| Царь Давид оплакивал Ионафана и Саула и сместил избыток своего горя и гнева на горы , на которых был убит помазанник Господень (2 Цар. 1:21). Святитель отмечает, что это нередко происходит у детей и женщин . 4. Отождествление с противоположным Отождествление с противоположным является защитным механизмом, во время которого, чтобы удовлетворить одно из наших чувств, человек создает другое, противоположное. Например, супруга Потифара, которая не смогла удовлетворить своего постыдного желания с Иосифом, обратила свое вожделение в гнев . 5. Сопротивление Душевная (психическая) болезнь является следствием душевно-духовного конфликта, и в случае, если разумная часть души одержит победу, то человек становится ближе к самопознанию, покаянию и спасению. Если же человека одолеют страсти, тогда человек становится плотским, после чего бессознательно взращивает в себе целый ряд патологических психологических механизмов с целью избежать суда своей совести. Молитвами святителя Иоанна Златоуста, благой Бог да дарует всем нам истинное познание человека — как самих себя, так и ближнего, чего нам сегодня так сильно не хватает. Перевод Александра Астанова Εις Ιω. 69, 1, PG 59, 377. Иов 21:9, Пс. 72:5. Εις Ματθ. 53, PG 58б 531. Εις Φιλιπ. 10, PG 62, 255, Εις Πραξ. 51, 5, PG 60, 358. 60, 175. Διογ. Λαρτ.,ΦII, 110, Στοβαου, Εκλογα II, 166. Εις Ματθ. 53, PG 58, 531. Εις Εφ. 5, 4, PG 62, 41. Περ μετανας 6, 5, PG 49, 321. Εις Πραξ. 31, 4, PG 60, 232. Περ μετανοας 1, PG 55, 457. Εις Ψαλμ. 143, PG 55, 457. См. 2 Кор. 12:5, 9:11, 30, 13:9. Περ μετανοας 7, 6, PG 49, 332. См. E.Zeller – W.Nestle Ιστορα της Ελληνικς Φιλοσοφας, μτφρ. Χ. Θεοδωρδη, Αθνα 1942, σ.144, 305. Εις Πραξ. 7, 3, PG 60, 67. Προς Σταγεριον 2, PG 47, 470. Εις τον γιον Απστολον Παλον 6, 4, PG 50, 504. Εις τους αγους Μακκαβαους 1, 2, PG 50, 619. Περ μετανοας 3, 4, PG 49, 297. Εις τον Οζαν 3, 4, PG 56, 113. Εις τον γιον μρτυρα Λουκιανν 2, PG 50, 523. Εις Ματθ. 19, 7, PG 57б 283. Εις Α Τιμ. 7, 1, PG 62б 533. |
| 2, 8), πως επσης και η αγπη, επειδ «ο Θες εναι αγπη, κι ποιος μνει μσα στην αγπη μνει μσα στο Θε κι ο Θες σ’ αυτν»(Α Ιω. 4, 16). Η ειρνη και η αγπη, δεν κνουν μνο την ευχ ευπρσδεκτη, αλλ κι απ αυτ πλι την ευχ γεννιονται και ανατλλουν και οι διες, σαν δδυμες θεκς ακτνες, και αυξνουν και τελειοποιονται. Με κθε μα απ αυτς και με τις τρεις μαζ χαρζεται φθονα σε μας ο πλοτος λων των αγαθν Απ αυτ, μλλον με καθνα απ αυτ χωριστ και με τα τρα μαζ, χαρζεται φθονα σε μας και μας πλημμυρζει ο πλοτος λων των αγαθν. Με την επκληση δηλαδ με πστη του ονματος του Κυρου μας Ιησο Χριστο, ελπζομε με βεβαιτητα να λβομε το λεος και την αληθιν ζω που εναι κρυμμνη μσα στο Χριστ(Κολ. 3, 3), γιατ αυτ αφνει ν’ αναβλσουν σαν απ μα αναη θεα πηγ το νομα του Κυρου Ιησο που το επικαλομαστε με καθαρτητα μσα στην καρδι. Με την ειρνη που ξεπερν κθε νου και που δεν χει καννα ριο(Φιλιπ. 