| Πηγ: Κντρο του Αγου Βασιλεου του Μεγλου Παρουσιζουμε στους αναγνστες μας μια συνντευξη με τον ιερα Γεργιο Μαξμοφ. Τη συνντευξη πρε ο δικονος Ηλας Μσλοφ. – Θα θελα να μιλσω μαζ σας για την ιεραποστολ γενικτερα. Θα θελα να θσω το ακλουθο ερτημα: Θα μποροσε να εναι το ργο των ιεραποστλων στη Ρωσικ Αυτοκρατορα πιο φιλδοξο και καλτερο απ’ ,τι σμερα και τι μπορομε να μθουμε απ αυτν την εμπειρα; – Μια σοβαρ, ευρεας βσης Ιεραποστολ δημιουργθηκε στη Ρωσα μνο στο δετερο μισ του 19ου αινα. Πριν απ αυτ, υπρξαν κποιες προσπθειες: Η ιεραποστολ στο Αλτι, η ιεραποστολ στη Σιβηρα. Αλλ και αυτς οι προσπθειες λαβαν χρα στον 19ο αινα. Μχρι ττε, ταν κπως δσκολο. Οι ιεραπστολοι πρεπε να ξεπερσουν πολλ προβλματα «καθοδν». Η Λιθουανα, η Λετονα και η Εσθονα ταν ττε μρος της Ρωσικς Αυτοκρατορας. Στον γιο Φιλρετο (Gumilevsky) απαγορετηκε να κηρττει την Ορθοδοξα στον τοπικ πληθυσμ. Απαγρευσαν ακμη και τη στριξη εκενων των ντπιων, που μεταστρφηκαν στην Ορθοδοξα. Και ταν προσπθησε ν’ ανατρψει αυτν την κατσταση, μετατθηκε απλς σε λλον τπο και νας λλος αρχιερας διορστηκε στη θση του. Και αυτ δεν εναι μια μεμονωμνη περπτωση, λλα υπρχουν πλθος λλα παραδεγματα, που η κρατικ εξουσα ορισμνοι ειδικο κρατικο λειτουργο εμπδισαν την ιεραποστολ, τσο στο δαφος της Ρωσας σο και στο εξωτερικ. Ο ιερομρτυρας Ιωννης Βοστργκοφ γραψε τι, διαβζοντας για τα ργα των ιεραποστλων, σε διακατχει να ασθημα πικρας, απ το γεγονς τι οι αξιωματοχοι της Ρωσικς Αυτοκρατορας ταν οι μεγαλτεροι εχθρο των ιεραποστλων. Τα πρματα δεν ταν ποτ «απλ και ωραα». Πολλο θα σκεφθον: Δεδομνου τι η Ορθοδοξα ταν η κρατικ θρησκεα, ττε λα ταν εκολα και απλ. Και μως, για τους ιεραπστολους δεν ταν εκολα. Ο πατρας Γεργιος, μαζ με ενορτες απ την κοιντητα Μακαλανγκτα (Φιλιππνες) να δετερο αξιοσημεωτο γεγονς, σχετικ με την ιεραποστολ: Υπρξαν διαφορετικς προσεγγσεις μεταξ των ιεραποστλων. Φυσικ, μχρι το τλος του 19ου αινα, η αποστολ ταν ευρως οργανωμνη. Χρη, σε μεγλο βαθμ, στον γιο Ιννοκντιο της Μσχας, ξεκνησε μια συστηματικ κι εστιασμνη αποστολ. Αλλ, ταυτχρονα, υπρξε νας πολ μεγλος αριθμς ιεραποστλων, που ταν ιεραπστολοι χι λγω ιδας επιθυμας, αλλ λγω αξιματος. ταν υποστηρικτς της «ψευδο – ιεραποστολς», πιο συγκεκριμνα υπρ της τυπικς εκπλρωσης των καθηκντων τους, υπρ του να μεταστρφουν στην πστη με την υποστριξη του κρατικο μηχανισμο και οτω καθ’ εξς. Και αυτος τους ψευδο – ιεραποστλους μχονταν οι ιεραπστολοι, που γνωρζουμε ως γιους και λλοι, σως λιγτερο γνωστο, οι οποοι ταν ιεραπστολοι με την ννοια του Ευαγγελου, με μια πραγματικ Ορθδοξη ννοια: Τελοσαν να πραγματικ κρυγμα και κατβαλαν μεγλες προσπθειες. |
