| Εκενος που νομζει τι οι θυσες και οι γιορτς, τα σββατα και οι πρωτομηνις χουν διαταχθε απ το Θε στο νμο Του για σωματικ απλαυση και ανπαυση, θα βρεθε οπωσδποτε κτω απ την πλρη κατοχ της ενργειας των παθν και την ντροπ της ακαθαρσας των σχετικν με τα πθη αισχρν λογισμν. Και θα εναι στην εξουσα του φθαρτο κσμου και της απασχολσεως με φιλοσματους λογισμος, πως επσης και του υλικο και της μορφς των παθν, και δε θα μπορε να θεωρε πολτιμο τποτε λλο πρα απ τα φθαρτ. Εκενος που πιστεει τι εναι θεα διαταγ να απολαμβνει σωματικς σα ορζει ο Νμος, αυτς δχεται σαν δρο Θεο τη γαστριμαργα και ζει μαζ της με χαρ, απ την οποα γενν με την παρχρηση τος τρπους που μολνουν την ενργεια των αισθητν. ταν το θεωρητικ μρος της ψυχς αγκαλιζει τον τρυφηλ βο σαν θεα εντολ σμφωνα με το γρμμα του Νμου, ττε μεταχειρζεται τις αισθσεις παρ φση και δεν αφνει να φανεται καμις ενργειας η φυσικ χρση. Γιατ γενν και την ξη και την ενργεια των παθν, και εγκαθιστ μσα του σαν κτι θεο τη γαστριμαργα, δημιουργντας τσι τους τρπους που μολνουν με την παρχρηση τις αισθσεις, στε να αφανζονται οι φυσικο λγοι και τα σπρματα που βρσκονται στα ντα. Καννας που εναι προσηλωμνος στη σωματικ λατρεα του Νμου, δεν μπορε να δεχτε διλου να φυσικ λγο λογισμ· γιατ δεν εναι το διο τα σμβολα και η φση. Εκενος που μνει στα σμβολα του Νμου, δεν μπορε να βλπει σμφωνα με το λογικ τη φση των ντων και να προσλαμβνει τους λγους τους οποους θεσε ουσιωδς στα ντα ο Δημιουργς, γιατ χουν διαφορ τα σμβολα απ τη φση των ντων. Εκενος που χει για Θε την κοιλι του και νομζει για δξα του πρξεις που φρνουν ντροπ(Φιλιπ. 3, 19), εναι προσηλωμνος με μεγλη επιμλεια μνο στα πθη της ατιμας σαν να ταν πργματα θεα, και γι’ αυτ ασχολεται μνο με τα πρσκαιρα, δηλαδ με την λη και τη μορφ των πραγμτων και την κακ χρση της πενταπλς ενργειας των αισθσεων. Γιατ ταν η ασθηση περιπλεχτε και ενωθε με τη λη και την μορφ των πραγμτων, παργει το πθος και σκοτνει και αφανζει τους φυσικος λγους. Πθος και φση, σμφωνα με το λγο της υπρξεως, ποτ δε συνυπρχουν, γιατ ποτ δε φανεται σε κποιο πθος καννας λγος φσεως, πως οτε κποιο πθος γεννιται μαζ με τη φση. |
| Εναι ββαια δυνατ και στους γγαμους να επιδιξουν αυτν την καθαρτητα, αλλ με πολ μεγλη δυσκολα. Γι’ αυτ και λοι σοι απ τη νετητ τους ελεθηκαν απ το Θε κι στρεψαν τα διαπεραστικ μτια της δινοις τους προς την αινια ζω κι γιναν εραστς των αγαθν της, αποφεγουν το γμο, και καλ κνουν, αφο ταν αναστηθον οι νεκρο, πως επε ο Κριος, δε θα υπρχει γι’ αυτος θμα γμου, αλλ θα εναι πως οι γγελοι του Θεο(Ματθ. 22, 30). ποιος λοιπν θλει να εναι ττε σαν γγελος του Θεο, κνει εδ τον εαυτ του αντερο απ τη σαρκικ νωση, πως θα εναι