Φρον τι χουμε ακμη να διανσουμε ορισμνο μκος της οδο, που σχετζεται με τους περιορισμος. Διαμορφνονται να πρτυπα ποιμαντικο ργου με τους ανθρπους. Με ευγνωμοσνη θα θελα να τονσω τη θυσιαστικ διακονα των ποιμνων μας στα νοσοκομεα, συμπεριλαμβανομνων και των τμημτων λοιμωδν νσων, καθς και τη διαπομανση των ασθενν με Covid-19. Υπρχουν και απλειες ανμεσα στους κληρικος, το χω δη αναφρει δημοσως και ψλαμε το «αιωνα η μνμη» αυτν σε μια απ τις συνεδρισεις του Ανωττου Εκκλησιαστικο Συμβουλου. Διατηρ ευγνμονα μνμη για τους αγνες των κληρικν μας, οι οποοι αποδεχθηκαν πιστο στην κλση τους, δεν πτοθηκαν απ τη λομωξη, απ τον φβο του θαντου και ως τλος εκπλρωσαν το ποιμαντικ τους καθκον. Αιωνα αυτν η μνμη. Ελπζω τι θα διλθει αυτς ο μεγλος πειρασμς και η Εκκλησα, ο λας και οι χρες μας θα επιστρψουν στη ζω, η οποα δεν θα αμαυρνεται απ τη διδοση μιας επικνδυνου λοιμξεως. μως, θεωρ τι λους μας εμπλοτισε αυτ η εμπειρα, την οποα βισαμε. Μας βοθησε να καταλβουμε τη μεγαλτερη ευτυχα, που χει ο καθνας μας, συμμετχοντας στη λατρεα στον γεμτο κσμο να. ταν σμερα σε πολλς περιοχς περιορζεται ο εκκλησιασμς και οι ναο φανονται μισοδειοι, συστλλεται η καρδι απ την εικνα αυτ, αλλ αντιλαμβνεσαι τι προφανς χουμε ανγκη και απ ττοια βιματα. Διτι λα τα συνηθζεις, και ιδως το καλ, και ταν ρχεσαι αντιμτωπος με τις δυσκολες, με μεγαλτερη δναμη ττε ευχαριστες τον Κριο για το λεος, που μας χαρζει ταν λοι μαζ, ως κοιντητες, μπορομε να εκκλησιαζμαστε χωρς να υφιστμεθα κανναν περιορισμ, να προσευχμαστε και να κοινωνομε των Αχρντων του Χριστο Μυστηρων. Αδελφο, ας συνεχσουμε τις δεσεις και τους κπους μας, τηρντας αυστηρ λους τους απαρατητους υγειονομικος κανονισμος και υποστηρζοντας στην τρηση αυτν τον λα μας, στε προσβλποντας στο θλημα του Θεο να επιδικουμε εκενο τον χρνο, ταν θα τερματισθε η δοκιμασα αυτ και θα μπορσουμε εκ νου να τελομε ακολουθες, πως χουμε συνηθσει στην Εκκλησα μας, να μαρτυρομε για το λεος του Θεο, το οποο αναμφιβλως θα επιδειχθε με τον τερματισμ της πανδημας και την λευση των ειρηνικν και συχων καιρν. Υπρ αυτν αναπμπουμε σμερα τις προσευχς μας.

http://patriarchia.ru/gr/db/text/5797384...

