| [В классической «Поэтике ранневизантийской литературы» Аверинцева читаем: « единственный абсолютно «истинный» образ Небесною Царства Бога — это эсхатологическое царство Христа на земле (по Апокалипсису, на «новой» земле и под «новым» небом). Лишь Христос — безусловно легитимный владыка, и не только небесный, но и земной владыка: «дана Мне всякая власть (εξουσα — «полномочна») на небе и на земле». Любая иная власть рядом с этой безусловностью условна./…/По праздничный дням византийский государь имел право восседать только на левом, пурпурной сиденье трона, между тем как более почетное право и золотое сиденье было многозначительно оставлено пустым — для Христа. Это очень важно: «священный» трон императора мыслился священным, собственно говоря, лишь как знак принципиально пустого «престола уготованною», на который в конце времен воссядет единственный правомочный владыка — Христос (ср. иконографию так называемой «Этимасии»). » Попутно: история ересей, читаем в той же книге, есть ни что иное как ряд попыток дехристианизации империи, а ортодоксия («православие») есть последовательная десакрализация империи: « официозное арианство в IV веке, официозное монофелитство в VII веке, официозное иконоборчество в VIII—IX веках — это ряд последовательных попыток преодолеть идею Церкви во имя идеи империи; современная каждому из зтих явлений оппозиция Афанасия Александрийского, Максима Исповедника, Феодора Студита — ряд столь же последовательных попыток подчинить идею империи идее Церкви. »] В Первой Книге Царств (главы 8, 10, 12) читаем: « И собрались все старейшины Израиля, и пришли к [пророку] Самуилу; поставь над нами царя, чтобы он судил нас, как у прочих народов. И не понравилось слово сие Самуилу, когда они сказали: дай нам царя, чтобы он судил нас. И молился Самуил Господу. И сказал Господь Самуилу: не тебя они отвергли, но отвергли Меня, чтоб Я не царствовал над ними ; как они поступали с того дня, в который Я вывел их из Египта, и до сего дня, оставляли Меня и служили иным богам; вот какие будут права царя, который будет царствовать над вами: сыновей ваших он возьмет и приставит их к колесницам своим и сделает всадниками своими, и будут они бегать пред колесницами его; делали ему воинское оружие и колесничный прибор его; и восстенаете тогда от царя вашего , которого вы избрали себе; и не будет Господь отвечать вам тогда . |
| Самая, наверное, известная книга Аверинцева — «Поэтика ранневизантийской литературы» представляет собой ряд самодостаточных эссе. С одной стороны, «Поэтика ранневизантийской литературы» — образцовая монография по культурологии, одна из вершин гуманитаристики позднесоветского времени (притом, что тогда был блестящий взлет гуманитарных наук). С другой стороны, «Поэтика ранневизантийской литературы» (что типично для Аверинцева) в стиле культурологического исследования великолепно, ярко и глубоко передает мысль Святых Отцов (ведь, собственно, «ранневизантийская литература» в большей своей части и есть литература Святых Отцов), красоту и глубину православной веры. Это открытие святоотеческой письменности нельзя было не заметить на фоне советской действительности, выдохшегося «научного» атеизма. Выберем из составивших «Поэтику» глав-эссе — «Знак, знамя, знамение» , посвященную византийской семиотике, символизму — в этой тема неожиданно являющей православную