| Оно носит прилагательный характер. Это различие существует в Божественной реальности. Бог присутствует в своих отношениях с тварью. Эти отношения – истинная реальность. Они – не просто представление, которое мы составляем о Нем. И это присутствие в виде Благодати отлично от обычного Божьего всемогущества, которым поддерживается существование всякой твари. Таинственным образом есть различные степени Божественного Присутствия. Но Бог никогда не раскрывает Своей тайной сущности. Ибо Божественная природа не связана с миром необходимыми внутренними узами, она недоступна пониманию и непреложна . Отрицание “случайности” в Боге наводит на мысль, что всякая “экономия” есть сущностное деяние Бога. Св. Григорий Палама категорически отвергает этот кощунственный вывод. Отрицание различия между сущностью и энергией в Боге сводит на нет и различие между порождением и творением, поскольку и одно, и другое суть деяния сущности. Следовательно, нет никакой разницы между Божественной сущностью и волей. Исчезает также четкое различие предведения и настоящего творения: разве настоящее творение не станет само по себе вечным и непреходящим ( νρχως), если будет тождественно Творцу? Этих нелепых выводов можно избежать лишь путем тщательного разграничения сущности и энергии в Боге. Божественная Энергия – это созерцательная и плодотворная сила Бога ( θεατικ δναμις κα ενργεια του πντα πριν γενσεως εδτος, και αυτου εξουσα, και πρνοια), – ποιητικ των ντων πρνοια, как говорит преп. Максим Исповедник . В сущности или природе Бог необходим – непреходящей необходимостью Божества. В Своих же делах или в Своей Благодати Он бесконечно свободен. Поэтому нужно тщательно избегать проникновения космологических идей в исповедование веры в Троицу. Такие идеи вносят элемент случайности во взаимосвязь Божественных Ипостасей, нарушая таким образом совершенную единосущность Пресвятой Троицы. Необходимо подобрать точные выражения для определения чуда Троицы как вечного закона Божественной сущности, не считаясь ни с какими “экономическими,” космологическими и даже сотериологическими идеями. |
| Λεζντα: Την Α´ Οικουμενικν Σνοδον κατηθυναν δο γιοι Επσκοποι ασημντων πλεων! Η Γ Οικουμενικ ανεθεμτισε τον Πατριρχην Κωνσταντινουπλεως ως αιρετικν. Μνος «θεσμς» η Εκκλησα, χι τα Πατριαρχεα, και «σεπτν κντρον» μνον η αγιτης. Γρφει ο πρωτοπρεσβτερος π. Γεργιος Δ. Μεταλληνς Αφορμ για τις παρακτω σκψεις μου δωσε ο εκλεκτς Συνδελφος και παλαις φλος, κ. Παναγιτης Μπομης, Ομτιμος Καθηγητς, σε σα γραψε πρσφατα, με τη γνση και σοφα του ως γκριτος κανονολγος, στην Εφημερδα «Χριστιανικ» (13.12.2018, σ. 5). Πρκειται για ρθρο του με τον ττλο: «Βασικς κανονικς αρχς επιλσεως του ουκρανικο ζητματος». Σ’ αυτ, μνημονεει το σπουδαο βιβλο του μακαριστο Μητροπολτου Σρδεων Μαξμου: «Το Οικουμενικν Πατριαρχεον εν τη Ορθοδξω Εκκλησα», (Θεσσαλονκη 1972), στο οποο προσδιορζεται «η προεξρχουσα θσις της Εκκλησας Κων/λεως μεταξ των Ορθοδξων Αυτοκεφλων (Εκκλησιν)», που μως δεν χει την μορφ ενς «ανατολικο παπισμο», διτι εναι «οικουμενικ αποστολ … ως κανονικ εξουσα (π. ΓΔΜ: απορρουσα δηλαδ απ τους ιερος Καννες) εν τη εννοα της εν αδελφικ συλλογικτητι εκφραζομνης διακονας». Κλενει δε ο Μητροπολτης του Οικουμενικο θρνου με τις παρακτω επισημνσεις: «Η θσις του Κωνσταντινουπλεως –λγει- ουδαμς δναται να συγκριθ προς την του ππα Ρμης και η διδασκαλα περ των πρεσβεων και προνομων του θρνου αυτο δεν πρπει να ταυτζηται, εν ουδεμα περιπτσει, προς την θεωραν του παπισμο, δκην επιδιωκομνου η προβαλλομνου νο-παπισμο εν τη Ορθοδξω Ανατολ (351). Ο επσκοπος Κωνσταντινουπλεως, συνεχζει, χει εξουσαν, ουχ ως episcopus ecclesiae universalis, αλλ’ ως Οικουμενικς Πατριρχης…, ως πρεσβυγενς και κυριτερος ηγτης εν τη Ανατολ και ουχ ως απεριριστος διοικητικς ηγτης και αλθητος κριτς εις ζητματα πστεως της εκκλησας». Και αυτ πντοτε στο πλασιο «της συνοδικτητος και της συλλογικτητος…, νθεν δε της αρχς της μη αναμξεως εις τας εσωτερικς υποθσεις των λλων Εκκλησιν» (σ. 351). Κατ τον σοφ, λοιπν, Ιερρχη δεν πρπει να χνεται η αναγκαα ισορροπα μεταξ «πρεσβεων τιμς» και κανονικ (βσει των ιερν καννων) προσδιοριζμενης και επιβαλλμενης συλλογικτητας. |
| Παραλλλως, αναφρει στη μελτη της το Συνοδικ Γρμμα του Πατριρχη Ιακβου Α (Φεβρουριος 1687), το οποο επιβεβαινει την κανονικ δικαιοδοσα του Πατριρχη Ιεροσολμων επ του αρχιεπισκπου Σιναου. Στο γγραφο αναφρεται: «Γινσκειν δ ατν ρχιεπσκοπον το ρους Σιν ποκεμενον τ Πατριαρχικ Θρν τν εροσολμων, θεοφιλστατον προσαγορευμενον, μνημονεειν τε το κανονικο νματος το τν εροσολμων Πατριρχου, ς π κενου χειροτονομενον, κα πρς κενον τν ναφορν σχηκτα, πονμειν τ κεν τ Πατριρχ κα γροντι ατο τν προσαρμζουσαν ποταγν κα επεθειαν, κα φυλττειν παρεγχερητα τ το Πατριαρχικο κενου Θρνου προνμια, ς νενμισται» . Η κανονικ αναφορ του αρχιεπισκπου Σιν στον Πατριρχη Ιεροσολμων περιγρφεται με τους διους ρους πως και η αναφορ του μητροπολτη Κιβου στον Πατριρχη Μσχας. Ο ρος γρων χρησιμοποιεται στις «ποκρσεις τεσσρων Οκουμενικν Πατριαρχν», που απεστλησαν στον τσρο Αλξιο του Μιχαλ το 1663 «οτω τοι Μητροπολτης τυχν, πατριρχης, ς μν Γρων τοτων (δηλαδ των επαρχιοχων επισκπων, οι οποοι λαβαν απ εκενον χειροτονα), κατ τν τς χειροτονας λγον ναφερμενος… Συνγεται τονυν κ τοτων κατ μν τν τς χειροτονας σχσιν κα τν τς τξεως πατρα εναι τοτον τος περ ατν πισκποις, κατ δ τν λγον τς ρχιερωσνης κα τν τς πατρικς ξουσας, συναδελφος εναι κα συναρχιερες» . Η παροσα απντηση περιορζεται στη σκψη τι ο Πατριρχης Νκων κατχει ηγετικ θση μεταξ των Ρσων επισκπων δυνμει του δικαιματος της χειροτονας αυτν, που του ανκει, αλλ σνοδος των επισκπων μπορε να τον δικζει. Η λξη προεστς υπ την ευρεα ννοια αυτς σημανει «πρκριτος, προχοντας, δημογρων, τοπικς ρχοντας» λ.χ. στο χωρι. Αλλ στους καννες ο προεστς χρησιμοποιεται και ναντι των επισκπων με την ννοια του «προκαθημνου» Τοπικς Εκκλησας επαρχας. Με την ννοια του επικεφαλς μιας Τοπικς Εκκλησας ο προεστς χρησιμοποιεται απ τον α καννα της εν Αντιοχεα Συνδου («Ε δ τις τν προεσττων τς κκλησας, πσκοπος, πρεσβτερος, δικονος, μετ τν ρον τοτον τολμσειεν π διαστροφ τν λαν κα ταραχ τν κκλησιν διζειν…») . Ο η καννας της Γ Οικουμενικς Συνδου ορζει τι «ο τν γων κκλησιν, τν κατ τν Κπρον, προεσττες χουν εξουσα να χειροτονον επισκπους αυτοτελς, χωρς την γκριση του Πατριρχη Αντιοχεας . |