4, 7· Ησ. 9, 7) αξιωνμαστε να συμφιλιωθομε με το Θε και μεταξ μας. Και τλος με την αγπη, που η δξα της δε συγκρνεται με τποτε, επειδ εναι το τλος και η συγκεφαλαωση του Νμου και των Προφητν(Ματθ. 22, 40), στε και ο Θες να ονομζεται αγπη(Α’ ω. 4, 8), ενωνμαστε ολοκληρωτικ με το Θε, αφο καταργεται η αμαρτα μας με τη δικαιοσνη του Θεο και με την υιοθεσα της χρης, η οποα ενεργεται μσα μας παρδοξα με την αγπη. Γιατ λει: «Η αγπη θα καλψει πλθος αμαρτες»(Α’ Πτρ. 4, 8), και: «Η αγπη τα δχεται λα· η πστη, η ελπδα, η υπομον δεν την αφνουν ποτ· η αγπη δεν χνει ποτ την αξα της»(Α’ Κορ. 13, 7–8). Ο Κρις μας Ιησος Χριστς κατ τον καιρ του σωτηρου πθους Του αυτ φησε στους Μαθητς Του σαν αποχαιρετιστριες εντολς και θεα κληρονομι, πως επσης και μετ την ανσταση Γι’ αυτ και ο διος ο πανγαθος και γλυκτατος Κρις μας Ιησος Χριστς, και ταν φτασε για χρη μας στο εκοσιο πθος Του, και ταν φανερθηκε στους Αποστλους μετ την ανσταση, αλλ και ταν μελλε να ξαναγυρσει στον κατ φση δικ Του και κατ χρη δικ μας Πατρα, φησε λα αυτ στους δικος Του ως πατρας γνσιος και φιλστοργος, σαν αποχαιρετιστριες εντολς και παρηγορις ευχριστες και ενχυρα ισχυρ, μλλον αναφαρετη θεσδοτη κληρονομι. |
| Γιατ αν και αυτς οι δο φανονται αντθετες, αφο βρσκονται πνω και κτω απ τη δικαιοσνη, εντοτοις κλνουν το να τους μρος στην αδικα και οι δο. Η γραμμ ετε κρτωμα χει, ετε κολωμα, φεγει απ την ευθεα. Και ο δσκος της ζυγαρις που γρνει, πλεονεκτε απ τον λλο. Εκενος τρα που μπορε να κρατ τη δικαιοσνη, δεν πφτει οτε κτω, με την αφροσνη, την ακολασα, τη δειλα και την πλεονεξα, στε να σρνεται με την κοιλι σαν το φδι(Γεν. 3, 14), τργοντας χμα και δουλεοντας στα πθη της ατιμας, οτε πλι πνω, με τη δειντητα, τη θραστητα, την ηλιθιτητα και την λλειψη, στε να υπερηφανεεται και να φρονε απ πονηρα πνω απ ,τι αξζει, αλλ χει φρνημα σωφροσνης(Ρωμ. 12, 3) και υπομνει με ταπενωση, γνωρζοντας πς ,τι χει, το λαβε κατ χρη, κατ τον Απστολο(Α Κορ. 4, 7), και δεν το αρνεται. Γιατ αδικε τον εαυτ του και τον πλησον, μλλον το Θε, ταν νομζει τι εναι δικ του τα κατορθματα. Αλλ αν νομζει τι χει απ τον εαυτ του κποιο αγαθ, θα του αφαιρεθε και αυτ(Ματθ. 13, 12), πως λει ο Κριος. Σ’ Αυτν ανκει η δξα και η εξουσα στους αινες. Αμν. Λγος φ (21ος) Στοιχεο το φι, λγος εικοστς πρτος για την τλεια των λογισμν