политическую теологию: «Знак, знамя, знамение», посвященную византийской семиотике, символизму — в этой тема неожиданно являющей православную политическую теологию: «Христианские мученики проливали кровь за отказ поклониться божественному цезарю … власть над людьми в принципе не может принадлежать человеку и принадлежит только Богу (и Богочеловеку Христу как единственно правомочному «царю» верующих — продолжение ветхозаветной идеи «царя Яхве» … единственный абсолютно «истинный» образ Небесною Царства Бога — это эсхатологическое царство Христа на земле (по Апокалипсису, на «новой» земле и под «новым» небом). Лишь Христос — безусловно легитимный владыка, и не только небесный, но и земной владыка: «дана Мне всякая власть (εξουσα — «полномочна») на небе и на земле». Любая иная власть рядом с этой безусловностью условна … о праздничный дням византийский государь имел право восседать только на левом, пурпурной сиденье трона, между тем как более почетное право и золотое сиденье было многозначительно оставлено пустым — для Христа. Это очень важно: «священный» трон императора мыслился священным, собственно говоря, лишь как знак принципиально пустого «престола уготованною», на который в конце времен воссядет единственный правомочный владыка — Христос (ср. иконографию так называемой «Этимасии»). … |
| 1:22 Он учил их как тот, кто имеет власть, а не так, как книжники. Слово εξουσα, переводимое как «власть», означает полномочие, правомочность властного слова и действия; в данном случае — легитимность, исходящую от Отца. Св. Юстин Мученик замечает в этой связи: «Поучения Его были кратки и не обширны; ибо он был не софист, но слово Его была сила Божия» (I Apol. 14, Сочинения св. Иустина, философа и мученика, пер. прот. п. Преображенский, изд. 2, М., 1892, с. 43). Обращаясь к читателю-язычнику, Юстин противополагает склад проповеди Христа обиходу школьной «софистической» культуры; но в палестинском контексте евангельского повествования предметом сравнения является иной школьный обиход — конвенциональный тип раввинских поучений, как правило, предполагавший ссылки на авторитетные слова наставников, изустно передававшиеся учениками своим ученикам (очень характерная талмудическая формула — «рабби А говорил от имени рабби В, ссылавшегося на рабби С…»). «Книжники» (греч. γραμματες, евр. [соферим]) — институциональные носители сакральной учености, профессиональные знатоки Торы и устного школьного предания, неоднократно упоминаемые уже в девтероканонических книгах (1 Ездра 7:6 ( «сей Ездра вышел из Вавилона. Он был книжник, сведущий в законе Моисеевом…»), 1 Макк 7:12 ( «К Алкиму же и Вакхиду сошлось собрание книжников искать справедливости»), 2 Макк 6:18 ( «Был некто Елеазар, из первых книжников…»)). Постепенно сословие книжников приобретает все большее значение, перенимая авторитет исчезнувшего пророчества, а затем и священства, потерявшего место в жизни после гибели Храма в 70 г.; именно книжнической культуре предстояло сформировать религиозную норму иудаизма. (Аналогичную роль получало фарисейство в отличие от ориентированного на Храм саддукейства; не случайно слова «книжники» и «фарисеи» так часто оказываются в евангельских текстах ассоциативно сближенными, хотя в те времена не все книжники были непременно фарисеи, как и не все последователи фарисейского направления были книжниками.) |