| Σε συνχεια των κατηγοριν κατ του Πατριαρχεου Μσχας για επιθετικς «εισπηδσεις» στα ρια των κανονικν εδαφν του Πατριαρχεου Κωνσταντινουπλεως και λλων κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν η ιστοσελδα «Φως Φαναρου» δημοσευσε σε αγγλικ μετφραση το ρθρο, που συντχθηκε αρχικ στην ελληνικ γλσσα το 2019 απ τον πρωτοπρεσβτερο Δρ. Γεργιο Τστση, στην οποα ισχυρζεται τι η Ρωσικ Εκκλησα «διερυνε με κθε ευκαιρα τα απ τον Τμο Αυτοκεφαλας της θεσπισθντα ρι της, εισπηδντας σε εδφη λλων Ορθοδξων Εκκλησιν, ελω Τσαρικν στρατευμτων Σοβιετικν τεθωρακισμνων» . Ως παραδεγματα ττοιας «εισπηδσεως» ο π. Γ. Τστσης παραθτει την «ενσωμτωση στο Πατριαρχεο Μσχας» (sic!) των Εκκλησιν της Γεωργας και της Αμπχαζας το 1811 και της μητροπλεως Βεσσαραβας το 1812. Γνωρζει ραγε ο ονομαστς θεολγος τι την περοδο 1721-1918 το «Πατριαρχεο Μσχας» κατ’ αρχν δεν υπρχε και η αντατη διοκηση των εκκλησιαστικν υποθσεων στη Ρωσικ Εκκλησα ησκετο απ την Αγιωττη Σνοδο, η οποα τελοσε σε πλρη υποταγ στην εξουσα του αυτοκρτορα πασν των Ρωσιν και τι ττοια μορφ πολιτεματος εγκαταστθηκε με την ευλογα του Πατριρχη Κωνσταντινουπλεως Ιερεμα Γ; Τα τελευταα χρνια εμφανστηκε πλθος εντπων και ηλεκτρονικν δημοσιευμτων αφιερωμνων στην ανλυση των πατριαρχικν και συνοδικν εγγρφων του 1686. Επομνως, στη μελτη μας θα εξετασθον ορισμνες κανονικς πτυχς των εν λγω εγγρφων, τα οποα αποτελον απδειξη των κτωθι θσεων: 1) οι πρξεις του 1686 μαρτυρον το εκοσιο της μεταβιβσεως απ τον Πατριρχη Διονσιο Δ λου του συνλου των κανονικν και δικαιοδοτικν δικαιωμτων επ της μητροπλεως Κιβου στο Πατριαρχεο Μσχας και χι μνον του δικαιματος χειροτονας του μητροπολτη Κιβου, υπ τον ρο διαφυλξεως του παλαιτερου αυτονμου καθεσττος αυτς 2) η κατργηση του πατριαρχικο θεσμο στη Ρωσικ Εκκλησα και η δρυση το 1721 της Αγιωττης Συνδου, καθς και η μεταρρθμιση των κυβερνεων, που πραγματοποιθηκε τις τελευταες δο δεκαετες του 18ου αι. και επσυρε τη μεταβολ των ορων και του καθεσττος κθε εκκλησιαστικς επαρχας της Ρωσικς Εκκλησας, συμπεριλαμβανομνων και εκενων της Μικρς Ρωσας, αποτλεσαν αντικειμενικς περιστσεις λγω των οποων η τρηση των ρων, που προβαλε ο Πατριρχης Διονσιος, κατστη αδνατος και, συνεπς, αυτο οι ροι απλεσαν κθε νημα |