– Συμβουλεετε στις γκυες γυνακες να πηγανουν πιο συχν στην εκκλησα; – Εν η υγεα της το επιτρπει και η γυνακα νιθει καλ μσα στην εκκλησα, ττε και για το βρφος θα εναι καλ. Εγ η δια ρχισα να εκκλησιζομαι και κοιννησα για πρτη φορ, ταν μουν γκυος με το πρτο μου παιδ. Με πολλ ευγνωμοσνη θυμμαι τον μακαριστ ιερα Σργιο Ανχιν. Καλ Παρδεισ του! ταν πνευματικς πατρας της γυναικεας Ιερς Μονς Αγου Νικολου, καθς και δικς μου πνευματικς διδσκαλος. Δεν χω γνωρσει πιο λαμπερ και καλοκγαθο νθρωπο στη ζω μου. Αυτς παιξε μεγλο ρλο στη ζω μου. Εναι γνωστ τι οι νθρωποι συχν αρχζουν να πιστεουν στον Θε μσω λλων ανθρπων. νας ττοιος νθρωπος για μνα ταν ο πατρ Σργιος. Τα παιδι γεννιονται για τη χαρ – Θα μποροσατε ν’ αλλξετε τη δουλει σας με μια πιο συχη; – Για να εμαι ειλικρινς, εχα ττοιες σκψεις. Με το πρασμα του χρνου η κοραση χει αυξηθε και ο ενθουσιασμς χει μειωθε. Αλλ κθε φορ που οι διακοπς πλησιζουν προς το τλος τους, αρχζω να θλω να δω τα παιδκια μας το συντομτερο, γιατ χουν τση ομορφι και αγντητα. Τα αγαπω και δεν μπορ να φανταστ τον εαυτ μου σε λλη θση. Εν το μωρ κλαει και η μαμ του δεν εναι δπλα του, το παρνω στα χρια μου, το χαδεω, του μιλω και αυτ ηρεμε, καθς κι εγ αισθνομαι μια ησυχα μσα στην ψυχ μου. Κποιος πρλαβε να βγλει φωτογραφα, στην οποα εγ, χοντας μεγλη κοιλι, ασχολομαι με νεογννητο ταν μουν σε δεια μητρτητας και δη στους τελευταους μνες εγκυμοσνης, μου τηλεφνησαν απ το μαιευτριο και με παρακλεσαν να πω γργορα εκε. Μια γυνακα εχε πρωρο τοκετ και υπρχε κνδυνος τι το παιδ θα γεννηθε με κποια πθηση και δεν θα υπρχει καννας εκε να το βοηθσει. Πγα εκε και πρασα μερικς ρες στην αθουσα τοκετο. λα πγαν καλ, αλλ στη συνχεια εγ η δια χρειστηκα βοθεια. Μνο μετ απ χοργηση ορο κατφερα να επιστρψω σπτι μου. στερα απ κμποσο καιρ πγα ξαν στο νοσοκομεο μου για προγεννητικ νοσηλεα. ταν να γεννσω εκενες τις μρες. Ξαφνικ, μια νοσοκμα μπανει τρχοντας στο θλαμ μου και λει: «Ναντζντα Σεργεβνα, ετοιμαστετε γργορα, σας χουμε ανγκη στο χειρουργεο!». Μου φρεσαν γργορα μα αποστειρωμνη στολ, μου δωσαν να φωνενδοσκπιο και σε λγα λεπτ μουν δη εκε. Εκενην τη στιγμ δεν σκεφτμουν τον εαυτ μου, πρεπε να σσουμε τη ζω του μωρο. Κποιος πρλαβε να βγλει μια φωτογραφα, στην οποα εγ, χοντας μεγλη κοιλι, ασχολομαι με το νεογννητο. στερα με βοθησαν να επιστρψω στον θλαμ μου και σε δο μρες γεννθηκε η μικρτερη κρη μου, η Λιομπα. Αυτ γινε τη 19 η Ιανουαρου, στην εορτ της Βφτισης του Κυρου.