ειρνη, πως απ τον Κριο οι μαθητς την πραν(Ιω. 14, 27)· γιατ ττοια εναι αυτ που ο Θες παρχει. Τρα λοιπν ευλγησε την ανγνωση, πτερ. Λ γοντας ο Κριος προς τους Αποστλους: «Σας δνω τη δικ μου ειρνη»(Ιω. 14, 27), πρσθεσε: «χι πως τη δνει ο κσμος», δηλαδ χι με τα λγια, πως οι νθρωποι της χρας εκενης χαιρετον και λνε “ειρνη σ’ εσς”, και πως επε η Σωμαντισσα, “ειρνη σε σνα”(Δ Βασ. 4, 23)· πλι πως ο Ελισσαος επε στον Γιεζ: «Θα της πεις, χεις ειρνη; Δηλαδ, χει ειρνη ο νδρας σου; χει ειρνη το παιδ σου;»(Δ Βασ. 4, 26). Αλλ ο Κριος εννοε την ειρνη που υπερβανει κθε νου(Φιλιπ. 4, 7), την οποα δνει ο Θες σ’ εκενους που τον αγαπον με λη τους την ψυχ, για τους πολμους και τους κινδνους που δοκμασαν προηγουμνως. Γι’ αυτ πλι επε ο Κριος: «Ενωμνοι μαζ μου, θα χετε ειρνη»(Ιω. |
| Αυτ η λλαμψη του Πνεματος δεν εναι μνο σαν μια αποκλυψη νοημτων και φωτισμς της χρης, πως επαμε, αλλ εναι μι ββαιη και αδικοπη λλαμψη υποστατικο φωτς μσα στις ψυχς. Μερικ ρητ της Γραφς με ττοιο νημα εναι τα εξς: «Ο Θες που επε να λμψει φως απ το σκοτδι, Αυτς λαμψε μσα στις καρδις μας και μας φτισε να γνωρσομε τη δξα του Χριστο»(Β Κορ. 4, 6), και: «Φτισε τα μτια μου, για να μην κοιμηθ για θνατο»(Ψαλμ. 12, 4), δηλαδ ταν χωριστε η ψυχ απ το σμα, να μη βρεθε σκοτισμνη απ το κλυμμα του θαντου της κακας. Κι ακμα: «Ξεσκπασε κι λλο τα μτια μου για να δω τα θαυμσια του νμου Σου»(Ψαλμ. 118, 18), και: «Στελε μου το φως Σου και την αλθεια Σου· αυτ θα με οδηγσουν και θα με φρουν στο γιο ρος Σου και στο να Σου»(Ψαλμ. 42, 3), και: «λαμψε πνω μας το φως του προσπου Σου, Κριε»(Ψαλμ. 4, 7). Επσης και το φως που λαμψε στον μακριο Παλο στο δρμο της Δαμασκο(Πρξ. 9, 3), με το οποο υψθηκε ως τον τρτο ουραν και κουσε αλλητα μυστρια, δεν ταν κποιος φωτισμς νοημτων και γνσεως· ταν υποστατικ μσα στην ψυχ λλαμψη της δυνμεως του αγαθο Πνεματος. Την υπερβολικ λαμπρτητα αυτο του φωτς δεν μπρεσαν ν’ αντξουν τα σαρκικ μτια και τυφλθηκαν(Πρξ. 9, 8). Με αυτ το φως αποκαλπτεται κθε γνση και γνωστοποιεται αληθιν ο Θες στην ξια και αγαπμενη απ Αυτν ψυχ. Κθε ψυχ που με τη δικ της επιμλεια και πστη αξιθηκε να ντυθε απ εδ τελεως το Χριστ με τη δναμη και την εσωτερικ πληροφορα της χρης και ενθηκε με το επουρνιο φως της φθαρτης εικνας, μυεται απ τρα στη γνση λων των ουρανων μυστηρων υποστατικς. Κατ δε τη μεγλη ημρα της αναστσεως, και το σμα της θα συνδοξαστε με την δια επουρνια δξα και θα αρπαγε στους ουρανος απ το πνεμα, σμφωνα με τη Γραφ(Α Θεσ. 4, 17), και θα αξιωθε να γνει μοιο με το δοξασμνο σμα του Χριστο(Φιλιπ. 3, 21), και τσι θα κληρονομσει και την αινια και χωρς διαδοχ βασιλεα μαζ με τον Χριστ. σο κανες με την δικ του επιμλεια και πστη γινε κοινωνς της ουρνιας δξας του Αγου Πνεματος και στλισε την ψυχ του με αγαθ ργα, τσο και το σμα του εκενη την ημρα θα γνει ξιο να συνδοξαστε. ,τι δηλαδ αποθησαρισε κανες τρα μσα του, αυτ ττε παρουσιζεται ξω, πως και ο καρπς που εναι μσα στα δνδρα Το χειμνα, παρουσιζεται ξω την νοιξη, πως επαμε και λλοτε. Η θεμορφη λοιπν εικνα του Πνεματος που οι γιοι χουν κατ κποιο τρπο σαν τυπωμνη απ τρα μσα τους, θα κνει ττε και το σμα εξωτερικ θεμορφο και ουρνιο. Στους ββηλους μως και αμαρτωλος, αλομονο, το σκοτειν κλυμμα του κοσμικο πνεματος που τλιξε την ψυχ και με την ασχμια των παθν κανε το νου τους σκοτειν και σχημο, θα παρουσισει ττε εξωτερικ και το σμα σκοτειν και γεμτο απ κθε ντροπ. |
| Ας μθουν αυτο τι δεν απαρνθηκαν ακμα τον κσμο, οτε φτασαν την μοναχικ τελειτητα, αφο ντρπονται να γνουν φτωχο για χρη του Χριστο σαν τον Απστολο Παλο και με την εργασα των χεριν τους να συντηρον και τον εαυτ τους και να εξυπηρετον και σους χουν ανγκη(Πραξ. 20, 34) και με ργα να εκπληρσουν την μοναχικ υπσχεση και να δοξαστον μαζ με τον Απστολο. Και αφο διασκορπσουν τον παλι πλοτο, να αγωνζονται μαζ με τον Παλο με πενα και δψα, με κρο και γμνια τον καλ αγνα(Β Τιμ. 4, 7). Γιατ αν γνριζε ο Απστολος τι ο παλις του πλοτος ταν πιο χρσιμος για την τελειοποηση του ανθρπου, δεν θα τον περιφρονοσε, αφο ταν και διακεκριμνος Ρωμαος πολτης(Πραξ. 22, 25). Αλλ και οι χριστιανο των Ιεροσολμων πουλοσαν τα σπτια και τα χωριφια τους και βαζαν το ανττιμο καταγς κοντ στα πδια των Αποστλων(Πραξ. 4, 34). Δεν θα το καναν αυτ αν γνριζαν τι οι Απστολοι θεωροσαν καλτερο να τρφονται απ τα δικ τους χρματα και χι απ τον προσωπικ τους κπο και απ τις προσφορς των εθνικν. Ακμα πιο καθαρ διδσκει γι’ αυτ ο Απστολος Παλος μ’ εκενα που γρφει προς τους Ρωμαους: «Τρα πηγανω στην Ιερουσαλμ για να διακονσω τους αγους… Το θλησαν να τους βοηθσουν, αλλ ταν και οφειλτες τους»(Ρωμ. 15, 27). Και ο διος, καθς ταν σε δεσμ και φυλακς πολλς φορς και ταλαιπωρημνος απ την οδοιπορα, πργμα που τον εμπδιζε να εργζεται πως συνθιζε με τα χρια του για να προμηθεεται τα αναγκαα, διδσκει τι αυτ τα πρε απ τους αδελφος που ρθαν απ τη Μακεδονα, λγοντας: «Το υστρημ μου το συμπλρωσαν οι αδελφο που ρθαν απ τη Μακεδονα»(Β Κορ. 11, 9). Και προς τους Φιλιππησους γρφει: «Ξρετε και σεις, Φιληππσιοι, τι αφο αναχρησα απ την Μακεδονα, καμα λλη εκκλησα δεν με βοθησε, παρ μνο σεις, γιατ και στη Θεσσαλονκη και μια και δυο φορς μου στελατε τα αναγκαα(Φιλιπ. 4, 15)». Ας εναι λοιπν και αυτο κατ την γνμη των φιλαργρων πιο ευτυχες απ τον Απστολο επειδ απ τα υπρχοντ τους του χοργησαν τα αναγκαα. Αλλ δεν θα φτσει κανες σε μια τσο μεγλη ανοησα, να το πει αυτ. |