| 3. Когда мы говорим о власти, мы говорим об exousia, как это называется в Новом Завете. Власть Церкви происходит от ее Господа и Главы Иисуса Христа (пар. 12, с. 4). В данном параграфе власть трактуется как εξουσα. А сам факт, что это слово выделено курсивом, имеет определенное значение. Подобное выделение дает нам право понимать слово «эксусия» как «обладающее динамикой действия, применяющего давление», т. е. власть, которая давит и подчиняет. Кроме того, автор документа в толковании понятия «эксусия» опирается на библейский текст Евангелия от Иоанна 20. 22, где власть касается действия Господа в передаче ученикам благодати Святого Духа: «Сказав это, дунул, и говорит им: примите Духа Святого. Кому простите грехи, тому простятся…» В любом случае, передача Божественной благодати в Новом Завете понимается не как «эксусия», то есть не в смысле оказания давления на свободу верующего. Ведь власть в виде превосходства или принуждения была осуждена Господом! Когда некто абсолютизирует власть, как «эксусию», требует того, чтобы быть большим, первым, единственным или властителем вселенной, тогда такой пребывает вне благодати Святого Духа, поскольку благодать Духа нельзя понимать как власть с акцентом на превосходство! «…Кто из вас больше, будь как меньший, и начальствующий – как служащий» (Лк. 22. 26). Естественно, Петр усвоил урок Господа о власти служащей и завершил свое собственное служение мученической смертью! В истории западной Церкви IX века для поддержки теократических притязаний пап против императоров использовались подложные тексты наподобие «Псевдо-Исидоровых декреталий». Таким образом, Папа – глава Вселенной. Поэтому толкование в Равеннском документе понятия власти в смысле «эксусии», да к тому же выделенной курсивом, возникает в связи с событиями прошлого, как воспоминание о папской угрозе в отношении Восточной Церкви. 4. «Поэтому очевидно, что одна и та же вера должна исповедоваться и воплощаться во всех Поместных Церквах, одна и та же единственная в своем роде Евхаристия должна совершаться везде, и одно и то же апостольское служение должно действовать во всех общинах» (пар. 33). Данный параграф обязывает любого епископа или любую Церковь, которая хочет «уврачевать» свою «церковную ущербность» (согласно статье 3 текста «Ответов»), принять (пребывая в послушании власти преемника Петра) веру папской Церкви, ее догматическое учение и богослужебные традиции. Единственный путь к связям с Папой – уния! «Еретики» и «экклесиологически ущербные» православные должны обратиться из Православия «обнаженными», припасть к стопам Папы! И еще одна существенная деталь: Равеннский текст написан папской рукой! Православные представители, должно быть, подписывали его с закрытыми глазами! На чем же основываются подобные убеждения? |
