικοπη ευχαριστα. Εκενο που οδηγε τον πειρασμ στην ψυχ εναι ο γογγυσμς που κινεται διαρκς μσα στην καρδι. να στμα που πντοτε ευχαριστε δχεται ευλογα απ το Θε, και μσα στην καρδι που χει συνεχ ευχαριστα ρχεται η χρη». Πρπει να αναγνωρζεις την αδυναμα σου Θ’. Πσο μεγλο κρδος μαζεει εκενος που φτασε να γνωρσει την αδυναμα του –που εναι το νατο– θα το μθεις προσχοντας τον κτο ψαλμ, που ο θεος Δαβδ λει: «Ελησ με, Κριε, γιατ εμαι αδναμος»(Ψαλμ. 6, 3). Και αλλο: «Εγ εμαι σκουλκι κι χι νθρωπος, χλευασμς των ανθρπων κι εξουθνημα του λαο»(Ψαλμ. 21, 7). Και ο γιος Ισακ γρφει: «Μακριος ο νθρωπος που γνωρζει την αδυναμα του. Γιατ αυτ η γνση του γνεται θεμλιο και ρζα και αρχ κθε αγαθο. |
| VIII. κα σται σπρμα σου σε μμος τς γς κα πλατυνϑσεται π ϑλασσαν κα λβαν κα βορρν κα π νατολς. – ρτε πς τ τετραμερς το κσμου περιλαβεν γραφ, δ ουδαα πολλοστν τι τμμα κα σμικρτατον πρχει τς γς. φρων δ γρ τ πλον ες φς προφτην πνεγκε. IX. κα ελογηϑσονται ν σο πσαι α φυλα τς γς, τουτστιν π το ξελϑντος κ σο Χριστο το ϑεο. – ε δ τοτο σπουδσετε νελεν, οδεμα ελογα κα κοινωνα τος ϑνεσιν κα μν, λλ τοναντον μλλον διασχισμς κα διστασις. παρ πντων γρ τν ϑνν πεστραμμνα κα μεμισημνοι τελετε μχρι τς σμερον. X. κα δο γ διαφυλπω σε ν τ δ πσ ο ν πορευϑς. – τατην ον τν προαινιου οκονομαν μεμαϑηκς ν τ σ σπρματι τελεσϑναι, ν πσαις τας δος σου φβως πτρεχε. XI. κα ποστρψω σε ες τν γν τατην, τουτστιν ες τν προτραν το δμ. οκ κλεψει, φησν, κ το σπρματος σου ελογα μο ως ο ξ ατο τουτστι κ τς παρϑνου τ τς σαρκς ναλβωμαι φυραμα. ε δ τις κριβστερον περ τοτου ϑλει μαϑεν, ρωτηστω τν ακβ· «επ, μακριε σραλ, τνα στν κενα φιλνϑρωπος πεσχϑη ποισα σου Σαβαϑ, οκ κλνεψει ρχων ξ οδα κα γομενος κ τν μηρν ατου ως ν λϑ πκειται κα ατς προσδοκα ϑνν»; κοσατε τς το προφτου φωνς τος μετροις ρμασι φϑεγγομνης. τ γρ πκειται τ πρ τν ανων σημανειν μυστριον. – κα ξηγρϑη ακβ π το πνου ντ το κατλαβε πσαν τν γνσιν τν παρ ϑεο λεγομνων κα επεν, τι στν κριος ν τ τπ τοτ, γ δ οκ δειν. В Толковой Палее мы имеем соединение апокрифического рассказа с библейским, причём тот и другой подверглись объяснениям. Объяснения не совпадают с приведённым греческим, но это объясняется тем, что апокрифическое сказание о лествице отличается сильным пророческим элементом, который и объяснён редактором сообразно своей цели. Важно то, что и в византийской литературе, следовательно, были в употреблении трактаты, направленные против иудеев, излагающие факты библейской истории. |
| Αιτωλας Κοσμς: “ Χριστς δν μεταδδει σθνειες, λλ ελογα κα ζω. Μσα στ γιο Ποτριο εναι Χριστς.” ν ερ Πλει Μεσολογγου τ 12 Μαρτου 2020 ριθ. Πρωτ.: 224 Π Ο Ι Μ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ ( ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΥΠ’ ΑΡΙΘ. 125) Ο ΧΑΡΙΤΙ ΘΕΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΚΟΣΜΑΣ Πρς τ Χριστεπνυμον Πλρωμα τς καθ’ μς ερς Μητροπλεως. γαπητο πατρες κα δελφο, Μ τ σντομη ατ γκκλιο ρχομαι κτκτως ν πογραμμσω δυ λθειες τς ποες, ς ρθδοξοι Χριστιανο, φελουμε λοι μας ν πιστψουμε, ν δεχθομε, ν βισουμε κα ν μολογσουμε. Τς τελευταες μρες νσκηψε μα πιδημα ποα, πως παρουσιζεται, φερε κα φρει νησυχα, ταραχ, φβο κα γωνα. πρτη λθεια εναι τι εμαστε νθρωποι