| Απ την αμεριμνα, την ησυχα, την προσοχ και την προσευχ γεννιται η κνηση και η θρμη της καρδις, η οποα καιει τα πθη και τους δαμονες και καθαρζει την καρδι πως σε χωνευτριο. Απ αυτ, γεννιται ο πθος και ο χωρς τλος ρωτας προς τον Κριο Ιησο Χριστ. Απ αυτν χνονται γλυκ οι κρουνο των καρδιακν δακρων, με τα οποα η ψυχ και το σμα καθαρονται και αλεφονται με τη μετνοια, την αγπη, την ευχαριστα και την εξομολγηση, πως με το αρωματικ σσωπο. Απ αυτ προρχεται η γαλνη και η ειρνη των λογισμν που δεν χει καννα ριο και ξεπερν κθε νου(Φιλιπ. 4, 7), και απ αυτς η χιονοφεγγφωτη λλαμψη. Και τλος η απθεια –σο μπορε να φτσει ο νθρωπος– και η ανσταση της ψυχς πριν απ το σμα και η αναμρφωση και επιστροφ στο κατ’ εικνα και καθ’ ομοωση με την πρξη, την θεωρα, την πστη, την ελπδα και την αγπη, και η ολικ ανψωση προς το Θε και η μεση νωση με αυτν και η κσταση και η παση και η στση –κατ το παρν πως μσα σε καθρφτη και σαν απεικνιση(Α Κορ. 13, 12) και σαν πργευση, κατ το μλλον μως η τελεως τλεια και αινια μθεξη και απλαυση του Θεο πρσωπο προς πρσωπο. Η ησυχα με υπακο εναι πργματι η απλανς και αληθιν και πατροπαρδοτη και θερεστη ζω. Αυτ ευλγως ονομστηκε απ τους Αγους «κρυμμνη εν Χριστ ζω» Αυτ εναι η οδς και η κατ Θεν νοερ ζω και ιερ εργασα των πραγματικν Χριστιανν, η αληθιν και απλανς και γνσια και ανθευτη, η ολοφνερα κρυμμνη στο Χριστ ζω(Κολ. 3, 3). Αυτ τη χραξε και τη μυσταγγησε ο θενθρωπος και γλυκτατος Ιησος, την περπτησαν οι θεοι Απστολοι και κατπιν ακολοθησαν πιστο σ’ αυτος οι πειτα απ αυτος νδοξοι αρχηγο και διδσκαλο μας, οι οποοι απ την αρχ της παρουσας του Χριστο στον κσμο και μχρι σμερα λμπουν σαν φωτειν αστρια μσα στον κσμο με τις ακτινοβολες των ζωοποιν λγων τους και τα θαματ τους. Αυτο διδωσαν ο νας στον λλο και στα δικ μας χρνια τον καλ αυτ σπρο(Ματθ. 13, 24), την ιερ ζμη(Ματθ. 13, 33), την αγα απαρχ(Ρωμ. 11, 16), την ασφαλ παρακαταθκη(Α Τιμ. 6, 20), τη χρη, την εξ ψους δναμη(Λουκ. 24, 49), το πολτιμο μαργαριτρι(Ματθ. 13, 46), την νθεη πατρικ κληρονομι, το θησαυρ τον κρυμμνο στο χωρφι(Ματθ. 13, 44), τον αρραβνα του Πνεματος(Β Κορ. 1, 22), το βασιλικ σημδι, το ζωνταν και ορμητικ νερ(Ιω. 4, 14), τη θεα φωτι, το σεβσμιο λας, το χρισμα, το σφργισμα, το φως και τα μοια με αυτ. Αυτ και θα κληροδοτεται και θα μεταβιβζεται μυστικ απ γενι σε γενι ως τη δευτρα παρουσα του Χριστο. |