| Ο Mathisen εξηγε: «Ο ρος του 451 θα τοποθετοσε την Κωνσταντινοπολη στο διο με την Αντιχεια και την Αλεξνδρεια διοικητικ εππεδο, εν η Κωνσταντινοπολη εχε δη διεκδικσει την επβλεψη επ των Εκκλησιν των βαρβρων στις περιοχς, που ταν παρακεμενες στις επαρχες της Ανατολς και της Αιγπτου. Επιπλον, αυτς ο ρος θα κλυπτε το κεν, το οποο θα μποροσε να χει αφσει την Καισρεια ως δρα της μητροπλεως Αρμενας εκτς αποτελεσματικο ελγχου της Κωνσταντινουπλεως, ακμη και ταν η Κωνσταντινοπολη ασκοσε εξουσα επ της Καισαρεας. Οποιοσδποτε επσκοπος των βαρβρων στις παρακεμενες στον Πντο, την Ασα και τη Θρκη περιοχς εχε πλον τρα μεση ευθνη ναντι της Κωνσταντινουπλεως, εν λλες σχσεις διακπηκαν». Mathisen, 669. Ο αρχιμανδρτης Κριλλος Χοβορον γρφει: «Δεν εχε απονεμηθε στους Πατριρχες Κωνσταντινουπλεως προνμιο να χειροτονον επισκπους μεταξ των “βαρβρων”, οι οποοι μειναν εκτς της αυτοκρατορας, στο Barbaricum. Τοτο εναι σαφς απ το γεγονς τι δεν υπρχαν εκε επσκοποι, σως με εξαρεση την Κριμαα. Μνον οι επσκοποι για τους “βαρβρους”, οι οποοι κατοικοσαν εντς των τριν διοικσεων της αυτοκρατορας χειροτονονταν απ τους Πατριρχες Κωνσταντινουπλεως». Cyril Hovorun, On the Formation of Jurisdictional Limits of Eastern Churches in 4-5th Centuries, Orientale Lumen IX Conference Proceedings. Society of St John Chrysostom Eastern Christian Publications. 2005. 87-103. Ο Erickson εναι της διας γνμης: «Ποια εναι η σημασα και η χρση της φρσης “τος ν τος βαρβαρικος πισκπους τν προειρημνων διοικσεων”; Πρτον, εναι απολτως σαφς τι δεν σημανει την απεριριστη εξουσα επ των βαρβρων που και να κατοικοσαν, εφ’ λης της Διασπορς, πως θα λγαμε σμερα. Τοτο δεν σημανει την εξουσα επ των περιοχν του νω Νελου, οι οποες χι μνον ταν παρακεμενες με την Αγυπτο, αλλ επσης και ευαγγελσθηκαν απευθεας εκε, την εξουσα επ των περιοχν ανατολικτερα της πολιτικς διοικσεως της Ανατολς, που ισχουν παρμοιες εκτιμσεις. Σε λες εκενες τις περιοχς η επβλεψη σε θματα που εχαν σχση με τη χειροτονα και την εκκλησιαστικ τξη ευρισκταν στα χρια της Αλεξανδρεας και Αντιοχεας αντστοιχα απ την προ Νκαιας εποχ και τσι παρμεινε. Επιπροσθτως, με προφανς το ενδιαφρον για τη συμμρφωση με τους προηγομενες καννες, που αποδεικνεται στην ψφο της Συνδου της Χαλκηδνος, εναι κρως αμφβολο τι η Σνοδος προσπαθοσε να τροποποισει τις διατξεις του 2 ου καννα της Α Κωνσταντινουπλεως (Β Οικουμενικς Συνδου), που αναγραφταν τι «Τς δ ν τος βαρβαρικος θνεσι το Θεο κκλησας, οκονομεσθαι χρ κατ τν κρατσασαν συνθειαν τν Πατρων», Erickson, 12. |
| Ακριβς εκενη την εποχ διαμορφνεται πλρως η ιερ μορφ του αυτοκρτορα χι απλς ως Αρχηγο του κρτους, αλλ ως προσττη και υπρμαχου λων των ορθοδξων, που και υπ ποια εξουσα και αν ζοσαν. Εναι πολ σημαντικ να θυμμαστε για αυτ την ιερ μορφ της εξουσας στε να κατανοσουμε ορθς τις περαιτρω αξισεις του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Το λο ζτημα εναι τι μετ την λωση της Πλεως οι ιδιτητες του αυτοκρτορα του Βυζαντου, ως προσττη και υπερασπιστ λων των ορθοδξων (Ελλνων) μεταβιβζονται στον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Και θα το πομε απερφραστα, σε αυτ την εξλιξη των πραγμτων συνβαλαν ευθως οι Τορκοι σουλτνοι. Εναι γνωστ τι ο Μωμεθ Β μετ την κατκτηση του Βυζαντου καθορζει το καθεστς του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως ως επικεφαλς λων των ορθοδξων χριστιανν, που κατοικον στην Οθωμανικ αυτοκρατορα. Συνεπς, κατπιν προτροπς του σουλτνου ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως καθσταται ηγτης του ελληνικο γνους. – Τελικ χει ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως ειδικ δικαιματα και προνμια; – Εκτς του πρωτεου τιμς, χι. Ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως, ο οποος χει προ πολλο χσει τη θση του πρτου επισκπου της αυτοκρατορας, συνεχζει να διαμορφνει μια διδασκαλα σχετικ με την ειδικ του εξουσα. Ας θυμηθομε για λλη μια φορ τι η Κωνσταντινοπολη δεν υφσταται. Υπρχει η Ιστανμπολ. Οι λληνες μυθοποησαν την Κωνσταντινοπολη, καθιστντας αυτ σαν την πλη Κτεζ α λα ελληνικ. Η Κωνσταντινοπολη εναι μια πλη-μνμη, πλη-μθος, πλη-φντασμα, πλη-νειρο. Το νειρο για το πλαι ποτ καθεστς, την αγλη και μεγαλεο της ορθοδξου αυτοκρατορας. πως λεγε νας συγγραφας: «Οι λληνες ζουν σαν να μην χουν ακοσει για την λωση της Πλεως». Εξαιτας αυτς της αποστασιοποησης απ την πραγματικτητα το Πατριαρχεο Κωνσταντινουπλεως αντιμετωπζει τον εαυτ του εντς ιερο πλαισου, επινοντας κποια ειδικ προνμια και ειδικ εξουσα. Απ πλευρς των επικριτν των αξισεων της Κωνσταντινουπλεως διατυπνονται κατηγορες για τον παπισμ της Ανατολς. Θα επιτρψω την ιστορικ αναλογα με τον παπισμ της Ρμης: η δογματικοποηση της διδασκαλας περ του παπικο αλθητου σε θματα πστεως και ηθικς γινε επ Ππα Που Θ, υπ τις ιστορικς συνθκες της απλειας της κοσμικς εξουσας απ τον Ππα και της ενισχυμνης εκκοσμικεσεως. Η διδασκαλα περ του παπικο αλθητου τρπον τιν προσττευε εκενο τον τομα, που αποτελοσε αποκλειστικ προνμιο της Εκκλησας. Δηλαδ, με την απλεια της πραγματικς επιρρος και της πραγματικς εξουσας πντοτε διαμορφνονται κποιες ακρτητες περ ειδικν δικαιωμτων και προνομιν στον πνευματικ τομα. |
| Να αποδεχθε Ο ισττοπος χρησιμοποιε cookie για να σας δεξει τις πιο ενημερωμνες πληροφορες. Συνεχζοντας να χρησιμοποιετε τον ισττοπο, συναινετε στη χρση των Μεταδεδομνων και των cookie σας. Διαχεριση cookie Μητροπολτης Βολοκολμσκ Ιλαρωνας: ο Κωνσταντινουπλεως διεκδικε την εξουσα επ της διας της ιστορας Ο Μητροπολτης Βολοκολμσκ Ιλαρωνας, ο Πρεδρος του Τμματος Εξωτερικν Εκκλησιαστικν Σχσεων του Πατριαρχεου Μσχας, παραχρησε συνντευξη στην καθημεριν Σερβικ εφημερδα « Politika ». – Πς σχολιζετε την απφαση της Ιερς Συνδου του Οικουμενικο Πατριαρχεου της 11 ης Οκτωβρου; Ποις θα λειτουργε πλον ως συντονιστικ κντρο των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν, λαμβνοντας υπψη σα επατε τι με τις τελευταας του αποφσεις το Οικουμενικ Πατριαρχεο απλεσε αυτ το δικαωμα; Ποις, λ.χ. θα εδνατο να συγκαλσει την Πανορθδοξη Σνοδο και να προεδρεει αυτς; – Οι τελευταας αποφσεις της Συνδου του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως αποτελον ωμ παρβαση του εκκλησιαστικο δικαου. Αποβλπουν στη νομιμοποηση των σχισματικν και την εισπδηση στο κανονικ δαφος του Πατριαρχεου Μσχας. Η αντδραση της Ιερς Συνδου της καθ’μς Εκκλησας στις 15 Οκτωβρου απλς αποτπωσε εκενη την πραγματικτητα, η οποα επλθε εξαιτας των ενεργειν της Κωνσταντινουπλεως. Αφο εισλθε στην κοινωνα με τους σχισματικος η Κωνσταντινοπολη η δια προσχρησε στο σχσμα. Με βαθι θλψη και ακολουθντας τις διαταγς των ιερν καννων αναγκασθκαμε να προχωρσουμε σε ρξη με την Εκκλησα Κωνσταντινουπλεως. Ο Κωνσταντινουπλεως, ο οποος μεταξ των Προκαθημνων των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν κατεχε θση του πρτου μεταξ σων, αυτ τη στιγμ διεκδικε τη θση του «πρτου νευ σων», του διαιτητ, ο οποος θεωρε δικαωμ του να παρεμβανει στα εσωτερικ των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν με μονομερες ρυθμσεις στην εφαρμογ οποιωνδποτε κανονικν αρχν. Διεκδικε και την εξουσα επ της διας της ιστορας, ανακαλντας τις προ τριν αινων ειλημμνες αποφσεις. Εν ακολουθομε αυτ τη να αντληψη του πρωτεου μσα στην Εκκλησα, ουδεμα εκκλησιαστικ απφαση πλον δεν μπορε εναι μνιμη και αμετκλητη, αν πσα στιγμ μπορε να ακυρωθε μονομερς, με βση το πολιτικ φελος λοιπς σκοπιμτητες. |
| Την εποχ μας, σα συνβησαν το 2019, επσης εχαν την πνευματικ τους προστορα, η οποα συνστατο στην κλση προς την ελεθερη σκψη και τον φιλελευθερισμ απ ορισμνους εκπροσπους της Αγας Εκκλησας Κωνσταντινουπλεως, οι οποοι επανειλημμνως προσπθησαν να δικαιολογσουν και να ασπασθον τους ασμβατους με το γιο Ευαγγλιο νμους, που ο θραθεν κσμος επιχειρε σμερα, και μλιστα δυναμικ, να επιβλλει στη ζω μας. Οι διαμχες της Ρωσικς Ορθοδξου Εκκλησας με την Κωνσταντινοπολη γιναν σε πολλαπλ εππεδα, απ τους διαδρμους μχρι τα υψηλ βματα. Αυτ η πνευματικ χαλρωση της Κωνσταντινουπλεως, σον αφορ στη διαφλαξη της αμμου Ορθοδξου πστεως και αποτλεσε την πρτη αιτα του σχσματος, που επλθε το 2019. Φρον τι η προσπθεια της Κωνσταντινουπλεως να αποδδει τ Κασαρι χι μνον τα του Κασαρος, αλλ και τα του Θεο, στθηκε η αφορμ της αλσεως της Πλεως και της καταρρεσεως της τερστιας Βυζαντινς Αυτοκρατορας. Και σμερα οι πνευματικς Αρχς της Κωνσταντινουπλεως εναι τοιμες να αγκαλισουν λους τους απαγορευμνους απ τον Θε νμους και θιμα, που προτενει ο κσμος, μνον και μνον για να επανλθει η Κωνσταντινοπολη στην παλαι της αγλη, και οι διοι να επανακτσουν εκενη την εξουσα, που εχαν την εποχ της ακμς της Βυζαντινς Αυτοκρατορας. Θεωρητικ, η διακοπ της Ευχαριστιακς κοινωνας, που επλθε το 2019, δναται να θεραπευθε, αλλ για να το πετχουμε, ο σεβαστς Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως πρπει να συμπεριφρεται ναντι λων ως πρτος σε τιμ και σος σε εξουσα. Δυστυχς, ο Αγιτατος ενεργε ως πρτος και σε τιμ και σε εξουσα, κτι που εναι ξνο στο Ορθδοξο πνεμα της συνοδικτητας, το οποο διεπε και διπει την Ορθδοξη Εκκλησα. Και κτι, το οποο εναι το πλον θλιβερ, εναι τι δεν διαφανονται οι προποθσεις για την Ορθδοξη μεταβολ αυτς της διεφθαρμνης τσεως επιβολς ενς Ορθδοξου παπισμο. — Στην Τουρκα μετατρπηκαν σε μουσουλμανικ τμενος η Αγα Σοφα και ο νας στη Μον της Χρας. Η Τουρκα χρηματοδοτε την κατασκευ ενς μεγλου τεμνους στο Κεβο. Μπως υπρχει σχση μεταξ αυτν των γεγοντων, και μπως διαβλπετε κνδυνο για την Ουκρανικ Ορθοδοξα απ πλευρς του μουσουλμανικο κσμου; |
| «Δεν υφσταται ττοιο πργμα», επε ο Ρσος μητροπολτης και πρσθεσε: «Ηταν μια ιδα που διαμορφθηκε πριν απ αρκετος αινες, η οποα απ καιρ χει ξεχαστε και δεν χει καννα ενδιαφρον για εμς, πως και δεν χουμε ουδεμα επιθυμα να ηγηθομε της παγκσμιας Ορθοδοξας. Εμαστε πλρως ευχαριστημνοι με τη θση που καταλαμβνουμε. Και αν μιλσουμε για το πρωτεο του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως, αυτ το πρωτεο το αναγνωρσαμε σε επσημο εππεδο ταν συντξαμε, το 2013, και εγκρναμε στην Αρχιερατικ Σνοδο το γγραφο για τα πρωτεα στην Οικουμενικ Εκκλησα. Εκε εναι καταγεγραμμνο ολοκθαρα τι αναγνωρζουμε τον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως ως πρτο μεταξ σων στην οικογνεια των Προκαθημνων των Ορθοδξων Εκκλησιν. Αλλ τον αναγνωρζουμε