οι συμμτοχοι της αναστσεως εκενης(Λουκ. 20, 36). λλωστε και η αφορμ της αμαρτας απ τη σζυγο βρκε λαβ στην αρχ. Πρπει λοιπν να παραιτηθον απ το γμο, σοι θλουν να μη δσουν οι διοι ποτ καμα λαβ στον πονηρ. Αν το διο το σμα που χομε εναι ατθασο και δσκολα ανακαλεται στην αρετ, μλλον εναι και μφυτα αντθετο, τι ραγε θα πθομε και πσο θα αυξσομε τη δυσχρει μας για την αρετ, ταν συνδεθομε με πολλ και διφορα σματα; Πς θα αποκτσει την ελευθερα για την οποα αγωνζεται, εκενη που δεσε τον εαυτ της με φυσικος δεσμος προς τον ντρα και τα παιδι κι λους τους συγγενες; Πς θα προσευχηθε αμριμνα στον Κριο εκενη που ανλαβε τσες φροντδες; Πς θ’ απαλλαγε απ θορβους εκενη που εναι ανμεσα σε τσα πλθη; Γι’ αυτ λοιπν η πραγματικ παρθνος που χει μοισει με τον Παρθνο Υι της Παρθνου, το Νυμφο των ψυχν που ζησαν πως πρπει με παρθενα, χι μνον τη σαρκικ συζυγα, αλλ και την κοσμικ συντροφι αποφεγει, και απαρνεται λους τους συγγενες, στε να μπορε με παρρησα να λει πως ο Πτρος στο Χριστ: «Εμες αφσαμε τα πντα και σ’ ακολουθσαμε». Οταν η επγεια νμφη αφνει πτερα και μητρα για χρη νυμφου φθαρτο, και προσκολλται σ’ αυτν, κατ τη Γραφ(Γεν. 2, 24), τι το παρδοξο κνει η παρθνος αν αφσει τους γονες της και προσκολληθε στον υπερκσμιο Νυμφο και στο νυμφνα Του; Πς επιτρπεται να χει συγγενες πνω στη γη, εκενη που χει το πολτευμ της στους ουρανος(Φιλιπ. 3, 20); Πς εκενη που δεν εναι τκνο σρκας, αλλ του Πνεματος, θα χει σαρκικ πατρα μητρα τους εξ αματος συγγενες; Πς εκενη που απαρνθηκε το σμα της και πντοτε κατ το δυνατν το απαρνεται, αφο απρριψε τον κατ σρκα βο, θα χει οποιαδποτε σχση με ξνα σματα; Αν η ομοιτητα, πως λνε, δημιουργε αγπη, και το κθε τ λκεται απ το μοι του, θα εξομοιωθε με τα αγαπμενα η παρθνος και θα περιπσει πλι στην αρρστια της φιλοκοσμας; Η φιλα του κσμου εναι χθρα προς το Θε(Ρωμ. 8, 7· Ιακ. 4, 4) , πως λει ο Παλος, ο νυμφαγωγς του πνευματικο νυμφνα. τσι λοιπν η παρθνος κινδυνεει χι μνο να διαζευχθε τον υπερκσμιο Νυμφο, αλλ να φτσει και σε χθρα με Αυτν. |
| Εναι κπως φυσικ η γνση να φυσινεται (Α Κορ. 8, 1), νομζοντας τι εναι αντερη απ πολλος, αν της λεψει η αυτομεμψα και η ταπενωση. σοι λοιπν γνωρζομε την αδυναμα μας, ας φρονομε αυτ που ακομε απ τον Απστολο: «Αδελφο, εγ δε θεωρ τον εαυτ μου τι φτασε στο τρμα. Για να πργμα φροντζω. Να ξεχν το δρμο που διτρεξα και προχωρ σ’ αυτν που βρσκεται μπροστ μου. Αγωνζομαι να τερματσω, προσβλποντας στο βραβεο της ουρνιας προσκλσεως του Χριστο» (Φιλιπ. 