| Γι’ αυτ και γιναν αγγελικο και κρτησαν την ειρνη του Θεο πως υποσχθηκαν και την καναν κτμα τους, η οποα ειρνη, πως λει ο Παλος, εναι ο Ιησος Χριστς, η ειρνη μας, Αυτς που συννωσε τα δο μρη (φ. 2, 14) και του οποου η ειρνη ξεπερν κθε νου (Φιλιπ. 4, 7). τσι απεβωσαν ειρηνικ και τρα απολαμβνουν τη θεα γαλνη και βλπουν καθαρτερα τον Ιησο, τον οποο αγπησαν με λη την ψυχ τους και τον αναζτησαν αληθιν, και εναι να μαζ Του και μετχουν ακρεστα στο γλυκτατο και θεο φως Του. Του φωτς αυτο τον αρραβνα λαβαν απ εδ, καθαρμνοι με τη θεωρα και τις πρξεις, και δχθηκαν τη θεα λλαμψη πως οι Απστολοι στο ρος Θαβρ (Ματθ. 17, 1–2). Αυτ φανερθηκε καθαρ για να βεβαιωθον πολλο· εδαν δηλαδ τα πρσωπ τους ν’ αστρφτουν πως του Στεφνου (Πρξ. 6, 15), γιατ δε χθηκε η χρη στην καρδι τους μονχα, αλλ και στα πρσωπα. Γι’ αυτ και φνηκαν ν’ αστρφτουν στα πρσωπ τους καθς ο λιος, μοια με τον μγα Μωυσ (ξ. 34, 29–30), πως μαρτρησαν σοι τους εδαν. Αυτο, καθς παθαν το μακριο αυτ πθος και διτι γνωρζουν απ την περα τους, μιλον ολοκθαρα για το θεο φως, τη φυσικ ενργεια και χρη του Θεο, πως επσης και για την ιερ προσευχ, παρουσιζοντας τους Αγους ως μρτυρες. Μθοδος και καννας ακριβς για σους διαλγουν την ησυχαστικ ζω. Σχετικ με την σκηση, τον τρπο ζως, και τη δαιτ τους, και για τα πολλ και μεγλα αγαθ που προξενε η ησυχα σε σους την ασκον σωστ. Η παροσα πραγματεα διαιρεται σε εκατ κεφλαια. Κεφλαιο 1 (Προομιο) – Η θεα και υπερφυσικ δωρε και χρη που ενυπρχει δια του Αγου Πνεματος στους πιστος Κεφλαιο 2 – Το περιεχμενο αυτο του λγου εκτθεται εξαιτας της ερωτσεως κποιου αδελφο και σμφωνα με αυτ που θελε, αλλ και για να τηρηθε η εντολ των Πατρων Κεφλαιο 3 – Σε κθε ργο προηγεται ο σκοπς. Και σκοπς της πραγματεας αυτς εναι να μθομε ποιο εναι το θεμλιο Κεφλαιο 4 – Aρχ κθε κατ Θεν εργασας εναι το να ζομε σμφωνα με τις εντολς του Σωτρα, και τλος η επιστροφ μας στην τλεια χρη του παναγου και ζωαρχικο Πνεματος που μς χει δωρηθε αρχικ κατ το γιο βπτισμα Κεφλαιο 5 – Ποι εναι η χρη και πς θα την επιτχομε. |
| “Σε αντθεση με τους Εβραους, στους Χριστιανος δεν υποσχθηκαν τι τα σματ τους, τα παιδι και τα κατοικδια ζα τους θα ταν απλυτα υγι, ευημεροντα και γνιμα Οι μρτυρες και οι πιστο χριστιανο, που εναι τοιμοι να γνουν μρτυρες, δεχνουν τι αναζητον απκοσμες ανταμοιβς, αλλ ανταμοιβς τσο υψηλτερες απ αυτς που προσφρονται στους πιστος στην Παλαι Διαθκη, σο ο Ουρανς εναι υψηλτερος απ τη γη. Σμφωνα με τον γιο Απστολο, εμαστε ευλογημνοι εν Χριστ με «κθε πνευματικ ευλογα στους Ουρανος» (Προς Εφεσους, κεφ. 1:3). Δεδομνου τι ο Ιησος κατοικε στους Ουρανος, οι Ουρανο βρσκονται εκε, που βρσκεται η καρδι μας, το μυαλ μας και η ελπδα μας. «Η διαμον μας βρσκεται στους Ουρανος, απ που και προσμνουμε το