πρτο ως προς την τιμ και χι πρτο σε εξουσα δεν πιστεουμε τι ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως χει οποιαδποτε εξουσα πραν των ορων της κανονικς του δικαιοδοσας. Δεν πιστεουμε τι χει το δικαωμα να παρεμβανει στην εσωτερικ ζω λλων τοπικν Εκκλησιν. Με αυτ διαφωνομε κατηγορηματικ. Αυτ το γγραφο, μως, θα επαναλβω, συντχθηκε το 2013 ταν εχαμε εντητα με τον Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως. Εν τρα απουσιζει απ τα δπτυχ μας. Επομνως, χουμε μια διαφορετικ εκκλησιαστικ κατσταση, που θυμζει καταστσεις του παρελθντος, ταν, για παρδειγμα, ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως Νεστριος δδασκε τον 5ο αινα τι η Θεοτκος πρεπε να ονομαστε Χριστοτκος και τσι συγκλθηκε η 3η Οικουμενικ Σνοδος, στην οποα ο Πατριρχης κθε λλο παρ προδρευε, καθς ταν εναγμενος. Και καταδικστηκε για τις αιρσεις του. Και κατπιν εξελγη λλος Πατριρχης. Αλλ αυτ ταν η κατσταση ταν υπρχε Εκκλησα, αλλ δεν υπρχε ορθδοξος Πατριρχης στον θρνο της Κωνσταντινουπλεως. Μια διαφορετικ κατσταση διαμορφθηκε στα μσα του 15ου αινα, ταν η Ρωσικ Εκκλησα γινε αυτοκφαλη λγω του γεγοντος τι ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως υπγραψε την Ουνα με τη Ρμη». Ο υψηλβαθμος εκπρσωπος της Ρωσικς Εκκλησας αποφεγει ευθως να υιοθετσει και να χρησιμοποισει τη βαρτερη σως λων κατηγορα για τον Οικουμενικ Πατριρχη, ωστσο θυμζει την Ουνα και βρσκει ομοιτητες με αιρετικος: «Τη δεδομνη στιγμ, δεν υπρχε ορθδοξος Πατριρχης στον θρνο της Κωνσταντινουπλεως και η κατσταση, η οποα χει διαμορφωθε σμερα, γνεται αντιληπτ απ τη Ρωσικ Ορθδοξη Εκκλησα με αυτν ακριβς τον τρπο. |
| Παραλλλως με αυτ τα προβλματα υπρχει και η απαρδεκτη απ την ποψη των ανθρωπνων δικαιωμτων συμπεριφορ ενων πολιτικν ομδων σειρς χωρν, οι οποες χρησιμοποιντας την εξουσα, που απκτησαν, προσπαθον να εμπλακον στα θρησκευτικ ζητματα. τσι λ.χ. συνβη στο Μαυροβονιο, που οι πολιτικο, που επιτθηκαν στην Εκκλησα, στο τλος χασαν την εξουσα. Τρα, δυστυχς, παρμοια διαδικασα συμβανει σε μας, στην Ουκρανα. Επομνως, εναι κρως απαρατητο να διεξγεται σε διεθνς εππεδο πρακτικ ργο για την προστασα των δικαιωμτων και των συμφερντων των θρησκευομνων ανθρπων και μλιστα σε διφορες χρες και προς ποικλες κατευθνσεις. – Στο δελτο Τπου του συλλγου αναφρονται οι μη κυβερνητικς οργανσεις με συμβουλευτικ καθεστς παρ τον Οργανισμ Ηνωμνων Εθνν, οι οποες συμμετεχαν στη δημιουργα αυτο του φορα υπερσπισης των ανθρωπνων δικαιωμτων. Ποιο εναι το πεδο δρσεως αυτν των οργανσεων; – Επ του παρντος στο σλλογ μας εντχθηκαν δη επαγγελματικς οργανσεις προστασας ανθρωπνων δικαιωμτων, δικηγροι, οι οποοι ειδικεονται στο διεθνς δκαιο και τα ανθρπινα δικαιματα, πρακτορεα ειδσεων και δημοσων σχσεων, πργμα, που θα επιτρψει στον σλλογο να εργαστε σε λα τα διεθν φρα, πως ο ΟΗΕ, το Ευρωπακ Κοινοβολιο, το Συμβολιο της Ευρπης, οι επιτροπς και υποεπιτροπς της Ευρωπακς Ενσεως. Ταυτοχρνως, ο σλλογς μας σχεδιζει να εργαστε τσο νομικ, δηλαδ να καταθτει καταγγελες στους διεθνες θεσμος, σο και να εξασφαλζει προσωπικς επαφς με αξιωματοχους, οι οποοι χουν τη δυναττητα να επηρεζουν τις κοινωνικς διαδικασες. Αντιλαμβανμαστε τη σημασα του ργου με τα ΜΜΕ, γι’ αυτ και πρτη δημσια κνησ μας ταν η οργνωση της συνεχος πληροφρησης των διεθνν ΜΜΕ για τα προβλματα των ορθοδξων χριστιανν στην Ουκρανα. Αυτ το ργο υλοποιεται μεταξ λλων και μσω της Λσχης Τπου Γενεης, καθς και μσω λλων διαλων. Λ.