| 3. Να μη φοβμαστε τη μεταμλεια και τη θλψη. Μπορον να διορθσουν ακμα και το πιο τρομερ παρελθν Ο Βκτωρ Φρανκλ με τη δετερη σζυγ του, την Ελεονρα Σβιντ. Η πρτη γυνακα του, η Τλλι Γκρσερ, σκοτθηκε σε στρατπεδο συγκντρωσης Μπργκεν-Μπλζεν. Φωτογραφα: http://psychojournal.ru/ Ο Βκτωρ Φρανκλ δε θεωροσε τη θλψη και τη μεταμλεια ανεπιθμητα συναισθματα. «Η θλψη χει την εξουσα να αποθανατζει και να διασζει για πντα το παρελθν στο παρν. Σε αυτ γκειται η σημασα της. Και η μεταμλεια και η θλψη, και τα δο αυτ συναισθματα προσφρονται, ας πομε, για να «διορθνουν» το παρελθν». Και με αυτν τον τρπο, λνουν το πρβλημα που δεν μπορε να λσει καμα διασκδαση και καννα ναρκωτικ. Εκενος που προσπαθε «να αποσπ την προσοχ του και να μην σκφτεται» τη θλψη του που προσπαθε να αμβλνει τα συναισθματ του με ναρκωτικ, δε λνει το πρβλημα. Αυτ δεν τον βοηθει να συμφιλιωθε με το κακ. Το μνο που καταφρνει εναι να απελευθερωθε απ την μεση επδραση αυτο του κακο: απ τα σχημα συναισθματα… Στην πραγματικτητα, οι συγγενες του πεθαμνου, για παρδειγμα, πιο συχν απ λους αρνονται να παρνουν ηρεμιστικ, προτιμντας να κλανε μρα και νχτα πνω στον πεθαμνο». 4. Ο πνευματικς νθρωπος υπομνει τα βσανα ευκολτερα απ ναν σωματικ δυνατ Τα βσανα προστατεουν τον νθρωπο απ την απθεια, απ την πνευματικ νκρωση. Φωτογραφα: http://biographe.ru/, wikipedia.org Στο στρατπεδο συγκντρωσης, ο Βκτωρ Φρανκλ εχε διαπιστσει ενδιαφροντα πργματα: «Ευασθητοι νθρωποι που εχαν συνηθσει απ την παιδικ τους ηλικα σε ενεργητικ πνευματικ εγργορση, βωναν τις δστροπες εξωτερικς συνθκες της ζως του κρατομενου δσκολα μεν, ωστσο, οι συνθκες αυτς δεν εχαν τσο καταστροφικ επδραση στην πνευματικ τους κατσταση, παρ το σχετικ πιο πνευματικ τους χαρακτρα. Κι αυτ επειδ για αυτος εχε ανοξει ο δρμος της διαφυγς απ την τρομακτικ πραγματικτητα προς στο βασλειο της πνευματικς ελευθερας και του εσωτερικο πλοτου. Μνο τσι μπορομε να καταλβουμε το παρδοξο με τους ανθρπους λεπτς σωματικς κρσης που βωναν ευκολτερα τη ζω στο στρατπεδο συγκντρωσης παρ οι σωματικ ερωστοι». |
| Luego sigue una declaración sobremanera importante. Desgraciadamente no poseemos el texto griego original de esta sentencia, sino tan sólo la traducción latina, que, con todo, parece ser muy servicial: Ad hanc enim ecclesiam propter potentiorem principalitatem necesse est omnem convenire ecclesiam, hoc est omnes qui sunt undique fideles. in qua semper ab his qui sunt undique, conservata est ea quae est ab apostolis traditio. La cuestión que se plantea es ésta: ¿cuál es el significado de la palabra principalitas? Por desgracia, las palabras latinas principalitas, principalis, principaliter, pueden servir para traducir bastantes palabras griegas que difieren notablemente de significado unas de otras, e. g.: αυθεντα, εξουσα, καθολικς, ηγεμονικς, προηγουμνως, πρωτεειν. Van den Eynde y Bardy sugieren la traducciσn de principalitas por αρχ, ρχαον ο αρχοητης. En este caso, Ireneo asignaría a la Iglesia de Roma un lugar más elevado por razón de su «origen superior,» o