Σωτρα, τον Κριο Ιησο Χριστ» (Προς Φιλιπ. Κεφ. 3:20). Προσπαθομε να μην χουμε πολλ παιδι και ευδαιμονα στη γη, αλλ λαχταρομε τον διο τον παρδεισο. Δεν επιδικουμε να αυξσουμε τα χρματ μας, αλλ να αποκτσουμε το γιο Πνεμα (βλ. Λουκ, κεφ. 11:13). Δεν επικεντρωνμαστε σε ορατ και προσωριν πργματα, αλλ σε αρατα και αινια πργματα (βλ. Β Κορινθ. Κεφ. 4:18). Η ελπδα του λαο του Θεο δεν εναι πλον μια μακρ ζω στη γη, αλλ η αινια ζω στη Βασιλεα του Θεο (βλ. Κατ Ιωννην, κεφ.17:3). Ιερας Τζσουα Τρνχεμ Μετφραση για την πλη gr.pravoslavie.ru: Κωνσταντνος Θδης Pravoslavie.ru 12/26/2023 Βαθμολογα: 10 Ψφοι: 37 Βαθμολογα: 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Παραπομπ του Μεταφραστ Το «Πρσφορο» χει τη μορφ μιας μικρς ζυμης κουλορας, που αποτελεται απ δο μρη. Τα δο μρη στη σνθεσ του εναι υποχρεωτικ, καθς συμβολζουν τη διπλ φση του Χριστο – τη θεα και την ανθρπινη. Η παρουσα και η πνευματικ αρχ του Θεο, διαπερν ολκληρη τη φση του ανθρπου και της ανθρωπτητας, η οποα στην κατασκευ του πρσφορου, αντανακλται με την προσθκη του αγισματος και της ζμης. Δηλαδ, δεν εναι μνο ψωμ, αλλ «ζωνταν» ψωμ. Το αγασμα αντιπροσωπεει τη χρη του Θεο και η μαγι (το προζμι) αντιπροσωπεει τη ζωογνο δναμη του Αγου Πνεματος, που δνει ζω σε κθε πλσμα. |
| Δεν χουν λοι τον διο στχο στην προσευχ. λλος χει αυτν και λλος λλον. Ο νας προσεχεται, αν εναι δυνατν, να εναι πντοτε η καρδι του μσα στην προσευχ. λλος προσεχεται και να την ξεπερσει. λλος προσεχεται να μην εμποδζεται απ λογισμος. λοι μως προσεχονται να διατηρηθον στα καλ, να μην παρασυρθον στα κακ. Αν απ την προσευχ κανες δε μνει αταπενωτος (γιατ συντρβεται και ταπειννεται ο προσευχμενος), ρα εκενος που συμπεριφρεται με θραστητα, δεν προσεχεται με ταπενωση. ταν εκενος που προσεχεται χει στο νου του τη χρα που ζητοσε το δκιο της απ το σκληρ δικαστ (Λουκ. 18, 2–5), δε θα αποθαρρυνθε ποτ επειδ αργον να εκπληρωθον οι αγαθς υποσχσεις του Θεο. Δεν θα μενει η προσευχ κοντ σ’ εσνα που χρονοτριβες στους εξωτερικος συλλογισμος και τις εξωτερικς ομιλες. Η δια θα φανε να επιστρφει σ’ εκενον που για χρη της περικπτει τα περισστερα. Αν τα λγια της προσευχς δεν εισχωρον στο βθος της ψυχς, δεν θα αφεθον τα δκρυα να ξεχυθον στην επιφνεια του προσπου. Θα βλαστσουν τα στχυα του γεωργο που δεν φησε το σπρο στην επιφνεια της γης. Και θ’ αναβλσουν τα δκρυα του μοναχο εκενου που δεν αφνει να περσουν χωρς κπο τα λγια της προσευχς. Το κλειδ της βασιλεας των ουρανν εναι η προσευχ. Εκενος που την κατχει πως πρπει, βλπει τα αγαθ που εναι φυλαγμνα για τους φλους της, εν κοιτζει μνο τα παρντα εκενος που δεν χει παρρησα