http://gr.pravoslavie.ru/144090.html

Τη βασιλεα την επιθυμον και πρνες και τελνες και κθε νθρωπος, αλλ γι’ αυτ εναι οι πειρασμο και οι δοκιμασες, για να φανερωθε ποιοι αγπησαν αληθιν τον Κρι τους, στε δκαια να κληρονομσουν τη βασιλεα των ουρανν. Πρπει να γνωρζεις τι μσα στις θλψεις και στα παθματα, στην υπομον και στην πστη, εναι κρυμμνες oι υποσχσεις του Θεο, πως επσης και η δξα και η απκτηση των ουρανων αγαθν. Γιατ και το σιτρι που σπρνεται στη γη και το δνδρο που μπολιζεται, εναι ανγκη να δοθε πρτα στη σψη και στην ατιμα, φαινομενικ, και τσι να απολασομε την ομορφι και τον πολλαπλσιο καρπ τους. Αν μως δεν περνοσαν απ τη σψη εκενη και τη φαινομενικ ατιμα, δε θα εχαν στερα εκενη την κρα ωραιτητα και ομορφι. Το διο νημα εκφρζει και ο Απστολος: «Πρπει να περσομε πολλς θλψεις για να μπομε στη βασιλεα του Θεο»(Πρξ. 14, 22). Και ο Κριος λει: «Με την υπομον σας θα σσετε τις ψυχς σας»(Λουκ. 21, 19), και: «Στον κσμο θα χετε θλψεις»(Ιω. 16, 33). σο αξιωθε καθνας μας με την πστη και την επιμλεια να γνει μτοχος του Αγου Πνεματος, τσο, εκενη την ημρα, θα δοξαστε και το σμα του. Επειδ ,τι αποθησαρισε εδ στην ψυχ του, ττε θα εκδηλωθε και στο σμα του. Το παρδειγμα το παρνομε απ τα δνδρα: ταν περσει ο χειμνας και λμψει ο λιος λαμπρτερος και δυναττερος, και φυσξουν οι νεμοι, ττε αφνουν να βλαστσουν απ μσα τους τα φλλα και τα νθη και οι καρπο και τα φορνε σαν νδυμα. Επσης, τον διο καιρ βγανουν και τα αγριολολουδα απ τα σπλχνα της γης και σκεπζεται με αυτ η γη και τα ντνεται σαν ωραο φρεμα. Γι’ αυτ επε και ο Λγος του Θεο, τι οτε ο Σολομν δεν ντθηκε σαν να απ’ αυτ, παρ’ λη του τη μεγαλοπρπεια(Ματθ. 6, 29). λα αυτ εναι προτυπσεις και υποδεγματα και εικνες της αμοιβς των σωζομνων κατ την ανσταση. Αφο και σε λες τις ψυχς που αγαπον το Θε, στους αληθινος δηλαδ Χριστιανος, μνας πρτος εναι ο Ξανθικς, δηλαδ ο Απρλιος, ο οποος και φανερνει τη δναμη της Αναστσεως.

http://azbyka.ru/otechnik/prochee/dobrot...

Το 1931 μετακμισε στο μικρ χωρι Μουν, δπλα στην πλη Αμπουζ, στον ποταμ Λγηρα. Προς το τλος της ζως του εγκαταστθηκε στην πλη Λιμρ, που ζοσε σαν ερημτης. Πθανε τη 19 η Φεβρουαρου του 1940. Θφτηκε σε δημσιο νεκροταφεο, στα περχωρα του Λιμρ. Το 2016 η Ιερ Σνοδος των Επισκπων της Ρωσικς Ορθδοξης Εκκλησας εκτς Ρωσας, απαντντας σε επιστολ του επικεφαλς της Διοκησης του Πατριαρχεου της Μσχας για τα θματα εξωτερικν ιδρυμτων Επισκπου Μπογκορντσκ Αντωνου, δωσε γκριση στην ατηση των συγγενν του Αρχιεπισκπου Θεοφνη για τη μεταφορ των λειψνων του απ το νεκροταφεο του Λιμρ στην Αγα Πετροπολη. Την 21 η Ιουλου ξεκνησε η διαδικασα της εκ νου ταφς της τφρας του Αρχιεπισκπου Πολτβα και Περεγιασλβλ Θεοφνη. Μετ την εξαγωγ της σορο στο νεκροταφεο της πλης Λιμρ, τελστηκε μνημσυνο απ τον Αρχιεπσκοπο Μαδρτης και Λισαβνας Νστορα, προσωριν επικεφαλς της Επισκοπς Κορσον. Την δια μρα τα λεψανα του Αρχιεπισκπου Θεοφνη στλθηκαν στην Αγα Πετροπολη. Για την αυτοσυγκντρωση και τη ζω μσα στην κοινωνα Εσες ρωττε: Πς μπορετε να συνδυσετε την επιδωξη της αυτοσυγκντρωσης με τη φροντδα για τη σωτηρα της ψυχς του πλησου σας; Θ’ απαντσω με τα λγια του Αγου Γρηγορου του Θεολγου. Πρπει να διαλξετε κτι μεταξ της απλυτης απομνωσης και της ζως μσα στην κοινωνα. Δηλαδ, πρπει να εσαστε αυτοσυγκεντρωμνος, αλλ, ταν τχει και υπρξει ανγκη, να μεριμνσετε για τη σωτηρα της ψυχς του πλησου. Πρπει μνο να χετε ασθηση του μτρου. Κοραση απ την προσευχ Ρωττε: «Τι να κνω, στε η υπερβολικ κοραση να μην επηρεσει τη συγκντρωση στην προσευχ;». Δεν αναφρατε για ποια προσευχ πρκειται, δηλαδ για την προσωπικ την κοιν. Γι’ αυτ θ’ απαντσω με δο τρπους. ταν η κοραση αρχζει να ενεργε κατ τη διρκεια κποιας ακολουθας στην εκκλησα, πρπει να διαβζετε μσα σας την Ευχ του Ιησο. Αυτ θα συνδρμει στη συγκντρωση του μυαλο στην προσευχ. Εν η κοραση θα σας «επιτεθε» κατ τη διρκεια της προσευχς στο σπτι, ττε πρπει να προτρψετε τον εαυτ σας στην προσευχ. Στην περπτωση που η κοραση εξαφανιστε μετ απ αυτν την προτροπ, ττε ο πειρασμς ταν αποτλεσμα δαιμονικς παρμβασης. Και αν δεν εξαφανιστε, ττε μπορετε να συντομεσετε την προσευχ και να προσευχηθετε λιγτερο, αλλ με τον νου και την ψυχ.