3, 13–14). Και πλι: « Εγ τσι τρχω, ξροντας τι ζητ. τσι πυγμαχ, χι σαν να δρνω τον αρα. Αλλ ταλαιπωρ το σμα μου και το μεταχειρζομαι σαν δολο, απ φβο μπως, εν θα χω κηρξει σε λλους, εγ ο διος κριθ ακατλληλος» (Α Κορ. 9, 26–27). Εδες ταπενωση και ταυτχρονα αγνα για την αρετ; Βλπεις ποι εναι η ταπενωση του Αγου Παλου, του τσου μεγλου και σπουδαου; «Ο Χριστς, λει ρθε στον κσμο για να σσει αμαρτωλος, απ τους οποους πρτος εμαι εγ» (Α Τιμ. 1, 15). Εναι λοιπν ανγκη να ταπεινωνμαστε, αφο χομε φση ευτελ. Τι εναι πιο ευτελς απ τη λσπη; Και πρπει να θυμμαστε το Θε, αφο γι’ αυτ πλαστκαμε. Αλλ πρπει να ασκομε και την εγκρτεια, για να τρχομε ελαφρο προς τον Κρι μας. Εναι αδνατο, εκενος που παρδωσε τον εαυτ του στους πονηρος λογισμος, να εναι καθαρς εξωτερικ απ αμαρτες. Και δεν εναι δυνατ, αν δεν ξεριζνονται απ την καρδι οι πονηρο λογισμο, να μην προχωρον σε πονηρ ργα. Το να βλπει κανες με διθεση μοιχεας οφελεται στο τι τα εσωτερικ μτια μοχευσαν και σκοτσθηκαν. Και το να θλει να ακοει αισχρτητες, χει ως αιτα το τι τα ψυχικ αυτι ακονε τους μσα μας αισχρος δαμονες ,τι μας ψιθυρζουν. Οφελομε λοιπν με τη βοθεια του Κυρου να καθαρζομε τους εαυτος μας μσα και ξω, να προσχει ο καθνας μας τις αισθσεις του και να τις καθαρζει κθε μρα απ εμπαθες και εφρματες ενργειες. Και πως πρτα, μσα στην γνοι μας, ταν μαστε στον κσμο ακολουθντας τους μταιους διαλογισμος μας, με λο του νου μας και τις αισθσεις μας δουλψαμε στην απτη της αμαρτας, τσι πλι πρπει αφο ρθαμε στον κατ Θεν βο, με λο το νου και τις αισθσεις μας να δουλεομε στον ζωνταν και αληθιν Θε (Α Θεσ. 1, 9), στην δικαιοσνη και στο θλημα του Θεο. |
| Επσης και εκενος που κατατσσεται στο στρατ, οτε τους κινδνους του πολμου λογαριζει οτε την ταλαιπωρα της ξενιτεις, αλλ χει σκοπ την απκτηση αξιωμτων λγω ανδραγαθας και στχο το κρδος απ το αξωμα. χει λοιπν και η δικ μας προσπθεια δικ της σκοπ και στχο, για χρη του οποου υποφρομε με προθυμα κθε κπο και κοραση. Γι’ αυτ η αποχ τροφν κατ τις νηστεες δεν μας καταβλλει. ο κπος των αγρυπνιν μς ευχαριστε. η ανγνωση και η μελτη των Γραφν γνεται με προθυμα. και ο κπος της εργασας και η υπακο και η απογμνωση απ’ λα τα γινα πργματα και η παραμον μας στην ρημο, γνονται με ευχαρστηση. Αλλ και σεις, που καταφρονσατε και την πατρδα και την οικογνει σας και λο τον κσμο και ξενιτευτκατε, και ρθατε τρα σε μνα που εμαι νθρωπος χωρικς και αμαθς, πστε μου ποιος εναι ο σκοπς σας; Και σε ποιο στχο αποβλπετε;» Ττε του αποκριθκαμε: «Στη βασιλεα των ουρανν». Σ’ αυτ ο αββς Μωυσς απντησε: «Ορθ αποκριθκατε για το στχο σας. Αλλ δεν μου επατε ποιος εναι ο σκοπς, προς τον οποο αν αποβλπομε, χωρς να ξεφεγομε απ τον σιο δρμο, μπορομε να επιτχομε την βασιλεα των ουρανν». Και ττε, αφο ομολογσαμε, τι δεν γνωρζομε, ο γροντας αποκρθηκε: «Στχος λοιπν της μοναχικς μας ζως, πως επατε, εναι η βασιλεα του Θεο. Και σκοπς η