χ. σειρ μετεχντων στο σλλογ μας χουν καταχωρηθε στον κατλογο με τους λομπστες της Ευρωπακς Ενσεως Transparency Register και διαθτουν σχετικ περα διεθνος δραστηριτητας εντς του Ευρωπακο Κοινοβουλου. Μσω των μελν μας στις ΗΠΑ προγραμματζουμε να συνεργασθομε με γερουσιαστς και τα μλη του Κογκρσου των ΗΠΑ, να πραγματοποισουμε επαφς με τα υπουργεα της κυβερνσεως των ΗΠΑ, που εναι αρμδια για τα θρησκευτικ ζητματα και τα ανθρπινα δικαιματα, καθς και με τις φορες, που εναι εγκατεστημνοι στην δρα του ΟΗΕ στη Να Υρκη. |
| Отдел III. Церковное управление § 102. Общий обзор Изложив, насколько нам казалось нужным, устройство церкви, перейдем теперь к рассмотрению прав, касающихся правильного управления самою церковью, именно, как и на каких основаниях осуществляет она власть, полученную ею от божественного ее Основателя для сохранения своего организма в полной силе. Власть церкви троякого рода: учение, священнодействие и пастырство или управление (§ 53); соответственно трем свойствам Основателя церкви, Который есть учитель 1571 , первосвященник 1572 и царь 1573 , и церковь , которой Он есть глава (§ 49) и которая составляет Его тело, должна прежде всего быть школою, в которой изучается и сохраняется чистое учение Его; должна, затем, быть Его храмом, в котором, при посредстве благодатных даров, все освящаются, и, наконец, должна быть Его царством, в котором изъясняются и издаются Его законы, в котором изрекается праведный суд и которое, так как церковь существует на земле, – располагает существенными средствами, необходимыми для достижения той цели, к какой стремится церковь. Поэтому и настоящий отдел церковного права должен быть разделен на три части, из которых в первой должно говорить о власти учения (’ εξουσα διδακτικ, potestas magisterii), во второй – о власти священнодействования (’ εξουσα ερατικ, potestas ordinis, ministerii) и в третьей – о власти управления (’ εξо υσα διοικητικ, potestas jurisdictionis). Глава первая. Власть учения § 103. Охранение христианского учения Единство церкви основывается на единстве веры. Если нет единства веры, если всеми и каждым не сохраняется в полной неповрежденности откровенное христианское учение, тогда нет и церкви. Орган, посредством которого сохраняется единство церкви, есть епископство (§ 51). Это епископство, которому Основатель церкви передал свое учение для проповедования его и с которым обещал быть до скончания веков, имеет своею главною задачею хранить откровенное учение и непогрешимо свидетельствовать о его истинности. Исполнение этой задачи доверено каждому епископу, потому что «каждый епископ и все вместе имеют полную часть», 1574 «все они имеют одинаковую власть и достоинство» 1575 , и «все в одинаковой степени наследники апостолов» 1576 , а потому и исполняют свою задачу или сами, или чрез своих уполномоченных, священников, каждый во вверенной ему церкви. Но бывают случаи, когда должен проявляться и совместный голос всех епископов, именно когда возникают какие-нибудь споры о вере, охватывающие всю Вселенскую Церковь и угрожающие чистоте и неповрежденности откровенной истины. Тогда общий голос всех епископов выражается или во Вселенском соборе, или же, если по условиям времени невозможно созвать собор, в догматических посланиях, излагающих истинное верование церкви, о котором письменно согласились все епископы. |
|
|