http://gr.pravoslavie.ru/149658.html

θλψεως αντιμετπιση 45, 199, 206 θλψεις 25, 209, 216 βλ. και δοκι- μασα – ανθρπου πνευματικο 198 θυμο αντιμετπιση 49 θυσα 44, 74, 140, 151, 175, 221, 238, 246, 255 θυσας λλειψη 81 Ιακβ 142 ιατρικ 173 κ.ε., 225 ιατρς 97, 173 κ.ε., 224, 227 – και διγνωση 227 ιδιοτροπας αντιμετπιση 51 ικανοποηση 170 ικαντητα 171 Ιοδας 201 ιστητα δο φλων 42 κ.ε. Ιωακεμ γιος 61, 69 Ιβ δκαιος 215 Καθαρτητα 285 κθαρση 201, 210, 282 καθυστερημνος διανοητικ 241, 242 καθυστερημνα παιδι 237–238 – και καλωσνη 237 – και ταπενωση 237 καθυστερημνων παιδιν γονες 238 – μητρα 237 κακα 105 κακομοιρι 147 κακοπθεια 194 κακο επιλογ 201 καλ 266 – πνευματικ 210, 228 καλο επιλογ 201 καλοπραση 194, 195, 257 καλωσνη 52, 57, 162, 164, 174, 240, 255, 277, 285 κπνισμα 228 κ.ε. Καππαδκης 160 καρδι 88 καρκινοπαθς 223 καταδκη μλλουσα 274 κατκριση 19, 164, 178 κατανηση 44, 58 κατρα 148 – μητρας 143 κατσταση πνευματικ 155, 173, 279 κατφορος πνευματικς 102, 128 κ.ε. καχηση 213 κεκοιμημνοι 255, 271 κ.ε. – και αγνας ζντων 279 – και συνασθηση αμαρτωλτητος 273 κεκοιμημνων ανγκη 278 – βοθεια 276, 277 κεκοιμημνοι υπδικοι 273–274 – και μετνοια 274, 275 – και προσευχ 274 κ.ε. κεν 165 κ.ε. κρυγμα 162 κ.ε. κληρονομι 142, 143 – πνευματικ 96 κληρονομικ 115 κ.ε. κλση 21, 22–24, 27, 167, 168 κοινωνα 174 Κοινωνα Θεα 226 – και νηστεα 179 κλαση 149, 248, 250, 258, 284, 285, 286 κλλυβο 276 – Αγου 277 κομποσχονι για κεκοιμημνους 278 κοροδα 240 κσμος σγχρονος 33, 101 κ.ε., 111, 115, 153 κ.ε. κοραση 166, 170 – ψυχικ 170 κορασης αντιμετπιση 172 κουφς 236 κρματα Θεο 71, 193, 244 κρση 130 κ.ε. – κατ ψιν 203 Κρση Θεο 123 – μλλουσα 98, 271, 274, 282–283 κυοφορα βλ. εγκυμοσνη Λακς 214 λαιμαργα βλ. γαστριμαργα Λειτουργα Θεα 277, 278 – και μνημσυνο 276 λεψανο 284 Λεψανα για 120 λευχαιμα 226 Ληστς Ευαγγελου 202, 274 λιττητα 65, 150 λογικ 178 κ.ε. – και θλημα Θεο 64–68 – πνευματικ 212 λογισμς 81, 166 κ.ε., 185, 239 – κακς 34, 132, 215

http://azbyka.ru/otechnik/Paisij_Svjatog...