σ’ αυτν. Δεν μπορε ο νους στον καιρ της προσευχς να λει με παρρησα προς τον Θε: «σπασες τα δεσμ μου. Θα σου προσφρω σαν θυσα τη δοξολογα» (Ψαλμ 115, 7–8), αν απ επιθυμα των θεων, δεν αποσπαστε απ τη δειλα, τη ραθυμα, την πολυυπνα και την καλοφαγα, που προκαλον τις αμαρτες. ποιος αφνει το νου του να περιπλανιται κατ την προσευχ, στκεται ξω απ το πρτο καταπτασμα (Εβρ. 9, 2–3), εν εκενος που ασκε τη μονολγιστη προσευχ, περν μσα απ’ αυτ. Στα για των αγων μως μπανει μνο εκενος που χοντας την ειρνη των φυσικν λογισμν, εξετζει και τα σχετικ με την ειρνη που υπερβανει κθε νου (Φιλιπ. 4, 7), και γνεται ξιος απ αυτ κποιας θεοφνειας. |
| Πολ χαρεται ο Θες και αναπαεται με αυτ την ψυχ, για την ταπενωσ της. Αν λοιπν χει κανες κποιο καλ και εναι πνευματικ πλοσιος, να μη νομζει γι’ αυτ τι εναι κτι τι χει κτι. Γιατ ο Κριος σιχανεται την οηση, και αυτ ευθς απ’ την αρχ χει διξει απ τον Παρδεισο τον νθρωπο που κουσε τι “θα εστε σαν θεο”(Γεν. 3, 5) και πρε θρρος μ’ αυτ τη μταιη ελπδα.Σκψου τι ο Θες σου και Βασιλις, αλλ και Υις του Θεο, κνωσε τον εαυτ Του παρνοντας μορφ δολου(Φιλιπ. 2, 7), τι γινε φτωχς(Β Κορ. 8, 9) και συγκαταριθμθηκε μεταξ των ατμων(Μαρκ. 15, 28) και σταυρθηκε. Αν τσι γινε με το Θε, εσ ο νθρωπος που αποτελεσαι απ σρκα και αμα, που εσαι χμα και στχτη(Γεν. 18, 27) και που –αλομονο– δεν χεις τιποτε το αγαθ, αλλ εσαι τελεως ακθαρτος, πς χεις μεγλη ιδα και αλαζονεεσαι; Εσ λοιπν, αν ββαια εσαι συνετς, ακμη και για κτι καλ που λαβες απ το Θε, να λς: «Αυτ δεν εναι δικ μου, απ λλον το πρα· και αν Αυτς το κρνει σκπιμο, θα μου το πρει πσω». τσι κθε καλ να το αποδδεις στον Κριο, κθε κακ στον εαυτ σου. Ο θησαυρς που λει ο Απστολος τι τον χομε σε πλινα σκεη(Β Κορ. 4, 7), να πιστεεις τι εναι η αγιαστικ δναμη του Πνεματος, την οποα αξιθηκε να λβει απ αυτν ακμη τη ζω. Γιατ λει πλι κπου ο διος: «Αυτς γινε για μας σοφα απ το Θε, και δικαωση και αγιασμς και απολτρωση»(Α Κορ. 1, 30). Εκενος λοιπν που βρκε και κρατει μσα του τον επουρνιο αυτ θησαυρ του Πνεματος, μπορε να εργζεται κθε αρετ και κθε εντολ, χι μνον καθαρ και ψογα, αλλ και χωρς κπους και χωρς κοραση, πργμα που πρωττερα κθε λλο παρ το κανε κοπα. Γιατ αυτ δεν μπορε να το κνει κανες, ακμη και αν θλει να καλλιεργσει αληθιν τον καρπ του Πνεματος, πριν λβει το αγαθ πνεμα. Πλην μως ας βιζει ο καθνας τον εαυτ του κθε φορ και ας τρχει με υπομον(Εβρ. 12, 1) και πστη, και ας παρακαλε θερμ το Χριστ, στε να επιτχει αυτν τον επουρνιο θησαυρ. Και ττε, πως επαμε, με τη δναμη και τη χρη Του, θα μπορε να εργζεται το σνολο των αρετν καθαρ, τλεια και χωρς μχθο και ταλαιπωρα. |
|
|