καθαρτητα της ψυχς, χωρς την οποα εναι αδνατο να φτσομε σ’ εκενο το στχο. Σ’ αυτν το σκοπ λοιπν να εναι πντοτε ο νους μας. Και αν ποτ συμβε για λγο να ξεφγει η καρδι μας απ τον σιο δρμο, αμσως να την επαναφρομε και να την ευθυγραμμζομε, σαν με αλφδι, με το σκοπ μας. Γνωρζοντας αυτ ο μακριος Παλος, λει: «Λησμον σα γιναν στο παρελθν, κι απλνομαι διαρκς προς τα εμπρς και τρχω προς το τρμα, για το ουρνιο βραβεο που μς κλεσε ο Θες»(Φιλιπ. 3, 14). Γι’ αυτν τον σκοπ λοιπν κι εμες κνομε τα πντα, γι’ αυτν λα τα περιφρονομε, και την πατρδα και την οικογνεια και τα χρματα και λο τον κσμο, για ν’ αποκτσομε την καθαρτητα της καρδις. |
| Η φυσικ ασθηση της ψυχς, πως επα, εναι μια, εν οι αισθσεις του σματος εναι πντε, ανλογα με τις σωματικς μας ανγκες, πως μας διδσκει το πανγιο και φιλνθρωπο Πνεμα του Θεο. Αλλ και αυτ η μι ψυχικ ασθηση διαιρεται ανλογα με τις κινσεις της ψυχς, λγω του ολισθματος του νου απ την παρακο των πρωτοπλστων. Γι’ αυτ, απ τη μια πλευρ η ψυχ ακολουθε το εμπαθς μρος της αισθσεως· και ττε αισθανμαστε ευχαρστηση για τα καλ του βου. Αλλ ταν εμαστε σφρονες, η ψυχ θλγεται πολλς φορς απ τη λογικ και νοερ κνηση της αισθσεως· και ττε ο νους μας επιθυμε να τρχει προς τα ουρνια κλλη. Αν λοιπν συνηθσομε να καταφρονομε τα καλ του κσμου, θα μπορσομε να ενσομε τη γινη ρεξη της ψυχς με τη λογικ και νοερ της διθεση, με τη βοθεια που δνει η παρουσα του Αγου Πνεματος μσα μας. Γιατ αν η θετητ Του δεν καταφωτσει με τις ενργεις Του τα βθη της ψυχς μας, δεν θα μπορσομε να γευθομε με αδιαρετη ασθηση το αγαθ, δηλαδ με ολκληρη την ψυχικ διθεση. Ασθηση του νου εναι η ικαντητ του να διακρνει με ακρβεια σα εξετζει. ταν χομε υγι την σωματικ ασθηση της γεσεως, διακρνομε χωρς λθος τα καλ απ τα νοστα φαγητ και ορεγμαστε τα καλ. τσι και ο νους μας, ταν αρχσει να κινεται υγις και χωρς καμι μριμνα, ττε μπορε να αισθνεται πλουσιοπροχα την θεκ παρηγορι και να μην παρασρεται ποτ απ δαιμονικς παρηγορις. Το σμα, ταν γεεται γινες νστιμες τροφς, διατηρε την εμπειρα της γεσεως χωρς να σφλλει. τσι και ο νους ταν κατανικσει το σαρκικ φρνημα, μπορε να γεεται χωρς κνδυνο πλνης την παρηγορι του Αγου Πνεματος, πως λει η Γραφ: «Γευθετε και δετε τι ο Κριος εναι αγαθς»(Ψαλμ. 33, 9)· και με την ενργεια της αγπης να χει αλησμνητη την ανμνηση αυτς της γεσεως, για να διακρνει χωρς λθος σα δοκιμζει, σμφωνα με τα λγια του Αποστλου: «Προσεχομαι η αγπη σας να περισσεει λο και περισστερο με επγνωση και με κθε ασθηση, για να διακρνετε σωστ τα ωφλιμα»(Φιλιπ. 1, 9–10). |