Для Ап. П. было особенно важно знать, как дело обстояло касательно веры Ф-ев, которая, как показывает глагол: « πεφασεν», уже подверглась искушению со стороны πειρζων – Сатаны ( 1Кор.7:5 ) и Ап. опасался, что могут получиться неблагоприятные от этого результаты ( γνηται) – его труд может быть сведен на нет. «В виду только что указанных опасений, вообразите теперь наше облегчение», как бы так писал Ап. «когда Тимофей принес назад – именно в данный момент – добрую весть о вашей вере и любви, и о том любезном воспоминании о нас, которое вы продолжаете хранить, а также и о вашем взаимном с нами горячем желании снова встретиться. Для нас такая весть была поистине « благовестием», и чрез вашу веру мы утешились среди тех тяжелых испытаний и забот, которые мы теперь встречаем в нашей работе. Никакая весть не могла бы помочь нам больше, и нам кажется, что мы точно снова оживаем, именно когда мы слышим, что вы твердо стоите в Господе. У нас нет слов, чтобы выразить нашу благодарность Богу за ту радость, которою вы наполняете наши сердца пред лицом Его – за радость, которая находит непрестанное выражение в наших горячих молитвах о том, чтобы не только мы могли слышать о вас, но и еще раз видеть вас лицом к лицу и дополнить недостатки вашей веры» (Milligan. G. op. cit. 39–40). Скорбь – θλψις – скорбь, страдание, причиняемое людьми; нужда – ανγκη – внешнее принуждение, или обстоятельств или долга ( 1Кор 7:26; 9:16 и др.). 1Сол.3:9 .  Какую благодарность можем мы воздать Богу за вас, за всю радость, которою радуемся о вас пред Богом нашим, 1Сол.3:10 .  ночь и день всеусердно молясь о том, чтобы видеть лице ваше и дополнить, чего не доставало вере вашей? 1Сол.3:11 .  Сам же Бог и Отец наш и Господь наш Иисус Христос да управит путь наш к вам. 1Сол.3:12 .  Α вас Господь да исполнит и преисполнит любовью друг ко другу и во всем, какою мы исполнены к вам, 1Сол.3:13 .  чтобы утвердить сердца ваши непорочными во святыне пред Богом и Отцем нашим, в пришествие Господа нашего Иисуса Христа со всеми святыми Его. Аминь.

http://azbyka.ru/otechnik/Lopuhin/tolkov...