sea, por haber sido fundada por los dos Príncipes de los Apóstoles. Ehrhard traduce propter potentiorem principalitatem «por razón de su liderazgo más eficaz» (wirksamere Führerschaft). Entonces todo el pasaje rezaría así: Porque, a causa de su liderazgo eficaz, es preciso que concuerden con esta Iglesia todas las iglesias, es decir, los fieles que están en todas partes, ya que en ella se ha conservado siempre la tradición apostólica por (los fieles) que son en todas partes. F. M. Sagnard, en su nueva edición y traducción, traduce propter potentiorem principalitatem: «por razón de su más poderosa autoridad de fundación.» Las palabras «es preciso que concuerden» afirman probablemente un hecho, no una obligación. La prueba está en el mismo contexto. Ireneo, en efecto, trata de demostrar que las fábulas y ficciones de los gnósticos son extrañas a la tradición apostólica. Por consiguiente, el pasaje en cuestión no se refiere a la constitución eclesiástica, sino a la fe que es común a todas las iglesias particulares y que está en abierta oposición con la gnosis y sus especulaciones. Es significativo que Ireneo, a continuación de este pasaje, enumere los obispos romanos hasta Eleuterio (174–189); luego prosigue: |
| Βιντεοσκοπημνα μηνματα στους μετχοντες και προσκεκλημνους του συνεδρου απστειλαν ο αρχιεπσκοπος Σεβαστεας Θεοδσιος απ το Πατριαρχεο Ιεροσολμων και ο μητροπολτης Ταμασο και Ορεινς Ησαας απ την Ορθδοξη Εκκλησα της Κπρου. Ολοκληρνοντας το πρτο μρος του συνεδρου ο Αγιτατος Πατριρχης Κριλλος ευχαρστησε τους προσκεκλημνους και μετχοντες για τις περιεκτικς παρεμβσεις, τονζοντας ιδιατερα τη σημασα του εν λγω φρουμ. «Αρκε να μελετσουμε τον “Tμο” περ απονομς της αυτοκεφαλας στην Εκκλησα της Ουκρανας, που εξδωσε ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως, για να θορυβηθομε εξαιτας λων εκενων των καινοτομιν, τις οποες σε ρξη με κθε κανονικ παρδοση διατπωσαν ο Πατριρχης Βαρθολομαος και οι σμβουλο του», ανφερε ειδικτερα ο Πατριρχης Κριλλος και συνχισε: «Χρειζεται να δσουμε επισταμνη προσοχ σε αυτν τον “Τμο”, διτι εμπεριχει λες εκενες τις καινοτομες, τις οποες ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως οικειοποιθηκε νευ πσης συγκαταθσεως των Ορθοδξων Εκκλησιν». Κατ τον Αγιτατο, εν οι αντικανονικς ενργειες της Κωνσταντινουπλεως δεν αποτιμηθον καταλλλως απ τον ορθδοξο κσμο, αυτ θα υποδηλνει την εμφνιση ενς επικνδυνου προηγουμνου, ταν σε βρος της παραδσεως της Οικουμενικς Ορθοδοξας ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως οικειοποιεται αρμοδιτητες, τις οποες κανες δεν του χοργησε. «Εναι εκπληκτικ. Με αφετηρα κποια κωνσταντινουπολτικη προσγγιση το τι εναι ο πρτος, δημιουργθηκε ολκληρο δγμα, το οποο μπορε να αποκληθε νεοπαπισμς και το οποο ουδλως ανταποκρνεται στην παρδοση της Οικουμενικς Ορθοδοξας. σα