δναμοι. σο κα ν λμε τι εμαστε δυνατο κα φοβοι, τρα τρομοκρατηθκαμε. Δν πρπει, μως, ν ποθαρρυνθομε, ν χσουμε τ θρρος μας, τν ερνη, τ χαρ μας. Δν εμαστε μνοι μας. Εμαστε πλσματα το Παντοκρτορος Τριαδικο Θεο. Ζομε κτω π τν προστασα Του κα τν γπη Του. κενος επε «γ μεθ’ μν εμ πσας τς μρας ως τς συντελεας τν ανων» (Ματθ. κη’, 20). Τ σκεφτμαστε ατ; λοι μας, μ πακο στς δηγες γιεινς γι τν προσωπικ μας σφλεια κα γι τν βοθεια τν δελφν, τν συνανθρπων μας, ς φσουμε κα τν αυτ μας στ χρια το Κυρου μας, μ ερνη κα γαλνη. Παρλληλα, ν προσευχμαστε ν ρη Κριος τν πιδημα ατ, ζητντας μλιστα συγγνμη γι τ πολλ μαρτματ μας. «μρτομεν, νομσαμεν» γαπητο, λυπσαμε κα προσβλαμε τν ορνιο Πατρα μας. Ο πολλς μαρτες μας δν εναι νεθυνες γι τς δοκιμασες μας. Να, γαπητο. σο κα ν φανεται περβολικ, φελουμε ν μετανοσουμε. ς ναφρουμε τρα κα τν δευτρα λθεια. Μ φορμ ατ τν πιδημα βρκαν τν εκαιρα μερικο ξυπνοι, στν πραγματικτητα θολωμνοι κα γευστοι θεας χριτος, ν καλσουν τος χριστιανος ν πομακρυνθον π τ Θεα Κοινωνα γι ν μ μεταδοθ, πως επαν, σθνεια π τν ερ λαβδα μ τν ποα κοινωνον λοι ο χριστιανο. |
| Αρρστιες, “μικρβια” και κατ φαντασαν ασθενες… (αγου Πασου). Ο διοτροπες ξεκινον π τν λογισμ – Γροντα, ατς πο σιχανεται, γιατ τ παθανει; – Πς μου, σ τ σιχανεσαι; – λα τ σιχανομαι. – Ττε λα σ σνα θ ρχωνται! Κα τ σκουλκια στ φροτα στ σπρια κα καμμι τρχα στ ψωμ κ.λπ. – τσι γνεται, Γροντα! – Δξα Σοι Θες! Βλπεις πσο σ βοηθει Θες γι ν τ ξεπερσης; – π τν λογισμ δν ξεκινει, Γροντα, ατ; ς πομε τι βρκε δελφ μι τρχα. ς τν βγλη στν κρη. – Ατ εναι ελογα! Δσ την σ μνα, ν τν πρω γ ελογα!… χ! Θυμμαι, μι φορ στ Σιν πηγαναμε κπου μ ναν μοναχ κα το δωσα δυ ροδκινα. Τν βλπω, δν τ τρει. θελε ν πη ν τ πλνη, γι ν τ φη, κα τ κρατοσε στ χρια, μν τ βλη στν τσπη κα κολλσουν μικρβια κα π τν τσπη! δελφς του πο εχε κτ παιδι μο λεγε: «Περισστερο σαπονι ξοδεει ατς, γι ν πλνη τ χρια του, παρ γυνακα μου μ τ κτ παιδι πο πλνει!». Κα ν δτε τ παθε! κε στ Σιν διναν σ κθε καλγερο κα ναν Βεδουνο, γι ν τν ξυπηρετ, ν το πηγανη τ φαγητ κ.λπ. Βεδουνος πο δωσαν σ ατν ταν πι βρμικος π λους. Κατμαυρος! Μριζαν τ ροχα του, μριζε λκληρος. Μι βδομδα πρεπε ν τν βλης στ μουσκι, γι ν καθαρση! Τ χρια του ταν…, μν τ ρωτς! πρεπε ν τ ξσης μ τν σπτουλα! ν τ μεταξ, ταν πιανε τ τσανκι, γι ν το πη τ φαγητ, βαζε τ δυ του δχτυλα μσα. «Φγε, φγε…», το φναζε κενος, μλις τν βλεπε. Τελικ ατς μοναχς οτε δυ βδομδες δν κθησε στ Σιν· φυγε. Θυμμαι, κα στ Κοινβιο εχαμε ναν μοναχ πο ς λακς ταν νωματρχης. Τν εχαν βλει διαβαστ, γιατ ταν μορφωμνος. Τσα χρνια ταν στ μοναστρι κα σιχαινταν. Πο ν γγξη πμολο! Μ τ πδι νοιγε τν πρτα σκουντοσε τ μνταλο μ τν γκνα κα μετ καθριζε μ ονπνευμα τ μανκι πο τ κομπησε! κμη κα τν πρτα τς κκλησας μ τ πδι τν νοιγε. Κα πτρεψε Θες, ταν γρασε, ν σκουληκισουν τ πδια του, δως τ να μ τ ποο νοιγε τς πρτες. μουν παρανοσοκμος, ταν ρθε γι πρτη φορ στ νοσοκομεο τς Μονς μ δεμνο τ πδι. Μο επε νοσοκμος ν τ λσω κα κενος πγε ν φρη κτι γζες. ταν τ νοιξα, τ ν δ! Π, π, ταν γεμτο σκουλκια! «Πγαινε στν θλασσα, το λω, πλν το, ν φγουν τ σκουλκια, κα λα ν κνουμε λλαγ». Πο εχε φθσει! Τ τιμωρα! γ τ χασα. Μο λει νοσοκμος: «Κατλαβες π τ εναι ατ;». «Κατλαβα, το λω, πειδ νογει τν πρτα μ τ πδι!». |
|
|