Свою крайнюю беспомощность (λεεινς) мы особенно выражаем прошением: πρ το υσϑναι μς π πσης ϑλψεως, ργς, ινδνου κα νγκης О избавится нам от всякия скорби, гнева и нужди. 11 Здесь на первом месте неугомонная житейская скорбь, 12 которая днем и ночью грызет человеческое сердце. Её трудно описать, но мы ей окружены, почти что дышим ей. Кроме прямых несчастий, как то: обнищания, болезни, смерти близких сердцу, здесь разумеются тысячи случаев, когда ежедневно, даже ежечасно, может споткнуться человек. Больше всего этих случаев на пути труда, на который осуждены люди, и правильное течение которого постоянно нарушает грех . В то время, как житейская скорбь теснит нас более совне, внутри, нашу душу волнует и мучит οργ. 13 Душа наша бесконечно не то, что чистое сердце прославленных Господом в нагорной беседе. То сердце – одна гармония, где нет и тени внутреннего беспорядка, а наша душа – клуб греховных движений, выражающихся обычно в грязных страстях, за удовлетворение которых мы платим безумием ночи и легкомыслием дня. Человеку могут угрожать опасности неожиданные, не только от прямых врагов, а даже от приятелей. Эти случаи разумеет ап. Павел, когда говорит о бедах, перенесенных им, в реках, от разбойников, сродников, язычников, в городах, в пустыне, море и лжебратии. 14 Мрачную картину человеческих бедствий заканчивает ανγκη. Это, конечно, не материальный недостаток, потому что он слишком мал, чтобы ему стоять выше οργ, да к тому же он скорее один из многочисленных видов ϑλψις. Смысл ανγκη нам может выяснить одно параллельное выражение И. Христа. Говоря Своим ученикам о тягчайшем наказании, ожидающем соблазнителей детской невинности, Господь прибавил: горе мipy от соблазновъ: нужда бо есть npiumu соблазномъ (Мф. XVIII, 7). Сл. словом нужда здесь переведено ανγκη. 15 Господь Сам сожалеет мир и предвидит в нем падения, которые повлекут за собой соблазн, но в тоже время сознает их неотвратимую необходимость. Следовательно, причина этой необходимости в жизни самого человека. Взаимные отношения людей грех связывает иногда в такой мертвый узел, который неумолимо требует, часто ни в чем неповинной, человеческой жертвы. С житейской скорбью мы можем бороться и ежедневно боремся, хотя часто падаем под её тяжестью; можем бороться и со своими страстями, особенно при помощи Божией; не всегда не предотвратимы и внешние опасности, хотя они и подрывают почву у самых наших ног; но ανγκη страшнее всех этих бедствий: она бесповоротно требует гибели человека.

http://azbyka.ru/otechnik/Mihail_Orlov/p...

Второе утверждение не мирится с первым. Во втором прославляется столь милая грекам «необходимость», без которой ни их разум, ни их λγος никогда не умели и не хотели существовать. Плотин, как верный ученик Платона, не мог не думать, что ему дано νω καθαρω θεασθαι τ αληθς. Платон учил, что размышление есть беседа души с собой. Ουκουν δινοια μεν και λγος ταυτν. Πλην ο μεν εντòς της ψυχης πρς αυτην δαλογος νευ φωνης γιγνμενος τουτ’αυτò ημιν επωνομσθη, δινοια, т. е.: «разве мышление и речь не одно и то же – только что мы дали название мышления беседе, которую без звуков ведет душа с собой внутри себя?» Платон, а за ним Плотин, хотел, чтоб размышление было бы беседой души с собой и ничем бы не отличалось от собеседования одного человека с другим, кроме того, что оно происходит внутри души и беззвучно. Размышление должно происходить посредством слов, так же как и беседа, только слов неслышных. Раз есть слово, слова, то будет и ανγκη и та спасительная диалектика, которая одна может помочь человеку отыскать вечную и незыблемую истину. Вслед за Платоном и все остальные философы привыкли думать, что источником мудрости нужно почитать диалектику, и Гуссерль формально имеет все права называть предлагаемое им определение философии платоновским и считать себя платоником. Это, однако, не может помешать нам поставить и рассмотреть свой вопрос: что является источником философии – очаровательное ли πειθω или λγος, родной брат ανγκη и даже грубой βα? Во избежание недоразумений скажу вперед, что, ставя этот вопрос, я вовсе не думаю, что философу непременно нужно выбирать между тем или иным решением. Я очень далек от того, чтоб отвергать значение λγος’а, ανγκη или даже βα и выросшей из них диалектики. Для меня очевидно, что без них никак не обойтись, и если Платон и Плотин так восхваляли их, то у них для этого были очень серьезные основания. Существенно, однако, не то. Ведь и в обыкновенной жизни, не только в философии, людям приходится пользоваться речью, применяться к необходимости, и даже самому Аполлону понадобилось однажды бросить лиру и взять в руки палку.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=699...