| Γιατ αν εχα την πστη που προρχεται απ τα ργα της μετνοιας, θα μποροσα να πω: «Με τη βοθεια του Θεο μου θα υπερπηδσω το τεχος»(Ψαλμ. 17, 30). Δε θα δελιαζα απ αμφιβολα, λγοντας: «ραγε τι θα συναντσω, ταν ορμσω να φτσω στο ψος του τεχους; Μπως υπρχει πσω καννας λκκος; Μπως δεν μπορσω να ανεβ και γκρεμιστ και πσω κτω, αφο κοπισω;». Και λλα πολλ ττοια. Αυτ, εκενος που πιστεει τι ο Θες εναι κοντ και χι μακρι(Ιερ. 23, 23), ποτ δεν τα σκφτεται, αλλ τρχει κατευθεαν προς το Θε, που χει λη τη δναμη και την εξουσα και κθε αγαθτητα και φιλανθρωπα, για να κερδσει το βραβεο(Φιλιπ. 3, 12)· χι σαν να χτυπ στον αρα(Α Κορ. 9, 26), αλλ αγωνιζμενος επιδικει τα ουρνια(Κολ. 3,1). Και αφο αφσει κτω κθε θλημ του, βαδζει προς το θεο θλημα, μχρις του ακοσει και αυτς καινοργιες γλσσες(Μρκ. 16, 17) σως και μιλσει, αφο μθει τα μυστρια, κνοντας, μλλον παρνοντας αναβσεις απ δναμη πρακτικ σε δναμη θεωρας(Ψαλμ. 83, 6), με τη χρη και τη φιλανθρωπα του Κυρου μας Ιησο Χριστο. Σ’ Αυτν πρπει κθε δξα, τιμ και εξουσα στους αινες. Αμν. Ο φβος του Κυρου εναι δο ειδν, πως και η πστη. Και στα δο υπρχουν τα εισαγωγικ, υπρχουν και τα τλεια, που προκπτουν απ τα εισαγωγικ. Εκενος που φοβται τις κολσεις, φοβται δουλικ και ξεμακρανει απ τα κακ. πως λει η Γραφ: «Απ φβο του Κυρου καθνας ξεμακρανει απ το κακ»(Παροιμ. 15, 27), και: «Θα σας διδξω το φβο του Κυρου»(Ψαλμ. 33, 12). Αυτ λοιπν και τα παρμοια χουν ειπωθε για τον εισαγωγικ φβο, κατ τον γιο Δωρθεο, για να ερχμαστε απ το φβο των απειλν οι αμαρτωλο σε μετνοια, ζητντας πς να βρομε απαλλαγ απ τις αμαρτες μας. Και πλι, ταν μνει μσα μας ο φβος, μας διδσκει το δρμο της ζως, πως λει ο Ψαλμωδς: «Ξεμκρυνε απ το κακ και πρξε το αγαθ»(Ψαλμ. 33, 15). σο αγωνζεται κανες στο αγαθ, αυξνει ο φβος μσα του, μχρις του του φανερνει και τα πιο μικρ πτασματ του, τα οποα δεν τα λογριαζε για τποτε, ταν βρισκταν στο σκοτδι της γνοιας. |
| Γιατ δεν υπρχει γνησιτερο πργμα απ αυτν τον τρπο ζως, δηλαδ την υποταγ, για κενον που διλεξε αποφασιστικ να σχσει τα χειργραφα των αμαρτιν του και να γραφε στο θεο βιβλο των σωζομνων. Κατ τον μακριο Παλο, ο Υις του Θεο και Θες μας Κριος Ιησος, ταν γινε νθρωπος για χρη μας και οικονομοσε με πολλ σοφα το πατρικ σχδιο της σωτηρας μας, χραξε το δρμο της υποταγς, με τον οποο ευαρστησε ως νθρωπος και αξιθηκε ν’ ανυψωθε πλι απ τον Πατρα. Γιατ λει: «Ταπεινθηκε θεληματικ υπακοοντας μχρι θαντου, και μλιστα θαντου σταυρικο. Γι’ αυτ και ο Θες τον ανβασε πολ ψηλ και του χρισε νομα κλπ»(Φιλιπ. 