διπραξε ο Πατριρχης Κωνσταντινουπλεως εναι η αθτηση της κανονικς παραδσεως, που σχετζεται με τον ορισμ το ποια εναι η εξουσα του πρτου σε κθε Τοπικ Εκκλησα», διαπστωσε ο Αγιτατος κ. Κριλλος. «Δεν βλπω τρα καννα λλο πεδο πλην του δικο μας μαζ σας, που μπορομε και πρπει να συντξουμε ναν κανονικ σχολιασμ σε σα συνβησαν εξαιτας της εκδσεως απ την Κωνσταντινοπολη του λεγμενου Τμου στους Ουκρανος σχισματικος. Επομνως, για λλη μια φορ θλω να τονσω την ιδιατερη σημασα εκενου του ργου, το οποο πρπει να επιτελεσθε σε αυτ το συνδριο», επε ο Πατριρχης Κριλλος. |
| Ολκληρη η Εκκλησα μας προσεχεται, προκειμνου, με τη βοθεια του Κυρου, να αντξει ο λας του Θεο στην Ουκρανα σε αυτς τις χαλεπς εποχς και να διαφυλξουμε την πνευματικ εντητα. – Τι λτε για την επιχειρηματολογα την οποα προβλλει το Οικουμενικ Πατριαρχεο στο θμα απονομς αυτοκεφλου στην Ουκρανα; Πρσφατα ο Πατριρχη Βαρθολομαος δλωσε τι στο Οικουμενικ Πατριαρχεο ανκει το αποκλειστικ δικαωμα απονομς αυτοκεφαλας και κανε βματα προς αυτ την κατεθυνση επειδ το Πατριαρχεο Μσχας δεν θερπευσε την «επδυνη κατσταση» στην Ουκρανα. – Η ιστορικς διαμορφωθεσα πρτη θση του Πατριρχου Κωνσταντινουπλεως στα Δπτυχα, την οποα κρτησε μετ τη ρξη μεταξ Κωνσταντινουπλεως και Ρμης, – δεν ταν πρωτεο εξουσας, αλλ πρωτεο τιμς – και επομνως δεν του χορηγοσε κποια ειδικ δικαιματα στα κανονικ εδφη των λοιπν κατ τπους Εκκλησιων. Να θυμσω τι ακμη το 1993 επιτεχθηκε μια πανορθδοξη συμφωνα τι η ανακρυξη αυτοκεφλου θα γινταν μνο κατπιν συγκαταθσεως λων των κατ τπους Ορθοδξων Εκκλησιν. Διαπιστνουμε να προφανς γεγονς: οι ισχυρισμο περ του δθεν προσωρινο χαρακτρος της παραδσεως της Μητροπλεως Κιβου τυγχνουν ανιστρητοι, εφσον ερεδονται επ μιας προκατειλημμνης ερμηνεας του εγγρφου με ιστορα τριακοσων ετν, το οποο δεν ημφεσβητετο στο διβα των αινων απ την Κωνσταντινοπολη. Να ενθυμηθομε τι επ ετν ο Πατριρχης Βαρθολομαος κατεπανληψιν προβαινε σε δηλσεις περ αναγνωρσεως ως κανονικο αρχηγο της Ορθοδξας στην Ουκρανα του αοιδμου Μητροπολτου Βλαδιμρου και μετπειτα του Μητροπολτου Ονουφρου, και χι εκενων των αρχηγν του «Πατριαρχεου Κιβου» και της «Αυτοκεφλου Ορθοδξου Εκκλησας της Ουκρανας», τους οποους αποκατστησε τρα. Κατ το παρελθν κατ’επανληψιν καλοσε τους σχισματικος δι μετανοας να επανλθουν στην Εκκλησα. Να αναφρουμε τι η καθ’μς Εκκλησα ουδποτε παυσε να καταβλλει προσπθειες, βσει των ιερν καννων, να θεραπεσει το εμπνευσμνο απ τις αρχς σχσμα στην Ουκρανα. Και μως, να επικεντρωθομε στο εξς ερτημα: αυτς οι κινσεις, στις οποες προχρησε η Κωνσταντινοπολη, ραγε οδηγον στον ανακοινωθντα σκοπ, δηλαδ τη θεραπεα αυτς της πληγς; Προφανς, χι. Αντθετα, αποβλπουν στο σχμα με προεκτσεις στο πανορθδοξο εππεδο, ενθαρρνοντας τις αππειρες διακρσεως σε βρος της κανονικς Εκκλησας στην Ουκρανα και προκαλντας τη θρησκευτικ σγκρουση στην Ουκρανικ γη. |
|
|