Почему истине дана власть над Парменидом и Александром, а не Пармениду и Александру над истиной, такого вопроса Аристотель не ставит. Если бы же ему такой вопрос задать, он бы его не услышал и заявил бы, что это вопрос бессмысленный, явно нелепый, что такое можно сказать, но нельзя думать. И не то чтоб он был бесчувственным, ко всему равнодушным существом, которому все равно. Или даже чтоб он мог сказать про себя, как Гамлет: «Я голубь мужеством, во мне нет желчи, и мне обида не горька». Аристотелю горька обида. В другом месте той же «Метафизики» он говорит, что пред необходимостью больно склоняться: «все насильно (навязанное) называется необходимым (τ γαρ βαιον αναγκαιον λγεται) и потому обидно, как и говорит Эвен: всякое испытанное принуждение больно и обидно. И принуждение есть необходимость – оттого и у Софокла: „но сила (непреоборимая) принуждает меня так поступить“ (Met. 1015а 30). Аристотель, мы видим, испытывает боль и обиду пред лицом непреодолимой необходимости. Но он твердо знает, как он тут же прибавляет, что ανγκη αμετπειστν τι ειναι, т. е. что необходимость не слышит убеждений. А раз не слышит убеждений и непреоборима, стало быть, ей нужно покориться, обидно это или не обидно, больно или не больно: покориться и впредь отказаться от бесполезной борьбы: ανγκη στηναι. Откуда пришло это ανγκη στηναι, это, стало быть, «нужно остановиться»? Вопрос первостепенной важности, в нем, если хотите, альфа и омега философии. Необходимость не поддается убеждениям, она их даже не слышит. Обида вопиет к небу, если больше не к кому взывать. Конечно, в иных случаях, даже очень часто, почти всегда, обида повзывает и умолкает: люди забывают и огорчения и тяжелые потери. Но бывают обиды незабываемые. Пусть отсохнет моя рука, пусть прилипнет мой язык к гортани, если я забуду тебя, Иерусалим, – все уже два тысячелетия повторяем за псалмопевцем его заклинание. Разве псалмопевец не «знал», что необходимость не слышит ни убеждений, ни клятв, что она ничего не слышит и ничего не боится и что его голос будет, должен быть голосом вопиющего в пустыне? Знал, конечно, – так же хорошо знал, как и Аристотель.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=699...

Но об ανγκη (необходимости), которую он отождествляет с насилием – βα, и ее власти над человеческой мыслью он достаточно распространяется. Платон тоже не упоминает о пытках, которым нас подвергают истины, ограничиваясь лишь указанием на то, что в мире властвует необходимость, которую не могут преодолеть и боги. Homo superbit et somniat, se sapere, se sanctum et justum esse – человеку кажется, что если только закрыть глаза на ανγκη (необходимость), если позволить знанию овладеть какой бы то ни было ценой жизнью, то святость и праведность придут сами собой. Он не может забыть древнего внушения: eritis sicut dei, и вместо того, чтоб бороться со своим бессилием, прячется от него в гордыню. Оттого Паскаль и говорил по поводу Эпиктета: superbe diabolique. Гордыня не есть уверенность в своей силе, как мы обычно склонны думать, – гордыня есть загнанное в глубь души сознание своего бессилия. Но невидимое, оно много страшнее, чем видимое. Такое бессилие человек ценит, любит, культивирует в себе. Киргегарду нужно было дойти до чудовищного сознания, что любовь Бога во власти его неизменяемости, что Бог связан и не может пошевелиться, что и Богу, как нам, дано «жало в плоть», т. е. что и для Него уготовлены все те пытки, которым истина подвергает человека, – для того, чтобы он отважился противопоставить умозрительной философии – экзистенциальную, чтоб он позволил себе спросить, как могла истина захватить власть над Богом, и увидеть в этом чудовищном измышлении разума то, о чем оно и в самом деле свидетельствовало: падение человека и первородный грех. Даже благочестивый, всегда говорящий от имени христианства, Лейбниц был глубоко убежден, что «les vérites eternelles sont dans l " entendement de Dieu indépendamment de sa volonté». И, опять-таки, эта мысль даже не его собственная, оригинальная мысль, как и мысль о доказующей силе пыток у Дунса Скота: так думало и средневековье, так думали и греки. Сам Лейбниц, в этом же параграфе своей «Теодицеи» ссылается на Платона, утверждавшего – читатель это помнит, – что в мире наряду с разумом господствует и необходимость, но он мог бы сослаться с таким же правом и на схоластиков, как об этом свидетельствуют приводимые им общие соображения об источнике зла.

http://pravbiblioteka.ru/reader/?bid=699...

   001    002    003    004    005    006   007     008    009    010