2, 8–9). Ποιος λοιπν εναι εκενος που περιμνει με αυθδεια, για να μην πω με αμθεια, τι θα επιτχει τη δξα του Κυρου και Θεο και Σωτρα μας Ιησο Χριστο και τα πατρικ παθλα, χωρς να χει διαλξει τον διο δρμο του καθηγητ και διδασκλου μας Ιησο Χριστο; Γιατ και ο μαθητς, αν ενδιαφρεται να γνει μοιος με το δσκαλ του, σαν εκμαγεο ριστου πρωτοτπου, πρπει με λη την ορμ της ψυχς του να αποβλπει απαρασλευτα στη ζω και τα ργα του παιδαγωγο του και τοτον να σπεδει κθε μρα και περισστερο να μιμεται. πειτα, για τον διο τον Κρι μας Ιησο Χριστ χει γραφε: «Και ζοσε υπακοοντας στον πατρα και τη μητρα Του»(Λουκ. 2, 51), αλλ και ο διος ο Σωτρας λει: «Δεν ρθα για να με υπηρετσουν αλλ για να υπηρετσω»(Ματθ. 20, 28). Και υπρχει κανες, που θλει να ζε με λλο τρπο, δηλαδ αυτρεσκα και αυτβουλα και χωρς οδηγ, και νομζει τι ακολουθε ορθ την κατ Θεν ζω; χι ββαια· κθε λλο, αφο ξεπερν τα εσκαμμνα. Λει και ο Ιωννης της Κλμακος: «πως εκενος που δεν χει οδηγ εκολα χνει το δρμο του, τσι κι εκενος που ακολουθε αυτεξοσια τη μοναχικ ζω, εκολα χνεται, κι ας κατχει λη τη σοφα του κσμου». Γι’ αυτ και οι περισστεροι, για να μην πομε λοι, σοι δεν εναι υποτακτικο και πορεονται χωρς συμβουλ, σπρνουν ονειροπολντας πολλ, με κπο και ιδρτα. Στην πραγματικτητα μως ελχιστα θερζουν. |
| Για χρη των εντολν και της πστεως του Κυρου Ιησο Χριστο οφελομε, ταν το καλε η περσταση, να θυσισομε και τη ζω μας Κοντ στα παραπνω, πρπει να γνωρζεις και τοτο, τι για χρη των ζωοπαρχων εντολν και της σμφωνης με αυτς πστεως του Κυρου Ιησο Χριστο, οφελομε ταν το καλε η περσταση, να θυσισομε ευχαρστως και αυτ τη ζω μας, δηλαδ να μην τη λυπηθομε. τσι λει σχετικ ο διος ο Κριος Ιησος Χριστς: «ποιος χσει τη ζω του για χρη μου και για χρη του Ευαγγελου, αυτς θα τη σσει»(Μαρκ. 8, 35). Και να πιστεεις χωρς αμφιβολα και δισταγμ τι και ανσταση και ζω και ο,τιδποτε λλο σωτριο εναι αυτς ο Θενθρωπος Ιησος ο Σωτρας, πως επε ο διος: «Εγ εμαι η ανσταση και η ζω. ποιος πιστεει σ’ εμνα θα ζσει κι αν ακμη πεθνει. Καθνας που ζει και πιστεει σ’ εμνα, δε θα πεθνει στον αινα»(Ιω. 11, 25–26), και: «Τσο πολ αγπησε ο Θες τον κσμο, στε δωσε τον διο τον μονογεν Υι Του για να μη χαθε, αλλ να χει ζω αινια ποιος πιστεει σ’ Αυτν»(Ιω. 3, 16), και: «Εγ ρθα για να χουν ζω, και μλιστα ζω περσσεια»(Ιω. 10, 10). πως λοιπν και να βρσκεσαι, να ξεχνς πντοτε τα περασμνα και να επεκτενεσαι προς τα εμπρς, πως χει λεχθε(Φιλιπ. 3, 13)· κι τσι να τρχεις το δρμο σου μαζ με τον Ιησο Χριστ τον Κρι μας, χωρς να στρφεσαι πσω. Καλ εναι, καθς νομζομε, και πολ πρσφορο, πριν απ’ λα να εκθσομε και κποια φυσικ μθοδο του μακαρου και σπουδαου Νικηφρου, για την εσοδο μσα στην καρδι με την εισπνο, η οποα συντελε κπως και στη συγκντρωση της δινοιας. τσι θα προχωρσει με καλ σειρ η παροσα πραγματεα, με τη βοθεια του Θεο. Λει λοιπν ο θεος εκενος νθρωπος, μαζ με πολλ λλα που χουν το κρος τους απ γραπτς μαρτυρες των Αγων, και τα εξς. Μθοδος φυσικ για την εσοδο ξοδο μσα στην καρδι με την εισπνο απ τη μτη και την προσευχ που κνομε κατ’ αυτ και που εναι το «Κριε Ιησο Χριστ, Υι του Θεο, ελησν με». Η μθοδος αυτ συντελε κπως και στη συγκντρωση της δινοιας. |
| Για να αξιωθε λοιπν κανες αυτ και σα ακολουθον, που δεν εναι η ρα να τ’ αναφρομε, πρπει να φροντζει πως επαμε να μη χνει ποτ το φβο του Θεο, μαζ με τη μνμη του Ιησο μσα στην καρδι και χι μνο επιφανειακ, για ν’ αποφεγει τσι εκολα χι μνο τα πονηρ ργα, αλλ και τους εμπαθες λογισμος και να προκψει και να λβει πληροφορα απ εδ της αγπης του Θεο προς αυτν. Μνο ας μη ζητ τη φανρωσ Του, για να μη δεχτε εκενον που εναι σκτος και υποκρνεται τι εναι φως. ταν δηλαδ ο νους βλπει φως εν δεν το ζητ, να μην το παραδχεται, μτε μως να το απορρπτει· ας ερωτ εκενον που μπορε να του εξηγσει, για να μθει την αλθεια. Και αν μεν βρει εκενον που θα τον διδξει, χι πως μνο απ τη Γραφ χει μθει αλλ καθς και ο διος παθε το μακριο φωτισμ, ας εναι ο Θες δοξασμνος· αν μως χι, εναι καλτερο να μην παραδεχτε το ραμα, αλλ ας καταφγει με ταπενωση στο Θε, αποκαλντας τον εαυτ του ανξιο αυτς της θεωρας, πως το διδαχτκαμε και τοτο στην πρξη απ τους Πατρες. Γιατ αν και σε λλα συγγρμματ τους αναφρουν τα σημδια του πλανεμνου και του απλανος φωτισμο, αλλ πως κουσες προφορικ σα προεπα, τσι και γι’ αυτ θ’ ακοσεις ταν εναι καιρς. Αλλ τρα δεν εναι καιρς. Τρα πρπει μαζ με λλα και πριν απ λλα να μθεις και τοτο· τι, πως εκενος που θλει να μθει να ρχνει με το τξο, δεν το τεντνει χωρς να σημαδεει κπου, τσι κι εκενος που θλει να μθει να ησυχσει, ας χει σαν στχο του την αδικοπη πρατητα της καρδις. Ποτ και σε τποτε να μην ταρζει οτε να ταρζεται, εκτς αν ο λγος εναι για την ευσβεια. Αυτ μπορε να κατορθωθε εκολα, αν τ’ αποφεγει λα και συνθως σιωπ. Αν μως συμβε ποτ κποια ταραχ, ευθς να μετανοε και να καταμμφεται τον εαυτ του, και να προσχει στο εξς, στε συχα και με καθαρ συνεδηση, αφο βλει αρχ να επικαλεται τον Ιησο, πως προεπαμε, να αποκτσει προχωρντας τη θεα χρη ν’ αναπαεται στην ψυχ του. Και δεν εναι τοτο μνο· αλλ και θ’ αναπαει η χρη την ψυχ τελεως απ τους δαμονες και τα πθη που την ενοχλοσαν προηγουμνως και θα την ευφρανει με ρρητη ευφροσνη. Γιατ αν και αυτ ενοχλον πλι, δεν μπορον μως να ενεργσουν, επειδ δεν κλνει προς αυτ η ψυχ, οτε ποθε την ηδον τους, αφο λος ο πθος του ανθρπου αυτο χει ανυψωθε προς τον Κριο που του δωσε τη χρη Του. Αυτς λοιπν δχεται επιθσεις κατ παραχρηση Θεο, χι απ εγκατλειψη. Γιατ; Για να μην υπερηφανευτε ο νους του για το αγαθ που βρκε, αλλ με τον πλεμο που δχεται να αποκτ ολονα μεγαλτερη ταπενωση, με την οποα χι μνο νικ τους υπερφανους εχθρος, αλλ και αξινεται να λβει λο και μεγαλτερες δωρες. Εθε ν’ αξιωθομε κι εμες τις δωρες αυτς απ το Χριστ, ο οποος ταπενωσε τον εαυτ Του για χρη μας(Φιλιπ. 2, 8) και παρχει πλοσια τη χρη Του στους ταπεινος(Ιακ. 4, 6) και τρα και πντοτε και στους αινες των αινων. Αμν. |
| Γι ν ποκτσς τν ρετ τς πακος στος πνευματικος σου πατρες κα γι ν χς ταπενωσι στν καρδι σου, σκψου ατν τν προαινιο κα μοοσιο Λγο το Πατρς, πο μ μνο τ νεμα του κτισε τ πντα, πς γινε τσο πκοος στ πατρικ θλημα κα τσο ταπεινθηκε, στε καταδχθηκε θνατο, κα μλιστα θνατο σταυρικ, πως επε Παλος: «Ταπεινθηκε θεληατικ πακοοντας μχρι θαντου, κα μλιστα θαντου σταυρικο» (Φιλιπ. 2,8). Μ τν λξι το σταυρο δεχνει τν πι τιμο κα τν πι κατδικο κα τν πι καταραμνο θνατο, πο δχθηκε Κριος. «ποιος κρεμιται εναι καταραμνος π τν Θε» (Δευτερ. 21,23). Θνατος τν ποο δν δχθηκε ποτ νθρωπος στν στορα το κσμου. Κα ν συντομ, πρσεξε τς τιμες πο πστη στ ξς περιστατικ: Προδνεται π να μαθητ του· λλος τν ρνεται· ο πλοιποι μαθητς κα πστολοι φεγουν κα τν γκαταλεπουν μνο του! Ατ γιναν γι τν Κρι μας ατια πρα πολ μεγλης τιμας. Διτι λος κσμος μιλοσε ναντον του, τι δηλαδ ταν νθρωπος τσο κακο χαρακτρα, στε κα ατς διος μαθητς του τν μσησε γι τς κακες του κα τν πρδωσε· κα λλος τν παρνθηκε ς πατενα κα ψετη. Κα κατπιν λοι ο πλοιποι μαθητς, πειδ δν τν γαποσαν μ ληθιν γπη, λλ ποκριτικ, στερα τν μσησαν κα τν γκατλειψαν κα φυγαν. Στκεται μπροστ σ πολλ κα διφορα κριτρια το ννα, το Καφα, το Πιλτου κα το ρδη! ρχιλστς Βαρραβς θεωρεται καλλτερος π τν ησο κα προτιμται π τν λα! κα λα ατ ποτελον πρα πολ μεγλη τιμα! Περιπαζεται π τν ρδη, φο τν ντυσε λαμπρ φρεμα κα ποστλλεται συνοδευμενος π τ βασιλικ του στρατεματα! Περιπαζεται π τν Πιλτο μ τ ντσιμο τς πορφρας, μ τ κνθινο στεφνι κα μ τ καλμι στ δεξ τ χρι κα προσκυνεται δθεν ς βασιλις ψετικος! Φτνεται! Σκεπζεται τ πρσωπ του κα τσι χαστουκζεται κα δχεται χτυπματα! Κθε νας βλπει λα ατ πσο τιμωτικ εναι. Σηκνει μνος του τ σταυρ του στος μους του 93 κα τρχει δι μσου τς ερουσαλμ στν τπο το Κρανου! Ξεγυμννεται κα σταυρνεται ς λστς μ τος λστς, χι χωρς καρφι 94 , λλ μ καρφι, γι ν νομζουν κενοι πο θ τν βλπουν τι ταν νας κακοποις νθρωπος κα ποσττης κα στασιαστς! Χλευζεται πνω στ σταυρ, ντας π μα τσο πολυνθρωπη πλι, πο μποροσε ττε ερουσαλμ ν χ πνω π δυ κατομμρια νθρπους! Μπροστ σ ατος θεατρσθηκε μλιστα κα διαπομπεθηκε μ τν τργλωσσο ττλο 95 πο ταν πνω στ σταυρ, κα ντ ν ποτισθ μ νερ στν δψα του, ποτσθηκε χολ κα ξδι. Δν τλειωσαν μχρις δ ο τιμσεις του. Κα μετ τν θνατ του δχεται λγχη στν πλευρ, κηρττεται πλνος, κα Τφος του σφραγζεται δθεν γι ν μν κλαπ! Θ μποροσε ββαια ν μενη κα ταφος π κενους τος σπλαγχνους, ν ελογημνος κενος ωσφ ριμαθαος δν τν συμπονοσε κα δν τολμοσε ν τν ζητσ γι ν τν νταφισ. |
|
|
